คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Happy Valentine Day part 3 : KIHAE
Happy Valentine Day part 3 : KIHAE
“ ไมใช่แบบนั้นซะหน่อย .... มันต้องพิสูจน์แบบนี้ต่างหาก “ ไม่ต้องให้ดงเฮต้องงนานเพราะพอพูดจบคิบอมก็ก้มลงปิดปากบางด้วยปากตัวเองทันที มันต้องพิสูจน์แบบนี้ถึงจะรู้ว่าไอ้หนวดเจ้าปัญหายังอยู่หรือเปล่า คราวนี้ไม่รอช้าให้เสียเวลาลิ้นหนาถูกส่งเข้าไปสำรวจโพรงปากด้านในของดงเฮทันที ลิ้นร้อนกวาดต้อนควานหาความหวานเหมือนคนที่หิวกระหาย รุกเร้าและซุกซนด้วยแรงอารมณ์ของเจ้าของ ให้ตายเถอะทำไมดงเฮของเค้าถึงได้หวานขนาดนี้นะ ?
“ อื้อ “ เสียงหวานที่ครางออกมาเพราะว่าโดนปลุกเร้าอย่างหนัก ถ้าเป็นแบบนี้ดงเฮคงต้องตายคาอกคิบอมแน่ๆ แต่ว่าก่อนที่จะหลงไปกับสัมผัสวาบหวามที่อีกคนกำลังป้อนให้ ดงเฮกลับออกแรงดันอกคิบอมที่ดูเหมือนกำลังหลงใหลกับความหวานของตัวเองออกแรงๆซะงั้น
“ ไม่เอา!!! คิบอมปล่อยก่อน “ เบ้ปากทันทีที่ริมฝีปากเป็นอิสระ
“ ทำไมล่ะ “ ชักสงสัยแล้วซิว่าทำไม่วันนี้ดงเฮถึงขยันปฏิเสธเค้าซะจริงๆ
“ ก็มันขมอ่ะ คิบอมทำไมไม่ล้างครีมโกนหนวดออกก่อนล่ะ “ ว่าพลางยกมือขึ้นเช็ดปากตัวเองแรงๆ จนคิบอมชักกลัวว่ามันจะช้ำไปก่อน ก็เค้าอยากให้มันช้ำเพราะฝีมือตัวเค้าเองมากกว่านี่นา
“ คิบอมขี้โกง ปล่อยเค้าเลยนะแล้วก็รีบอาบน้ำเลยด้วย “ ดงเฮที่ตอนนี้สองแขนออกแรงดันคนตัวโตกว่าเพื่อให้ปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระ อายจะแย่ ! วันนี้คิบอมมือไวกว่าปกติ แถมยังเจ้าเล่ห์อีกต่างหาก
“ ดงเฮอ่า ทำไมวันนี้ดื้อจังเลย “ เป็นคิบอมบ้างที่เริ่มจะงอแง
“ เค้าดื้อตรงไหน มีแต่คิบอมนั่นแหละที่ขี้โกง “
“ ก็ดื้ออยู่นี่ไง... ดื้อไม่ยอมให้ผมจูบ “
“ ... “
“ คนเค้าคิดถึงจะแย่ อยากจะกอด อยากจะจูบให้หายคิดถึงอ่ะ “ พูดจบก็ส่งปลายจมูกตัวเองไปสูดเอาความหอมที่แก้มนวลอีกที แล้วเงยหน้าขึ้นมองคนสวยที่ยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ซะยังงั้น อย่างนี้มันน่าจับ.. กด .. ให้หายคิดถึงซะจริงๆ
“ คิบอมรีบอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวเค้าออกไปรอข้างนอก “ คนสวยที่พอพูดจบก็ทำท่าจะหมุนตัวหันหลังออกจากห้อง คิบอมเลยต้องจำยอมปล่อยมือที่โอบเอวบางอยู่ออกอย่างเสียไม่ได้
เอาน่า..ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล รอผมก่อนนะครับ.. รับรองยังไงคืนนี้ดงเฮก็ไม่มีทางรอดพ้นมือเค้าไปได้หรอก ไม่เชื่อเอาหัวคนข้างห้องเป็นประกันเลยซิเอ้า!!!!!
“ ก็ได้ งั้นออกไปรอผมก่อนนะ... เดี๋ยวออกไปหา “ ว่าจบก็ส่งสายตากรุ้มกริ่มไปให้
ดงเฮที่พอออกมาจากห้องน้ำก็เดินตรงไปนั่งลงที่ปลายเตียง สายตาหวานมีแววหวั่นไหวอยู่ในที คิ้วเรียวขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างคนที่กำลังใช้ความคิด เสียงน้ำที่ตกลงกระทบพื้นเป็นสัญญาณว่าคิบอมกำลังอาบน้ำอย่างที่เค้าบอกให้ทำก่อนหน้านี้จริงๆ ใบหน้าเรียวก้มลงมองพื้นเหมือนกำลังหาคำตอบ.... เหมือนว่ากำลังลังเล
… พรึ่บ ...
….. แกร๊ก .....
.........................................................
เพราะเสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นทำให้คยูฮยอนที่กำลังเมามันส์กับเกมส์โปรดต้องเงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังเดินเข้ามานั่งลงที่ข้างๆเค้า เอ! เหมือนหนังที่กำลังฉายภาพซ้ำยังไงไม่รู้???ในความรู้สึกของคยูฮยอน เหมือนมันเคยเกิดขึ้นไปเมื่อครู่นี้นี่เองแฮะ !!!
“ อย่าบอกนะว่ายังไม่ง่วง เลยออกมาเดินเล่นน่ะ “ เอ่ยแซวทันทีที่อีกฝ่ายทรุดตัวลงนั่ง
“ เปล่า ! มาตามหาคน ...... นายเห็นดงเฮรึเปล่า ? ฉันออกมาจากห้องน้ำแล้วไม่เห็นอ่ะ “ อีกคนก็ตอบทันควัน พร้อมกับยิงคำถามตามออกมาติดๆ
“ เมียหนี ว่างั้น ? “
“ ... “
“ หึ “ เพราะเสียงที่เหมือนกับว่ามีอะไรให้ขำของคยูฮยอนทำให้คิบอมอดที่จะสงสัยไม่ได้ คิ้วเข้มขมวดเป็นปมกับพฤติกรรมของไอ้น้องสิบสาม
“ ขำอะไรวะ “
“ เปล่า !! แค่สงสัยว่านายไปทำอะไรให้เค้ากลัวหรือเปล่าล่ะ “ เหลือบตามองคนที่นั่งข้างแว่บหนึ่งก่อนจะเบนสายตากลับไปยังหน้าจอ LCD อีกครั้ง ส่วนมือน่ะเหรอ !ยังคงกดปุ่มอย่างคล่องแคล่วต่อไป
“ ทำไมถามแบบนั้น ฉันจะไปทำอะไรเค้า “
“ เช่นว่า ไปขู่อะไรเค้าไว้ “ ยังคงตั้งคำถามแปลกๆต่อ จนคิบอมชักจะเริ่มสงสัยแล้วว่าไอ้น้องสิบสามคนนี้มันรู้อะไรกันแน่
“ ขู่ ??? ฉันจะไปขู่อะไร ...... ขะ ขู่ . . เหรอ “ หรือว่าเป็นเรื่องนั้น หรือว่าดงเฮจะกลัวเรื่องที่เค้าพูดไว้เมื่อตอนกลางวัน ร่างสูงกลอกตาไปมาอย่างคนที่ใช้ความคิดกับคำพูดของคยูฮยอน คิบอมที่กำลังคิดตามที่คนข้างๆพูดแล้วหันไปมองคยูฮยอนที่กำลังหันมามองที่เค้าเหมือนกันแถมหมอนั่นยังยักคิ้วให้อีก
“ นายรู้อะไรมา บอกฉันมาเดี๋ยวนี้เลยคยูฮยอน “ ว่าพลางขยับตัวเข้าหาอีกฝ่ายเพื่อเค้นคำตอบ
“ เปล่า ! ก็แค่ถามดู ถ้านายไม่ได้ทำอะไรก็ดีแล้ว คืนนี้จะได้กินปลาสมใจอยากไง “ พูดจบก็หันไปสนใจเกมส์ของตัวเองต่อ ทำเหมือนประหนึ่งว่าตัวเองไม่ได้พูดอะไรที่ชวนให้คิดซะงั้น ส่วนอีกคนที่หลังจากฟังคำถามแปลกๆของมักเน่ของวงแล้วก็ให้สงสัย แต่จะให้เค้นเอาคำตอบจากไอ้หล่อตรงหน้าก็คงยากเพราะว่าหมอนี่มันมึนจะตาย บทจะไม่พูดก็เงียบกว่าเค้าซะอีก เอาเป็นว่าไปตามหาดงเฮของเค้าแล้วถามให้รู้เรื่องจะดีกว่า
... ก๊อก .. ก๊อก .. ก๊อก ...
ประตูถูกเปิดหลังจากที่คิบอมเคาะไม่นาน อีทึกที่โผล่หน้าออกมาพร้อมกับรอยยิ้มเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่หน้าห้องเป็นใคร
“ มีอะไรรึเปล่าคิบอม “ ถามออกไปพร้อมรอยยิ้มที่ยังประดับบนใบหน้าสวยไม่จาง รอยบุ๋มของลักยิ้มที่โชว์หลาบนหน้าส่งผลให้อีทึกดูเด็กลงกว่าอายุจริงไปหลายปี
“ คือ พี่ยังไม่นอนใช่ไหม ? “
“ อืม ? มีไร “
“ เอ่อ.. ดงเฮอยู่กับพี่รึเปล่าฮะ “
“ เปล่านี่ ... ทำไมทะเลาะกันเหรอ ? “
“ เปล่าหรอกฮะ ... ว่าแต่....ทำไมพี่ให้พี่คังอินนอนที่พื้นแบบนั้นล่ะ “ ปฏิเสธความสงสัยของอีทึกเสร็จก็ถามต่อทันที เมื่อสายตาที่มองเลยเข้าไปในห้องเห็นพี่หมีที่นอนอยู่กับพื้นห้องโดยมีผ้าห่มผืนใหญ่คลุมอยู่ ... หรือว่านางฟ้าจะโกรธที่พี่หมีของเราดื่มมากไปซะแล้ว
“ ไม่มีอะไรหรอก ก็คังอินน่ะเวลาเมาแล้วชอบนอนดิ้น แถมพอดึกๆยังชอบตื่นมาอ้วกเอาของเก่าออก พี่ขี้เกียจลุกมาเปลี่ยนผ้าปูตอนดึกๆน่ะ เลยกันไว้ก่อนโดยการให้มันนอนพื้นซะเลย “ ว่าพลางหันไปมองคนที่ตัวเองพูดถึงที่กำลังหลับสนิทเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลที่กินเข้าไป
“ งั้นผมไม่กวนดีกว่า ราตรีสวัสดิ์ฮะ “ พูดจบก็ยกยิ้มที่มุมปากนิดๆ เพราะอะไรน่ะเหรอ ? ก็ในเมื่อคนของเค้าไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วเค้าจะดันทุรังอยู่ต่อทำ.....อะไรล่ะ ไปตามหาปลาหวานของเค้าต่อดีกว่า
หลังจากปิดประตูลงอีทึกก็เดินตรงกลับไปที่เตียงทันที ขาเรียวก้าวพาตัวเองขึ้นไปนั่งจมปุกบนเตียง แต่สายตายังจับจ้องไปที่คนที่หลับอย่างสบายที่พื้น
“ วันนี้นอนที่พื้นนั่นแหละ บอกแล้วว่าไม่ให้ดื่มเยอะก็ไม่เชื่อ สมน้ำหน้าให้หนาวตายไปเลย “ แต่พอบ่นกับตัวเองจบ จังหวะเดียวกับที่เห็นคนที่นอนอยู่ที่พื้นห้องดิ้นจนผ้าห่มเลื่อนลงไปอยู่ที่เอว ก็รีบก้มลงไปหยิบเอาผ้าห่มขึ้นห่มให้อย่างรวดเร็ว ... ดีแต่ปากแล้วอีทึก เมื่อห่มผ้าให้คังอินเสร็จมือเรียวก็เอื้อมไปปิดไฟเพื่อที่ตัวเองจะได้พักบ้าง แต่กลับเปิดไฟหัวเตียงเอาไว้ ซึ่งผิดจากปกติที่เวลานอนอีทึกชอบที่จะปิดๆไฟมืดเพื่อที่จะได้หลับสนิท แต่ที่วันนี้ต้องเปิดไฟหัวเตียงไว้ก็เพราะเพื่อว่าจะได้มองเห็นคนที่นอนอยู่ที่พื้น ก็เผื่อว่าจะได้เห็นว่ามันเป็นไงบ้างน่ะซิ ! ไม่ได้ห่วงนะ
...แค่กลัวว่า SJ จะมีไม่ครบ 13 แค่นั้นเอง ก็กลัวแฟนคลับจะเสียใจน่ะ ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้นจริงๆ
คิบอมที่หลังจากเดินมาจากห้องอีทึกแล้วร่างสูงที่เริ่มคิดว่าคนสวยของเค้าจะไปอยู่ที่ไหน ไม่ใช่ห้องอีทึก ก็น่าจะเป็นคนที่ปลาน้อยของเค้าสนิทที่สุดอย่างฮยอกแจ .. แต่ว่าวันนี้เจ้าไก่มีมังกรจากเมืองจีนอยู่ด้วยแบบนี้ ดงเฮคงไม่กล้าเข้าไปเป็น ก ข ค ง เป็นแน่ งั้น..แล้วดงเฮจะไปอยู่ที่ห้องไหนกันนะ ......
“ อา ....ซองมิน “ ใช่...ต้องเป็นห้องซองมินแน่ๆ เพราะว่าไอ้หมาป่าคยู ยังเล่นเกมส์อยู่ข้างนอกซองมินก็ต้องอยู่คนเดียว คิดได้แบบนั้นขายาวก็รีบก้าวให้ยาวขึ้นเพื่อเดินไปยังห้องที่อยู่อีกฝั่งของหอทันที
ก๊อก .. ก๊อก .. ก๊อก
เคาะไป สอง สามที เจ้าของห้องร่างอวบก็เดินมาเปิดประตูให้ ทันทีที่ประตูเปิด
“ ทำไมมาช้าจับเลยห๊ะ ? นึกว่าจะรอให้เช้าก่อนซะอีก “ ยังไม่ทันได้เอ่ยถามว่าเห็นปลาหวานของตัวเองหรือเปล่า แต่กลายเป็นซองมินที่เริ่มต้นตั้งคำถามขึ้นมาซะก่อน จนคิบอมอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าทำไมกระต่ายอวบของไอ้หมาป่าคยูถึงได้ตั้งคำถามแปลกๆแบบนี้
“ พี่..เห็นดงเฮหรือเปล่า “
“ เห็นซิ....แล้วก็รีบเอามันกลับห้องเลยด้วย ฉันง่วงจะแย่แล้ว “ ซองมินที่เวลาพูดไม่ได้พูดเสียงแบบปกติแต่กลับกระซิบกระซาบซะงั้น ทำไมน่ะเหรอ...ก็เพราะคนสวยของคิบอมน่ะซิที่จู่ก็บุกเข้ามาที่ห้องบอกว่าจะมาเล่นเกมส์ด้วยทั้งๆที่ปกติก็รู้อยู่ว่าซองมินน่ะไม่ได้ชอบเล่นเกมส์ขนาดนั้น แต่ดงเฮก็ยังคะยั้นคะยอให้เล่นเป็นเพื่อน พอบอกให้ไปเล่นกับคยูฮยอนก็ไม่เอา อ้างแต่ว่าคยูฮยอนชอบเล่นโกง แถมยังเจ้าเล่ห์ยืนยันว่าจะเล่นกับเค้าให้ได้สุดท้ายเลยต้องนั่งถ่างตาเล่นเป็นเพื่อนดงเฮจนป่านนี้ ในใจก็ภาวนาให้ไอ้เจ้าของปลาจอมดื้อตัวนี้มาลากมันกลับไปห้องซะที และนี่ก็คือเหตุผลที่พอเห็นหน้าคิบอมซองมินถึงได้ยิงคำถามแปลกๆนั่นออกไป
“ พี่ซองมิน มาเล่นต่อได้แล้ว ไม่งั้นพี่ต้องแพ้แน่ๆ “ ฝ่ายคนที่กำลังถูกนินทาอยู่ก็กำลังมุ่งมั่นอยู่กับเกมส์ที่ตัวเองกำลังเป็นฝ่ายได้เปรียบอยู่ ตะโกนเรียกอีกฝ่ายเมื่อเห็นว่าซองมินหายไปนาน ใบหน้าหวานหันกลับไปมองที่หน้าประตูเมื่อไม่ได้รับสัญญาณตอบกลับจากซองมิน แต่สายตาหวานก็สบเข้ากับสายตาของคิบอมที่กำลังจ้องมองมาที่ตัวเองพอดี ดงเฮมีสีหน้าตื่นๆเล็กน้อยแต่ก็สามารถปรับให้เป็นปกติได้ในแทบจะทันที แต่ก็ไม่พ้นสายตาของร่างสูงที่ยืนอยู่ที่หน้าประตูไปได้
“ ดงเฮกลับห้องได้แล้ว “ ไม่พูดเปล่าขายาวยังก้าวเข้ามาประชิดตัวคนที่นั่งอยู่บนเตียงนุ่มอีกต่างหาก มือหนาเอื้อมไปหยิบเอาจ๊อยสติ๊กที่อยู่ในมือของดงเฮออก แต่มือบางก็ยังคงออกแรงยื้อเอาไว้ แถมยังส่งรังสีไม่พอใจออกมาขู่ซะด้วยซิ
“ ไม่เอา !! เค้ายังเล่นอยู่นะ คิบอมกลับไปนอนก่อนเลย เค้ายังสนุกอยู่เลยเน๊อะ พี่ซองมินเน๊อะ “ ลำพังคนเดียวกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่เชื่อเลยหันหน้าไปพยักพเยิดกับซองมินที่ยืนอยู่ข้างๆคนตัวสูง แต่กระต่ายอวบก็ไม่ได้ตอบรับแต่ประการใดเพียงแต่ทำหน้าเหมือนกระต่ายเพลียเท่านั้น ก็ตอนนี้เค้าง่วงจนไม่รู้จะยังไงแล้ว จะไล่เจ้าปลาหน้าหวานให้มันกลับห้องไปได้แล้วแบบตรงๆก็กลัวมันจะน้ำตาร่วงมันยิ่งเซ้นซิทีฟขั้นรุนแรงอยู่ด้วย ก็เลยแกล้งเล่นเกมส์แพ้มันอยู่หลายรอบแต่ดูเหมือนฝ่ายนั้นจะมิได้นำพาเลยซักนิดยังคงตั้งหน้าตั้งตาชวนเล่นเกมส์แล้วเกมส์เล่า จนซองมินได้แต่ภาวนาในใจให้คิบอมมาลากตัวกลับซะที
“ นี่ ! ก็เล่นมาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ ? พี่ซองมินเค้าจะได้พักผ่อนบ้าง “
“ ไม่เอา เค้ายังอยากเล่นต่อนี่นา “ ไม่พูดเปล่ายังทำหน้ายู่อีกต่างหากเห็นแบบนี้แล้วมันน่าลากกลับห้องแล้ว... กิน ..ชนิดแบบที่ว่าไม่ต้องให้เดินไปไหนกันเลยทีเดียว
“ ถ้ายังอยากเล่นต่อ งั้นเดี๋ยวผมเล่นเป็นเพื่อนเอาไหม ? ”
“ ไม่เอาอ่ะ คิบอมน่ะอ่อนจะตายไป เล่นด้วยก็มีแต่เค้าที่จะชนะไม่เห็นจะสนุกตรงไหน “ เบ้ปากตอนจบด้วยพร้อม แต่ก่อนที่คิบอมจะพูดต่อเจ้าของห้องยืนฟังอยู่นานก็พอจะเดาได้ว่ายังไงซะไอ้ปลาดื้อตัวนี้ มันคงแถที่จะอยู่ในห้องนี้ต่อไปเป็นแน่ เพราะฉะนั้นต้องเสริมแรงอีกฝ่าย
“ แต่ว่าฉันง่วงแล้วนะ นายน่ะกลับไปนอนได้แล้วนะดงเฮ ถ้าอยากเล่นก็ไปเล่นกับคิบอมแล้วกัน หรือไม่งั้นก็มาเล่นกันวันหลังนะ “ ว่าจบกลัวไม่เชื่อเลยหาวโชว์ไปหนึ่งที
“ แต่.. “
“ ไม่ต้องแต่แล้ว ถ้าจะเล่นหลังเสร็จตารางพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ .... เข้าใจ๋? “ เมื่อเล่นไม้อ่อนไม่ค่อยเห็นผล กระต่ายน้อยน่ารักเลยต้องตีหน้าโหดเพื่อส่งปลาน้อยกลับไปให้เจ้าของมันขย้ำ และดูเหมือนว่าจะได้ผลแฮะ!!!เพราะว่าดงเฮที่ทำท่าเหมือนจะเถียงต่อมีอันต้องหุบปากฉับเมื่อเห็นซองมินในมาดโหด
“ กลับห้องเราได้แล้ว ......ยังไงซะคืนนี้ ดงเฮก็หนีผมไม่พ้นหรอก “ คำแรกก็พูดเสียงดังหน่อย แต่คำหลังน่ะกระซิบให้ได้ยินกันสองคน ที่พูดออกไปแบบนี้ก็เพราะคิบอมเริ่มมั่นใจแล้วว่าที่คนตัวเล็กปฏิเสธเค้าหลายต่อหลายครั้งในวันนี้ แล้วยังอุตส่าห์หนีมาอยู่ห้องของคนอื่นตั้งนานสองนานก็เพียงเพื่อหนีเค้าน่ะเอง ! ฮึ...คงจะกลัวโดนกดจนลุกไม่ขึ้นตามที่ผมขู่ไว้เมื่อตอนกลางวันซินะ
คิบอมที่ยืนมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้ค่อยๆขยับตัวลุกจากเตียงของซองมินช้าๆ ช้าซะจนคิบอมอยากจะออกแรงกระชากแล้วลากให้เดินเร็วๆเพื่อที่จะได้ถึงห้องของเราเร็วๆ แต่ไม่เป็นไร ช้าๆก็ได้ครับยังไงก็โดนอยู่ดี แล้วที่สำคัญผมจะเอาคืนให้เข็ดเลยวันหลังจะได้ไม่ต้องมาเดินตามหาให้เสียเวลาอีก ริมฝีปากหนากดยิ้มตลอดเวลาที่เดินกลับห้อง มือหนากุมมือบางไว้แน่นเหมือนกลัวว่าคนที่เดินอยู่ข้างๆจะหายไปอย่างนั้นแหละ คิบอมที่เหลือบตามองดูดงเฮที่เดินคู่กัน ตอนนี้บนใบหน้าคนตัวเล็ก คิ้วสวยถูกเจ้าของผูกเข้ากันจนแน่น คงคิดหาทางหนีผมอยู่ล่ะซิคนสวย แต่ไม่มีทางหรอก ลงได้อยู่ในมือผมแบบนี้ไม่มีทางหนีไปไหนได้แน่นอน
..... แกร๊ก ...........
เสียงล็อคลูกบิดประตูที่ดังขึ้นดึงสติของคนตัวเล็กที่ถูกลากกลับมาห้องให้กลับมาอยู่ที่ตัวอีกครั้ง หลังจากที่โดนคิบอมลากออกมาจากห้องของซองมิน ดงเฮก็ตกอยู่ในภวังค์ของตัวเองจนได้ยินเสียงปิดประตูพร้อมกับเสียงล็อคนั่นแหละสติของคนสวยจึงกลับมาอีกครั้ง สองขาที่พาตัวเองเดินตรงไปยังเตียงแต่ในสมองของดงเฮที่ตอนนี้กำลังคิดหาวิธีที่จะหลบเลี่ยงการทบต้นทบดอกของคนตัวสูง
“ อา...ก็เค้ากลัวลุกไม่ขึ้นนี่นา “ ความคิดของคนสวยที่กำลังเตลิดไปเพราะคำขู่เมื่อตอนกลางวัน ก็คิบอมนะเอาจริงเอาจังกับเรื่องนี้แค่ไหน ทำไมดงเฮจะไม่รู้ แต่ขาเรียวที่ยังพาเจ้าของร่างเดินยังไม่ถึงเตียงดีก็ต้องมีอันต้องหยุดซะก่อน....
... หมับ ....
“ อ๊ะ !!!! “ ดงเฮที่เผลออุทานออกมาเพราะถูกคนที่เดินตามมาหลังจากล็อคห้องเรียบร้อยสวมกอดจากด้านหลังทำเอาคนสวยตกใจไม่น้อยที่ถูกจู่โจมแบบไม่รู้ตัว ส่วนคนที่สวมกอดก็ไม่ได้กอดเปล่าๆ กลับกดปลายจมูกลงไปกับต้นคอขาวๆตรงหน้าเพื่อสูดความหอมเฉพาะตัวของร่างบางในอ้อมกอดไปกักตุนในปอดของตัวเองแรงๆ หลายๆที และดูเหมือนว่าความหอมมันจะยั่วใจจนต้องลากปลายจมูกโด่งของตัวเองไล่ต่ำลงไปตามแผ่นหลังแม้ว่าจะถูกปกปิดด้วยเนื้อผ้าของชุดนอนสีอ่อนที่ดงเฮใส่อยู่ แต่คิบอมก็รู้ดีว่าใต้เนื้อผ้านั้นมีผิวนุ่มๆและหอมมากแค่ไหนซ่อนตัวอยู่
“ คะ คิ คิบอม “ ส่วนคนที่โดนจู่โจมทำได้เพียงส่งเสียงเรียกชื่อของอีกฝ่ายเบาๆ ในขณะที่พยายามข่มความรู้สึกวาบหวามซึ่งคนที่ซ้อนตัวอยู่ด้านหลังกำลังจงใจสร้างมันขึ้นมา ขนอ่อนทั่วร่างลุกชันขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ เลือดในกายเหมือนจะไหลเวียนดีจนทำให้ผิวขาวๆเริ่มปรากฏสีชมพูอ่อนไปทั่วทั้งผิวสวย
คิบอมที่กำลังเพลิดเพลินไปกับความหอมหวานของคนตัวเล็ก ริมฝีปากหนากดจูบไปทั่วทั้งต้นคอขาวจนตอนนี้ผิวขาวๆปรากฏรอยแดงหลายรอย พอสร้างรอยที่ต้นคอเสร็จก็เลยไปกดจูบลงที่ไหล่บางแรงๆอีกหลายทีจนดงเฮต้องห่อไหล่ขึ้นด้วยความรู้สึกที่ยากจะบอกได้ในตอนนี้ ส่วนมือหนาก็มีหน้าที่ไม่ต่างจากจมูกและริมฝีปาก เพราะว่ามันไม่ได้กอดเฉยๆแล้วในตอนนี้ แต่กลับลูบไล้ วนไปมาเบาๆที่หน้าท้องแบนเรียบ เพื่อเพิ่มความปั่นป่วนให้คนในอ้อมกอดมากขึ้น
“ คิบอม..ดะ เดี๋ยวก่อน “ แต่ก่อนที่คนสวยจะหลงไปกับความวาบหวามที่คนตัวสูงกำลังจงใจสร้างให้เกิดขึ้นกับตัวเอง ดงเฮก็พลิกตัวหันหน้าเข้าหาคิบอมแล้วออกแรงผลักที่อกแกร่งเพื่อหยุดคนที่กำลังหน้ามืดเพราะความคิดถึง
“ ไม่เดี๋ยวแล้ว “ ว่าจบก็ส่งปลายจมูกไปสูดความหอมที่แก้มนุ่มนิ่มเต็มแรง ในขณะที่เจ้าของแก้มเหมือนจะคิดผิดที่หันหน้าเข้าสู้ แต่ก็พยายามหลบหลีกอย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้ถูกเจ้าจมูกโด่งๆนั่นเอาเปรียบ แต่อีกฝ่ายกลับออกแรงกระชับอ้อมกอดของตัวเองให้มากขึ้นจนทำให้ร่างของดงเฮแทบจะฝังเข้าไปในอกของตัวเอง และตอนนี้ระหว่างสองคนแทบไม่เหลือช่องว่างให้อากาศลอดผ่านเลยด้วยซ้ำ ขนาดยังมีเสื้อผ้ากั้นระหว่างผิวอยู่ แต่ดูเหมือนว่ามันไม่ได้ช่วยให้ความร้อนในร่างกายของคิบอมลดลงเลย ยิ่งคนตัวเล็กเบี่ยงหน้าหลบเท่าไหร่ ก็เท่ากับเปิดโอกาสให้คิบอมได้สัมผัสกับผิวนุ่มตรงลำคอขาวมากขึ้นเท่านั้น
ตอนนี้ความคิดของคนตัวสูงมีเพียงอย่างเดียวคือ จะไม่ยอมให้คนในอ้อมกอดมีโอกาสบ่ายเบี่ยงอีกแล้ว เพราะว่ากว่าจะเอามาอยู่ในอ้อมกอดได้ก็เล่นเอาเดินหาอยู่หลายรอบ และที่สำคัญความคิดถึงมันก็มีมากจนจะล้นอกอยู่แล้ว ยังไงซะคืนนี้ปลาน้อยตัวนี้ก็ต้องโดนกินอย่างแน่นอน แถมยังเป็นการกินที่มาราธอนซะด้วยซิ !
คิบอมที่ยอมเงยหน้าขึ้นจากซอกคอหอมๆกำลังจ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่ทำให้ดงเฮรู้สึกเสียวในท้องแปลกๆ แต่ก่อนที่จะได้เอ่ยอะไรออกมาวงแขนแกร่งข้างหนึ่งก็ช้อนเข้าที่ใต้เข่าของคนสวย ส่วนอีกข้างก็โอบประคองเข้าที่แผ่นหลัง ส่งผลให้ร่างบางของดงเฮลอยขึ้นจากพื้นทันที
“ หวา..... “ ร้องอย่างตกใจที่จู่ตัวเองก็ลอยขึ้นจากพื้นด้วยฝีมือของร่างสูงตรงหน้า แขนเรียวถูกยกขึ้นโอบรอบคอคิบอมแน่นแบบอัตโนมัติเพราะกลัวตก ส่วนขายาวๆของคนอุ้มน่ะเหรอ!!!! รีบสาวท้าวเดินตรงไปยังเตียงที่ตั้งอยู่ห่างออกไปเพียงนิดอย่างรวดเร็ว และทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสกับพื้นเตียงนุ่ม วงแขนเรียวที่ตอนแรกโอบรอบคอคิบอมอยู่ก็เปลี่ยนมาดันที่อกแกร่งทันทีที่เห็นว่าคนที่ท้าวแขนคร่อมร่างตัวเองอยู่กำลังก้มหน้าลงมาทำให้ระยะห่างระหว่างหน้าตัวเองกับคิบอมน้อยลงเรื่อยๆ
คิบอมนึกขัดใจที่จู่ๆดงเฮก็ยกมือขึ้นมาดันอกตัวเองออกซะงั้น ก็จะไม่ให้รู้สึกหงุดหงิดได้ไงการที่ดงเฮดันเค้าไว้แบบนี้มันทำให้เค้าอดที่จะได้ชิมริมฝีปากสีสวยตรงหน้าน่ะซิ !!
“ คิ..คิบอมเค้าง่วงแล้วอ่ะ !! นอนเถอะนะ “ เอ่ยออกมาเสียงอ้อนๆ แต่เมื่อเห็นสายตาที่คิบอมมองมาแล้วอดที่จะรู้สึกผิดไม่ได้ ทำไมจะไม่รู้ว่าตอนนี้คิบอมรู้สึกยังไงแต่..ว่าตอนนี้ดงเฮกลัวการที่ตัวเองจะลุกไม่ขึ้นมากกว่าซะแล้ว ก็จะไม่ให้กลัวได้ไงครั้งที่แล้วไม่ได้เจอกันแค่อาทิตย์เดียว คิบอมก็จัดให้จนเกือบถึงเช้า แถมพอเช้ามาก็ต้องไปถ่ายรายการวาไรตี้ที่แม้ว่าจะไม่ต้องโชว์สเต็ปการเต้นมากนัก แต่ก็ต้องมีการเล่นเกมส์ ขยับร่างกายบ้าง จนทำให้หลายๆคนรวมไปถึงรุ่นพี่คังโฮดงอดที่จะสงสัยกับท่าเดินแปลกๆของเค้าไม่ได้ แต่ยังดีที่พวกนั้นไม่ได้มาถามกับตัวเค้าเองแต่กลับไปถามเอากับลีดเดอร์นางฟ้าอีทึกแทนรายนั้นเลยตอบไปว่าเค้าเกิดอุบัติเหตุตอนซ้อมเต้นจนทำให้ขาเจ็บเลยเดินแปลกๆอย่างที่เห็น ถ้าขืนมาถามกับเจ้าตัวมีหวังดงเฮคงเผลอแสดงท่าทางพิรุธออกมาให้เห็นเป็นแน่
ดงเฮที่เผลอคิดไปถึงเรื่องราวเมื่อครั้งที่ห่างกันหนึ่งอาทิตย์ จนทำให้เกือบไปทำงานไม่ได้แล้วก็อดที่จะหน้าแดงไม่ได้ แล้วนี่มันสองอาทิตย์เลยนะ แถมคิบอมยังพูดขู่ไว้แบบนั้นอีก เป็นแบบนี้แล้วจะไม่ให้กลัวได้ไง
“ ทำไม ไม่คิดถึงผมเหรอ “
“ เปล่านะ เค้าน่ะคิดถึงคิบอมจะแย่ .... แต่ว่าพรุ่งนี้เค้าต้องไปอัดรายการเพลงน่ะ “ กลัวว่าคนรักจะเข้าใจผิดที่ตัวเองเอาแต่ปฏิเสธ เลยต้องอธิบายถึงสาเหตุที่เค้าปฏิเสธร่างสูงให้ได้ฟัง ถึงแม้ว่าเหตุผลจะฟังดูไม่เข้ากันก็เถอะ
“ กลัวว่าจะเต้นไม่ไหว ..ว่างั้น “ คิบอมที่พอพูดจบก็ยกยิ้มจนแก้มแทบแตก ก็จะอะไรซะอีกล่ะ ก็เค้าน่ะขำคนตัวเล็กที่กลัวว่าจะโดนกดจนลุกไปทำงานไม่ไหวน่ะซิ ตอนนี้ดงเฮคงกำลังสับสน ใจหนึ่งคงกลัวว่าเค้าจะโกรธที่ตัวเองปฏิเสธ ส่วนอีกใจก็คงกลัวว่าจะลุกขึ้นไปทำงานไม่ไหว เห็นแล้วก็ให้สงสารที่ถึงแม้ว่าจะหนีแล้วแต่ก็ยังหนีไม่พ้น ยังไงคืนนี้ปลาน้อยก็ต้องโดน .. กินอยู่ดี
เอ...หรือว่าจะสมน้ำหน้าดี ที่อยากเกิดมาน่ารักเอง...มันช่วยไม่ได้จริงๆนะ ลีดงเฮ ฮึ ฮึ
“ กลัวว่าจะโดนจนลุกไม่ขึ้นล่ะซิ .... ใช่ไหม ? “
“ ก็.......ก็.......ใช่น่ะซิ ครั้งที่แล้วคิบอมทำเค้าเกือบไปทำงานไม่ได้ ขนาดไม่ได้เต้นเค้ายังเกือบเดินไม่ไหว แล้วพรุ่งนี้เค้าต้องเต้นตั้งสองเพลงแน่ะ มันคงแปลกๆถ้า main เต้นอย่างเค้าเต้นผิดๆถูกๆหรือเต้นท่าแปลกๆน่ะ “ อธิบายเสียงเบาไหนๆก็ถูกจับได้แล้วดงเฮเลยร่ายยาวถึงเหตุผลที่ตัวเองปฏิเสธคิบอมมาทั้งวัน ถ้าพรุ่งนี้เป็นแบบวันนั้นอีกมีหวังโดนอีทึกเอ็ดเอาแน่ๆ โทษฐานที่ตามใจแฟนจนเกินเหตุ
“ หึ หึ “
“ คิบอมขำอะไรน่ะ !!! “
“ แสดงว่าพี่อีทึกยังไม่ได้บอกใช่ไหม “
“ บอกอะไร เค้าไม่เห็นรู้เรื่อง “
“ ก็เรื่องรายการเพลงพรุ่งนี้น่ะ เค้าเลื่อนไปเป็นวันมะรืนโน่นแล้ว “ คิบอมที่พอพูดจบก็กดปลายจมูกลงไปที่แก้มนุ่มๆอีกที ดงเฮของเค้านี่น่ารักจริงๆ ใสซื่อแบบที่ไม่ต้องปั้นแต่ง ไม่รู้ว่าจะทำให้เค้าหลงไปถึงไหนกันนะ เพราะว่าแค่ที่เป็นอยู่ก็หลงจนไปไหนไม่ได้แล้ว
“ .... “
“ ไม่ต้องห่วงเรื่องที่จะเต้นไม่ไหวแล้วนะ “ ว่าจบก็อาศัยจังหวะที่ดงเฮยังดูงงๆกับเรื่องที่ได้ยินจรดริมฝีปากกับซอกคอของคนตรงหน้า สูดเอาความหอมหวานเข้าไปกักตุนในปอดเหมือนกับว่าไปเคยสัมผัส เหมือนกับว่ากลัวคนใต้ร่างของตัวเองจะหายไปยังงั้น
“ แต่ว่าช่วงบ่ายเค้าก็ต้องไปจัด kiss กับฮยอกแทนพี่อีทึกอีกนะ “
“ นั่นก็ไม่ต้อง... เพราะว่าผมไปขอให้พี่ชินดงไปจัดแทนดงเฮแล้ว “
“ ทีนี้ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องานแล้วนะ....จะได้มาว่าเรื่องของเราต่อซะที รู้ไหมว่าดงเฮทำผมค้างมากเลยนะวันนี้ “ ริมฝีปากหนาตรงเข้าขบใบหูนิ่มทันทีที่พูดจบ ส่งผลให้ดงเฮขนลุกทั่งร่างแต่ยังไม่วายส่งเสียงต่อว่าคนที่จ้องจะกินตัวเองมาตลอดทั้งวัน
“ แสดงว่าคิบอมวางแผนไว้แล้วใช่ไหม ? “
“ จะว่างั้นก็ได้ ... ก็ผมกลัวที่รักของผมจะลุกขึ้นไปทำงานไม่ไหวนี่นา “ ว่าจบก็ส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปให้คนตัวเล็กได้อายเล่นๆ ก็เวลาที่ดงเฮอายน่ะน่ารักน้อยๆซะเมื่อไหร่ เห็นทีไรก็อยากแกล้งไปซะทุกทีซิน่า
“ ถ้างั้นเค้าก็ไม่ต้องกลัวว่าจะลุกไปทำงานไม่ไหวแล้วซิ “ ริมฝีปากบางเอื้อนเอ่ยคำพูดที่ทำให้คนฟังแปลกใจอยู่ไม่น้อย แล้วยังสายตาหวานที่ก่อนหน้านี้ที่เอาแต่หลบไม่ยอมสบตา แต่ตอนนี้มันกลับดูยั่วยวนเอามากๆในสายตาของคิบอม
“ ฮึ...กลับมาอยู่ในโหมดยั่วๆแบบนี้แหละน่ารักที่สุดครับ .... ผมชอบ โดนใจเป็นบ้า “ ร่างสูงที่รู้สึกชอบใจไม่น้อยที่เห็นดงเฮเป็นแบบนี้ แต่ว่าต้องดูกันต่อไปว่าคนสวยของเค้าจะแรงแค่ไหนวันนี้ ก็มือขาวๆที่ตอนแรกยังดันอกเค้าอยู่ แต่ตอนนี้มันกับไล้ไปตามอกกว้างผ่านเนื้อผ้าของชุดนอน ให้ตายเถอะแค่ถูกดงเฮสัมผัสแค่นี้ผมรู้สึกว่าข้างในตัวผมมันร้อนจนจะไม่ไหวแล้ว
คิบอมก้มหน้าลงไปหมายจะใช้ริมฝีปากครอบครองพื้นที่เดียวกันบนใบหน้าของอีกคนที่นอนอยู่ใต้ร่างตัวเอง แต่ก็โดนนิ้วเรียวของอีกฝ่ายยกขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากตัวเองไว้ซะก่อน
“ อ๊ะ !!เดี๋ยวก่อนซิ วันนี้รู้สึกว่าคิบอมใจร้อนจังเลยอ่ะ “ เสียงหวานเอ่ยออกมาเหมือนต่อว่า แต่มันช่างขัดกับสายตาหวานเยิ้มที่ส่งมาให้ซะจริงๆ
“ ก็เราไม่ได้รักกันตั้งสองอาทิตย์แล้วนะ ผมน่ะอยากจะรักดงเฮจะแย่ แล้วที่สำคัญดงเฮทำผมค้างมาตั้งแต่เมื่อกลางวันแล้วแบบนี้จะให้ผมใจเย็นได้ไงล่ะ “ เสียงทุ้มเอ่ยตอบกลับบ้าง ขณะที่ก้มลงงับที่ปลายจมูกโด่งเบาๆ
“ เค้าก็คิดถึงคิบอมเหมือนกัน “ ว่าแล้วก็ยืดคอ ยื่นริมฝีปากตัวเองไปแตะที่ปลายคางของคนที่คร่อมตัวเองอยู่
“ ดงเฮกำลังทำให้ผมคลั่งนะรู้ตัวหรือเปล่า “ นิ้วแกร่งยกขึ้นไล้ไปตามโครงหน้าสวย แล้วมาหยุดเกลี่ยไปมาที่ริมฝีปากบาง สายตาที่ส่งไปให้ก็บ่งบอกถึงความรู้สึกที่มีอยู่อย่างมากมาย
“ งั้น....ต้องทำไงดีน้า “ ยกยิ้มหวานหลังพูดจบ
“ พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องทำงานแล้วด้วยซิ “ ไม่พูดเปล่าๆด้วยนะ เพราะว่าตอนพูดคนสวยของคิบอมก็ส่งนิ้วเรียวๆของตัวเองไล้ไปตามแผงอกของคนข้างบนอย่างจงใจ
“ อา..ทำแบบนี้มันยั่วกันชัดๆเลยนะครับ “
คิบอมที่พอฟังที่ดงเฮพูดจบก็ไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์อีกแล้ว จะมัวพูดอยู่ใยเล่าเสียเวลาแห่งความสุขเปล่าๆ ริมฝีปากหนาก้มลงปิดปากบางสวยของคนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว ดูดดุนเบาๆก่อนจะส่งลิ้นร้อนแตะชิมความหวานที่ดูเหมือนว่าจะไม่มีวันหมดไปทั่วริมฝีปากบางนั่น
และดูเหมือนว่าความรักที่มีอยู่จนแทบจะล้นอก ทำให้ลิ้นหนาที่ก่อนหน้านั้นสัมผัสแผ่วเบาเพียงแค่ด้านนอกออกแรงดุนดันเพิ่มขึ้นเพื่อจะขอเข้าไปสำรวจความหวานด้านในบ้าง ซึ่งคนสวยก็เหมือนจะรู้ใจคนรัก ริมฝีปากบางจึงเผยอขึ้นน้อยๆเพื่อเปิดทางให้ลิ้นหนาเข้าไปสำรวจโพรงปากตัวเองได้ตามใจชอบ คิบอมที่พอทางสะดวกก็ส่งลิ้นร้อนเข้าไปกวาดต้อนลิ้นเล็กอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
เหมือนกับว่า...ไม่เคยสัมผัส
เหมือนกับว่า...ไม่เคยลิ้มรส
เหมือนกับว่า...ไม่เคยพอกับความหอมหวานที่ได้รับ
เหมือนกับว่า...ร่างกายนี้นับวันยิ่งทำให้เค้าลุ่มหลงมากขึ้นเรื่อยๆ
และเหมือนกับว่า...คิมคิบอมคนนี้ คงไม่สามารถรักใครได้อีก นอกจาก ลีดงเฮ คนนี้อีกแล้ว
THE END
แถม...แถม
เพราะเสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นทำให้ คยูฮยอนที่กำลังนั่งเล่นเกมส์อยู่ที่ห้องนั่งเล่นต้องเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มหน้าหวานที่ตอนนี้เดินมานั่งลงที่ข้างๆตัวเค้าไปเรียบร้อยแล้ว
“ อ้าว ! พี่ดงเฮยังไม่นอนอีกเหรอ ? “ เอ่ยถามอย่างสงสัย ก็แฟนมาทั้งทีทำไม่ยังออกมานอกห้องอีกน๊า ? มันน่าสงสัยนะเนี่ย
“ เอ่อ..อ คือยังไม่ง่วงน่ะ “ ตอนตอบคำถามดงเฮไม่ได้มองหน้าเจ้ามักเน่ขี้สงสัยเลยซักนิด เพราะกลัวว่าไอ้หมาป่าเจ้าเล่ห์จะจับพิรุธได้ สายตาหวานกลับเสไปมองที่หน้าจอ LCD แทนซึ่งตอนนี้บนหน้าจอปรากฏเกมส์ที่คยูฮยอนโปรดปรานนักหนา
“ ผมนึกว่าพี่จะเข้าหอไปกับเจ้าคิบอมมันแล้วซะอีก “
“ บ้า พูดอะไรน่าเกลียดจริง .. แก่แดดใหญ่แล้วเราน่ะ “ ตอนพูดน่ะถ้าดงเฮส่องกระจกดูตัวเองซักนิด คงจะเห็นว่าหน้าตัวเองมันแดงแค่ไหน
“ ก็หรือว่าไม่จริง ไม่เจอกันตั้งนานแบบนี้ ผมว่าคิบอมมันไม่ปล่อยให้พี่นอนหลับสบายๆแน่ “
“ คาดว่ามันคง......จัดหนักแน่นอน “ ว่าจบก็หันไปมองรุ่นพี่หน้าหวานที่ตอนนี้หน้าของดงเฮมันแดงเอามาก ๆ แหม ! พูดแค่นี้ทำเป็นเขินไปได้ ที่พูดน่ะเอาตัวเองเป็นบรรทัดฐานเลยนะ เพราะว่าแค่ไม่ได้เจอหน้าพี่ซองมินที่รักแค่วันหรือสองวันมักเน่สุดหล่ออย่างเค้ายังจัดให้กระต่ายอวบจนเกือบเช้า ส่วนรายของคู่คิเฮน่ะตั้งสองอาทิตย์เชียวนะ ถ้าคิบอมมันนอนกอดคนสวยเฉยๆล่ะก็..ควายแล้วครับ หรือไม่ก็มันคง.....เสื่อมไปแล้วเป็นแน่
ดงเฮที่พอฟังคยูฮยอนพูดจบคนสวยก็เลยพาลคิดไปถึงคำพูดของคิบอมเมื่อตอนกลางวันที่บริษัท ที่ว่า……..
“ คืนนี้ผมจะ.....ทบต้นทบดอกนะครับ “
“ แล้วงี้เค้าควรทำไงดีล่ะเนี้ย .... อึ้ย.ย..มีหวังพรุ่งนี้ลุกไม่ขึ้นแน่ๆ “ แค่คิดคนสวยของคิบอมก็หน้าแดงแปร๊ดนำหน้าไปก่อนแล้ว
“ พี่ซองมินอยู่ในห้องหรือเปล่าอ่ะ “
“ อยู่คงดูทีวีอยู่ล่ะมั้ง “ คยูฮยอนที่กำลังเหลือบตามองดงเฮ สมอง IQ 100 กว่ากำลังประมวลว่าท่าทางแบบนี้ ....แววตาแบบนี้...คงกำลังกลัวจะโดนจัดหนักเป็นแน่ น่าสนุกแฮะ!!!...ยังงี้มันต้องล้อซะหน่อย
“ พี่ไม่ต้องหนีหรอก เพราะยังไงก็หนีไม่พ้นแน่ “ ตอนพูดเหมือนไม่สนใจคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆ เหมือนพูดขึ้นมาลอยๆ แต่สายตาเจ้าเล่ห์ก็ทันเห็นปฏิกิริยาของดงเฮทันที่เค้าพูดจบ หน้าหวานๆมีร่องรอยตระหนกอย่างไม่อาจปิดบัง ดูแล้วน่าสงสารแฮะ !! แต่ว่าผมเป็นเมะนะ เมะย่อมเข้าใจเมะด้วยกัน ... ก็เวลาค้างน่ะมันทรมานจริงๆนะ เพราะงั้นผมควรจะบอกคิบอมว่าเมียมันอยู่ไหนตอนที่มันถามใชไหม??? ...
เอ..หรือว่าผมควรเห็นใจพี่ดงเฮดี เพราะว่าถ้าโดนจัดหนักแบบนั้นมีหวังลุกไปทำงานไม่ไหวแน่ๆ แล้ว SJ ของเราก็จะขาด main เต้นที่น่ารักไป ... ว้า..แบบนี้ผมเริ่มสับสนซะแล้วซิ ว่าผมควรจะช่วยใครดี....
อิ อิ อิ แล้วถ้าเป็นคุณล่ะ..
คุณจะช่วยใคร...
คุณจะทำยังไง…
ระหว่าง 1.บอกคิบอมว่าเมียมันไปซ่อนอยู่ที่ไหน ช่วยสงเคราะห์ไอ้บอมมันได้กินปลาสมใจอยากเร็วๆ
หรือว่า 2.ช่วยยืดเวลาให้คนสวยได้ทำใจอีกหน่อยด้วยการถ่วงเวลา ไม่บอกอะไรไอ้บอมให้มันหา( เมียของมัน )เอาเอง
ที่บอกว่ายืดเวลาน่ะจริงๆนะ เพราะว่ายังไงผมว่าปลาหวานตัวนี้ก็ต้องเสร็จคิบอมมันอยู่ดีนั่นแหละ.......
.......... คุณว่าไหม ?
…….. แต่ผมว่าชัวร์ ท่านคยูฮยอน คอนเฟิร์ม ..ม.....ม....
………THE END ………… ( อีกรอบ )
จบแล้ว......เย้ ดีใจมากๆ เพราะก่อนหน้านี้มันเกิดอาการ
ตัน ตา รั่น ตัน ตัน อย่างแรง ไม่รู้ว่าจะเขียนยังไงให้สนุก
จริงๆเขียนไปแล้ว แต่รู้สึกว่ามันไม่ดีเลยแก้ แล้วแก้อีก
สุดท้าย..ก็ได้แค่นี้แหละ เป็นไงบ้างพออ่านได้เน๊าะ ( เข้าข้างตัวเองสุดๆ )
Ment บ้าง อะไรบ้างนะ จะได้มีกำลังใจจ้า.....
ปล้ำปลาหน้าหวาน.. เค้าโครงเรื่องรวมทั้งภาพมีในหัวมากมายจริงๆนะ แต่ว่าพอจะเอาออกมาตัวหนังสือ....อา ..มันช่างยากเย็นยิ่งกว่า เศร้าใจจริงๆ........
ความคิดเห็น