ลำดับตอนที่ #33
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : Part 4 : ฮยองมินอ้าขาสิเร็วๆ ภาค2
Part 4 : ฮยองมินอ้าขาสิเร็วๆ
ในช่วงเวลาพักกลางวันเหล่าหนุ่มหล่อและหนุ่มหน้าหวานก็มานั่งรวมตัวกันเพื่อทานอาหารอย่างเช่นทุกๆวันจะผิดปกติไปก็ซองมินกับคยูฮยอนที่ยังไม่เปิดปากคุยกันเลย ทั้งที่ปกติเจอหน้ากันไม่ได้ ไม่พูดกันดีๆก็กัดกันตลอด
“สองคนนั้นเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมไม่เห็นคุยกันเลย” คิบอมหันไปกระซิบกับดงเฮ
“เห็นซองมินบอกว่าโดนคยูโกรธเอาน่ะ เดี๋ยวก็คงดีกันเองนั่นแหละ” ดงเฮตอบก่อนก้มหน้าก้มตาทานอาหารกลางวันของตัวเองต่อไป ถึงจะทำเหมือนไม่ค่อยสนใจอะไรมากแต่ใจจริงก็เป็นห่วงมากอยู่เหมือนกัน
“อืม” คิบอมพยักหน้าเข้าใจก่อนจะทานอาหารของตัวเองบ้าง
“ทำไมวันนี้เงียบจังเนี่ย!” ฮยอกแจบ่นขึ้นเพราะวันนี้โต๊ะมันเงียบแปลกๆ
“เงียบซักวันคงไม่ตายหรอกมั้ง” คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นมาพูดก่อนกลับไปสนใจอาหารอย่างเดิม
“อะไรของมันวะ! อ้าว! น้องแทมิน” สบถขึ้นอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ก่อนจะหันไปเห็นแทมินที่มากับเพื่อนอีกคนและกำลังจะเดินผ่านเขาไป
“ฮะ!....พี่ฮยอกแจ สวัสดีฮะ” แทมินหันมายิ้มหวานให้พร้อมกับดึงมินโฮที่อยู่ข้างๆให้เข้ามาใกล้ๆตัวเอง
“กำลังจะไปไหนหรอครับ...เอ่อ...แล้วนั้นใครหรอ” ฮยอกแจชี้ไปที่มินโฮที่ยืนทำหน้านิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ
“นี่มินโฮ เพื่อนสนิมแทมินเองฮะ”
“อ๋อ ครับ” ฮยอกแจยิ้มให้แทมินจนเห็นเหงือกบานๆ แอบดีใจที่มินโฮเป็นแค่เพื่อนสนิทเท่านั้น
“นี่พี่ๆอยู่กันครบแก๊งเลยหรอฮะ” น้องเล็กที่สุดในที่นี้แจกรอยยิ้มให้พวกพี่ๆที่นั่งอยู่โต๊ะกันอย่างถ้วนหน้า
“ฉันอิ่มแล้วขอตัวก่อนนะ” พูดจบคยูฮยอนก็ลุกออกไปเลย เป็นที่น่าแปลกใจของหลายๆคน รวมไปถึงแทมินที่คิดไปแล้วว่าตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้คยูฮยอนลุกออกหรือเปล่า
“พี่คยูฮยอนเค้าเป็นอะไรหรอฮะ เพราะผมหรือเปล่า” แทมินถามสีหน้าเศร้า
“ไม่ใช่เพราะน้องหรอกครับ...ตามไปสิซองมิน” เรียวอุกหันไปตอบคำถามของแทมินก่อนจะใช้ศอกกระทุ้งสีข้างซองมินที่เอาแต่นั่งหงอยให้รีบตามคยูฮยอนไป
“อ๊ะ! อืม งั้นทุกคนฉันไปก่อนนะ” ซองมินสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะลุกตามคยูฮยอนออกไป
“สองคนนั้นทะเลาะกันหรอ” คนที่นั่งเงียบดูเหตุการณ์อยู่ถามขึ้นตามที่ตัวเองคิด ซีวอนหันไปหาดงเฮและเรียวอุกเพื่อจะเอาคำตอบ
“ก็นิดหน่อยน่ะ” ดงเฮตอบ
“เดี๋ยวก็ดีกันแล้ว อย่าห่วงเลย” เสริมด้วยเรียวอุก
“น้องแทมินกำลังจะไปไหนหรอครับ ยังไม่ตอบคำถามพี่เลยนะ” เมื่อฟังเหตุผลที่ทำให้วันนี้โต๊ะมันเงียบผิดปกติจบ ฮยอกแจก็หันไปคุยกับแทมินต่อ
“กำลังจะขึ้นห้องน่ะฮะ”
“ให้พี่ไปส่งมั้ยครับ”
“แค่นี้ไม่หลงหรอกครับคุณพี่ฮยอกแจ ผมกับแทมินเดินไปกันเองได้ โรงเรียนก็ไม่ได้กว้างอะไร”
มินโฮที่เงียบมานานพูดขึ้นมาเป็นชุด รู้สึกไม่ถูกชะตากับรุ่นพี่คนนี้ยังไงไม่รู้
“มินโฮ” เสียงรอดไรฟันออกมาจากปากของแทมินดังพอที่จะได้ยินเพียงสองคนเท่านั้น แค่นี้ก็ทำให้
มินโฮหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วยืนๆนิ่งเหมือนเดิม
“อย่าไปสนใจมินโฮเลยนะฮะพี่ฮยอกแจ เขาก็เป็นแบบนี้แหละฮะ จะไปส่งผมใช่มั้ย ไปกันเถอะฮะ” แทมินเข้าไปกอดแขนฮยอกแจให้ลุกขึ้น ดวงตาใสหวานเยิ้มบวกกับยิ้มที่ส่งมาให้ทำเอาฮยอกแจเคลิ้มไปเลยทีเดียว
“ครับๆ ฉันไปก่อนนะทุกคน” ตอบรับแทมินก่อนจะหันไปบอกเพื่อนร่วมโต๊ะแล้วเดินจากไป
“ไวจริงๆเลย เพิ่งรู้นะว่าฮยอกแจมันก็หน้าม่อเหมือนกัน” ซีวอนพูดขึ้นเมื่อฮยอกแจเดินออกไปแล้ว
“ก็ม่อแต่กับเจ้ฮีแล้วก็น้องคนนั้นเท่านั้นแหละ....ว่าแต่บอมจะไปติววิชาวิทยาศาสตร์ไม่ใช่หรอ ไป! เดี๋ยวด๊องติวให้” พูดจบดงเฮก็ลากคิบอมออกไปทันที ตอนนี้ก็เหลือแต่ซีวอนกับเรียวอุกเท่านั้น
“ไปห้องสมุดดีกว่า” พูดจบเรียวอุกก็ลุกไปเช่นกัน
“แล้วจะอยู่ทำไมวะ” แล้วซีวอนก็ลุกไปเหลือไว้แต่ความว่างเปล่า
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“คยู! คยู! รอฉันด้วยสิ” ซองมินที่เดินตามคยูฮยอนส่งเสียงเรียกไปพลางก็หยุดหอบไปพลาง เพราะขาสั้นๆอย่างเขากว่าจะตามทันแทบแย่ ส่วนไอ้คนขายาวมันก็เดินซะเร็วเชียว
“หืม?” คยูฮยอนหยุดเดินแล้วหันมาเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามีอะไร
“นายโกรธฉันหรอ”
“ฉัน....” คยูฮยอนยิ้มก่อนจะตอบแต่ยังไม่ทันพูดอะไรเสียงโทรศัพท์ก็ดังขัดขึ้นมาซะก่อน
“ขอตัวก่อนนะ....สวัสดีครับ” มองหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะหันไปมองหน้าซองมินที่รอลุ้นคำตอบจนคิ้วเข้าไปผูกโบว์กันเรียบร้อยแล้ว แต่เมื่อพูดจบคยูฮยอนก็กดรับสายแล้วเดินจากไป
“คยู~” ซองมินครางออกมาเสียงเศร้า มองตามแผ่นหลังของร่างสูงไปจนสุดสายตา
“ฉันจะไม่ง้อนายแล้วนะคยู นายนั่นแหละต้องเป็นคนมาง้อฉัน” พูดจบซองมินก็สะบัดหน้าแล้วเดินกลับห้องตัวเองด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัวสุดๆ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“เย็นนี้ไปหาพี่ๆกัน” เมื่อเลิกเรียนปุ๊บดงเฮก็รีบวิ่งมาที่ห้องของซองมินกับเรียวอุกทันที เพราะพี่ทั้งสองคนโทรมาบอกว่ามาทำธุระแถวๆนี้
“เจ้ฮีกับพี่ทึกมาหรอ” เรียวอุกถามขึ้นขณะที่กำลังเก็บของลงกระเป๋า
“เห็นบอกว่ามาทำธุระแถวนี้ จะรออยู่ที่ร้านไอติมหน้าโรงเรียน รีบไปกันเถอะ” พูดจบดงเฮก็ลากซองมินกับเรียวอุกออกไปทันทีเมื่อเพื่อนทั้งสองเก็บของเสร็จ สวนทางกับคิบอมที่มารอรับพอดี แต่ดงเฮก็เดินผ่านไปเพราะไม่ได้สังเกตเห็น
“ดงเฮ! ด๊องครับ! จะไปไหนน่ะ” คิบอมที่เห็นดงเฮเดินผ่านตัวเองไปพร้อมกับเพื่อนทั้งสองก็หันกลับไปตะโกนเรียกแต่ดงเฮก็ไม่ได้สนใจเลยซักนิด
“จะรีบไปไหนของเขาเนี่ย” บ่นออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินตามดงเฮไป
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้มั้ง” ซองมินบอกเพราะเริ่มเหนื่อยเนื่องจากดงเฮเดินเร็วเกินไป
“ก็ฉันอยากเจอพี่ๆหนิ”
“เยซองมารับแล้วล่ะ” เรียวอุกที่หันไปเห็นเยซองเลี้ยวรถเข้ามาพอดีสะกิดบอกดงเฮที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเดินซักที
“นายจะไม่ไปหาพี่ๆหรอ” ดงเฮหยุดเดินกะทันหัน แล้วหันกลับมาถามเพื่อนรักที่ยืนหอบอยู่
“ไปสิ เดี๋ยวค่อยโทรบอกก็ได้มั้ง” เรียวอุกเห็นท่าไม่ดีเลยรีบตอบออกไปก่อน ดูท่าดงเฮก็อยากจะเจอฮีชอลกับลีทึกจริงๆ ทั้งที่เจอกันออกจะบ่อย
“งั้นไปกัน เดี๋ยวพี่ๆรอนาน” พูดจบดงเฮก็เดินนำไปแล้วเพื่อนทั้งสองเดินตามไปเงียบๆจนมาถึงร้าน
“รอนานมั้ยครับพี่ คิดถึงจังเลย” มาถึงดงเฮก็ตรงเข้าไปกอดฮีชอลกับลีทึกทันที
“เพื่อน้องๆที่รัก รอได้อยู่แล้ว...มานั่งเร็ว” ลีทึกบอกก่อนจะชวนน้องๆนั่ง
“แล้วพี่ไม่ไปเจอซีวอนหรอครับ” เมื่อทุกคนนั่งลงประจำที่บทสนทนาก็เริ่มขึ้นโดยเรียวอุก
“เดี๋ยวก็ได้เจอกันทุกเย็นแล้วล่ะ” ฮีชอลพูดก่อนจะหยิบใบอะไรซักอย่างออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นไปให้เรียวอุกดู
“อะไรน่ะครับ.....งานเชื่อมสัมพันธ์กับโรงเรียนดงนาหรอ....ขอเชิญศิษย์เก่าร่วมการแสดงโชว์...”
เรียวอุกรับแผ่นกระดาษมาจากฮีชอลแล้วเริ่มอ่านรายละเอียดโดยมีเพื่อนอีกสองคนนั่งฟังอยู่
“พี่ฮีชอลจะมาร่วมแสดงในงานวันนั้นหรอครับ” ซองมินถาม
“ใช่แล้วล่ะ”
“แล้วพี่ทึกล่ะครับ มาด้วยหรือเปล่า” ดงเฮถาม
“พอดีช่วงนี้พี่ไม่ค่อยว่างคงมาซ้อมด้วยไม่ได้ก็เลยไม่ได้ร่วมแสดงแต่วันงานมาแน่นอน”
“จริงสิ ผมมีอะไรจะให้พี่ดู” ซองมินนึกอะไรขึ้นได้เลยหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก่อนจะเปิดคลิปวิดีโอแล้วส่งให้ฮีชอลกับลีทึกดู
“นี่มันซีวอน คยูฮยอน คิบอมแล้วก็ฮยอกแจใช่มั้ย” ลีทึกที่เพิ่งดูไปได้นิดเดียวเงยหน้าขึ้นมาถาม แถมหัวเราะหน่อยๆ
“ใช่ครับ” ซองมินพยักหน้ารับ
“พวกนี้ทำอะไรกันน่ะ ตลกเป็นบ้าเลย” ฮีชอลพูดไปก็หัวเราะไป เพิ่งจะเคยเห็นซีวอนทำท่าอะไรแบบนี้
“พวกเขาโดนทำโทษน่ะครับ” เรียวอุกตอบ
“ทำโทษอะไรหรอ ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย” ว่าแล้วดงเฮก็ลุกขึ้นไปดูบ้างแล้วก็ฮากระจายตามพี่ทั้งสองคน
“ก็โดนอาจารย์มิยองลงโทษนี่ครับ มันก็เลยเป็นแบบนี้ไง” เรียวอุกพูดยิ้มๆ
“ใช่ มันก็เลยเป็นแบบนี้ไง” ซองมินทวนคำของเรียวอุกด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ก็เพราะเขาไปล้อคยูฮยอนเลยได้โกรธเขาแบบนี้ แต่งานนี้เขาต้องให้คยูฮยอนง้อเขากลับให้ได้
“อ่ะนี่!แบตใกล้จะหมดแล้ว....เอ๋?ซองมินทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ” ฮีชอลยื่นโทรศัพท์คืนให้ซองมิน แต่เห็นสีหน้าของซองมินไม่ค่อยดีเลยถามขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอกครับ” ซองมินบอกปัดไปก่อนจะรับโทรศัพท์คืนมา
“ซองมินทะเลาะกับคยูอยู่น่ะครับ” ดงเฮที่ยังยืนอยู่ด้านหลังของฮีชอลกับลีทึกกระซิบบอกทั้งสองคน
“อืม” ทั้งฮีชอลและลีทึกพยักหน้ารับ แล้วดงเฮก็เดินกลับมานั่งที่ตัวเอง
“ทะเลาะกับคยูหรอ” ฮีชอลทนเห็นน้องมีความทุกข์ไม่ได้เลยถามขึ้นเผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง
“พี่ฮีชอลรู้ได้ไงครับ” ซองมินถามขึ้นอย่างสงสัยก็เขาไม่ได้บอกซักหน่อย
“เล่าให้พี่ฟังได้มั้ย” แล้วฮีชอลก็ยังคงถามต่อไปโดยไม่คิดที่จะตอบคำถามของซองมินเลย
“เอ่อ....คือ...” ก่อนที่ซองมินจะได้พูดอะไรโทรศัพท์ของเรียวอุกก็ดังขึ้นซะก่อน
“ขอโทษนะครับทุกคน ผมต้องไปแล้วล่ะ เยซองโทรตามแล้ว บ๊ายบายครับ” พูดจบเรียวอุกก็เดินออกจากร้านไป
“ว่าไง” แล้วฮีชอลก็เริ่มซักซองมินต่อ
“คือเมื่อวาน....”
“ด๊องค๊าบบบบ!!!~” ยังไม่ทันที่ซองมินจะได้เริ่มเล่าอะไร ก็มีเสียงขัดขึ้นมาซะก่อน ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นใคร นอกจากคนที่ตามดงเฮมาเพราะโดนเมิน
“คิบอมมาได้ไงเนี่ย” ดงเฮหันไปทางต้นเสียงก็พบกับคิบอมยืนยิ้มแก้มปริให้อยู่
“ตามด๊องมาไงครับ สวัสดีครับพี่ๆ” ตอบคำถามดงเฮเสร็จก็หันไปทักทายผู้อาวุโสที่นั่งอยู่
“จะกลับบ้านแล้วหรอ”
“ครับ ต้องรีบกลับไปอ่านหนังสือพรุ่งนี้จะได้สอบได้ไงครับ”
“งั้นผมกลับก่อนแล้วกันนะครับ บ๊ายบายครับทุกคน.....พรุ่งนี้คยูสอบนี่ บางทีคยูอาจจะเครียดเรื่องสอบก็ได้เลยไม่คุยกับนาย ฉันไปแล้วนะ อย่าคิดมากล่ะ” ดงเฮก้มลงมากระซิบกับซองมินก่อนจะเดินควงแขนคิบอม
ออกจากร้านไป
“เมื่อกี้ดงเฮบอกอะไรหรอ” ลีทึกเอ่ยถามเมื่อดงเฮเดินออกไปแล้ว สีหน้าที่ถามดูยิ้มแย้มแต่ถ้าซองมินไม่ตอบมีเคืองกันแน่ๆ
“เอ่อ...ดงเฮบอกว่าพรุ่งนี้คยูสอบอาจจะเครียดก็เลยไม่คุยกับผมน่ะครับ” ซองมินตอบเสียงอ่อยๆ ตอนแรกรู้สึกเหมือนว่าพี่ๆกำลังจะช่วยแต่ตอนนี้รู้สึกเหมือนนักโทษยังไงไม่รู้
“แล้วตกลงว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร” สีหน้าที่ดูเป็นกังวลของฮีชอลถามขึ้น นี่เขาเป็นห่วงน้องจริงๆนะ
“คือเมื่อวาน ผมล้อคยูเรื่องที่โดนทำโทษน่ะครับ แล้วคยูเค้าก็จะเอาคืนผมด้วยการมีอะไรกับผม ตอนนั้นผมยังไม่พร้อม ผมบอกว่าผมจะยอมแต่ผมก็หนีออกมา แล้วผมก็ยังไม่ได้คุยกับคยูอีกเลย เค้าคงจะโกรธผมมั้งครับ” แล้วซองมินก็พล่ามไป ก้มหน้าลงท่าทางเหมือนจะร้องไห้จนพี่ๆเป็นห่วง
“ไม่มีอะไรหรอกน่า อย่าคิดมากสิ เอางี้ดีกว่า” ว่าแล้วฮีชอลก็คิดอะไรดีๆออก
“อะไรหรอครับ....แต่ผมคิดว่าผมจะไม่ง้อคยูแล้วนะ” ซองมินเงยหน้าขึ้นมาแล้วทำท่าทางงอนๆ เพราะตอนนี้กำลังคิดถึงคนที่ทำให้เขากลุ้มอยู่
“ถ้าคยูอยากมีอะไรกับมินมากใช่มั้ย....แล้วก็พรุ่งนี้คยูก็สอบใช่หรือเปล่า....เย็นนี้ก็ติวให้ซะเลยสิ” ฮีชอลพูดยิ้มๆ
“จะติวอะไรล่ะครับ สอบวิชาอะไรผมยังไม่รู้เลย”
“มานั่งนี่สิแล้วพี่จะพูดให้ฟัง” ฮีชอลกวักมือเรียกให้ซองมินมานั่งข้างๆ แล้วสองพี่ใหญ่ก็เริ่มบอกแผน
การครั้งนี้ให้ซองมินฟัง
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ซองมินกลับมาถึงบ้านให้เวลาเย็นๆ ท้องฟ้าก็ได้เปลี่ยนสีไปเรียบร้อยแล้ว ซองมินยืนมองบ้านตัวเองอยู่หน้าบ้านไม่ได้คิดจะเข้าไป พอนึกถึงแผนที่ฮีชอลกับลีทึกเล่าให้ฟังทีไรใบหน้าหวานก็ซับสีเลือดทุกที
“ไม่เข้าบ้านหรอค่ะคุณหนู” ป้าแม่บ้านคนที่เคยเรียกซองมินให้เข้าบ้านเป็นประจำ เอ่ยเรียกคุณหนูที่ตอนนี้ยืนหน้าแดงอยู่
“เข้าครับ” ซองมินเอ่ยรับเบาๆก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
“คยูกลับมาหรือยังครับ” ซองมินถามบ้านแม่บ้านคนเดิมที่เดินเข้าบ้านมากับเขา
“ออกไปเมื่อกี้เองค่ะ เห็นว่าจะกลับไปอยู่ที่บ้านแล้วเพราะคุณพ่อของคุณหนูคยูฮยอนกลับมาแล้ว” เมื่อป้าแม่บ้านบอกจบซองมินถึงกลับยืนนิ่ง ใบหน้าหวานที่ซับสีเลือดเมื่อกี้กลับเศร้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด นายโกรธฉันขนาดนั้นเลยหรอคยู จะไปไม่บอกฉันซักคำ
“คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” ป้าแม่บ้านเห็นสีหน้าไปดีเลยถามขึ้น
“ผมขอตัวก่อนนะครับ” ซองมินบอกแล้วรีบเดินขึ้นชั้นบนทันที ตรงไปยังห้องของคยูฮยอน
เมื่อซองมินเข้ามาก็พบแต่ความว่างเปล่า ข้าวของเครื่องใช้หายไปเกือบหมด ในตู้เสื้อผ้าก็ว่างเปล่า จะมีก็แต่แผ่นกระดาษเล็กๆหนึ่งแผ่นที่วางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ
‘หัดเปิดเครื่องซะบ้างสิ’
ข้อความเขียนไว้เพียงแค่นั้น ซองมินรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่าแบตเตอรี่มันหมดไปเรียบร้อยแล้ว คิดว่าน่าจะหมดหลังจากที่ให้ฮีชอลกับลีทึกดูคลิปวิดีโอ
“รอก่อนเถอะ! เดี๋ยวฉันจะไปหานายเองคยู!” ซองมินพอจะยิ้มออกบ้างแล้ว เพราะอย่างน้อยคยูฮยอนก็โทรหาเขาไม่งั้นคงไม่รู้หรอกว่าเขาปิดเครื่อง
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
หลังจากทานอาหารเย็นและอาบน้ำเสร็จซองมินก็บอกพ่อกับแม่ว่าจะไปหาคยูฮยอนที่บ้าน เวลาตอนนี้ก็เกือบสองทุ่มเมื่อรถของตระกูลลีเลี้ยวเข้ามาในบ้านของคยูฮยอนก็เป็นเวลาสองทุ่มกว่า
“อ้าว!หนูซองมิน” คุณโจเมื่อเห็นซองมินมาก็รีบทักขึ้นทันที
“สวัสดีครับ....ผมมาหาคยูน่ะครับ”
“มันอยู่บนห้องน่ะ ห้องริมสุดซ้ายมือ”
“ขอบคุณครับ” พูดจบซองมินก็เดินขึ้นไปทันที
“เห็นหนูซองมินแล้วก็นึกถึงท่านประธานลี ไปเยี่ยมซักหน่อยดีกว่า” ว่าแล้วคุณโจก็สั่งคนขับรถให้พาไปส่งที่บ้านตระกูลลี
ซองมินเดินขึ้นมาก็เห็นแม่บ้านยืนอยู่หน้าห้องของคยูฮยอนเลยเดินเข้าไปหา
“จะเอากาแฟเข้าไปให้คยูหรอครับ” ซองมินเดินเข้าไปทักแม่บ้านคนนั้นด้วยรอยยิ้ม เธอหันมาแล้วยิ้มตอบ
“ใช่ค่ะ...คุณหนูซองมินใช่มั้ยคะเนี่ย” เธอถามขึ้นเพราะเคยเห็นรูปในห้องคยูฮยอน แต่ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปซะอีก
“ครับ เดี๋ยวผมเอาเข้าไปให้เขาเองแล้วกัน” ซองมินตอบยิ้มๆพร้อมกับรับแก้วกาแฟมาจากแม่บ้าน
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“ไปก่อนนะค่ะ” เธอเคาะประตูให้ก่อนจะหันมายิ้มให้กับซองมินแล้วจึงเดินจากไป
“เข้ามาเลยครับ” คยูฮยอนที่คิดว่าแม่บ้านเอากาแฟมาให้ตะโกนบอก ส่วนตัวเองก็ตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือที่จะสอบในวันพรุ่งนี้
ซองมินเดินเข้ามาในห้องก็พบกับคยูฮยอนที่กำลังอ่านหนังสืออย่างเคร่งเครียด เพิ่งจะเคยเห็นคยูฮยอนเป็นแบบนี้ครั้งแรก ซองมินเลยอดยิ้มไม่ได้ แล้วจึงเดินเอากาแฟไปวางไว้ที่โต๊ะ
“ขยันจังเลยนะ” เสียงที่ทักขึ้นทำให้คยูฮยอนหับกลับมามองภายในทันที เสียงคุ้นหูขนาดนี้จำไม่ได้ก็ไม่รู้ว่าจะพูดว่าอะไร
“มาได้ไงเนี่ย” คยูฮยอนพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่ห้องออกจะเงียบ มีกันอยู่สองคนเป็นไปไม่ได้ที่ซองมินจะไม่ได้ยิน
“ก็นั่งรถมาน่ะสิ จะสอบหรอ ช่วยติวให้เอามั้ย” ซองมินก้มลงมาถามคยูฮยอน เสื้อแขนยาวตัวใหญ่แถมคอยังกว้างอีกต่างหาก พอก้มทีก็เห็นไปถึงไหนก็ไหนแล้ว
“ติวหรอ” คยูฮยอนหันไปก็เจอกับใบหน้าหวานๆ ก้มต่ำลงมานิดก็เห็นหน้าอกแบนราบที่ขาวไม่แพ้กัน แถมด้วยยอดอกสีชมพูที่ชูชันนั้นอีก ทำเอาต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
“อืม....วิชาวิทยาศาสตร์ใช่มั้ย” พูดจบก็ไม่รอช้าแทนที่จะนั่งลงเก้าอี้ข้างๆคยูฮยอน ซองมินกลับเลือกที่จะนั่งตักคยูฮยอนแทน
“เอ่อ...” คยูฮยอนพูดอะไรไม่ออก นี่อะไรเข้าสิงแฟนเขาเนี่ย เพิ่งเคยเจอเวอร์ชันนี้ ทำเอาคยูฮยอนเหว๋อไปเลยทีเดียว
“สอบเรื่องอะไรล่ะ” ซองมินหันมาถามทำให้ปลายจมูกของทั้งสองคนชนกันพอดี แต่ซองมินก็ไม่ได้ถอยห่างหรือมีท่าทีตกใจอะไร แต่ข้างในน่ะ ใจกลับเต้นไม่เป็นส่ำแทบจะหลุดอกออกมาอยู่แล้ว
“ธาตุและสารประกอบครับ” คยูฮยอนโอบรอบเอวซองมินไว้ก่อนจะจูบเบาๆที่ปากไปหนึ่งที ทำให้
ซองมินสะดุ้งเล็กน้อยเพราะตกใจ มาแบบนี้เขาก็เล่นกลับแบบนี้แหละ
“นายอ่านถึงไหนแล้วล่ะ” ซองมินหันกลับไปเปิดหนังสือที่คยูฮยอนอ่านค้างเมื่อกี้แก้เขิน ก็เพิ่งจะมารู้สึกเขินเอาตอนนี้ หยุดตอนนี้จะทันมั้ยล่ะเนี่ย พี่ฮีชอลคิดทีไรเสี่ยงเสียตัวทุกที
“ก็หน้านี้ไง” คยูฮยอนเอื้อมมือไปเปิดหนังสือ เอาคางเกยไว้กับไหล่ของซองมินก่อนจะเริ่มซุกไซร้ ตั้งแต่ช่วงไหล่จนขึ้นมาถึงติ่งหู ขบกัดเบาๆ พอให้คนที่นั่งตักอยู่ได้เสียวเล่นๆ
“ธาตุหมู่ 8A....อ๊ะ!” ซองมินสะดุ้งเฮือกเมื่อมือของคยูฮยอนเริ่มล้วงเข้าไปในเสื้อ พร้อมกับสะกิดเบาๆที่ยอดอก ทำให้ใบหน้าหวานซับสีเลือดมากกว่าเดิม แต่ซองมินก็ไม่ได้มีท่าทีขัดขืนอะไร
“ต่อสิ” คยูฮยอนกระซิบที่ข้างหูเบาๆ จมูกโด่งเริ่มนัวเนียแถวๆแก้มใส ส่วนมือก็ยังคงทำหน้าที่อยู่ บีบ เค้นเบาๆ อย่างสนุกมือ
“ธาตุหมู่ 8A มีเวเลนซ์อิเล็กตรอนเท่ากับ 8....อื้มม...จึงเสถียรมาก...ยะ...อื้ม...อยู่เป็นอะ...ตอมอิสระได้....อื้ออ...” กว่าซองมินจะพูดจบประโยคก็เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน เพราะมือคยูฮยอนเริ่มเลื้อยลงต่ำลูบไล้ขาอ่อนของเขาอยู่ แถมยังเค้นยอกอกหนักกว่าเดิมซะอีก
“ต่อสิครับคุณครู” คยูฮยอนก้มลงขมเม้มที่ต้นคอขาวจนเกิดรอยแดงอย่างเห็นได้ชัด มือที่เหลือก็ลูบไล้ขาอ่อนแล้วปัดผ่านส่วนอ่อนไหวของซองมินไปมา ก็วันนี้แฟนเขาเล่นใส่กางเกงขาสั้นจนแทบจะปิดอะไรไม่มิดเลยหนิ ยังดีที่เสื้อมันยาวเลยกางเกงลงมานิดหน่อย
“เรียกธาตุ...อ๊ะ...อื๊มม....มะ...หมู่นี้ว่า...กะ..แก๊สเฉื่อย....อื้มมม” ประโยคที่แสนลำบากจบลงด้วยการปิดปากคุณครูซะเลย
ลิ้นหนาของคยูฮยอนได้ผ่านเข้าไปในโพรงปากนุ่มของซองมินด้วยความเต็มใจ ลิ้นเล็กของซองมินก็ตอบสนองเค้าด้วยการดุนดันลิ้นหนาไปมา เกี่ยวพันแลกน้ำลายกันจนพอใจ จึงผละออกมา
คยูฮยอนเอื้อมไปปลดตะขอกางเกงขาสั้นของซองมินแต่กลับโดนตีมือเข้า แถมซองมินยังมองตาขวางใส่อีกต่างหาก
“ใครอนุญาต ฉันกำลังติวให้นายอยู่นะ” ซองมินว่าเสียงเขียว แถมใบหน้ายังแดงอีกต่างหาก ทำเอา
คยูฮยอนอดใจไม่ไหวดึงเข้ามาจูบอีกรอบ เนิ่นนาน จนซองมินหายใจไม่ออก
“จะ...ติว...ต่อมั้ย” ซองมินค่อยๆพูดออกมาอย่างยากลำบากเพราะหายใจไม่ทัน
“ทำไมถอดไม่ได้ล่ะครับ คุณครูใจร้ายจัง” คยูฮยอนกอดซองมินไว้แน่นแล้วหอมแก้มแดงๆนั้นฟอดใหญ่
“นายเป็นนักเรียนก็อย่าดื้อสิ!...ฉันไม่อนุญาตให้นายถอดอะไรฉันออกทั้งนั้น!” เมื่อการหายใจกลับมาเป็นปกติซองมินก็เริ่มออกฤทธิ์
“ครับๆ ผมขอสูตรแบบที่จำง่ายได้มั้ยครับคุณครู” คยูฮยอนพูดไปมือก็เริ่มกลับมานัวเนียซองมินอีกครั้ง
“ธาตุหมู่ 8A รู้สึกว่าจะเป็น...อ๊ะ...เจ็บนะคยู” ซองมินสะดุ้งโหยงเพราะคยูฮยอนเล่นกัดหัวไหล่เขาจนเป็นรอย
“ก็มันน่ากินนี่นา” พูดแล้วยังทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ใส่ ซองมินเลยได้แต่ส่ายหน้า คิดถูกหรือเปล่าที่ทำตามที่ฮีชอลกับลีทึกบอก แทนที่จะสอบได้คงจะสอบตกมากกว่าล่ะมั้งคราวนี้
“รู้สึกว่าสูตรจะเป็น....อืม...ฮีนิมอ้าขาสิเร็วๆ....ฮีก็คือ He ฮีเลียม....อืมม.....นิมก็คือ Ne นีออน อ้าคือ Ar อาร์กอน...อ๊ะ.....อืมมมม....ขาคือ Kr คริปทอน ให้แสงสีเขียวเหมือนนายไงคยู...อ๊ะ...สิคือ Xe ซีนอน และเร็วก็คือ Rn เรดอน” คยูฮยอนเหมือนจะรู้ว่าซองมินคงจะเหนื่อยเลยหยุดแกล้งในช่วงหลัง ทำให้สิ่งที่พูดพอจะฟังรู้เรื่องขึ้นมา
“เปลี่ยนเป็น ฮยองมินอ้าขาสิเร็วๆ ไม่ได้หรอครับ” ไม่พูดเปล่ามือของคยูฮยอนเลื่อนลงไปสัมผัสกับส่วนอ่อนไหวของซองมินเต็มๆ ก่อนจะเลื่อนลงต่ำแยกขาทั้งสองข้างออกจากกัน
“อ๊ะ...กะ...ก็แล้วแต่นายสิ” ซองมินรีบหุบขาเข้าหากันทันที ทำเอาคยูฮยอนหัวเราะชอบใจ
“ชักไม่อยากให้คุณครูกลับบ้านซะแล้วสิ” คยูฮยอนกอดซองมินไว้แน่น ก้มลงกระซิบที่ข้างหู
“แต่ฉันจะกลับแล้วล่ะ จะสามทุ่มแล้ว”
“อยู่สอนทั้งคืนเลยไม่ได้หรอครับ”
“ไม่ได้หรอก ปล่อยได้แล้ว จะกลับบ้าน” ซองมินเริ่มออกอาการงอแงเมื่อคยูฮยอนไม่ยอมปล่อย ตอนมาร้อนแรงแต่ตอนจะกลับนี้คนละอารมณ์กันเลย
“ครับๆ ปล่อยก็ได้” คยูฮยอนปล่อยซองมินออก คนบนตักเลยรีบลุกขึ้นทันที
“หายโกรธหรือยัง” ซองมินถามขึ้นแต่กลับไม่มองหน้าคยูฮยอน
“หืม?...อืม” คยูฮยอนงงซักพักกับคำถามแล้วก็เริ่มเข้าใจ ที่ทำแบบนี้ก็คิดว่าเขาโกรธนี่เอง
“อืม....ถ้านายได้ท็อป อยากได้อะไรฉันจะให้นาย...ฉันกลับแล้วนะ” ก้มลงไปกระซิบๆใกล้ๆหู
คยูฮยอน ขโมยหอมแก้มอีกหนึ่ง แล้ววิ่งหายออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
“ให้ได้แบบนี้สิ” คยูฮยอนยิ้มอย่างอารมณ์ดีสุดๆ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องกะจะออกไปส่ง แต่ก็คงไม่ทันซะแล้ว เพราะรถตระกูลลีขับออกไปเรียบร้อยพร้อมกับคุณครูที่มาทำให้เขาอยากแล้วก็จากไป
“มีความสุขจริงเว้ย!! กลับไปอ่านหนังสือต่อดีกว่า กาแฟคงไม่ต้องกินมันแล้ว ตาสว่างขนาดนี้แถมยังตื่นอีกต่างหาก” คยูฮยอนบ่นขณะเดินเข้าห้องตัวเอง
คยูฮยอนเดินเข้าห้องน้ำเป็นอย่างแรกเพราะคยูฮยอนน้อยมันตื่นขึ้นมาซะแล้ว ถ้านั่งเฉยๆมันคงไม่ตื่นขนาดนี้ แต่นี้สร้างอารมณ์ให้กันขนาดนี้ คืนนี้คงหนีไม่พ้นต้องช่วยตัวเอง สร้างแต่อารมณ์แต่ไม่เคยปลดปล่อยให้บ้างเลยนะ ลีซองมิน
++++++++++++++++++++++++++++++++++
kr...talk
สวัสดีทุกคนจ้า
ไม่ได้มาอัพตั้งนานคิดถึงจังเลย
ตอนนี้ก็ตอนที่4แล้วนะ
เราขำมากเลยที่ทุกคนถามว่าทำไมมินถามอย่างงั้น แล้วทำไมอุกตอบแบบนี้
อีกไม่นานเกินรอหรอกเด๋วมีNCคยูมินแน่นอน
ทนรอหน่อยนะ มาอ่านกันเยอะๆนะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++
kr...talk
สวัสดีทุกคนจ้า
ไม่ได้มาอัพตั้งนานคิดถึงจังเลย
ตอนนี้ก็ตอนที่4แล้วนะ
เราขำมากเลยที่ทุกคนถามว่าทำไมมินถามอย่างงั้น แล้วทำไมอุกตอบแบบนี้
อีกไม่นานเกินรอหรอกเด๋วมีNCคยูมินแน่นอน
ทนรอหน่อยนะ มาอ่านกันเยอะๆนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น