เข็มนาฬิกาที่หยุดเดิน

เนื้อเรื่อง

              เคยมีคนบอกไว้ว่า ...การตายเป็นเพียงแค่การไม่ได้เจอกันเท่านั้น...   แต่ใครจะรู้ว่าการตายสำหรับใครบางคนอาจมีความหมายมากมายยิ่งกว่านั้น ไม่มีใครสามารถล่วงรู้ได้ว่า ตายไปแล้วต้องไปไหน บางคนอาจจะเคยตายแล้วฟื้น แต่บางคนกลับไม่ฟื้น   เรื่องราวแบบนี้เกิดขึ้นได้ทุกวัน เป็นเรื่องที่ธรรมดาไปแล้ว (ถ้ามันไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวของคุณเอง)   แต่เมื่อไรก็ตามที่เราได้พบเจอกับมัน เมื่อนั้น มันจะกลายเป็นเรื่องที่ไม่ธรรมดาในความรู้สึกของคุณทันที

                สำหรับความรู้สึกของคนส่วนใหญ่คงจะมีความเห็นที่ตรงกันว่า การตายคือการลาจาก การลาจากไปอย่างที่ไม่มีทางรู้ได้เลยว่าเมื่อไรที่จะได้พบเจอกันอีก ไม่มีทางแม้จะรับรู้ถึงความรู้สึกของคนที่ยังอยู่บนโลกอันวุ่นวายใบนี้   และคนที่อยู่ทางนี้ก็ไม่สามารถรับรู้ได้เช่นกันว่าโลกอีกใบที่คอยรองรับลมหายใจสุดท้ายของชีวิตจะเป็นอย่างไร มันจะทรมานเพียงใดเจ็บปวดขนาดไหน จะรื่นเริงสุขสมเหมือนตอนที่อยู่บนโลกรึเปล่า   สิ่งที่ทำได้ก็แค่เพียงนึกถึงวันเวลาที่ผ่านมา พร้อมกับเก็บความทรงจำเหล่านั้นลงในกล่องใบใหญ่ เพื่อไม่ให้ลบเลือนไปกับกาลเวลาที่ล่วงเลยไปอย่างไม่ปรานีใคร เพราะมันไม่เคยรอให้ใครได้ทำอะไรที่อยากทำเป็นสิ่งสุดท้ายได้อย่างมีความสุขเลยแม้นิดเดียว มันให้เพียงความรู้สึกโศกเศร้า ที่ไม่มีใครต้องการ และก็คงจะเป็นมันอีกนั่นแหละที่คอยซึมซับทุกอย่างให้จางไปพร้อมกับความเศร้าเสียใจของคนที่ต้องเผชิญหน้ากับความโหดร้ายของโลกที่วุ่นวายจนเกินจะกล่าว

                ร่างกายที่เคยห่อหุ้มด้วยผิวพรรณต่างกันบ่งบอกได้ถึงความงามของแต่ละคน   แต่ตอนนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับเศษดินทรายที่ดูไร้ค่า ควันที่ลอยพวงพุ่งอยู่บนอากาศไม่ได้สวยงามมีสีสันเหมือนครั้งก่อน มันเป็นควันที่ลอยล่องอย่างไร้จุดหมาย เหมือนเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าไม่มีสิ่งใดเลยที่จะอยู่กับเราได้ตลอดไป ไม่มี ไม่มี และไม่มี...  แม้สิ่งที่อยู่ติดกับตัวเรามาตลอดก็ไม่เหลือชิ้นดีเสียด้วยซ้ำ จะเหลือก็เพียงเศษขี้เถ้ากระดูกของร่างกาย และควันไฟจากการเผาที่ไม่มีค่าใดเลย  

                สิ่งที่จะคงเหลือก็คงเป็นเพียงการกระทำต่างๆที่เคยได้ทำเอาเมื่อครั้งที่ได้ใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ทุกคนบนโลกจะคอยจดจำไปตลอดกาลเวลาของเขาคนนั้น เพราะมันคือสิ่งเดียวที่สามารถคอยซ้ำ ย้ำเตือนทุกสิ่งให้อยู่ในความทรงจำดีนั้นไปตราบนานแสนนาน

                ชีวิตที่หยุดเดินก็เหมือนเข็มนาฬิกาที่หยุดนิ่ง เวลาของคนที่จากไปมันหยุดเดินไปตั้งแต่ลมหายใจสุดท้ายของชีวิตได้สิ้นสุดลง แต่เข็มนาฬิกาของคนที่ยังอยู่บนโลกนี้ยังคงเดินต่อไปอย่างที่ไม่สามารถรับรู่ได้เลยว่า มันจะหยุดเดินเมื่อไร

                การตายคือการไม่ได้เจอกันเพียงเท่านั้น แล้วนาฬิกาที่หยุดเดินจะได้เดินต่ออีกเมื่อไร เมื่อไรที่นาฬิกาทั้งสองเรือนจะเดินได้ตรงกันเหมือนเดิม   การรอวันที่จะได้กลับมาเจอกันโดยที่ไม่รู้เลยว่าจะไม่เจอกันอีกนานแค่ไหน จึงจะได้กลับมาพบกันอีก หรือว่าต้องรอให้ นาฬิกาหยุดเดิน ถึงจะมีวันนั้น