คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Story 9 (100%)
Story 9
ทอมเดินมาถึงบ้านของตนเองก่อนจะวางเจอร์รี่ลงบนโซฟาอย่างอ่อนโยน แล้วรีบเดินไปค้นกล่องปฐมพยาบาลทันที อันไหนไม่ใช่ยาที่ใช้รักษาก็ขว้างทิ้งไปซะดื้อๆ
มิสซิทเคทกลับมาถึงบ้านเมื่อไหร่ ทอมคงโดนด่าเละแหงๆ =[]= เจอร์รี่คิด
แต่เมื่อค้นหากล่องปฐมพยาบาลเจอ ทอมก็รีบถกแขนเสื้อของเจอร์รี่ขึ้น และเริ่มวิธีการรักษาพยาบาลทันที ถึงแม้ว่าเจ้าแมวหง่าวจะเงอะๆ งะๆ กับวิธีการรักษาก็ตาม แต่เขาก็ไม่ต้องการให้คนสำคัญต้องมาบาดเจ็บไปมากกว่านี้ แค่หยุดเลือด แล้วทายาก็เสร็จแล้ว
เจอร์รี่มองทอมทำแผลที่แขนของตนอย่างดีใจ ถึงแม้ท่าทางของทอมจะเงอะๆ ก็ตาม แต่เขาก็ดีใจและอยากขอบคุณเจ้าแมวหง่าวจริงๆ
“ไม่เป็นไรใช่ไหม?” ทอมถามเจอร์รี่หลังจากพันผ้าพันแผลเสร็จ ตอนนี้สายตาของทอมดูหงอยๆ และรู้สึกเจ็บมากๆ เหมือนกับว่าเขาโดนใครสักคนควักหัวใจออกจากอกของเขาเอง
เจอร์รี่เห็นดังนั้นก็เหมือนอยากจะร้องไห้ตาม แต่ก็ต้องหยุดยั้งสิ่งที่มันเอ่อล้นในอก
“อะ..อืม..ฉันไม่เป็นไร ^_^// ขอบใจนะ สำหรับการรักษาพยาบาล” เจอร์รี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน และบอกเป็นเชิงในๆว่า ตอนนี้ฉันไม่เป็นไร สบายดีทุกอย่าง
ทอมขึ้นมานั่งข้างๆ เจอร์รี่ก่อนจะมองไปที่ทีวี และพูดว่า “ดีแล้ว..ล่ะ ที่นายไม่เป็นไร ถ้านายเป็นอะไร แล้วฉันจะทำยังไง..”
“....”
เจอร์รี่ได้ยินทอมพูดแบบนี้ก็เริ่มรู้สึก...ดีใจจนพูดไม่ออก ทอมเห็นเจอร์รี่เงียบเขาจึงหันไปจับใบหน้าเรียวเล็กของเจอร์รี่ก่อนจะบรรจงจูบลงบนริมฝีปากของเจอร์รี่อย่างอ่อนโยนและหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ
ทอมสอดลิ้นเข้าไปในปากของเจอร์รี่เหมือนกับต้องการหาของหวานเข้าปากของเขา ตอนนี้ทอมเริ่มรู้สึกอยากจะกัดกินเจอร์รี่เหลือเกิน ยังไงซะ ความอดทนของเขามันมีน้อยมากถึงมากที่สุด เขาจึงไม่สามารถที่จะยับยั้งอารมณ์ความอดอยากนี้ไว้ได้
“อึก...>*<///”
ตอนนี้เจอร์รี่เริ่มรู้สึกถึงความเอาแต่ใจของทอมขึ้นมาตะงิดๆ ทอมเริ่มที่จะใช้มือมาป้วนเปี้ยนส่วนล่างของเขาแล้ว ทอมพยายามจุมพิตให้เจอร์รี่เคลิ้มไปกับการกระทำของเขา
ผลัก!
“O_O///?” ทอมทำหน้าตกใจที่ถูกเจอร์รี่ผลักออกจากการจุมพิตที่อ่อนโยนของเขา
“พอแค่นี้เถอะ ฉันบาดเจ็บอยู่นะ” เจอร์รี่ต้องรีบหาข้ออ้างอย่างเร่งด่วนไม่อย่างงั้น...เขาจะถูกเจ้าแมวหง่าวสีเทาตัวนี้กินเอาได้
“ไม่เป็นไร ฉันไม่ทำให้แขนข้างนั้นเจ็บหรอก -0-//”
ฮึ๋ย! เอาแต่ใจอีกแล้วนะ!!
ทอมไม่สนที่เจอร์รี่พูดสักเท่าไหร่ เขาก็เริ่มผลักลำตัวของเจอร์รี่ให้นอนลงไปบนโซฟา ก่อนจะโน้มลำตัวของตัวเองมาทับบนลำตัวของเจอร์รี่ และโน้มใบหน้ามาที่ซอกคอของเจอร์รี่ ทอมเลียลำคอของเจอรืรี่ไปมาอย่างกระหาย และขึ้นมากระซิบที่หูของเจอร์รี่ว่า
“หวานจัง :P//”
“O///O!?”
และทอมก็ขึ้นมาเลียที่ใบหูของเจอร์รี่ต่อ ตอนนี้ร่างกายของเจอร์รี่เริ่มมีปฏิกิริยาต่อทอมซะแล้ว ถ้าห้ามช้ากว่านี้ มีหวังเจอร์รี่ได้ถูกทอมกินไปทั้งตัว(และหัวใจ)แน่!!
“หยุดนะ! >[]<//!!” เจอร์รี่ดันร่างของทอมออกอีกครั้ง ก่อนจะหันหน้าหลบทอม แขนข้างที่มีแผลเริ่มมีเลือดไหลซึมออกมา ทำเอาทอมตกใจและมองแขนเจอร์รี่อย่างอึ้งๆ
“....”
“อ่า...ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันทำเอง” เจอร์รี่ยกมือห้ามทอมก่อนที่เจ้าตัวจะรู้สึกผิดไปมากกว่านี้
“ไม่ได้! ฉันเป็นคนทำให้มันเลือดออก เดี๋ยวฉันจะทำแผลให้ใหม่นะ”
เจอร์รี่ปล่อยให้ทอมจัดการกับแผลที่ต้นแขนของตน เมื่อทำแผลเสร็จก็ยกเจอร์รี่ขึ้นบ่าทันที ก่อนจะพูดในระหว่างเดินทางไปห้องนอนอีกว่า
“ถ้าแขนนายหายเมื่อไหร่ ฉันไม่ปล่อยให้นายหลุดมือแน่!!”
“หา! =[]=*”
วันรุ่งขึ้น...
เวลา 06.30 น.
“อืม... =_=”
ทำไมวันนี้มันรู้สึกหนาวจัง เจอร์รี่คิด เมื่อคืนยังอุ่นๆอยู่เลย หรือว่าเข้าหน้าหนาวแล้ว... ไม่สิ! ตอนนี้มันพึ่งเดือน สิงหาคมเองนี่นา มันจะหนาวได้ยังไง =_=^
แต่แล้วเจอร์รี่ก็พบกับต้นเหตุที่ทำให้เขาหนาวนั่นก็คือ.... ไอ้แมวหง่าวมันมาทอดเสื้อเขานี่หว่า~!!! =[]=* หรือว่า...อย่าบอกนะ...ว่าเมื่อคืน =___=” ไม่จริงน่า!! เจอร์รี่เลิกผ้าห้มขึ้นก็พบว่าช่วงล่างของเขายังปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะไม่มีการถอดใดๆ ทั้งสิ้นยกเว้น ท่อนบน =__=
ทอมที่นอนข้างๆ ตอนนี้ไม่ได้ใส่เสื้ออยู่จึงเผยให้เห็นแผ่นหลังขาวๆ ของเจ้าแมวหง่าว ผมสีเทาที่กระเซอะกระเซิงเล็กน้อย ตอนนี้เจ้าตัวกลับพลิกมาทางด้านที่เจอร์รี่นอนอยู่และเอาแขนยาวๆ ใหญ่ๆมาโอบกอดเขาแน่น เหมือนกับว่าทอมเองก็หนาวเหมือนกัน
“ทอม ตื่นเดี๋ยวนี้นะ!!” เจอร์รี่พยายามดิ้นให้หลุดจากวงแขนที่ทั้งใหญ่ทั้งหนักของทอม เพราะว่าตอนนี้เจอร์รี่เริ่มรู้สึกหายใจไม่ค่อยสะดวก และหัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างผิดปกติ
แต่ก็เหมือนเป็นการกลั่นแกล้งของทอม ทอมได้แอบรอบยิ้มอย่างได้ใจ ในขณะที่เจอร์รี่ดิ้นขลุกขลักไปมาในอ้อมแขนของเขา ยิ่งเจอร์รี่ดิ้นมากเท่าไหร่ทอมก็ยิ่งกอดเจอร์รี่แน่นมากขึ้นเท่านั้น
เอาอย่างนี้ใช่ไหม...!!?
ตุบ!!!?
“อั่ก!! O[]O จะ...เจอร์รี่ นายทำอะไรของนายเนี่ย!!? =[]=*” ทอมกุมท้องของตัวเองก่อนจะโวยวายเมื่อถูกเจอร์รี่ใช้หมัดต่อยไปที่หน้าท้องของเขา
“คิดว่าฉันไม่รู้หรือไง ว่านายคิดจะทำอะไร - -*”
“=3=”
เจอร์รี่ไม่สนใจคำโวยวายของทอมสักเท่าไหร่ เขาจึงเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อจะเข้าไปอาบน้ำ แต่แล้วก็ถูกเสียงของคนข้างหลังรั้งไว้
“เดี๋ยว!! ฉันอาบด้วย >O<” ทอมวิ่งมาหวังจะเข้าไปอาบน้ำด้วยกันกับเจอร์รี่ แต่แล้ว...
ปัง!!!
ทอมก็วิ่งไปชนกับประตูห้องน้ำพอดี ทำให้เจ็บดั้งไปเล็กน้อย T^T ถึงเจอร์รี่จะสงสารทอมที่เป็นแบบนี้ แต่...เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง ต้องเลี่ยงออกจากทอมไว้ก่อน ไม่งั้นถ้าอยู่ด้วยกันในนี้ เกรงว่าเขาจะถูกเจ้าแมวหง่าวแทะเล็มเอาได้
“เจอร์รี่ใจร้ายที่สุด!! =[]=// ทีตอนเด็กยังอาบด้วยกันเลย ทำไมตอนนี้ถึงไม่ได้ล่ะ?”
ทอมโวยวายเหมือนเด็กๆ ทั้งเคาะประตู ทั้งชักดิ้นชักงอกับพื้นเหมือนกับเด็กที่ไม่ได้ของถูกใจยังไงยังงั้น
ก็เพราะว่านายอดโซมาก!! ฉันถึงไม่ให้เข้ามาไงเล่า!! =_=
เจอร์รี่ไม่สนใจเสียงของทอมที่โวยวายเล็ดรอดออกมาจากด้านนอก เขาได้แต่อาบน้ำทำกิจวัตรตามปกติ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับชุดอยู่บ้านสบายๆ แล้วก็โยนผ้าเช็ดตัวไปให้ทอมที่หมดแรงจากการโวยวาย
“ไปอาบน้ำแล้วลงมากินข้าว - -“
“...”
หลังจากสั่งเจ้าแมวหง่าวเสร็จเจอร์รี่ก็ลงมาทำอาหารต่อ พร้อมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนรู้สึกว่าตัวเองได้ถูกสวมกอดจากด้านหลัง คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าแมวหง่าวตัวเดียว!!
“ทอม O_O!?”
“วันนี้ทำอะไรให้กินอ่ะ ^_^?”
ทอมโน้มหน้าลงมาติดกับใบหน้าของเจอร์รี่ เรียกได้ว่าแก้มแนบแก้มกันเลยทีเดียว
“O///O!!?”
“แล้วเมื่อไหร่จะเสร็จอ่ะ หิวแล้วน้า~ ^^”
ทอมเพิ่มแรงรัดเจอร์รี่ขึ้นอีกนิด และเอาลิ้นมาเลียตรงใบหูของเจอร์รี่ ตอนนี้เจอร์รี่เริ่มรู้สึกร้อนๆตรงใบหน้ามาก และใจเต้นเร็วกว่าเดิมอีกเป็นเท่าตัว
“อึก!! >///<… ถ้านายไม่ออกไปฉันเอามีดแทงนายแน่ ทอม!!”
“กล้าหรอ~” ทอมพูดพร้อมกับยิ้มอย่างกวนประสาท แถมยังกัดที่ใบหูของเจอร์รี่เล่นไปมา จนมีเลือดซึมออกมานิดๆ
“โอ๊ย! นี่นายทำอะไร...!?” เจอร์รี่รู้สึกเจ็บตรงใบหูมาก จึงเริ่มหันไปโวยวายทอมอย่างโมโหสุดๆ แต่ทอมไม่ได้สนใจฟังเสียงบ่นด่าของเจอร์รี่เลยแม้แต่น้อย เขายื่นหน้าลงมาใกล้กับใบหน้าของเจอร์รี่และพูดว่า
“หน้านายในตอนนี้ช่างยั่วน้ำลายฉันดีจริงๆ” ทอมเลียริมฝีปากของเจอร์รี่ก่อนจะประกบริมฝีปากลงมาอย่างอ่อนโยน
“ทะ...ทอม..ปล่อยนะ เดี๋ยวก็ไม่ได้กินข้าวหรอก” เจอร์รี่ดันร่างทอมให้ออกห่าง แต่เนื่องจากแขนได้รับบาดเจ็บจึงไม่ค่อยมีแรงที่จะต่อต้านมากนัก
“ตอนนี้ฉันไม่อยากกินอาหาร แต่ฉันอยากกินนายมากกว่า”
“...!!!”
ปิ๊งป่องๆ ปิ๊งป่องๆ
เสียงกดออดหน้าบ้านดังขึ้นทำให้ทั้งสองหันไปทางประตูพร้อมกัน เสียงนี้ช่างเป็นเสียงสวรรค์สำหรับเจอร์รี่เลยจริงๆ *0*
ส่วนทอม... โอ๊ย!!! ใครมาขัดจังหวะอีกแล้วเนี่ย!!? ทอมสบถในใจอย่างหัวเสีย แต่เจอร์รี่ไม่สนใจจึงรีบวิ่งไปเปิดประตูบ้านทันที
“ครับๆ มาแล้วครับ อ๊ะ! O_O”
หนูน้อยผมหยักศกเล็กน้อยถูกย้อมให้เป็นสีเทาอ่อนๆ หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักเมื่อใครๆมาเห็นเข้า ใบหูของเผ่าพันธุ์เดียวกันกับเจอร์รี่ สวมชุดสำหรับเด็กวัย 10 ขวบ
หนูน้อยตัวนั้นมองเจอร์รี่อย่างบ้องแบ้ว ก่อนจะเริ่มพูดสิ่งที่เจอร์รี่เคยได้ยินมาตลอดตั้งแต่เด็ก
“พี่เจอร์รี่ พี่เจอร์รี่ จริงๆด้วย *0*” หนูน้อยผมเทาวิ่งเข้ามากอดเจอร์รี่แน่น และเอาหัวมาซุกอยู่ที่หน้าอกของเจอร์รี่อย่างเคล้าเคลีย
“ทะ..ทัฟฟี่!! มาได้ยัง!?”
เจอร์รี่จับไหล่ของทัฟฟี่เขย่าไปมาอย่างตกใจ ใครจะคิดว่าหนูน้อยวัย 10 ขวบจะเดินทางจากนอกเมือง มาเข้าเมืองใหญ่ๆนี้ได้ คนเดียว!! ขอย้ำ คนเดียววว~!
“เดินมาสิ -3-“
“แล้วแม่ล่ะ? แม่รู้เรื่องหรือเปล่า?”
“รู้ดิ แม่เป็นคนอนุญาตให้ทัฟฟี่มาเองนี่ - -“
ไหงแม่ปล่อยลูกวัย 10 ขวบเดินทางมาคนเดียวล่ะเนี่ย!! =[]= แม่นะแม่!!
“ใครมาน่ะ เจอร์รี่ =_=” ทอมที่สงบสติอารมณ์ได้แล้ว เดินออกมาจากบ้าน (เนื่องจากเจอร์รี่หายไปนานเลยสงสัยแอนด์เป็นห่วง - -*) แต่แล้วสายตาของทอมก็จ๊ะเอ๋กับเจ้าหนูน้อยผมเทาพอดี
“O_O!? จะ...เจอร์รี่ เจ้านั่นมันเป็นใคร แฟนนายหรอ? ไม่จริ๊งงงงง~ แอบคบกันทำไมไม่บอกกันบ้าง TOT//” ทอมพูดเองเออเองไปซะหมด จนเจอร์รี่ตอบไม่ทัน
“นายเพ้ออะไรของนายเนี่ย =[]=!!” ใครจะบ้าเอาน้องตัวเองมาเป็นแฟนวะ!! เจอร์รี่แทบอยากจะหักคอของทอมทิ้งตอนนี้เหลือเกิน
“แล้วใครอ่ะ T3T” ทอมปาดน้ำตา(เทียม) ออก ก่อนจะตั้งใจฟังเจอร์รี่พูด
“นี่! ทัฟฟี่ น้องชายฉันเอง” เฮ้อ~ โล่งอก น้องชายสินะ ^_^* ทอมคิด
“ถ้าคิดว่าผมเป็นแฟนพี่เจอร์รี่จริงๆ ก็ได้นะ ไม่ได้ห้ามอยู่แล้ว ^_^” ทัฟฟี่ยิ้มหวานให้ทอมอย่างกวนประสาทเล็กๆ ทอมเห็นแล้วแทบอยากจะจับเด็กนี่โยนท่วงน้ำเสียเหลือเกิน
“คือพอดี น้องฉันพึ่งมาจากนอกเมืองน่ะ ยังไงให้เขาพักอยู่ที่สักพักนะ เดี๋ยวเรื่องมิสซิทเคทฉันจัดการเอง”
“อือ...”
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ให้เขาพักอยู่ที่นี่ก่อนก็ได้ ยังไงอีกไม่กี่เดือนฉันก็จะกลับแล้วล่ะจ๊ะ”
“ครับ ขอบพระคุณมากครับ มิสซิทเคท”
“ไม่เป็นไรจ๊ะ”
“เอาล่ะ ทัฟฟี่เอากระเป๋าขึ้นไปเก็บที่ห้องนอนฝั่งขวาของชั้นสองนะ....?” เมื่อเจอร์รี่หันหลังไปหาทัฟฟี่ก็พบกับ... การปล่อยรังสีอุลต้าไวโอเลตใส่กันซะจนดำทมิฬ
ครืนๆ...
“ที่พูดเมื่อตะกี้หมายความว่าไงนะ...=__.=” ทอม
“ก็หมายความอย่างที่พูดนั่นล่ะฮะ พี่หูแมว J” ทัฟฟี่
“อ๋อหรอ~~!?”
“นี่!! ทั้งสองคนหยุดทะเลาะกันได้ไหม?” เจอร์รี่เห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดี จึงเข้าไปห้ามทัพก่อน แต่ว่าดูเหมือนทั้งทอมและทัฟฟี่จะไม่ฟังเสียงห้ามเตือนของเจอรืรี่เลยสักนิดเดียว
เพี้ยะ!!
เจอร์รี่หยิบจานข้าวใบใหญ่สำหรับอาหารมื้อเช้านี้มาสองใบ และฟาดลงบนหัวของเจ้าสองตัวที่ทะเลาะกันเป็นเด็กๆ (เจอร์รี่โหด ((O_O))!!” // ไรท์เตอร์)
“โอย~ พี่เจอร์รี่ทำอะไรเนี่ย!! =[]=+”
“นั่นดิ!! =[]=*” ทอมและทัฟฟี่โวยวายใส่เจอร์รี่เป็นการใหญ่ มีแค่ครั้งนี้เท่านั้นที่พวกเขาจะร่วมมือกัน
ความจริงแล้วมันก็ไม่แปลกที่ทัฟฟี่จะเกลียดขี้หน้าเจ้าแมวหง่าวตัวนี้ เพราะเจ้านี่มันเป็นแมวไง =_= จะตะคุบกินหนูอย่างพวกเขาเมื่อไหร่ก็ได้
“ทำอย่างว่านี่แหละ!! ขึ้นไปเอากระเป๋าเสื้อผ้าไปเก็บได้แล้ว!! และถ้าคิดจะต่อต้านก็ไม่ต้องกิน!! นายก็ด้วยทอม!! โตแล้วยังจะมาทะเลาะกับเด็กสิบขวบอีก – n –!!”
ทัฟฟี่รีบเก็บของใส่กระเป๋าสัมภาระ ก่อนจะเดินขึ้นไปอย่างว่าง่าย ก็นะ ใครจะไปกล้าแหยมกับพี่ชายตอนเวลามีน้ำโหกันล่ะ T T
“ใครว่าฉันอยากจะทะเลาะกับเจ้านั่นล่ะ ก็เจ้านั่นมัน...”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ไปช่วยฉันจัดจาน”
ทอมยังไม่ทันที่จะพูดจบเจอร์รี่ก็พูดแทรกขึ้นมาอย่างตัดบท โดยไม่ให้โอกาสที่จะให้ทอมได้พูดเหตุผลของตัวเอง
ฮึ่ย! เจ้านั่นน่าโมโหชะมัด!!
“โห กับข้าวของพี่เจอร์รี่ยังสุดยอดเหมือนเดิมเลย *0* อร่อยสุดๆ” ทัฟฟี่รีบยัดอาหารที่อยู่ตรงอย่างว่องไว แต่ใครหรือจะไวเท่าเจ้าแมวหง่าว...
“คิดว่าจะไวคนเดียวหรือไง”
“งั้นมาเลย!!”
ตอนนี้เริ่มมีศึกใหม่เกิดขึ้นอีกแล้ว -0-* เจอร์รี่คิด เห็นแบบนี้แล้วทัฟฟี่คงจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ นั่นก็เพราะสองคนนี้จะต้องทำสงครามกันทั้งวันแน่ คนที่จะอยู่ไม่ได้คงเป็นเขาเองแล้วล่ะมั้ง...
“เฮ้อ~”
ตกเย็น....
“เน่! เมื่อไหร่จะกลับไปบ้านสักทีฮะ!!?”
ทอมถามทัฟฟี่อย่างรำคาญกับการที่เจ้าเด็กนี่ต้องมานอนอยู่บ้านเดียวกัน แล้วฉันจะมีโอกาสสารภาพรักไหมวะเนี่ย!! =[]=
“ไม่มีกำหนด :P “ ทัฟฟี่แลบลิ้นปลิ้นตาใส่ทอมอย่างกวนโอ๊ยสุดๆ เรื่องอะไรเขาจะปล่อยให้พี่ชายต้องมาเผชิญหน้ากับเจ้าแมวหง่าวอย่างโดดเดี่ยวกันเล่า!!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เอามาอัพต่อแล้วจ้า ช่วงนี้ยิ่งใกล้เปิดเทอมแล้ว เดี๋ยวไม่มีเวลามาอัพ :P เลยต้องใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์
ยังไงตอนนี้ก็ครบ 100 % เต็มแล้วเย้ๆ (มัวแต่ดูแรงเงา ฮุๆ) ช่วยคอมเม้นท์กันมาบ้างนะค่ะ ขอบคุณทุกท่านมากๆ เลยค่ะ ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะค่ะ
ปล. story ถัดไป เริ่มจะมีตัวละครออกมาเพิ่มแล้วนะค่ะ เป็นการหายตัวของทัฟฟี่ ในคืนวันฝนตก เป็นเพราะเหตุใดกันที่ทัฟฟี่ต้องหายตัวไป โปรดรอติดตาม!!!
ความคิดเห็น