คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #191 : FAMILY
แซนติเอล(38)
คุณพ่อ(?)วัยยังหนุ่ม ไม่ทราบสาเหตุว่าทำไมถึงได้ม่ายและมีลูกติดมากมาย ทว่าเขาได้ทำหน้าที่คุณพ่อที่ดีอย่างเต็มที่และบกพร่องให้น้อยที่สุด ปัจจุบันก็เป็นที่รักของลูกๆ และครอบครัวอบอุ่นดี รวมถึงมีแม่ม่ายสาวคอยตามจีบตลอด
มาฮาซาเอล(23)
ลูกชายคนโตของบ้าน แฝด(?)พี่ของคาธาเรซ มีนิสัยไม่ยอมคน รักสนุก และชอบเล่นกับความผูกพัน นิสัยไม่ค่อยดี(?)ก็จริงแต่ต้องยอมรับว่าเป็นคนที่ฉลาดมาก – และมีเสน่ห์ที่สุดของบ้านด้วย(?) บิชชี่แมน
คาธาเรซ(23)
แฝดน้อง(?)ของมาฮาซาเอล นิสัยน่าคบกว่ามากนัก(?) ด้วยความที่สบายและเป็นกันเอง ทำให้สนิทสนมด้วยไม่ยาก ทว่าเจ้าตัวนั้นก็ไม่ได้จะถึงกับใจกว้างมากเท่าไหร่...ใจร้ายได้ถ้าจำเป็น
อาร์กอส(21)
ลูกชายคนที่สามของบ้าน เป็นประเภทที่โทรลล์ชอบแกล้งคนอื่น พูดได้ พูดเก่ง แต่มักไม่พูด(?) ชอบใช้สัญญาณมืออย่างกับว่าตัวเองเป็นคนใบ้
โฟลแรนเซ่(20)
ลูกชายคนที่สี่ของบ้าน เป็นเด็กดีมีวินัย ใฝ่คุณธรรม นำพาความเจริญ(?) ทั้งยังเป็นคนดีประเสริฐศรีอย่างหาได้ยาก ชอบดอกไม้ และเป็นคนที่บุคลิกอ่อนโยน จนเอาน้องๆ พี่ๆ ไม่อยู่สักครั้ง
อัสลาน/อาร์เซลาน(18)
ลูกชายคนที่ห้าของบ้าน เป็นหนุ่มซน ไฮเปอร์ และไม่ชอบอยู่นิ่ง มีความเป็นนักกีฬาสูง ชอบความโลกโผน จนบางทีคุณพ่อก็ละเหี่ยใจ(?) รักอิสระ มักทำให้คนในบ้านหวาดเสียวเล่นด้วยการฝึกปามีด
ทัตซึยะ(17)
ลูกชายคนที่หกของบ้าน มีความเป็นผู้เป็นคน(?)เหมือนกับคุณพ่อ และดูจะเข้าอกเข้าใจคุณพ่อดีที่สุด ดังนั้นเวลาพ่อท้อ พ่อเหนื่อย พ่อล้า เลยมักเป็นคนคอยโอ๋ให้กำลังใจตลอด(?)
เอ็นจู(9)
ลูกชายคนที่เจ็ดและเป็นน้องเล็กของบ้าน(?) ยังคงมีนิสัยเหมือนเด็กโน้ยทั่วไป และติดป๊ะป๋ามาก(?) ชอบให้ป๊ะป๋าพาไปเที่ยวบ่อยครั้ง ใสซื่อ ไร้เดียงสา แต่มักโดนพี่คนโตล่อลวงให้ไปทางที่ผิดบ่อยครั้ง
วันนี้เป็นวันธรรมดาทั่วๆ ไป...
แกร๊ก…
แซนติเอลบิดลูกบิดเพื่อเปิดประตูบ้าน อีกมือหนึ่งจูงลูกคนเล็กเอาไว้ เด็กน้อยส่งเสียงเจื้อยแจ้วถามทันทีที่ได้ก้าวเข้าไปในบ้าน
“ป๊ะป๋า! วันนี้ป๊ะป๋าจะทำอะไรให้กินฮะ?!”
ผู้เป็นพ่อคลี่ยิ้มให้พร้อมลูบศีรษะเอ็นจู “นั่นสิ อะไรดีน้า? คิดว่าวันสุดสัปดาห์แบบนี้จัดอะไรดีล่ะ?”
“ของที่ทุกคนชอบ! ที่พี่ๆ ชอบ และที่ผมชอบฮะป๊ะป๋า!”
“ความคิดดีนี่เอ็นจู เอาล่ะ ไปทำการบ้านรอพ่อก่อนนะ” ชายหนุ่มยิ้มอีกครั้งก่อนจะส่งลูกน้อยวัยเก้าขวบของตนไปนั่งประจำโต๊ะเล็กสำหรับทำงาน เด็กน้อยพยักหน้ารับอย่างกระตือรือร้นเช่นเคย แล้วจึงเปิดกระเป๋าหยิบการบ้านที่คุณครูได้สั่งไว้ออกมา พร้อมกับตั้งใจทำ
ก็ถ้าไม่เสร็จไวๆ ล่ะก็คงไม่ได้กินข้าวฝีมือป๊ะป๋าแน่ๆ เลย!
เห็นลูกของตนขะมักเขม้นตั้งใจเช่นนั้นแซนติเอลจึงอดไม่ได้ที่จะหยิกแก้มลูกชายให้กำลังใจ(?) ทว่าเมื่อกำลังก้าวเข้าไปตรวจสอบวัตถุดิบที่มีอยู่และที่ซื้อมานั้นสายตาก็สบเข้ากับลูกชายอีกคนที่ลงจากบันไดชั้นสองมาพอดี
“อ้าว คาธ กลับมานานแล้วเหรอ?”
คาธาเรซพยักหน้า “ก็พักใหญ่ๆ แล้วล่ะครับพ่อ วันนี้มหา’ลัยปล่อยไวให้เอาโปรเจ็คต์กลับมาทำที่บ้านน่ะ”
“อื้ม แล้วมาฮาซาเอลล่ะ?”
ทันทีที่ถามออกไป ผู้ถูกถามถึงกับชะงักกึก ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ เบนนิ้วโป้งขึ้นไปบนชั้นสอง “อยู่บนห้องครับ”
แซนติเอลขมวดคิ้ว “แล้วทำไมไม่ลงมาล่ะนั่น งั้นพ่อขอขึ้นไปเรียกนะ”
“อย่าเลยครับพ่อ” ลูกคนที่สองของบ้านทักท้วงทันที เมื่อเจอสายตาที่สงสัย จึงถอนหายใจอีกครั้งหนึ่ง “แบบว่า...เฮ้อ พ่อลองขึ้นไปดูเถอะครับ”
และคุณพ่อก็ขึ้นไปจริงๆ…
“อ๊า...อะ อา...”
เสียงครางหวานลอดออกจากประตูห้องลูกชายคนโต ทำให้มือของผู้เป็นพ่อที่กำลังจะเปิดเข้าไปนั่นหยุดทันที ไหนเลยจะตามมาด้วยเสียงหอบหายใจ และเสียงของเจ้าลูกชายตัวดี
“ฮึ...ขยับให้มากกว่านี้สิ สาวน้อยของฉัน – ”
“อื้อ ... มาฮาซา---อ๊ะ!”
“ดีมาก...อย่างนั้นแหละ”
“อ๊า...!”
“…………………………….”
แซนติเอลได้แต่เงียบกริบ จะเข้าไปขัดจังหวะแบบพรวดพราดก็ใช่ที่ เมื่อหันมองส่วนต้นบันได พบคาธาเรซที่ยักไหล่เป็นเชิงว่า ‘ผมห้ามพ่อแล้วนะ’ ส่วนเขาได้แต่พยักหน้าระอา พร้อมก้าวลงชั้นหนึ่งอย่างเงียบเชียบที่สุด
เจ้าลูกคนนี้นี่ ...
กี่รายแล้วนะ ...
ไม่ทันให้ได้กลับห้องครัวดี ลูกชายอีกสองคนก็กลับมา คนหนึ่งยิ้มให้อย่างเคย ส่วนอีกคนก็ดิ่งไปจัดวางดอกไม้สดในแจกันแล้วจึงทักทาย
“สวัสดีครับพ่อ สวัสดีครับพี่คาธ!” โฟลแรนเซ่เอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ในทางอาร์กอสเองก็นิ่งไปสักพักแล้วจึงทำมือชี้ขึ้นด้านบน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรูปอะไรสักอย่าง
แต่ด้วยความเป็นคนบ้านนี้(?) คาธาเรซเข้าใจและพยักหน้า “ก็อย่างที่นายคิดนั่นแหละ”
อาร์กอสตบมือฉาด ยิ้มกว้าง ทว่าเมื่อกำลังมุ่งหน้าสู่ชั้นสองนั้นโฟลแรนเซ่ได้คว้าเอาไว้เสียก่อน แน่นอนว่าเขาเองก็รู้ว่าพี่ชายคนโตกำลังทำ ‘อะไร’ อยู่
“พี่อาร์กอย่าเพิ่งขึ้นไปเลยนะครับ ปล่อยให้...เอ่อ พี่มาฮาซาเอลจัดการ...ธุระก่อนดีกว่า”
ชายหนุ่มพูดไปก็หน้าขึ้นสีไป อาร์กอสมีสีหน้าเสียดายแต่ก็ยอมทำตามที่ว่าแต่โดยดี
“แล้วอัสลานกับทัตซึยะยังไม่เลิกเรียนเหรอเนี่ย?”
แซนติเอลเอ่ยถามลูกทั้งสองที่เพิ่งกลับมาล่าสุด โฟลแรนเซ่เป็นฝ่ายตอบ
“ยังครับ เห็นว่าจะซ้อมกีฬาอีกสักหน่อย ครึ่งชั่วโมงต่อจากนี้น่าจะกลับแล้วล่ะครับ”
อย่างว่า ลูกชายคนที่ห้ากับหกมีความชอบแลความถนัดในด้านกีฬาเหมือนกัน จึงไม่แปลกถ้าหากต้องอยู่ซ้อมจนค่ำบ่อยครั้ง แต่วันนี้สุดสัปดาห์ จึงได้รับการปล่อยตัว(?)ไวเป็นพิเศษ
“งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นพ่อจะออกไปซื้อของเพิ่มอีกสักหน่อย เผื่อว่าพวกลูกจะไม่อิ่มกัน”
“เอ๋! ถ้าป๊ะป๋าไป ผมไปด้วย!”
เอ็นจูละจากการบ้านมากอดเอวคุณพ่อ ส่งสายตาระยิบระยับด้วยความอยากออกไปเที่ยว แซนติเอลหัวเราะ และลูบๆ ผม
“เอ็นจูอยู่กับพวกพี่ๆ ไปก่อนนะ ป๊ะป๋าไปแปปเดียว เดี๋ยวก็กลับ เป็นเด็กดี ห้ามดื้อนะ”
ชายหนุ่มกำชับ ทำให้เด็กน้อยได้แต่พยักหน้าหงึกๆ แล้วผละออกไปกอดเอวพี่ชายคนรองแทน
“พ่อไปก่อนนะ ถ้ามาฮาซาเอลลงมาข้างล่าง และอัสลานกับทัตซึยะกลับมา บอกด้วยว่าคืนนี้พ่อเลี้ยงมื้อใหญ่!”
หลังจากที่แซนติเอลขับรถออกจากบ้านแล้วก็พบว่าซูเปอร์มาร์เก็ตที่ใกล้ที่สุดปิด...
ดังนั้นถ้าหากจะไปจริงๆ คงต้องไกลอีกเล็กน้อย ซึ่งนั่นหมายความว่าอีกตัวเลือกรองลงมาคือแถบที่เรียกได้ว่าไกลบ้านพอสมควร ถึงขั้นไปอีกเมืองหนึ่งได้เลย แต่ด้วยความเป็นห่วง เกรงลูกๆ ทั้งเจ็ดจะไม่ได้ทานอาหารรสชาติดีๆ ทำให้คุณพ่อคนนี้ตัดสินใจไปจนได้
เฮ้อ – กว่าจะซื้อของเสร็จรวมเวลากลับบ้านก็ตั้งชั่วโมง ทุกคนจะรอไหวมั้ยนะ...
แต่ถ้ายังมีโฟลแรนเซ่อยู่คงไม่เป็นไร
เอ เดี๋ยวอัสลานกับทัตซึยะก็น่าจะกลับมาพอดีด้วย สองคนนั้นคงจะเหนื่อยน่าดู
ไม่ได้ๆ เราต้องทำเวลาหน่อยแล้ว
แซนติเอลมองนาฬิกาข้อมือของตน และเริ่มทำการจับเวลาตนเอง เขาคำนวณเอาไว้แบบเผื่อติดไฟแดงว่าอย่างน้อยต้องช้าสุดไม่เกินชั่วโมงครึ่ง เขารู้ดีว่าถ้าลูกๆ หิวท้องกิ่วแล้วมหกรรมบ่นต้องมาแน่ๆ อย่างคราวก่อนนั้นที่ไปซื้อของลดราคากับโฟลแรนเซ่แล้วแย่งชิงกับบรรดาหญิงสาวอีกมากมายจนหมดช่วงเวลา พอกลับบ้านมาเห็นสภาพเอ็นจูเริ่มงอแง อัสลานเริ่มกัดช้อน คาธาเรซกุมท้องตัวเองพร้อมบ่นหิวซ้ำไปซ้ำมา ทัตซึยะนอนหมดแรงอยู่บนโซฟา พอพูดว่า ’ไม่ไหวแล้ว’ จบก็กลิ้งตกพื้นทันที มาฮาซาเอลก็นั่งหงุดหงิดจนไม่น่าเข้าใกล้ อาร์กอสเหม่อมองถุงขนม(ที่คาดว่าเพิ่งแบ่งปันพี่น้องทั้งหลายจนหมด)ด้วยสายตาว่างเปล่าถึงที่สุด
แน่นอนว่าทั้งหมดตาวาววับทันทีที่เห็นแซนติเอลกับโฟลแรนเซ่ถือถุงใส่อาหารถุงใหญ่กลับบ้านมา
แถมระหว่างรีบทำอาหารก็ได้ยินเสียงประสานราวนัดกันมาว่า ‘พ่อ โฟล พวกเราหิวแล้ว~’ เป็นอันต้องให้ทั้งสองผู้ถูกกดดันเร่งมือกันจนเหงื่อตก
ย้อนนึกถึงตอนนั้นแล้วแซนติเอลจึงรีบเร่งความเร็วรถขึ้นอีกเล็กน้อยจากปกติทันที
การปล่อยให้เด็กๆ หิวแทบตายเท่ากับว่าเขาทำหน้าที่พ่อบกพร่องด้วยนั่นล่ะ...
เมื่อมาถึงซูเปอร์มาร์เก็ตอันใหญ่โตอีกแห่งของเมือง แซนติเอลแทบพรวดพราดเข้าไปด้านใน และตรงดิ่งไปยังโซนอาหารสด ชายหนุ่มเลือกจากที่ๆ ใกล้ที่สุดก่อนคือ ‘ผัก’
รู้ดีว่าโอ้เอ้ไม่ได้ แต่มันจำเป็นต้องคัดสรรกันบ้าง
วันนี้มื้อใหญ่ ดังนั้นทำสุกี้หม้อไฟดีกว่า ลูกๆ คงจะชอบกัน
ร่างสูงเลือกและหยิบผักนานาชนิดลงในถุงสำเร็จที่ทางร้านเตรียมไว้ให้อย่างรวดเร็วและชำนาญ จากนั้นจึงไปยังโซนของเนื้อ เขาจำได้ดีและแม่นยำว่าแต่ละคนชอบเนื้ออะไรและแบบไหน
เนื้อได้แล้ว ผักได้แล้ว ... ไข่ยังมีอยู่ที่บ้าน เครื่อง ... ที่บ้านยังเหลืออยู่ อา ใช่ น้ำจิ้ม!
แซนติเอลนึกทวนรายการ เมื่อนึกได้ว่าลูกๆ ชอบน้ำจิ้มสูตรคุณพ่อกันเลยต้องไปโซนธัญพืชเพื่อซื้องา เครื่องเคียง ไหนเลยจะเครื่องเทศที่เอาไว้ใช้ทำน้ำซุปสูตรคุณพ่อ(?)อีก
ความเคยชินทำให้ไม่จำเป็นต้องใช้เวลาตัดสินใจนาน ประมาณสี่สิบห้านาที ทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย รถเข็นคันใหญ่แทบอัดแน่นด้วยบรรดาอาหารสดทั้งหลาย แล้วก็ถึงเวลาคิดเงิน...
แต่ละครั้งที่หยิบวัตถุดิบ แซนติเอลจะมองนาฬิกาไปด้วย ครั้งนี้ที่รอคิวจ่ายเงินก็เช่นกัน
จะหนึ่งชั่วโมงแล้ว แต่รีบขับรถกลับบ้านก็คงทันอยู่
หวังว่าทุกคนจะยังไม่ออกอาการกันนะ...
ทว่าชายหนุ่มหารู้ไม่ ว่าสาวน้อยสาวใหญ่ทั้งหลายมองเขาตลอดช่วงเลือกวัตถุดิบทำอาหาร แถมยังกระซิบกระซาบกันยกใหญ่
“ผู้ชายคนนั้นหล่อเนอะ แถมยังเลือกของเก่งด้วย”
“ใช่ๆ ไม่รู้ว่ามีแฟนรึยัง แต่ฉันนี่แหละเห็นว่าเขาเหมาะจะเป็นพ่อของลูกมาก!”
“พ่อหนุ่มคนนี้เก่งจริงๆ แถมยังหน้าตาดีด้วย นี่ถ้าลูกชายของฉันได้สักครึ่งแบบนี้คงจะดี”
“โอ๊ยแก ฉันไม่เคยเห็นเขามาก่อนเลย สงสัยจะไม่ได้อยู่แถวนี้ น่าเสียดาย...”
แถมบางคนไม่พูดไม่จา ยกโทรศัพท์ขึ้น(แอบ)ถ่ายรูปของแซนติเอลอีกต่างหาก...แน่นอนว่าอัปเดตลงโซเชียลเน็ตเวิร์กเรียบร้อย
‘วันนี้มาซื้อของ บังเอิญเจอแหละ อิจฉากันมั้ยสาวๆ #ผู้ชายหล่อคือพ่อของลูก’
‘หล่อออ! อิฉันเขินไปหมดแล้ววว’
‘อยากเข้าไปทัก แต่อายอ่ะ มองดูเฉยๆ ดีกว่า ///’
และอีกมากมาย...
กลับมาที่คุณพ่อของเราอีกครั้ง ขณะนี้การชำระเงินเป็นไปได้ด้วยดี เนื่องไม่อยากเสียเวลานับจำนวนเงินในกระเป๋า เขายื่นบัตรเดบิตให้พนักงานรูด เสร็จสิ้นทุกกระบวนความแล้วจึงหอบหิ้วถุงใหญ่ราวสามถึงสี่ถุงไปยังรถ จัดแจงให้เรียบร้อยและออกรถทันที
นึกว่าจะช้าซะแล้ว สุดสัปดาห์นี่คนเยอะจริงๆ ...
หวังว่าเด็กๆ จะยังไม่หิวไส้กิ่วกันนะ
ความคิดเห็น