คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Story 10 (100%)
Story 10
“นี่~ พี่เจอร์รี่ผมอยากไปด้วยอ่า~ >O<” ทัพฟี่เดินมากอดพี่ชายของตัวเองแน่น ก่อนจะทำสายตาปิ้งๆ ให้เจอร์รี่ หวังจะให้เจอร์รี่ใจอ่อนให้เขาตามไปด้วย
“แต่พี่ไปโรงเรียนนะ” เจอร์รี่ทนสายตาออดอ้อนของน้องชายตัวเองไม่ได้ก็จริง แต่เขาก็ต้องปฏิเสธไปอย่างช่วยไม่ได้ เพราะจะปล่อยให้น้องชายตัวเองไปเดินหลงทางในโรงเรียนน่ะมันทรมานแค่ไหน(?) โรงเรียนที่มิสซิสเคทเลือกให้ทอมกับเขาไปเรียนที่นั่น ก็เพราะว่าที่นั่นเป็นโรงเรียนเอกชนและมีการดูแลอย่างดีราวกับลูกเทวดาก็ไม่ปาน
สรุปเอาง่ายๆ โรงเรียนที่เขาอยู่นั้นมันใหญ่มโหฬาร ขนาดตัวเขาเองที่อยู่ที่นั่นมาห้าปียังเดินหลงทางอยู่เลย!
“แต่ว่า...” ทัพฟี่ทำสายออดอ้อนคูณสองเท่า ก่อนจะทำการเบะปากให้มันดูสมจริงมากยิ่งขึ้น “จะปล่อยให้เด็กสิบขวบอย่างผมอยู่เฝ้าบ้านพี่เจอร์รี่คิดว่าดีแล้วหรอออ~ TOT”
และทัพฟี่ก็ร้องไห้ออกมาจริงๆ เหตุผลว่าด้วย...พี่ชายไม่รักตัวเอง
“=[]=!?”
10 นาทีต่อมา...
ทำไมหมอนี่ถึงตามมาด้วยฟะ! -*- ทอมคิด ทั้งที่คิดว่าจะได้เดินทางมาโรงเรียนกับเจอร์รี่กันสองต่อสองอยู่แล้ว แต่ทำไมหมอนี่จะต้องตามมาเป็นมารความสุขด้วยนะ!! >_<
“เฮ้ย! แกน่ะจะมาทำไมไม่ทราบ(วะ)” ทอมพูดกระซิบใส่ทัพฟี่ เพราะเกรงว่าถ้าให้เจอร์รี่ได้ยินเมื่อไหร่คงได้อดอาหารมื้อเย็นแน่ๆ
“มันเรื่องของผมกับพี่ชาย แมวหง่าวอย่างนายไม่สมควรรู้ ^_^” ทัพฟี่ยักคิ้วให้ทอมทีหนึ่งก่อนจะเดินไปจับแขนของเจอร์รี่มาคล้องไว้กับแขนตัวเองอย่างอารมณ์ดีและหน้าตาเฉย ทำให้แมวหง่าวที่เดินตามหลังมาไม่มีช่องว่างให้ได้แทรก เจ้าแมวจึงได้แต่มองอย่างอารมณ์เดือดปุดๆ อยู่ในใจแต่ไม่สามารถปล่อยออกมาได้
“ไอ้หมอนั่น!!”
ณ โรงเรียน
“ว้าย! >_< ดูสิ เจอร์รี่มาแล้วล่ะเธอ!” เด็กสาวคนแรกชี้ไปที่หน้าโรงเรียนของพวกเขาที่ตอนนี้ปรากฏร่างเล็กๆ และใบหูที่กลมน่ารักๆ ของหนูน้อยไอดอล (เจอร์รี่นั่นเอง)
“ไหนๆ หนูน้อยที่น่ารักน่าหม่ำของฉัน >O<//” เด็กสาวคนที่สองที่ได้ยินเสียงของเพื่อนเธอพูดก็รีบหันไปสนใจคนที่มาทันที เธอคนนี้ออกอาการหนักกว่าเพื่อนของเธอเสียอีก ลมหายใจเข้าออกอย่างรวดเร็วจนดัง ฟุดฟิดและดวงตาที่เป็นประกาย
“ของฉันยะ!” เด็กสาวอีกกลุ่มหนึ่งเข้าขัดอย่างอารมณ์เสีย “เจอร์รี่ไม่ใช่ของเธอคนเดียวสักหน่อย”
“และมันก็ไม่ใช่ของเธอคนเดียวด้วย ยัย@$%@^^$@^@^”
“อ๊ายยย! ยัยปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม อยากลองดีนักใช่ไหม!?”
“เข้ามาเลย พร้อมทุกเมื่อยะ”
ตุบตับๆ ๆ
“เอ่อ...” เจอร์รี่ที่เห็นสถานการณ์ไม่ดีจึงเข้าไปทักทาย เพราะเขารู้ว่าคนพวกนี้แค่ทักทายก็จบศึกกันแล้วล่ะ แต่อาจจะมีขอร้องบ้างนิดหน่อย “อรุณสวัสดิ์ทุกคน ^_^; สบายดีนะ”
“อะ....อรุณสวัสดิ์จ้า วันนี้มาแต่เช้าเหมือนเดิมเลยนะ เจอร์รี่ ^_^” เด็กสาวทั้งสองพูดพร้อมกันโดยมิได้นัดหมายและหยุดตีกันโดยอัตโนมัติ
“อ๊ะ! ฉันพูดก่อนนะยะ!!” เด็กสาวคนแรกหันมาตวาดใส่อย่างไม่ลดละ ใครมันจะไปยอมให้ยัยนี่พูดก่อนละ เจอร์รี่ไม่สนใจกันพอดี
“ฉันต่างหาก!!!”เด็กสาวคนที่สองหันกลับมาตวาดใส่เช่นกัน
“ผมจัดการเองครับ พี่ชาย (อย่าลืมให้รางวัลด้วยล่ะ)” ทัพฟี่เดินเข้ามากระซิบที่หูของเจอร์รี่ก่อนจะเดินไปข้างหน้าตรงที่สาวๆ กำลังทะเลาะกัน
“พี่สาวแสนสวยทั้งสองหยุดทะเลาะกันเถอะนะครับ *0*” ทัพฟี่ใช้ลูกอ้อนเหมือนตอนเช้าเด๊ะ เด็กสาวทั้งสองหันมาทางเด็กชายอย่างสงสัย
“อ๊ะ มีหูเหมือนเจอร์รี่เลย แถมยังเป็นสีเทาเหมือนทอมอีก หรือว่า....ลูกของเธอหรอ เจอร์รี่!? ไม่นะเธอสองคนเป็นไปไม่ได้!! T[]T”
“ห๊ะ!!? O_O” เจอร์รี่ถึงกลับอึ้งกิมกี่เมื่อเด็กสาวคนแรกพูดว่า ทัพฟี่เป็นลูกของเขากับทอม จะบ้าหรอเฮ้ย! ผู้ชายกับผู้ชายด้วยกันมันจะมีลูกกันได้ยังไงเล่า!! =[]=//
“ไม่ใช่หรอกครับ!! ผมเป็นน้องชายของพี่เจอร์รี่และผมไม่มีทางที่จะเป็นลูกของไอ้แมวหง่าวนั่นเด็ดขาด!! =[]=” ทัพฟี่เองก็แอบตกใจเหมือนกัน แต่เขาเป็นคนแรกที่ดึงสติกลับมาก่อนเจอร์รี่ เขาจึงรีบท้วงอย่างมั่นใจว่ามันไม่ใช่อย่างที่เด็กสาวคิดอย่างเด็ดขาด!! และเขาคงไม่ยอมรับไอ้แมวนั่นมาเป็นคนที่ใกล้ชิดกับพี่ชายตัวเองอย่างเด็ดขาดด้วย!!
“เอ๋? จริงหรือจ๊ะ ฉันว่าเด็กคนนี้น่ารักนะ >_<//” เด็กสาวคนแรกย่อเข่ามาจับหน้าของทัพฟี่อย่างเอ็นดู
“นั่นสิ ^O^ ชื่ออะไรจ๊ะ?” และคนที่สองที่เคยเป็นคู่กรณีก็ลงมาถามชื่ออย่างทะนุถนอม
“ทัพฟี่ฮับ!! ^O^” ทัพฟี่ตอบอย่างแจ่มใส เจอร์รี่ที่มองดูเหตุการณ์สงบดีแล้วก็โล่งใจมาหน่อย ส่วนทางฝั่งของทอมนั้น....
ครืนๆ ครืนๆ
“เออะ... ทอมเป็นไรวะ? = v =;” เพื่อนหูแมวร่วมชั้นของทอมถามทอมอย่าง...เป็นห่วงแต่ดูท่าแล้ว….
“เปล่า....” ไม่น่าจะเป็นอะไร =_=* (ซะที่ไหนเล่า!! =[]=)
“อ้าว! เจอร์รี่ หนูน้อยนี่เป็นใครจ๊ะ ^_^” ฮาริสประธานนักเรียนเดินเข้ามาทักทายเจอร์รี่และหนูน้อยผู้มาเยือนคนใหม่ เธอยิ้มแย้มให้ทั้งสอง และเจอร์รี่ก็ยิ้มกลับ ทำเอาเด็กสาวทั้งสองที่พึ่งทะเลาะกันเมื่อครู่ได้แต่จ้องจิกกันตาเป็นมันเลย
“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณฮาริส ^_^ เขาเป็นน้องชายของผมเอง” เจอร์รี่บอกกับเธอก่อนจะดันให้ทัพฟี่ทักทายประธานนักเรียนของโรงเรียนนี้
“สวัสดีครับ พี่ฮาริส ^O^”
“แหม~ ต๊ายยย~ น่ารักจังทั้งพี่ทั้งน้องเลย >///<” ฮาริสชมไปก็เขินไป เธออยากจะหยิกแก้มน้อยๆ ของทัพฟี่ แต่ก็ต้องเก็บอาการให้มันดูสำรวมมากขึ้น เพราะว่าเธอเป็นประธานนักเรียนจะให้เผยออกไปตรงๆ ก็กระไรอยู่
“ขอบคุณฮะ ^^”
“จะว่าไปแล้วเธอจะเอาเขาเข้าไปเรียนด้วยหรอ?” ฮาริสถามเจอร์รี่อย่างสงสัยที่เจอร์รี่นำน้องมาโรงเรียนแล้วเขาจะเข้าไปเรียนยังไงล่ะ?
“ผมก็กำลังคิดอยู่เหมือนกันครับ - - แต่จะให้ผมปล่อยน้องไว้ที่บ้านคนเดียวก็กลัวจะเป็นอันตราย” เจอร์รี่ทำหน้าเศร้าจนเด็กสาวต่างพากันรีบหากระดาษเช็ดชู่กันพัลวัน แค่พวกเธอได้เช็ดน้ำตาก็สามารถนอนหลับฝันดีได้แล้ว >_<
“อืม...ลองไปถามผู้อำนวยการดีไหม?” ฮาริสเสนอ
“อ๊ะ! มันก็คงไม่น่าจะถึงขนาดนั้นมั้งครับ แหะๆ แค่เอาน้องมาดูแลเอง ^^;” เจอร์รี่บอกปัดอย่างใจหาย ที่จริงเขาแค่เอาน้องมาอยู่ด้วยเฉยๆ ก็ไม่น่าจะถึงขั้นต้องไปพบผู้อำนวยการเลยนี่!
“งั้นเหรอ?” ฮาริสทำหน้าเศร้านิดหน่อย
“แต่ยังไงก็ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะครับ ^_^ ผมไปเรียนก่อนนะครับ” เจอร์รี่ยิ้มหวานหวังจะให้ฮาริสหายเศร้า และฮาริสก็หายจริงๆ เสียด้วย หลังจากที่เจอร์รี่ปลอบคุณประธานนักเรียนเสร็จ เขาก็รีบอุ้มน้องขึ้นห้องเรียนทันที ทำเอาทัพฟี่ถึงกลับงงทันทีที่พี่ชายของเขาอุ้มเขาโดยไม่ทันตั้งตัว
มันต้องมีอะไรแน่ๆ !!
“พี่ฮะ?” ทัพฟี่มองเจอร์รี่ที่จู่ๆ ก็อุ้มเขามาไว้ในห้องน้ำระหว่างชั้นเรียน ทำให้ความสงสัยของทัพฟี่หนักขึ้นไปอีก ทำไมพี่ชายเขาต้องเอาเขามาไว้ในที่นี้ด้วยล่ะ?
“เฮ้อ~” เจอร์รี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหันมาบอกกับทัพฟี่ว่า “ทัพฟี่ ถ้านายมาอยู่ที่นี่ห้ามซนอะไรทั้งนั้น และห้ามห่างจากพี่ด้วย เข้าใจนะ”
“อื้ม ครับป๋ม ^_^\”
“เฮ้อ~ นายรับปากทีไรพี่เป็นเรื่องทุกที - -” เจอร์รี่จับหน้าผากก่อนจะก้มลงมามองสายตาน่ารักน่าชังของน้องชายตัวเองอย่าไม่ค่อยเชื่อใจสักเท่าไหร่ ทัพฟี่จึงยืนยันอีกครั้งเพื่อไม่ให้เจอร์รี่ต้องคิดมาก
“อย่ากังวลเลยน้า~ พี่ชาย~” ทัพฟี่บอกก่อนที่จู่ๆ เขาก็เอื้อมมือมากอดเอวของเจอร์รี่เอาซะดื้อๆ
วันนี้มาแปลกแหะ - -+? เจอร์รี่คิด แต่แล้วก็เหมือนกับมีอะไรบางที่ทำให้เจอร์รี่รู้ได้ทันทีว่า ทำไมน้องชายของเขาถึงเข้ามากอดเขาไว้
ครืนๆ ครืน
รังสีอำมหิตที่ผู้มาใหม่ปล่อยใส่คนทั้งคู่ไม่ยั้ง ไม่สิ! ต้องคนๆ เดียวที่กำลังกอดเขาอยู่ จะเป็นใครไปไม่ได้ที่ออกอาการอย่างโจ่งแจ้งขนาดนี้
“อ๊ะ....ทอม มีอะไรเหรอ? ^_^;”
“เปล่า... แค่เดินผ่านมาเฉยๆ ไม่คิดว่านายจะอยู่กับเจ้านี่ -.-* งั้นฉันไปล่ะ” แล้วทอมก็เดินจากทั้งสองไป เจอร์รี่หันมองแผ่นหลังของทอมที่เดินจากไปก็อดรู้สึกไม่ดีไปด้วย (ความจริงมันก็ไม่น่าจะหนักขนาดนี้นะ - -)
หลังจากที่ทอมเดินออกไปทัพฟี่ก็ปล่อยแขนทั้งสองข้างออกจากเอวของเจอร์รี่และหันไปแลบลิ้นใส่ทอม
“แบร่ๆ สมน้ำหน้า :P”
“ทัพฟี่!” เจอร์รี่จ้องหน้าทัพฟี่อย่างโมโห ที่ทัพฟี่ทำกิริยาที่ไม่เหมาะสมใส่อย่างนั้น แม่พวกเขาไม่เคยสอนให้ทำนิสัยเสียแบบนี้ ทัพฟี่ที่รู้สึกถึงน้ำเสียงของพี่ชายตัวเองที่กดลงต่ำกว่าปกติ ตอนนี้เจอร์รี่กำลังโกรธ
“ขอโทษฮะ...” ทัพฟี่ก้มหัวลงรับความผิดของตัวเอง เจอร์รี่ยกมือขึ้นแต่แล้วเขาก็จับลงที่หัวไหล่ของทัพฟี่ก่อนจะพูดว่า
“ไปห้องเรียนกัน” เจอร์รี่จับข้อมือของทัพฟี่พาไปที่ห้องเรียนของเขา ทำให้
“เอ๊ะ O_O?” ทัพฟี่ถึงกับตกใจที่เจอร์รี่มาจับไหล่ของตัวเองแบบนี้ ความจริงแล้วทัพฟี่คิดว่าพี่ชายจะตีเขาเสียอีก
ทางฝ่ายของทอม...
“ฮ้าววว~ น่าเบื่อชะมัด =O=” ทอมที่พึ่งตื่นจากการเข้าเฝ้าพระเจ้า ก็เหลือบไปเห็นอาจารย์แนะนำนักเรียนใหม่ที่กำลังยิ้มให้กับเขา
“^__________^” เป็นเด็กหนุ่มผมส้มปนแดง หน้าออกแนวเท่กว่าทอม (มาก) เด็กหนุ่มคนนั้นหันไปโบกมือให้ทอม ก่อนจะหันมายิ้มกับทุกคนเช่นเดิม และรอให้อาจารย์แนะนำตัวของเขาให้คนในห้องได้รู้จัก
“เอาล่ะ วันนี้เรามีนักเรียนที่จะเข้ามาเรียนกับพวกเราด้วย เขาชื่อไลท์นิง”
“สวัสดีคร้าบ~ ทุกคน ^O^”
“วันนี้เธอนั่งโต๊ะตรงข้างโทมัสนะ”
“ครับ”
ไลท์นิงเดินไปที่โต๊ะเกือบท้ายห้องเรียนก่อนจะนั่งแหมะตรงแถวกลาง เพราะแถวของทอมที่นั่งอยู่นั้นติดกับริมหน้าต่างของห้อง ทอมหันไปมองผู้ที่จะมานั่งใกล้กับเขา เด็กหนุ่มคนนี้เขารู้จักเป็นอย่างดี ดีถึงดีมาก เพราะพวกเขาเคยอยู่กลุ่มเดียวกันมาก่อน
“ว่าไงเพื่อนทอม ไม่เจอกันนานนะ ^O^” ไลท์นิงหันไปกอดคอของทอมก่อนจะจิ้มแก้มของทอมอย่างสนุกสนานกะจะยั่วโมโหทอมเล่น
“เลิกจิ้มแก้มฉันเหมือนเด็กๆ สักที -.-“ ทอมหันมาเหมือนของเขาอย่างอารมณ์เสียนิดหน่อย
“อะไรกัน เล่นแค่นี้ก็หงุดหงิด อดอาหารมารึ ฮ่าๆ <3”
“จุ้นน่า!” ทอมสะบัดแขนของไลท์นิงออกจากคอก่อนจะฟุบหลับลงไปโดยไม่สนใจอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่ ไลท์นิงมองทอมอย่างรู้ทันก่อนจะแอบหัวเราะ (เบาๆ) กับความไม่เอาไหนของเพื่อนตัวนี้
เลิกเรียน....
“ผมบอกแล้วไงว่าวันนี้ผมจะเป็นเด็กดีน่ะ -3- อย่าลืมให้รางวัลเลยนะ” ทัพฟี่ทวงสัญญากับเจอร์รี่ เพราะวันนี้เขาทั้งนั่งอยู่เฉยๆ และแถมเจอร์รี่ไปไหนเขาก็ตามไปด้วยทั้งนั้น นั่นถือว่าเขาได้รับปากพี่ชายและทำมันสำเร็จได้ด้วยดีโดยที่พี่เขาไม่เดือดร้อน
“จ้าๆ วันนี้จะทำพาสต้าให้กิน ^_^”
“จริงงะ! OoO”
“พี่เคยโกหกนายด้วยหรือไง ฮ่าๆ”
“งั้นก็ดีเลย! >_<”
ทั้งสองเดินออกมาจากห้องเรียนอย่างอารมณ์ดี แต่แล้วสายตาของเจอร์รี่ก็ไปเจอกับบางสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกเจ็บหน้าอกแปลกๆ
“เฮ้! ฉันบอกว่าอย่ามาจิ้มแก้มฉันไงเล่า!!” ทอมปัดมือไลท์นิงที่กำลังจะเอานิ้วจิ้มแก้มตัวเอง
“อะไรเนี่ย? แค่นี้ทำเป็นหวงตัวไปได้นายนี่ ทีแต่ก่อนไม่เห็นว่าอะไรฉันสักคำ แถมยังบอกว่าชอบให้จิ้มอีก -0-*” ไลท์นิงมองทอมอย่างหงุดหงิดที่ตอนนี้ทอมเปลี่ยนไปไม่เหมือนแต่ก่อน
“ก็นั่นมันแต่ก่อนนี่ =_=*”
กรุ๊บ!! (เสียงเหยียบแก้ว)
“เอ๊ะ!?” ทอมที่ได้ยินเสียงบางอย่างตรงด้านข้างของตัวเองเป็นคนแรก จึงรีบหันมาดูและเขาก็ต้องพบเจอกับสิ่งที่ไม่คาดฝัน เจอร์รี่กำลังมองพวกเขาสองคนอยู่!?
“O_O”
ห้ามเข้าใจผิดนะ....
“พี่เจอร์รี่ เหม่ออะไรอยู่น่ะ??” ทัฟฟี่ที่เห็นอาการเจอร์รี่แปลกไปเลยยื่นมือมาดึงแขนเสื้อของพี่ชายพร้อมกับถามเรียกสติคนตรงหน้า เจอร์รี่ได้สติก่อนจะหันลงมากลบเกลื่อนใบหน้าที่เจ็บปวดนั้น ไม่ให้น้องชายตัวเองสงสัย
“เปล่าหรอก เรากลับบ้านกันดีกว่านะ ^_^”
“ฮะ! พี่ชาย ^O^”
ทั้งสองเดินจับมือกันก่อนจะออกเดินไปจากตรงนั้น ปล่อยให้ทอมมองแผ่นหลังของเจอร์รี่อย่างไม่ห่างสายตา ตอนนี้เขารู้สึกผิดในใจ ทำไมกัน?
“เฮ้ย! ทอมเจ้าหนูนั่นมันอะไรน่ะ?” ไลท์นิงยืนเท้าสะเอวมองไปที่เจอร์รี่อย่างสงสัย ทำไมเจ้าหนูนี่ถึงมาดูพวกเขา? แต่ว่า...
“....” ทอมไม่ตอบอะไรได้แต่ก้มหน้า ทำให้ไลท์นิงรู้สึกสงสัยเข้าไปใหญ่ ปกติทอมจะไม่ค่อยเข้าไปยุ่งกับพวกหนูสักเท่าไหร่ แต่พอเจ้าหนูนี่ไปหมอนี่ก็ซึม มันต้องมีอะไรแน่ๆ ไลท์นิงคิด
“หรือว่า...เจ้าหนูตัวที่บุชท์เกลียดมากที่สุด?..” ไลท์นิงพึมพำกับตัวเอง แต่แล้วทอมก็ได้พูดขึ้นขัดจังหวะความคิดแก้ปมสงสัยของไลท์นิงจนทำให้เจ้าแมวหัวส้มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย
“ไลท์นิง ฉันกลับบ้านก่อนนะ” หลังพูดจบทอมก็วิ่งออกไปจากตรงนั้นปล่อยให้ไลท์นิงมองทอมอย่างสงสัยขึ้นไปอีก ทุกอย่าง ทุกการกระทำมันทำให้เจ้าแมวหัวส้มรู้จนได้
“หึ! เจ้าหนูนี่เองน่ะเหรอ ที่ทำให้หมอนี่เปลี่ยนไป”
ณ ที่บ้าน...
“เอานี่! พาสต้าของโปรด ^_^” เจอร์รี่ยกจานพาสต้าถาดใหญ่ให้กับเจ้าหัวเทาที่มองดูจานนั้นจนน้ำลายย้อยลงมา
“น่ากินสุดอะ!! >O<” ทัฟฟี่มองจานพาสต้าจานใหญ่ก่อนจะลงมือเอาช้อนส้อมตักเส้นพาสต้าที่เหนียวนุ่มขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย เจอร์รี่เห็นเช่นนั้นก็สบายใจ
เจอร์รี่ถอกผ้ากันเปื้อนออกก่อนจะจะเดินขึ้นห้องไป ทำให้ทัฟฟี่ที่กินพาสต้าอยู่หันไปเหลือบเห็นพี่ชาย ที่ไม่ยอมมากินข้าวด้วยกัน เลยอดถามไม่ได้
“พี่เจอร์รี่ ไม่มากินด้วยกันเหรอ?”
“อะ...กินไปก่อนนะ พี่รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย ^_^” เจอร์รี่หันมายิ้มให้ทัฟฟี่ก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องนอนของเขา เจอร์รีทิ้งตัวลงบนเตียงนอนอย่างหมดแรง
เขานึกย้อนไปตอนที่เห็นทอมกับแมวตัวสีส้มกำลังจิ้มแก้มอยู่ การกระทำนั้นมันทำให้เจอร์รี่รู้สึกเจ็บหน้าอกแปลกๆ อย่างที่ไม่เคยเจ็บมาก่อน ทำไมกัน...
“ทำไม...ถึงรู้สึกเจ็บ...แบบนี้นะ”
นี่เขากำลังเป็นอะไรอยู่ เขายิ่งนึกถึงเหตุการณ์นั้นทีไรก็พลันให้หน้าอกเจ็บเรื่อยๆ จนมากขึ้นและทำให้น้ำใสๆ นั้นไหลออกมาอย่างหยุดไม่อยู่
“เพราะว่านายชอบฉันยังไงล่ะ”
“!?”
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ในที่สุดก็แต่งจบตอน เฮ้อ~ เอามาลงแล้วนะค่ะ แหะๆ
ต้องขออภัยที่นานไปหน่อย เพราะต้องทำงานบ้านและบลาๆ แต่ก็ยังมีเวลามาลงให้เหมือนเดิมนะค่ะ เราจะพยายามไม่ทำให้นักอ่านทุกท่านต้องรอนานนะค่ะ
Story ถัดไป ในที่สุดเจ้าหนูของเราก็รู้จักกับความรู้สึกตัวเองเสียที เอาละ! ต่อไปนี้เจอร์รี่จะหลบกรงเล็บแมวหง่าวอย่างทอมได้อีกหรือไม่? รอติดตาม
:) Shalunla
ความคิดเห็น