[Short Fic - XinG -] My present [Kibum & SungHyon]

เนื้อเรื่อง

แฮ่ !! Fic นี้เป็นเรื่องแรกที่ ชายรักชาย อาจจะไม่สนุกน่อ = 3 =

No Rate No Kiss เพราะ ข้าพเจ้า Innocent =w=;;

ยังไงก็ Comment ให้หน่อยนะคะ >w<

Ficนี้สำหรับวันเกิดของ Kibum [Xing] ที่เป็นน้องของ ฮยองจุน(SS501) กับ SungHyon(เควิน)

ชื่อนามปากกาเรา ChonSa * นะ ~ ไม่ก็ ChangMin * Taw ~

>___< แต่งฟิคสนุกดีอ่า ~
.
.
.
.
.

[Short Fic] My present [Kibum & SungHyon]

By :: ChonSa *

.
.
.
.

Please read ,,

ไม่เขียนว่า ฮยอง(พี่ชาย ที่ผู้ชายใช้เรียก) เพราะมันยาว

ชี่แปลว่าคุณ ถ้าเรียกด้วยนามสกุลเป็นคำที่คนเจอกันใหม่ๆ และสุภาพมากๆ ห่างเหินกัน..

โพยอ แปลว่า ที่รัก ..

เชจุง = แจจุง (ทงบังชินกิ) อ่านะ ความจริงๆ แล้วมันออกเสียงว่า เชจุง (คนโซล / ซออุล) แต่ถ้า คนแถวอื่นก็ แชจุง ~

.
.
.
.
.

การที่แอบชอบคนบางคน...

พอเค้าพูดกับเราเพียงแค่ว่า

"พวกเราจะเป็นเพื่อนกัน"

ก็เจ็บหัวใจมากๆ ราวกับว่าจะตายตรงนั้นเลยก็ว่าได้..

ชั้นก็คงจะได้แต่แอบมองเธอ.. ตลอดไปสินะ..

นางฟ้าของชั้น...

อูซองฮยอน...

.
.
.
"ย้ากกกกกก!! จะนอนไปถึงไหน โปรโมทอัลบั้มๆๆ" มาอีกแล้วระเบิดก้อนใหญ่ที่ตกทับผมทุกเช้า

"ชั้นเจ็บนะ..ซองฮยอน.." ผมพูดแล้วขยี้คนตัวเล็กข้างหน้า ในขณะที่กำลังนอนอยู่

"อาบน้ำๆ !! วันนี้เราต้องไปโปรโมทอัลบั้มนะ!!!" ร่างบางตัวเล็กๆตะโกนใส่หูของผม

"ครับๆ.. อูชี่!!" ผมตะโกนตอบ แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ

โดยไม่รู้ว่า มีคนร้องไห้ออกมา

"คิบอมบ้า!! ทำไมต้องเรียกเราแบบนั้นด้วยมันเหมือนเราไม่สนิทกันนะ.."

"ฮ้า!! คิบอม!!! ในที่สุดชั้นกับแกก็ได้อยู่บนเวทีเดียวกันจนได้ !!" ฮยองจุนพี่ชายของผมเดินเข้ามาทัก

"เหอะๆ"

"ว้าววววววววว!! คิบอมตัวจริงด้วย ขอลายเซ็นหน่อยสิฮับ (^w^)" อ่า..คนนี้ผมรู้จัก คิมจุนซู หรือ ชีอาจุนซูแห่งวง ทงบังชินกิ ผมพอจะรู้มาจากพี่ฮยองจุนว่า พี่เค้าชอบมาเล่นกับพี่ยองเซงบ่อยๆ

แต่เอ๊ะ!! ผมต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอลายเซ็นสิ!! เค้าเป็นรุ่นพี่ผมนะ อีกอย่างเคาก็เป็น 1 ในนักร้องที่ผมชื่นชอบ

"คิบอม...เซ็นให้ฮยองหน่อยน้าาา" พี่จุนซูทำตาอ้อนๆ น่ารักน่ากอด เหมือนแมวมากๆ ก็ว่าทำไมพี่ยูชอนถึงได้รักหัวปักหัวปำ(ข้อมูลมาจากพี่ฮยองจุน)

"ครับๆ..พี่จุนซู.." แล้วผมก็หยิบปากกากับกล่องซีดีมาเซ็น

"อ๊ายยยยย เราเพิ่งเจอกันนะ นายเรียกชั้นว่า จุนซูหรอ" พี่จุนซูทำหน้าแดงๆ เขินอายๆ

"พี่ไม่ชอบหรอครับ ผมจะได้เปลี่ยนเป็นอย่างอื่น"

"เรียกว่า โพยอ ก็ได้นะ ~จุนซูโพยอ" และผมก็ได้ยินมาว่า พี่ยูชอนนี่ขี้หึงสุดๆ

"เอ่อ.. -////-" ผมหน้แดงสิครับ พี่เค้าทั้งสวย เสียงก็น่ารัก ทำตาหวานๆ

"นะๆ ชั้นได้ยินมาจากยองเซงว่านายชอบชั้นไม่ใช่หรอ ถ้านายไม่พูดชั้นจะถือว่านายเกลียดชั้น!!"

"จุนซู!! ระวังยูชอนนะเว้ย!!" พี่ยองเซงตะโกนว่า

"ชั่งเหอะ!! ป่านนี้หนูหื่น(?)มันคงกำลังกินไก่อยู่.. น้าๆ คิบอมเรียกหน่อยน้าๆ" พี่จุนซูทำตาอดอ้อน

"จะ..จุนซูโพยอ.." ผมพูดเบาๆ กลัวพี่ยูชอนได้ยินอ่าาา

"พี่ไม่เห็นได้ยินเลย"

"จุนซูโพยอ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงปกติ

"เห..อะไรจุนซูๆนะ" นี่พี่แกล้งผมปะเนี่ย

"จุนซูโพยอ จุนซูโพยอ" ผมตะโกนไป 2 ครั้ง

"Thanks จ้า" แล้วพี่จุนซูก็หอมแก้มผม

"เมื่อได้ยินว่า... ใครพูดจุนซูโพยอ นะ" ถ้าประสาทการรับรู้ของผมไม่ผิดเพี้ยน นี่มันเสียงมิคกี้ยูชอน แห่งวงทงบังชินกิ.. มิคกี้ยูชอน...

ตายแน่ตู !!!!

"เฮ้ยๆ ไม่เอาน่าๆ จุนซูมันให้พูด" ผมล่ะร้ากกก รักพี่ฮยองจุนจริงๆ

"จุนซู..!!!!" พี่ยูชอนหันไปหาพี่จุนซู

"อะไรหรอที่รัก" แล้วพี่จุนซูก็ทำหน้าอินโนเซนต์

"กลับห้องพัก!!" พี่ยูชอนตะวาด น่ากลั๊ว น่ากลัว

"อื้ม!!" แล้วพี่จุนซูก็เดินตาวพี่ยูชอนไป

"ตอนนี้รอด แต่กลางคืนพรุ่งนี้จุนซูจะตื่นมาเดินได้ปะเนี่ย" ผมได้ยินพี่ยองเซงบ่นนะ

.
.
.
"ไปไหนมาน่ะ.." พี่ยองคอยงถาม

"อ่า.. ไปหาพวกSS501มานะ"

"อ้าวแล้ว ซองฮยอนล่ะ?" ฮเยซองถามผม

"หา?" ซองฮยอน..อะไรกัน (ซองฮยอนมุซึน~ เฮ้ยคนละความหมายเฟ้ย~)

"ก็เมื่อกี้ไปตามนายนี่" ฮเยซองตอบ

"ห๊า!! ไม่มีใครไปตามเลย"

"เฮ้ย!! นี่อีก 10 นาทีจะขึ้นเวทีแล้วนะ" พี่ยองคยองพูด.. และเท้าของผมก็พาผมวิ่งไป

ผมไม่รู้ว่าผมจะวิ่งไปที่ไหน แต่ในใจของผมก็คือ ต้องหาซองฮยอนให้เจอ..
.
.
.
.

"ฮึก..ฮือ...ฮึก..ฮึก.. ฮือออ.." ขณะที่ผมวิ่งผ่านซอกเล็กๆซอกนึง ผมก็ได้ยินเสียงคนร้องไห้

"ซองฮยอน.." ผมเรียกชื่อของคนข้างหน้าเบาๆ แล้วผมก็นั่งย่อตัวลงหาเจ้าตัวเล็กที่ชันเข่าร้องไห้

"ร้องไห้ทำไมน่ะ.." ผมถามแล้วก็ยิ้มให้..

"แล้วนาย..ฮึก..จะมายุ่งอะ...ฮึก..ไรกับชั้นล่ะ!!..ฮือออ.." เค้าเป็นอะไรของเค้านะ

"ซองฮยอน.. อีก 10 นาทีจะขึ้นเวทีแล้วนะ.." ผมพูดแล้วลูบผมของเจ้าตัวเล็กเบาๆ

ผมได้ยินเจ้าตัวเล็กบ่นพึมพำอะไรซักอย่าง แล้วเจ้าตัวเล็กก็ลุกขึ้น และเดินนำผมไปที่ห้องพัก   

"ตายแล้ว!! คุณอู!! หน้าคุณเลอะหมดแล้วนะคะ.." แล้วช่างแต่งหน้าก็รีบแต่งหน้าของซองฮยอนให้ใหม่

.
.
.
.
.
วันนี้ผมตื่นมา.. ด้วยตัวของผมเอง.. ก็เจ้าตัวเล็กน่ะสิเป็นอะไร ไม่ยอมมาปลุกผม...

เมื่อวานก็ด้วย ร้องไห้อีก.. พอลงจากเวทีก็หลบหน้าผมตลอด.. อะไรกันเนี่ย.. ผมเป็นห่วงนะ..

"เฮ!! Happy Birthday!!" หลังจากที่เปิดประตู ผมก็เจอเพื่อนร่วมวงกับอีก 3 คนต้อนรับ

"หาา?" วันนี้วันเกิดของผมหรอ...?

"อะไร ทำงานหนักจนจำวันเกิดไม่ได้ของตัวเองไม่ได้หรอ" ฮเยซองพูดกับผม

"เฮอะๆ.." ความจริงผมก็ลืมไปแล้วนะเนี่ย

"มากินข้าวเร็วๆ วันนี่พี่ยองคยองเค้าทำอาหารเองนะ" ซองฮยอนดึงผมไปที่นั่งที่โต๊ะกินข้าว ราวกับว่าเมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ต้องกินให้หมด ชั้นอุตส่าลงแรงทำอาหารให้กิน!" พี่ยองคยองพูด.. ว่าแต่ชุดที่พี่เค้าใส่เสื้อกันเปื้อนก็สวยดีนะ..

"จุ๊บ.." อยู่ดีๆ ฮเยซองก็หอมแก้มพี่ยองคยอง

"เอ้ยยยย -//////- ตาบ้าไม่เห็นหรอว่าน้องๆเค้าอยู่กัน.." พี่สองคน..เป็นแฟนกันหรอครับ?

.
.
.
.
ช่วงเช้าแฟนคลับก็จัดงานวันเกิดให้ผม รู้สึกดีจังทั้งๆที่อัลบั้มของผมถูกขายไปเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน แต่กลับมีแฟนคัลบมากมาย

ส่วนช่วงตอนเย็นทางบริษัทก็จัดงานเลี้ยงให้ผม.. พวก SS501 กับ ทงบังชินกิ ก็มากัน

"จุนซูเดินไปเค้กให้ชั้นหน่อยสิ.." พี่เชจุงพูดกับพี่จุนซู

"= [] =;;) เอ่อ..พี่เชจุง ผมขอโทษนะ.. พี่ช่วยเดินไปหยิบเองได้ปะ ผมไม่อยากลุก..." คำสุดท้ายพี่จุนซูพูดเสียงเบา แต่ทุกคนในที่นั้นได้ยิน

"เฮ้ย!! ไอ้คุณชายมิคกี้ครับ เล่นกับโลมาแรงเกินไปปะครับ.. แทบเดินไม่ได้" พี่ฮยอนจุงกอดคอพี่ยูชอนแล้วพูด

"เหอ.. ไม่นี่ แค่การทำโทษเองนะ.. จะได้รู้ว่า นอกใจแล้วจะเป็นยังไง" พี่ยูชอนทำหน้าเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น

"- / / / / -) ไก่บ้า!! ชั้นเจ็บจะตาย ทำหน้าเหลอหลาอีก!" พี่จุนซูแผดเสียงโลมาออกมา

"แล้วใครบอกให้นอกใจผมล่ะครับ?" พี่ยูชอนโต้กลับ พี่จุนซูนั่งเซ็งเป็นปลาโลมาขึ้นอืด

"เชจุงโพยอ.. ซารังเฮโย(เชจุงที่รัก ผมรักคุณนะ)" พี่ยุนโฮพูดกับพี่เชจุง

"อะไร.." พี่เชจุงหันไปทำตาขว้าง

"คืนนี้..ได้มั้ยอ่า" ทุกคนอึ้ง.. หน้าด้านสุดๆครับพี่ยุนโฮ ผมให้ถ้วยเลย

"ดูซิมีใครอยู่บ้าง ชางมิน ฮยองจุน ยองเซง ยองคยอง ฮเยซอง ซองฮยอน คิบอม (พวกที่ไม่บรรลุนิติภาวะ)อยู่นะ เดี๋ยวเด็กมันก็ใจแตกหรอก" พี่เชจุงพูด

"ชั่งเหอะครับ พี่เชจุง.. เพราะเมื่อคืนผมกับพี่ยองคยองเพิ่งทำกันไป" ฮเยซองตอบหน้าตาเฉย

"เฮ้ย!!!" ทุกคนตะโกนออกมา ยกเว้น พี่ยองคยอง กับ ฮเยซอง

"ฮเยซองบ้า - / / / -) เค้าอายนะ" พี่ยองคยองตีแขนฮเยซองเบาๆ
.
.
.
.
.
.

((สรุปใครหื่นที่สุดในเรื่อง..?))
.
.
.
.
.
.
.
.

((นุ้งตาวเองค่ะ - - หื่นสุดฤทธิ์))
.
.
.
.
.
.
.

.
ขณะที่พวกพี่ๆ เริ่มซัดเหล้ากัน ผมก็ออกมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะข้างๆ ดาวคืนนี้สวยจัง..

ถ้าได้มาดูกับคนที่เรารัก ก็คงจะดีสิ.. นายอยากดูกับชั้นมั้ย.. ซองฮยอน..

"คิบอม.." เสียงแผ่วบางเรียกชื่อผม ถึงจะเบาแค่ไหนผมก็จำได้ว่าเสียงนี้เป็นเสียงของใคร

"ซองฮยอน.. นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ" ผมถามคนตัวเล็กข้างหน้าผม

"ก็พวกพี่ๆเค้าก็เหล้ากันนี่.. อีกอย่างชั้นมีของขวัญจะให้นายด้วย" แล้วเจ้าตัวเล็กก็หน้าขึ้นสี.. น่ารักเกินไปแล้วนะครับ..คุณนางฟ้า

"คือว่า... ของขวัญชิ้นนี้มันอาจจะไม่ดีเท่าไรหรอกนะ.. ถ้านายไม่ชอบมัน นายสัญญากับชั้นได้มั้ย.. ว่าพวกเราก็ยังคงเป็นเพื่อนกัน.." อย่าพูดคำว่าเพื่อนให้มันปวดใจไปกว่านี้ได้มั้ย...
 ซองฮยอน...

"อื้ม..สัญญา.."
 ผมตอบ.. ของขวัญที่ซองฮยอน ผมก็ชอบหมดแหละครับ..

แล้วซองฮยอนก็นำริบบิ้นเส้นนึง มาพูกให้รอบคางขึ้นไปบนหัว.. เห...

"คือว่า.. - / / -" ซองฮยอนหน้าแดง แล้วหลุบตาต่ำลง

"ถ้าชั้นจะพูดว่า..."

"ช่วยเอา.."

"คนๆนี้ไปอยู่ในหัวใจของนายได้มั้ย.." แล้วซองฮยอนก็ชี้เข้าหาตัวเอง

"....."

"ชั้นรักนายนะ.. คิบอม..."
.
.
.
ครั้งแรกที่ผมเจอกับผู้ชายที่ชื่อว่า 'อูซองฮยอน' .. เขาชั่งเหมือนนางฟ้าที่จุติบนโลก หน้าใสๆ แก้มขาวๆ ปากอิ่มๆ สีแดงอมชมพูที่น่าจูบลงไปทุกเมื่อ มันทำให้หัวใจของผมหวั่นไหว..

ความคิดที่ว่ารักร่วมเพศจะไม่เกิดกับผม.. แต่'อูซองฮยอน'ก็ทำให้ความคิดนั้นเปลี่ยนไป..

รอยยิ้มน่ารักๆ..  เสียงใสๆ.. ไม่มีวันไหนเลยที่ผมจะลืมมัน..

และได้แต่อ้อนวอนพระเจ้าให้คนๆนั้นหันมามองผมบ้างก็ดี..

และก็ได้แต่รอ..
.
.
.
.
.
.
.
.

"นายพูดจริงๆหรอ.." ผมถามด้วยเสียงอันตกใจ.. ก็แหงสิ ก็เจ้าตัวเล็กข้างหน้าผมรักผมน่ะสิ

"อื้ม.."

"จริงๆนะ" ผมถามย้ำ และขอพระองค์อย่าให้ตอนนี้กลายเป็นฝันได้

"อื้อ!!"

"เอ๋!!?" ผมดึงซองฮยอนเข้าไปกอด..

"พระองค์..ขอให้ผมอย่าฝันไปเลยครับ.." ผมพูด..ออกมาขณะที่กอดซองฮยอน.. อ้อมกอดที่อยากกอดมานาน

"คำตอบล่ะ.." เจ้าตัวเล็กของผมถามเสียงแผ่วเบา

"นั่นสินะ.. คิมคิบอมคนนี้รักอูซองฮยอนมากๆเลยนะครับ!" ผมพูดใส่หูของซองฮยอน

"อื้อ..ชั้นก็รักนายนะ คิบอม.." แล้วคิบอมก็กอดตอบผม..
.
.
ให้ตาย ของขวัญชิ้นนี้ผมชอบมันที่สุดเลยล่ะ.. ไม่สิรักมันต่างหากล่ะ..

เป็นของขวัญที่ดีที่สุดตั้งแต่เกิดมา...
.
.
.
.

บางทีที่เราแอบรักใครคนนึง.. คนๆนั้นก็อาจจะรักเราอยู่ก็ได้..

แต่บางทีถ้าเค้าอยู่สูงเกินไป.. เราก็อย่าคิดจะเอื้อมไปถึงมันเลย..

อย่าหวังถึงคนที่อยู่สูง.. เค้าสูงเกินไปกว่าเราจะไขว่คว้า..

ก็ลองหันมามองคนข้างๆเราสิ.. คนๆนั้นอาจจะเป็น Soulmate ของเราก็ได้..

หวังคนที่เราสามารถเอื้อมถึง

อย่าหวังในคนที่เราไม่สามารถเอื้อมไปถึงได้..

อย่าหวังว่าเรากับเทพเจ้าจะรักกันได้...

เพราะมันจะเสียใจ ในเมื่อเค้าไม่รักเรา..

Thanks you for read my fic..

ChonSa *