SF EXO [HunHan ChanBaek KrisLay ChenMin TaoHo KaiDo] Rewrite

ลำดับตอนที่ #3 : SF : EXO KRISLAY 100%

EP3

ดูเหมือนจะยิ้มได้มากขึ้น

 

  
     หลายวันต่อมาหลังจากที่ผ่านการประชุมเชียร์ ตอนนี้ก็เป็นอีกคืนที่หนูชิงมีความสุขเอามากๆ เพราะการเข้าประชุมเชียร์มันทำให้หนูชิงได้มีโอกาส ได้ใกล้ชิดกับรุ่นพี่คริสมากขึ้นไปอีกขั้น ได้รู้อะไรหลายๆอย่างที่เกี่ยวกับรุ่นพี่คริส และรุ่นพี่คริสเองก็เริ่มที่จะพูดกับหนูชิงบ้างแล้ว
“รุ่นพี่ครับ พรุ่งนี้หนูชิงขอติดรถไปหน่อยได้ไหมครับ”
“แล้วทำไมฉันต้องทำอย่างนั้นด้วย”
“ก็รุ่นพี่มีรถไม่ใช่เหรอครับ”
“ไม่เห็นจะเกี่ยวเลย”
“ชิว์ ไม่เกี่ยวก็ไม่เกี่ยว ถ้าไม่อยากให้ไปก็บอกกันตรงๆก็ได้” พร้อมกับนอนหันหลังให้กับรุ่นพี่หนุ่มสุดหล่อ แต่ก็คงจะเป็นเพราะว่านอนหันหลังพี่เขามันเลยทำให้อีกคนไม่รู้เลยว่า รุ่นพี่ที่ตังเองแอบชอบนะ กำลังยิ้มให้อย่างอบอุ่น
“ฮึ ขี้งอน”
“หนูชิงได้ยินนะ รุ่นพี่พูดอะไรน่ะ”
“ไหนบอกได้ยิน แล้วจะถามทำไม”
“ไม่คุยด้วยหรอก โป้งแล้ว”  เมื่อหัวถึงหมอนไม่เท่าไร มันก็ช่างทำให้ร่างเล็กนั่นหลับได้อย่างง่ายดาย เหมือนกับที่นอนนี้มันสามารถดูดคนที่นอนได้ยังไงอย่างงั้น
 เสียงปลายเท้าหนักๆของใครอีกคนที่กำลังมองดูคนที่หลับไปแล้วอย่างสบายใจ ก่อนที่ย่างก้าวนั้นจะเดินเข้าไปใกล้แล้วหยิบผ้าห่มที่อีกคนทำเพียงแค่ห่มไว้ครึ่งท่อนตัวเท่านั้น มือหนาจึงห่มให้อีกคนจนถึงต้นคอ เพราะตกดึก อากาศค่อนข้างที่จะเย็น หากไม่ห่มผ้าก็จะสามารถไม่สบายได้อย่างง่ายดาย
ร่างสูงมองใบหน้าเรียวเล็กที่กำลังนอนอ้าปากว๋ออย่างสบายใจเฉิ่มเมื่อเผลอหวนนึกคิดถึงช่วงรับน้องที่ผ่านมาทำให้ริมฝีปากหนายกยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง อย่างช่วยไม่ได้

ย้อนไปเมื่อหลายวันก่อน การรับน้อง ประชุมเชียร์
“รุ่นพี่ครับ พอดีหนูชิงสงสัยว่าทำไมเราต้องเข้าประชุมเชียร์อะไรแบบนี้ด้วยเหรอครับ” ร่างเล็กที่เห็นรุ่นพี่สุดหล่อเดินออกมา ก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยถามทันที
“ไอ้เด็กซุ่มซ่าม ว่าไงล่ะ”
“หนูชิงไม่ใช่เด็กนะ”
“ฮึ!! เนี่ย ที่ทำอยู่เค้าเรียกว่าเด็ก”
“โอ๊ะ!! เมื่อกี้รุ่นพี่หัวเราะนี่ หนูชิงนึกว่ารุ่นพี่ทำหน้านิ่งแบบนี้ได้อย่างเดียว” ว่าพร้อมกับทำท่าทางประกอบ
โป๊ก!!!!
“โอ๊ย!!หนูชิงเจ็บนะ”
“ก็ทำให้เจ็บ ก็ต้องเจ็บสิ” ก่อนที่จะเดินออกไปทันที ทิ้งให้ร่างเล็กมองตามอย่างงงๆ อยู่ๆก็มาดีดหน้าผากกันเฉยเลย คนอะไรทั้งนิ่ง และชิคในเวลาเดียวกัน
   และจนกระทั้งถึงวันสุดท้ายของการรับน้องประชุมเชียร์ รุ่นพี่จากหลายคณะก็จัดเตรียม กิจกรรมต่างๆเพื่อสานสัมพันธ์ ให้กับรุ่นน้องและรุ่นพี่ พร้อมกับลงโทษพวกเฮดว๊าก ที่หลายวันมานี้แกล้งรุ่นน้องปีหนึ่ง โดยการให้ทำตามคำสั่งต่างๆนาๆ  แกล้งไม่ให้พัก แกล้งดุ  มาจนวันนี้เป็นวันที่น้องๆสามารถแกล้งรุ่นพี่กลับบ้าง และก็เรียกเสียงหัวเราะต่างๆนาๆจากรุ่นน้องเมื่อรุ่นพี่เฮดว๊ากสุดโหด ต้องมมาเต้นแล้งเต้นกา ต่อหน้าน้องๆปีหนึ่งนับหลายพันคน
“เอาล่ะครับน้องๆทุกคน วันนี้พี่ขอขอบคุณน้องๆที่ให้ความร่วมมือกับกิจกรรม ที่พวกพี่จัดขึ้น และพี่ก็หวังว่า มันจะช่วยทำให้น้องๆมีความสุข และนำคำที่พวกพี่สอนไปใช้ให้เกิดประโยชน์ด้วยนะครับ และที่สำคัญการเรียนมหาลัยนั้น เราจะไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ ที่ค่อยตามใจ หรือเอาใจใส่เรา จะมีแค่ตัวเราเองที่ต้องดูแลตัวเอง เมื่อน้องๆมีปัญหาอะไร พี่อยากให้น้องๆทุกคนคิดถึงรุ่นพี่ เพราะน้องมาเรียนที่นี้ รุ่นพี่ก็เหมือนพ่อแม่ที่คอยให้คำปรึกษา การเรียน การใช้ชีวิต ยกเว้น แค่เรื่องเงินนะครับ”
โห่!!!!!!!!!!!โห่!!!!!!!!!!!โห่!!!!!!!!!!!
เสียงรุ่นน้องที่เกือบจะตามมุกตลกของรุ่นพี่ไม่ทัน ดั่งคำที่ว่ามุกไม่ฮาพาเพื่อนเครียด นั้นเอง
“เอาล่ะครับน้องๆใจเย็นๆกันก่อนนะครับ ต่อไปขอเชิญหัวหน้าเฮดว๊ากมาให้คำแนะนำกับรุ่นน้องด้วยครับ”
 “สำหรับพี่ คงไม่มีอะไรมาก ขอให้น้องๆทุกคนโชคดี”
……………เงียบ………………..
ง่ายๆสั้นๆ แดกจุดจ้า
“เอ่อ โอเคยังไงก็ขอบคุณน้องๆทุกคนอีกครั้ง งั้นเอาเป็นว่าพี่ของปิดการรับน้องประชุมเชียร์แต่เพียงเท่านี้ ขอบคุณครับ”
และแล้วนักศึกษาจากต่างคณะก็ทยอยกันกลับหอพักของตัวเอง เพราะทั้งเหนื่อยจากการเรียน และก็มาเข้าร่วมกิจกรรมต่างๆที่รุ่นพี่ได้จัดขึ้น
“จะว่าไป การมาทำอะไรแบบนี้ก็สนุกเหมือนกันนะ” อี้ชิงเปิดประเด็น
“ใช่ๆ เราก็ว่างั้นแหละ” แบค
“ว่าแต่ นั่นมันรุ่นพี่ที่ชิงแอบชอบป่ะ” คยองซู
“ไหนๆๆ”หนูชิง
“จริงด้วยอ่ะชิง มาทำอะไรว่ะ” เสียวลู่
“ไม่รู้อ่ะ เราเข้าไปทักกันป่ะ”หนูชิง
 
ก่อนที่ทั้งหกจะเดินเข้าไป แต่ก็ยังไม่ทันไร เพราะอีกนิดหนูชิงก็จะเดินสวยๆเข้าไปหารุ่นพี่แล้ว ถ้าไม่ติดตรงที่ว่า สะดุดขาตัวเองจนล้มหน้าราบไปกลับพื้น เดือดร้อนเพื่อนๆที่เดินไปด้วยกันรีบวิ่งเข้ามาดูอาการ
“ชิงเป็นไรมากป่ะเนี่ย” ซูโฮที่เห็นเพื่อนรักเอาแต่จับจมูกตัวเอง
“ซูโฮชิงเจ็บอ่ะ” ก่อนที่จะยกมือเรียวขึ้นปาดน้ำตาที่กำลังคลออยู่บนลูกตาสวย บ่งบอกว่าตอนนี้มันพร้อมที่จะไหลออกมาได้ตลอดเวลายังไม่หยุดยอน
 
ร่างสูงที่หันไปเห็นเหตุการณ์จึงตัดสินใจเดินเข้ามาดู และก็พบว่าคนที่นั่งอยู่กับพื้นนั้นคงไม่ใช่ใครนอกจาก ไอ้เด็กซุ่มซ่ามอีกตามเคย
“เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับน้อง”
 
“เหี้ย!!!”เสียงทุ้มที่กำลังจ้องหน้าอีกคนร้องด้วยความตกใจ เพราะเห็นเลือดที่กำลังไหลออกมาจากจมูกเล็กๆนั้น
“ชิงเลือด!!!” คราวนี้เป็นลู่หานบ้างที่ตกใจ พร้อมกับเพื่อนๆอีกสี่คนที่เหลือก็ไม่ต่างกัน
“ห๊ะ!!ว่าไงนะเสี่ยวลู่” พร้อมกับยกมือขึ้นปาดเลือดที่กำลังหยดลงมา เพราะนึกว่ามันคือน้ำมูก แต่แล้วเมื่อก้มลงมามองที่มือของตัวเองสิ่งรอบตัวทุกอย่างก็เหมือนหยุดนิ่งดวงตาเล็กสังเกตเห็นว่าไอ้น้ำสีแดงๆที่เปื้อนมือตัวเองอยู่นั้นมันไม่ใช่น้ำมูกแต่อย่างไดแต่มันคือสิ่งที่อี้ชิงรู้สึกหวาดกลัวกับมันมากที่สุดอีกหนึ่งอย่าง
 
“ละ…..เลือด…เลือด” ดวงตาเล็กค่อยปิดลง  ก่อนที่สติทุกอย่างจะดับวูบไป ร่างสูงที่เห็นดังนั้นก็รีบรับตัวคนตัวเล็กไว้ ไม่ให้ล้มคอพับไปอีกครั้งก่อนที่จะอุ้มไอ้เด็กซุ่มซ่ามเจ้าปัญหาในท่าเจ้าสาวเดินไปหากลุ่มเพื่อนที่อยู่อีกที่ เพราะเพื่อนของเขาเรียนหมอ
 
“เชี่ยชานยอล อยู่ไหนว๊ะ มาช่วยกูหน่อย”
“เฮ้ย น้องเขาเป็นไรวะมึง”
“กูจะรู้ไหมสาดดด เห็นเลือดแล้วอยู่ๆก็ล้มไปเลย”
 
“พวกมึงแม่งเลิกด่ากันก่อนได้ไหม มาดูน้องก่อน” เทาที่เอ่ยห้ามทัพเพื่อนรักก่อนที่จะฆ่ากันตายให้รีบช่วยน้องก่อน
“เอาผ้าเช็ดเลือดออกก่อน ส่วนน้องน่ะ ไปเอาน้ำแข็งมาให้พี่หน่อย” เมื่อนักศึกษาแพทย์อย่าง โอ เซฮุน กำลังประถมพยาบาลร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนของคริส จนตอนนี้เลือดหยุดไหลแล้วแต่คนตัวเล็กดูเหมือนว่า จะไม่ยอยตื่นง่ายๆ
 “ทำไมยังไม่ฟื้นอีกว่ะ”คริส
“กูว่าให้น้องเค้าไปพักก่อนเถอะ ว่าแต่ใครที่พักห้องเดียวกับน้องเขาวะ” เพื่อนตัวสูงหูกางอย่างชานยอลถาม
“กูเอง”
“งั้นมึงก็พาน้องไปพักอยู่ที่ห้อง ส่วนพวกน้องก็กลับกันได้แล้ว”  เมื่อให้คำแนะนำกับเพื่อนเสร็จ ก่อนหันไปบอกกลุ่มเพื่อนของน้องตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดคริส
“แต่พวกเราอยากเข้าไป……..”แบค
“เป็นหมอไงเราน่ะ”ชานยอล
“แต่พวกเราก็แค่…….”ลู่หาน
“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอก ก็แค่เลือดกำเดาไหล    ส่วนมึงพาน้องเขาไปพักผ่อนได้แล้วคริส” เซฮุนสรุปให้ทุกคนก่อนที่จะเดินออกไปทันที เหลือเพียงแต่กลุ่มเพื่อร่างเล็กที่ยังคงยืนอยู่
 “เราไม่สงสัยเลยจริงๆว่าทำไมพวกพี่เขาเป็นเพื่อนกันได้” มินซอก
“หน้านิ่งกันทุกคน”ซูโฮ
“งั้นเรากลับกันเถอะ บายนะลู่หาน” และเพื่อนอีกสี่คนก็เดินกลับที่พักของตัวเองพร้อมกับลู่หานที่เดินกลับหอพักนักเรียนต่างชาติ
“แอบงงเหมือนกันแฮะ ทั้งๆที่เราก็เป็นเพื่อนแถมอยู่หอเดียวกันแค่คนละชั้นและคนละห้องเท่านั้นแต่ไปดูและเพื่อนไม่ได้ อะไรของรุ่นพี่หมอโอ วะ” ก่อนที่จะเดินเข้าห้องไป
 อีกด้าน
“เห็นตัวเล็กแบบนี้หนักเหมือนกันนะเนี่ย” ร่างสูงที่อุ้มรุ่นน้องจากด้านล่างมาถึงชั้นที่ตัวเองอยู่เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันผ่านไปสองชั่วโมงที่ร่างเล็กหลับไป และตอนนี้ก็ดูเหมือนว่าจะเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาแล้วด้วย
“ว่าไง”
“รุ่นพี่ เอ่อ….แล้วเพื่อนหนูชิงอ่ะ แล้ว…แล้วหนูชิงมาอยู่ที่ห้องได้ไงอ่ะ แล้ว………”
“เลิกพูด แล้วไปอาบน้ำ”
“แต่รุ่นพี่…….” ร่างสูงกอดอกจ้องมองคนตัวเล็กที่เอาแต่ถามโน้นนี้นั้นไม่ยอมหยุด
“หนูชิงแค่จะบอกว่าจะไปอาบน้ำแล้ว” ร่างสูงเองก็เพียงแค่พยักหน้าเท่านั้น แต่สายตาดุๆกับหน้านิ่งๆนั้นก็ยังคงจ้องอยู่ ก่อนที่ร่างเล็กจะค่อยๆเดินออกไป
 หลังอาบน้ำเสร็จร่างเล็กก็เห็นรุ่นพี่คนหล่อกำลังนั่งเขียนอะไรบางอย่างอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือข้างเตียงนอนตัวเอง ด้วยความสงสัยจะที่อยู่เหนือทุกอย่างทำให้เผลอลืมเรื่องมารยาทไปบ้าง เผลอยืนหน้าเข้าไปมองว่ารุ่นพี่ทำอะไร
“รุ่นพี่ทำอะไรเหรอครับ”
“……………………..”เงียบ
“รุ่นพี่อยู่หอนักเรียนต่างชาติ แสดงว่ารุ่นพี่ไม่ใช่คนเกาหลี รุ่นพี่มาจากประเทศอะไรเหรอครับ”
“……………………” ยังคงความเงียบ แล้วทำงานของตัวเองต่อไป
“ทำไมรุ่นพี่เงียบจังเลยล่ะ รุ่นพี่ก็พูดได้นี่นาทำไมถึงไม่ชอบพูดล่ะครับ” คราวนี้สามารถเรียกให้รุ่นพี่ผู้เงียบมานานหันมามองจ้องตาดุอีกครั้ง
“อิอิ รุ่นพี่อยากพูดกับหนูชิงแล้วเหรอ”
“เงียบ แล้วก็นอนไปซะ” พร้อมกับหันไปทำงานของตัวเองต่อ
“โอเค หนูชิงไม่ถามแล้วก็ได้ แต่รุ่นพี่ครับ……….”
“…………………….” ไม่มีคำพูดใดๆนอกจากสายตาที่กำลังจ้องอีกคนอยู่
“คือหนูชิงแค่อยากจะบอกว่า หนูชิงหิวอ่ะ”
“………………………….”
สุดท้ายแล้ว ก็คงไม่พ้นพาร่างเล็ก ออกมากินข้าว ที่ร้านอาหารเล็กๆที่อยู่ไม่ไกลจากหอพักสักเท่าไร เป็นเพียงร้านอาหารตามสั่งเท่านั้น
“อื้ม อร่อยจังเลย….ว่าแต่รุ่นพี่ไม่หิวเหรอครับ”
“เลิกพูดแล้วก็รีบกินได้แล้ว จะได้รีบกลับ”
“ทำไมรีบจังเลยอ่ะครับ ”
“………………………….”
“หนูชิงไม่ถามแล้วก็ได้ แต่รุ่นพี่ยังไม่ตอบหนูชิงเลยนะว่ามาจากประเทศอะไร เพราะตอนที่หนูชิงชนรุ่นพี่ที่สนามบิน รุ่นพี่พูดจีนได้ด้วย”  อีกคนไม่ตอบ เพียงแค่นั่งกอดอกแล้วหันหน้าไปอีกทางเท่านั้น
“ถ้ารุ่นพี่ไม่อยากตอบหนูชิงไม่อยากรู้ก็ได้” และบทสนทนาก็เงียบไปนานพอสมควรก่อนที่จะ
“ลูกครึ่ง แคนาดา - จีน” ร่างเล็กที่กำลังดื่มน้ำก็เกือบจะสำลักน้ำ เพราะไม่คิดว่าอีกคนจะตอบคำถาม ก่อนที่จะพยักหน้าเป็นอันว่าเข้าใจในบทสนทนาในครั้งนี้
“ขอบคุณครับ ที่ตอบคำถามหนูชิง และก็ขอบคุณนะครับที่พาหนูชิงมากินข้าว”
“อืม” พร้อมกับลุกเดินออกไปหน้าร้านที่มีเจ้าของร้านกำลังเก็บของและอุปกรณ์บางส่วนอยู่
“ทั้งหมดเท่าไรครับ” ร่างสูงหันไปถามเจ้าของร้านก่อนที่จะจ่ายเงินเรียบร้อย แล้วเดินออกจากร้านทันทีโดยที่ไม่รออีกคน
“รุ่นพี่เลี้ยงหนูชิงเหรอครับ”
“……..” เงียบ เหมือนเดิม
“ถึงรุ่นพี่จะไม่ชอบพูด แต่หนูชิงสัญญานะครับ หนูชิงจะทำให้รุ่นพี่พูดแล้วก็ยิ้มให้ได้”
“……..” เพียงแค่หันหน้ามาจ้องอีกคนเท่านั้น พร้อมกับมีบางอย่างในร่างกายที่ผิดปกติไป
 “ขอบคุณสำหรับมื้อค่ำวันนี้ครับ รุ่นพี่” พร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้อีกคน
‘ทำไมหัวใจเต้นแรงแบบนี้นะ’ รุ่นพี่ยังคงนิ่ง แปลกไปกับอัตราการเต้นของหัวใจครั้งนี้  ก่อนที่ทั้งสองจะเดินไปด้วยกันอย่างเงียบๆ โดยที่ร่างสูงของรุ่นพี่ที่เดินนำออกไปก่อน
      เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างสูเองก็หลุดยิ้มออกมา เพราะตั้งแต่ที่เขามีรูมเมทเป็นเด็กซุ่มซ่ามคนนี้ ชีวิตเขาก็เริ่มที่จะเปลี่ยนไป เริ่มพูดมากขึ้น เพราะต้องคอยตอบคำถามของใครอีกคน ยิ้มง่ายมากขึ้น เพราะตลกในท่าทางที่แสนเด็กน้อยนั้นแถมยังซุ่มซ่ามอีกต่างหาก และที่สำคัญไปกว่านั้น หัวใจของเขาก็จะเต้นแรงมากขึ้นด้วยทุกครั้งที่เด็กนั้นยิ้มให้เขา
“มึงบ้าไปแล้วแน่ๆคริส” ร่างสูงพูดกับตัวเองก่อนที่จะเดินกลับไปยังพื้นที่ของตัวเอง ก่อนที่เปลือกตาหนาจะค่อยๆหลับลงเช่นกัน
 
 
ปล. ดูความน่ารักของหนูชิงไปก่อน นะคะรีดเดอร์ทุกคน แล้วจะรีบเอาตอนต่อไปมาลงให้จ้า
100% สำหรับตอนนี้นะคะ ตอนนี้ดูเหมือนว่า ความน่ารักของหนูชิงจะเริ่มที่จะเข้าไปทำลายกำแพงความเงียบของรุ่นพี่คริสแล้วล่ะสิ ว่าแต่พี่คริสของเราเนี้ย จะรู้ใจตัวเองหรือเปล่านะว่า คิดยังไงกับหนูชิงกันแน่ ตามไปติดตามให้กำลังใจหนูชิงกันต่อในตอนต่อๆไปด้วยนะคะ
 

 
 

 
 

 
 

 
 

 
 
TB

TB