ใต้ฟ้าสาธารณรัฐ

ลำดับตอนที่ #11 : Repentance อดีตอันยากจะลบเลือน (2)

href="file:///C:\Users\Tok\AppData\Local\Temp\msohtml1\01\clip_filelist.xml" /> />

                เสียงแตรสัญญาณตอนเช้าเป็นสิ่งแรกที่พันโท วิคเตอร์ เดเวโรว์ ได้ยินหลังจากฝันร้ายนั่น มันน่าแปลกเหลือเกินที่เขาแทบไม่รู้สึกเหมือนกับเป็นฝันร้ายเลย ลมหายใจยังคงเป็นระบบ หาได้สับสนดั่งเช่นกรณีที่ถูกปลุกขึ้นระหว่างฝันร้าย

                แล้วนั่นจะเรียกว่าฝันร้ายได้หรือไม่

                ไม่หรอก... มันน่าจะเรียกว่าเป็นสิ่งที่เขาต้องการเสียมากกว่า ในเมื่อมันเป็นสิ่งที่เขาต้องการแสดงว่ามันก็ไม่ใช่ฝันร้าย

ภายนอกยังคงมืดสลัวแทบจะแยกความต่างระหว่างเช้ากับกลางคืนไม่ออกดีนัก แต่เขาก็มั่นใจว่าป่านนี้เหล่าพลทหารทั้งหลายต่างกระเด้งตัวขึ้นจากเปล รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าจัดที่นอนเป็นการใหญ่ ซึ่งต่างจากนายทหารยศพันโทอย่างเขาที่ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้น คงไม่มีจ่าคนไหนกล้ามาปลุกหรอก กระนั้นนายทหารก็ต้องเป็นตัวอย่างที่ดีแก่ผู้ใต้บังคับบัญชา ไม่มีเวลาจะมาขี้เกียจนอนแช่อยู่กับเตียง มันจะกลายเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี  ซึ่งจะส่งผลต่อวินัยของหน่วยโดยรวม อีกทั้งมันกลายเป็นความเคยชินตั้งแต่อยู่โรงเรียนนายร้อยแล้วที่จะต้องจัดการทุกอย่างให้เสร็จอย่างว่องไว

ผู้การเดเวโรว์ลุกขึ้นจากเตียงอย่างกระฉับกระเฉง เขายืนหยุดดูเครื่องแบบสีน้ำเงินเข้มที่ติดตราเครื่องหมายทุกอย่างครบ โดยเฉพาะกับบั้งยศบนบ่าที่มีดาวสีทองติดอยู่สองดวง ก่อนจะไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำ ในกระจกเงานั่น ใบหน้าไร้อารมณ์ของชายวัยสามสิบตอนต้นกำลังจ้องมองเขาเหมือนกับทุกครั้ง แต่ผู้การเองกลับไม่เคยชินกับภาพตรงหน้านั่นเสียที โดยเฉพาะกับใบหน้าที่ไร้ซึ่งหนวดเคราเหมือนครั้งอดีต มือด้านแข็งที่เกิดจากการจับคันบังคับมานาน สัมผัสคางเปล่า ๆ นั้นอย่างไม่คุ้นเคย

หนวดมันเริ่มงอกขึ้นมาอีกแล้ว

เขาอุตส่าห์คิดว่าเลิกไว้หนวดแล้วจะดูแลง่ายกว่า ที่ไหนได้  สุดท้ายแล้วก็ต้องมานั่นโกนมันทุกวันอยู่ดี

ผู้การป้ายครีมสีขาวบนใบหน้าท่อนล่าง ก่อนจะค่อย ๆ เอาปลายมีดโกนคมกริบปาดลงไปราวกับกำลังปาดเนยบนขนมปัง นัยน์ตาสีน้ำตาลแห้งผากราวทะเลทรายจดจ้องอยู่กับกระทำของบุคคลแปลกหน้าในกระจก แต่ใจที่เต็มไปด้วยความคิดของเขามิได้มองเห็นใบหน้าในกระจกนั้นเลย

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาเริ่มโกนหนวด...

หลังจากการปฎิวัติจบลง เขาคือฮีโร่ของประชาชนที่ขัดขืนให้กับคำสั่งของเบื้องบน ปฏิเสธอำนาจของราชวงศ์ที่ข่มเหงประชาราฏร์ หันหลังให้กับชนชั้นอภิสิทธิ์ของตน การกระทำของเขาเป็นหนึ่งในแรงขับเคลื่อนที่ทำให้ระบบทั้งหมดสั่นคลอน ทหารละทิ้งหน้าที่ ขุนนางชั้นผู้น้อย ชนชั้นกลาง ที่เป็นเสาหลักของราชอาณาจักรแต่ไร้ซึ่งอำนาจแปรพักตร์ กลไกทางสังคมที่ค้ำจุนระบอบกษัตริย์มานับร้อยปีพังทลายในช่วงไม่กี่สัปดาห์ อภิสิทธิ์ชนของระบอบเก่าหนีตายกันหัวซุกหัวซุน กษัตริย์ไร้บัลลังก์ถูกแขวนคอ เหลือทิ้งไว้แต่สภาวะสูญญากาศทางการเมืองในสาธารณรัฐที่เพิ่งก่อตั้ง

นับแต่นั้น วิคเตอร์ก็มิใช่ชาวาลีเย่แห่งราชอาณาจักรอีกต่อไป นั่นคงเป็นสาเหตุหนึ่งกระมังที่เขาตัดสินใจโกนหนวดที่เคยเฝ้าทะนุถนอมนักหนา

ใช่แล้ว เปลี่ยนแปลงตัวตนในอดีตอันแสนน่าชังนั่นเสีย เขาไม่อยากต้องมือเปื้อนเลือดเพื่อสนองความต้องการพวกบนหอคอยงาช้างนั่นอีกแล้ว นั่นเป็นเหตุผลที่เขาตัดสินใจสั่งให้ลดอาวุธในตอนนั้นลงไม่ใช่หรือ...

แล้วในตอนนี้เขาได้เปลี่ยนอะไรไปบ้างแล้วล่ะ ?

ทันใดนั้น ภาพในความฝันก็พลันผุดขึ้นมาในห้วงความคิดอีกครั้ง ซากศพของเหล่าอดีตทหารภายใต้สังกัดกลับมาหลอกหลอนอีกครั้ง ใบหน้าอันคุ้นเคยที่เคยร่วมฉลองการเกิดครั้งใหม่ของสาธารณรัฐแห่งมวลมนุษย์ และเป็นใบหน้าของกลุ่มคนที่เขาสั่งให้ไปตายตามคำสั่งของพวกนายพลไร้ความสามารถเหล่านั้น

“ไอ้ระยำ ! ดาวที่เพิ่มมาอีกดวงบนไหล่แกนะ  มันชีวิตพวกกู  ชีวิตพวกกู !”

เขาได้เปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ นะหรือ ?

กว่าเขาจะรู้ตัว โฟมสีขาวบนใบหน้าก็ละเลงไปด้วยเลือดแดงฉาดเสียแล้ว เขาวางมีดโกนอย่างใจเย็นก่อนเอามือไปลูบไล้บาดแผล เมื่อนั้นความเจ็บปวดถึงจะเริ่มกรีดแทง ทว่า สิ่งที่ผู้การสนใจกลับเป็นความรู้สึกสากคันของหนวดที่ยังโกนไม่เสร็จมากกว่า เขาลูบไล้มันด้วยความเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าบาดแผลที่อยู่ข้างเคียงเสียอีก

ไม่ว่าจะโกนหนวดไปเท่าไหร่ สุดท้ายมันก็จะงอกขึ้นมาใหม่อยู่ดี...

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
Edit Log: June 29th, 2009: จบตอน
Edit Log: June30th, 2009: แก้ไขสำนวนเล็กน้อย ขอบคุณท่านพันดาราครับที่ช่วยชี้แนะ