คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ♡Chapter 1 : When we met, where we loves
Chapter 1
When we met,where we loves
ฮึ่ย!
คุณได้แต่สบถในใจนึกโมโหตัวเองที่ตื่นสายผิดปกติ อาหารเช้าก็ยังไม่มีอะไรลงท้องเลยแต่ที่น่าโมโหกว่านั้นคือ.............วันนี้คุณมีนัดสัมภาษณ์ที่ทำงานของคุณตอนเช้านี้และเป็นที่ทำงานที่แรกของคุณด้วยล่ะ เมื่อคุณคิดได้ดังนั้นคุณเลยรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกจากที่พักของคุณทันที
แต่ว่าอันที่จริงมันก็ไม่ได้สายขนาดนั้นหรอกนะ...
คุณเห็นว่าท้องน้อยๆ ของคุณมันเริ่มร้องเป็นเสียงแปลกๆ ออกมาแล้ว ถ้าจะปล่อยให้มันหิวไปอย่างนี้แล้วไปดังตอนที่สัมภาษณ์อยู่ไม่ไหวแน่ๆ พอคิดได้คุณจึงตัดสินใจเข้าไปในร้านอาหารที่อยู่แถวๆ ที่พักของคุณ ร้านนี้เป็นร้านเล็กๆ มันคือร้าน ‘นันโดส์’ อันที่จริงคุณเคยมากินร้านนี้กับเพื่อนๆ ที่มหาวิทยาลัยของคุณหลายครั้งแล้วจึงพอรู้ว่าที่นี่ตอนเช้ามักจะมีเมนูอาหารเช้าไว้บริการด้วย
เมื่อนั่งลงสักพักก็มีพนักงานหนุ่มคนหนึ่งเอาเมนูอาหารมาให้คุณสักพักเมื่อคุณตัดสินใจได้แล้วว่าจะทานอะไรคุณจึงตอบกับพนักงานหนุ่มคนนั้นไป
“เอาเป็นไก่อบกับมันฝรั่งค่ะ” คุณเลื่อนสายตาดูแผ่นเมนูที่อยู่ในมือสักพักจึงตอบไป
“วันนี้หากซื้อไก่อบอีกชิ้นจะลด 20% สนใจหรือเปล่าครับ”
“เอ่อ..งั้นก็ได้ค่ะ ขอห่อกลับบ้านนะคะ” เมื่อเห็นว่ามันลดคุณจึงตัดสินใจว่าจะเก็บกลับไปทานที่บ้าน เพราะคุณเคยมาทานที่นี่แล้วรสชาติมันก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่นัก
“รับเครื่องดื่มอะไรเพิ่มไหมครับ”
“งั้นขอเป็นน้ำเปล่าก็ได้ค่ะ แต่ไม่เอาน้ำแข็งนะคะ” พูดจบคุณจึงยิ้มบางๆ ให้ที
10 Minutes later…
สักพักอาหารที่คุณเพิ่งสั่งไปเมื่อไม่กี่นาทีมานี้ก็ถูกนำมาวางบนโต๊ะแล้ว เนื้อไก่ชั้นดีถูกหมักด้วยเครื่องปรุงชั้นยอดกลิ่นหอมตลบอบอวนจึงลอยมาเตะจมูกคุณทันทีที่มันถูกเสิร์ฟ คุณยิ้มและเลียริมฝีปากของคุณทีนึงก่อนจะเริ่มลงมือหยิบช้อนและมืดที่ร้านจัดเตรียมไว้ตั้งแต่แรก แต่ทันใดนั้นเอง......
กริ๊ง~
เสียงโมเดลกระดิ่งหน้าร้านถูกเปิดมาพร้อมกับปรากฏใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรลงมาจุติเกิดซะงั้น ใบหน้าหล่อถูกปกปิดด้วยแว่นกันแดดสีชาที่อยู่บนใบหน้าขาวเนียนราวกับขนนก แก้มของเขาเป็นสีชมพูระเรื่อบ่งบอกถึงสุขภาพที่ดี อีกทั้งริมฝีปากสีชมพูน้ำนมนั่นอีก.........
ละลายข่าส์ T////////T
เขาเดินย่างก้าวเข้ามาในร้านโดยมีลูกค้าอีกสองสามคนจับจ้องร่างสูงอยู่เช่นเดียวกับคุณ แต่ที่อยากจะกรี๊ดคือเขานั่งโต๊ะเดียวกับคุณด้วยแค่ถัดไปที่นั่งเดียว (เป็นโต๊ะแบบบาร์) คุณตระหนักว่าหากคุณจ้องเขานานเกินไปจะเป็นการเสียมารยาท จึงได้แต่ก้มหน้ากินต่อไป แต่ในใจกลับมีเซ้นส์แปลกๆ
...ทำไมผู้ชายคนนี้ดูคุ้นๆ กันนะ
“ผมขอไก่อบกับมันฝรั่งหนึ่งจานเหมือนเดิมครับ” ร่างสูงซึ่งนั่งไม่ไกลคุณมากนักตะโกนบอกพนักงานวัยกลางคนราวกับว่าเขามาทานที่นี่บ่อยนัก แต่ถึงอย่างนั้นคุณก็ไม่กล้าหันไปมองเขาอยู่ดีนั่นแหละ
“วันนี้ต้องขอโทษด้วยนะไนล์ไก่ชิ้นสุดท้ายเพิ่งโดนคุณผู้หญิงคนข้างๆ ซื้อไปเองน่ะ”
ไวกว่าความคิด...คุณหันไปมองหน้าเขาพอดีและก็พบว่าเขาถอดแว่นกันแดดแล้วเผยให้เห็นถึงนัยต์ตาสีฟ้าน้ำทะเลที่เห็นบ่อยๆ ในโทรทัศน์นั่น..........................
อะหือเฮ้ย....
นี่มัน....ไนออล ฮอแรน!
ยิ่งกว่านั้นเขาเขยิบมานั่งข้างๆ คุณแล้ว...นี่คุณได้นั่งใกล้ๆ กับ ไนออลวงวันไดเรกชัน! ตัวจริงทำไมเขาช่างกิ๊บเก๋ยูเรก้าแบบนี้อ่ะ TWT// เขายิ้มยิงฟันให้คุณทีหนึ่งก่อนจะเอ่ยปากพูดกับคุณ
“สวัสดีครับ :’)”
“เอ่อ…ค่ะ”
หัวใจของคุณเต้นเป็นระส่ำ อยากจะกรีดร้องให้ทั้งโลกรู้ว่าได้คุยกับไนออล ฮอแรน เมื่อเขาเข้ามาใกล้แบบนี้ก็ทำให้เห็นถึงกระเล็กๆ บนใบหน้าของเขาและแก้มแดงๆ นั่นชัดขึ้นไปอีก ด้านหนึ่งคิดเข้าเข้าข้างตัวเองว่าเขาสนใจคุณหรือเปล่าถึงได้มาทักแบบนี้ อีกด้านหนึ่งก็ปัดความคิดนั้นทิ้งไป
น่าฟัดจุงกะเบย 55555555555555
“เธอชื่ออะไรหรอ” เขาถาม
“ฉันชื่อ…(ชื่อคุณ)...นะคะ” ยิ่งพูดยิ่งเขินท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด แต่ก็ต้องกลับตั้งสติไว้ไม่ให้เป็นลมต่อหน้าเขา ซึ่งมันจะดูหน้าอายมากที่เป็นลมในร้านอาหาร “มีอะไรหรือเปล่าคะ” เอาตรงๆ คุณก็แค่แกล้งฟอร์มไปงั้นแหละ จะได้ดูน่าค้นหาอะไรแบบนี้ก็นะ...
ไนออล ฮอแรนหลงสิเน่ห์ทั้งทีนะครัชช
“คือผมขอซื้อไก่อบกับมันฝรั่งต่อได้ไหมครับ”
แป๋ว...........
“แต่ฉันกินจานนี้ไปแล้วนะคะ” หมดฟีลสุด! คุณแค่นึกว่าเขาจะเข้ามาแบบอยากเซย์ไฮขอเบอร์ด้วย แต่มันไม่ใช่ โฮ U__U
“ไม่ใช่ของที่เธอกินสิ ของที่ห่ออยู่น่ะ -_-“ เขาพูดพร้อมชี้ไปที่ถุงที่วางอยู่บนโต๊ะ สายตาของไนออลแพรวพราวอย่างกับเจอขุมทรัพย์ ทั้งที่มันเป็นแค่.....ไก่
ฟหกด่าสว ฟหกด่าสว .........................
คุณแอบเสียดายเล็กน้อยที่เขาไม่ได้เข้ามาจีบคุณแต่แค่มาขอซื้อไก่ต่อ เออ! ให้มันได้อย่างนี้เซ่ นี่ก็ใช่ว่าคุณหน้าตาไม่ดีซักหน่อยน่ะ ตอนอยู่มหา’ลัยมีหนุ่มๆ มาลุมจีบเยอะแยะจะตายไป
“คงจะไม่ได้หรอกค่ะ ฉันก็ต้องกินเหมือนกันนะคะ -_-“ ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้คุณตอบแบบนั้นไป แต่อารมณ์ตอนนี้มันบ่จอยโคตะระ ไม่รู้ ไม่ชี้ จะกินว้อยยยย!
“...” ไนออลเงียบไปครู่ หึ..คงไม่คิดล่ะเซ่ว่าจะมีคนมาปฏิเสธ
“ให้ตายเถอะนายอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ” คุณตอบด้วยน้ำเสียงเชิงรู้สึกผิดเมื่อเห็นว่าใบหน้าหล่อเริ่มหม่นหมองลง คุณไม่ใช่สาวหวานไม่ใช่คนที่สุภาพอะไรขนาดนั้นเพราะฉะนั้นคำพูดนึคุณคิดว่าเหมาะสมที่สุดแล้วล่ะ
“ใจร้ายที่สุด”
จึก!
ไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงรู้สึกเหมือนมีมีดคมๆ มาปักที่กลางหัวใจกันนะ...กะอีแค่ไม่ให้ซื้อไก่ต่อนี่ถึงกับด่าว่าใจร้ายเลยอ่ะ ดูม๊านนนนน
“นี่นาย! อย่ามาว่าคนอื่นแบบนี้นะ ฉันแค่มะ....อุ๊บบ!” เหนือความคิดริมฝีปากนุ่มของเขาประทับลงบนริมฝีปากคุณอย่างแนบแน่น ยอมรับอย่างหน้าไม่อายว่ารสจูบของผู้ชายที่ชื่อว่าไนออล ฮอแรนหวานสุดๆ ไปเลยจ้า
ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยให้ผู้ชายคนไหนโดนริมฝีปากได้รูปของคุณเลย แล้วอีตานี่มันเป็นใคร....ก็แค่ผู้ชายแก้มแดงๆ ผมบลอนด์ๆ ตาฟ้าๆ หน้าตาก็งั้นๆ (มั้ง) มาขโมยไปแบบง่ายๆ เฉยเลย
ริมฝีปากบางของเขาผละออกอย่างแผ่วเบาและอ้อยอิ่ง ไม่ได้หื่นแต่ตอบตรงคือ..อยากสัมผัสแบบนี้ไปเรื่อยๆ จังเลย ใครสั่งใครสอนให้จูบแบบนี้คะลูก #อิฉันจะตายแล้ว
“กริ๊ด! นายทำอะไรลงไปเนี่ย” แต่ว่าด้วยความที่คุณเป็นสาวไทย แน่นอน..คำว่ารักนวลสงวนตัวมาก่อน (ถึงเขาจะหล่อแค่ไหนก็เหอะนะ)
“จูบไง ‘ ‘ เธอไม่เคยหรอ” เขายังทำหน้าแบ๊ว ใส อ่อนต่อโลก(?) ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดไป
“แย้กกกกกก” คุณทำอะไรไม่ถูกใบหน้าร้อนผ่าวราวกับอุณหภูมิในร่างกายมารวมตัวกันไว้ตรงหน้า ทั้งหมด คุณจึงฟุบหน้าลงกับโต๊ะไป เมื่อผิวเย็นๆ ของโต๊ะสัมผัสกับใบหน้าเนียนของคุณจึงช่วยขึ้นมาได้หน่อย ไม่งั้นคงระเบิดแน่!
“นี่........”
“...”
“รู้ตัวไหมว่า”
“...”
“น่ารัก”
สาบานว่าตอนนี้คุณสามารถบินได้แล้ว ถึงจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะแต่ก็สามารถระเบิดได้ แก้มทั้งสองข้างนี่ยิ้มจนแทบจะปริ
“แว้กกกก ไม่ไหวแล้วน้า!”
เขายังไม่ทันทำอะไรอีกคุณก็วิ่งแจ้นออกมาจากร้านซะแล้ว แล้วก็วิ่งไปเรื่อยๆ จนถึงคอนโด...คอนโด! เฮ้ยย O__O// เช้านี้ต้องสัมภาษณ์งาน...ตายแน่
แล้วใบสมัครงาน
แล้วกระเป๋าเงิน
แล้วโทรศัพท์..
...
...
...
อยู่ในกระเป๋า
ซึ่ง...ลืมอยู่ที่ร้านจ้า T___T///////
ไม่เอาแล้วไม่อยากกลับไปที่นั่นอีกแล้ว คุณได้แต่คิดในใจแต่ก็ยังลังเลว่าจะกลับไปดีไหมถ้ากลับไปก็เจออีตาบ้านั่นอีกแล้ว แต่ถ้าไม่กลับไปก็ไปสัมภาษณ์งานไม่ได้...ไม่มีมือถือและกุญแจห้อง!
โอเค...งานมาก่อน คุณตัดสินใจกับตัวเองแล้วว่าจะกลับไปเอา คุณรีบก้าวเท้ากลับไปที่ร้านนันโดส์ทันทีแต่ก็พบกับคำตอบที่ไม่ต้องการ..ว่างเปล่า โต๊ะที่คุณนั่งเมื่อกี้นี้ว่างเปล่า ไม่มีไนออล ฮีอีสกอนเรียบร้อยแล้วจ้า
“ขอโทษนะคะพอดีลืมของไว้อ่ะค่ะค่าอาหารก็ยังไม่ได้จ่าย”
“อ่อลูกค้าคนเมื่อกี้นี่เอง คุณไนล์เขาจ่ายค่าอาหารให้หมดแล้วครับส่วนกระเป๋าเขาบอกว่าจะไปคืนคุณเอง เห็นเขาบอกว่าสนิทกับคุณผมก็เลย..”
สนิทกับผีแกเซ่! T__T
“งั้นไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณค่ะ”
“แต่คุณไนล์เขาเพิ่งออกไปสักครู่เองนะครับ น่าจะอยู่ไม่ได้ไกลมากเขาไม่ได้เอารถมาด้วย” ได้ยินดังนั้นคุณจึงพยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณแก่พนักงานคนนั้นทีแล้วรีบวิ่งออกไป
“.. แฮกๆ” เหนื่อยสุด Y Y;
แต่วันนี้โชคมันไม่เข้าข้างวิ่งจนสุดตรอกแล้วก็ยังไม่เห็นคนหัวบลอนด์เลย หัวใจดวงน้อยๆ ของคุณเริ่มหดหู่กับเอกสารงานไม่เท่าไหร่ไปพริ้นท์ใหม่ได้ แต่.. กุญแจห้อง! ใช่! มันหมายความว่าถ้าคุณไม่เจอ เขาวันนี้ก็หมายความว่า…คุณก็เข้าห้องไม่ได้
ซวยมาก! คุณได้แต่นึกโทษตัวเองที่เขินกับแค่คำยอของเขา มันเป็นบทเรียนที่ทำให้สำนึกได้ว่าจะไม่เชื่อคำยอใครอีกแล้วจ้า T^T!
แต่ทว่า...
“เฮ้ย”
“เฮ้ยย”
…………………………………………………
……………………………..
…………..
#ปล่อยจุดให้คนอ่านค้าง 55555555555
TALK.
เค้ากลับมาแล้ววว♥ ตอนแรกเล่นเอาหนื่อยกันเลยทีเดียว 555555555555555555
สนุกมากกับการมโนภาพว่าจะได้เจออิไนล์มันแบบไหน
ไม่รู้ว่าจะชอบกันหรือเปล่า อันที่จริงเดียก็ดัดแปลงเรื่องไปเยอะอยู่นะ เพิ่มฉากเข้ามาเยอะเบย
อยากว่าเป็นยังไงต่อต้องติดตามนะแจ๊ะ XD
อ่านแล้วเม้นท์ให้เดียหน่อยน้า อยากอ่านเม้นท์จริงๆ น้า โดยเฉพาะรีดเดอร์ที่แสนน่ารักของเดีย♥
ไว้เวิ่นแค่นี้ก่อนนะคร๊าบบบบ เดี๋ยวเดียจะพยายามมาอัพให้บ่อยๆ น้า จุ้บๆ
ความคิดเห็น