[FIC SJ] รักวุ่นๆ ชุลมุนยกแก๊ง[KYUMIN]

ลำดับตอนที่ #34 : Part 5 : คาบเรียนปอเต๊งตึ้ง ภาค2

Part 5 : คาบเรียนปอเต๊งตึ้ง

 

 

 

            คาบแรกในเช้าวันนี้เป็นวิชาวิทยาศาสตร์ของนักเรียนปีสองห้องบี เวลาสิบนาทีที่อาจารย์ประจำวิชาให้นักเรียนทั้งหลายได้เตรียมความพร้อมกับการสอบเก็บคะแนนครั้งนี้ ทุกคนต่างตั้งอกตั้งใจอ่านหนังสือเพื่อจะทำคะแนนให้ได้ดีที่สุด

 

            “คยูแกเข้าใจเรื่องนี้มั้ย อธิบายให้ฟังทีดิ” คิบอมถามคยูฮยอนด้วยความงัวเงีย เพราะเมื่อคืนเขาแทบไม่ได้นอนเลยล่ะ ไม่ใช่เพราะอ่านหนังสือดึก แต่เพราะเมื่อคืนดงเฮมาค้างบ้านเขา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอะไรมันจะเกิดขึ้น

 

            “ธาตุหมู่ 8A” คยูฮยอนพึมพำเบาๆ เรื่องนี้เขาจำได้แม่นเลยล่ะ ก็คุณครูผู้เร่าร้อนสอนให้นี่นา

 

            “เออนั่นแหละ อธิบายมาเร็วๆ เดี๋ยวหมดเวลา” คิบอมเร่งเพื่อนยกใหญ่ถึงจะเป็นแค่การสอบเก็บคะแนนแต่เขาก็ไม่อยากสอบตก

 

            แล้วคยูฮยอนก็เริ่มอธิบายตามที่ซองมินสอนมาแป๊ะๆ พูดไปก็นึกถึงเรื่องเมื่อคืนวานไป ถ้าเขาสอบได้ท็อปมันคงจะดีไม่น้อย

 

            “นักเรียนประจำที่ ได้เวลาสอบแล้ว!” แล้วเสียงสั่งตายของอาจารย์ดังขึ้น หลายคนรีบนัดแนะกับเพื่อนเพื่อจะได้รู้จังหวะในการลอก ก่อนที่จะแยกย้ายไปนั่งที่ของตัวเอง

 

            ข้อสอบถูกส่งมาจากด้านหน้ามาถึงฮยอกแจและคิบอม ส่วนคยูฮยอนที่นั่งอยู่คนละแถวกันก็ได้ต่อมาในเวลาไม่ห่างกันนัก

 

            รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นบนใบหน้าหื่นๆของคยูฮยอน ทำไมข้อสอบชุดนี้มันถึงได้ง่ายแบบนี้นะ คราวนี้แหละหนึ่งปีที่รอคอย คยูฮยอนคนนี้แหละจะเป็นคนเปิดบริสุทธิ์กระต่ายน้อยของเขาเอง

 

            “หมดคาบนี้ครูจะเก็บนะ เริ่มทำได้”

 

            ในที่สุดการสอบก็เริ่มขึ้น คยูฮยอนดูจะเป็นคนที่มั่นใจที่สุด ฮยอกแจทำเองบ้าง สุ่มเดาบ้าง จิ้มเอาบ้าง แต่ดูเหมือนอันหลังจะมากกว่า คิบอมถึงกับนั่งกุมขมับจำได้แต่ที่คยูฮยอนมันอธิบายให้ฟังเมื่อกี้ ส่วนที่อ่านมาเมื่อวานมันหายไปพร้อมกับความรักที่ส่งเข้าตัวดงเฮไปเรียบร้อยแล้ว

 

            เมื่อทำไม่ได้หนทางเดียวที่เหลือคือคยูฮยอน คนแก้มป่องเริ่มหันซ้ายหันขวา มองอาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าห้องเล็กน้อยว่าไม่ได้มองเขาอยู่ ก่อนจะใช้เท้าถีบขาเก้าอี้คยูฮยอนที่นั่งอยู่ข้างๆเบาๆ

 

            คยูฮยอนหันมาทำตาขวางใส่ คนกำลังตั้งใจทำข้อสอบมากวนทำไมเนี่ย

 

            ‘ช่วยฉันด้วยคยู!’ แล้วสายตาขอความช่วยเหลือก็ถูกส่งไปยังเพื่อนรักทันที

 

            ‘ว่ามาสิเร็ว ก่อนอาจารย์จะหันมา’ คยูฮยอนส่งกระแสจิตกลับ บรรยากาศแบบนี้มันเสี่ยงที่สุด ยิ่งเป็นวิชานี้แล้วด้วย อาจารย์โหดเข้าขั้นเลยทีเดียว

 

            ‘ตั้งแต่ข้อหนึ่งถึงสี่สิบ ว่ามาเร็วๆ’

 

            ‘ไอ้เพื่อนเวร! ที่แกทำไมได้เลยหรือไงวะ!’ อารมณ์คนรักเรียน (เพื่อหวังเมีย) ของคยูฮยอนเข้าสิงทันที ตั้งสี่สิบข้อ แล้วจะได้ทำของตัวเองมั้ยล่ะเนี่ย

 

             ‘รีบๆบอกมาดิวะ! เดี๋ยวอาจารย์ก็....’

 

            “นายสองคนจะมองหน้ากันทำไมห๊ะ! คิดจะทุจริตหรอ! เดี๋ยวก็ปรับตกซะเลย!” คุยกันยังไม่ทันขาดคำเสียงอาจารย์ก็ดังขัดขึ้นซะก่อน ส่วนอาจารย์ก็งงอยู่เหมือนกัน จะลอกก็ไม่ลอก ข้อสอบก็ไม่ได้มอง ปากก็ไม่ขยับ เอาแต่จ้องหน้ากันอยู่ได้

 

            ด้วยเหตุนี้ทั้งสองคนเลยต้องกลับไปทำข้อสอบของตัวเองเหมือนเดิม แต่คิบอมก็ยังไม่วาย เอาขาเขี่ยเก้าอี้คยูฮยอนตลอดเวลา จนคนที่โดนรบกวนเริ่มรำคาญ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

 

            วี้หว่อ~  วี้หว่อ~  วี้หว่อ~  วี้หว่อ~  วี้หว่อ~

 

            ~ โอ้ม่ายยยย ทำไมรถมันต้องมาชนหรือใครไม่หายใจเอาตอนนี้ด้วยวะ! ช่างเลือกเวลาดีจริงๆ ~ คิบอมได้แต่ร่ำร้องอยู่ในใจ

 

            ติ๊งต่อง~ ติ๊งต่อง~ ติ๊งต่อง~

 

            “นักเรียนหมดคาบแล้ว ด้านหลังส่งข้อสอบขึ้นมา หนึ่ง...” แล้วอาจารย์สุดโหดก็เริ่มนับ ใครไม่ส่งภายในสิบวินาทีนี้เอาศูนย์ไปกินแน่ๆ

 

            “เฮ้ย! ส่งมาดิวะไอ้บอม” ฮยอกแจที่รอข้อสอบจากคิบอมอยู่แต่ไม่เห็นจะส่งขึ้นมาซักที เลยต้องหันไปว่าซักหน่อย

 

            “แป๊บเดียวน่า!”

 

            “เจ็ด”

 

            “เฮ้ยเจ็ดแล้ว! อยากกินไข่หรือไงวะ!” ไม่พูดเปล่าฮยอกแจดึงข้อสอบออกมาจากมือคิบอมทันที

 

            “เฮ้ย! ไอ้ฮยอก!”

 

            “เออน่า ส่งๆไปเหอะ แกกับฉันก็พอๆกันนั่นแหละ” เมื่อส่งข้อสอบไปเรียบร้อยทันเวลาพอดีแป๊ะ ฮยอกแจก็หันมาปลอบใจเพื่อน เรียกว่าหาเพื่อนน่าจะเหมาะกว่า กระดาษคำตอบโล่งเหมือนกันเด๊ะ

 

            “ดูสบายใจจังเลยนะแก ไอ้คยู” เมื่อทำข้อสอบไม่ได้คิบอมเลยเริ่มพาลคนที่ทำได้แล้วไม่ยอมบอก

 

            “มัวแต่เอาเวลาไปทำอะไรอยู่ล่ะ หนังสือถึงไม่ได้อ่าน”

 

            “พอๆ เลิกพูด ผลสอบออกมาเดี๋ยวก็รู้เองนั่นแหละ” ฮยอกแจเอ่ยขึ้นถามก่อนจะเกิดศึกขึ้นซะก่อน

 

            “เซ็งว่ะ! ต่อไปวิชาอะไรวะ!” เมื่อมันผ่านไปแล้วคิบอมเลยต้องปล่อยให้มันผ่านไป เอาใหม่กับวิชาต่อไปดีกว่า

 

            “ภาษอังกฤษ” ตอบเพื่อนเสร็จคยูฮยอนก็ฟุบลงกับโต๊ะ

 

            “ยังไงวิชานี้ฉันก็เก่งกว่าแกล่ะนะ” คิบอมพึมพำกับตัวเองเบาๆ อย่างน้อยเขาก็มีบางอย่างที่ดีกว่าเหมือนกัน

 

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

 

-- ปีสามห้องเอ –

 

            คณิตศาสตร์คาบที่สองของเช้าวันนี้ ยังไม่ทันที่ซองมินกับเรียวอุกจะได้หันมาคุยกันหลังจากอาจารย์ที่สอนคาบแรกเพิ่งเดินออกไป อาจารย์แกงจี้ก็เข้ามาทันที มาไม่เคยสายเกินหนึ่งนาทีจริงๆ

 

            “เฮ้อ~” เสียงถอนหายใจของซองมินกับเรียวอุกดังขึ้นพร้อมกัน คาบแรกก็อังกฤษ คาบสองก็คณิตศาสตร์ กะไม่ให้สมองได้ผ่อนคลายกันเลย

 

            “วันนี้ครูจะขึ้นเรื่องใหม่นะ หยิบชีทขึ้นมาได้แล้ว” แล้วอาจารย์แกงจี้ก็เริ่มสอน ส่วนซองมินกับเรียวอุกก็เริ่มง่วงแล้วเช่นกัน

 

            “ซองมิน” เรียวอุกเรียกขึ้นเบาๆ เมื่ออาจารย์แกงจี้หันหน้าเข้ากระดาน

 

            “หืม?” แล้วซองมินก็ขยับเก้าอี้มาใกล้กับเรียวอุกแต่สายตายังคงจ้องไปที่กระดานเหมือนเดิมเพื่อมองอาจารย์ ก็อาจารย์แกงจี้แกไม่ชอบให้ใครคุยกันเวลาเรียน

 

            “คืนดีกันหรือยัง” เรียวอุกยังคงพูดด้วยระดับเสียงเท่าเดิม ส่วนสายตาก็มองไปที่อาจารย์แกงจี้ ย้ำว่ามองที่อาจารย์แต่ไม่ใช่สิ่งที่อาจารย์กำลังสอน

 

            “อืม” ซองมินพยักหน้ารับเบาๆ

 

            “จริงสิ วันนี้เจ้...” แล้วการสนทนาของทั้งสองคนก็หยุดลง เพราะอาจารย์แกงจี้หันหน้ามาพอดี แถมยังมองมาที่พวกเขาอีกต่างหาก อาจารย์คงจะสงสัยอยู่ว่า โต๊ะก็ไม่ได้จัดให้ชิดกัน ไหงไอ้ลูกศิษย์สองคนนี้มันนั่งซะหัวติดกันเชียว

 

            “เจ้ฮีจะมาซ้อมการแสดงที่โรงเรียนใช่มั้ย” เมื่ออาจารย์แกงจี้หันกลับไปที่กระดานบทสนทนาก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง

 

            “อืม” ซองมินยังคงทำแค่พยักหน้ารับเบาๆ

 

            “พูดมากกว่านี้ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ...ลอกเสร็จหรือยังมาดูหน่อยสิ” เรียวอุกดึงชีทของซองมินมาดูเพราะมัวแต่มองอาจารย์จนลืมจดตามที่อาจารย์เขียน

 

            “ครั้งแรกเจ็บมากมั้ย” อยู่ดีๆซองมินก็ถามขึ้นมาทำเอาเรียวอุกหน้าแดงเลยทีเดียว

 

            “ถามอะไรของนายน่ะ นี่วิชาคณิตนะ”

 

            “ก็แค่ถามเฉยๆ ไม่ได้หรือไง”

 

            “ก็ไปลองดูสิจะได้รู้” ด้วยความเขินเลยไม่ได้ทำให้คิดก่อนจะตอบออกไป

 

            ซองมินได้แต่เบ้ปากกับคำตอบของเรียวอุก ช่วยเพื่อนได้มากจริงๆ ต้องลองใช่มั้ยถึงจะรู้น่ะ จะเอาคำตอบของนายไปลองปฏิบัติแล้วกันนะเรียวอุก

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

            หลังเลิกเรียนทุกคนในแก๊งถูกเรียกมารวมตัวกันที่ห้องคณะกรรมการนักเรียน รวมทั้งศิษย์เก่าที่จะร่วมการแสดงในวันงานเชื่อมสัมพันธ์กับโรงเรียนดงนาในอีกสองสัปดาห์ข้างหน้า

 

            “นี่ฮันคยองมาด้วยเหรอเนี่ย” ฮยอกแจพึมพำอยู่คนเดียว ก็ในเหล่าศิษย์เก่าที่มามีทั้งฮันคยองฮีชอล และเยซอง แล้วลีทึกกับคังอินหายไปไหนซะล่ะ

 

            พูดยังไม่ทันขาดคำฮันคยองก็ส่งสายตาปิ๊งๆมาให้ฮยอกแจทันที ไม่เจอว่าที่แฟนในอนาคตตั้งหลายวันมันก็ต้องมีคิดถึงกันบ้าง

 

            “ผมจะเข้าเรื่องล่ะนะ.....เราจะแสดงดนตรีเปิดงาน ส่วนการแสดงชุดอื่นๆมีใครจะเสนอมั้ย” ซีวอนเริ่มทำหน้าที่ประธานนักเรียนโดยการเริ่มเปิดประชุม

 

            “ขอทราบรายชื่อนักแสดงชุดแรกก่อนแล้วกันนะ จะได้จัดการแสดงถูก” ยูซอนหนึ่งในคณะกรรมการนักเรียนถามขึ้นเพราะเขาเป็นคนจัดการเรื่องการแสดงทั้งหมด

 

            “แล้วพวกเราเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย” ซองมินหันไปถามเรียวอุกกับดงเฮที่ส่ายหน้าให้แทนคำตอบ อยู่ดีๆก็โดนลากเข้ามาประชุมด้วย

 

            “ชุดแรกจะมีซองมิน เรียวอุก ดงเฮ แล้วก็ผม และรุ่นพี่อีกหนึ่งคนที่จะร่วมด้วยแต่เรายังไม่ได้เลือกหรือคุยกับใครไว้” ซีวอนแจงรายละเอียด ทำเอาหนุ่มๆหน้าหวานหน้าเหว๋อเลยทีเดียว พวกเขาไปเกี่ยวอะไรกับการแสดงนี่ล่ะ

 

            “ฉันต้องแสดงด้วยหรอ!” ซองมิน ดงเฮและเรียวอุกพูดขึ้นพร้อมกัน

 

            “นี่พวกนายไม่รู้เรื่องเหรอไง ฉันให้แฟนพวกนายไปบอกแล้วนี่” แล้วความผิดพร้อมกับสายตาพิฆาตของซีวอนก็ถูกส่งไม่ยังคิบอมกับคยูฮยอน ให้งานอะไรไปไม่เคยทำสำเร็จซักครั้ง

 

            “ฉันไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลย” ดงเฮบอกพร้อมกับมองไปที่คิบอม

 

            “เอาเป็นว่ารู้แล้วก็แล้วกัน....ซองมินกับดงเฮเล่นกีตาร์ เรียวอุกคีย์บอร์ด ผมจะเล่นกลอง ส่วนนักร้องนำ ผมเลือกพี่ฮีชอลแล้วกัน” แล้วซีวอนก็สรุปให้เรียบร้อย พูดไปก็เขียนรายชื่อนักแสดงพร้อมกับส่งให้ยูซอนโดยไม่มีใครสามารถเถียงได้เลย ก็ในเมื่อเขาเป็นประธานนักเรียน

 

            “ผมก็อยากร้องเพลงบ้างนะ” เยซองพูดขึ้นบ้าง เขาอยากจะแสดงกับเรียวอุกของเขานี่นา

 

            “พี่ก็ไปแสดงชุดอื่นสิ ชุดนี้ผมจัดลงตัวแล้ว” จบคำพูดของซีวอนก็ไม่มีใครกล้าเถียงอะไร ในที่นี้ซีวอนใหญ่ที่สุดหนิ

 

            ไม่นานการประชุมก็จบลงโดยซีวอนเป็นคนจัดการแสดงให้ทั้งหมด ส่วนยูซอนก็แค่ทำตามและควบคุมเท่านั้น เวลาซ้อมถูกนัดแนะไว้เป็นหลังเลิกเรียน เพื่อความสะดวกของทุกคนและทุกฝ่าย โดยจะเริ่มซ้อมตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป

 

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

 

            เมื่อทุกอย่างกลับเข้าสู่ภาวะปกติ เรียวอุกกลับพร้อมเยซอง ดงเฮกลับพร้อมคิบอม ฮีชอลกับพร้อมซีวอน และซองมินก็กลับพร้อมคยูฮยอน

 

            “การสอบเป็นไงบ้าง” เดินเงียบกันอยู่นาน มือที่จับกันอยู่ก็เริ่มเปียกเพราะเหงื่อออก ซองมินเลยเริ่มชวนคุยเพื่อแก้บรรยากาศน่าอึดอัดแบบนี้ นี่เขากับคยูฮยอนคืนดีกันแน่แล้วเหรอ

 

            “ก็ดี” คยูฮยอนตอบสั้นๆแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ ถามส่อแววจริงๆ

 

            “ก็ดีแล้วล่ะ ตั้งใจเรียนมากๆล่ะรู้มั้ย” ซองมินยิ้มแห้งๆกับปฏิกิริยาตอบสนองของคยูฮยอน ไม่เห็นบรรยากาศมันจะดีขึ้นตรงไหนเลย

 

            “ย้ายมาอยู่บ้านฉัน” อยู่ๆคยูฮยอนก็พูดออกมาลอยๆ แถมไม่มองหน้าคู่สนทนาอีกต่างหาก

 

            “พูดกับฉันหรอ” ซองมินถามพร้อมกับชี้ที่หน้าอกตัวเอง

 

            “ก็นายนั่นแหละ ย้ายมาอยู่กับฉัน สลับกันไง”

 

            “พ่อฉันไม่ให้หรอก” ซองมินรีบปฏิเสธ ย้ายไปอยู่กับคยูฮยอนอันตรายสุดๆ

 

            “ให้สิ เดี๋ยวเย็นนี้ฉันไปขอให้เอง” แล้วคยูฮยอนก็สรุปเองเสร็จสรรพพร้อมกับฉุดให้ซองมินเดินให้เร็วขึ้น

 

            “เผด็จการ.......นี่คยู!” ซองมินบ่นเบาๆแล้วกระตุกมือข้างที่จับกันไว้ให้คยูฮยอนหันมา

 

            “หืม?”

 

            “นายพูดเพราะๆกับฉันได้มั้ย” ซองมินถามเสียงอ่อย การพูดของคยูฮยอนน่ะขึ้นอยู่กับอารมณ์ แต่เขาอยากให้คยูฮยอนพูดเพราะๆมากกว่า

 

            “นี่ยังเพราะไม่พออีกหรอ”คยูฮยอนถามกลับ

 

            “ถ้านายจะพูดครับ ก็ครับให้มันตลอดสิ ไม่ใช่ขึ้นๆลงๆแบบนี้ นายจะพูดเพราะๆซักที ต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนตลอด” ซองมินพูดด้วยความน้อยใจ

 

            “อยากให้พูดครับก็บอกสิครับ จะได้พูด”

 

            “นี่ไม่ได้ประชดฉันใช่มั้ย ฉันจริงจังนะ” ซองมินถามสีหน้าเครียด เพราะคยูฮยอนทำเหมือนมันเป็นเรื่องตลก

 

            “ผมไม่ได้เล่นนะ ว่าแต่ซองมินก็พูดฮะบ้างสิ น่ารักดี” คยูฮยอนเริ่มขอบ้าง ทำเอาซองมินหน้าแดงน้อยๆ ไม่บ่อยนักที่คยูฮยอนจะเรียกชื่อเขาแบบนี้

 

            “ไม่! ไม่! ไม่! ฉันเป็นพี่นาย เพราะฉะนั้นไม่จำเป็น” ซองมินบอกเสียงเข้ม เคยพูดซะที่ไหนล่ะไอ้คำว่า ‘ฮะ’ เนี่ย

 

            “งั้นฉันก็ไม่จำเป็นเหมือนกันล่ะมั้ง” คยูฮยอนยักไหล่เหมือนไม่ได้สนใจอะไรมาก พร้อมกับเปลี่ยนการพูดโดยทันที

 

            “ไม่พูดก็ไม่ต้องพูดสิ ชิ! ทำอะไรต้องมีข้อแลกเปลี่ยนตลอด” แล้วซองมินก็เดินบ่นไปตลอดทาง ส่วนคยูฮยอนก็เดินอมยิ้มตลอดทางเช่นกัน ที่รักคนๆนี้ก็เพราะแบบนี้แหละ

 

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

 

            “จะให้ซองมินย้ายอยู่กับคยูน่ะหรอ” คุณลีถามกลับเมื่อได้ฟังคำขอร้องจากคยูฮยอน

 

            “ใช่ครับ ผมชักไม่ชินกับการอยู่คนเดียวซะแล้วล่ะครับ” คยูฮยอนตอบสีหน้าเครียด ส่วนซองมินก็เอาแต่นั่งก้มหน้า

 

            “แล้วซองมินว่าไงล่ะลูก” คุณลีหันไปถามลูกชายที่ไม่ออกความคิดเห็นอะไรเลยตั้งแต่คุยกันมา

 

            “เราคุยกันแล้วครับ ก็เหลือแต่คุณพ่อ” ซองมินเงยหน้าขึ้นมาตอบก่อนจะหันไปมองคยูฮยอนที่ทำท่าจะกินเขาอยู่ตลอดเวลา ถ้าหากพูดอะไรไม่ดีออกไป

 

            “ถ้าลูกอยากไปพ่อก็ไม่ขัดอะไรหรอกนะ อีกอย่างเราสองคนก็สนิทกัน อยู่ด้วยกันมานานโดนแยกกันคงจะเหงา เอาเป็นว่าพ่ออนุญาตแล้วกันนะ”

 

            “ขอบคุณมากครับคุณอา” เมื่อได้รับคำตอบคยูฮยอนก็ยิ้มจนหน้าบาน

 

            “เรียกพ่อก็ได้ลูก คยูก็เหมือนลูกชายพ่อนั่นแหละ”

 

            “ครับ คุณพ่อ” เมื่อตอบรับเสร็จ คยูฮยอนก็หันไปยักคิ้วให้ซองมินซึ่งมันดูกวนประสาทสุดๆ

 

            “แล้วจะไปวันไหนล่ะ”

           

            “พรุ่งนี้ก็ได้ครับ”

 

            “งั้นพ่อจะให้แม่บ้านเก็บของไว้ให้นะ คุยกันไปก่อนนะลูก เดี๋ยวพ่อขึ้นไปทำงานต่อก่อน” คุณลีหันมายิ้มให้ลูกๆทั้งสอง ก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องทำงาน

 

            “ที่จริงอยากให้ไปคืนนี้เลยนะเนี่ย” คยูฮยอนกระเถิบเข้ามานั่งใกล้ซองมินพร้อมกับโอบไหล่ไว้อย่างเจ้าข้าวเจ้าของ

 

            “เดี๋ยวพ่อก็เห็นหรอก” ซองมินดุเบาๆ เพราะพ่อเขายังไม่รู้เรื่องที่เขาคบกับคยูฮยอน

 

            “กลัวอะไรเล่า ยังไงก็ครอบครัวเดียวกันแล้ว” คยูฮยอนยิ้มให้กวนๆ จนซองมินเริ่มหมั่นไส้

 

            “นายนี่มัน!” ซองมินหยิบหมอนที่อยู่ข้างตัว กะจะฟาดให้เต็มแรง แต่คยูฮยอนเจอแบบนี้บ่อยเลยรู้ทัน ดึงหมอนมากอดไว้เอง

 

            “แบบนี้ต้องจูบโชว์พ่อตาซักหน่อย”

 

คยูฮยอนรั้งท้ายทอยซองมินเข้าจูบทันทีเมื่อพูดจบ ซองมินขัดขืนเล็กน้อยช่วงแรก แต่เมื่อเริ่มเคลิบเคลิ้มลำแขนก็ยกขึ้นคล้องคอคยูฮยอนเอาไว้ เมื่อเห็นว่าซองมินยินยอม คยูฮยอนจึงดันซองมินให้นอนลงกับโซฟา จูบที่เร่าร้อนและเนิ่นนานก็ไม่มีทีท่าว่าจะจบลงซักที ลิ้นทั้งสองยังคงหยอกล้อกันไปเรื่อยๆ จนลืมไปเลยว่าที่นี่มันกลางบ้าน

 

“ซองมินลูกพะ....” คุณลีที่ลืมบอกอะไรบางอย่างกับซองมินก็ได้ลืมสิ่งนั้นไปอีกครั้ง เมื่อเห็นฉากสวีทของลูกชายทั้งสองคน

 

“เอ่อ...พะ...พ่อ!” ซองมินผลักคยูฮยอนออกทันทีเมื่อได้ยินเสียงเรียก แต่เมื่อหันไปมองมันไม่ใช่แค่เสียง พ่อกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขา

 

“เอ่อ...ผม...” คยูฮยอนเองก็ตกใจไม่แพ้กัน อยากจะอธิบายแต่กลับพูดไม่ออก

 

“ต่อเถอะลูก พ่อขอโทษนะที่ขัดจังหวะ” ด้วยความที่เป็นนักธุรกิจ จึงใช้เวลาไม่นานในการประมวลเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น คุณลีพูดจบก็หันหลังเดินกลับขึ้นไปชั้นบน

 

“หา!” คยูฮยอนกับซองมินอุทานออกมาพร้อมกัน นึกว่าจะโดนด่าซะอีก

 

“งั้นเราก็มาต่อกันดีกว่านะ” เมื่อเห็นว่าคุณลีไม่ได้ว่าอะไรแถมส่งเสริมอีกต่างหาก คยูฮยอนก็ทำท่าจะจู่โจมอีกรอบ แต่โดนซองมินขัดไว้ซะก่อน

 

“พ่อโกรธหรือเปล่าน่ะ” ซองมินใช้มือดันแผ่นอกของคยูฮยอนไว้ แล้วมองพ่อที่กำลังเดินเข้าห้องทำงาน

 

“คิดถึงเมียเว้ยย!!!” เสียงคุณลีดังออกมาจากชั้นบน ก่อนที่เสียงปิดประตูจะตามมา คยูฮยอนกับซองมินหันมามองหน้ากันแล้วทั้งคู่ก็หัวเราะออกมา

 

“เห็นมั้ยคุณพ่อไม่ได้โกรธซักหน่อย มาต่อเถอะนะ” คยูฮยอนทำท่าอ้อน

 

“พอแล้วน่า นายน่ะกลับบ้านไปได้แล้ว” ซองมินทำท่าจะลุกขึ้นแต่โดนคยูฮยอนดึงลงกลับมานั่งตักแล้วพันธนาการไว้ด้วยการกอด

 

“ก่อนกลับได้มั้ย” คยูฮยอนอ้อนยกใหญ่

 

การส่ายหน้าคือคำตอบ ซองมินพยายามแกะมือคยูฮยอนออกแต่ก็ไม่เป็นผล

 

“นิดเดียวน่า” คยูฮยอนยังคงอ้อนไม่เลิก

 

ซองมินมองท่าทางอ้อนๆของคยูฮยอนแล้วเริ่มรู้สึกรำคาญเพราะมันไม่ได้น่ารักซักนิดเลยตัดสินใจก้มลงไปจูบเบาๆที่ริมฝีปากของคยูฮยอนแล้วถอนออกอย่างรวดเร็ว

 

“นิดเดียวไง กลับบ้านได้แล้ว” ซองมินชี้ไปที่ประตู แก้มแดงๆนั่นพยายามหันหนีไม่ให้คยูฮยอนเห็น ครั้งแรกล่ะมั้งที่เขาจูบคยูฮยอนถึงจะแค่แตะเบาๆก็เถอะ

 

“ครับผม กลับก็ได้” คยูฮยอนปล่อยซองมินให้ลุกขึ้นแล้วตัวเองจึงลุกขึ้นตามก่อนไปก็ก้มลงหอมแก้มแดงๆอีกฟอดใหญ่ เดินอารมณ์ดีออกจากบ้านไป ส่วนซองมินก็ยืนยิ้มอยู่คนเดียวจนอีกคนกลับออกไปแล้วจึงเดินขึ้นห้องตัวเองไป



                                   ----------------------------------------------------------------------------

kr...talk

สวัสดีทุกคน วันนี้มาอัพให้ตามสัญญาแล้วนะ
เมื่อคืนอาการร้อนมากๆเลย นอนไม่ค่อยหลับเลยจริงๆ
เรื่องของเอ็นซีคยูมินต้องรอไปอีกนิดนึงนะ
เขียนให้เรียบร้อยแล้ว แต่ยังไม่ถึงตอนที่ต้องลง
ก็ครั้งแรกของมิน เราเลยต้องทะนุ๔นอมหน่อย
อยากให้มินบริสุทธิ์ให้นานที่สุดจ้า

ขอบคุณสำหรับทุกคนที่เม้นที่อ่าน คนนั้นที่มาว่าเราหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
สิ่งที่คนแต่งเสียใจที่สุดคือการที่คนอ่านจะเลิกอ่านเรื่องของเรา
เรารู้ว่าเราผิด แต่เราก็ขอโทษแล้วนะ กลับมาอ่านเรื่องของเราด้วยนะ