คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ♡Intro - The past
-INTRO-
‘THE PAST’
อดีตของผมกับเธอ
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
มันเป็นความจริงที่เมื่อผมเห็นรอยยิ้มของเธอ
ผมก็ตกหลุมรักตั้งแต่ครั้งแรก♥
.
.
.
.
ฤดูร้อนปี 2010
มันเป็นความจริง...เป็นความจริงที่ผมตกคณิตศาตร์ครั้งแรกในชีวิต ใช่...มันเครียดมากไม่ใช่แค่ตกธรรมดาด้วยนะ ผมได้ศูนย์พูดง่ายๆ คือไม่มีคะแนนเลย เรื่องมันโครตจะเศร้า ให้ตายเถอะนี่ผมคงเล่นเกมส์เยอะไปหน่อยสินะ
ผมนั่งกุมขมับที่โต๊ะเรียนมาเป็นเวลาเกือบชั่วโมงหลังจากที่เพื่อนๆ คนอื่นของผมกลับไปหมดแล้ว ปกติตอนเย็นนี้ผมเป็นคนไม่เคยมีเวลาว่างให้มานั่งๆ นอนๆ ที่โต๊ะเรียนแบบนี้หรอกนะ แต่วันนี้ผมโครตเซ็งไม่อยากจะทำอะไรเลยจริงๆ และผมจะเครียดน้อยกว่านี้ถ้าคะแนนนี้ไม่ได้บันทึกลงในสมุดพกด้วย
และชัวร์มากๆ ด้วยว่า...
แอนเห็นแน่ๆ
ผู้หญิงที่ชื่อ ‘แอน’ เมื่อกี้ที่พูดไปนั่นแม่ของผมเอง เดาว่าถ้าแอนเห็นบ้านคงแตก ไม่สิ...โลกแตกเลยต่างหาก แอนหรือแม่ของผมเป็นผู้หญิงที่มีระเบียบมาก เธอคงไม่ชอบใจแน่ถ้ารู้ว่าผมตกคณิตศาสตร์แถมซ่อมไม่ได้ด้วย เฮ้อ...
ผมชื่อ แฮร์รี่ สไตลส์ .. อื้ม นั่นคือสิ่งที่คุณควรรู้เอาไว้เมื่ออ่านฟิคเรื่องนี้นะ และควรจะรู้ไว้ด้วยว่าตอนนี้ผมกำลังบรรยายอยู่น่ะ ผมเรียนอยู่เกรดสิบเอ็ดแล้ว ไม่ว่าใครกี่คนก็ต้องบอกผมว่าผมมีนัยต์ตาสีเขียวกับผมหยิกเป็นเอกลักษณ์ซึ่งมันก็ไม่ได้ดูแย่นะผมว่า
กลับมาเข้าเรื่องต่อดีกว่า...ผมไม่เคยตกคณิตเลยนี่จริงๆ เพราะผมค่อนข้างชอบวิชานี้และแม่ผมทุ่มกับวิชานี้กับวิทยาศาสตร์ให้ผมมาก แม่อยากให้ผมเป็นหมอ แต่ผมไม่ได้อยากเป็นสักนิด มันดูไม่มีความเป็นตัวของตัวเองเลย ในใจผมระสับระส่ายไปมาคิดหาข้ออ้างกับแม่เรื่องตัวแดงที่กำลังจะถูกบันทึกในใบผลสอบนั่น
“เฮ้อ” คิดเท่าไหร่ก็ได้ออกมาแค่ลมหายใจ ผมตัดสินใจลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเก็บของใส่กระเป๋าเตรียมจะกลับบ้าน #เอาวะอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ผมได้แต่พูดแบบนี้ซ้ำๆ เพื่อให้กำลังใจตัวเอง ผมเดินออกจากห้องเรียนมาแล้วล่ะ ตอนนี้นักเรียนในโรงเรียนเริ่มกลับบ้านกันหมดแล้ว
พรวด!
“โอ๊ยย! อะไรวะเนี่ย” ผมสบถเป็นคำหยาบขึ้นมาเสียงดัง เมื่อตัวเองลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้ากับพื้นกระเบื้องแข็งๆ ใครมันบ้าเอาอะไรพิเรนทร์ๆ มาเล่นแถวนี้วะ เดี๋ยวพ่อจะเผาให้ราบ! ผมหลับตาปี๋เพราะความเจ็บแสบที่เข้ามาลึกถึงกลางหลัง วันนี้มันซวยซ้ำซวยซ้อนอะไรแบบนี้กันวะ
“พี่คะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ T^T” ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงเล็กๆ พูดขึ้นมาตรงหน้า แต่ทว่าดวงตาสีเขียวของผมกับเบิกโพลงขึ้นมาน้อยๆ บวกกับหัวใจที่เต้นแรงขึ้นมาอีกนิดและอีกนิด...
น่ารักว่ะ TWT
ภาพตรงหน้าของผมเป็นเด็กผู้หญิงผูกผมหางม้าที่ดูแล้วน่าจะสูงไม่ถึงไหล่ของผม ใบหน้ารูปไข่เล็กบวกกับผิวขาวใสที่มีสีชมพูอ่อนๆ ที่ตรงบริเวณแก้ม ริมฝีปากเล็กๆ รูปประจับนั่นน่าประกบมากถึงมากที่สุด นัยต์ตากลมโตสีน้ำตาลเข้มของเธอมองผมด้วยความห่วงใยเล็กๆ
ป๊าดดดดดดดด จิ้มลิ้มน่ารักชิบหาย
“พอดีหนูทำเวรอ่ะเลยเทน้ำยาทิ้งไว้คิดว่า...หนูว่าพี่ยืนก่อนเถอะค่ะ สภาพพี่ตอนนี้พี่น่าอนาถมาก” จบเลยครัชชช ตอนที่เธอพูดว่าผมอนาถเนี่ย -_-; เออว่ะ! แต่มันก็อนาถจริงๆ นั่งแหกขาทำเอ็มเล็กอยู่เนี่ย “หนูไปทำเวรก่อนนะคะ ขอโทษอีกครั้งค่ะ” พอเธอพูดจบแล้วก็เดินไปหยิบไม้กวาดต่อ
“เดี๋ยวน้องๆๆๆๆ” คงไม่ต้องให้พูดนะว่าใครเรียกน่ะ
“คะ?” สาวน้อยคนนั้นหันมาหาตามเสียงเรียกของผม
“น้องทำเวรคนเดียวหรอ”
“ใช่ค่ะ -_-“ จากสีหน้าดูเหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยปลื้มผมนะ
“เดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อนไหม อันตรายนะนี่ก็เย็นแล้ว ^^” ผมนี่สมกับตำแหน่งนางงาม เอ๊ย! นายงามรักเด็กเนอะ ขอม่อสักหน่อยละกัน ม่อวันละนิดจิตแจ่มใสครับ
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่กลับไปทำแผลที่ก้นพี่เถอะค่ะ ท่าทางหนักเอาการอยู่นะคะเมื่อกี้พื้นสะเทือนเชียว” เธอพูดแล้วยิ้มเจื่อนๆ ให้ผมแทน แต่...เฮร้ยยยยยย! นังเด็กนี่กล้าปฏิเสธผมเว่ย! ตอกผมกลับซะหน้าหงายเลย
“งั้นน้องชื่ออะไรอ่ะ เผื่อเจอจะได้ทักกัน” ฮึ! คนอย่างแฮร์รี่ สไตลส์สู้ไม่มีถอยครัชช J
“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ พี่คะหนูพูดตรงๆ เลยนะคะไม่ต้องมาโปรยเสน่ห์แถวนี้หรอกค่ะ พี่อาจจะฮอตในโรงเรียนนี้นะ แต่ก็ไม่ได้หมายว่าทุกคนต้องชอบพี่ เคลียร์นะคะ” …
.
.
.
.
.
เงิบแปป
.
.
และ
.
.
.
หน้าหงาย
.
.
.
เกิดมาทั้งชีวิตไม่เคยโดนใครตอกกลับได้หน้าหงายเบบนี้มาก่อน โดยเฉพาะเด็ก -_- พอเธอพูดจบเธอก็หันหลังและเดินหนีไปเลย ให้มันได้อย่างนี้เซ่! โครตเฟลเลย พูดแล้วมันก็เศร้าอยากจะขอเหล้าเข้มๆ สองสามแก้ว 555555555555555555
แต่บ้าจริง! เด็กอะไรทำไมมันน่ารักแบบนี้วะ L พูดจากวนๆ หยิ่งๆ ยังดูน่าจับกดเข้าไปอีก แสรดดดดดดดด ฮือออ คือแบบแฮร์รี่เศร้ามากคึบั่บดูที่คอปกเสื้อนักเรียนจะมีเกรดปักเอาไว้ เธอเพิ่งจะอยู่แค่เกรด 6 … เกรด 6 !!!!!!! พระเจ้าไม่ยุติธรรมเลยอ่ะแล้วนี่ผมอยู่ตั้งเกรดสิบเอ็ด เฮ้อ..กลายเป็น ‘โคแก่อยากจะชิมหญ้าอ่อน’ แล้วว่ะ
โอ๊ยยยย พูดแบบนี้แล้วก็นึกถึงใบหน้านั้นที่ถูกเก็บในเมมโมรี่ในสมองของผมเรียบร้อยแล้ว แต่โซแซ้ดไปหน่อยที่น้องเธอปฏิเสธผมซะหน้าหงาย
เอาวะ...
สู้เข้าไปอย่าได้ถอย พวกเราคอยเอาใจช่วยอยู่ ♥
.
.
.
..และนั่นก็เป็นเรื่องราวที่เป็นจุดเริ่มต้นของผมและสิ่งที่ไม่คาดคิดในชีวิตผม..
------------------------------------------------------------------
TALK
เฮร้ยยยยยยยยยย มาแล้วกับอินโทร XD คือเขินมากกริ๊ดมากบ่องตงเลยอ่ะ
555555555555555555555 เขียนไปเขินไป อ่านไปจิกหมอนไป (มโนเอง)
ขอบอกว่าเรื่องนี้แฮร์รี่อ่อยน้องเขาบ่อยมาก ... และแป้กหลายครั้งมาก 55555555
แอบสงสารอิแฮซเหมือนกันนะครัชเนี่ย
สนุกมากกับการสร้างตัวละครที่มีชื่อว่า ‘คาร่า ทินดอฟ’ ออกมา
ประมาณว่าส่งผู้หญิงคนนี้มาปราบผู้ชายกะล่อนเลยอ่ะ 5555555555555555
ฟิคเรื่องนี้ไม่ค่อยมีสาระ #ข้ามๆมันไปเถอะ 55555555555 อยากอ่านก็อ่านเพื่อความสนุก
แต่จะดีมากถ้าอ่านแล้วเม้นท์ แบบจะได้รู้ไงว่าสนุกบ่
เรื่องนี้เป็นตัวแทนความคิดเห็นของเดียเองที่ได้สงสัยว่า
ถ้าเวลาผ่านไปเราจะลืมคนที่เรารักได้หรือเปล่า
ฟิคเรื่องนี้อยากเป็นตัวแทนแสดงความเห็นเรื่องหนึ่งนะ กรี้ส
คือจะรักเธอมากถ้าเธอเม้นท์และกดเฟบ 5555555555555
เอ็มวีมิดไนท์เมมโมรี่ออกละน้า http://www.youtube.com/watch?v=bkx9kCdaaMg
แล้วก็....
สุขสันต์วันเกิดแฮร์รี่ สไตลส์ 20 แล้วน้า >-<
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
ความคิดเห็น