นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ฝันลวง[The dreams false]
เมื่อ สมพงษ์ ต้อง เจอกับฝันที่ไม่เคยคาดคิด บางทีมันอาจเป็นความทรงจำที่มีค่าที่สุดสำหรับเค้า..
ผู้เข้าชมรวม
89
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
89
หมวด : ระทึกขวัญ / ผี
อัปเดตล่าสุด : 13 ก.ค. 56 / 16:01 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
ฝันลวง[the dreams false]
คืนที่ผ่านมายังส่งลมหนาวค้างเต่อที่วันนี้ อันที่จริงไม่แปลกฝนตกติดต่อนานเกือบทั้งวัน สมพงษ์ นั่งอยู่ในห้องจ้องอยู่หน้าแผ่นกระดาษว่างเปล่าสีขาวนวลที่วางอยู่ตรงหน้า เขาตื้อไปหมดคิดเรื่องที่จะเขียนไม่ออกแม้แต่ประโยชน์ เดียว อาจเป็นเพราะเรื่องฝันนั้นคอยหลอกหลอนเขาอยู่ ผู้หญิงร่างสง่าในชุดสีขาวสะอาด ที่เดินอยู่ท่ามกลางความมืดมิด ถ้าสงพงษ์มองไกลๆ คงเห็นเป็นแสงสว่างที่อยู่ปลายอุโมงนรกอย่างไงอย่างงั้น เธอจะถือร่มไปด้วยเสมอ ร่มที่เหมือนเป็นส่วนนึงของร่างกายเธอ ร่มสีแดงด้ามไม้ดูสวยผิดตา เขายังจำภาพนั้นติดตา เขาไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรนอกจากคิดถึงเธอ อยากเห็นหน้าของเธอ อยากเข้าไปจับร่างที่มีเนื้อหนัง ร่างที่ไปเขาไปสู่สงสว่างถ่ามกลางความมืดมิดนั่น เขานอนทั้งวันเผื่อร่างนั้นจะปรากฏอยู่ตรงหน้าให้เขาเห็นอีกครั้ง ถึงเป็นแค่ฝันแต่มันก็ยังคงตรึงตราให้เขาเข้าไปอยู่ในนั้น สมพงษ์เดินกลับไปที่เตียง ลมด้านนอกส่งความหนาวระลอกแล้วระลอกเล่า
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
"เธอ อยู่ไหน"
"ทำไมเธอ ไม่ปราัวให้ผมเห็นอีรั้"
"ทำไม"
มนัสื่นึ้นท่ามลาวามมืมิไม่มีแสไฟ้านนอเาเินป่ายมือไปมาในวามมืเบื้อหน้า ไม่มีปลั๊ไฟอยู่ที่ๆวรอยู่ เาเินไปที่ๆวรเป็นประู แ่ไม่เอมัน สายาอเาเริ่มปรับัวเ้าลับวามมื เาไม่ไ้อยู่ในห้ออเาหาแ่อยู่ในทุ่โล่ว้า ้านบนเป็นผืนฟ้าสีแราวเลือที่ไหลเวียนอยู่ในร่าายเรา รอบๆ้านเป็นที่โล่ว้ายาวสุลูหูลูา ห้าเบื้อล่าเริ่มโอย่ารวเร็วเา้มมอห้าที่เสียเท้าเาึ้นมา มันไม่ใ่ห้าหาแ่เป็นมือำนวนมาที่โผล่มาาพื้นสีำเบื้อล่า เาพยายามสะลัให้หลัแ่มือมีำนวนมาเหลือเิน เาไม่อาหนีพ้นมือที่ผุานรำนวนมหาศาลแบบนี้ไ้
"นี่มันฝัน ฝันร้าย"
เาพยายามิ้นให้หลุามือห่ะนั่น สายาอเาเลือบไปเห็นแสสว่า ไม่ใ่ มันไม่ใ่แสสว่าหาแ่เป็น สีเสื้อ สีาวนั่นและร่มสีแนั้น ้อเป็นเธอ เธอหันมายิ้มให้แล้วเินหันหลัาไป
"ใ่เธอริๆ้วยรวยยิ้มปสร้าวนั้น"
สมพษ์พยายามิ้นให้หลุามือ้านล่าแ่ไม่มีมือปรา มันเป็นเพีย้นห้าสีเียวเ่นเิมเหมือนที่เยเป็นมา
เารีบวิ่ามแสนั้นไป แสที่ยัมอเห็นอยู่ไลๆ ร่มนั้นปลิว้าไหลอสมพษ์ ไปเาหลบทัน่อนที่มันะพุ่เาล้มลิ้ เาวิ่่อไปเสียหอบัไปทั่วไม่ใ่ัออมาาร่าายเา หาแ่มาาทุที่ ราวับเสียฟ้าร้อในยามวิาล เาเหลือบไปมอ้านบน มันไม่ใ่ท้อฟ้าสีแแล้ว หาแ่เป็นลื่นมหาสมุทรอันว้าให่ไพรศาล เาวิ่่อไปเรื่อยๆ แ่แสลับหายไปแล้ว ไม่มีแสนั้นในวามมืห่ะเ๊นี่อีแล้ว เาหายใไม่ออล้มัวนั่ออยู่ลับพื้น เามอพื้นห้า้านล่าพยายามหายใแ่ทำอย่าไร็หายใไม่ออ เสียระเบิัออมา เาเยหน้าึ้นมอ ไม่มีวามมือีแล้ว แสแเบื้อบนแรยิ้มับเาราวับว่าทุอย่าะลับเป็นเหมือนเิม เามอไปที่เสียระเบิแ่แ่เบื้อหน้า มันเป็นเสียระเบิาสามแย้านหน้า รถวิ่้วยวามเร๊วพุ่นับอีั้นที่บีบแร่้าว้วยวามรียร้อน รถันหลัพุ่น้วยวามเร็วสู ส่ผลให้รถันหน้าหมุนลิ้ เสียแร่ยัั้าอยู่่อนะเียบับไปในที่สุ นหลายนวิ่เ้าไปมุมูสิ่ที่เิึ้น
มือสีาวราวระาษยืนมา้าหน้าสมพษ์ เาหันึ้นไปมอ ผู้หินนั้น นที่เาเห็นในฝันและในวามทรำ
"ไปันเถอะ"สาวหน้าหวานพู
"ไปไหนรับ"
"ไปที่ๆุวระไป"
สพษ์ับมือหิสาวแล้วลุึ้นยืน ทุอย่าลับมามือีรั้ราวภาพถููวามมีสีสันไปนสิ้น
"ุเป็นใรรับ"
"นทีุ่ะเอ็่อเมื่อวามายมาเยือนอย่าไรละ่ะ"
"ผมไม่เ้าใ"
สาวหน้าหวานยิ้ม่อน พาสมพษ์ เินไปที่มืมิเบื้อหน้า ไม่มีแสสว่าให้เห็นอี่อไป
"ผมว่าไม่ทันแน่เลยเลือเาออมา"
"เรียหมอนพมา่วน"
หมอนพเินเ้ามาในห้อ้วยสีหน้ารีบร้อน เาสั่นาพยาบาลเปิเรื่อบั้มหัวใแล้วเริ่มทำารบั้มหัวใ
"ผมะื่นึ้นมาหรือเปล่า"
"ันไม่แน่ใ"
"ผมไม่อยาื่นผมไม่อยาาุไป"
"1 2 3 เรีย์"
รั้ที่ 1 ไม่เิผลใๆ
"1 2 ...." ไฟโรพยาบาลับล ่อนเรื่อบั้มหายใะวาเสียเบาๆแล้วอ็ับล ทุอย่ามืมื
"ไม่ทันแล้ว เาายแล้ว"
ทุนในห้อเียบันหม หมนพเียบอยู่ท่ามลาวามมืรวมับนอื่นๆ
"ุทำแบบนั้นหลอ"
"เปล่า่ะ"
"ั้นผม็ายแล้วสิ"
"ใ่่ะ"
"อบุพระเ้า ที่ให้ผมอยู่ับภรรยาที่ผมรัอีรั้"
ผลงานอื่นๆ ของ Rainy the white ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Rainy the white
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น