คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : Chapter 39 : อุจิวะ ซาราดะ
- Chapter 39 -
อุจิวะ ซาราดะ
ซากุระยื่นมือไปแตะหิมะสีขาวโพลนที่กำลังร่วงหล่นมาราวกับปุยนุ่น ปกติแล้วเดือนมีนาคมเป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิแต่ว่าวันนี้กลับมีหิมะตกลงมาเหมือนยังคงอยู่ในฤดูหนาว ซึ่งปรากฎการณ์ ‘ หิมะหลงฤดู ’ มักจะเกิดขึ้นไม่บ่อยนัก
อยากให้ลูกได้ออกมาเห็นหิมะเร็วๆจัง…
มือบางลูบไปที่หน้าท้องนูนใหญ่เพราะอายุครรภ์กำลังเข้าสู่เดือนที่เก้า และถ้าหากไม่มีอะไรผิดพลาดลูกของเธอก็จะเกิดปลายเดือนมีนาคมซึ่งเป็นเดือนเกิดเดียวกันกับเธอ
“เธอไม่ควรออกไปยืนตากหิมะแบบนั้นนะ”
ซาสึเกะเดินออกมาที่ชานหน้าบ้านพร้อมกับถ้วยชาร้อนๆในมือก่อนจะส่งให้เธอดื่มเพื่อคลายความหนาว
“ขอบคุณจ้ะ แล้วนี่เธอจะไปไหนเหรอ” ซากุระถามขึ้นเมื่อเห็นว่าซาสึเกะอยู่ในชุดคลุมสีดำพร้อมกับสะพายกระเป๋าคู่ใจ
“โคโนฮะมีภารกิจด่วนเข้ามา แต่โจนินที่รับหน้าที่นี้ติดภารกิจอื่นอยู่ ฉันเลยต้องไปทำให้แทน”
ซาสึเกะบอกกับภรรยาด้วยสีหน้าหนักใจไม่น้อย พักหลังมานี้เขาแทบจะไม่ไปไหนโดยเด็ดขาดถ้าไม่จำเป็นเนื่องมาจากสามเดือนที่แล้วซากุระไปตามหาเขาจนเป็นลมเป็นแล้งอยู่ที่หมู่บ้าน ดีที่บังเอิญเจอยูมะซึ่งเป็นซามูไรแพทย์ช่วยไว้แม้จะแปลกใจที่ชายคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ แต่ก็ถือว่าต้องขอบคุณเป็นอย่างมาก
“ไปเถอะ ฉันอยู่ได้”
“แล้วฉันจะรีบกลับมา อย่าออกไปไหนล่ะ”
เขากำชับเธอด้วยสีหน้าจริงจังก่อนจะเดินออกไป แต่แล้วร่างสูงโปร่งนั่นก็เดินกลับเข้ามาหาเธออีกรอบพร้อมกับบอกลาลูกในท้องก่อนจะเดินออกไปอีกครั้ง ซากุระได้แต่ยิ้มน้อยๆให้กับความเห่อลูกของเขา ไม่รู้ว่าตอนที่ได้เจอหน้ากันจริงๆเขาจะมีอาการแบบไหน
.
.
.
.
.
ซากุระยืนมองสัญลักษณ์รูปใบพัดสีแดงขาวที่ประทับอยู่บนธงที่ปักอยู่หน้าบ้านหลายๆหลังในแถบนี้ แม้เธอจะไม่เคยได้ย่างกรายเข้ามาสักครั้งแต่ก็รับรู้ได้ว่าที่นี่ถิ่นที่อยู่ของตระกูลอุจิวะ...
ดวงตาสีมรกตมองผู้คนมากมายในตระกูลเก่าแก่อย่างอุจิวะกำลังใช้ชีวิตกันอย่างปกติสุขเหมือนกับคนทั่วๆไป แต่ไม่นานพวกเขาก็เลือนหายกันไปทีละคนสองคนจนกระทั่งบ้านทุกหลังว่างเปล่า...
‘จริงสินะ ตระกูลอุจิวะ...ไม่เหลือใครอยู่แล้ว’
‘ไม่จริงหรอก’ เหมือนมีเสียงตอบรับมาจากเบื้องหน้าของเธอ เมื่อเงยหน้าขึ้นเธอก็เห็นชายคนหนึ่งที่มีใบหน้าคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก
‘คุณคือ...อิทาจิ?” ซากุระถามอย่างไม่แน่ใจเพราะไม่เคยเจอพี่ชายของซาสึเกะมาก่อน แต่ใบหน้าที่คล้ายคลึงกันมากทำให้เธอรับรู้ได้ไม่ยาก
‘อือ ขอบคุณเธอมากที่อยู่เคียงข้างน้องชายของฉัน’
‘เรื่องนั้น…’
‘แล้วก็...ขอฝากหลานสาวของฉันด้วยนะ’
อิทาจิยิ้มให้เธอบางๆก่อนจะหันใบหน้าไปมองด้านหลังของตัวเอง จากนั้นก็มีใครบางคนก้าวเท้าออกมายืนเคียงข้างกับอิทาจิ เธอเป็นเด็กสาวมีสีผมและดวงตาสีดำสนิทเหมือนซาสึเกะไม่มีผิดทว่าก็มีอะไรบางอย่างคล้ายเธออยู่ไม่น้อย ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้รู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้ตั้งแต่แรกเห็น เด็กสาวคนนั้นเคลื่อนฝีเท้าเข้ามายืนตรงหน้าเธอพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
‘หม่าม๊า~’
‘หม่าม๊า...งั้นเหรอ’
‘ฮื่อ อยากเจอที่สุด !’
ซากุระก็ลืมตาตื่นขึ้นมาจากความฝันพร้อมกับเหงื่อที่ผุดซึมขึ้นตามผิวกาย เธอค่อยๆยันตัวเองขึ้นจากที่นอนเพราะรู้สึกเจ็บท้องขึ้นมากะทันหัน เธอค่อนข้างแน่ใจว่านี่ไม่ใช่การเจ็บท้องเตือนเหมือนที่ผ่านๆมาแต่เป็นการเจ็บท้องใกล้คลอด เมื่อมองไปรอบบ้านก็พบว่าตัวเองยังคงอยู่คนเดียว ซาสึเกะยังไม่กลับเข้ามาแม้จะเป็นเวลาดึกมากแล้ว ซากุระค่อยๆพาตัวเองลุกขึ้นจากเตียง แต่เพียงแค่ยืนขึ้นเธอก็เห็นว่ามีน้ำสีใสไหลลงมาจากหว่างขา สิ่งแรกที่คิดคือเธอจะต้องไปห้องน้ำหากจะต้องคลอดแบบฉุกเฉินจริงๆ ขาอันสั่นเทาค่อยพาตัวเองเดินไปยังจุดหมายแต่แล้วเธอก็ต้องนั่งทรุดลงไปที่พื้นเมื่ออาการเจ็บท้องทวีมากยิ่งขึ้น
“ซากุระ!”
ซาสึเกะรีบพุ่งตัวเข้ามาประคองร่างซากุระเอาไว้เมื่อเห็นเธอนั่งทรุดอยู่กับพื้นที่มีน้ำสีใสเจิ่งนองอยู่ ใบหน้าของเธอเองก็มีสีซีดเผือดราวกับกระดาษ ความกังวลที่รบกวนจิตใจมาทั้งวันทำให้เขาต้องรีบตรงดิ่งกลับบ้านทันทีหลังเสร็จภารกิจ และมันก็เป็นจริงดังคาด ภรรยาของเขากำลังจะคลอด!
“ฉะ ฉันเจ็บท้อง...เหมือนจะคลอด” ซากุระบอกด้วยน้ำเสียงที่ไม่สู้ดีนัก ซาสึเกะเหลือบมองนาฬิกาที่บ่งบอกว่าเลยยามวิกาลมาพอสมควรแล้ว คลินิกแถวนี้ก็คงจะปิดหมด แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่ามีที่นึงซึ่งเขามั่นใจว่าจะช่วยภรรยาของเขาได้ เขาก็จัดการใช้คาถาเรียกซูนาโนโอออกมาเพื่อพาเธอยังสถานที่นั้นทันที
“แข็งใจไว้ก่อน ลูกของเราจะต้องปลอดภัย!”
……………………………….................
ในฐานทัพลับของโอโรจิมารุ คารินกำลังทดลองงานบางอย่างอยู่อย่างขมักเขม้นแม้เวลาจะล่วงเลยไปจนดึกมากแล้ว เธอขอกับโอโรจิมารุุมาประจำการอยู่ที่นี่เพราะต้องการทดลองงานคนเดียวโดยไม่มีใครมากวนใจโดยเฉพาะซุยเงสึ หมอนั่นชอบทำให้เธออารมณ์เสียอยู่ตลอดเวลา ขณะที่เธอกำลังหยิบหลอดทดลองออกมานั้น มือของเธอก็ปัดไปโดนกรอบรูปที่ตั้งอยู่ข้างกันจนมันทำท่าว่าจะร่วงลงพื้น เธอจึงรีบเอื้อมมือไปตะครุบเอาไว้พร้อมกับถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่มันไม่เกิดความเสียหาย นี่เป็นรูปถ่ายของสมาชิกทีมเหยี่ยวที่ถูกถ่ายเอาไว้เมื่อนานมากแล้ว ในนั้นมีตัวเธอ ซุยเงสึ จูโกะ และชายที่เป็นหัวหน้าทีม...ซาสึเกะ
คารินเจอซาสึเกะครั้งล่าสุดก็ตอนที่เขามาหาเบาะแสเกี่ยวกับเนตรโลหิตมังกรพร้อมกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กและชายร่างอ้วน ตอนนั้นเธอเกือบเข้าใจผิดว่าเด็กคนนั้นเป็นแฟนสาวของซาสึเกะ จากนั้นเธอก็ไม่ได้ข่าวของเขาอีกเลย รู้เพียงว่าหลังจากเหตุการณ์มนุษย์ระเบิดจบลงเขาก็เดินทางกลับหมู่บ้านโคโนฮะ
นายเป็นยังไงบ้างนะ...ซาสึเกะ
เสียงสัญญาณหน้าประตูที่ดังขึ้นปลุกเธอขึ้นมาจากความหลัง เธอเดินไปที่หน้าประตูเพื่อดูว่าใครกันที่บังอาจมารบกวนเธอยามวิกาล หากเป็นซุยเงสึล่ะก็เธอจะเล่นงานให้คืนสภาพเป็นคนไม่ได้เลยคอยดูเถอะ!
“นี่ไอ้บ้าซุย...ซะ ซาสึเกะ!”
ดวงตาสีโกเมนขยายกว้างเมื่อมองเห็นบุคคลที่เธอเพิ่งนึกถึงอยู่เมื่อครู่ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยความร้อนรนเพราะผู้หญิงที่เขาอุ้มมากำลังอาการย่ำแย่ มือของเธอกุมหน้าท้องที่นูนใหญ่อยู่ตลอดเวลาด้วยความทรมาน
“คาริน ! ช่วยภรรยาฉันหน่อยได้ไหม!”
“ภะ ภรรยา ?!”
“ใช่ เธอเจ็บท้องจะคลอด แถวนี้ไม่มีโรงพยาบาลอยู่เลย!”
คารินพยายามตั้งสติทั้งที่ระบบสั่งการสมองพังไปแล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จู่ๆซาสึเกะก็พาภรรยาที่ท้องแก่ใกล้คลอดมาขอความช่วยเหลือ เธอไม่ได้ข่าวของเขาเกือบปีแต่ไม่คิดว่าเขาจะไปถึงขั้นมีภรรยาแล้ว!
“ถะ อย่างนั้นรีบพาเธอเข้ามาก่อนเร็วเข้า!”
คารินบอกอย่างกระวนกระวายก่อนจะเดินนำหน้าไปยังห้องทดลอง เธอเคลียร์ของออกจากโต๊ะแล้วลากเตียงนอนสำหรับการทดลองมาไว้กลางห้องก่อนที่ซาสึเกะจะวางร่างของซากุระลงไปอย่างระมัดระวัง
“ซาสึเกะ ฉันทำคลอดไม่เป็นนะ!”
“ฉันเชื่อว่าเธอทำได้ ขอร้องล่ะ”
คารินอึ้งไปเล็กน้อยที่คนอย่างซาสึเกะจะเอ่ยปากขอร้องคนอื่น ความหยิ่งทระนงเหมือนเมื่อก่อนได้หายไปแล้ว เธอไม่รู้ว่าที่ผ่านมาเขาได้เจออะไรมาบ้างจึงเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือแบบนี้
คารินสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกความมั่นใจก่อนจะเริ่มหันไปเตรียมเครื่องมือสำหรับผ่าตัดระหว่างรอปากมดลูกเปิด ไม่นานเธอก็หันไปมองซาสึเกะที่ยังคงยืนอยู่ข้างซากุระ
“ซาสึเกะ นายจะออกไปก่อนก็ได้นะ”
“ฉันไม่เป็นไร”
“กะ ก็ตามใจ แต่อย่ามาเกะกะล่ะ!”
คารินบอกก่อนจะคลุมผ้าที่ตัวซากุระ จัดการฉีดยาแก้ปวดให้กับเธอแล้วใช้ความรู้ที่รำเรียนมาจัดการเตรียมความพร้อมสำหรับทำคลอด แม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรก แต่เธอก็ทำได้ไม่เลวเลยทีเดียว เมื่อเห็นว่าปากมดลูกเปิดกว้างพอที่เด็กจะสามารถออกมาได้เธอก็หันไปบอกซากุระให้เตรียมความพร้อม
“คุณซากุระ สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วค่อยๆเบ่งตามจังหวะที่ฉันบอกนะ!”
ซากุระได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก เหงื่อมากมายไหลซึมไปตามไรผมสีชมพูบ่งบอกว่าเธอทรมานแค่ไหน
“ซาสึเกะ กดหน้าท้องของซากุระไว้ให้หน่อย!”
ซาสึเกะใช้แขนขวาและแขนซ้ายที่สร้างขึ้นจากซูนาโนะโอกดลงไปหน้าท้องอย่างเป็นจังหวะตามที่คารินบอก ตอนนี้เขากลายเป็นผู้ช่วยทำคลอดจำเป็นไปเสียแล้วทั้งๆที่ไม่มีความรู้ทางการแพทย์เหมือนซากุระและคารินเลยสักนิด แต่ถ้ามันจะช่วยทำให้ภรรยากับลูกของเขาปลอดภัยล่ะก็เขายินดีทำ
“ซากุระ เบ่งอีกนิดเดียว!”
“ฮื่อออ!”
ซากุระใช้พละกำลังที่เหลืออยู่ส่งแรงเบ่งครั้งสุดท้ายออกไปจนกระทั่งเธอรู้สึกว่ามีบางอย่างหลุดออกจากร่าง จากนั้นไม่นานเสียงของเด็กที่ร้องดังลั่นห้องทดลองก็ทำให้ทั้งสามคนในห้องหัวใจกระตุกด้วยความรู้สึกโล่งใจที่เด็กปลอดภัย ซาสึเกะไม่รอช้าที่จะเดินเข้ามาช่วยคารินอุ้มเด็กเอาไว้แม้ว่ามือของเขาจะสั่นไปหมด คารินจัดการตัดสายสะดือออกแล้วรับเด็กน้อยที่เพิ่งลืมตามาดูโลกรับเช้าวันใหม่พอดีไปทำความสะอาด เธอห่อเด็กน้อยด้วยผ้าขาวสะอาดก่อนจะเดินเอาไปให้คนเป็นแม่ได้เชยชม ดวงตาสีมรกตเหลือบมองเด็กที่อยู่ในอ้อมแขนพลางยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าหนูน้อยมีผมสีดำพร้อมกับเค้าโครงใบหน้าที่ดูแล้วยังไงก็ถอดแบบออกมาจากคนเป็นพ่อไม่มีผิดเพี้ยน
“นะ...นี่มันซาสึเกะชัดๆ” ซากุระเอ่ยออกมาอย่างอ่อนแรงแต่ดวงตาสีมรกตนั้นเต็มไปด้วยความยินดี ดูเหมือนว่าความฝันก่อนหน้านั้นจะค่อนข้างตรงอยู่ไม่น้อย เธอไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดีที่เด็กคนนี้ดันเหมือนซาสึเกะมากกว่าเธอเสียอย่างนั้น
“ฉันก็คิดว่าอย่างนั่นแหละ แต่เป็นซาสึเกะเวอร์ชั่นผู้หญิงนะ”
คารินต่อประโยคจากซากุระพลางยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว เมื่อได้สติว่าตัวเองเผลอยิ้มก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติพร้อมกับขยับแว่นแก้เขิน
“ขอบคุณมากนะคาริน...ถ้าไม่ได้เธอฉันแย่แน่ๆ”
“เรื่องนั้นช่างเถอะ เธอน่ะพักเอาแรงก่อน เดี๋ยวฉันจะเย็บแผลให้” คารินบอกก่อนจะเดินไปเตรียมเครื่องมือต่อ ปล่อยให้พ่อแม่มือใหม่ได้ชื่นชมลูกสาวของพวกเขากันตามลำพัง
“เธอคิดชื่อของลูกสาวไว้หรือยัง”
ซากุระหันไปถามซาสึเกะที่ตอนนี้สติสตังเริ่มกลับมาแล้ว บนหน้าผากของเขาเองก็มีเหงื่อผุดซึมขึ้นมาไม่แพ้คนคลอด มือข้างขวายกขึ้นลูบที่แก้มนุ่มนิ่มของลูกสาวอย่างประหม่าและไม่กล้าลงแรงมากเพราะกลัวเด็กน้อยจะบอบช้ำ ตอนนี้เขาเป็นพ่อคนโดยสมบูรณ์แบบแล้วสินะ
“ชื่อ…ซาราดะ... อุจิวะ ซาราดะ”
ซาสึเกะตอบขณะที่สายตายังคงจ้องมองสมาชิกใหม่ของครอบครัว ทั้งเขาและซากุระต่างก็มีชื่อนำหน้าเหมือนกัน เพราะฉะนั้นเขาอยากจะให้ลูกสาวมีชื่อนำหน้าเป็นคำว่า ‘ ซา ’ เช่นกัน
“ฮะๆ เป็นชื่อที่น่ารักดีนะ” ซากุระว่าก่อนจะก้มใบหน้าลงไปจูบที่แก้มของลูกสาวตัวน้อยเบาๆ พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
“ ยินดีต้อนรับนะ อุจิวะ ซาราดะ”
……………………………………………….
ซากุระพักฟื้นร่างกายอยู่ที่ฐานลับของโอโรจิมารุุที่คารินประจำการอยู่เป็นเวลาสามวันจนกระทั่งร่างกายของเธอกลับมาแข็งแรงเป็นปกติ และตอนนี้พวกเขาก็กำลังจะพาสมาชิกใหม่กลับหมู่บ้านโคโนฮะ
“เอ้า ฉันให้” คารินยื่นกล่องสี่เหลี่ยมใบเล็กให้กับซากุระ เธอรับมันมาแล้วเอ่ยถามออกไปอย่างสงสัย
“นี่อะไรเหรอ”
“ของขวัญวันเกิดของยัยหนู แว่นตานี่จะช่วยลดผลกระทบของเนตรวงแหวนน่ะ”
คารินบอกพร้อมกับดันแว่นให้กระชับกับสันจมูกอันเป็นท่าประจำเมื่อรูุ้สึกประหม่า หลังจากทำคลอดให้ซากุระเสร็จ เธอก็หาเวลามานั่งทำแว่นให้เด็กน้อยที่ในอนาคตจะเป็นผู้สืบทอดเนตรวงแหวนตามสายเลือดของบิดา ซึ่งกว่าจะถึงวันนั้นเธออยากจะให้เด็กน้อยได้ใช้ชีวิตอย่างปกติสุขเหมือนเด็กทั่วไปเลยทำแว่นขึ้นมาจนกระทั่งเสร็จสมบูรณ์ก่อนที่ซาสึเกะและซากุระจะออกเดินทางเพื่อกลับหมู่บ้าน
“ขอบใจนะ คาริน” ซาสึเกะบอกอย่างรู้สึกขอบคุณด้วยใจจริง หากไม่ได้เธอทั้งซากุระและซาราดะจะต้องลำบากแน่ๆ ถึงแม้เขาจะเคยทำร้ายเธอยังไงแต่คารินก็ยังคงดีต่อเขาเสมอเช่นเดียวกับซากุระ
“เล็กน้อยน่า ยังไงก็ขอให้เดินทางปลอดภัยล่ะ”
“ฮื่อ ไว้เจอกันนะ คาริน” ซากุระบอกทิ้งท้ายพร้อมกับยิ้มกว้างให้กับเธอแล้วเดินจากไปพร้อมกับซาสึเกะ
คารินยังคงเฝ้ามองคนทั้งคู่ที่เดินออกไปจนลับสายตา ไม่รู้ว่าทำไมการที่เห็นซาสึเกะมีครอบครัวแล้วถึงได้ไม่รู้สึกเสียใจเลยสักนิด สงสัยคำกล่าวที่ว่าเมื่อเราเห็นคนที่รักมีความสุขเราก็จะมีความสุขไปด้วยคงเป็นเรื่องจริง เธอไม่ปฏิเสธว่าเธอยังมีความรู้สึกดีๆให้ซาสึเกะอยู่ ทว่าหลังจากที่ได้เห็นแววตาที่มองผู้หญิงคนนั้นก็ทำให้รับรู้ได้ทันทีว่าซากุระคือคนสำคัญของเขา อีกอย่างผู้หญิงเองก็มีมิตรภาพระหว่างซึ่งกันและกันอยู่ และเธอกับซากุระก็สามารถเข้าใจตรงจุดนี้ได้เป็นอย่างดี คารินดึงแว่นออกจากใบหน้าก่อนจะเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ทว่านี่กลับเป็นน้ำตาแห่งความดีใจไม่ใช่เสียใจ
“ขอให้นายกับครอบครัวมีความสุขมากๆนะ…ซาสึเกะ”
…………………………………………………………
-TO BE CONTINUED-
Ps1. ฮือออ นุ้งดะมาแล้ว ป๊ะป๋าช่วยทำคลอดให้ด้วยนะบอกเลย ไม่คิดว่าจะมาถึงจุดที่อิเกะต้องช่วยทำคลอดให้เมีย เลยนะ 55555+
Ps2. ขอโทษที่ปล่อยให้รอนานนะคะ เราค่อนข้างไม่มีเวลาเพราะต้องเรียนภาษาทุกวัน เดือนหน้าเค้าจะไปอยู่ญี่ปุ่นแล้ว เพราะฉะนั้นตอนหน้าคือตอนที่ 40 จะเป็นตอนสุดท้ายของเรื่องแล้วค่ะ แต่อาจจะเขียนตอนเสริมให้อีกตอนถ้าทันนะคะ ชอบคุณที่ทวงอย่างสม่ำเสมอค่ะ รู้สึกผิดจริงๆ ฮ่าๆๆ
ความคิดเห็น