Fic : Tom & Jerry (Yaoi) - ฉันตกหลุมรักนายเข้าให้แล้ว

ลำดับตอนที่ #14 : Story 11

Story 11

“เพราะว่านายชอบฉันยังไงล่ะ” ทอมพูดพร้อมกับกระโดดลงมาเหยียบขอบหน้าต่างก่อนจะนั่งยองก้มมองร่างเล็กที่กำลังเช็ดน้ำตาของตัวเอง หวังจะไม่ให้เขาเห็นคราบน้ำตานั้น ทอมค่อยๆ หย่อนขาที่เหยียบขอบหน้าต่างนั้นลงทีละข้าง และลงไปนั่งบนเตียงพร้อมกับลูบหัวของเจ้าหนูน้อยอย่างอ่อนโยน

            เจอร์รี่ไม่พูดอะไร เขาปล่อยให้คนข้างๆ นั้นลูบหัวตัวเองอยู่แบบนั้น “นะ..นายมา...ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

            “ก็ตั้งแต่นายร้องไห้อยู่บนเตียงนั้นแล้วละ” ทอมมองยิ้มๆ แต่ถึงใบหน้านั้นจะยิ้มอย่างนึกขำให้เจ้าหนูน้อยข้างหน้าแต่ในใจกลับยิ้มมันไม่ออกเลย เจอร์รี่รีบเช็ดน้ำตาก่อนจะตะโกนใส่เจ้าแมวหง่าวอย่างหัวเสีย (นิดหน่อย) โดยทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่

            “ฉันไม่ได้ร้องสักหน่อย..ไอ้แมวบ้า!! ฮึก..” ถึงจะจะบอกว่าไม่ร้อง แต่ก็กำลังร้องอยู่นี่!

= =* ทอมคิด แถมเจ้าหนูน้อยยังทุบไปที่หน้าอกของเจ้าแมวหง่าวอย่างแรงอีกด้วย! (ถือว่าเจ็บเอาการนะนั่น =[]=// คนเขียน) (/= =*// ทอม)

            ทอมรีบจับแขนทั้งสองที่กำลังทุบหน้าอกเขาอยู่ก่อนจะพยายามก้มไปมองหน้าเจ้าหนูตัวเล็กที่คอยหลบหน้าตาของเขาอยู่ ยิ่งทำให้เขารู้สึกเจ็บที่หน้าอกอย่างทรมาน ทอมตัดสินใจก่อนจะเข้าไปกอดร่างเล็กนั้นอย่างทนไม่ไหว ทำเอาร่างเล็กนั้นถึงกับตกใจและหยุดร้องไปโดยปริยาย

            “ต่อไปนี้ฉันจะไม่ไปยุ่งกับมันอีก...ขอร้องล่ะ...อย่าหลบหน้าฉันอีกเลยนะ! เจอร์รี่”

            “… O_O//”

            ทอมถอนการกอดนั้นก่อนจะดันตัวเองออกมาแล้วมองใบหน้าของเจอร์รี่พร้อมกันนั้นเขาก็จ้องดวงตาสีดำขลับนั้นอย่างไม่วางตาจนทำให้เจอร์รี่ต้องเลี่ยงสายตานั้นไปอีกทาง แก้มทั้งสองข้างของเจ้าหนูแดงขึ้นเป็นสีลูกมะเขือเทศ ทำให้ทอมอดหัวเราะออกมาไม่ได้

            “ฮ่าๆ หน้านายตลกชะมัด >O<//” เมื่อเจอร์รี่ได้ยินดังนั้นเส้นระงับความโกรธก็ขาดสะบั้น

            “หะ..หัวเราะอะไรของนาย!?” ทำให้หน้าที่แดงระเรื่อเป็นลูกมะเขือเทศนั้นแดงขึ้นหนักกว่าเก่า จนทำให้เจอร์รี่คิดจะลุกหนีออกจากห้องนี้ไป แต่สุดท้ายทอมก็หยุดหัวเราะแล้วคว้าลำตัวของเจอร์รี่ที่กำลังจะเดินออกไปไว้ในอ้อมอกอย่างแน่นหนา ทำให้ร่างเล็กนั้นโวยวายหนักเป็นเท่าตัว “ปล่อยฉันนะ!”

            “ฮะๆ ถ้านายหยุดดิ้นฉันจะปล่อยนะ ^^”

            เจอร์รี่หันมามองทอมอย่างโกรธเคืองแต่ก็หยุดดิ้น และทอมก็ปล่อยตามสัญญาแต่เจอร์รี่จะลุกหนีไปอีกครั้ง ทอมเลยคว้าแขนก่อนจะพูดเตือนหรือว่าจะเรียกข่มขู่ดี

            “ถ้านายลุกออกไปคราวนี้ฉันไม่ปล่อยอีกครั้งแน่”

            เจอร์รี่ไม่พูดอะไรเขาหยุดเดินและกลับลงมานั่งลงข้างๆ ทอมแต่เลี่ยงการสบสายตากัน (แก้มของเจอร์รี่ก็ยังคงแดงอยู่เช่นเดิม) ทอมมองเจอร์รี่ที่กำลังหน้าแดงอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานานจนเจ้าตัวสังเกต

            “นายจ้องฉันมากเกินไปแล้วนะ -//-“

            “แล้วไม่ดีหรือไง หน้านายตอนเขินน่ารักชะมัด พึ่งเคยเห็นนะเนี่ย >_<”

            “=///=”

            “แล้ว...คราวนี้จะยอมรับสารภาพความจริงหรือยัง...” ทอมเอื้อมมือไปจับคางของเจอร์รี่ก่อนจะจับคางนั้นดึงเชิดเข้ามาใกล้ๆ กับหน้าของเขา “หนูน้อย~”

 (คลุมดำเอานะค่ะ ^^ หรือถ้าใครไม่อยากอ่านช่วงนี้ก็ไม่ต้องคลุมเน้อ// ด้วยความหวังดีจากไรท์เตอร์ J )

                v

                v

               “ฉะ...” ยังไม่ทันที่เจอร์รี่จะได้พูดอะไรทอมก็ดันปากของเขาไปประกบลงบนริมฝีปากของเจอร์รี่ทันที เขาเอาลิ้นสอดสลับกันไปมาเพื่อหาของหวานในปากของเจ้าหนูน้อยอย่างอดรนทนไม่ไหว เจอร์รี่พยายามดันตัวของทอมออกเพื่อที่จะได้ให้ทอมหยุดสูบลมหายใจของตนเองออกไปจากร่างจนหมด แต่ก็ไม่สำเร็จ

            ทอมดันร่างของเจอร์รี่ลงไปที่หมอนก่อนจะจับมือทั้งสองข้างของเจอร์รี่ขึ้นไปไว้เหนือหัว แล้วเขาก็เริ่มที่จะก้มหน้าลงมาที่ซอกคอของอีกฝ่ายอย่างนัวเนีย เมื่อปลายลิ้มสัมผัสโดนลำคอก็ทำให้เจอร์รี่ถึงกับสะดุ้งทันที แต่ท่าทีทอมกลับไม่พยายามที่จะหยุดลงแค่นี้

            เขาแทรกขาลงไปตรงระหว่างขาทั้งสองข้างของเจอร์รี่ ทำให้เขาได้ยินเสียงหลงของเจอร์รี่ออกมา

            “อ๊ะ!”

             “O_O//” ใกล้แล้วสินะ... ทอมยิ้มพลางก้มลงเลียต้นคอของเจอร์รี่ไล่ลงมาเรื่อยๆ มือข้างที่ว่างก็ค่อยๆ ปลดกระดุมของอีกฝ่ายออกเผยให้เห็นผิวที่ขาวเนียนและบอบบางนั้นชัดเจน ทอมลงมือปลดชิ้นส่วนที่สำคัญออกและจับจุดอ่อนไหวนั้นทำให้เจอร์รี่โวยวายออกมา

            “จะ..จับอะไร...น่ะ อย่านะ อ๊า!”

            ทอมไม่สนใจที่เจอร์รี่โวยวายเขาจับส่วนนั้นอยู่อย่างนั้นก่อนจะก้มลงกัดที่ใบหูนั้นอย่างหมั่นเขี้ยวพร้อมกันนั้นเขาก็กระซิบพูดออกไปว่า

              “ถ้านายไม่ทำ ‘มัน’ ตอนนี้ นายจะลำบากน่ะ”

            “อึก...อ๊ะ..”

            ทอมปลดกระดุมกางเกงออก่อนจะพูดขึ้นมาว่า “ฉันกินละนะ :P”     

             (หลังจากนั้นไรท์เตอร์บ่อยากต่อเลย เขินๆ >///<)

            รุ่งเช้า...ต่อมา

            “ฮ้าวว~ =O=“ ทอมยันตัวเองลุกขึ้นก่อนจะบิดขี้เกียจ เขาหันไปมองร่างเล็กที่นอนอยู่ข้างเขาทั้งคืนก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากนั้น เขาลูบผมสีน้ำตาลเข้มนั้นอย่างอ่อนโยนก่อนจะหยุดลงเมื่อเขานึกอะไรออก

            เขามองหน้าของเจอร์รี่ตอนหลับอยู่นานก่อนจะพูดพึมพำออกมาว่า “เจอร์รี่ยังไม่ได้สารภาพเลย.. = =II” ทอมขยี้ผมตนเองจนยุ่งก่อนจะหันกลับมามองอีกครั้งแล้วพูดออกมาอย่างอมยิ้มว่า “แต่ก็ไม่เป็นไรล่ะนะ” ทอมมองปฏิทินที่อยู่ข้างเตียงก็พบว่าวันนี้วันหยุด เขาเลยกลับมานอนต่ออีกครั้ง แต่ก็ไม่วายกอดร่างเล็กนั้นแน่น

            เวลาผ่านเลยไปไม่รู้กี่นาที ร่างเล็กนั้นก็ตื่นขึ้น เขายันตัวเองขึ้นหวังจะเข้าห้องน้ำแต่สะโพกดันปวดขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ ทำไมเจ็บสะโพกแบบนี้นะ? เจอร์รี่คิด แต่เขาก็ยังไม่ลุกออกไปไหน จนเจ้าหูแมวผมเทาตื่นขึ้นแล้วมองเขาพร้อมกับส่งยิ้มอย่างมีความสุข ท่อนบนของเจ้าแมวหง่าวเปลือยเปล่า และท่อนบนของเขาก็เช่นกัน เจอร์รี่เลิกผ้าห่มส่วนของเขาขึ้นก่อนจะพบว่ามันก็เปลือยเปล่าเช่นกัน...

            หรือว่า... =[]=II!

            เจอร์รี่หน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อคืนเขาก็จำได้ว่าเขาทำอะไร แต่ไม่คิดว่ามันจะรุนแรงขนาดถึงขั้นเจ็บสะโพกเลยนี่!!

            “เป็นอะไรไป เจอร์รี่?” ทอมที่เห็นหน้าของเจอร์รี่ซีดเผือดลงก็สักถามอย่างเป็นห่วง เจอร์รี่เลยตอบไปตามตรง

            “เจ็บ..สะโพก..”

            “อ๋อ ครั้งแรกก็อย่างนี้แหละ ^_^//”

            หา!? ที่พูดนี่หมายความว่าไงนะ!? =[]=+

            “….” เจอร์รี่หลบสายตาก่อนจะหันกลับไปคิดถึงประโยคเมื่อครู่อย่างสงสัย ‘ครั้งแรกก็อย่างนี้แหละ’ เหมือนกับทอมจะสื่อให้เขาว่า เขารู้เรื่องนั้นดี แสดงว่าทอมต้องเคยทำมาก่อนหรือเปล่านะ?

            ทอมที่เห็นเจอร์รี่เงียบหลังจากที่เขาพูดประโยคนั้นเสร็จ เหมือนกับว่าทอมรู้อยู่แล้วว่าเจอร์รี่ต้องคิดอะไร ทอมเลยตาลีตาเหลือกรีบบอกความหมายทันที

            “นี่! อย่าพึ่งเข้าใจผิดนะ ที่พูดเมื่อกี้น่ะ เพราะเคยอ่านในคอมมาก่อนเลยรู้ว่ามันเป็นยังไง.. -3-“ ทอมเอานิ้วชี้ทั้งสองข้างจิ้มเข้าหากันอย่างเก้อๆ เขินๆ เจอร์รี่หันมามองก็ผ่อนลมหายใจและพยายามยันตัวเองลุกขึ้นมาอีกครั้ง

            เจอร์รี่ลุกขึ้นแต่ยังไม่ปล่อยผ้าห่มนั้นออกจากตัว ทอมเลยมองอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย (เหรอ?) “ไม่เห็นจะต้องปิดขนาดนั้นเลย เมื่อคืนฉันก็เห็นหมดแล้วแท้ๆ -3-”

            “ฉันไม่เหมือนกับนายสักหน่อย =[]=//!!” แล้วเจอร์รี่ก็เดินเข้าไปอาบน้ำทันที ทอมเห็นท่าทางที่เร่งรีบนั้นก็แอบหัวเราะอย่างได้ใจเบาๆ

            น่ารักจัง..

            เมื่อทั้งสองคนอาบน้ำแต่งตัวอะไรเรียบร้อยแล้ว..

            เจอร์รี่เดินลงมาข้างล่างก่อนทอม แล้วเขาก็ต้องพบกับทัพฟี่ที่กำลังดูทีวีอยู่ แปลกแหะ ทัพฟี่ตื่นเช้า? เจอร์รี่คิด ปกติแล้วทัพฟี่เป็นคนที่ตื่นยากมาก (ถ้าเปรียบเทียบกับทอม ยังไงทอมก็ย่อมหนักกว่า = =) เมื่อเจอร์รี่เห็นพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของน้องชายตนเองก็เลยเดินเข้าไปถาม

            “เห~ วันนี้นายตื่นเช้านะเนี่ย ^_^” เจอร์รี่เดินไปจับไหล่ของทัพฟี่เพื่อเรียกให้น้องชายหันมาหาเขา

            “ผมว่ามันไม่เช้าแล้วนะ = =*” ทัพฟี่มองพี่ชายของเขาอย่างเนือยๆ และแปลกประหลาดใจ

            “ทำไมล่ะ? O_O”

            “ก็เพราะว่านี่มัน สิบโมงกว่าแล้ว และตอนนี้ผมหิวมากมายด้วย!” ทัพฟี่หันขวับก่อนจะกอดอกตนเองอย่างเอาแต่ใจ เมื่อได้ยินดังนั้นเจอร์รี่ก็รีบหันไปมองนาฬิกาเรือนสูงที่ตั้งอยู่ข้างโทรทัศน์ ก็พบเข็มยาวที่เลื่อนอยู่ตรงเลขหนึ่ง ส่วนเข็มสั้นนั้นเลยเลขสิบมาหน่อยแล้วด้วย

            หวา~~ นี่เขาหลับยาวขนาดนี้เลยเรอะ! =[]=

            “พี่ขอโทษนะ เดี๋ยวพี่จะไปเตรียมข้าวเช้ามาให้” แล้วเจอร์รี่ก้รีบวิ่งไปเตรียมวัตถุที่จะทำอาหารอย่างเร่งรีบ เพราะว่าเขาจะปล่อยให้น้องกลายเป็นโรคกระเพาะไม่ได้ ไม่อย่างนั้นแม่เขาคงได้ฆ่าเขาแน่ๆ ใครๆ ก็รู้ว่าแม่เขาเป็นคนเป๊ะขนาดไหน!

            “ฮ้า~! เย็นสบายจัง :3” ทอมที่เดินลงมาพร้อมกับท่าบิดขี้เกียจอย่างสบายๆ นั้นทำให้เจอร์รี่เห็นแล้วรู้สึกหงุดหงิดทอมเป็นพิเศษ ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้านั่นที่ทำให้เขาตื่นเกินเวลาแบบนี้ >_<!

             เมื่อทอมเดินลงมาถึงชั้นล่างของบ้านแล้วเขาก็วิ่งเข้าไปสวมกอดจากทางด้านหลังของเจอร์รี่ แล้วกระซิบใส่หูเช่นเดิม

            “วันนี้ทำอะไรกินเหรอจ๊ะ ที่รัก <3” เจอร์รี่ได้ยินอย่างนั้นก้กระทุ้งศอกลงไปที่ท้องของเจ้าแมวหง่าวอย่างจังจนทำให้เจ้าตัวปล่อยแขนที่โอบรอบเอวนั้นทันที “อะไรกัน โหดร้ายที่สุด T[]T” ทอมโวยวายอย่างหัวเสีย ทั้งที่เมื่อคืนเราทั้งคู่ก็มีความสุขกันแล้ว แล้วทำไมวันนี้ถึงทำท่าทางโกรธแบบนั้น...หรือว่า เจอร์รี่จะยังไม่หายโกรธเราจากเรื่องเมื่อวานกัน?

            “มาทำอะไรแบบนี้ ถ้าน้องฉันเห็นเข้าไม่เป็นตากุ้งยิงเลยเหรอ - -“

            “งั้นก็ไปบอกให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย หมอนั่นจะได้ไม่มายุ่งตอนเราจะมีความสุข >O<” ทอมทำท่าบิดตัวอย่างเขินอายแบบสาววัยแรกรุ่น ทำให้เจอร์รี่แทบอยากจะเอาตะหลิวกระแทกใส่หน้าให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

            “ไม่ได้หรอก น้องฉันคงไม่ยอมรับ...แม่ฉันก็คงเหมือนกัน” เจอร์รี่พูดเสียงแผ่วลงเมื่อพูดถึงแม่ของตัวเอง ทอมที่ได้ยินคำว่าแม่ก็ตกใจและถามขึ้นมา

            “นายมีแม่ด้วยเหรอ!? O_O”

            “มีสิ = = จะให้ฉันเกิดมาจากกระบอกไม้ไผ่หรือไง”

            “แต่มันก็มีนี่ หนูที่เกิดจากกระบอกไม้ไผ่” ทอมพึมพำ แต่ถามต่อไปอีกว่า “แล้วทำไมนายถึงมาอยู่กับมิทซิสเคท”

            “หลังจากพ่อหายตัวไป ครอบครัวฉันก็เลยลำบากมากขึ้น ช่วงนั้นเองทัพฟี่ก็ยังไม่ประสีประสาอะไร และเขาเองก็ต้องการนมเพื่อการเจริญเติบโต แต่แม่ฉันไม่มีเงินถึงขนาดนั้นก็เลยต้องเสี่ยงไปเอานมที่เหลือจากแมวข้างถนน จนวันหนึ่งแม่แอบไปเอานมมาใหทัพฟี่แต่เจ้าแมวนั่น ดันรู้ทันเลยมาทำร้ายแม่จนบาดเจ็บ แต่แม่ก็ยังสู้จนชนะพวกมัน

            พอแม่เข้าบ้านมาแล้วฉันถึงได้สังเกตเห็นรอยแผลนั้น จึงรู้ได้ทันทีว่า มันเป็นฝีมือของพวกแมวจรจัดนั่น ฉันถึงกลัวแมวและที่สำคัญเกลียดยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น”

            เมื่อฟังถึงตอนนั้นเองทอมก็ตกใจ เลยถามอย่างหวาดกลัวกับคำพูดของเจอร์รี่ที่จะตอบเข้าในประโยคถัดมา

            “เอ่อ..นายก็ต้องเกลียดฉันน่ะสิ” ทอมหลับตาปี๋รอฟังคำตอบนั้นอย่างมีความหวังแต่ก็ยังเกรงกลัวว่ามันจะริบหรี่ เจอร์รี่มองท่าทางทอมที่ดูสลดใจอย่างไม่มีสาเหตุนั่นก่อนจะพูดอย่างอมยิ้มออกมาว่า

            “แมวข้างถนนกับแมวในบ้านมันไม่เหมือนกันนะ แยกแยะด้วย - -”

            “แต่มันก็แมวนี่! =0=”

            เจอร์รี่หันไปทำกับข้าวต่อพร้อมกับพูดให้คำตอบออกมาว่า “งั้นขอให้นายรู้ไว้ว่ามีนายตัวเดียวที่ฉันจะไม่เกลียด” แล้วเจอร์รี่ก็เอาเนื้อสเต็กลงกระทะจนควันลอยฟุ้งขึ้นส่งกลิ่นหอมไปทั่วห้องครัว ทอมที่มองเจอร์รี่ด้วยความตกใจก่อนจะเปลี่ยนสายตาเป็นประกายวิ้งวั้งออกมา

            “จริงเหรอ~ *0*” แล้วทอมก็เข้าไปกอดที่เอวของเจอร์รี่อีกครั้งโดยที่เจอร์รี่ไม่รู้ตัว ทำให้ตัวเขาเซไปทางฝั่งทอมแต่ทอมก้ใช้ตัวรับแผ่นหลังนั้นเอาไว้พร้อมประคองอยู่ข้างหลัง เจอร์รี่หันขวับเพื่อจะไปตำหนิทอมที่เล่นอะไรแผลงๆ แต่ยังไม่ทันที่เจอร์รี่พูดอะไร ทอมก็เข้ามากัดปากของเจอร์รี่ก่อนจะแปลเปลี่ยนเป็นรอยจุมพิตที่แสนนุ่มนวล

            เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ เพราะทั้งคู่กลับลืมไปว่าตอนนี้อีกฝ่ายกำลังทำอะไรอยู่ ลมที่พัดกลิ่นไหม้ของสเต็กเนื้อเกือบครึ่งชิ้นลอยไปเตะจมูกของเจอร์รี่เข้าจนเจอร์รี่ต้องรีบผลักทอมออกไปแล้วรีบพลิกด้านสเต็กอีกฝั่งขึ้น

            “เฮ้อ~ เกือบไปแล้วนึกว่าจะไหม้เกือบทั้งชิ้นไม่งั้นได้ทำใหม่แน่”

            10 นาทีผ่านไป

            “อาหารมาเสิร์ฟแล้ว~” เจอร์รี่ยกจานสเต็กลาดซอสสุตรพิเศษให้กับทัพฟี่ที่กำลังนั่งรออาหารจนหน้าบูดเป็นตูดกบ เจอร์รี่เลยเกลี้ยกล่อมจนทัพฟี่ลุกขึ้นมากินข้าวได้ตามปกติ ทัพฟี่จับพลิกเนื้อชั้นบนล่างก่อนจะพูดออกมาอย่างสังเกตได้ว่า

            “ผมว่าชิ้นนี้มันเล็กเกินไป.. -3-“

            “เอ๋? พี่ว่าขนาดนี้พอดีตัวของนายแล้วนะ”

            “แต่ผมอยากกินชิ้นใหญ่นี่!! >O< ในฐานะที่พี่ทำให้ผมรอทานข้าวนาน พี่ก็ต้องยกเสต็กของพี่ให้กับผม -0-”

            “งั้นหรอ?” เจอร์รี่ฟังเหตุผลอย่างงงๆ แต่ก็ตักสเต้กไปให้อีกฝ่าย แต่ยังไม่ทันได้เคลื่อนย้ายอะไร ทอมก็คว้าแขนของเจอร์รี่ไว้ก่อนจะพูดออกมาว่า “ฉันว่าชิ้นขนาดนี้นายกินให้หมดก่อนแล้วค่อยเอาของเจอร์รี่ไป แต่ถ้าเอาของเจอร์รี่ไปแต่ดันกินไม่หมดนี่ มันเหมือนกับพวกกินแล้วเหลือ มันน่าเสียดายของที่ฉัน (มิทซิสเคท) ซื้อตั้งแพง”

            “เป็นแค่แมวหง่าวที่ไม่ได้ความอย่าริอาจมาสอนหนูอย่างฉัน >O<”

            “หนอย! แกว่าใครว่าไม่ได้ความฟะ!!”

            “ชื่อก็บ่งบอกแล้วนี่ จะใครอีกละ”

            “งั้นรามาแข่งกัน ใครกินหมดก่อนเอาสเต็กของเจอร์รี่ไปครอง!!”

            “ตกลงเฟ้ย!!”

            แล้วทั้งคู่ก็ลงมือทำสงครามกันอย่างไม่มีใครยอมใคร จนคนที่เป็นส่วนเกินต้องออกไปทำสเต็กกินเองคนเดียวในครัวอย่างช่วยไม่ได้ เจอร์รี่มองลอดกระจกระหว่างห้องครัวแล้วห้องโต๊ะอาหาร เห็นสองคนนั้นแข่งกันเอาเป็นเอาตายก็อดที่จะขำไม่ได้

            บางทีอยู่แบบนี้ก็มีความสุขนะ... ^_^

            หลังจากนั้น... ห้านาที

            “อ้าว! สเต็กฉันยังเหลือเหมือนเดิมนี่ O_O”

            เจอร์รี่ที่ล้างจานเก็บกวาดในครัวเสร็จหวังจะมาเก็บจานที่ว่างเปล่าข้างนอก แต่มันกลับเหลือจานใบหนึ่งที่ยังมีสเต็กก้อนยักษ์ที่ยังไม่ถูกทำทารุณกรรมใดๆ จากสองคนนั้นเลย

            “ฉันอิ่มแล้ว = = นายเอาไปกินสิ (ฟะ)”

            “นายนั่นแหละเอาไปกิน! ฉันก็อิ่มแล้วเฟ้ย!”

            “แต่นายกินหมดก่อนนี่ นายต้องเอาไปกินเซ่!”

            “อะไร นายต่างหากอย่ามามั่ว สวาปามซะขนาดนี้ =[]=!!”

            “เอาล่ะ พอได้แล้วทั้งคู่น่ะ!! สเต็กชิ้นที่เหลือฉันจะเก็บเอาไปให้ลุงสไปค์แทน - -“

            เจอร์รี่ยกจานที่มีสเต็กก้อนโตนั้นออกไปข้างนอกห้องโต๊ะอาหาร ทอมที่หายอืดได้สักพักก็วิ่งมาที่หน้าบ้านก่อนจะพูดกับเจอร์รี่เชิงพูดเล่นว่า “เอาไปให้ตาลุงนั่นเสร็จ เราก็มาเผาผลาญร่างกายกันสองคนนะ ^3^//”

            เจอร์รี่ได้ยินดังนั้นก็รู้ถึงความหมายในการสื่อของทอม “พึ่งทำไปเมื่อคืนเอง! =[]=”

            “ฮ่าๆ นี่ไม่รู้จริงๆ เหรอว่าฉัน ‘ล้อเล่น’ น่ะ ฮ่าๆ สะ... ผัวะ!!” ร่างของทอมนอนแน่นิ่งลงไปเกือบหมดสติ พร้อมกันนั้นเจอร์รี่ก็เดินออกไปด้วยใบหน้าที่แดงเป็นลูกชมพู่ ทอมลุกขึ้นมาปาดเลือดในปากก่อนจะหัวเราะคิกคัก

            “เพราะรักหรอก ถึงหยอกเล่นน่ะ <3”      

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

            เอามาลงแล้วน้า~ (อย่าพึ่งหนีหายไปกันหมดเน้อ T^T) เพราะช่วงนี้คิดพล็อตเรื่องไม่ค่อยออกเลย เลยทำให้เอามาลงช้าแบบนี้ ต้องขอประทานโทษอย่างสูงจริงๆ ค่ะ (ข้าน้อยสมควรตาย) รู้สึกว่าคราวนี้ชักเริ่มจะแต่งให้หนูน้อยเจอร์รี่ที่เคยเรียบร้อย กลายเป็นพวกคิ้วผูกโบว์ แบบ ฮิโรกิ (ตัวละครจาก junjou romantic) ซะแล้วสิ 555+

            Story ถัดไป... เมื่อเจ้าหนูทัพฟี่ต้องอยู่เฝ้าบ้านกับทอมสองต่อสอง เนื่องจากเจอร์รี่ต้องไปทำธุระข้างนอกทั้งวัน คราวนี้หนูน้อยทัพฟี่จะสงบศึกกับเจ้าหง่าวหรือจะสร้างสงครามให้กับบ้านกันนะ? โปรดรอติดตามเด้อค่า~

:) Shalunla