คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #148 : Wonderland-OP
[ Aros Erelsite ]
ง่ำ...ง่ำ...
ผมกำลังกินขนมสีครีมที่มนุษย์เรียกกันว่าสายไหมอย่างเอร็ดอร่อย พลางสำรวจบ้านหลังเล็ก
บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่พ่อกับแม่ของผมเพิ่งปลูก มันเป็นบ้านชั้นเดียว ทาด้วยสีอ่อนสบายตา
ครอบครัวของผมจะมีความสุขด้วยกันที่นี่
มันก็ไม่มีอะไรมากหรอก – แค่ตอนอยู่ที่เก่าผมลองเปลี่ยนร่างตัวเองให้โตขึ้น เลยโดนหาว่าเป็นตัวประหลาด
และลงเอยด้วยการโดนไล่ออกจากหมู่บ้าน
มาม่าล่ะสิ (?)
เผ่าพันธุ์ของพวกเรามีหน้าตาเหมือนมนุษย์ทุกประการ
แต่สามารถเปลี่ยนร่างกายของตัวเองให้อยู่ในช่วงอายุไหนก็ได้ และมีเวลาจำกัดตามความสามารถของแต่ละคน
ชื่อเผ่าเหรอ? บรรพบุรุษเราตกลงกันว่าขี้เกียจตั้ง ไร้ชื่อคงไม่เป็นไร เก๋าดี(?)
ถึงจะโดนไล่จนต้องหาที่อยู่ใหม่ แต่หมู่บ้านนี้แลดูสงบสุข เพื่อนบ้านก็นิสัยดี
แถมยังแบ่งขนมให้ผมตั้งเยอะ มีหมาน้อยแมวน้อยแสนน่ารักเต็มไปหมดเลยล่ะ!
ฉะนั้น ก็ไม่ถือว่าไม่เลวร้ายสักเท่าไหร่...
ถึงไหนแล้วนะ – อ้อ ผมกำลังชมบ้านอยู่ ใช่ๆ เผลอใจลอยจนได้
“พ่อฮะ แม่ฮะ ผมขอไปเที่ยวสวนหลังบ้านหน่อยนะฮะ!”
ผมบอก สวนหลังบ้านเป็นที่ที่ผมเคยมาดูแล้วมันสวยงามร่มรื่นมาก
แถมยังมีกระต่ายครอบครัวนึงด้วย!
“ได้สิจ๊ะ”
แม่กับพ่อพยักหน้าอนุญาต ผมฉีกยิ้มกว้าง และเดินต๊อกแต๊กพร้อมสายไหมไปยังหลังบ้าน...
ผมกำลังนั่งเล่นกับครอบครัวคุณกระต่ายน้อย พวกมันเป็นมิตรมาก และน่ารักมาก!
ผมลูบขนของกระต่ายทุกตัว นุ่มนิ่มและฟูจริงๆ!
ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงอะไรสักอย่าง
‘สายแล้ว...สายแล้ว’
ผมละสายตาจากกระต่าย และก็เจอกับกระต่ายอีกที (?)
มันเป็นกระต่ายสีขาวขนปุยในชุดทักซิโด้สีดำ ระหว่างหูเรียวยาวนั้นสวมทับด้วยหมวกเข้าชุด
มือข้างซ้ายถือโลลิป๊อปอันใหญ่ มือข้างขวาถือที่เป่าฟองสบู่
มันเหลือบมองนาฬิกาพกบนคอ สลับกับเลียอมยิ้ม ย่ำเท้ากับที่อย่างร้อนรน
แล้วดวงตาสีแดงของมันก็สบเข้ากับดวงตาสีบีทรูทของผม
‘สายแล้ว...สายแล้ว’
มันพูดซ้ำไปซ้ำมา ในขณะที่ผมยังอึ้งมองมัน
หัวไชเท้าสีสดใสปรากฏใต้เท้ากระต่ายอย่างน่าอัศจรรย์
เพราะผมเองก็ไม่ใช่มนุษย์ เป็นเผ่าพันธุ์อื่น ฉะนั้นจึงไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่ที่จะมีกระต่ายพูดได้
มันทำให้ผมสนใจมากกว่า!
“เดี๋ยวก่อนสิคุณกระต่าย!”
ผมลุกขึ้นพร้อมวิ่งตามกระต่ายอัศจรรย์ตัวนั้น
โดยที่ผมไม่ทันสังเกตเลยว่ามันกำลังกลิ้งหัวไชเท้าและลงโพรง
ผมพรวดตามมันไปโดยไม่สังเกตสักนิด...
และแล้วพื้นใต้เท้าของผมก็หายไป
ฟุ่บ!!
“เหวอออ!!!”
ผมร่วงหล่นลงไปในโพรง พร้อมร้องเสียงดังด้วยความตกใจ
แต่โพรงแลดูไม่ลึกมาก เพราะผมไม่ได้เจ็บเท่าที่ควร
ไม่ขาหัก แขนหัก หรืออะไรทั้งสิ้น นอกจากมีรอยถลอกเล็กน้อย
ผมกวาดตามองโดยรอบ
หวา...เราอยู่ที่ไหนแล้วเนี่ย?!
mecerdes(TM)
ความคิดเห็น