คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Hunters killed the vampire love:8
เช้าวันที่ 4 อีก 1
วันเพนกวินก็จะได้กลับไปทำงานซักที
เขาทำความสะอาดห้องอย่างผาสุกโดยลืมไปว่ามีบุลคนอีกยังนอนอยู่ในห้องของเขา
คิลเลอร์ยังคงนอนอยู่บนเตียงหลังเล็กๆ
มือข้างถนัดควานหาร่างเล็กๆที่น่าจะนอนอยู่ แต่มันไม่มี คิลเลอร์เด้งตัวลุกขึ้นมา
มองหาคนตัวเล็ก ก่อนที่จะลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า เดินออกไปจากห้องนอน
ตรงไปยังห้องนั่งเล่น ที่คาดว่าจะมีคนที่เขาอยากเจออยู่ ซึ่งมันก็ไม่ผิดหวัง เขาเจอเพนกวินกำลังเช็ดกระจกอยู่
โดยไม่ทันได้สังเกตเห็นเขา คิลเลอร์ย่อง ย่องเข้าไปใกล้ๆคนตัวเล็ก
“ทำอะไรอยู่เหรอครับ”
“เออ...คือ”
คนตัวเล็กหันกลับมาซะก่อน
ทันเห็นเขาย่องเข้ามาเสียด้วย ทำเอาเจ้าคนตัวสูงไปไม่เป็น
“คือ...แบบ...แบบว่านะ ก็มัน”
“ผมจะออกไปข้างนอกหน่อย
ฝากคุณดูแลห้องด้วยละ”
คราวนี้เพนกวินพูดตัดบททันที
แล้วทำท่าเดินออกไป แต่ก็ถูกลั่งไปด้วยคนตัวสูง
“จะไปไหนกันหะ”
“ก็ข้างนอกไง”
“ไอ้นั้นฉันรู้
แต่นายจะที่ไปไหน”
“ก็ร้านขายของไง
ผมจะไปซื้อของมาทำอาหาร”
“อ๋อ...เออ...งั้นเหรอ....แล้วไป”
ถึงคิลเลอร์จะดูแปลกๆแต่เพนกวินก็ไม่ได้สงสัยหรือข้องใจอะไร
พอเห็นคนตัวเล็กไปลับตาคนตัวสูงนั่งลงบนโซฟาเอามือกุมขมับอย่างครุ่นคิด
“ให้ตายซิ....พึ่งรู้นะเนี้ย....ว่าไอ้เราเป็นคนขี้หึงแบบนี้”
ใจจริงคิลเลอร์อยากออกไปด้วย
แต่ทำแบบนั้นมันอาจทำให้คนตัวเล็กรำคาญแล้วไล่เขาออกไปก็เป็นได้ ตอนนี้จึงได้แค่รอ
รอเท่านั้น
.....
เวลายิ่งผ่านไป
ใจคิลเลอร์ก็ยิ่งร้อนรน เขาไม่อยากคิดอะไรที่เป็นด้านลบ แต่เขาก็อดคิดไม่ได้
ถ้าคนตัวเล็กเป็นลมเอย ตกน้ำเอย โดนฉุดเรียกค่าไถ่บางละ
ในหัวของเขามีแต่เรื่องแบบนี้
แกร็ก!
“เออ....คือ กลับมาแล้วครับ”
คนตัวเล็ก
เดินเข้ามาในห้องพบว่ามันเงียบกริบเลยรองส่งเสียงทักไปแต่ไรการตอบกลับแต่อย่างใด
....หวั่นแล้วซิ ถ่อยหลังกลับดีไม....
เพนกวินค่อยๆหันหลังกลับช้าๆ
แต่ขณะกำลังหันหน้าของเขาไปชนกับแผงอกของใครบางคนเข้าอย่างจัง เพนกวินเงยหน้าขึ้นไปมองคนตัวสูงกว่า
เขาส่งยิ้มเล็กๆให้ อีกฝ่ายก็ยิ้มตอบมุมปากแถมส่งสายตาแปลกอีกต่างหาก
“ไงกลับมาแล้วเหรอ”
น้ำเสียงมันเรียบ เรียบผิดปกติ
แถมไอ้สายตาเจ้าเล่ห์นั้นมันอะไร....
แผ่นหลังของเพนกวินชาวาบเหงื่อเม็ดใสๆเริ่มแตก
คนตัวสูงค่อยๆ เดินเข้าหาช้า คนตัวเล็กมีหรือจะอยู่กลับที่
เข้าค่อยๆถ่อยห่างก่อนที่จะหันหลังแล้ววิ่งหนีเข้าข้างในห้อง!(จริงๆน่าจะวิ่งออกนอกหอพักนะ)
“คิดเหรอว่าจะหนีฉันพ้น”
คราวนี้คนตัวสูงเล่นมาดักด้านหน้า
ใช้กำลังแขนหิ้วคนตัวเล็กฝาดบ่าอย่างง่ายดาย
ทำไงได้เพนกวินตัวเบาเป็นนุ่นซะขนาดนั้น
“ปล่อยผมนะ!!! หวาาา.....อะไร”
คิลเลอร์เดินมาในห้องนั่งเล่นที่มีโซฟายาวอยู่เขาวางคนตัวเล็กลงแล้วเอามือยันไหล่ไว้
“ก็รู้อยู่นิ”
คิลเลอร์ค่อยยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จูบคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบา.....
ก็อกๆ
.............................................................................................................
ไอ้มารผจน
ฝัดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!
ความคิดเห็น