นิยาย [SF BIGBANG] TEMPG Forgive me❤ : Dek-D.com

Forgive me❤

✏Diamonside

"มึงเลิกยุ่งกับพี่อูบินกับซูฮยอกได้ป้ะว้ะ"
"กุก็ไม่ได้ยุ่งอะไรกับพี่เขาหนิ"
"มึงแน่ใจว่ามึงไม่ได้ยุ่ง"
"แล้วมึงจะคิดมากทำไมว้ะ กูไม่ได้ชอบพี่เขาสักหน่อย"
"แต่กูเป็นแฟนมึงนะ"
"ก่อนมึงเป็นแฟน กูก็เล่นกับพี่เขาป้ะ"
"แต่กูไม่ชอบ มึงเป็นแฟนกูอะมึงฟังกูบ้างดิ"
ปัง!!!
"ถ้าเอาแต่ฟังมึงอะ กูไม่ต้องยุ่งกับใครเลยป้ะ"
ควอนจียงทุบโต๊ะดังลั่นร้านทุกสายตามองมาที่พวกเขา แต่คนอย่างควอนจียงแคร์ซะที่ไหน ขาเรียวเดินออกไปนอกร้านปล่อยให้แฟนหนุ่ม ชเวซึงฮยอน นั่งหัวเสียเพียงคนเดียว

'เอาแต่ใจ' ชายหนุ่มได้แต่คิด แต่ยิ่งคิดถึงก็ยิ่งอารมณ์เสีย เมื่อครู่เขากับแฟนเพิ่งทะเลาะกันเรื่องที่ควอนจียงนั้นชอบไปเกาะแกะกับรุ่นพี่ร่วมคณะ ชอบทำให้เขาหึงไปทั่ว จะพูดเตือนทีไรก็ทะเลาะกันทุกทีแต่ครั้งนี้ดูจะทะเลาะกันแรงที่สุด 'เหอะ! อยากทำอะไรก็เชิญ'

'วุ่นวาย' นี่คือสิ่งที่คนตัวเล็กคิดว่าคนตัวใหญ่ เป็นที่รู้กันดีว่าจียงเป็นคนเฟรนลี่ เข้ากับคนได้ง่ายถึงแม้จะดูหยิ่งก็เหอะ ทั้งๆที่ซึงฮยอนรู้ดีว่า จียงนั้นสนิทกับรุ่นพี่มากแค่ไหน จียงนับถือรุ่นพี่ทั้งสองแบบพี่ชาย แถมรุ่นพี่ทั้งสองก็มีแฟนกันแล้ว แฟนๆพวกพี่เขาก็น่ารัก พวกเขาจะมาสนใจควอนจีได้ไง 'งี่เง่า'

"อ้าว พี่ซึงลมอะไรหอบพี่มา นั่งก่อนๆ" แดซองน้องรหัสซึงฮยอนพูดหลังจากที่ไม่ค่อยเห็นซึงฮยอนมาร้านของเขาเพียงคนเดียว ก็ทุกครั้งจะพาแฟนสุดที่รักของเขามาด้วยนี่น่า

"อือ ทะเลาะกับเมียนิดหน่อย" คนตัวสูงพูดทำหน้าที่ใครๆดูก็รู้ว่าอารมณ์เสีย
"เอาไรมั้ยพี่ เดี๋ยวเลี้ยงถือว่าปลอบขวัญ" แดซองถามคนตัวสูงที่ตอนนี้พร้อมที่จะระเบิดทุกเมื่อ
"ปลอบเชี่ยไร ทำไมกูต้องแคร์แม่ งด้วย เอามาเลยแรงๆ เร็วๆด้วยมึง"
"ครับๆแหม่ ดุจริง" แดซองพูดแล้วหันกลับไปสั่งลูกน้องให้จัดเครื่องดื่มของซึงฮยอน

ระหว่างรอซึงฮยอนหยิบโทรศัพท์ของตนติดต่อไปหาคนที่ทะเลาะกันเมื่อไม่นาน 'ก็ไม่ได้อะไร แค่โทรไปเผื่อหาข้าวกินเองไม่เป็น...'
ไม่นานเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ต่างๆได้ถูกจัดวางอย่างดีตรงหน้าเขา

"ทำไมไม่รับว้ะ" ซึงฮยอนบ่นถึงปลายสายที่ปล่อยให้เขารอสายอยู่นาน 'โทรอีกรอบก็ได้'

มือใหญ่เรียวกดโทรออกอีกครั้งแต่ก็พบว่าครั้งนี้คนตัวเล็กจงใจตัดสายเขา
"ชัดเลยมึง! กูไม่โทรก็ได้!!!!"

มือเรียวเล็กเห็นหน้าจอขึ้นชื่อว่า 'พ่อชเวรูปงาม'
ก็ปล่อยให้เขาถือสายอยู่นานแต่ก็ไม่รับ
"ชิส์ ทีงี้มาง้อ" ไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็หายไป จนมีสายที่สองขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้จียงตัดสายทิ้งและเดาว่าต้องมีสายต่อๆไปมาอีกแน่ แต่ควอนจียงเดาผิด เสียงโทรศัพท์หยุดเพียงแค่สายนั้น จียงได้แต่มองโทรศัพท์ไม่วางตาพลางพูดว่าเมื่อไรจะโทรมาซ้ำๆ จนต้องถอดใจแล้วไปอาบน้ำแทน 'ไอชเวมึงคิดจะง้อกูแค่นี้ใช่มั้ย ได้! ปล่อยแม่ งลงแดงตายเลย!!!'

ควอนจียงนั่งรอคนตัวใหญ่กลับบ้านนี่ก็ปาไปเที่ยงคืนแล้วคนตัวเล็กได้แต่นั่งหงุดหงิด ปกติเวลาโกรธกันชเวซึงฮยอนก็ยังคงส่งข้อความหากันเสมอแต่คราวนี้ผิดปกติ สงสัยจะโกรธเขาจริง

'อยู่ไหน!!!' ควอนจียงเริ่มส่งข้อความไปก่อนเพราะรอให้คนตัวโตส่งมาไม่ไหว
'ยุ่ง ไม่ต้องรอด้วย ไม่กลับ' พอคนตัวเล็กเห็นข้อความที่ซึงฮยอนส่งกลับมา เขาก็แทบจะปรี๊ดแตก ปกติซึงฮยอนไม่เคยส่งหาเขาแบบนี้และบวกกับที่คนตัวเล็กหงุดหงิดอยู่ก่อนแล้วทำให้อารมณ์ของร่างเล็กแทบจะระเบิดออกมา
"ย๊าาาาาาาาาาาาาา"

"อ้าวไงไอชเวเมียมึงอะ" ยองเบพูดขึ้นเมื่อเห็นคนตัวใหญ่มาคนเดียว
"ทะเลาะอยู่ แยกนอน" ซึงฮยอนพูดพลางเดินไปนั่งเก้าอี้ประจำ
"ทะเลาะไรว้ะ ทุกทีไม่เห็นต้องแยก"
"ก็แม่งไปยุ่งกับพวกรุ่นพี่อะ กูไม่ชอบมันก็ไม่ฟังกูเลย" ซึงฮยอนพูดน้ำเสียงที่ยองเบดูก็รู้ว่าไม่ชอบจริงๆ
"มึงเลยจะแกล้งมัน...?"
"จะดัดนิสัยแม่ งหน่อยว่าให้แคร์กูบ้าง"

ครืด~

ซึงฮยอนพูดจบประตูห้องก็ปรากฎร่างที่คนตัวใหญ่พูดถึงพอดี เขาแทบจะเผลอยิ้มถ้าไม่ติดว่ามีรุ่นพี่ที่เขาสั่งให้จียงเลิกยุ่งอยู่ข้างๆ ซึงฮยอนมองตาขวาง ยองเบเมื่อเห็นดังนั้นก็ตบบ่าซึงฮยอนพลางบอกให้ใจเย็น

"พี่มาส่งละ ไปละบาย"
"แหม่อยู่ห้องถัดไป อ้างว่ามาส่ง บุญคุณมากครับ"
"เออๆพี่ไปหาจงซอกละ"
"บายครับ" จียงพูดพลางโบกมือให้รุ่นพี่คนนั้นแล้วหมุนตัวเดินเข้าห้องกำลังจะเข้าไปนั่งกับซึงฮยอนเพราะที่ประจำเขาอยู่ตรงนั้น

"ดูคุยสนุกจังนะ" ซึงฮยอนพูดลอยๆแต่ก็ทำให้คนตัวเล็กหยุดกึกได้
"อย่ามาชวนทะเลาะนะ" คนตัวเล็กพูดเปลี่ยนทิศทางไปนั่งข้างๆยองเบแทน
"ใจเย็นดิว้ะมึง" ยองเบพูดเพราะเริ่มเห็นว่าท่าทางไม่ดีแล้ว

ตอนนี้กำลังจะเข้าสู่คาบแรกแล้ว ทั้งห้องเริ่มเงียบยองเบที่อยู่ท่ามกลางสงครามของทั้งคู่เริ่มทนไม่ไหวจึงเริ่มหาทางพูดให้ทั้งสองคืนดีกัน
"ไอเชี่ยซึง มึงพูดกับเมียมึงดีๆดิ๊ มันนั่งอยู่ข้างกูมันแผ่รังสีออกมาซะกูหนาวแทนแล้วเนี่ย" ยองเบกระซิบ
"ใครเมียกู กูโสด.." ด้วยความโมโหที่อยู่ในใจซึงฮยอนเลยพูดไม่คิด หวังแค่จะกวนอารมณ์คนตัวเล็กเฉยๆ

ปัง!!
เสียงโต๊ะที่ดังขึ้นข้างๆยองเบทำให้ทั้งห้องหันมาสนใจจุดที่เกิดเสียง แม้กระทั่งซึงฮยอนเองก็ไม่คิดว่าจะเป็นเช่นนี้
"มึงอยากโสดใช่มะ ได้!!!"
จียงหยิบหนังสือยองเบที่วางไว้เตรียมสำหรับเรียนคาบแรก โยนเข้าใส่ซึงฮยอนแรงๆ
ปึก!
"โอ๊ยย" หนังสือที่ปาใส่หน้าอย่างแรงทำให้ซึงฮยอนที่ตั้งตัวไม่ทันร้องโอ๊ยออกมา คนทั้งห้องดูมีอาการตกใจไม่น้อยที่เห็นควอนจียงโมโหมากขนาดนี้
"ไอคว.ย" จียงด่าใส่หน้าซึงฮยอนแล้วหยิบกระเป๋าคู่ใจเดินออกมาจากห้อง

"ซวยแล้วมึง.." ยองเบพูด
"กูจะทำยังไงดี กูจะทำยังไงดีอะ ไอยองเบๆๆ กูแค่จะแกล้งมันเล่นเฉยๆอะ กูจะทำไงดี" ซึงฮยอนเขย่ายองเบและขอความช่วยเหลือ
"มึงอะแกล้งไม่ดูอารมณ์มันเลย"
"กูไม่รู้ว่าจะโมโหขนาดนี้อะ มึงงงง"
"สมควรละมึง"

"สัส กูง้อเมียก่อน ฝากด้วยมึงสองชื่อ ขอบคุณมาก" ซึงฮยอนพูดจบก็รีบวิ่งออกไปตามจียง

‘หวังว่ายังไม่ไปไกลนะ..’

"เอ้า ไอเชี่..ย ทิ้งกู…."

ควอนจียงวิ่งออกมาขึ้นรถของเขาแล้วขับไปเรื่อยๆโดยที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว บอกตามตรงเลยตอนนี้เขาโกรธซึงฮยอนมาก นานแล้วที่เขาไม่เคยโกรธคนตัวใหญ่มากขนาดนี้ครั้งที่แล้วที่โกรธกันเพราะคนตัวใหญ่ผิดสัญญากับเขา มันอาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่มันก็เป็นเรื่องที่ต้องใส่ใจกันไม่ใช่หรอถึงตอนนั้นจะเป็นแค่เพื่อนก็เหอะ ควอนจียงหักพวงมาลัยเลี้ยวรถเข้าไปในลานจอดรถของห้าง ตอนนี้เขาไม่อยากจะกลับคอนโดซะเท่าไหร่ เขาไม่อยากเจอหน้าใครบางคนที่ทำให้เขาอารมณ์เสีย ยอมรับตรงๆเลยว่าเขาไม่ชอบให้ซึงฮยอนพูดแบบนี้... เขารู้ว่าซึงฮยอนต้องการประชดเขาแต่ก็ไม่เห็นต้องพูดแบบนี้เลย มันเจ็บเหมือนกันนะ...

"ดูเรื่องไรดีน้าา" คนตัวเล็กพูดพร้อมกับดูตัวอย่างหนัง นี่ก็ปาไปสองทุ่มแล้วเขายังคงเดินดูของอยู่ในห้างเพื่อระบายอารมณ์ของตนและก็ได้ผลดีซะด้วย ถ้าถามว่าชเวซึงฮยอนเขาไม่ติดต่อมาบ้างหรอ....

ผมปิดเครื่องไปแล้วแหละ

"สี่ทุ่มแล้วนะ อยู่ไหนว้ะเนี่ยย" คนตัวโตพูดท่าทางร้อนรนเป็นห่วงคนตัวเล็ก โทรศัพท์ก็ไม่รับ
"คิดจะงอนไปถึงเมื่อไหร่กัน"

แอ้ด..ปัง!!!!

"ไปไหนมา!!!" ควอนจียงเดินเข้ามาในห้องก็พบว่าคนตัวสูงนั้นเดินมาหาตนทำหน้าตาบึ้งตึงใส่ก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ
"ถามว่าไปไหนมา!!" คนตัวใหญ่เห็นคู่สนทนาทำเป็นไม่สนใจจึงถามอีกครั้ง

"ไปดูหนัง" คนตัวเล็กตอบแบบไม่ใส่ใจทำท่าจะเดินไปในห้องนอน

"ไปกับใคร? แล้วทำไมต้องปิดโทรศัพท์?" คนตัวใหญ่ถามยกใหญ่เมื่อรู้ว่าคนตัวเล็กไปดูหนัง 'ก็ควอนจียงของเขาเคยดูหนังคนเดียวซะที่ไหน'

"ยุ่งทำไม! มีไรก็ไปทำ! จะนอน!!"

"ยังโกรธอยู่หรอ" คนตัวใหญ่ถาม เขารู้ดีว่าคนตัวเล็กโกรธอยู่แต่ให้ทำไง...ก็เขาแค่อยากง้อ...

คนตัวเล็กทำเป็นไม่สนใจอีกครั้งแสร้งหันหน้าไปทางอื่น

"ขอโทษ..."
"ไม่ยกโทษให้" จียงพูดแล้วเดินไปในห้องนอนของเขาอย่างรวดเร็ว
ปัง!

จียงปิดประตูใส่หน้าชเวซึงฮยอนแล้วปากระเป๋าคู่ใจลงบนเตียง

ปัง! ปัง! ปัง
เสียงทุบประตูดังขึ้นติดๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ควอนจียงสนใจเขายังคงนั่งอยู่คนเดียวเงียบๆบนเตียง

"มึง ไม่ต้องเปิดประตูให้กูก็ได้ แต่มึงต้องฟังกู"

จียงรีบลุกขึ้นไปยืนอยู่หน้าประตู ดูก็รู้ว่าเขากำลังตื่นเต้นกับสิ่งที่ซึงฮยอนกำลังจะพูดมากแค่ไหน ใจจริงเขาก็โกรธอยู่แหละแต่ไปดูหนังฆ่าเวลามันก็ดีขึ้นแล้ว 'แต่ก็นะ จะให้ง้อจนเข็ดเลย'่

"กู กูแค่หึงมึงเท่านั้นเอง กูหวงคนของกู กูผิดหรอ กูแค่ไม่อยากให้มึงไปยุ่งกับพี่เขา วันนั้นที่กูประชดมึงอะ กูแค่อยากแกล้งมึงเฉยๆ แต่...กูไม่นึกว่ามึงจะโกรธขนาดนี้ มึง

อย่าเลิกกับกูนะ

...จียง

...กู...รักมึงนะ

รักกูเหมือนเดิมนะ

ดีกันนะ...."

จียงได้ยินดังนั้นเขาก็ยิ้มออกมา ตอนนี้เขาอยากจะเปิดประตูไปกระโดดกอดคนตัวสูงมากแต่..'นิ่งไว้ จียง นิ่งไว้'

"ถ้ามึง x มึงไม่ต้องเปิดประตูก็ได้เดี๋ยวกูจะนอนรอคำตอบ o ที่โซฟา แต่ถ้ามึง o มึงเปิดให้กูเข้าไปนะ"

เงียบ...
'ทำไมเงียบ…'

"กูไปนอนแล้วนะ!!" ซึงฮยอนตะโกน

ยังเงียบอยู่....
"กูจะไปแล้วนะ!!" ซึงฮยอนตะโกนอีกครั้งเมื่อไม่เห็นวี่แววประตูจะเปิด

เงียบแบบไม่มีวี่แวว...
'สัส'
"กูไปจริงๆนะ!!!.." =.,=

เงียบ...
'กูไปก็ได้ TT ไอเชี่ยย'

แอ้ด..

"ไม่มานอนด้วยกันหรอ..."

'ไอสัส เปิดช้า...TT'

ชเวซึงฮยอนหยุดกึกแล้วหันไปหาคนตัวเล็ก เขายิ้มให้คนตัวเล็กทันที

"ไม่ตอบแปลว่าไม่สินะ!"

"เฮ้ยๆๆๆ นอนดิ"
ซึงฮยอนเห็นคนตัวเล็กจะปิดประตูก็รีบเอาตัวดันประตูแล้วรีบเข้าไปในห้อง
"นึกว่าจะใจร้ายให้นอนโซฟาซะละ ตกลง o นะ"

"เออ!!"

"โหย พูดจาไม่เพราะเลยอะ พูดใหม่ๆ"

"อืม"

"อีกทีๆ"

"กูตอบ x เชิญมึงออกไปนอกห้อง"

"โห ไรว้ะ จียงง" คนตัวใหญ่เริ่มเข้ามาเซาะแซะคนตัวเล็ก

"กูยังเคืองมึงอยู่นะ" จียงพลักหัวซึงฮยอนออก

"ก็หายเคืองสิ นะ หายเคืองนะ" ซึงฮยอนทำหน้าอ้อนวอนสุดชีวิต สาวๆมาเห็นคงจะละลายใจอ่อนไปแล้วล่ะ แต่ไม่รู้ทำไมควอนจียงถึงขนลุก *~*

"เออ กูหายเพราะขนลุกมึงหรอกนะ" จียงเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

"มึงเขิลก็บอก ทำมาเป็นขนลุก ชิส์"
"อะไร"
"เบื่อคนปากแข็ง"
"นี่จะชวนทะเลาะอีกใช่มะ"
"ก็ป่าว...แค่น่ารักดี" จียงได้ยินดังนั้นแก้มก็ขึ้นสีอย่างรวดเร็วได้แต่ก็ 'เก๊ก' ไว้ แต่มีหรอที่ซึงฮยอนจะไม่รู้
"น่ารักอะไร" จียงถามทั้งๆที่รู้คำตอบ

"ผ้าปูที่นอนมึงเปลี่ยนใหม่ใช่ป้ะ น่ารักดีว้ะ"
จียงได้ยินดังนั้นก็หุบยิ้มแล้วมองค้อนซึงฮยอนทันที

"ตกลงมึงชมผ้าปูที่นอนใช่ป้ะ"
"แต่คนเปลี่ยนก็น่ารัก"

.....'เชี่ยจริง'.....

"พวกมึงดีกันแล้วหรอ" ยองเบถาม
"อืม" จียงตอบ
"จริงๆพวกมึงทะเลาะกันนิดเดียวเองนะ"
"สำหรับกูอะทะเลาะกับจียงก็เป็นเรื่องใหญ่เสมอแหละ" ซึงฮยอนพูดพลางเอามือไปคล้องคอจียงเอาไว้พร้อมกับส่งยิ้มให้ จียงก็ยิ้มตอบกลับไปเช่นกัน

"เลี่ยนว้ะ"

E N D

[SF BIGBANG] TEMPG Forgive me❤

ผลงานอื่นๆ ของ diamonside ดูทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ diamonside

นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

คำนิยม Top

คำนิยมล่าสุด

ความคิดเห็น