ย้อนเวลากลับไปเพื่อพบว่าสามีรักข้ามากเพียงใด (มีอีบุ๊ก)

ใบหน้าของเขาไม่แสดงความรู้สึกใดชัดเจน มีเพียงแววตาน่ารักที่มองนางไม่กะพริบ ราวกับถูกตรึงอยู่กับบางสิ่ง แต่ลึกลงไป นางเห็นความเจ็บปวดที่ไหลผ่าน ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยอารมณ์ที่นางไม่อาจเข้าใจ เขาไม่ตอบ ยืนเงียบงันเหมือนไม่รู้จะเริ่มต้นจากที่ใด

"เจ้าไม่คิดจะพูดอะไรเลยหรือ" นางถามอีกครั้ง เสียงเริ่มสั่นเครือ เพราะไม่ว่าคำตอบจะเป็นอย่างไร นางต้องการความจริง

"อย่ายุ่งกับข้าอีก" คำพูดนั้นสั้น แต่รุนแรงพอที่จะทำให้นางเจ็บปวดจนแทบหายใจไม่ออก พูดคำที่เหมือนดาบปักลงกลางอกของไป๋อวิ๋นเหยา อีกครั้งที่เขาพูดว่าไม่ต้องการนางแล้ว

"ชอบนางมากหรือ.." ไป๋อวิ๋นเหยาพยายามรักษาท่าที ถอนหายใจหนักหน่วง ก่อนจะเก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา

เขาไม่ตอบ มองไปทางอื่นและกลับไปเย็นชานิ่งเงียบ 

นางมองเขาด้วยสายตาเย้ยหยันผสมกับความเจ็บปวด ก่อนจะหมุนตัวเตรียมเดินจากไป แต่ทันใดนั้น ความรู้สึกจากสัมผัสที่ชายเสื้อของนาง ก็ทำให้นางชะงัก

เขาจับชายแขนเสื้อของนางไว้ ไม่พูด ไม่หันมามอง แต่ดวงตาเหม่อมองสระน้ำเหมือนคนไม่สนใจสิ่งรอบตัว

"เจ้า.." นางเอ่ยด้วยเสียงที่ทั้งโกรธทั้งสับสน หัวใจเต้นรัวในอกอย่างควบคุมไม่ได้

เขายังคงนิ่ง แต่ปลายนิ้วที่กำชายเสื้อของนางกลับไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย ราวกับการแสดงออกเพียงเล็กน้อยนี้คือสิ่งเดียวที่เขายอมให้หลุดออกมาจากหัวใจที่เต็มไปด้วยความขัดแย้ง