วิหคเช่นข้าจะคว้าหัวใจท่าน

❤️❤️❤️ ไรท์ได้ทำการกลับไปแก้ไข และเพิ่มเนื้อหาบางส่วน สามารถย้อนกลับไปอ่านตั้งแต่บทที่ 1 ได้นะคะ ❤️❤️❤️❤️

...................................................................................................................................................................................

เซียนวิหคน้อย นามว่า อวี้เฟิง ตั้งแต่เกิดจวบจนอายุครบหมื่นปี ก็มีแต่สร้างเรื่องปวดหัวให้อาเตียอาเหนียง ถึงขั้นฮ่องเต้สววรค์ยังพิโรธ แต่ครั้นถึงคราวเคราะห์ ซุกซนจนได้เรื่อง หลังหนีไปเที่ยวเล่นในแดนมนุษย์ก็ถูกศัตรูผนึกร่างไว้ในคราบมนุษย์ จนได้พบกับไท่จื่อผู้ต้องต่อสู้ชิงบัลลังก์ จวบจนประสบเคราะห์กรรมรัก นางถึงได้รู้ความจริงว่าเขาคือใคร

********************

     อกผึ่งพายของชายมนุษย์ผู้นี้ราวกับหุ่นนักรบในสงคราม ถึงแม้ว่าข้าจะไม่เคยเห็นกับตา แต่ก็เคยแอบอ่านในตำราดอกท้อเคล้าโลกีย์มาบ้าง

     มัดกล้ามบนหน้าท้องของเขาก็ชวนให้...ข้าส่ายหน้าเป็นพัลวัน ก่อนจะค้นหาบาดแผลของเขา พบว่าเขาถูกของแหลมคล้ายหอกแทงเข้าที่ชายโครงด้านซ้าย เลือดยังไหลไม่หยุดจนข้าชักใจไม่ดี ดีที่ถงถงกับเหล่าวิหคน้อยต่างโผเข้ามาในกระท่อมของข้า ปากของพวกเขาคาบเอาสมุนไพรห้ามเลือดมาวางไว้ให้ข้า ข้าจึงรีบนำไปบดก่อนจะเอามาห้ามเลือดให้เขา สมุนไพรของถงถงได้ผลชะงัด เมื่อเลือดจากแผลของเขาเริ่มหยุดไหล

     "องค์หญิง ท่านยังจำสมุนไพรที่ข้าเคยบอกให้ท่านเก็บมาตากแห้งไว้ได้หรือไม่"

     "อ้า ข้าจำได้ ข้าเก็บมันไว้ในห้องครัว" ข้ารีบลุกขึ้น ถงถงบอกข้าว่าสมุนไพรตัวนั้นมีฤทธิ์ฟื้นฟูร่างกาย ช่วยบำรุงเลือด ชายผู้นั้นเสียเลือดมาก ข้าจึงนำสมุนไพรไปต้มให้เขา ช่วงร้อยปีมานี้ ข้าได้เรียนรู้อะไรมากมายจากเหล่าวิหคน้อย ทั้งการเก็บสมุนไพรต่างๆ เหล่านี้ก็เช่นกัน เพราะพวกเขากลัวว่าข้าอาศัยอยู่ตัวคนเดียว จะเกิดเจ็บไข้ล้มป่วยขึ้นมา

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

     “เฟิ่งเฟิง...” หัวใจข้าวูบไหว นอกจากท่านแม่ก็ไม่เคยมีผู้ใดเรียกขานข้าด้วยชื่อสองพยางค์เช่นนี้มาก่อน เมื่อก่อนนั้นเขาเรียกข้าว่า ‘อาเฟิง’ ส่วนข้าเรียกเขาว่า ‘อาเชียน’ ก็ดูสนิทสนมรักใคร่กันดี แต่ยามที่เขาเรียกข้าด้วยสองพยางค์ ‘เฟิ่งเฟิง’ พร้อมกับลูบไล้ใบหน้าข้าแบบนี้

     ช่างเป็นสถานการณ์ชวนให้ตกลงสู่ห้วงโลกีย์โดยแท้

     “ข้าไม่เคยเรียกเจ้าเช่นนี้มาก่อน ฟังๆ แล้วก็เข้าท่าดีอยู่” รอยยิ้มแบบยิ้มทั้งนัยน์ตาของเขาช่างบาดตาบาดใจข้าเหลือเกิน

     ‘ไหนๆ ข้าก็เรียกท่านว่าสามีแล้ว งั้นมาเป็นสามีของข้าจริงๆ เสียเถิด’

     คิดได้เช่นนั้นข้าก็พลิกตัวขึ้นผลักให้หลานเชียนตกลงไปสู่ใต้ร่างข้าแทน ก่อนจะก้มหน้าก้มตาหลับตาปี๋เอาปากของข้าไปแนบกับปากของเขา แล้วยังไงต่อนะ

     ข้าแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากล่างของหลานเชียนที่ตอนนี้ลมปราณของเขาแปรปรวนแปลกๆ

     “เฟิ่งเฟิง หากเจ้ายังทำเช่นนี้ต่อ ข้าจะล่วงเกินเจ้าแล้วนะ”

     “ก็ท่านเป็นสามีของข้ามิใช่หรือ”

****************************

คุยกัน

นิยายจีนโบราณเรื่องแรกของไรท์ แต่งแล้วอัพกันแบบด้นสด เจอคำผิดหรืออะไรไม่สมเหตุสมผลก็ต้องขออภัยมาณ.ที่นี้นะคะ

ฝากไว้พิจารณาอ่านกันเพลินๆ ด้วยน้า

...หม่านโถว...

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️