คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Story 3
“แฮ่กๆ เหนื่อยฉิบ!”
“ไม่เป็นไร ใช่ไหมเจอร์รี่? ”
“ไหวหรือเปล่า?”
“พอไหว...”
.
.
.
“อ๊ะ ฉันช่วยล่ะกัน”
ว่าแล้วทอมก็ยื่นมือข้างหนึ่งให้เจอร์รี่ เจอร์รี่จับมือทอมแล้วก็ค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นมา เจอร์รี่ยิ้มให้ทอมเป็นเชิงขอบใจ
“พวกนั้นไปแล้วใช่ไหม?” เจอร์รี่หันไปถามทอมก่อนจะมองออกไปดูว่ามีใครตามมา
“ฉันเป็นถึงนักวิ่งกรีฑาเชียวนะ ไม่มีใครตามฝีเท้าฉันทันหรอก ^^”
“นั่นสินะ ^^”
จ๊อก~
“เอ่อ... -///-“
“ท้องนายร้องใช่ไหม เจอร์รี่ 555+ ^^”
จ๊อกกกก~
“-*-//”
“นายหนักกว่าฉันอีกนะ ^^”
“หยุดเลย ไปกินข้าวดีกว่า -///-“ ใบหน้าของทอมแดงออกมา ก่อนที่เขาจะหันหลังใส่เจอร์รี่แก้ความเขิน
“อื้ม ^*^” พอเห็นดังนั้นเจอร์รี่ก็เอามือปิดปาก ก่อนที่เขาจะหัวเราะใส่ทอม ก็มันขำจริงๆ นี่นา ทอมเขินก็น่ารักเหมือนกันนะ ^^ นี่เป็นความคิดของเจอร์รี่
“วันนี้นายเป็นหนี้ฉัน!!” ทอมหันหน้าไปหาเจอร์รี่ก่อนจะทำหน้ามุ่ย ใส่เจอร์รี่ และก็เดินนำหน้าไปทันที ปล่อยทิ้งให้เจอร์แอบกุมปากของตัวเองอยู่ตั้งนาน
“รอด้วยสิ ทอม ^^”
เจอร์รี่ตะโกนไล่หลังทอม พร้อมรีบวิ่งไปหาทอมทันที วันนี้เขาได้เจออะไรหลายอย่างในตัวทอมเยอะแยะเลย เพระว่าทอมตอนเด็กดูเป็นคนไม่ค่อยเผยความรู้สึกจริงๆหรอก
ว่าแล้วเจอร์รี่และทอมก็พยายามหาที่ๆคนไม่ค่อยมีกินข้าวกัน นั่นก็คือที่ๆเจอร์รี่และทอมรู้กันเพียงแค่สองคน แสงแดดที่ส่องรอดร่องต้นไม้นั้นทอาอย่างสวยงาม มันเป็นที่ๆสุดยอดเลยจริงๆ และอยู่ๆทอมก็พูดถึง หนี้ชีวิตของเจอร์รี่ที่ติดค้างเขา
“อย่าลืมใช้หนี้ฉันด้วย -*-“ ทอมทำท่าทางงอนๆ
“อืม แล้วจะให้ฉันชดใช้ยังไงล่ะ บอกมาสิ ^^” เจอร์รี่พูดปนหัวเราะเบาๆ อย่างสุภาพ
“งั้นเย็นนี้ นายต้องไปเที่ยวเป็นเพื่อนฉัน โอเคป่ะ”
“อืม ได้สิ ^^”
“จริงนะ”
“จริงสิ”
ได้ยินดังนั้น ทอมก็รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก เพราะทุกเย็นเขาพยายามจะชวนเจอร์รี่ออกไปเที่ยวผ่อนคลายอารมณ์แต่ปรากฏว่า เจอร์รี่ดันไม่ว่างซะนี่ ก็เลยอดไปโดยปริยาย - -* แต่วันนี้ถือว่าเป็นโชคดีของเขาที่ชวนเจอร์รี่ไปได้ และเขาก็อาจจะถือโอกาสแกล้งเจอร์รี่ด้วยซะเลย
พอทั้งสองกินข้าวเที่ยงเสร็จทั้งสองก็แยกย้ายกันเข้าเรียนของแต่ละคลาส ก่อนที่เจอร์รี่กำลังจะขึ้นเรียนคลาสต่อไป ทอมก็ย้ำคำสัญญาอยู่ตลอดเวลา ทำให้เจอร์รี่จำเวลาที่นัดแม่นทุกตัวอักษรเลยทีเดียว
เวลา 4.30 pm
“มาช้าจริงๆ เลย นายอ่ะ - -*”
“ก็ฉันดันติด พวกกลุ่มแฟนคลับน่ะสิ - -*”
อย่าพูดถึงพวกนั้น ฟังแล้วน่าอิจฉาชะมัด -*-^ ทอมคิด ทำไมเขาถึงไม่มีอย่างนี้บ้างนะ ที่จริงเขาก็หน้าตาดูดีมากถึงมาก (แอบเข้าข้างทอมนิสนึง เพื่อความเหมาะสม ^^) แต่ติดอยู่ตรงนิสัยที่กวนเบื้องล่างเอามากๆ และแถมพวกสาวดันนิยมพวกผู้ชายหน้าเด็กกว่าอายุด้วยเนี่ยสิ ทำให้ทอมตกอันดับลงมาที่โหล่เลย
นี่! สิหนอ~ ชีวิตสุดแสนจะรันทดของเจ้าแมวหง่าว ทอมนึกแล้วอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ T^T
“งั้นเราก็ไปกันดีกว่าเจอร์รี่ หึๆ ^^”
ทอมล่ะทิ้งความคิดข้อด้อยของตัวเองก่อนจะหันมาทำหน้าเหมือนปีศาจที่กำลังจะพาเด็กไปสังเวยชีวิตให้กับจ้าวปีศาจอย่างไงอย่างนั้น
และแล้วทั้งสองก็ได้เดินเข้าไปที่ย่านชานเมือง ซึ่งที่นั่นมีผู้คนมากมายและร้านค้าต่างๆพากันเปิดร้าน มีร้านอาหารที่หรูเลิศ เมื่อทอมได้กลิ่นก็ถึงกลับน้ำลายย้อยเลยทีเดียว
“กลิ่นอะไร น่ากินชะมัด”
ทอมทำหน้าตาเพ้อฝันถึงอาหารที่ได้กลิ่นโชยออกมา สงสัยคงจะเป็นไก่งวงตัวใหญ่ๆ แน่เลย ทอมคิด และก็ทำหน้าตาชวนให้นึกถึงอาหารอันโอชะ
“ทอม กิริยานายไม่มีเลยนะ -_-^”
“ก็ฉันหิวนี่ -O-“
“แต่นี่มันแพงเกินไปอ่ะ - -*”
“ -.,-“
ทั้งสองคนก็เดินผ่านร้านอาหารที่เป็นสถานที่โปรดปรานของทอมเลยทีเดียว เจอร์รี่ต้องพยายามลากทอมที่เกาะกระจกหน้าร้านเลยทำให้โดนด่าทั้งคู่ วันนี้มันเป็นวันซวยของฉันหรือไงฟะ --* เจอร์รี่คิด
เวลา 7.30 pm
“หวา~ เย็นมากขนาดนี้เลยเหรอ 0_0 “
ตอนนี้เจอร์รี่ได้ยกนาฬิกาข้อมือมาดูก็ตกใจสุดขีด เพราะเวลาตั้งแต่ 19.00 น. เจอร์รี่ถือว่ามันดึกมากแล้ว เจอร์รี่เลยหันไปถามกับทอมซึ่งกำลังเมามันส์อยู่กับเกมส์ ว่า
“ทอมเย็นมากแล้ว กลับกันเหอะ”
“แปบนึงสิ เดี๋ยวเล่นตานี้จบแล้วค่อยกลับกันก็ได้ ^^”
ทอมหันมาพูด ก่อนจะหันไปสนใจกับเกมส์ต่อ ให้ตายสิ - -* เจอร์รี่คิด
เวลา 9.00 pm
“โอ๊ย~ อะไรฟะ! ไอ้เกมส์เฮงซวย รู้งี้ไม่น่าไปแตะมันเลยดีกว่า - -*”
ทอมอารมณ์เสียเป็นอย่างมากกับเกมส์ที่ตัวเองเล่น เพราะ เกมส์มาริโอ้ด่านสุดท้ายทอมดันไปแพ้ราบคาบให้กับมังกรที่น่ารังเกียจ คิดแล้วยิ่งทำให้ทอมโมโหจนควันออกหูเลยทีเดียว
“ก็นะ มันก็ไม่น่าไปแตะตั้งแต่แรกแล้วล่ะ - -*” เจอร์รี่พึมพำ
“ว่าอะไรนะ เจอร์รี่ -*-“ ทอมตะโกนใส่เจอร์รี่ ทำเอาเจอร์รี่ถึงกลับสะดุ้งเฮือกทันที แค่นี้ยังได้ยินด้วยแฮะ หูไวจริง -*- เจอร์รี่คิด
“เปล่านี่! ไม่มีไรหรอก รีบกลับบ้านกันเถอะ ^^;” เจอร์รี่ แก้ตัวแบบน้ำขุ่นๆ และก็เลี่ยงคำตอบในที่สุด เกือบตายซะแล้ว - -* เจอร์รี่เหงื่อตก
ทั้งสองก็ได้เดินทางมาถึงหน้าปากทางเข้าบ้านของพวกเขา และแล้วสายตาอันเฉียบคมของทอมก็ดันไปเห็นร้านสะดวกซื้อร้านหนึ่งเข้า ดวงตาของเจ้าแมวหง่าวก็ส่องประกายขึ้นทันที
“เจอร์รี่ ฉันของแวะนี่หน่อยนะ *0*” ทอมหันไปพร้อมกับจับมือเจอร์รี่ สายตาเป็นประกายของทอมทำให้เจอร์รี่ห้ามไม่ได้ เปรียบเสมือนลูกเห็นของเล่นที่ถูกใจก็หันมาขอเงินแม่ของตน เหมือนกับในตอนนี้
“เอ่อ...ตามสบาย ^^;”
“ขอบคุณหลายๆ เพื่อนรัก ^^”
ว่าแล้วทอมก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเอง สักพักทอมจากที่ตาเป็นประกายก็เปลี่ยนมาเป็นหน้าตาที่กำลังจะหมดสติ O_O
เมื่อเจอร์รี่เห็นท่าทางของทอมแข็งทื่อ จึงถามทอมขึ้นว่า
“เป็นอะไรทอม ไม่เข้าไปซื้อของเหรอ?”
เมื่อเจอร์รี่ทักทอม ก็ทำให้ทอมนึกอะไรบางอย่างออก ใช่! ขอ(ยืม)เงินเจอร์รี่ก่อนก็ได้นี่นา ^^ ทอมคิด ความคิดร้ายๆของทอมเริ่มครอบงำทอมอีกแล้ว
“เจอรรี่~ ฉันไปซื้อไม่ได้แล้วอ่ะ T^T” ทอมร้องไห้จนน้ำตาไหลเป็นน้ำตกเลยทีเดียว ก็นะ! มันเป็นวิธีเดียวที่จะขอ(ยืม)เงินเจอร์รี่ได้ และก็ทอมเป็นพวกที่แสดงละครเก่งมากที่สุดในโรงเรียน โดยเฉพาะบทอ้อนคนอื่นเท่านั้นแหละ!!
เมื่อเจอร์รี่เห็นทอมน้ำตาไหลพรากจนเว่อร์นั้น ก็ทำให้เจอร์รี่ตกใจเล็กน้อย ทั้งที่เจอร์รี่นั้นก็รู้อยู่แล้วว่าทอมเล่นละครเอา ให้ตายทอมก็ไม่เคยร้องไห้อยู่ดี - -* เมื่อเจอร์รี่รู้นั้น เจอร์รี่เลยเล่นละครตบตากลับไป ให้มันรู้ซะมั่งว่าใครเป็นใคร หึๆ - -
“เหรอ ว้า~ น่าเสียดายจัง วันนี้ฉันก็ไม่ได้เอาเงินมาซะด้วยสิ เงินเหลือก็ดันหมดซะนี่ –O-“
“จริงดิ!! TOT” ทอมร้องไห้หนักกว่าเก่า อันนี้ของจริงเลยนะ
“งั้นวันนี้เรากลับบ้านกันดีกว่านะ เดี๋ยวฉันทำสลัดเนื้อให้กิน^^” เจอร์รี่ยิ้ม วันนี้นายก็จงอดที่จะซื้อของแพงซะ! ฮ่าๆๆๆๆ เจอร์รี่หัวเราะในใจ (เริ่มโหดแล้วนะเอ็ง - -*)
ว่าแล้วเจอร์รี่ก็จับที่หลังคอเสื้อของทอมก่อนจะทำการลากเข้าบ้านซะ! ทอมนั้นก็นั่งโวยวายเหมือนเด็กที่ร้องอยากได้ของเล่น และแล้วเจอร์รี่ก็ดันหยุดชะงัก ทำให้ทอมตกใจเล็กน้อย ทั้งที่ก็ยังไม่ถึงบ้านเลยด้วยซ้ำ เมื่อความอยากรู้อยากเห็นของทอม ก็บันดลให้ทอมต้องหันไปทางข้างหลังทันที
สิ่งที่พวกเขาทั้งสองเห็นนั้นก็คือ กลุ่มนักเลงกลุ่มหนึ่ง ทั้งแก๊งซ์บนหัวจะมีหูแมวเหมือนทอม การแต่งตัวของพวกนั้นก็อยู่ในระดับที่ยังพอมีการศึกษาอยู่ เป็นชุดแนวเพลย์บอยด์ เกือบทุกคน
สิ่งที่อยู่ข้างหลังทอมนั้นทำให้ทอมต้องหันหลังกลับพร้อมกับยืนและทำหน้าขึงขังปนความโกรธแค้นไปด้วย
“แหมๆ เป็นสิ่งที่น่าอับอายจริงๆ แมวหง่าวกลายเป็นแมวจรจัดซะแล้ว”
หัวหน้ากลุ่มแก๊งส์นี้เดินออกมาพร้อมกับแสยะยิ้มให้ทอมอย่างน่าสมเพช ผมกระเซอะกระเซิงที่ดูแล้วเป็นระเบียบกว่าทอมเป็นเท่าตัว ผมของหมอนั่นเป็นสีดำคลับ แววตาซึ่งดูเหมือนผู้ชนะอยู่ร่ำไป และเสื้อผ้าก็บ่งบอกถึงมีฐานะผู้ดีจริงๆ
“ไง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ โทมัส “
:) Shalunla
ความคิดเห็น