[SF BIGBANG] TEMPG Forgive me❤ - [SF BIGBANG] TEMPG Forgive me❤ นิยาย [SF BIGBANG] TEMPG Forgive me❤ : Dek-D.com - Writer

    [SF BIGBANG] TEMPG Forgive me❤

    เพราะแค่อยากจะประชดแค่นั้นทำให้เราดันทะเลาะกันซะได้ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้นายโกรธนะ จียง...

    ผู้เข้าชมรวม

    1,250

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    5

    ผู้เข้าชมรวม


    1.25K

    ความคิดเห็น


    3

    คนติดตาม


    16
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  12 ก.พ. 57 / 22:14 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
     



    "หึงไม่เข้าเรื่อง"

    "ก็คนมันรักหนิ"

    "เลี่ยน"

    "รักจียงที่สุดในโลกเลยย"



    T.O.P x GD



    ขอบคุณธีมสวยๆจาก



     
    `BellNut data-config="{'skin':'skins/black/skin.css','volume':100,'autoplay':true,'shuffle':true,'repeat':1,'placement':'top','showplaylist':false,'playlist':[{'title':'GD&TOP - (Don%27t go home)','url':'http://www.youtube.com/watch?v=jx124jJPokw'}]}" >
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

      Forgive me

      Diamonside



      "มึงเลิกยุ่งกับพี่อูบินกับซูฮยอกได้ป้ะว้ะ"
      "กุก็ไม่ได้ยุ่งอะไรกับพี่เขาหนิ"
      "มึงแน่ใจว่ามึงไม่ได้ยุ่ง"
      "แล้วมึงจะคิดมากทำไมว้ะ กูไม่ได้ชอบพี่เขาสักหน่อย"
      "แต่กูเป็นแฟนมึงนะ"
      "ก่อนมึงเป็นแฟน กูก็เล่นกับพี่เขาป้ะ"
      "แต่กูไม่ชอบ มึงเป็นแฟนกูอะมึงฟังกูบ้างดิ"
      ปัง!!!
      "ถ้าเอาแต่ฟังมึงอะ กูไม่ต้องยุ่งกับใครเลยป้ะ"
      ควอนจียงทุบโต๊ะดังลั่นร้านทุกสายตามองมาที่พวกเขา แต่คนอย่างควอนจียงแคร์ซะที่ไหน ขาเรียวเดินออกไปนอกร้านปล่อยให้แฟนหนุ่ม ชเวซึงฮยอน นั่งหัวเสียเพียงคนเดียว



      'เอาแต่ใจ' ชายหนุ่มได้แต่คิด แต่ยิ่งคิดถึงก็ยิ่งอารมณ์เสีย เมื่อครู่เขากับแฟนเพิ่งทะเลาะกันเรื่องที่ควอนจียงนั้นชอบไปเกาะแกะกับรุ่นพี่ร่วมคณะ ชอบทำให้เขาหึงไปทั่ว จะพูดเตือนทีไรก็ทะเลาะกันทุกทีแต่ครั้งนี้ดูจะทะเลาะกันแรงที่สุด 'เหอะ! อยากทำอะไรก็เชิญ'



      'วุ่นวาย' นี่คือสิ่งที่คนตัวเล็กคิดว่าคนตัวใหญ่ เป็นที่รู้กันดีว่าจียงเป็นคนเฟรนลี่ เข้ากับคนได้ง่ายถึงแม้จะดูหยิ่งก็เหอะ ทั้งๆที่ซึงฮยอนรู้ดีว่า จียงนั้นสนิทกับรุ่นพี่มากแค่ไหน จียงนับถือรุ่นพี่ทั้งสองแบบพี่ชาย แถมรุ่นพี่ทั้งสองก็มีแฟนกันแล้ว แฟนๆพวกพี่เขาก็น่ารัก พวกเขาจะมาสนใจควอนจีได้ไง 'งี่เง่า'



      "อ้าว พี่ซึงลมอะไรหอบพี่มา นั่งก่อนๆ" แดซองน้องรหัสซึงฮยอนพูดหลังจากที่ไม่ค่อยเห็นซึงฮยอนมาร้านของเขาเพียงคนเดียว ก็ทุกครั้งจะพาแฟนสุดที่รักของเขามาด้วยนี่น่า

      "อือ ทะเลาะกับเมียนิดหน่อย" คนตัวสูงพูดทำหน้าที่ใครๆดูก็รู้ว่าอารมณ์เสีย
      "เอาไรมั้ยพี่ เดี๋ยวเลี้ยงถือว่าปลอบขวัญ" แดซองถามคนตัวสูงที่ตอนนี้พร้อมที่จะระเบิดทุกเมื่อ
      "ปลอบเชี่ยไร ทำไมกูต้องแคร์แม่ งด้วย เอามาเลยแรงๆ เร็วๆด้วยมึง"
      "ครับๆแหม่ ดุจริง" แดซองพูดแล้วหันกลับไปสั่งลูกน้องให้จัดเครื่องดื่มของซึงฮยอน

      ระหว่างรอซึงฮยอนหยิบโทรศัพท์ของตนติดต่อไปหาคนที่ทะเลาะกันเมื่อไม่นาน 'ก็ไม่ได้อะไร แค่โทรไปเผื่อหาข้าวกินเองไม่เป็น...'
      ไม่นานเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ต่างๆได้ถูกจัดวางอย่างดีตรงหน้าเขา

      "ทำไมไม่รับว้ะ" ซึงฮยอนบ่นถึงปลายสายที่ปล่อยให้เขารอสายอยู่นาน 'โทรอีกรอบก็ได้' 

      มือใหญ่เรียวกดโทรออกอีกครั้งแต่ก็พบว่าครั้งนี้คนตัวเล็กจงใจตัดสายเขา
      "ชัดเลยมึง!  กูไม่โทรก็ได้!!!!"



      มือเรียวเล็กเห็นหน้าจอขึ้นชื่อว่า 'พ่อชเวรูปงาม'
      ก็ปล่อยให้เขาถือสายอยู่นานแต่ก็ไม่รับ
      "ชิส์ ทีงี้มาง้อ" ไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็หายไป จนมีสายที่สองขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้จียงตัดสายทิ้งและเดาว่าต้องมีสายต่อๆไปมาอีกแน่ แต่ควอนจียงเดาผิด เสียงโทรศัพท์หยุดเพียงแค่สายนั้น จียงได้แต่มองโทรศัพท์ไม่วางตาพลางพูดว่าเมื่อไรจะโทรมาซ้ำๆ จนต้องถอดใจแล้วไปอาบน้ำแทน 'ไอชเวมึงคิดจะง้อกูแค่นี้ใช่มั้ย ได้! ปล่อยแม่ งลงแดงตายเลย!!!'

      ควอนจียงนั่งรอคนตัวใหญ่กลับบ้านนี่ก็ปาไปเที่ยงคืนแล้วคนตัวเล็กได้แต่นั่งหงุดหงิด ปกติเวลาโกรธกันชเวซึงฮยอนก็ยังคงส่งข้อความหากันเสมอแต่คราวนี้ผิดปกติ สงสัยจะโกรธเขาจริง

      'อยู่ไหน!!!' ควอนจียงเริ่มส่งข้อความไปก่อนเพราะรอให้คนตัวโตส่งมาไม่ไหว
      'ยุ่ง ไม่ต้องรอด้วย ไม่กลับ' พอคนตัวเล็กเห็นข้อความที่ซึงฮยอนส่งกลับมา เขาก็แทบจะปรี๊ดแตก ปกติซึงฮยอนไม่เคยส่งหาเขาแบบนี้และบวกกับที่คนตัวเล็กหงุดหงิดอยู่ก่อนแล้วทำให้อารมณ์ของร่างเล็กแทบจะระเบิดออกมา
      "ย๊าาาาาาาาาาาาาา"




      "อ้าวไงไอชเวเมียมึงอะ" ยองเบพูดขึ้นเมื่อเห็นคนตัวใหญ่มาคนเดียว
      "ทะเลาะอยู่ แยกนอน" ซึงฮยอนพูดพลางเดินไปนั่งเก้าอี้ประจำ
      "ทะเลาะไรว้ะ ทุกทีไม่เห็นต้องแยก"
      "ก็แม่งไปยุ่งกับพวกรุ่นพี่อะ กูไม่ชอบมันก็ไม่ฟังกูเลย" ซึงฮยอนพูดน้ำเสียงที่ยองเบดูก็รู้ว่าไม่ชอบจริงๆ
      "มึงเลยจะแกล้งมัน...?" 
      "จะดัดนิสัยแม่ งหน่อยว่าให้แคร์กูบ้าง" 

       

       

       



      ครืด~

      ซึงฮยอนพูดจบประตูห้องก็ปรากฎร่างที่คนตัวใหญ่พูดถึงพอดี เขาแทบจะเผลอยิ้มถ้าไม่ติดว่ามีรุ่นพี่ที่เขาสั่งให้จียงเลิกยุ่งอยู่ข้างๆ ซึงฮยอนมองตาขวาง ยองเบเมื่อเห็นดังนั้นก็ตบบ่าซึงฮยอนพลางบอกให้ใจเย็น



      "พี่มาส่งละ ไปละบาย" 
      "แหม่อยู่ห้องถัดไป อ้างว่ามาส่ง บุญคุณมากครับ"
      "เออๆพี่ไปหาจงซอกละ"
      "บายครับ" จียงพูดพลางโบกมือให้รุ่นพี่คนนั้นแล้วหมุนตัวเดินเข้าห้องกำลังจะเข้าไปนั่งกับซึงฮยอนเพราะที่ประจำเขาอยู่ตรงนั้น

      "ดูคุยสนุกจังนะ" ซึงฮยอนพูดลอยๆแต่ก็ทำให้คนตัวเล็กหยุดกึกได้
      "อย่ามาชวนทะเลาะนะ" คนตัวเล็กพูดเปลี่ยนทิศทางไปนั่งข้างๆยองเบแทน
      "ใจเย็นดิว้ะมึง" ยองเบพูดเพราะเริ่มเห็นว่าท่าทางไม่ดีแล้ว

      ตอนนี้กำลังจะเข้าสู่คาบแรกแล้ว ทั้งห้องเริ่มเงียบยองเบที่อยู่ท่ามกลางสงครามของทั้งคู่เริ่มทนไม่ไหวจึงเริ่มหาทางพูดให้ทั้งสองคืนดีกัน
      "ไอเชี่ยซึง มึงพูดกับเมียมึงดีๆดิ๊ มันนั่งอยู่ข้างกูมันแผ่รังสีออกมาซะกูหนาวแทนแล้วเนี่ย" ยองเบกระซิบ
      "ใครเมียกู กูโสด.." ด้วยความโมโหที่อยู่ในใจซึงฮยอนเลยพูดไม่คิด หวังแค่จะกวนอารมณ์คนตัวเล็กเฉยๆ




      ปัง!! 
      เสียงโต๊ะที่ดังขึ้นข้างๆยองเบทำให้ทั้งห้องหันมาสนใจจุดที่เกิดเสียง แม้กระทั่งซึงฮยอนเองก็ไม่คิดว่าจะเป็นเช่นนี้
      "มึงอยากโสดใช่มะ ได้!!!"
      จียงหยิบหนังสือยองเบที่วางไว้เตรียมสำหรับเรียนคาบแรก โยนเข้าใส่ซึงฮยอนแรงๆ
      ปึก! 
      "โอ๊ยย" หนังสือที่ปาใส่หน้าอย่างแรงทำให้ซึงฮยอนที่ตั้งตัวไม่ทันร้องโอ๊ยออกมา คนทั้งห้องดูมีอาการตกใจไม่น้อยที่เห็นควอนจียงโมโหมากขนาดนี้
      "ไอคว.ย" จียงด่าใส่หน้าซึงฮยอนแล้วหยิบกระเป๋าคู่ใจเดินออกมาจากห้อง 



      "ซวยแล้วมึง.." ยองเบพูด
      "กูจะทำยังไงดี กูจะทำยังไงดีอะ ไอยองเบๆๆ กูแค่จะแกล้งมันเล่นเฉยๆอะ กูจะทำไงดี" ซึงฮยอนเขย่ายองเบและขอความช่วยเหลือ
      "มึงอะแกล้งไม่ดูอารมณ์มันเลย"
      "กูไม่รู้ว่าจะโมโหขนาดนี้อะ มึงงงง"
      "สมควรละมึง"

      "สัส กูง้อเมียก่อน ฝากด้วยมึงสองชื่อ ขอบคุณมาก" ซึงฮยอนพูดจบก็รีบวิ่งออกไปตามจียง

       

       

      หวังว่ายังไม่ไปไกลนะ..’


      "เอ้า ไอเชี่..ย ทิ้งกู…." 









      ควอนจียงวิ่งออกมาขึ้นรถของเขาแล้วขับไปเรื่อยๆโดยที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว บอกตามตรงเลยตอนนี้เขาโกรธซึงฮยอนมาก นานแล้วที่เขาไม่เคยโกรธคนตัวใหญ่มากขนาดนี้ครั้งที่แล้วที่โกรธกันเพราะคนตัวใหญ่ผิดสัญญากับเขา มันอาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่มันก็เป็นเรื่องที่ต้องใส่ใจกันไม่ใช่หรอถึงตอนนั้นจะเป็นแค่เพื่อนก็เหอะ ควอนจียงหักพวงมาลัยเลี้ยวรถเข้าไปในลานจอดรถของห้าง ตอนนี้เขาไม่อยากจะกลับคอนโดซะเท่าไหร่ เขาไม่อยากเจอหน้าใครบางคนที่ทำให้เขาอารมณ์เสีย ยอมรับตรงๆเลยว่าเขาไม่ชอบให้ซึงฮยอนพูดแบบนี้... เขารู้ว่าซึงฮยอนต้องการประชดเขาแต่ก็ไม่เห็นต้องพูดแบบนี้เลย มันเจ็บเหมือนกันนะ...


      "ดูเรื่องไรดีน้าา" คนตัวเล็กพูดพร้อมกับดูตัวอย่างหนัง นี่ก็ปาไปสองทุ่มแล้วเขายังคงเดินดูของอยู่ในห้างเพื่อระบายอารมณ์ของตนและก็ได้ผลดีซะด้วย ถ้าถามว่าชเวซึงฮยอนเขาไม่ติดต่อมาบ้างหรอ....





      ผมปิดเครื่องไปแล้วแหละ 





      "สี่ทุ่มแล้วนะ อยู่ไหนว้ะเนี่ยย" คนตัวโตพูดท่าทางร้อนรนเป็นห่วงคนตัวเล็ก โทรศัพท์ก็ไม่รับ
      "คิดจะงอนไปถึงเมื่อไหร่กัน" 








      แอ้ด..ปัง!!!!




      "ไปไหนมา!!!" ควอนจียงเดินเข้ามาในห้องก็พบว่าคนตัวสูงนั้นเดินมาหาตนทำหน้าตาบึ้งตึงใส่ก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ
      "ถามว่าไปไหนมา!!" คนตัวใหญ่เห็นคู่สนทนาทำเป็นไม่สนใจจึงถามอีกครั้ง

      "ไปดูหนัง" คนตัวเล็กตอบแบบไม่ใส่ใจทำท่าจะเดินไปในห้องนอน

      "ไปกับใคร? แล้วทำไมต้องปิดโทรศัพท์?" คนตัวใหญ่ถามยกใหญ่เมื่อรู้ว่าคนตัวเล็กไปดูหนัง 'ก็ควอนจียงของเขาเคยดูหนังคนเดียวซะที่ไหน'

      "ยุ่งทำไม! มีไรก็ไปทำ! จะนอน!!"




      "ยังโกรธอยู่หรอ" คนตัวใหญ่ถาม เขารู้ดีว่าคนตัวเล็กโกรธอยู่แต่ให้ทำไง...ก็เขาแค่อยากง้อ...

      คนตัวเล็กทำเป็นไม่สนใจอีกครั้งแสร้งหันหน้าไปทางอื่น

      "ขอโทษ..."
      "ไม่ยกโทษให้" จียงพูดแล้วเดินไปในห้องนอนของเขาอย่างรวดเร็ว 
      ปัง!

      จียงปิดประตูใส่หน้าชเวซึงฮยอนแล้วปากระเป๋าคู่ใจลงบนเตียง 





      ปัง! ปัง! ปัง 
      เสียงทุบประตูดังขึ้นติดๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ควอนจียงสนใจเขายังคงนั่งอยู่คนเดียวเงียบๆบนเตียง



      "มึง ไม่ต้องเปิดประตูให้กูก็ได้ แต่มึงต้องฟังกู"

      จียงรีบลุกขึ้นไปยืนอยู่หน้าประตู ดูก็รู้ว่าเขากำลังตื่นเต้นกับสิ่งที่ซึงฮยอนกำลังจะพูดมากแค่ไหน ใจจริงเขาก็โกรธอยู่แหละแต่ไปดูหนังฆ่าเวลามันก็ดีขึ้นแล้ว 'แต่ก็นะ จะให้ง้อจนเข็ดเลย'

      "กู กูแค่หึงมึงเท่านั้นเอง กูหวงคนของกู กูผิดหรอ กูแค่ไม่อยากให้มึงไปยุ่งกับพี่เขา วันนั้นที่กูประชดมึงอะ กูแค่อยากแกล้งมึงเฉยๆ แต่...กูไม่นึกว่ามึงจะโกรธขนาดนี้ มึง







      อย่าเลิกกับกูนะ



      ...จียง



      ...กู...รักมึงนะ 



      รักกูเหมือนเดิมนะ



      ดีกันนะ...."


      จียงได้ยินดังนั้นเขาก็ยิ้มออกมา ตอนนี้เขาอยากจะเปิดประตูไปกระโดดกอดคนตัวสูงมากแต่..'นิ่งไว้ จียง นิ่งไว้'


      "ถ้ามึง x มึงไม่ต้องเปิดประตูก็ได้เดี๋ยวกูจะนอนรอคำตอบ o ที่โซฟา แต่ถ้ามึง o มึงเปิดให้กูเข้าไปนะ"




      เงียบ...
      'ทำไมเงียบ…'











      "กูไปนอนแล้วนะ!!" ซึงฮยอนตะโกน










      ยังเงียบอยู่....
      "กูจะไปแล้วนะ!!" ซึงฮยอนตะโกนอีกครั้งเมื่อไม่เห็นวี่แววประตูจะเปิด














      เงียบแบบไม่มีวี่แวว...
      'สัส'
      "กูไปจริงๆนะ!!!.." =.,=









      เงียบ...
      'กูไปก็ได้ TT ไอเชี่ยย'












      แอ้ด..


      "ไม่มานอนด้วยกันหรอ..."

      'ไอสัส เปิดช้า...TT'


      ชเวซึงฮยอนหยุดกึกแล้วหันไปหาคนตัวเล็ก เขายิ้มให้คนตัวเล็กทันที

      "ไม่ตอบแปลว่าไม่สินะ!" 


      "เฮ้ยๆๆๆ นอนดิ"
      ซึงฮยอนเห็นคนตัวเล็กจะปิดประตูก็รีบเอาตัวดันประตูแล้วรีบเข้าไปในห้อง 
      "นึกว่าจะใจร้ายให้นอนโซฟาซะละ ตกลง o นะ"

      "เออ!!"

      "โหย พูดจาไม่เพราะเลยอะ พูดใหม่ๆ"

      "อืม"

      "อีกทีๆ"

      "กูตอบ x เชิญมึงออกไปนอกห้อง"

      "โห ไรว้ะ จียงง" คนตัวใหญ่เริ่มเข้ามาเซาะแซะคนตัวเล็ก

      "กูยังเคืองมึงอยู่นะ" จียงพลักหัวซึงฮยอนออก

      "ก็หายเคืองสิ นะ หายเคืองนะ" ซึงฮยอนทำหน้าอ้อนวอนสุดชีวิต สาวๆมาเห็นคงจะละลายใจอ่อนไปแล้วล่ะ แต่ไม่รู้ทำไมควอนจียงถึงขนลุก *~*

      "เออ กูหายเพราะขนลุกมึงหรอกนะ" จียงเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

      "มึงเขิลก็บอก ทำมาเป็นขนลุก ชิส์" 
      "อะไร"
      "เบื่อคนปากแข็ง"
      "นี่จะชวนทะเลาะอีกใช่มะ"
      "ก็ป่าว...แค่น่ารักดี" จียงได้ยินดังนั้นแก้มก็ขึ้นสีอย่างรวดเร็วได้แต่ก็ 'เก๊ก' ไว้ แต่มีหรอที่ซึงฮยอนจะไม่รู้
      "น่ารักอะไร" จียงถามทั้งๆที่รู้คำตอบ 

      "ผ้าปูที่นอนมึงเปลี่ยนใหม่ใช่ป้ะ น่ารักดีว้ะ"
      จียงได้ยินดังนั้นก็หุบยิ้มแล้วมองค้อนซึงฮยอนทันที

      "ตกลงมึงชมผ้าปูที่นอนใช่ป้ะ"
      "แต่คนเปลี่ยนก็น่ารัก"


      .....'เชี่ยจริง'.....




      "พวกมึงดีกันแล้วหรอ" ยองเบถาม
      "อืม" จียงตอบ
      "จริงๆพวกมึงทะเลาะกันนิดเดียวเองนะ"
      "สำหรับกูอะทะเลาะกับจียงก็เป็นเรื่องใหญ่เสมอแหละ" ซึงฮยอนพูดพลางเอามือไปคล้องคอจียงเอาไว้พร้อมกับส่งยิ้มให้ จียงก็ยิ้มตอบกลับไปเช่นกัน

      "เลี่ยนว้ะ" 









      E N D




      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×