คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : คืนหนึ่ง
บทนำ
อยุธยา, พุทธศักราช ๒๕๐๔
คืนหนึ่งยังซึ้ง ตรึงใจตรึงใจเรา
ฉันเฝ้าอิงแนบแอบอกอุ่น
ลมโชยโปรยกลิ่นผกากรุ่น
รุ่งอรุณเรืองรางสว่างฟ้า
ฟ้าจวนสาง ดาวพราวยังไม่ลับฟ้า ฟ้าสีมืดกลืนแสงสว่างเกิดเป็นแสงทองเรืองรองจับทิศตะวันออก ร่างสูงใหญ่บนเตียงตื่นนานแล้ว แต่ยังคงนอนฟังเสียงไก่ขันอย่างสงบ ทอดมองร่างๆหนึ่งที่นั่งอยู่กับพื้นกลางห้อง
เฝ้ามองมือเรียวบางค่อยๆจับกลีบเสื้อสีกากีอย่างประณีต ก่อนนาบด้วยเตารีดถ่านหนาหนัก พับทบอีกด้านหนึ่ง รีดทับ ซ้ำๆ..ช่ำชอง.. จนเสร็จสิ้น ใส่ไม้แขวน แขวนไว้กับตู้เสื้อผ้า
เครื่องแบบข้าราชการครูอันทรงเกียรติ
กลิ่นดอกมหาหงส์ข้างหมอนยังหอมเรื่อ แต่ไหนเลยจะหอมเท่ากลิ่นผมติดหมอนของคนรัก ชายหนุ่มฝังหน้าลงสูดกลิ่น แกล้งทำเป็นหลับตาเมื่อเห็นร่างโปร่งเดินตรงเข้ามาหา
“อาจารย์คนึง ตื่นเถอะครับ” สะกิดต้นแขนร่างที่คิดว่ายังหลับใหล แต่กลับถูกมือใหญ่คว้าไปจรดปลายจมูก “แน่ะ..ตื่นแล้วก็ไม่ยอมลุก แกล้งผมอีกแล้วหรือ”
เสียงทุ้มหัวเราะเบาๆในคอ ขณะยังกุมมือบางไว้ไม่ยอมปล่อย พลางลืมตาขึ้นช้าๆ “บอกแล้วไงว่าตอนอยู่กันสองคนไม่ต้องเรียกอาจารย์ สอนไม่จำ ลงโทษเสียดีไหม”
“ลงโทษแบบไหน ให้ผมไปวิ่งรอบสนามเหมือนเมื่อก่อนน่ะหรือ อย่าลืมสิ ตอนนี้ผมเป็นอาจารย์ฝึกสอนแล้วนะ” น้ำเสียงอ่อนโยนเสนาะหูเอ่ยพลางทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง จังหวะเดียวกับอีกฝ่ายค่อยๆยันกายขึ้นนั่ง
“แล้วอีกอย่าง.. ผมแค่อยากให้เกียรติคุณ”
คนึงถอนใจพรู รวบร่างคนรักไว้ในอ้อมกอดหลวมๆ ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาไม่อยากได้ยินอีกฝ่ายเรียกเขาว่าอาจารย์ เพราะทุกครั้งที่ได้ยิน ความละอายอดสูจะแล่นเข้ากัดกินใจ เขาผิด.. เขาบาปนัก.. ที่อุตริมีความสัมพันธ์แบบนี้กับลูกศิษย์ตัวเอง ซ้ำยังเป็นลูกศิษย์ผู้ชายเสียด้วย
แต่เขาห้ามใจตัวเองไม่ได้ เขารักจินดามากเหลือเกิน..
“ถ้ามีใครรู้เรื่องระหว่างเราจะเป็นยังไงนะ” ร่างในอ้อมแขนถามขึ้นราวกับอ่านใจเขาออก
“ถามทำไมหรือ” เสียงทุ้มอู้อี้แทบกลืนหายไปในลำคอเพราะเจ้าตัวฝังใบหน้าลงกับบ่าเล็กเรียว
“ท่าทางเหมือนจ้อยจะรู้แล้ว” เสียงจินดาแผ่วหวิว เต็มไปด้วยความกังวลจนรู้สึกได้ “หลังๆมานี่จ้อยมองผมแปลกๆ”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย เรารักกันมันผิดด้วยหรือ” ใบหน้าหล่อคมกดปลายจมูกบนผิวแก้มนุ่ม ก่อนหาเรื่องเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ได้ข่าวว่าจะมีอาจารย์ฝึกสอนเป็นนักเรียนนอกมาจากอังกฤษหรือ เห็นว่าอาจารย์ใหญ่ให้จินดาเป็นคนดูแลเขา”
“ไม่ใช่นักเรียนนอกธรรมดา แต่เป็นถึงหม่อมราชวงศ์เสียด้วย ท่าทางคงเจ้าเสน่ห์ไม่เบา อีกสองวันผมต้องไปรับเขาที่บ้านแพนแล้ว”
ร่างสูงใหญ่หัวเราะในคอ กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น “จะเจ้าเสน่ห์แค่ไหนกันเชียว สู้จินดาของฉันได้หรือเปล่า”
“ทำเป็นพูดดีไป พอเขามาแล้วคุณจะลืมผมสิไม่ว่า”
“ไม่มีทางหรอก..”
เธอประคองตระกองกอด ตระกองกอดยอดรัก
ฉันบอกสมัคร ขอรักชั่วชีวา
“อาจารย์.. อาจารย์คนึง.. อาจารย์คนึงครับ”
ชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบขาวไว้ทุกข์สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกพร้อมมีมือมาสะกิด เมื่อนั้นเขาจึงตื่นจากภวังค์และรับรู้ความเป็นจริงว่าตอนนี้กำลังอยู่ที่ไหน
“อาจารย์คนึง” อาจารย์วิรัชฝ่ายภาษาอังกฤษนั่นเอง “เขาประกาศเรียกชื่อคุณให้ขึ้นไปทอดผ้าไตรแล้ว ไม่ได้ยินหรือ”
ร่างสูงชะงัก ก่อนก้มหน้ารับคำแผ่วเบา ลุกเดินไปรับผ้าไตรบังสุกุลพร้อมช่อดอกไม้จันทน์จากพานที่น้องชายร่างเล็กของผู้ตายยื่นให้ ก่อนก้าวขึ้นไปบนเมรุ วางผ้าไตรลงที่หน้าโลง ท่ามกลางสายตาของแขกในงานหลายคนที่จับจ้อง
มือใหญ่สั่นระริกแทบควบคุมไม่อยู่ สายตาคมมองรูปถ่ายที่ตั้งอยู่หน้าโลงด้วยความรักและอาลัยสุดหัวใจ ใบหน้าหวานคม ดวงตาสวยโศกทอดมองมาอย่างอ่อนโยนเช่นเดียวกับเมื่อตอนยังมีชีวิต ดวงตานี้.. ใบหน้านี้.. ชื่อนี้จะอยู่ในหัวใจเขาตลอดไป
จินดา..
เสียงปี่พาทย์ประโคมเพลงพญาโศก ขณะร่างไร้วิญญาณของคนรักกำลังมอดไหม้กลายเป็นเถ้าธุลี คนึงได้แต่ยืนมองควันสีขาวเป็นทางจากยอดเมรุ เคียงข้างด้วยหญิงชราและเด็กหนุ่มที่กำลังกอดรูปพี่ชายร้องไห้โฮ
“จ้อย.. พี่จินดาไม่อยู่แล้วจ้อยต้องดูแลยายให้ดีๆนะ” มือใหญ่เอื้อมไปลูบหัวอีกฝ่ายอย่างจะปลอบขวัญ “เราต้องเข้มแข็ง เป็นหลักให้ยาย รู้ไหม”
ร่างเล็กในเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งกลืนก้อนสะอื้นลงคอ “ครับ..”
“ยังหนุ่มอยู่แท้ๆ ทำไมจินดาจากยายไปเร็วอย่างนี้” มือเหี่ยวย่นใช้ผ้าเช็ดน้ำหมากเช็ดน้ำตาป้อย
“ไม่ต้องห่วงนะครับยาย จินดาเป็นลูกศิษย์ผม และเป็นเพื่อนผมด้วย ยายกับน้องของจินดาก็เหมือนยายกับน้องของผม”
พลันเกิดเสียงเฮฮาอึกทึกขึ้นแถวศาลา คณะปี่พาทย์ถึงกับชะงัก บรรดาหนุ่มเหน้าสาวสวยคุยกันครื้นเครงเสียงดังเรียกสายตาหลายคนให้หันมองเป็นตาเดียว แขกในงานหลายคนวิ่งกรูกันไปดูทั้งที่ยังอยู่ในชุดดำ
“พวกนั้นใครกัน เสียมารยาทจริง” อาจารย์หนุ่มมองตาม
“คณะกลองยาวที่กำนันเสริมจ้างมาน่ะสิครับ” จ้อยตอบทั้งที่น้ำตายังเปื้อนแก้มขาว “เห็นว่าเอามาต้อนรับคุณชายที่จะมาพรุ่งนี้”
มือใหญ่กำหมัดแน่น.. ขบกรามจนข้างแก้มเป็นสันนูน
ถ้าเจ้าคุณชายนั่นไม่มาที่นี่ คนรักของเขาก็คงไม่ต้องตาย
หม่อมราชวงศ์เลอมาน บูรพวงศ์
เขานึกชิงชังคนคนนี้นักตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า!
ขอเตือนเธออย่าลืมวาจา
ที่เคยสัญญากันไว้ในคืนนั้น*
โปรดติดตามตอนต่อไป
*เพลงคืนหนึ่ง, พระเจ้าวรวงศ์เธอพระองค์เจ้าภาณุพันธ์ ยุคล ประพันธ์, ธานินทร์ อินทรเทพ – จินตนา สุขสถิตย์ ขับร้อง
ความคิดเห็น