คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Confession of the Dangerous Mind (2)
เวลาค่อยๆ ผ่านไปเรื่อยในขณะที่ทั้งห้องมืดสนิทเงียบงันราวกับป่าช้า อุณหภูมิก็ค่อยๆ เย็นลงเรื่อยๆ คอนเน่ที่ไม่ได้สวมเสื้อแจ๊กเก็ตเดินตัวสั่นจากทั้วความหนาวและความกลัว พวกเธอเดินผ่านไปแล้ว 5 จุดแต่ก็ยังไร้วี่แววของโซนหนังสือมายาที่ว่านั่นเลย
"โว้ย ทำไมมันยังไม่เจออีกฟะ" แจ๊สบ่นกับตัวเองด้วยความเซ็ง
"แจ๊ส...เรากลับไปได้แล้วยัง" คอนเน่ขอร้องอ้อนวอนแจ๊สด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา ในขณะที่เมเปิ้ลกลับดูเคร่งเครียดเอาจริงเอาจังผิดปรกติ
"ไม่เป็นไร ถ้าหิวชั้นเตรียมขนมปังเตรียมพร้อมอยู่แล้ว งั้นเราพักกันก่อนแล้วกัน ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล" แจ๊สกล่าวขึ้นมาพร้อมกับหยิบขนมปังก้อนใหญ่ 3 ก้อนจากเสื้อแจ๊กเก็ตก่อนโยนให้ทุกคนคนละก้อน
ทั้งสามนั่งลงกับพื้นจัดแจงทานอาหารตุนไว้ในท้อง เพราะไม่มีวี่แววว่าแจ๊สจะล้มเลิกแผนการบ้าๆ นี่โดยง่าย เผลอๆ พวกเธออาจต้องเดินวนอยู่ในห้องสมุดนี้จนถึงเช้า แล้วก็ลงเอยเป็นเหมือนซากศพเดินได้ไปเรียนหนังสือ ถ้าโชคร้ายอาจถูกจับได้แล้วโดนทางโรงเรียนกักบริเวณอย่างที่แจ๊สว่าไว้ก็ได้
คอนเน่ที่ตัวหนาวสั่นเข้าไปนอนซุกแจ๊สที่สวมเสื้อแจ๊กเก็ตอุ่นสบาย
"เมเปิ้ลไม่หนาวมั่งเหรอ" คอนเน่ถามเมเปิ้ลที่ดูเหมือนจะไม่รู้สึกหนาวแม้แต่น้อย
"อ้อ คือฉันอยู่กับอากาศหนาวจนชินแล้วนะ" เมเปิ้ลตอบแบบตะกุกตะกัก เธอมองไปรอบๆ ก่อนจะนึกเรื่องที่เธอสงสัยมานานได้
“แจ๊ส คือฉันสงสัยอยู่อย่างหนึ่ง ทั้งๆ ที่เธอใช้เวทมนตร์ทำให้หนังสือลอยไปมาได้สารพัด ทำไมถึงได้ตื่นเต้นกับเรื่องวิญญาณนั่นนัก”
คอนเน่ที่ได้ยินก็เป็นอันสะดุ้ง ส่วนคิ้วแจ๊สยักขึ้นด้วยความแปลกใจ
“แล้วเธอไม่กลัวผีบ้างเลยเหรอ” แจ๊สกุมคางจ้องมองเมเปิ้ลด้วยความสนใจราวกับมองวัตถุจากนอกโลก “เธอนี่ชอบมีคำถามอะไรแปลกๆ อยู่เรื่อยเลยนะ”
“เอ่อ...ไม่มีอะไรหรอก ขอโทษทีที่ถามอะไรแปลกๆ”
"เอได้ข่าวว่าเธอมาจากเทือกเขาคาเรซานใช่ม้า นี่ๆ มันเป็นยังไงบ้างเหรอ หรือว่าที่ที่เธออยู่มีวิญญาณเป็นเรื่องปรกติ! สุดยอด นึกอยู่แล้วว่าเธอต้องไม่ธรรมดา" แจ๊สเริ่มยิงคำถามใส่เมเปิ้ลด้วยความตื่นเต้น
"เอ่อ...คือว่า"
แต่ก่อนที่เมเปิ้ลจะได้ตอบคำถาม คอนเน่ก็รีบสะกิดทั้งสองอย่างตื่นตระหนก
"มีคนมา!" คอนเน่กระซิบบอกทั้งสอง
ทั้งสามรีบวิ่งไปหลบที่ชั้นหนังสืออีกด้าน ทันใดนั้นพวกเธอก็เห็นแสงสีส้มค่อยๆ เคลื่อนมาตามทาง
"ผี!!....."
"ชู่ว์...ไม่ใช่หรอก" แจ๊สเอามือปิดปากคอนเน่ที่เกือบกรีดร้องอีกรอบพร้อมกระซิบข้างหู "ลองดูดีๆ เซ่"
แสงสีส้มนั้นเป็นเพียงแสงที่เกิดจากตะเกียงไฟ ซึ่งคนที่มานั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก เมลิซซ่า เจ้าเก่านั่นเอง เธอหันมองไปมาเหมือนกับมองหาอะไรบางอย่างอยู่
"เอ...เหมือนได้ยินเสียงคนคุยกัน" เมลิซซ่าเปรยกับตัวเองระหว่างที่มองซ้ายขวาอย่างระแวงๆ
เพราะแสงสว่างจากตะเกียงเมลิซซ่าทำให้ทั้งสามมองเห็นกันลางๆ แจ๊สทำสัญญาณมือให้ทั้งกลุ่มเดินอ้อมไปด้านหนึ่ง
แต่ก็ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเสียเลย เมลิซซ่าสังเกตเห็นเงาขยับไปมาเพียงแค่แว่บเดียว แต่นั่นมันก็เพียงพอที่ทำให้เมลิซซ่ารู้ตัว
"น...นั่นใครนะ เผยตัวออกมาซะ" เมลิซซ่าชักดาบออกมาพร้อมกับพุ่งตัวไปยังทิศของพวกแจ๊ส
"เหมียว~"
อยู่ดีๆ เจ้าแมวเหมียว ซิล ของเตเต้ก็กระโดดออกมาจากทางที่พวกแจ๊สอยู่ มันหันหน้ามามองทั้งสามก่อนจะวิ่งเหยาะๆ ไปหาเมลิซซ่า
"โธ่...ที่แท้ก็เจ้าเหมียวนี่เอง ตกใจหมดเลย นึกว่าไปเจอผีที่เค้าเล่ากันซะอีก" เมลิซซ่าเก็บดาบ อุ้มเจ้าเหมียวตัวขึ้นมาโดยปราศจากการขัดขืนของซิลเลยแม้แต่น้อย มันหลับตาพริ้มมีดูมีความสุขเหมือนกับตอนที่มันอยู่ในอ้อมอกของเตเต้เลย
เมเปิ้ลไม่รอช้ารีบลากอีกสองคนออกมาให้ห่างจากเมลิซซ่าก่อนจะถูกจับได้ซะก่อน
"หนอยเจ้าแมวบ้านั่น ทีชั้นข่วนได้ข่วนเอา" แจ๊สบ่นด้วยความหงุดหงิดหลังจากหนีออกมาห่างจากเมลิซซ่าพอควร
"แต่อย่างน้อยมันก็ช่วยพวกเราน่า" เมเปิ้ลกล่าวออกมาระหว่างเดินไปตามทางอันมืดมิดอีกครั้ง
"ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ไหนกันเหรอ" คอนเน่ดึงชายเสื้อของแจ๊สเบาๆ เพื่อให้แน่ใจว่าแจ๊สยังอยู่ข้างๆ เธอ
"อ้าว...แล้วคอนเน่ไม่รู้เหรอ" แจ๊สถามโดยมองไปรอบๆ พวกเธอเห็นเพียงชั้นหนังสือลางๆ อยู่สองฝั่งเป็นเหมือนกำแพงแค่นั้น บรรยากาศวังเวงราวกับป่าช้าที่ทำให้แม้แต่เมลิซซ่ายังผวา
"ม...ไม่รู้" คอนเน่ตอบเสียงอ่อยๆ รู้สึกผิดกับความด้อยค่าของตน แต่ว่าทันใดนั้นประสาทรับรู้กลิ่นของเธอก็ตื่นขึ้นมา
"แจ๊ส..." คอนเน่ดึงเสื้อแจ๊สเบาๆ อีกครั้ง
"มีไร"
"ชั้นได้กลิ่นม็อคค่าแถวๆ นี้ล่ะ" คอนเน่ตอบด้วยน้ำเสียงหวาดๆ "ถ้าจำไม่ผิดนี่มันเป็นกลิ่นของจุดที่ 6 ใช่มั้ย"
"แจ๊ส...จุดตะเกียงเถอะ...ตรงนี้เมลิซซ่าคงไม่เห็นเราหรอก" เมเปิ้ลเสนอความคิด
แสงสีส้มค่อยๆ สว่างขึ้นมาช้าๆ แจ๊สพยายามทำให้มันสว่างให้น้อยที่สุดเพื่อที่จะได้ไม่เป็นจุดสังเกต บรรดาหนังสือเล่มหนาๆ เก่าๆ ตั้งตระหง่านอยู่รายรอบพวกเธอ ตรงหน้าพวกเธอเป็นส่วนของชั้นหนังสือที่ติดกำแพงของห้องสมุด ไม่มีทางไปอีกแล้ว
"อะไรกัน ทางตันเหรอเนี่ย" แจ๊สกล่าวออกมา
"แต่ว่า...มันดูแปลกๆ นะ" คอนเน่เขยิบตัวไปใกล้ๆ กับชั้นหนังสือแถบที่ติดกับกำแพง "ก็ชั้นว่าได้กลิ่นมาจากด้านหลังชั้นหนังสือแน่นอนคะ" คอนเน่ตอบแบบไม่มั่นใจ
"หือ งั้นเหรอ แต่ชั้นจับคลื่นเวทมนตร์อะไรไม่ได้เลยนะ" แจ๊สได้ยินเช่นนั้นจึงเลื่อนมือจะไปสัมผัสชั้นหนังสือ แต่ทันทีที่นิ้วของเธอแตะ
โอ้ย!
แจ๊สชักนิ้วออกมาด้วยความเจ็บปวด ปนกับความตกใจ
"เจ้าชั้นบ้าที่ มันกัดชั้น" แจ๊สถูนิ้วที่เพิ่งแตะชั้นหนังสือไปมา
"หรือว่า"
เมเปิ้ลหมุนกำไลตรงข้อมือขวาก่อนจะย่ำเท้าตรงไปยังชั้นหนังสือชั้นนั้น
"หลบไป!!" เมเปิ้ลสั่งทุกคนด้วยน้ำเสียงอันเกรี้ยวกราด ทั้งแจ๊สและคอนเน่ที่กำลังงุนงงจากท่าทีที่เปลี่ยนไปของเมเปิ้ลถูกผลักออกไปให้พ้นทาง เมเปิ้ลฟาดมือขวาไปยังชั้นหนังสือนั้นอย่างรุนแรง ทันใดนั้นก็มีประกายแสงสีฟ้าเป็นเส้นแล่นไปทั่วทั้งชั้นหนังสือ
และแล้วชั้นหนังสือก็ค่อยๆ จางหายไป กลายเป็นทางเดินลึกต่อไปอีก
"เอ่อ...เมเปิ้ล...เมื่อตะกี๊นี้มัน..." แจ๊สที่ยังตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมองดูเมเปิ้ลอย่างไม่เชื่อสายตา
"นี่ไง โซนหนังสือมายาที่ร่ำลือกัน" เมเปิ้ลชี้ไปยังทางที่เพิ่งจะเปิดเผยออกมา
"จริงเด่ะ" แจ๊สฟื้นตัวอย่างรวดเร็วพร้อมๆ กับตาอันเป็นประกายด้วยความตื่นเต้นอีกครั้ง แจ๊สไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปโดยลากทั้งสองที่ผูกติดกับตนเข้าไปด้วยอย่างไม่ลังเล
ภายในโซนหนังสือ ชั้นหนังสือถูกจัดไว้เป็นวงกลม ไม่มีทางเดินต่อไปอีก
"หนังสือพวกนี้มันอะไรกันเนี่ย" แจ๊สลองหยิบหนังสือเล่มหนึ่งจากชั้นหนังสือมาดู "พันธสัญญาเดิม? หนังสือไรเนี่ย ไม่เคยได้ยิน"
"แจ๊ส มีแต่หนังสือเขียนด้วยตัวอักษรแปลกๆ เต็มไปหมดเลย" คอนเน่เดินดูตามชั้นหนังสือ
คนที่ดูแปลกใจมากกว่าใครเพื่อนคือเมเปิ้ลที่แทบช็อคเมื่อเห็นเหล่าหนังสือที่อยู่บนชั้น เธอแทบจะสะกดความแปลกใจเอาไว้ไม่อยู่จนมันแสดงออกมาทางสีหน้าที่ดูตะลึงสุดๆ
แต่ทันใดนั้นคอนเน่ก็กรีดร้องออกมาดังลั่น
"ผ..ผ...ผี!!!"
@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ความคิดเห็น