คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [ c h a p t e r 6 - baekhyun ]
6
และแล้วอนนี้็ถึาอผมบ้าแล้วนะรับ ผม ‘พยอนแบฮยอน’ รับ! ผมรู้ว่าพาร์ทที่แล้ว านยอลทำให้ทุนเบื่อใ่ไหมล่า ไม่เป็นไรนะรับ ผมะทำใหุ้สนุเอ ปุอิ้ๆ >/< ผมอเล่าเรื่ออัวเอบ้านะรับ ผมน่ะ เป็นเพื่อนับานยอลมานานแล้วล่ะรับ แล้วเมื่อวานนี้ผม็ไุ้๊ามาาเา้วยล่ะ มันทำให้ผมมีวามสุมาๆ เลย แ่ว่าพอผมไ้ยินำพูออมาาปาอเา มัน็ทำให้ผมรู้สึเ็บใอยาบอไม่ถูรับ
‘นายไม่้อัวลไปหรอน่า ันแ่อยาะให้นาย เรื่อราาัน็ไม่อะไรมาหรอ เราเป็นเพื่อนันมานาน ันยัไม่เยให้อะไรนายเลย้วย เห็นนายอยาไ้ัน็เลยื้อให้เท่านั้นแหละ’
ำพูพวนี้ที่เาพูออมา มันทำให้ผมเ็บมาๆ เลยล่ะรับ ผมิไล และิเ้า้าัวเอไปเอ ว่าเาอบผม ็เลยื้อุ๊าหมีให้ผม แ่ริๆ แล้วเาแ่ื้อให้ เพราะเห็นว่าไม่เยให้อะไรับผม..
แ่ว่าเอาเถอะ ยัไผม็ะอยู่เป็นเพื่อนเีย้าเาเสมอไปแบบนี้ล่ะรับ ถึผมะ้อร้อไห้ไปสัพันรอบ หรือว่าวันหนึ่เาะไ้มนรัอเา ผม็ะเป็นเพื่อนที่ีับเาลอไป เามีวามสุผม็ะมีวามสุ้วย ^^
แล้ววันนี้เมื่อผมลืมาื่นึ้นมา็มีเรื่อมาให้ใอันให่หลวมาให้ผมแ่เ้าเลยล่ะรับ! ึ่ผมเอ็็อเอามาๆ เลยล่ะ เพราะว่ามีสายที่ผมไม่ไ้รับาานยอลถึ ห้าสิบสามสาย! แถมยัมี้อวามเ้ามาอีสิบสาม้อวาม! นี่เา้อบ้ามาแน่ๆ เลย ที่พยายามิ่อผมมามายนานี้ ที่ผมไม่ไ้รับเพราะผมมัวแ่.. นอนร้อไห้.. แล้วอีอย่าผม็ไม่ไ้เปิเสียโทรศัพท์้วย เอาเป็นว่าผมอ่าน้อวาม่อนีว่า
‘ันโทรหานายั้หลายสิบสายแล้วนะ ทำไมถึไม่รับสัที’
‘นายเป็นอะไร ทำไมู่ๆ ็วิ่ึ้นไปแบบนั้นล่ะ?’
‘นายทำไมไม่อบันล่ะ? โรธอะไรัน็บอมาสิ’
‘นายโรธอะไรันันแน่ บอันมาเถอะ’
‘นายำลัะทำให้ันโมโหนะ’
‘ทำไมนายไม่อบ้อวามันสัที?’
‘นายเป็นอะไรันแน่? ถ้านายไม่อบัน พรุ่นี้ันะไปเอายอลยอลืนริๆ นะ’
‘นายะไม่อบันริๆ เหรอ ันเริ่มโมโหแล้วนะ’
‘พยอนแบฮยอน! ถ้านายไม่อบัน ันะโรธนายริๆ แล้วนะ!’
‘ันทำอะไรผิ นายถึไ้เินหนีันไป ถ้าันพูอะไรไม่เ้าหูนาย ันอโทษแล้วัน’
‘แพฮยอน นายอบันเถอะ ันเป็นห่วนายนะ’
‘นายไม่อบัน็ไม่เป็นไร ไว้พรุ่นี้เ้าเอันที่โรเรียน’
‘ฝันีนะแบฮยอน’
เา้อโรธผมมาแน่ๆ เลยให้ายเถอะ ผมะทำไีๆๆๆ วันนี้เา้อบุมารับผมที่หน้าบ้านผมแน่ๆ เลย ผมะทำไี ผมวระรีบแ่ัวล้าหน้าล้าา โอ๊ย ผม้ออาบน้ำแล้ว นี่ี่โมแล้วเนี่ย? เฮ้ย เ็โมแล้วววว ถึโรเรียนะไม่หนีหายไปไหน ผม็ไม่วรที่ะไปสายใ่ไหมรับ?!
“แบฮยอน ันมาหานายแล้ว ทำอะไรอยู่” เสียอานยอละโนถามทะลุประูเ้ามา ไม่นะ เารีบไปหรือเปล่าเนี่ย?!
“ันแ่ัวอยู่” ผมะโนอบแล้วรีบใส่าเอย่าทุลัทุเล วามรีบทำให้นเราทำอะไรไ้นานึ้น!
แอ๊
“เฮ่ย ไอ้บ้าานยอล อย่ามอมานะ!” ผมะโนทันทีเมื่อเห็นว่าเาเปิประูเ้ามาอย่าถือวิสาสะ
“เฮ่ย!!” านยอลที่เปิเ้ามาปิประูแล้วหันหลัให้ับผมทันที
“ไอ้บ้า เ้ามาทำไมอนนี้เนี่ย ไม่มีมารยาทเลยนะนาย” ผมว้าหมอนมาเวี้ยใส่เา ่อนะรูิบาเให้เรียบร้อย
“โอ้ยยย ็ปิัน็เ้ามาห้อนายแบบนี้นี่ ใระไปรู้เล่า” เาหันมาหาผมแล้วทำหน้าไม่พอใเล็น้อย
“นายนี่แย่ริๆ เลยนะ แล้วอีอย่านี่็ไม่ใ่รั้แร แ่หลายรั้แล้วนะที่นายเ้ามาอนันแ่ัวอยู่น่ะ” ผมพูหน้ามุ่ย
“เอ้า ั้นนาย็น่าะินแล้ว็เลิอายไ้แล้วสิ อ้อ. อีอย่าเรา็ผู้าย้วยัน นายะอายทำไม”
“็เพราะว่าเป็นนายไ!” ผมพูอะไรออไปเนี่ย >[]<
“เพราะว่าเป็นัน หมายวามว่าไ??” านยอลทวนำแล้วเลิิ้วมอมาที่ผม
“เปล่านี่.. ลันเถอะ ันหิว้าวแล้ว” ผมพูบ็เินไปเปิประูห้อออแล้วเินนำเาลบันไมาที่โ๊ะับ้าว่อนะนั่ินับแม่นามอผมทันที ไม่รู้ว่าเาะเห็นหน้าอผมไหมนะ ผมิว่าผม้อหน้าแมาแน่ๆ อนที่เาเ้ามา.. (.///.)
“นี่ลูไม่สบายหรือเปล่า๊ะ?” แม่ที่เห็นหน้าอผม็ทัึ้น
“ไม่หรอรับ ผมเนี่ยนะะไม่สบาย? ไม่มีทาหรอรับแม่ ^^” ผมอบ้วยวามมั่นใ่อนะลมือิน้าว่อ
“ั้นเหรอออ เมื่อเือน่อนรู้สึว่าะมีนพูแบบนี้แล้วเย็นวันนั้น็ป่วยนอนมหน้าีน้อให้ันมาูแล ไม่ใ่นายเหรอ?” านยอลที่เพิ่เินมาพูึ้น ผมึหันไปเบ้หน้าใส่เาแล้ว็ิน้าว่อ เฮอะ.. ไม่ไ้อให้นายมาูแลสัหน่อย
“นั่นสิ แม่เ้าไปใล้็ไม่ยอมอี่าหา” แม่ผมนี่็ไปับเา้วย -^-
“แม่อ่ะ ผมอิ่มแล้ว ไปนะรับบ” ผมวา้อนให้เรียบร้อย ่อนะลุไปว้าระเป๋าแล้วเินออาบ้านทันที โยานยอลเพื่อนสนิทผมามมาิๆ แล้วเรา็เินมาเียบๆ นระทั่...
“แบฮยอน” านยอลทัึ้นลบล้าวามเียบ
“มีอะไรเหรอ?”
“นายโรธอะไรัน?” านยอลถามผม้วยน้ำเสียริั ผมเหลือบมอหน้าเา้วย มันริัมาๆ เลย
“เปลานี่ ันไม่ไ้โรธนายเลยนะ”
“แล้วทำไมนาย…”
“เฮลโล้วเพื่อนๆ ทั้สอ” เสียอเพื่อนผมที่แสนุ้นเยแทรึ้นัารสนทนา
“เฮ้ยไอ้ไ มึะรีบโผล่หัวมาทำไมวะ นเาำลัุยันอยู่” านยอลหันไปพู้วยสีหน้าที่่อย้าะโมโหเล็น้อย
“อ้าว.. ไอ้หยอยนี่ แล้วูะรัสรู้ไหมล่ะรับว่ามึุยันอยู่ ราวหลัมึ็ถือป้ายไว้้วยสิว่า ‘ไม่ว่า ุยอยู่’ ูะไ้ไม่เ้ามาทัมึ” ไนี่พูาไ้วนส้นทีนีนะรับ -.-
“ั้นมึ็ทำป้ายมาใหู้หน่อยสิ” านยอลพูนิ่ๆ เาไม่เยวนทันในสายาผมรับ ฮ่าๆๆๆ
“ไม่เว่ย มึะุยอะไร็ุยไป ูะเินไป่อนละัน” ไอบแล้วเลือที่ะเินไป่อน
“ไมุ่ยแล้วเว่ย มึทำใหู้เสียอรรถรสะพู่อไ้ไวะ” านยอลมอมาทาผม้วยหาาแล้วมอรไป้าหน้า
“เออๆๆ ูอโทษร้าบุานหยอยยย” แล้วสุท้ายผม็เลยไม่ไ้รู้ว่าานยอล้อาระพูอะไรับผม โธ่.. ผมยัอยารู้อยู่เลยอ่า T^T แ่ว่าวันนี้ผม้อถามไแล้วล่ะ ว่าไปสารภาพรัมาเป็นยัไบ้า ><
“ะ..” ผมั้ท่าะเรียไ แ่็ถูีวาโยไเอ
“อ้าวเฮ้ย นั่นไอ้ฮุนเปล่าวะ ยืนอยู่ที่ประูรั้วโรเรียนอ่ะ” ไี้ไปทาเฮุน
“เฮ่ยแม่ สาวรุมล้อมมันอีละ” านยอลว่า้วยน้ำเสียเรียบเป็นปิ
“ูล่ะเบื่อ ูว่าูมีเสน่ห์ว่ามันอีนะ ทำไมไม่เห็นมีใรมารุมล้อมให้นมูบ้า” ไเามีเสน่ห์ริๆ รับ ผม็ิอย่านั้นนะ ผมเอยัเยหลอบในวามล้ำอเาเลยน้า แ่ว่ามันเป็นแ่วามรู้สึั่ววูบน่ะรับบบ ฮ่าๆๆ
“มึล้าพูนะ ถ้าูล่ะว่าไปอย่า” านยอลโ้ ผมล่ะเบื่อสินนี้ริๆ ผมน่าะเ้าไปหาเฮุนเี๋ยวนี้
“เฮุนนนน” ผมโบมือะโนเรียเฮุนเสียสใสเมื่อเ้ามาอยู่ใล้ๆ ับวล้อมที่ไม่ให่ไม่ว้า
“อ้าว แบฮยอน!” เฮุนหันมาทาผมแล้วพยายามฝ่าวล้อมออมาหาผม แ่เาลับไม่มีอะไรเลยในมือ ถึผู้หิทุนะรุมล้อมให้นมเา แ่เาลับไม่รับอใรเลยรับ เาเยบอว่าไม่อยารับเพราะว่า ถ้ารับมาะูเห็นแ่ัวแล้วเหมือนับให้วามหวัพวผู้หิเหล่านั้นอี้วย
“อ๊ายยย เฮุน ทำไมไม่รับออันนนนน” เสียโวยวายแหลมปรี๊ัึ้นไล่หลัอเฮุนมา เาเอามือสอ้ออุหูอเาแล้วเ้ามาหาผม
“ผู้หิพวนี้นี่น่ารำาริๆ เลย นี่ล่ะเหุผลที่ันไม่อยาะอบใรสันน่ะ เพราะเสียอพวเธอมันแสบแ้วหูแบบนี้นี่แหละ” เฮุนพูับผมแล้วเรา็เินเ้าไปในโรเรียน้วยัน โยมีไและานยอลามมาทีหลั
“แบฮยอน!” เสียอเทาเทาเรียผมมาแ่ไลๆ ผมึเินเ้าไปหาเา
“เทาเทา สวัสียามเ้า” ผมส่ยิ้มว้าให้ับเทาเทา
“ไ้นอนอุ๊าไหม?”
“อื้อ แน่นอนสิ” ผมพยัหน้ายิ้มๆ แล้วเรา็เ้าเรียนในวันนั้น ึ่็เหมือนๆ ับทุๆ วัน ที่เรา็เรียนามปิ และุยามปิ
“ทำไมนายถึไม่อบ้อวามัน แล้วทำไมไม่รับสายัน” หลัเลิเรียน เมื่อผมับานยอลอยู่ันสอนแล้ว านยอล็ถือโอาสพาผมวิ่ออนอโเรียนแล้วถามผมทันที
“ันบอแล้วไว่าเปล่า” ผมอบไปเรียบๆ ามปิ
“แล้วทำไมนายถึไม่อบ้อวามแล้ว็ไม่รับสายัน” านยอลเินมาัหน้าผมแล้วมอผม้วยแววาที่ริั
“็ันปิเสียโทรศัพท์ไว้นี่นา..” ผมหลบสายาเาแล้วอบเสียเบา ทำไม้อมามอาผม้วยนะ มันะทำให้เารู้ใผมไ้แน่ถ้าสบาันไปเรื่อยๆ
“นายนี่แย่ริๆ เลย ั้น.. แล้วทำไมถึวิ่หนีันึ้นห้อไป่อนล่ะ?” ผมะอบอะไรีล่ะเนี่ยยย -O-
“อ๋อ.. ือันเิปวท้ออึระทันหันน่ะ” แบบนี้น่าะริที่สุแล้วล่ะรับเนอะ?
“อ๋อ แ่นาย็น่าะบอันบ้าสิ ไม่ใ่ไปแบบนั้นนะ ันห่วนายแทบแย่..” านยอลพูบ็ยมือึ้นมาลูบหัวผมเบาๆ นี่เาะเห็นหน้าผมไหมนะ ผมว่าหน้าผมมันร้อนมาๆ เลย ทำไมเา้อทำแบบนี้นะ (./////////.)
“นายนี่ ออไปไลๆ เลย มาเล่นหัวันไ้ไ!” ผมแล้โวยวายลบเลื่อนแล้วเินนำเามา
“เอ้า รอัน้วยสิ” านยอล้าวเพียไม่ี่้าว็ามมาเทียบ้าผมไ้ทัน นายาวนี่น่าอิาริๆ เลยนะ -3-
“แบฮยอน ันมีอะไระถาม”
“เอ๊ะ? ั้นว่ามาสิ” เาะถามอะไรผมันนะ?
“ระหว่าุ๊าอเถาับอันนายอบอใรมาว่าัน?” นี่เาถามำถามนี้ับผมทำไมเนี่ย? (‘0‘)
“ัน็อบเท่าๆ ันนั่นแหละน่า” ผมอบแล้วหัวเราะแห้ๆ ไป วามริผมอบอานยอลมาว่าอยู่แล้วล่ะ ไม่ใ่เพราะราา แ่เป็นเพราะเาให้ผม (.///.)
“ั้นเหรอ..” านยอลพูแผ่วเบาและแววาที่มอมา็เปลี่ยนไป เหมือนเาำลััวล
“ทำไมเหรอ?”
“เปล่า ไม่มีอะไร อยาินไอิมไหม?” านยอลถามผมเมื่อเราผ่านร้านายไอิมเล็ๆ ้าทา
“็ไ้นะ ^^”
“เอาสรอเบอร์รี่สอโนรับ” านยอลหันไปสั่ไอิมับนาย แล้วเพียไม่นานนั ไอิมที่านยอลรับมา็ถูยื่นมา้าหน้าผมหนึ่โน ผม็รับมาแล้วลมือัเลียมันอย่าเ็มที่ โห้ย อร่อยยยย ><
“ฮึๆ” เสียอานยอลหัวเราะึ้น เา้อหัวเราะท่าทีอผมอนินแน่ๆ เลย
“หัวเราะออไรอนาย?” ผมหันไปถามเาพร้อมับ้อนอันให่ แล้วผม็้อหัวเราะเพราะว่าเาินมันเลอะอบปาัวเอน่ะสิ
“ฮ่าๆๆๆ ปานายเลอะไปหม นายนี่เ็น้อยะมัเลยนะ ฮ่าๆๆ” ผมหัวเราะสะใ ผมมั่นในะว่าปาอผมมันไม่เลอะแบบเา แ่หน้าเานี่.. ใ่เลยล่ะ เหมือนเ็เอ๋อินไอิมเลอะเลยอนนี้ ฮ่าๆๆๆๆ >w<
“หัวเราะอะไรอนาย อยาโนีหรอ?”
“็ปานายมันเลอะ นายหน้าเหมือนเ็เอ๋อมาว่าเิมอีนะ ฮ่าๆๆๆ” ผมยัหัวเราะ่อไป
“นายะหยุหัวเราะไ้หรือยั?”
“ฮะ.. โอเ หยุๆ ิๆๆ ฮ่าๆๆ.. อุ๊บ!” ผมที่ำลัหัวเราะอยู่็้อะัไปในทันที เมื่อผมรู้สึไ้ว่าริมฝีปาอผมนั้นถูริมฝีปาอานยอลประบไว้เรียบร้อยแล้ว
“...” ผมไ้แ่อึ้นทำัวไม่ถู ไอิม็แทบะร่วลามืออผม แ่ผม็ำมันไว้แน่น อนนี้ผมื้อไปหมแล้วรับ.. ผมำลัหน้าแหรือเปล่านะ แล้วผมใเ้นหรือเปล่านะ ทำไมผมถึไม่ไ้ยินเสียอะไรเลยล่ะรับ..
“ทีนี้ปานาย็เลอะเหมือนันแล้ว ฮ่าๆๆๆ” านยอลที่ผละออไป ็หัวเราะบ้า ไอ้บ้านี่.. เามาะ..ะ..ูบผมแล้วยัะมาทำหัวเราะหน้าาเยแบบนี้อีเหรอ?!
“ไอ้บ้าานยอล ทำไมนาย.. นาย.. ะูบัน!” ผมโวยวายใส่เาทันทีเมื่อั้สิไ้
“ันไม่ไู้บนายสัหน่อย อย่าิไปเอสิ” านยอลยิ้ม ไอ้บ้าานยอล นายมันใร้ายมา! แ่เาบอว่ามันไม่ใู่บ มัน็ไม่ใ่หรอเนอะ? -O-
“รู้แล้วน่า แ่นายนี่แย่ริๆ เลย ทำแบบนี้ไ้ยัไัน ปาันเลอะหมเลยูสิ” ผมที่ำลัะยมือึ้นมาเ็ปา ็ถูานยอลว้า้อมือเอาไว้่อน
“เี๋ยวันเ็ให้” านยอลพูบ็หยิบผ้าเ็หน้าึ้นมาแล้วเ็ปาให้ับผมเบาๆ ผมไม่รู้ว่าเาำลัมอผมยัไ ผมรู้แ่ว่า ผมไ้แ่หลบาเาเท่านั้น
“อบในะ” ผมเม้มปาัวเอแน่นหลัาพูบ
“ไม่เป็นไร เอาผ้าเ็หน้าันไปัให้้วยสิ” ผมอถอนำพูไ้ไหมนะ?
“เออออ ็ไ้ เอามาเลย!” ผมระาผ้าเ็หน้าออามือานยอล่อนะรีบเินหนีเาทันที แล้วเา็เินามผมมาเ่นเิม ไอ้บ้าเอ๊ย.. นายนี่มัน.. บ้าริๆ -//-
ความคิดเห็น