[SF BIGBANG] TOPxGD -Together

ข้อมูลเบื้องต้น

T.O.P X JIYONG

รักเราไม่เก่าเลย

 

เนื้อเรื่อง

Together 





เราอยู่ด้วยกันมานานแล้วครับ นานจนเรารู้ว่าต่างฝ่ายต่างเป็นยังไง

... จียงน่ะหรอครับ ขี้วีน ขี้เหวี่ยง ขี้งอน ขี้บ่น เอาแต่ใจที่สุดเลยครับ แรกๆอะไรๆมันก็น่ารักไปหมดแหละครับ แต่เดี๋ยวนี้อะไรๆที่ว่า มันก็เยอะจนผมเริ่มจะเบื่อ เริ่มรำคาญ และที่ทนถึงทุกวันนี้ก็เพราะว่าเกรงใจหรอกครับ กลัวจียงจะหาใหม่ไม่ได้ อายุก็ไม่ใช่จะน้อยๆกันแล้ว  แต่ถ้าผมทนต่อไป ผมต้องบ้าตายแน่ๆ ความรู้สึกผมตอนนี้เหมือนกับทนอยู่ทั้งๆที่หมดรัก... 




หมดรักหรอครับ...ผมก็...ไม่แน่ใจเหมือนกัน... 

"ย๊า! ซึงฮยอน ทำไมกลับดึกป่านนี้ ทำงานบ้านไหนเขาทำกันถึงเที่ยงคืน ช่วงนี้กลับดึกทุกวันเลยนะ แล้วโทรไปทำไมไม่รับ  มีกิ๊กหรอไง 
ย๊าาา! มีกิ๊กหรอ  ซึงฮยอน! เงียบทำไมเล่าาาา  ย๊าาาาาาาาา!"


ปัง!


ผมปิดประตูใส่คนเจ้าอารมณ์  บอกตรงๆ หงุดหงิดมากครับ เวลาผมเหนื่อยๆ สิ่งที่ผมต้องการก็คือกำลังใจ จริงอยู่ว่าที่ทำงานไม่มีหรอกครับที่ทำถึงเที่ยงคืน  แต่ถ้าผมเอางานกลับมาเคลียที่บ้าน แน่นอนว่าไม่ได้ทำหรอกครับ จียงให้ทำโน่นทำนี่  หมดกัน! เวลาที่เหลืออยู่ เพราะฉะนั้นผมจึงปิดเครื่องโทรศัพท์ซะ แล้วใช้ความสงบของที่ทำงานอาศัยอยู่

แล้วเรื่องมีกิ๊กเนี่ย เอาส่วนไหนคิด คนเดียวก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว  บ้าไปแล้ว ระแวงจนบ้า!  








ก็อกๆๆ

"..........."

ก็อกๆๆๆๆ

"..........."

ก็อกๆๆๆๆๆๆๆ ปังๆๆๆๆ

"หูหนวกหรอไง ทำไมไม่เปิดประตู!!!!! ย๊าาา!!!!!!"




แอดดด 


"รอก่อนไม่เป็นหรอไง คนแต่งตัวอยู่"

"แล้วทำไมไม่บอกล่ะ"

"........"  แม่ งเอ้ย... 


จียงพาร่างเล็กๆของตนไปที่เตียงแล้วคว้าผ้าห่มนอน แล้วค่อยตามด้วยผม

และเราก็จบลงด้วยการนอนหันหลังให้กัน...

วันถัดมา 12.45

แอดดดด


เสียงเปิดประตูของผมดังขึ้น กับไฟที่สว่างเหมือนเดิม



จะรอทำไมว้ะ ก็รู้อยู่ว่ากลับดึก...



นั่นไง..หน้าองค์ลงเดินมานั่นแล้ววว เตรียมขึ้นห้อง!!! 


ใกล้เขามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ ดีนะเนี่ยหาที่ปิดหูไว้แล้ว...

ร่างเล็กเดินเข้ามาหาผมด้วยใบหน้าเรียบเฉย  พร้อมกับเขย่งเท้าแล้วเอามือขึ้นมา ทำให้ผมหลับตาปี๋ 



แปลก.. ผมคิดว่าเขาคงจะตบแก้มผม แต่เปล่า เขาหยิบที่ปิดหูของผมออกทั้งสองข้าง แล้วเดินขึ้นห้องไป ทิ้งให้ผมงงกับอาการที่เปลี่ยนไปของเขา

รุ่งขึ้น

"ทำอะไรกินอะ" ผมเดินเข้าไปหาจียงแล้วชะโงกดูที่กระทะ

"ข้าวผัดอะ" จียงตอบในขณะที่ผัดข้าวอยู่

"ใส่กล่องเผื่อตอนกลางวันให้ด้วยดิ"

"อื้อ"




แปลก... ดูยังไงก็แปลก  ปกติต้องบ่นว่ากินซ้ำๆไม่ดี ประมาณนี้.. แต่นี่เงียบ เห้ย.. เป็นไรของเขาว้ะ เมนส์ไม่มาหรอ เครียด เศร้าใจ บ้าน่า ... แต่ช่างเหอะ  ซึ่งนั่นก็ดีแล้วที่ไม่บ่น เพราะถึงบ่นก็ไม่ฟัง... สบายหูจัง บิงกู~


"ไปทำงานแล้วนะ" 

"อื้อ" 

ผมเดินไปใส่รองเท้าแล้วหอมแก้มเจ้าตัวเล็กอีกที 


ไม่ต้องแปลกใจ ผมทำกับแฟนผมทุกเช้าครับแหม่ (-.,-)


"ซึงฮยอน"
"หืมม"


"อย่าฝืนอีกเลยนะ"

 


ผมหยุดทุกอย่าง แล้วหันมาหาคนตัวเล็ก




"เรา     ห่างกัน   น่าจะดีกว่านะ"  เขาก้มหน้าพูด  สิ่งที่ผมเห็นคือ ตัวจียงสั่น  สั่นมาก และผมไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้เลย  


"........."



".........."














"ก็ตามใจ" 

ปัง!!!!!!




ผมรู้สึกอกหัก   แหง่สิ ผมโดนบอกเลิกนะ!!! สิ่งที่ผมไม่คาดคิดก็คือ จียงบอกเลิกผม นี่เป็นสิ่งที่ผมไม่เคยคิดเลย เพราะผมมีแต่จะบอกเลิกเขา จุกเหมือนกันนะครับ เห้อออ แต่ก็ดี จะได้ไม่มีคนมาบ่นเหมือนกัน อยู่คนเดียวผมว่าก็ชิวดี


"ไม่มีคนบ่นแล้วโว้ยยยยยยยยย"
ผมตะโกนลั่นลานจอดรถ จนคนรอบๆต้องหันมามอง  มองไม ไม่เคยเห็นคนหล่อหรอไง  ขึ้นรถไปไป๊!







แอดดดดด 


ไฟมืด บ้านเงียบ....



"นอนแล้วหรอ"



อ่อ ลืม 





ก็ห่างกันแล้วหนิ







แต่ บ้านเงียบสัสๆ   

"วู้ววววววว"


"ดีจังโว้ยยยยย" 

ผมนั่งตะโกนเป็นบ้าอยู่คนเดียวในห้องนอน ไม่รู้จะทำไร ปกติก็ต้องรีบนอนเพราะขี้เกียจฟังบ่น แต่นี่เที่ยงคืนจะตีหนึ่ง จริงๆผมต้องนอนแล้วแหละ แต่พรุ่งนี้ดันหยุด เห้อออ ทำไรดี ว่าแล้วผมก็ลุกขึ้นไปดูตู้เสื้อผ้า  เสื้อผ้าจากที่เคยเต็มตู้ ก็เหลืออยู่ครึ่งเดียว  

ก็โล่งดี




ห้องผมดูโล่งไปหมด ไม่ว่าจะส่วนไหนของบ้าน  ห้องครัว ห้องนั่งเล่น  ห้องนอน   ห้องน้ำ?  บ้าละ สงสัยผมคงจะนอนน้อยเกิน 

ผมเดินเข้าไปนั่งบนโซฟาหน้าทีวีที่เปิดทิ้งไว้ พร้อมกับหยิบซ่อมเพื่อจะกินมาม่าต้มที่นานๆทีจะได้แตะมัน    

'ซึงฮยอนอ่าา กินมาม่ามันไม่ดีหรอกนะ'

'บ่นเหมือนแม่เลย ก็ฉันอยากกินนี่น่า'

'อย่างอื่นฉันก็ทำได้นะ  นายอยากกินอะไรล่ะ'

'ไม่อาววว วันนี้อยากกินมาม่าาา'

'งั้นก็กินเข้าไปเลยไป๊ กินให้หมดด้วยนะ'

'ขี้ประชดจริงๆ อะๆ ไม่กินก็ได้'

'ชิ ก็หวังดีหนิ ระวังเหอะ ถ้าไม่ทำแล้วจะรู้สึก'

'รู้สึกไร คันหรอ ฮ่าๆๆๆ'

'ไอบ้า'

'ออกไปกินซูชิกัน'

'ตอนนี้เนี่ยนะ บ้าจริงๆด้วย'

'บ้าอะไร ตอนนี้แหละ นะๆๆ '

'ก็ได้'

'ต้องอย่างงี้สิ เด็กดี ฮ่าๆๆๆๆ'

'อีตาบ้า!!!'






สงสัยผมคงจะบ้าจริงๆด้วยแฮะ 


รู้สึกดีล่ะสิถ้าไม่มีนายอะ ฮ่าๆๆๆ


ดีที่ไหนล่ะ ._. คิดถึงจะตายห่าอยู่ละ 


โว้ยยยยยยยยยย  ไม่ใช่สักหน่อย!!

เพราะไม่อยากกินมาม่าหรอกเว้ยยยยย

ไม่ได้การแล้ว!! ควอนจียง นายอยู่ไหนเนี่ยย!!!

“เฮ้ยยย จียง พอได้แล้วม้างงง ร้องไปไอนั่นก็ไม่มาหรอก”  เพื่อนชายตัวสันทัด หน้าตาดีดีกรีนักร้องอย่าง ทงยองเบ  ลูบหัวปลอบคนตัวเล็กที่เอาแต่ซุกหน้าร้องไห้เข้ากับอกเขา

“นายก็ดูอีตาบ้านั่นสิ พูดออกมาได้ว่า ‘ก็ตามใจ‘ บ้าที่สุด เราอยู่ด้วยกันมาตั้ง 5 ปีเลยนะ 5ปีนี่ไม่ใช่น้อยๆเลยนะ บองเบ ฉันทำใจไม่ได้หรอก ฮืออออออ”

“เห้อออ แต่นายเป็นคนบอกเลิกซึงฮยอนนะ”

“มันควรจะจบลงตั้งนานแล้วด้วยซ้ำ นายคิดว่าเรื่องมันเพิ่งจะเกิดแล้วเลิกกันหร..  ฮึก สะอึกอะ.. ขอน้ำหน่อย ฮือออออ”

“โว๊ะ!!”

“ฮือออออ ยองเบอ่าาาาา”

“โวยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

ตึ๊ง

“เสียงข้อความ…”

ซึงฮยอน: อยู่ไหน?

“ชิ” อยู่ไหนอะไร   ง้อหรอ  ไม่กลับไปด้วยหรอก เชอะ 

 ว่าแล้วก็ปิดหน้าจอโทรศัพท์ไว้อย่างเดิม

ตึ๊ง

ไม่อ่าน ไม่อ่าน ไม่อาน

ตึ๊ง

จะส่งมาทำไมหนักหนา ไม่ตอบหรอก

ตึ๊ง

ได้! ซึงฮยอน ตอบก็ได้!!!

ซึงฮยอน: อ่านแล้วทำไมไม่ตอบ

ซึงฮยอน:อยากกินข้าว หิวข้าว

ซึงฮยอน:มาทำให้กินหน่อยดิ

จียง:คนใช้หรอไง

บ้าที่สุด ใช่เรื่องมั้ยเนี่ย!!! เห็นฉันเป็นอะไร แม่ไก่หรอไง เสียสติไปแล้ว

ซึงฮยอน:มาหาหน่อย

จียง:ไม่

ซึงฮยอน:ถ้าไม่ก็มาเปิดประตูให้หน่อย ยืนนานแล้วอะ เค้าเมื่อย

ห้ะ…

จียง:อะไรของนาย

ก็อกๆๆ

ก็อกๆๆๆๆๆๆๆ

แอดดดดดดด

“กว่าจะเปิด เมื่อยจะตายแล้วเนี่ย” ว่าแล้วผมก็เดินเข้าห้องโดยไม่ต้องรอให้เจ้าของห้องอนุญาต

“ย๊า ออกไปเลยนะ” ตัวเล็กผลักผม แต่แรงแค่นี้มีหรอผมจะปลิว  ไม่กระดิกสักนิด ก็ว่าไป ผมแข็งแรงจะตาย …

“หิว ทำข้าวผัดให้กินหน่อย”

“ไม่”

“ ทำให้กินหน่อย”

“ไม่”

“งั้นก็ออกไปกินซูซิกัน”

“ไม่!!!!!”

“นั่นก็ไม่ นี่ก็ไม่ แล้วอะไรมันใช่เล่า ควอนจียง!!!” ผมตะคอกใส่

คนตัวเล็กที่ได้ยินเสียงตวาดก็สะดุ้ง แล้วก็ก้มหน้าใส่

“จะก้มหน้าทำไมว้ะ!!! มีอะไรก็คุยดิ”

ควอนจียงที่ยืนก้มหน้าอยู่ ก็เงยหน้าขึ้นมา นั่นมันทำให้ผมเห็นว่า จียงร้องไห้  ผมที่เห็นดังนั้น ก็เบือนหน้าหนีออกไป เพราะถ้าผมยังมองอยู่อีกละก็ ..ผมต้องใจอ่อนง้ออีกแน่ๆ ผมยิ่งเป็นคนง้อคนไม่เป็นอีก ปกติจียงก็รู้ แล้วนี่อะไร ผมไม่ได้เป็นคนผิดด้วยซ้ำ อยู่ๆก็มาบอกเลิกเอง แค่ผมตามมาก็น่าจะรู้ได้แล้วว่าอยากมาง้อ ถ้าง้อแล้วเป็นอย่างงี้ก็พอเหอะ โว้ยยยยยยย

“ชิส์” ว่าแล้วก็หันหลังหนีซะเลย!!

“นายเห็นฉันเป็นอะไรหรอ..ซึงฮยอน...” คนตัวเล็กเอ่ยปากถาม ทำให้ผมต้องหันมา

“อะไรของนาย” ผมถาม

“บทนายจะมา ฮึก นายก็มา  บทนายจะไป ฮึก นายก็ไป”

“…………….”

“นายกลับบ้านมืดทุกวัน นายกลับบ้านมา นายก็หนีหน้าฉัน  ฮึก ทำหน้ารำคาญฉันทุกเวลา พอฉันโทรไป นายก็ปิดโทรศัพท์ ตัดสายฉันทิ้ง ฮึก แล้วนายก็เมินฉัน  ไม่ใส่ใจฉัน ฮึก”

“…………..”

  “เราเป็นแบบนี้มานานแล้วนะซึงฮยอน ฮึก นานจนฉันไม่คิดเลยด้วยซ้ำ ว่ามันจะนานขนาดนี้ ฮึก”

“…………….”

“ถ้านาย ฮึก มะ..ไม่รักฉันแล้ว นายก็บอกฉันมาตรงๆสิ อย่าทำแบบนี้ใส่ฉันสิ ฮึก ฮืออออออ”

ไม่ใช่….ไปกันใหญ่แล้ว..

“จีย…”

“ฉันเดาความรู้สึกนายไม่ถูกหรอกนะซึงฮยอน ฮืออออออ จริงๆแล้ว    นายน่าจะดีใจนะที่ได้เลิกกับฉัน ฮึก  นายจะได้ไม่อึดอัดไง ฮึก”

“ถ้าฉันดีใจที่ได้เลิกกับนาย…แล้วฉันจะมาง้อนายทำไมเล่าจียง” ผมเดินเข้าไปหาจียง ค่อยๆเอามือลูบหัวคนตัวเล็ก “เด็กโง่”

“แต่นาย ฮึก ก็ไม่เคยดีใจที่มีฉันอยู่หนิ” ว่าแล้วก็ทำหน้าบึ้งใส่ น้ำตาที่คลออยู่ก็ไหลลงมาอีกครั้ง และมือของผมก็ไล้ไปตามโครงหน้าของจียง ค่อยๆปาดน้ำตาออก ปาดออกไปจนนิ้วของผมมาหยุดตรงที่ปากอิ่มสีสวยของจียง

“ฉันขอโทษนะ  ที่แสดงออกไปแบบนั้น แต่ฉันก็ยังรักนายมากนะจียง”

ผมโน้มตัวลง ค่อยๆประกบปากกับจียงอย่างแผ่วเบา แล้วบดขยี้ริมฝีปากบางอย่างอ่อนโยนไปเรื่อยๆ

 เรื่อยๆ….

อ่า.. ผมรู้สึกใจเต้นแรงมากเลย

 ตอนนี้ผมหาคำตอบของผมได้แล้วครับ จริงๆแล้ว ผมไม่เคยหมดรักจียงหรอก อาจเป็นเพราะผมบ้าไปเอง ตีตัวห่างไปเอง คิดไปเอง จนทำให้จียงต้องเป็นแบบนั้น คงไม่มีคำไหนเหมาะไปกว่าคำว่าขอโทษแล้วล่ะ

“อื้อ” เสียงครางเป็นสัญญาณบอกว่าพอ

หรือให้ทำต่อดีล่ะ…

ใบหน้าของจียงแดงซ่าน มันน่ารักจนทำให้ผมหมั่นเคี้ยว ลากริมฝีปากไปที่ติ่งหูแล้วเอาลิ้นสัมผัส      มันได้ผล จียงสะดุ้งแล้วหน้าแดงเข้าไปใหญ่เลย

“ย๊า!!” จียงผลักผมออก

“หึหึหึ”

“หัวเราะอะไร” ร่างเล็กทำหน้าไม่พอใจผม แต่ผมเห็นนะว่าเจ้าตัวน่ะเขินอยู่

“ฉันรักนายนะ” ผมบอกออกไป

“อะไรของนะ...”

“รักนายมากๆเลยนะ” ไม่ปล่อยให้เถียงมาก ก็รวบมือคนตัวเล็กแล้วพลิกตัวหันหลังให้กับเขา เท่ากับว่า เขากอดจียงจากด้านหลัง แล้วเอาคางเกยไว้ที่ไหล่บาง

“นี่!นาย”

“ดีกันนะ” ต้องพูดออกไป

“มะ...”

“ฉันคิดถึงนาย”

“ฉะ..”

“ไม่รักฉันแล้วหรอ หืม” ผมจ้องเขา จนคนตัวเล็กเงียบไป แต่แล้วก็เป็นผมนั่นแหละที่ต้องหลบสายตา ก็มัน เขิน เหมือนกันแหละน่า

“เค้ายอมทุกอย่างเลยนะ ขอแค่ที่รักกลับมา” และในที่สุด ผมก็งัดคำหวานออกมามัน ได้ผลทุกครั้งที่ใช้ จียงหน้าแดง แดงมากกว่าตอนจูบกันซะอีก…

“…บ้า….” ในที่สุด ก็ยอมคุยกันดีๆ?สักที

“นะ ดีกันนะ” ผมพูดแล้วชูนิ้วก้อย ทำตามเด็กๆที่เวลาง้อกัน

“ถ้าดูแลไม่ดี จะไม่ยอมแล้วจริงๆด้วย” ว่าเสร็จก็ทำหน้างอจะร้องไห้ แล้วเกี่ยวก้อยดีกันกับผม

“วางใจได้เลย ดูแลอย่างดีจนมีลูกสองเลยเป็นไง”  ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ตอบ

“นายหมายถึงอะไร”

“ก็ยังเป็นเด็กโง่เหมือนเดิม ฮ่าๆๆๆๆ” ว่าเสร็จผมก็รีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็วแล้วจียงก็ไม่พลาดที่จะวิ่งไล่ตีผม

“ย๊า กลับมานี่เลยยนะ ซึงฮยอนนนนนนนน”

“กูยังจำเป็นอยู่มั้ย….” ยองเบ