Olivai Club  เกลียดกันแทบตายสุดฉันรักเทอจนได้ยัยจอมหยิ่ง 

1

[แอเลียร์]

ฉันขับรถคาเมโร่คันโปรดสุดหรูออกจากบ้านไปแต่เช้า ไปยังบ้านเพื่อนของฉันเพื่อที่จะรับเธอไปเรียนพร้อมกัน

พอฉันขับรถไปจนใกล้จะถึงหน้าบ้านของเธอ ฉันก็รีบหยิบโทรสับมือถือของฉันขึ้นมาเพื่อจะโทรบอกเธอว่าใกล้ถึงหน้าบ้านแล้ว เธอจะให้ออกมายืนรอฉันที่หน้าบ้าน
 
“(ว่าไงจ๊ แอล?)” เมื่อปลายสายกดรับเสียงใสๆก็ถูกกรอกใสหูฉันทันที
 
“ เฟียร์ ฉันใกล้จะหน้าบ้านเธอแล้วน๊ ”
 
“(โอเค จ๊ เด่วฉันลงไปรอหน้าบ้าน)” ตุ๊ดๆๆๆๆๆ

เมื่อถึงหน้าบ้านจุดหมายฉันก็เห็น ยัยโซเฟียร์ ยืนรอฉันอยู่ที่หน้าบ้านของเธอ พอรถจอดสนิทเธอก็เปิดประตูรถออกแล้วก็ขึ้นมานั่งตรงเบาะข้างคนขับ

พอเธอเข้ามานั่งในรถเรียบร้อยแล้วฉันก็ออกรถและรีตรงมายัง มหาลัยทันที “หวัดดีจ่ะ แอล ^_^ ” แล้วก็ไม่ลืมที่จะทักทายฉันที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งของคนขับ

เหมือนอย่างที่เคยทำเป็นประจำด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มและสดใสกับคำพูดทักทายที่ค่อนข้างจะสุภาพ 

แต่มันก็เป็นเรื่องปกติแหละเพราะเทอหนะพูดจะสุภาพแบบนี้(เลือกปฏิบัติ)อยู่แล้วฉันก็เลยชินกับการพูดแบบนี้ของเธอแล้วล่ะ
 
“อืม” ฉันตอบแบบสั้นเหมือนอย่าเหมือนทุกครั้ง
 
@ที่จอดรถ(ที่มอ.ฯ).......

ฉันขับรถเข้ามาจอดในชั้นใต้ดินของตึกเรียน

เมื่อฉันขับรถเข้าไปจอดในทจอดดีแล้ว เราทั้งสองคนก็ก้าวขาลงจากรถและกำลังเดินไปหาเพื่อนสาวอีกสามคนที่นั่งรออยู่ที่สวนหย่อมที่นั่ง(สุ่มหัว)ประจำของพวกเรา

แต่ว่าฉันดันลืมหยิบหนังสือเรียนคาบเช้ามาจากในรถ(คือนี้ตั้งใจมาเรียนจริงใช้ไหมเนี่ยยยย) ฉันเลยบอกให้โซเฟียร์เดินไปก่อนและจะตามไปทีหลัง
 
“โซเฟียร์ เธอเดินไปหาพวกยัยคลิสก่อนเหอะเด่วฉันตามไป!”
 
“มีอะไรหรอ? (-_-?)”
 
“แหะๆ^^ !พอดีฉันลืมหนังสือเรียนคาบเช้าไว้ในรถน๊” ฉันยิ้มแห้งๆให้โซเฟียก่อนจะตอบ
 
“อ๋อ งั้นก็ได้  แล้วรีบตามมาน๊ ^_^”
 
“อาๆๆๆ เด่วฉันรีบตามไป”
 
 
[โซเฟีย]

หลังจากที่ฉันแยกกับ แอเลียร์ ที่เทอบอกว่าลืมหนังสือเลยขอลกลับไปเอา'ให้ตาซิ ยัยแอลนี้เทอตั้งใจมาเรียนแน่แล้วใช้ไหมเนี่ย ' แล้วจะตามมาทีหลัง

ฉันก็ก้มหน้าก้มตาเดินไปข้างหน้าโดยที่ไม่ได้มองเล๊ยว่าข้างหน้ามีคนยืนอยู่ จึงทำให้ฉันชนเข้ากับชายคนหนึ่งเข้าอย่างจัง

ตุบ!!!!!

ฉันล้มลงไปนั่งกับพื้นและหนังสือที่ฉันถือมาก็หล่นเกลื่อนพื้นแต่คนที่ฉันเดินไปชนเค้ากลับไม่เป็นอะไรเล๊ย-_-^

“ขอโทษค่ะ ฉันรีบไปหน่อยเลยไม่ทันระวัง (_ _)”  ฉันรีบพูดขอโทษเค้าทันที

'ก็ฉันผิดเองนี้หน่าที่อยู่ๆก็เดินไปชนเขา'

ฉันพูดขอโทษทั้งๆที่ยังก้มหน้าอยู่เหมือนเดิมโดยที่ไม่คิดจะเงยหน้าขึ้นไปมองคนๆนั้น.....
 
“ยัยบ้า!!! เดินยังไงของเธอไม่มีตาหรือไงห๊ะ?!!! ถึงได้ชนมาได้เนี่ย ยัยเฉิ่มสื้อบื้อเอ้ย!!! -_-+++++!!!” ผู้ชายคนนั้นเค้าพูด(แหกปาก) ขึ้นหลังจากที่ฉันเอ่ยขอโทษเค้าแล้ว

แหมมม!!!! ไอ้หมอนี้ ปากดีจริง จริ๊ง ปากดีแบบนี้มันหน้าถวายเท้าใส่ปากดีๆนั้นสักทีสองที=_=****  

'แอเลียร์ เธออยู่ไหนเนี่ยยยย มาช่วยฉันหน่อยเซ่ซซซซ
T_T'

แต่เออะ....เด่วนะ....เด่วก่อน...ทำไมเสียไอ้หมอนี้ถึงได้ฟังคุ้นหูจังล่ะ(-_-??) เอ.....ทำไมน้า~ แต่.....ก็ช่างเหอะขี้เกียดคิดแล้ว เพราะตอนนี้ฉันรู้สึกเจ็บก้นมากอ่ะ อันที่จิงรู้สึกมาสักพังแล้วแหละ :(
 
“เห้ย!! ไอ้เครส แกอย่าไปว่าน้องเค้าแบบนั้นสิว่ะ แกเองก็ผิดที่ยืมขวางทางเดินของคนอื่นเค้าน่ะ” ชายอีกคนฉันคิดว่าน่าจะเพื่อน(เดาเอาอ่ะนะ)หรือไม่ก็รู้จักอีต้าบ้านั้น
ที่เหมือนจะยืนดูอยู่นานก็พูดขึ้นกับชายคนที่ฉันเดินชน

'แต่!เออะ! เสียงนี้มันก็ฟังคุ้นๆนะ และไอ้ชื่อเครสเนี่ยก็คุ้นเหมือนกัน เอ~.... ฉันไปเคยได้ยินเสียงกับชื่อแบบนี้มาจากไหนน้า~..... แต่ก็ช้างเหอะ!' (เคยสนใจอะไรบ้างไหมเนี่ยยยย)
 
“น้องเป็นไรมากไหมครับ?? ให้พี่ช่วย?? ^_^ ” เค้านั่งลงตรงหน้าฉันแล้วหันมาถามฉันด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความหวังดี

ส่วนฉันก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขาอยู่ดีเพราะมัวแต่สนใจที่จะเก็บหนังสือ(สัมภาระ)ที่หล่นเกลือนพื่น
 
“สำออยสิไม่ว่า!!  เดินมาชนคนอื่นเค้าแท้ๆจะไปเจ็บได้ไง๊คนที่ต้องเจ็บน่ะ หน้าจะเป็นฉันมากกว่าไม่ใช้ยัยเฉิ่มนั้น -_-++ !!!”

'นี้สินะที่เขาเรียกกันว่าผีเจาะปากมาพูดนะ'
 
“แกหุบปากไปเลย!(ชายตรงหน้าฉันหันไปตวาดเสียงใส่เพื่อนของเขาก่อนจะหันมาพูดกับฉันต่อ)....เอ่อ!! อย่าถือสาเพื่อนพี่เลยนะ  มันก็ปากดีไปแบบเน้ยแหละ! ไม่ได้ตั้งใจจะว่าน้องหล็อก! ^___^”   

หมอนี้เรียกฉันว่าน้องมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะเขาอยู่ปีไหนเนี่ย???

 “ว่าแต่...น้องเป็นอะไรไหม?? ยืนไหวไหม???^-^!!!” เขาเอ่ยถามฉันขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเดิมเปะ

ฟังจากน้ำเสียงก็รู้แล้ว ว่าเขาต้องเป็นคนที่ร่าเริง สดใสและใจดีมากๆแน่

แต่ยิ่งได้ยินเสียงเขาฉันก็ยิ่งสงใสว่าทำไมมันคุ้นหูแบบนี้ แต่ฉันก็ยังไม่ยอมเงยหน้าไปมองเขา(โอ้ยยยยย!!! ยัยเฟียร์เอ้ย แกกะจะก้มหน้าให้คอหักตายไปเลยหรือไงห๊ะ )
 
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันยืมไหว” ฉันพูดตอบพรางเอามือชันพื่นไว้แล้วดันตัวเองให้ลุกขึ้นยืม
 
“อ่ะ นี้ ของน้องครับ” เค้ายื่นหนังสือที่เค้าช่วยฉันเก็บ(ตอนไหนไม่รู้)ที่ฉันทำตกที่พื่นส่งให้ฉัน
 
“ขอบคุณค่ะ” ฉันรับหนังสือนั้นมาและพูดขอบคุณพร้อมกับก้มหัวให้

และทันทีที่เธอแสดงความขอบคุณเสร็จเธอก็เงยหน้าขึ้นไปมองชายตรงหน้าและ.....ฉันก็ต้อง อึ้ง!o[]oทึ้ง!o[]o  และตกใจo[]oจบแถบจะลงไปกองอยู่ที่พื้นอีกครั้ง ฉันไม่ได้เวอร์นะแต่เป็นแบบนั้นจริงจริ๊ง ตกใจจนถึงกับมือไม้อ่อนทำหนังสือหล่นลงไปนอนกองกับพื้นอีกรอบ
 
 “เธอ!O[]O /นาย!O[]O” เราทั้งคู่พูดพร้อมกันพรางทำตาโตอ้าปากค้างเหมือนกัน

จึงทำให้ชายหนุ่มอีกคนที่ยืนกอดอกพิงรถแล้วเหม่อมองไปทางอื่นอยู่ถึงกับสดุ้ง นิดๆ ก่อนที่จะหันกลับมามองเราทั้งสองคนด้วยใบหน้าที่เหวอๆ นิดๆ ก่อนเค้าจะปรับให้เป็นเรียบเชย
  'ให้ตายซิ!! คิดอยู่แล้วเชี่ยวว่าทำไมเสียงมันถึงได้คุ้นหูจนาดนี้!!! ก็กัดกับไอ้บ้าพวกนี้มานับไม่ท่วนและนิ'

“ตะลึ่งในความหล่อของเพื่อนฉันมาก จนถึงกลับมือไม้อ่อนจนไม่มีแรงถือหนังสือเลยหรือไงห๊ะ? ยัยบ้า!!(-_-)!”  แล้วไอ้หมอนั้นก็ไม่วายที่จะมาทำปากดีใส่ฉันหลังจากที่ยืนเงียบไปนาน 

ไอ้พวกนี้! -_-**** ปากดีไม่เลิก! ถ้าฉันจะฟาดหน้านายสักทีสองนี้มันจะผิดไหมเนี่ย!!!!
 
“คนที่บ้านะฉันว่าน่าจะเป็นพวกนายมากกว่านๆ ทั้งๆที่ยืน ขวางทางเดินของคนอื่นเค้าแท้ๆ ยังจะมีหน้ามาว่าคนอื่นเค้าอีก” อยู่ๆก็มีเสียงใครบ้างคนดังขึ้นจากด้านหลังฉันทำให้ไอ้บ้าสอง(ตัว)คนนั้นหันกลับไปมอง

หึ!! สวรรณ์สงคนมาช่วยฉันแล้ว!ท่านส่งเพื่อนฉันมาช่วยฉันแล้ว>_<
 
 
[แอเลียร์]

ขณะที่ฉันกำลังเดินไปจนจะถึงรถ ก็ได้ยินเสียงของชายหญิงคู่หนึ่ง เอ่อ.....อันที่จิงมันเป็นเสียงของผู้ชายกำลังตะโกนด่าผู้หญิงคนนั้นมากกว่า

แต่เสียงผู้หญิงคนนั้นนะมันคุ้นหูฉันมากๆ ฉันจึงรีบเดินให้ถึงรถและหยิมหนังสือที่ว่าออกมาแล้วรีบเดินไปทางที่มีเสียงนั้นดังขึ้นทันที

ซึ้งมันก็เป็นที่ใกล้ทางออกที่จอดรถพอดี และฉันก็ต้องอารมณ์ขึ้น =_=**********  เพราะผู้หญิงคนที่โดยผู้ชายตะโกนด่านะมันคือโซเฟียร์ เพื่อนฉันเอง

'หนอยยยย!ไอ้พวกนี้กล้าทำเพื่อนฉัน หึ งานนี้พวกแต่เจอดีแน่'
 
“คนที่บ้านะฉันว่าน่าจะเป็นพวกนายมากกว่านทั้งที่ยืน ขวางทางเดินของคนอื่นเค้าแท้ ยังจะมีหน้ามาว่าคนอื่นเค้าอีก” ฉันพูดขึ้นทันทีที่เดินไปยืนอยู่ข้างหลังยัยเฟียร์
แต่ดูเหมือนจะมีแค่ไอ้พวกบ้านั้นที่หันมามองฉัน

ส่วนยัยเฟียร์หน่ะหรอ ยืนนิ่งอย่างกับรู้อยู่แล้วแหละว่าเป็นฉัน
 
“นาย!!!! ไอ้ปากด็อก!!!! กล้ามาด่าเพื่อนฉันนายไม่ตายดีแน่=_=********* ” ฉันเดินมายืนอยู่ข้างหน้าโซเฟียร์ ก่อนจะแหวใส่เขาพรางยกมือขึ้นชี้หน้าเขา 
 
“เหอะ!! ฉันก็นึกว่าใคร....ที่แท้ก็…ยัยทอมบ้าพลังนี่เองหร็อกหรอ!!!!  หึ!! ถามว่าทำไม่ถึงกล้าว่าเพื่อนของเธอนะหรอ หึหึ!! และทำไมฉันต้องไม่กล้าด้วยละ ทำไมฉันต้องกลัวด้วยห๊ะ เพื่อนเธอไม่ใช้แม่ฉันสักหน่อยนิ ยัยบ้าพลัง  (-_-)!!!” ช่วงแรกมันก็พูดเสียงเรียบๆอ่ะน่ะ แต่หลังๆมันชักจะเปลี่ยนเป็นตะโกนใส่หน้าฉันซะแล้วววว

หนอยยย!!!! ไอ้บ้าห้าร้อยนิ  อะไรก็ไม่ว่า มาเรียกฉันว่าทอมบ้านพลังเนี่ยฉันไม่ให้อภัยนายแน่นนน=_=********* 
หือออออ ทนไม่ไหวแล้วโว้ย ขอฟาดหน้าไอ้บ้านี้สักทีสองทีเหอะหน่า
 
“แกไอ้ปากด็อก!!! ไอ้บ้า!!! แกว่าใครเป็นทอมห๊ะ??!!! แล้วคัย? คัยที่ว่าบ้าพลังห๊ะ??!!!  =_=*********!” ฉันตะโกนรั้นพร้อมกับเดินเค้าไปหาไอ้หมอนั้นทันที

กะว่ายังไงฉันก็เตะปากไอ้บ้านั้นให้ได้ แต่ยังไม่ทันจะถึงตัวเขา ฉันก็ถูกใครก็ไม่รู้จับแขนไว้แน่นพอฉันพยามจะดึงออกก็กลับโดนดึงเข้าไปกอดไว้จากด้านหลัง แล้วตัวฉันก็ลอยขึ้นทันที พอหันไปดูก็เห็นว่าเป็นเพื่อนของไอ้บ้าที่มันปากดีใสฉันมาจับฉันไว้
 
“ปล่อยฉันนะเว้ยย~~~!!!! ไอ้บ้า!!! ปล่อยช่านน~~!!!! ปล่อยเซ่ซซ~~~ !!!! ช้านจะฆ่ามานน~!!!!” ฉันโวยวายพลางดันสุดแรงเพื่อให้หลุดจากการที่ถูกเอเดนจับเอาไว้

เออใช้ ฉันลืมบอกไป ไอ้บ้านที่ฉันอยากจะฆ่ามันนะ ชื่อ  เครส ส่วนไอ้คนที่จับฉันไว้เนี่ยชื่อ เอเดน ทั้งสอง(ตัว)คนเป็นสมาชิก ของ “โอลีเวีย คลับ” ที่เป็นสัดตรูหมายเลขหนึ่งของพวกฉัน!!!
 
“หึ!! ก็เห็นอยู่ว่าคัยที่เป็นยัยทอม และคัยที่บ้าพลัง -_-!!” ไอ้บ้าเครส ตอบพร้อมกับทำหน้ากวน(ทีน)ประสาทใส่ฉัน

สายตาไอ้หมอนั้นมันเหมือว่ากำลังท้าท้ายฉันอยู่เหมือนกับว่าแน่จิงเธอก็ดิ้นให้หลุดจากการถูกเพื่อนฉันจับไว้ให้ได้ก่อนซิ

หนอยยยยยย ไอ้บ้านี้! ยัง!นายยังไม่เลิกกวนประสาทฉันใช้มั้ยไอ้บ้า! ได้อยากลองดีกับฉันละก็ฉันจัดให้=_=+++  แต่....แล้วฉันจะทำยังไงอีตาเอเดนอะไรนี้ดีล่ะเนี่ย คนบ้าอะไรแรงเยอะฉมัด 
 
“หน่อยแหนะนาย!!  ไอ้บ้า ไอ้ปากเสีย ไอ้ปากด็อก นายเอาหน้านายมาให้ฉันต่อยเดี๋ยวนี้~~....(ฉันแหวใสคนข้างหน้าเสร็จก็หันไปใส่คนข้างหลังต่อ)...นิแล้วนายจะมาจับฉันไว้อีกนานไหมห๊ะ!!! ปล่อยฉันซะทีสิโว้ยยย นายจะมาจับฉันทำไมเนี่ยยย!!!! ปล่อยยยย ฉันจะไปชกหน้าไอ้บ้านั้น ปล่อยช้านนนนนเซ่ซซซซซ -_-******” ฉัน โว้ยวายไปก็ดิ้นไปเพื่อนจะให้ไอ้มือใหญ่ที่โอบรอบเอวฉันอยู่มันหลุดออกไปซะที แต่ยิ่งดิ้นมันก็ยิ่งแน้ โอ้ยยยยยยยย
 
“เห้ย!!! อย่าดิ้นนักเซ่ซซซซ  ปัดโถ่!!! เธอจะดิ้นทำไมนักหนาเนี่ย!! ฉันเหนื่อยแล้วนะเว้ยยย=_="^^^” เอเดน ที่จับฉันอยู่โวยขึ้นยกใหญ่พรางทำหน้าทำตาเหนื่อยๆเซ็งๆไปด้วย
 
“แล้วใครเขาใช้ให้นายมาจับฉันเล่า!!!!! ถ้านายเหนื่อยนายก็ปล่อยซะที่เซ่ซ่ซ่ซ่ซ่!!!! จะมาจับฉันไว้ทำไมห๊ะ!!!!=_=+++++”
 
“ฉันปล่อย เธอก็ไปฆ่าเพื่อนฉันสิ!!!”
 
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายเล่า ฉันไม่ได้จะฆ่านายนิ ปล่อยช่านนนน!”
 
“เน่!!! ยัยบ้า!! ฉันว่าเธอน่ะหยุดโวยวายและก็หยุดดิ้นพราบๆเป็นแมวโดนน้ำร้อนสาดได้แล้วหละ เธอไม่อายคนอื่นเค้าหรือไงห๊ะ? ไม่เห็นหรอว่าคนอื่นเขามองกนใหญ่แล้วน่ะ ยัยบ้า!!!” ไอ้เวรเครสสบทด่าฉันเป็นชุด

ก่อนจะเดินเค้ามาใกล้ฉันและทันทีที่เค้ามายืนอยู่ตรงหน้าฉันก็ไม่รอช้าที่จะเหวี่ยงขาใส่เขาเพราะถึงจะโดนเพื่อนหมอนั้นจับอยู่ก็เหอะ

แต่เขาก็แค่กอดฉันไว้จากด้านหลังเพื่อไม่ให้เดินไปถึงตัวเพื่อนเขาได้  แต่แขนขาฉันยังเป็นอิสระอยู่

แต่แหมมมม!ไอ้บ้านี้มันคิดนานไหมว่ะเนี่ย??  เปรียบฉันเป็นแมวโดนน้ำร้อนสาดเนี่ยนะ!!!! แต่ถึงฉันจะเวี่ยทั้งขาและแขนใส่เข้าก็เหอะแต่เค้าก็หลบได้หมดแถมตอนนี้ฉันยังโดนเค้ารวบมือทั้งสองข้างเอาไว้อีก หืยยยยยย!ไอ้บ้า นิ ฉันจะเสียท่าไอ้บ้านี้หรอเนี้ย ไม่หนา!
 
"ฉันว่า....เธอหนะหน้าจะหาเวลาว่างไปหาหมอมั้งนะ ตรวจสุขภาพจิตมั้ง  มายืนตะโกนโหวกเหวกโวยวายแบบเนี้ยมันหนวกหูชาวบ้านเขา ใครที่เขาเห็นและไม่รู้จักเธอจะหาว่าเธอนะเป็นบ้าจนไม่กล้าเข้าใกล้ได้นะ เพราะกลัวเชื้อบ้านจะไปติดเอา"  ไอ้ปากด็อกนั้นยืนหน้าเข้ามาใกล้ฉันๆก็พูดกับฉันพรางทำหน้าทำตากวนประสาทใส่

ก่อนจะเดิมออกไป ส่วนเอเดนที่จับฉันไว้ตอนแรก พอเห็นเพื่อนเดินไปเขาก็ปล่อยฉันและก็วิ่งตามเพื่อนเขาไปปล่อยฉันให้ยืมร้องโวยวายแถมทึ่งหัวตัวเองอยากบ้าคลั้นและสุดแสนจะเจ็บใจกับคำพูดของไอ้บ้านั้น
 
“เน่!!!!ยัยเฉิ่ม ถ้าเธอพอจะมีเวลาว่างละก็ อย่าลืมพาเพื่อนเธอไปหาหมอล่ะ และตัวเธอก็อย่างลืมฉีดยากันไว้ด้วยละจะได้ไม่ติดเชื่อบ้าของยัยบ้านั้นซะอีกคน” ไอ้บ้าเครสหันกลับมาพูดกับโซเฟียร์(ยัยเฉิ่ม)ที่ยังยืนมึนอยู่ข้างหลังฉัน และเขาทั้งคู่ก็หาย(หัว)เข้าไปในตึกเรียน
 
หลังจากที่ไอ้บ้านั้นไปฉันก็ยืนโวยวายอยู่ตรงนั้นสักพักจนทำให้คนที่เดินอยู่แถวนั้นต่างก็พากันหันมามองกันเป็นตาเดียว ก่อนที่ฉันจะเดินไปหาพวกเพื่อนฉันที่นั่งอยู่ที่สวนหย่อมที่ประจำของพวกเรา

ปัง!!!!!! 

เสียงของกองหนังสือที่ฉันถืออยู่ในมือถูก(โยน)วางกระแทกรถบนโต๊ะ ที่เพื่อนฉันนั่งกันอยู่เสียงดังสนั่น

ทำให้ทุกคนที่นั่งคุยกันอยู่อย่างสนุกสนานเงียบกริบทันทีและพากันหันมามองหน้าฉันแบบเหวอๆ 
 
“เป็นอะไรของแก ย่ะ ยังแอล ขุ่นมาแต่เช้าเชียวo_O? !!!” เฟรย่าเพื่อนสาวสวยสุดมั่นของฉันที่นั่งอยู่ข้าง เอ็มม่า ถามขึ้นหลังจากที่ฉันทิ้งตัวลงนั่งข้าง คลิสตัล
 
“นั้นดิ ทำหน้ายังกะอยากจะฆ่าคัยงั้นแหละo_O ? !!!” ยัยเอ็มม่าพูดเสริม และมันก็ถูกใจฉันมาก
 
“ใช้ฉันอยากฆ่ามัน อยากฆ่าไอ้หมอนั้นให้ตายคามือฉันซะเดี๋ยวนี้เลย -_-***** !!!! ” ฉันตอบด้วยน้ำเสียและสีหน้าที่แสดงถึงความโมโห แบบ สุดๆ
 
“เกิดอะไรขึ้นหรอ? โซเฟียร์  o_O? !!!” คลิสตัล ที่นั่งข้างฉันหันไปถาม โซเฟียร์ ที่เดินมาพร้อมกับฉันแทน คงคิดว่าถามฉันก็คงจะไม่รู่เรื่องละมั้ง
 
“เห้ยยย~~ ก็ไม่มีอะไรมากหรอก  ก็แค่ฉันที่แยกกับแอเลียร์เพราะเธอลืมหนังสือไว้ที่รถเลยกับไปเอา กำลังเดินออกมาจากที่จอดรถเพื่อจะมาหาพวกเธอ  แต่ฉันดันไปเดินชนกับผู้ชายคนหนึ่งเข้าน่ะ -_-'' !!!” โซฟียร์ ตอบคริสตัลพรางทำหน้าเหนื่อยใจสุดๆ
 
“ผู้ชาย?? หรอคัยหรอ? แล้วทำไมแกต้องโหโมขนาดนั้นด้วยห๊ะ ยัยแอล??o_O? !!!!” หลังจากที่โซเฟียร์พูดจบ ยัยเอ็ม ก็ถามขึ้นพร้อมกับขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความสงใส
 
ปัง!!!!

"ฉันจะไม่โมโหขนาดนี้เลย ถ้าไอ้บ้านั้นมันไม่ใช้ไอ้พวกโอลีเวีย คลับ บ้าหลงตัวเองนั้นน่ะ -_-++ !!!!" ฉันทุบเสียงดังลันจนทุกคนที่อยู่แถวนั้นต้องหันมามองกันเป็นตาเดียว

ก่อนจะยืนขึ้นและก็ตะโกนเสียงดังลั้นพร้อมกับใช้นิ้วชีชีไปทางหอคอยที่เป็นที่อยู่ของพวก “โอลีเวีย คลับ” ทำให้ทุกคนต้องมองตามนิ้วของฉันไปทางหอคอยนั้นด้วยยกเว้น ยัยโซเฟียร์  ที่นั่งก้มหน้า(_ _) อยู่อย่างเหนื่อยใจสุดๆ