คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Story 12 (100%)
Story 12
"อื้อ..." ร่างบางคิดอยากจะเปลี่ยนบริบทท่านอนให้สบายกว่านี้ แต่ก็ถูกร่างใหญ่สวมกอดไว้แน่นจนเปลี่ยนไม่ได้ เขาจึงต้องทนนอนอยู่ในท่าที่ไม่ค่อยสบายใจสักเท่าไหร่ ร่างใหญ่ลืมตาตื่นก่อนจะกระซิบไปที่ร่างบางที่มีใบหูบ่งบอกถึงสปีชี่ส์ที่แสนจะตัวเล็กและว่องไว
"ขอกอดอีกหน่อยนะ.." แล้วเขาก็เลียไปที่ใบหูสีน้ำตาลจนเจอร์รี่สะดุ้งเฮือก เจอร์รี่มองไปทางทอมที่กำลังกอดเขาแน่นขึ้นเหมือนกับไม่อยากให้ร่างนี้หายไปไหน แต่...เขาจะต้องไปสอนพิเศษนี่!!
"ทอม..ฉันอยากจะเข้าห้องน้ำ -0-//" เจอร์รี่หันมองทอมก่อนจะใช้มือค่อยๆ แกะอ้อมแขนที่ใหญ่กว่าออกจากตัว แต่ร่างใหญ่กับทำท่าฟึดฟัดแล้วกลับมากอดเขาแน่นเหมือนเดิม แต่คราวนี้ทอมเริ่มกลับเปลี่ยนมาเลียตรงซอกคอของอีกฝ่ายก่อนจะค่อยๆ ย้ายมมือมาลวนลามส่วนอื่นจนเจอร์รี่ต้องยกแขนขึ้นฟาดไปที่หน้าผากจนอีกฝ่ายสลบเหมือดไม่ได้สติ แล้วเขาก็เดินไปเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำไปทำงานทันที
30 นาทีต่อมา
เจอร์รี่เดินลงมาข้างล่างก่อนจะตามมาด้วยเจ้าแมวหง่าวที่มีทรงผมสีเทาหม่นกระเซอะกระเซิงเป็นรังนก (ซกมกจริงๆ - - //คนเขียน) (เดี๋ยวหลังไมค์เจอกัน! ^_^! // ทอม) เดินหาววอดๆ เหมือนเมื่อคืนไม่ได้อดนอนยังไงอย่างนั้น
"พี่เจอร์รี่ แต่งตัวจะไปไหนงะ?" ทัพฟี่เดินออกมาจากห้องรับแขกก่อนจะเดินมาชะเง้อที่หน้าเคาท์เตอร์ห้องครัวเพื่อมาถามพี่ชายที่ใส่เสื้อโคสตัวใหญ่ทำอาหาร เพราะปกติแล้วอยู่บ้านก็ไม่ควรที่จะใส่ นอกเสียจากออกไปข้างนอกจริงๆ เจอร์รี่หันมาตามเสียงเรียกของทัพฟี่แล้วตอบคำถาม
"เดี๋ยวพี่จะออกไปสอนพิเศษข้างนอกน่ะ เดี๋ยวยังไงวันนี้นายก็อยู่กับทอมดีๆ ล่ะ เดี๋ยวพี่ทำอาหารไว้ให้" ว่าแล้วเจอร์รี่ก็หยิบวัตถุดิบเกือบทั้งหมดมาทำอาหารเตรียมไว้ทั้งตอนเช้า เที่ยง แล้วก็เย็น เผื่อว่าเขากลับมาจากที่สอนดึก
"แต่ว่า..." ทัพฟี่ทำเสียงเหมือนอยากจะร้องไห้เมื่อพี่ชายกำลังจะออกไปข้างนอก "พี่เจอร์รี่ ไม่เอาอะ ผมไปด้วย TOT" ทัพฟี่วิ่งเข้ามากอดที่เอวของเจอร์รี่ไว้แน่นเพื่อต้องการไม่ให้อีกฝ่ายออกไป แต่เจอร์รี่ก็ดันทัพฟี่ออกอย่างอ่อนโยน ก่อนจะจับไหล่ทั้งสองข้างของน้องชายไว้และพูดปลอบโยนพร้อมกับบอกเหตุผล
"อย่าร้องไห้สิ พี่ไม่ได้หายไปสักหน่อยนะ พี่แค่ไปเช้าตอนเย็นก็กลับบ้านแล้ว ไม่ได้หายไปตลอดนี่ ^_^"
"ตะ..แต่... T^T" ทัพฟี่ทำท่าจะคัดค้านแต่เจอร์รี่ก็ชูนิ้วชี้ขึ้นมาป้องปากเอาไว้เป็นเชิงให้หยุดร้อง แล้วเจอร์รี่ก็ชี้ไปทางทอมที่นั่งดูโทรทัศน์อย่างเกียจคร้าน แล้วเจอร์รี่ก็กระซิบบอกทัพฟี่ไปว่า
"ถ้านายร้องไห้ออกมาตอนนี้ นายจะดูน่าขายหน้ามากเลยนะ" ทัพฟี่หันไปที่เจอร์รี่ชี้ก็พบอย่างที่ว่าบวกกับประโยคที่พี่ชายบอกเมื่อตะกี้ ก็ทำให้เขาหยุดร้อง เพราะว่าถ้าเขาร้องไห้ออกมาละก็ไอ้เจ้าแมวหง่าวต้องหาว่าเขาเป็นเด็กขี้แยแน่ๆ เรื่องนี้คงไม่จบกันพอดี
"อะ...อื้ม!!"
"ดีมาก งั้นเดี๋ยวไปรอพี่ที่โต๊ะอาหารนะ เดี๋ยววันนี้จะทำเบรคฟัส (อาหารที่ประกอบไปด้วย ไข่ดาว เบคอน ขนมปังและนม) ให้กิน ^_^"
ว่าแล้วเจอร์รี่ก็กลับไปทอดไข่ดาวสามฟองต่อ ส่วนทัพฟี่ก็เดินมานั่งรอที่โต๊ะอาหารอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยเช่นเคย ในเวลาไม่กี่นาทีเจอร์รี่ก้ทอดไข่ดาวเสร็จ ต่อมาเขาก็มาทอดเบคอน ในระหว่างที่รอเบคอนสุกก็เอาขนมปังชิ้นใหญ่ใส่ไปในเครื่องปิ้งขนมปังและกลับมาทอดเบคอนต่อ
ทอมที่ได้กลิ่นเบคอนก็เดินตามกลิ่นนี้มายังห้องครัวก็พบเจอร์รี่กำลังทำอาหารอยู่ เขาเอาคางมาเกยตรงหัวไหล่ข้างขวาของเจอร์รี่
" เห~ วันนี้ทำเบรคฟัสงั้นหรอ น่ากินจุง >3<"
"งั้นนายก็สมควรที่จะไปรอที่โต๊ะอาหารนะ"
"ไม่อะ แต่ว่านะถึงเบรคฟัสจะน่ากินแค่ไหน 'ตัวนาย' ก็ยังน่ากินกว่าอยู่ดี" ทอมพูดเสร็จก็หันมาเลียตรงใบหูไปมาจนเจอร์รี่หายใจไม่ตรงจังหวะ เจ้าแมวนี่!!
ปั๊ค!!
"คิดจะมาลวนลามพี่ชายคนอื่นเหรอ!! ไอ้แมวหง่าวนิสัยเสีย!" ทัพฟี่ที่เดินเข้ามาดูอาหารว่าเสร็จหรือยังเขาก้พบกับทอมเข้าจึงใช้ตะหลิวที่ว่างอยู่ฟาดลงไปกลางหลังอย่างแรงจนทอมต้องลงมานั่งเจ็บกับพื้นอย่างช่วยไม่ได้ ทอมหันขวับคิดจะล้างแค้น เจอร์รี่ที่เห็นสถานการณ์แล้วก็อยากนึกขอบคุณน้องสุดที่รักเหลือเกิน แต่ตอนนี้เขาต้องเข้าไปช่วยน้องเขาสิ
"หยุดเลยทอม นายเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ อย่าไปหาเรื่องกับเด็กสิ = ="
"ก็เจ้านี่มันตีฉันก่อนนี่!! >[]<" ทอมโวยวายชี้ไปทางทัพฟี่ที่ถือตะหลิวอยู่และมองทอมอย่างเอาเรื่อง
"จะยังไงก็ช่างเถอะ พวกนายทั้งคู่กรุณาไปรออาหารที่ห้องอาหารด้วย - -!"
"ช่างได้ไงเล่า!" ทอมจะโวยวายต่อแต่ก็ถูกสายตาของเจอร์รี่ข่มใส่จนขนลุก
"งั้นคืนนี้นายก็ 'อดกิน' ไปโดยปริยาย"
"งะ!! =[]=II ก็ได้! วันนี้นายรอดตัวไปนะ ไอ้เปี๊ยก!!"
หลังจากที่ทุกคนรับประทานอาหารเสร็จแล้ว...
"พี่เจอร์รี่อย่าไปเลยนะ!! TT[]TT"
"ถ้านายไปฉันอยู่ไม่ด้ายย~ T[]T!"
ทอมและทัพฟี่กระโดดเข้ามากอดที่เอวเจอร์รี่ในขณะที่เจอร์รี่กำลังจะเดินออกจากบ้านอย่างพร้อมเพรียงกันโดยมิได้นัดหมาย เจอร์รี่เห็นอย่างนั้นก็ชักเริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้น จนทำให้เจ้าหนูน้อยต้องตวาดไป (จนได้)
"หยุดร้องกันได้แล้วววว!! >[]< คิดว่าพวกนายยังเด็กกันอยู่หรือไงหา!? (ยกเว้นทัพฟี่) ร้องไห้อย่างกับฉันไปตายอย่างนั้นแหละ ฉันแค่ไปสอนพิเศษ ไม่ได้ไปตายเฟ้ย!!"
"O_O;" หน้าทัพฟี่
"O[]OII" หน้าทอม
"งั้นถ้าเข้าใจแล้ว ทอม..นายก็ดูแลน้องฉันให้ดีๆ แล้วถ้าฉันกลับมาแล้วเหตุการณ์มันไม่ปกติ นายโดน....แน่!^_^"
ว่าแล้วเจอร์รี่ก็เดินออกจากบ้านไป ปล่อยให้ทั้งสองตัวนั้นยืนมองส่งแผ่นหลังของเขานั้นอย่างเงียบเชียบ
หน้ากลัว!! =[]=
และทั้งสองก็คิดเหมือนกันโดยมิได้นัดหมาย (อีกแล้ว)
เวลา 12.00 น.
“หิวนมอ้า!! >[]<” ทัพฟี่บ่น เขานอนแนบหน้าอยู่กับโต๊ะอาหารที่อยู่ติดกับห้องครัว ทอมที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ก็ไม่แม้แต่จะสนใจเสียงบ่นนี้เลย ทำให้ทัพฟี่ตะเบงเสียงให้ดังขึ้นกว่าเดิมเป็นสองเท่า!
“หิวโน้มมมมมม!!” และก็เป็นดังคาด ทอมหันมาตวาดใส่ทัพฟี่อย่างอารมณ์เสีย
“จะเสียงดังทำไมวะ ไอ้เปี๊ยก ร้องอยู่ได้หิวก็ไปหากินเองเลย =[]=!”
“ก็แล้วมันอยู่ไหนเล่า!”
“ฉันจะไปรู้เรอะ!”
ทัพฟี่ทนไม่ไหวที่จะไปต่อกรกับเจ้าแมวหว่าวจึงออกไปเดินเล่นนอกบ้านอย่างเงียบ ส่วนทอมก็ไม่มาสนใจแถมเขายังสบถคำว่า “ชิ” ก่อนจะหันกลับไปดูโทรทัศน์รายการโปรดของตัวเองต่อ
“เชอะ! เจ้าแมวบ้าไม่เห็นจะดูแลอะไรเลย!” ทัพฟี่ที่ออกมาจากบ้านนั้นแล้วเดินบ่นถึงพฤติกรรมที่แสนน่ารังเกียจของเจ้าแมวหว่าวนิสัยเสียตัวนั้น ทัพฟี่มองไปข้างหน้าทางก็พบกับผู้คนที่ออกมาวิ่งกำลังกายบางคนก็ขับขี่จักรยาน เดินเล่นกันขวักไขว่
ทัพฟี่คิดไว้ว่าเขาจะเดินทางหานมกินเอง โดยไม่ง้อเจ้าแมวหง่าวนิสัยเสียนั่น แต่เขาก็พบกับว่าตอนนี้เขาไม่รู้จะไปหาร้านสะดวกซื้อได้ที่ไหนเนี่ยสิ! -0- แล้วเขาก็ต้องเดินไปถามทางกับผู้คนที่เคยอยู่ที่นี่
เขาเดินไปถามผู้หญิงหูแมวคนหนึ่งว่า “แถวนี้มีร้านสะดวกซื้อไหมครับ พี่สาว?” เธอหันมาก่อนจะยิ้มให้อย่างสดใสว่า
“มีสิจ๊ะ เดี๋ยวพี่พาไปไหม?” ทัพฟี่ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกดีใจมากว่า ‘เขาจะได้กินนมแล้ว’ ถึงอย่างไรถ้าบอกแค่ทางไปเขาก็คงหลงกลับบ้านไม่ถูกแหงๆ
ทัพพี่โค้งขอบคุณให้เธอหนึ่งที่อย่างมีมารยาท “ขอบคุณมากครับ!”
“แหม ไม่ต้องคิดมากหรอกจ๊ะ ตัวเล็กแค่นี้ออกมาซื้อของคนเดียว เดี๋ยวจะโดนคนอื่นจับไปเอาได้นะ ^_^”
“เอ๋? ที่นี่มีคนจับตัวเด็กด้วยเหรอครับ? O_O” ทัพฟี่ถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
“ใช่จ๊ะ ถ้าเด็กคนไหนไม่ระวังตัวจะโดนจับได้ง่ายเลยล่ะ”
วกกลับที่บ้านของเจ้าแมวหง่าว
“โอ๊ยยยย! นี่ก็ห้าโมงเย็นแล้วเจ้านั่นออกไปไหนฟะเนี่ย!? ยังไม่กลับบ้านอีก >O<” ทอมเอามือกุมหัวตัวเองอย่างร้อนลน เพราะในอีกไม่กี่โมงเจอร์รี่ก็กลับมาบ้านแล้ว ถ้าเจอร์รี่กลับมาแล้วไม่เจอตัวน้องชายของเขาล่ะก็มีหวังทอมได้กลายเป็นแมวย่างแน่!
งั้นเขาก็ต้องออกตามหาสินะ ถึงแม้จะไม่ชอบหน้าแต่เพื่อทำให้เจอร์รี่มีความสุข (และไม่มาฆ่าเขา) ก็คงจะดีสำหรับเขาไม่น้อย ทอมจึงเริ่มออกเดินตามหามาที่ส่วนกลางของหมู่บ้าน ผู้คนในยามเย็นเริ่มลดเหลือลงน้อยทุกที เพราะมันใกล็มืดค่ำแล้วด้วย
แต่ทว่าทอมกลับไปได้ยินแมวแก่ๆ สองตัวพูดกันว่า “เห็นว่าเเถวนี้มีแก๊งจับเด็กด้วยล่ะเธอ”
“เอ๋? ฉันไม่เห็นเคยได้ยินเลยนะ? มีจริงๆ เหรอจ๊ะ”
“ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจนะ เพราะได้ยินแค่ข่าวลือมาน่ะ”
แก๊งจับเด็กงั้นเรอะ!! =[]= ถะ...ถ้าไอ้หนูนั่นถูกจับตัวละก็...มีหวังเจอร์รี่ฆ่าเขาหมกบ้านนี้แน่ คิดแล้วเสียวไส้ตัวเอง ทอมคิด
แต่เขาก็จะพยายามตามไปหาให้เจอก่อนที่เจอร์รี่จะกลับมาจากที่สอนพิเศษ ทอมออกเดินค้นไปที่สวนหย่อมเล็กๆ แถวนี้ก็ไม่เจอ แม้แต่ในถังขยะ เขาก็ยกถุงขยะขึ้นมาหาว่าทัพฟี่น่าจะมาเล่นซ่อนแอบกับเขาในนี้แต่มันก็ไม่เจอ ทอมเดินหาไปทั่วหมู่บ้าน แถมถามหาจากคนในละแวกแถวนี้อีก คนอื่นก็บอกว่าไม่เห็นกันถ้วนหน้า
ทอมทำสีหน้าอยากร้องไห้เต็มทน อีกไม่นานชีวิตของเขาก็จะขาดแล้ว อย่างน้อยขอให้เขาได้กอดเจอร์รี่ก่อนตายก็ยังดี T v T
เจ้าแมวหง่าวถอดใจก่อนจะเดินกลับบ้านด้วยสภาพที่อิดโรยเหมือนป่วยเป็นโรคไข้หวัดแมวระยะสุดท้ายยังไงอย่างนั้น เมื่อเขาเปิดประตูมาก็เจอกับหนูน้อยผมสีน้ำตาลที่เขาคุ้นหน้าคุ้นตาดี
เจอร์รี่นั่นเอง...
ส่วนเจ้าหนูน้อยอีกคนที่มีสีผมเทาอ่อนคล้ายเขาหน่อย และที่สำคัญเจ้าหนูตัวนั้นก็ทำให้เขากลับมามีสภาพที่อิดโรยจากการหา ‘ตัวเอง’ แบบนี้
(ไอ้) ทัพฟี่!!! =[]=
“อ้าว! O_O ทอมออกไปไหนมาน่ะ สภาพดูเหนื่อยๆ” เจอร์รี่เปิดปากถามด้วยความสงสัยว่าเจ้าแมวนั่นออกไปทำอะไรมา คงไม่ใช่ว่าแอบนอกใจเขาไปหรอกนะ!?
“แค่ไปตามหา ‘ใครบางคน’ น่ะ แต่ตอนนี้ดูท่าว่าจะกลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว =O=” ทอมตั้งใจเน้นประโยคนี้ไปที่ประโยค ‘ใครบางคน’ อย่างเคืองแค้น ที่มาทำให้เขาต้องมีสภาพเหนื่อยหอบขนาดนี้
“มากินข้าวด้วยกันสิ..” คราวนี้ทัพฟี่เป็นคนเอ่ยปากบอกเชิญชวนทอม ทอมมองไปที่ทัพฟี่อย่างประหลาดใจมาก ปกติแล้วเขากับทัพฟี่มักจะเกลียดขี้หน้าจนไม่อยากจะพูดคุยกันด้วยซ้ำ เจอร์รี่เองก็แปลกประหลาดใจไม่น้อย แต่ก็พูดเชิญชวนทัพฟี่ด้วยอีกแรง
“ใช่ มากินสิ สเต็กเนื้อของโปรดนายเลยนะ ^_^” เจอร์รี่เองก็รู้สึกดีใจที่ทั้งสองกลับมาคุยกันอย่างฉันมิตร (แบบไม่ทะเลาะกัน)
ทอมมองทัพฟี่ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับเจอร์รี่เช่นเคย ก่อนจะฟาดสเต็กเรียบภายในห้านาที แล้วเขาก็เดินออกไปสูดอากาศข้างนอกอยู่คนเดียว ทัพฟี่หันไปมองทอมที่เดินออกไปก่อนจะยกขวดนมออกตามทอมไปด้วย เจอร์รี่ที่นั่งหั่นเนื้อสเต็กอบชีทอยู่ก็พูดพึมพำกับตัวเอง
“แหม นี่เราไม่อยู่บ้านแค่แปดชั่วโมง พวกนี้ถึงกลับยอมมาคุยกันดีๆ เลยนะเนี่ย สงสัยต้องไม่อยู่ทุกวันแล้วล่ะ(?)”
ออกมาทางข้างนอก ทอมที่ยืนมองแสงจันทร์ที่สาดส่องลงบนตัวอย่างเหม่อเล็กน้อยและก็สงสัยกับพฤติกรรมของทัพฟี่ที่มา ‘ทำดี’ กับเขาแบบนี้ มันช่างแปลกประหลาด ทอมคิด
“เอ่อ.... เจ้าแมวหง่าว อ๊ะ! ไม่สิ ทอม ไม่ใช่! พี่ทอม...” ทอมที่ได้ยินเสียงทัพฟี่พูดอยู่ข้างหลัง เหมือนกับกำลังจะเรียกเขาด้วยคำแบบไหนดี.. ทอมรำคาญนิดๆ ก่อนจะพูดด้วยเสียงเรียบๆ
“เลือกอะไรสักอย่างสิ = =”
“เอ่อ... งั้นเป็นพี่ทอม..” ทัพฟี่พูดเบาจนแทบเป็นกระซิบ ทอมไม่ได้หันมามองว่าเจ้าหนูตัวเล็กทำหน้าตาเช่นไร แต่เขาก็ได้ยินเสียงนั้นทอมหันมาถามด้วยความสงสัยว่าทำไมเจ้าหนูสีเทาถึงเปลี่ยนคำเรียกเขาแบบนี้
“ถามจริงทำไมนายถึงเปลี่ยนเป็นเรียกชื่อฉันแล้วล่ะ - -?”
“อ๊ะ! ก็..” ทัพฟี่อึกอักเล็กน้อยก่อนจะพูดทั้งที่ไม่ยอมเงยหน้าพูด “นายออกไปตามหาฉันจนเหนื่อย... ก็แค่อยากจะมาขอบคุณ”
“อ๋อ เรื่องนั้นเองหรอกหรอ...” ทอมยกมือขึ้นเสยผมก่อนจะพูดความรู้สึกจริงออกไปตรงๆ “ก็เพราะว่าฉันกลัวพี่นายฆ่าฉันหมกบ้าน เลยต้องยอมออกไปตามหานายเท่านั้นเอง ไม่ต้องมาขอบคุณฉันหรอกน่า”
ทัพฟี่ได้ยินดังนั้นก็ไม่ได้โกรธอะไร (แต่ก็มีนิดหนึ่ง) ถึงแม้ว่าจะกลัวโดนพี่เจอร์รี่ทำร้ายแต่ก็ยอมออกไปตามหาโดยไม่ปล่อยทิ้งไว้ ทัพฟี่ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะยื่นขวดนมที่ยังมีนมเหลืออยู่ครึ่งหนึ่งของขวด ด้วยใบหน้าบูดๆ
“เอ้า! ฉันให้เป็นการตอบแทนที่อุตส่าห์เหนื่อย แล้วก็ฉันเองก็ผิดที่ออกไปจากบ้านโดยไม่ได้บอกแถมยังกลับมาก่อนด้วย -0-“
ทอมมองด้วยความมึนงงมาก ทั้งที่เขาไม่ได้ตั้งใจจะรักษาชีวิตเจ้าหนูนี่ด้วยซ้ำ แต่ทำไมถึงให้เขาขนาดนี้ งงสุดๆ? แต่ทอมก็รับมันมาไว้อยู่ดี (ของฟรีนี่นะ -.,- //ไรท์เตอร์)
ทัพฟี่เดินเข้าบ้านไปก่อนจะบอกพี่ชายตนเองว่าจะเข้านอนแล้ว แล้วเขาก็ขึ้นไปบนห้องนอนของตนเองอย่างว่าง่าย เจอร์รี่ยิ้มให้เป็นการตอบ ก่อนจะเดินออกมานอกบ้านก็เจอแมวหง่าวอย่างทอมดื่มขวดนมของทัพฟี่อยู่
เจอร์รี่หัวเราะทอมนิดๆ ก่อนจะพูดด้วยท่าทางยิ้มแย้มอย่างผ่อนคลายอารมณ์ “ฮะๆ ดีจังพอฉันไม่อยู่บ้านพวกนายก็ไม่ทะเลาะจนบ้านเละล่ะนะ”
ทอมสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงของเจอร์รี่พูดปนหัวเราะ ทอมหันมามองเจอร์รี่ด้วยใบหน้าแดงขึ้นเล็กน้อยและพูดอย่างตัดพ้อว่า “ไม่เห็นจะดีตรงไหน นายไม่อยู่เจ้านั่นก็ทำให้ฉันไม่ได้สบายเลยสักติ๊ด! ต้องออกไปตามหาจนเหนื่อย แถมต้องคอยระแวงนายกลับมาบ้านแล้วไม่เจอน้องตัวเอง ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันคงได้โดนนายหมกป่าแน่ๆ”
“อ๋อ ที่แท้เป็นงี้เองสินะ” เจอร์รี่ทำท่าครุ่นคิด แต่แล้วเขาก็พูดล้อเล่นออกมาว่า “แต่ก็ได้ของตอบแทนนี่นา ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจทำให้แท้นี่เนอะ”
ทอมหน้าแดงขึ้นก่อนจะหลบหน้าแล้วดื่มนมที่ทัพฟี่ให้ต่อ เจอร์รี่หัวเราะอย่างสดใสก่อนจะหันไปมองดวงดาวนอก ทอมเห็นดังนั้นก็เลยฉวยประกบริมฝีปากของเจอร์รี่ ทำให้เจอร์รี่ตกใจแต่เขาก็ไม่ได้ดันร่างของแมวหง่าวนั้นออกแม้แต่อย่างใด แถมเขายังจูบตอบอย่างดูดดื่ม
----------------------------------------------------------------------------------------------
มาแต่งต่อจนจบตอนแล้วนะค่ะ ^O^ ช่วงนี้ไม่ค่อยจะได้อัพต่อเท่าไหร่เลย ต้องขอประทานโทษนะค่ะ ช่วงคอมของไรท์เตอร์เริ่มไม่ปกติสักเท่าไหร่ แต่ก็จะพยายามมาลงให้น่ะค่ะ
Story ถัดไป เมื่อบุชท์เริ่มลงมือตามล่าเจอร์รี่อีกครั้ง คราวนี้เจอร์รี่ได้หายไปอีกครา แล้วเจ้าแมวหง่าวจะทำยังไงกันนะ?
ความคิดเห็น