คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Story 8 (100%)
Story 8
“งั่มๆ ไม่กินหรอทอส?”
เจอร์รี่จับเนยแข็งขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย ส่วนทอสนั้นก็ได้แต่มองการกินอาหารของเจอร์รี่อย่างเหม่อลอย น่าร๊ากกกกก~ ทอสคิด
ส่วนคำถามไม่ต้องพูดถึง ไม่มีเสียงตอบรับจากคนตรงหน้าที่คุณถาม - -* เจอร์รี่จึงอดแปลกใจไม่ได้ ที่จู่ๆ ทอสก็เกิดอาการยิ้มคนเดียวเหมือนคนบ้า (เน่! ถ้าคนเขียนจะเขียนด่าขนาดนี้ก็มาต่อยกันเลยมะ!! -*- // ทอส )(ก็มันจริงไหมล่ะ!! -0- // คนแต่ง //เตรียมยกหมัดขึ้นมารอ) เป็นอะไรของเขาน่ะ -0- แต่แล้วก็เหมือนนึกวิธีเรียกสติของทอสคืนกลับมาได้
“เฮลโล~~ -0-“
เจอร์รี่โบกมือไปมาตรงหน้าของทอสจนเจ้าตัวรู้สึกดึงสติกลับมาได้เอง
“อ๊ะ! O_O//” ทอสตกใจที่จู่ๆ มือเล็กของเจอร์รี่มาอยู่ตรงหน้าอย่างไม่ทันรู้ตัว ยื่นมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน..!??
“เอ่อ...เป็นอะไรหรือเปล่า เห็นยิ้มอยู่คนเดียว??”
“อ่า..เปล่าๆ ไม่มีอะไร คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ ฮะๆ ^ ^;//”
ทอสเกาใบหน้าตัวเองอย่างเขินๆ เล็กน้อย ในใจก็ก่นด่าตัวเองไปมาไม่หยุด ไอ้ทอสบ้าเอ๊ย!! ดันมองนานซะได้ โดนจับได้เลย!! >_< ตอนนี้ทอสอยากร้องไห้เป็นภาษาแมวหง่าวอย่างทอม (แล้วทำไมต้องเป็นภาษามันด้วยฟร่ะ!! // ทอส) เหลือเกิน T_T (... //แต่งต่ออย่างไม่สนใจ)
“งั้นหรอ..o3o” เจอร์จับส้อมที่จิ้มเนยแข็งไว้อยู่แล้วขึ้นมาเคี้ยวอย่างกระรอกน้อยแทะผลโอ๊ค และมองทอสด้วยแววตาอยากรู้อยากเห็น มันช่างดู... ไร้เดียงสาสุดๆ *-*
“นะ...” น่าร๊ากกกก เกินไปแย้วววว >O<//
ทอสรีบเอามือปิดปากของตัวเองก่อนที่จะเผลอพูดประโยคที่ทำให้ชวนน่าอายนั่น!! มันช่างเป็นรางวัลที่ดีเหลือเกิน แต่คงไม่เท่าแมวหง่าวนั่น!! -*- ทอสคิด...แล้วก็แอบแค้นใจอยู่ตะหงิดๆ
“=*=”
“หือ o^o? อ๊ะ แล้วนายไม่กินอะไรหรอ เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะเอานะ”
ไม่ล่ะ แค่เห็นนายกินอย่างมีความสุข ฉันก็อิ่มใจแล้วล่ะ...
“ฉันไม่ค่อยหิวน่ะ ^_^” ตลกเหอะ!! ใครจะกล้าพูดออกไปเล่า =[]=*////
“แน่นะ ถ้านายเป็นอะไรฉันคงรู้สึกผิด”
“แน่สิ! และที่สำคัญฉันอึดจะตาย ไม่ตายง่ายๆหรอก ^O^”
“^_^” เจอร์รี่ยิ้มให้ทอสเหมือนปกติที่เคยยิ้มให้เพื่อนทุกคน แต่ทอสกลับเกิดอาการหัวใจไหวติงขึ้นมาอย่างกะทันหันจนได้...
“ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ ^ ^//”
ว้ากกกกก ฉันเป็นโรคหัวใจช่ายม้ายยย~ T///T ทอสคิด หลังพูดจบทอสจึงเดินออกไปอย่างเงอะๆงะๆ แถมยังเดินอย่างไร้สติสัมปะชัญญะยิ่งกว่าเดิมอีก
“อื้อ” เจอร์รี่พูดไล่หลัง ก่อนจะไปเห็นทอสเดินชนโต๊ะอาหารโต๊ะอื่นไปทั่วจนคนที่นั่งในโต๊ะเกือบจะฆ่าทอสเสียให้ได้
เมื่อเจอร์รี่เห็นดังนั้นก็อดเป็นห่วงทอสไม่ได้จริงๆ แต่จะเป็นห่วงมากกว่าถ้าคนนั้นเป็น...ทอม ทอมเป็นยังไงบ้างนะ...
ณ คฤหาสน์ของบุชท์
ทอมนั่งอยู่บนเตียงอันหนานุ่มที่แม่บ้านจัดไว้ให้ทอมอย่างพิเศษ แต่เขากลับไม่รู้สึกถึงความนุ่มของมันเลย มันไม่เหมือนที่นอนที่บ้านของเขาเลยสักนิด อยากกลับไปนอนบ้านจัง...
แต่แล้วทอมกลับไปนึกถึงตอนที่เจอร์รี่เข้ามาอยู่บ้านเดียวกันกับเขาใหม่ๆ
‘นี่ นายแอบมากินขนมฉันอีกแล้วหรอ =[]=!!’
ทอมที่ยังเด็กและเป็นคนขี้หวง(ของกิน)เอามากๆ มองเจอร์รี่อย่างโกรธเคืองสุดๆ ที่มาแย่งของ(กิน)รักไป เจอร์รี่ตกใจเล็กน้อย ดวงตากลมโตสีเทาดำเริ่มมีน้ำใสๆออกมา
‘...ขอโทษครับ...’ เจอร์รี่ก้มหน้าก่อนจะยื่นคุกกี้ที่แอบหยิบไปคืนให้กับทอม ความจริงแล้วเจอร์รี่กินไปได้แค่ครึ่งชิ้นเอง เขาไม่กล้าที่จะต่อกรกับคนตรงหน้านี้สักเท่าไหร่ ที่สำคัญหมอนี่ เป็นแมว จึงสมควรที่จะหลีกเลี่ยงเอาไว้ด้วยซ้ำ
ทอมมองขนมที่เจอรืรี่ยื่นให้ก่อนจะมองพิจารณาคุกกี้อยู่ห้านาที... ความจริงเขาก็ไม่ได้หวงของ(กิน)ไปซะหมดหรอก แค่...ถ้าขอก่อนก็จะให้กิน แต่ถ้าเขาไม่ให้ มิสซิทเคทรู้เข้า เขาก็มีสิทธิ์ตายในอุ้งมือของผู้หญิงสุดโหดคนนี้
ทอมยื่นจานคุกกี้กลับไปให้เจอร์รี่อย่างเดิม เจอร์รี่งงเล็กน้อย และมองทอมด้วยสายตาที่ไร้พิษภัย
‘นายหิวใช่ไหมล่ะ หยิบไปกินสิ (ห้ามหมด) -0-///’ ทอมหันมองไปทางอื่น หวังจะกลบ
เกลื่นใบหน้าที่แดงระเรื่อของตนเอง
เจอร์รี่มองทอมก่อนจะหยิบคุกกี้มาชิ้นหนึ่ง แล้วหัวเราะเบาๆ กับท่าทางของทอม ทอมเห็นก็ยิ่งหน้าแดงขึ้นไปอีก ‘ขะ...ขำอะไรของนาย เจอร์รี่!!’
‘เปล่าฮะๆ ขอบคุณครับ ^_^//’ เจอร์รี่ยิ้มให้ทอม ก่อนจะนั่งแทะคุกกี้ต่อ
‘=~=’
ทอมมองบนท้องฟ้าอย่างเหม่อลอยก่อนจะหลับตาพริ้มลงไป และลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง สายตาทอมกลับเปลี่ยน สายตาที่มุ่งมั่นและอยากจะปกป้องคนสำคัญเอาไว้ให้ได้
“ฉันจะต้องเอานายกลับคืนมาให้ได้!! เจอร์รี่!!”
“ทอสไปนานจัง??” เจอร์รี่ที่นั่งกินอาหารบนโต๊ะจนเกือบหมดแล้ว พูดพึมพำเบาๆ กับตนเอง ความจริงถ้าแค่เข้าห้องน้ำก็ไม่น่าจะนานขนาดนี้นะ หรือว่าจะท้องเสีย? =_=* เจอร์รี่คิด ตอนนี้เขาเองก็แอบเป็นห่วงทอสนิดหน่อย ถ้ามันไม่ใช่แค่ท้องเสียล่ะก็...
“อ๊ะ! นายอยู่นี่เอง ^O^”
เสียงชายปริศนาคนหนึ่งดังขึ้นที่หลังของเจอร์รี่ เหมือนกับว่าเสียงนั้นกำลังพูดกับเขาอยู่ เจอร์รี่จึงหันไปหาต้นเสียง ก็พบกับชายปริศนาสองคน เขาสวมฮูดปิดใบหน้าทั้งหมด เจอร์รี่จึงไม่รู้ว่าเป็นใคร
แต่แล้วชายปริศนาก็ก้มหน้าลงมากระซิบที่ข้างหูของเจอร์รี่ก่อนจะพูดบางสิ่งบางอย่าง
“ถ้านายไม่ออกมากับพวกเรา คนพวกนี้ได้ตายต่อหน้านายแน่” เจอร์รี่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แถมยังมองไปทางชายปริศนาสองคน อีกคนเริ่มเผยปืนพกกระบอกหนึ่งขึ้นมาแวบหนึ่ง เจอร์รี่จึงเริ่มมั่นใจกับความไม่ปลอดภัยของคนในนี้ซะแล้ว
จึงได้วางเงินค่าอาหารก่อนจะเดินตามชายปริศนาสองคนนั้นออกมาจนถึงที่ลับตาผู้คน ชายสองคนเปิดฮูดออกมา เผยโฉมให้เห็นใบหน้าที่ดูยังไม่ค่อยแก่ ศีรษะมีหูแมวสองข้างบ่งบอกถึงเผ่าพันธุ์ที่ตนเกิด
ว่าแล้วเชียว...คนของบุชท์สินะ... เจอร์รี่คิด เพราะถึงยังไงเขาก็ไม่เคยตั้งตนเป็นศัตรูกับใคร นอกจากฝ่ายตรงข้ามตั้งตนเป็นศัตรูกับเขาเอง
เมื่อพามาถึงที่ลับตาคน คนที่ดูเงียบๆเริ่มมาจับข้องมือของเจอรืรี่ทั้งสองข้างเข้าไว้ดาวยกัน ก่อนจะผูกเชือกมัดกับเสาไฟฟ้าเสาหนึ่ง คนที่ดูจะเป็นผู้นำก็ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออกไปหาใครสักคน...ไม่สิ! มันต้องมีอยู่คนเดียวอยู่แล้วล่ะ...
ณ คฤหาสน์ของบุชท์ (อีกครั้ง)
กริ๊งงงงง~
ปิ๊บ!
“ฮัลโหล?”
“นายท่านครับจับตัวของเจอร์รี่ไว้แล้วครับ แล้วจะให้ทำไงต่อครับ??”
“หืม...!! นี่ฉัน!...” บุชท์กำลังจะโวยวาย แต่แล้วสมองของเขาก็คิดอะไรดีๆ (?) ขึ้นมาได้ “เอางี้ล่ะกัน พวกนายอยากทำอะไรก็เชิญ อยากจะฆ่าทิ้งหรืออยากจะเก็บไว้ดูเล่นหรือ...กินเจ้านั่นเป็นมื้อเย็นก็ตามใจ...” เมื่อพูดเสร็จบุชท์ก็กดตัดสายทันที ก่อนจะเผยรอยยิ้มแสยะออกมาอย่างปิดไม่อยู่
“ทอม...นายจะทำหน้ายังไงกันนะ เมื่อเห็นเพื่อน! คนสำคัญต้องทนทุกข์ทรมานขนาดนี้ หึๆ ฮ่าๆๆๆ “
ทอมที่แอบลงไปข้างล่าพอดี จึงได้ยินสิ่งที่บุชท์พูดทั้งหมด “ฮึ๋ย! เจ้านั่น...!!!”
ในซอกมุมตึก
“นายว่ายังไงครับพี่?” คนที่รวบตัวของเจอร์รี่ถามขึ้นหลังจากคนตรงหน้าคุยโทรศัพท์เสร็จ
“เขาบอกมาแค่ว่า..จะทำอะไรก็เชิญน่ะ หึๆ”
ชายคนที่ถูกเรียกว่าพี่แสยะยิ้มมาให้เจอร์รี่ ก่อนจะจับคางของเจอร์รี่ให้เชิดขึ้น “จะว่าไปนายนี่ก็น่ากินเหมือนกันนะ เจ้าหนูน้อย~ ยังไงก็ขอชิมหน่อยล่ะกัน” ชายตรงหน้าไม่พูดเปล่า เลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้กับซอกคอของเจอร์รี่
เจอร์รี่รู้สึกถึงลมหายใจของชายคนนั้นตรงซอกคอของตนเอง ก็ตกใจ และพยายามดิ้นหวังจะให้เชือกหลุด แต่แล้วคนที่ยืนดูสถานการณ์อย่างสนุกนั้นก็พูดขึ้นมาว่า
“ดิ้นยังไงก็ไม่หลุดหรอก เพราะฝีมือการมัดของฉันไม่เหมือนกับคนทั่วไปนะจะบอกให้”
“อึก!” เจอร์รี่เริ่มรู้สึกถึงน้ำที่เปื้อนตรงซอกคอของเขา และก็รู้ด้วยว่าหมอนั่นกำลังจะกิน!!
“หืม...หวาน อร่อย กลมกล่อม ไม่แปลกที่เพื่อนสนิท(?) ของนายท่านติดกับนาย แต่..ต่อไปนี้นายจะติดใจฉันมากกว่าเจ้านั่น” ชายคนนั้นเริ่มที่จะเลียซอกคอนั้นไปมาอย่างสนุก
“ใครว่าล่ะ...”
โครม!!!
ชายคนที่เลียอยู่นั้นกระเด็นไปติดกับถังขยะเหล็กด้วยแรงทีบของทอส ให้รู้ซะมั่งว่า ใครกล้ามาแหย่มของรักของหวง (?) ของลูกชายผบ.ตร.(หนู) ได้ล่ะก็ มีตายกันไปข้างล่ะวะ!!
“ฮึ๋ย!! แก!!” ชายตรงหน้าควักปืนขึ้นมาเล็งไปที่ที่ทอสยืนอยู่
“เล่นของแรงนะพี่ชาย แต่...” ทอสวิ่งไปหยุดอยู่ตรงหน้าของชายคนนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ทำเอาอีกฝ่ายถึงกับตกใจและมือที่ถืออยู่เริ่มสั่นเทิ่ม “มันกระจอกสำหรับคนอย่างผม...”
ตุบ!!
ทอสต่อยไปที่หน้าท้องของชายปริศนานั้นอย่างหนัก ทำเอาอีกฝ่าถึงกับเซไปชนทั้งขยะให้ล้มลงไปอีก แต่ก็เหมือนไม่ระวังตัวเอง ทอสที่เอาแต่สนใจคนตรงหน้าจึงไม่ได้สังเกตคนที่จะมาข้างหลัง
เจอร์รี่ที่แกะมัดเชื่อกตัวเองเสร็จแล้ว จึงเห็นชายคนหลังถือมีดพกอยู่หวังจะไปแทงแผ่นหลังของทอส เจอรืรี่จึงรีบวิ่งไปหาทอส และพูดพร้อมว่า
“ระวัง!! ทอส!!!”
ฉัวะ!!!
ทอสยังไม่ทันได้หันไปเต็มตัวก็พบกับร่างของเจอร์รี่ที่ถูกฟันไปที่ต้นแขน เลือดมีแดงซึมออกมาจากแขนเสื้อ
“เจอร์รี่~!!! O[ ]O”
“ใคร....ใคร...ใครบังอาจมาทำให้คนสำคัญของฉันต้องมีรอยแผลเป็นกันหา!!?”
เสียงปริศนาที่คุ้นหูสำหรับหนูสองตัว และเมื่อเสียงนั้นเดินเข้ามาใกล่พวกเขาก็พบกับ... ทอม เจ้าแมวหง่าวที่กวนบาทา แต่ตอนนี้สายตาของทอมต่างออกไปจากเดิมเป็นอย่างมาก สายตาที่ดุดัน สายตาที่อยากจะฆ่าคนตรงหน้าให้ตายถึงเจ็ดชั่วโคตร!!
“อะ...เพื่อนของนายท่าน...มาได้...”
ตึง!!!
ร่างของชายคนที่สองกระเด็นไปติดกับถังขยะด้วยกันทั้งคู่จนสลบเหมือดกันหมดทั้งสองตัว
หลังจากที่จัดการพวกนั้นเสร็จ สายตาของทอมที่ดูเหมือนว่างเปล่าและแทบจะดูเหมือนคนไร้สติ!! ทอมเดินมาหาร่างของเจอร์รี่ที่จับต้นแขนอยู่ เลือดซึมเปื้อนมือเจอร์รี่ไปหมด เมื่อมาถึงร่างของเจอร์รี่ก็จับยกร่างของเจ้าหนูน้อยมาประคองไว้กับตัว
“เฮ้ย! เจ้าแมวบ้า นี่แกจะพาเจอร์รี่ไปไหน!!?”
“....” ทอมไม่สนใจเสียงของทอสที่ด่าเขา แม้แต่จะตอบคำถามก็ไม่ตอบ ได้แต่เดินไปเรื่อยๆ อย่างไร้สติ และในมือของเขาก็มีสิ่งสำคัญที่กุมไว้อยู่…
สิ่งที่จะต้องอยู่กับเขาตลอดไป...และห้ามให้ใครมาแตะต้องมัน นอกจากตัวของเขาเอง..
------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาเพิ่มแล้วจ้า~ หลังจากที่ไม่ได้อัพมานานมากจนดองเค็ม -.- ตอนนี้ได้ 100% แล้วน้า~ >_< (พยายามกลับมาอ่านพอตเดิมอยู่หลายรอบและปรับแต่อยู่นาน) แล้วไรท์เตอร์จะพยายามมารีบอัพตอนตอ่ไปอีกนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ด้วยนะค่ะ >_< ขอบคุณมากๆๆๆ อย่างยิ่งค่ะ ท่านผู้อ่าน ^O^ ขอให้มีความสุขกับการอ่านเรื่องนี้ค่ะ
ปล. ตอนต่อไป....การมาเยี่ยมเยียนของหนูน้อยปริศนาตัวหนึ่ง!!? ที่จะมาดีหรือมาป่วนให้กับเจ้าหนู เจอร์รี่ หรือจะมาเป็นก้างขวางคอของเจ้าแมวหง่าวอย่าง ทอม กันนะ??
~โปรดติดตามจ้า~
ความคิดเห็น