สาวแสนซ่าส์คว้าหัวใจนายเพลย์บอย

                                ตอนที่   1   ชีวิตอันแสนสดใสของยัยเมริน

ปัง  ปัง  ปัง !

เสียงเคาะประตูดังขึ้น   พร้อมกับเสียงปลุกจากหญิงสาววัยกลางคนให้ตื่นขึ้นกับวันฟ้าใหม่   และเรียกให้ลงไปกินข้าวข้างล่าง

 จ้า ! แม่       

 เสียงเจื้อยแจ้วของสาวน้อยน่ารัก  ผิวสีน้ำผึ้ง  ดวงตากลมโต  ร่างเพรียวถึงแม้จะตัวเล็กไปหน่อย   พยายามดันร่างของตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียง   เธอขยี้ตาเบาๆเพื่อที่จะรับแสงแดดของวันเปิดเทอมของโรงเรียนพนมอดุลวิทยา   พร้อมกับมองไปที่ตู้เสื้อผ้าที่มีชุดนักเรียนรีดไว้อย่างเรียบร้อยของแม่  

ฉันยัยเมริน หรือ เม นักเรียน ม.ต้นม.3 ห้อง1

ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า ทำไมต้องว่าห้อง1 เป็นเด็กเห็นแก่เรียน  เห็นแก่ตัว  ไม่มีน้ำใจ   แต่ไม่เป็นไรช๋านนนนนนนน   เป็นคนใจกว้างพอที่จะรับฟังเรื่องพวกนี้ได้   เพราะฉันนั้นมีนิสัยร่าเริง  จะทำอาไรก็ต้องทำให้สำเร็จ  ไม่ได้ชมตัวเองน้า  พูดความจิงนะไม่ได้โม้<*-*>   และเพื่อนๆที่น่ารัก(น่าตบ) ของฉันจึงตั้งใจตั้งฉายาให้ฉันว่า   เจ้าแม่ตบแหลก   ก็เวลาฉันเล่นวอลเลย์บอล   ฉันเป็นคนที่ชอบตบน่ะ    เม  เอ๊ย  อยากจะกรี๊ดให้ดังลั่นโลกว่า 

เปิดเทอมแล้วจ้า  ได้เจอเพื่อนๆซะที   คิดถึงจัง  

(ท่าจะบ้าพูดกับตัวเองก็เป็น)<^-^>  

ฉันเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียงทันที    จะไม่ให้ลุกได้ไงก็สายตาของช๋านนนนน   เกิดอินฟาเรดเห็นนาฬิกาที่วางอยู่บนหัวเตียงบอกเวลาว่าตอนนี้เจ็ดโมงครึ่งแล้ว   

ตายฉันตายแน่ 

พอตั้งสติได้ก็หยิบผ้าขนหนูวิ่งเข้าห้องน้ำไปเลย   เวลาล่วงเลยไปประมาณ 5 นาที  แต่ฉันกับกำลังยืนแต่งตัวอยู่   ฉันจำได้ว่าระหว่างตอนอาบน้ำนั้นเหมือนจะอาบไม่ถึง 10 ขันเลย 

ภูมิใจจังอาบน้ำไม่ถึง 10 ขัน

 (มันน่าดีใจไหมเนี่ย)  

และแล้วก็มาถึงเวลาจัดเผ้าผมของตัวเองแล้วล่ะสิ   โรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนเอกชนจึงสามารถทำผมทรงอาไรไปก็ได้   แต่ห้ามทำสีผมเด็ดขาดไม่งั้นตายแน่  

วันนี้เอาทรงอาไรดีน้า  เอาแบบง่ายๆดีกว่า  มัดรวบผมไว้ดีกว่าน่ารักดี

อืม   พอสำรวจตัวเองเสร็จแล้วก็วิ่งไปหยิบกระเป๋าหนังสือที่โต๊ะเขียนหนังสือทีจัดเอาไว้เมื่อคืนนี้    แล้ววิ่งลงบันไดด้วยความเร็วสูง 4*100 เมตร  เลยก็ว่าได้  

แม่คะ  วันนี้หนูไม่กินอาหารเช้านะคะ  แล้วแม่รีบกลับนะคะมาเร็วๆนะคะ   

ฉันรีบวิ่งเข้าไปทำตาหวานเยิ้ม ใส่แม่  ปิ๊ง  ปิ๊ง  !!  

แม่ค้าขอปัจจัยด้วยค่ะ  ฉันพูดพร้อมๆกับแบมือออกไป  

แม่ก็กำลังหยิบแบงค์ห้าร้อยออกมา 2 แบงค์   โอ้ ! สวรรค์บันดาลแล้วค่า 

พี่เม  เมื่อคืนนี้พ่อให้พี่ 1000 บาท แล้วไม่ใช่หรอ

(ไอ้น้องตัวแสบ)

อาไรนะ 

เสียงแม่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นแข็งขึ้นจากนางฟ้าผู้โอบอ้อมอารีเป็นปีศาจร้ายทันที   ฉันยิ้มให้แม่แล้วก็วิ่งออกมาทันทีก่อนที่แม่จะอาละวาดใส่ฉัน   ฉันวิ่งมาที่จอดรถมอเตอร์ไซด์สีแดงแรงฤทธิ์คันโปรดของฉัน  

นี่ นายไม้ นายพร้อมที่จะไปโรงเรียนหรือยัง  

ถ้าวันนี้ฉันไปไม่ทันโรงเรียนเข้านะ  ฉันจะฆ่านายแน่  ไอ้น้องขัดลาภ  

ส่งเสียงโวยวายอยู่ได้น่ารำคาญ

นี่ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี่หรือคือน้องชายของฉัน  ถึงแม้ว่าจะอายุต่างกัน แค่ปีเดียว  แต่นายนี่กับทำตัวเหมือนพี่เราซะอีก  

เร็ว  ขึ้นรถ  ฉันตวาดใส่หน้าไม้ทันทีพร้อมกับสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น  

โรงเรียนของพวกเราอยู่ไม่ห่างจากบ้านสักเท่าไร   เวลาผ่านไป 10 นาที   ฉันกับนายไม้ก็มาถึงโรงเรียน  

สะหวัดดีค่า/ครับคุณครู  

เสียงอันยานยืดของพวกนักเรียนทั้งหลายมันกลับทำหงุดหงิดแต่เช้าเลย   พลันก็ได้ยินเสียงเพลงที่ทำให้พวกเราเตรียมตัวเข้าแถว   ฉันจึงหันหลังกลับไปลาน้องชายสุดหล่อของฉัน  ที่หน้าตาคล้ายพี่มากเลย<ชื่นชมจัง>   แต่มันกลับทำหน้าตาทะเล้นใส่ฉัน 

หนอย ไอ้ ... น้องกวนอวัยวะเบื้องล่างของช๋านนนน   

ฉันพยายามทนต่อสายตาของพวกนักเรียนหญิงมองฉันกับนายไม้น้องชายฉัน   คงคิดว่าฉันกับไม้เป็นแฟนกันล่ะสิ  ถึงคิดแบบนั้นมันก็ไม่ผิดหรอกเพราะไม้ก็สูงเท่าๆกับฉนแถมยังมารถคันเดียวกันอีก  เดินเข้าโรงเรียนด้วยกัน   แค่คิดไปเหอะย่ะเพราะมันไม่ใช่ความจริง   และฉันก็ได้ยินเสียงเรียกฉันมาจากทางด้านหลังของฉัน    พอฉันหันไปฉันก็เห็น  ยัยข้าวปั้น(หน้าปลาดิบ) มีน หลิว พู่ รัน คิน และอีกหลายๆคนเกือบนับไม่ถ้วน  

เป็นไงบ้าง สบายดีไหม  ต่างคนต่างคำถามนี้ออกมา  

แล้วพวกเราก็ต้องมานั่งฟังบรรยายต่างๆจนอยากจะนั่งหลับซะมากกว่า   บางคำที่อาจายรย์พูดออกมานั้นก็เข้าหูโดยไม่ออกเลย   ส่วนบางคำก็เข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวาทันที 

น่าเบื่อ  ฉันพูดออกมาเบาๆ  เอางี้คุยกับพู่ดีกว่า

พู่ สบายดีไหม  

ฉันพูดออกไปแต่พู่กับไม่หันมา   สงสัยเราจะพูดเบาเกินไปมั้ง  ลองอีกทีดีกว่า  

พู่ สบายดีไหม  

ฉันจึงมองพู่แต่ดูเหมือนพู่จะมองนายพฤกษ์อยู่น้า  ฉันจึงจี้ที่เอวของพู่ทันทีได้ทีแกล้งไปด้วย  

หา! พุ่สะดุ้งทันที   เม มีไรหรอ  

นี่ พู่นั่งมองนายพฤกษ์หรอ  

ป่าว 

อย่ามาโกหกดีกว่าก็ฉันเรียกพู่ไปตั้ง 2 รอบนะ  

ชอบเขาก็บอกมาสิ  ฮิ้วๆๆ  

ไม่ชอบซะหน่อย  ใครจะไปชอบล่ะ คนอาไรขี้เก๊กชะมัด  

จิงง่ะ  

จิงดิ  

อืมเชื่อก็ได้   ว่าแต่เน ยังไม่มาอีกหรอ   

นู่นไง วิ่งมาต้อยๆแล้ว   สงสัยจะมาทันก่อนที่ประตูจะปิดพอดี  ว่าแต่เมเคยบอกว่าไม่ชอบหน้านายเนกรินทร์ ไม่ใช่หรอ  

อืม  จะไปชอบได้ไงหน้าก็จืด  ชอบขรึม  แถมเรียนเก่งกว่าฉันเสียอีก  ทำตัวหยิ่ง นึกว่าตัวเองเก่งล่ะสิ  ฮึ  น่า หมันไส้ชะมัด  

ว่าแต่ทำไมต้องไม่ชอบเนด้วยล่ะ 

ก้อ  ...ไม่มีอาไรมากหรอกพอเหอะเรื่องเนี่ย  เตรียมตัวเข้าห้องเรียนดีกว่าเนาะ  

โอ๊ย!รู้สึก แปลกๆกับคำถามของพูจัง  เอาเหอะขึ้นห้องดีกว่า   พอไปถึงห้องก็ต้องตกใจอย่างแรง  จะไม่ให้ตกใจได้ไงล่ะ   ก็ห้องนั้นรกอย่างกับรังหนู   ฉันล่ะรู้ทันทีเลยว่าต้องให้พวกเราทำความสะอาดห้องแหงๆ   จ้างภารโรงมาทำซากอาไรวะ    และแล้วอาจารย์ประจำชั้นคนใหม่ก็เสด็จมาถึงห้องสักที   ถ้าทางแก่ชะมัด  (ไม่ได้ว่าแต่พูดความจริงต่างหาก)     <+_+>    แล้วก็ประกาศให้นักเรียนทุกคนทำความสะอาดห้อง   ความคิดฉันถูกเผง  

แต่พวกเราไม่มีผ้าขี้ริ้วนะคะ   แนทพูดออกมา  

พวกเธอก็ถอดเสื้อนักเรียนมาเช็ดสิ   

อาไรนะคะอาจารย์!!!!   

ครูล้อเล่นน่า  

ไอ้เราก็นึกว่าจะให้ทำจิงๆ   นั่นเป็นคำบ่นของคิน   

สงสัยอาจารย์เราจะชอบไก่

ทำไมล่ะ   

ก้ออารมณ์ขันไง   (หุ หุ หุ ) สะใจจัง  

ครูจะให้เวลาเธอ 2 ชั่วโมงในการทำความสะอาดห้องให้สะอาดเอี่ยมอ่อง  

โห  เจ๊ แกขอร้องให้นักเรียนช่วยหรือข่มขู่เราเนี่ย   

ช่าย ช่าย   รันจอมอ้วน  เรียนเก่ง ช่วยพูดด้วย 

 เจ๊แกก็เดินจากไปทิ้งให้พวกเราทุกคนทำความสะอาดห้อง   กลุ่มของฉันนั้น  ทำงานไปเม้าท์แตกไป  

ส่วนพวกผู้ชายนั้นบางคนก็ทำ    บางคนก็เหมือนเห็นอาไรตรงหน้าพวกฉันงั้นแหละ   นั่งมองเฉยสงสัยจะส่งกำลังใจมาให้พวกเรา   

ฉ๋านนนนน  ไม่ต้องการความหวังดีของพวกแกเลยน่าจับตบแล้วเอาถ่วงน้ำจางเลย    ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่านักเรียนชายพวกเนี้ยเคยอยู่ห้องเดียวกันมาแล้วตั้ง 2 ปี  แต่กลับเวลาเดินผ่านกันยังไม่ค่อยยิ้มให้กันด้วยซ้ำไป   

ฉันกับพวกเพื่อนก็มานั่งน้ำลายแตกฝอยเหมือนฝักบัวไม่มีผิดหลังจากที่ทำความสะอาดห้องเสร็จ    แต่พออาจารย์คนใหม่เดินเข้ามา  พวกเราก็รู้ทันที  ได้เวลาเรียนแล้วสิพวกเราทุกคนก็ได้นั่งประจำที่ที่เราเลือกไว้   ฉันนั่งกับยัยข้าวปั้นเพื่อนซี้ของฉัน   เป็นสาวน่ารัก   พูดเก่ง   มีความมั่นใจในตัวเอง  

กริ๊ง  เสียงบอกเวลาทานอาหารกลางวัน   เสียงที่ฉันฟังแล้วมีความสุข   

เย้!!  ได้กินข้าวซะที  

พวกเรามีที่นั่งสำหรับการกินข้าวทุกวัน    แต่ถ้าวันไหนมาไม่ทัน ก็ต้องแบกหน้าด้านๆของเราไปต่อที่นั่งเขา   ช่างเป็นอาไรที่ประทับใจสุดๆๆ    ฉันมองไปที่นายโมสที่กำลังกินข้าวอย่างเมามันส์    แต่ฉันคิดว่ามันน่าจะเป็นการยัดเข้าปากซะมากกว่า    ขณะที่กลุ่มพวกเราเดินออกมาจากโรงอาหาร   ฉันเหมือนเห็นสายตาผู้คนจ้องมองมาที่พวกเรา  เหมือนกำลังมองเห็นกลุ่มนักเรียนรวมกลุ่มเพื่อตีกันซะมากกว่า   

นี่ถ้าไม่ได้ ฉันเมริน(สาวน้อยน่ารัก)   

พวกสารวัตรนักเรียน คงวิ่งมาจับพวกเราแหง ๆ  นี่ฉันล้อเล่นน่า  คนที่สวยที่มีแต่คนมาจีบก็คือ เจนจิรา หรือ เจนสาวน่ารัก เรียบร้อย   แถมยังได้ข่าวว่าในกลุ่มของพวกเนนั้น  ก็มีคนชอบเจนด้วยแหละ   เสน่ห์แรงจิงๆเพื่อนเรา   

และเพื่อนที่ฉันจะนำเสนออีกคนก็คือ  มีน  ถึงมีนจะแกล้งฉันบ่อยๆ เล่นมุกแป๊ก  แต่มันก็ทำให้ฉันขำอย่างกับคนบ้าไปตลอดทางเดินกับจากโรงอาหารไปหลังตึก 4   กลุ่มของฉันนั้นมีชื่อว่า Neppa /เนปป้า   กลุ่มองค์กรย่อยจากกลุ่มนอกระบบ   แต่มันเหมือนจะไม่ย่อยเลยก็มันมีทั้งหมด19 คน  พวกเรานั้นมีโต๊ะประจำกลุ่มที่หลังอาคาร 4 โต๊ะมี 2โต๊ะ  

แต่ขอบอกไว้ก่อนว่าพวกเราทุกคน   รวมถึงตัวฉันด้วยมีนิสัย   ลักษณะท่าทาง แตกต่างกันไป   พวกเราจัดแจงที่นั่งกันเสร็จแล้ว    ตาของฉันก็ไปหยุดที่นายเนอีกแล้ว  

นี่มันอาไรกันเนี่ย   ทำไมเราชอบมองเนจัง  

โอ๊ย !ฉันสะบัดหัวไปมาอย่างกับกำลังถ่ายโฆษณาแชมพูสระผมงั้นแหละ   เพื่อที่จะไล่ความคิดบ้าๆ นั่นออกไปจากหัวสมองบ้าๆของฉัน  แล้วฉันก็สะดุ้งพร้อมกับหันไปมองว่าใครเป็นคนทำฉัน  

มันจี้ที่เอวฉ๋านนนน   รู้ไหมว่าฉันเป็นคนบ้าจี้   ถ้ารู้ว่าเป็นใคร  จะกระโดดกัดคอเลยดีมั๊ยเนี่ย 

<คุณผู้อ่านไม่ต้องกลัวนะคะ  เพราะว่าฉันฉีดยาแล้วค่ะ>   

พอฉันหันไปมองก็ไม่ใช่ใครนอกจาก    นายไม้น้องชายฉันเอง   

นี่มาทำไมเนี่ย  

โถ่มาแค่นี้ก็ไม่ได้หรือไงเม  ก็แค่แวะมาเยี่ยมเท่านั้น  

ไม้เธอหัดพูดให้มันมีหางเสียงกับพี่หน่อยไม่ได้หรือไง  

ม่ายเอาม่ายชอบ  

พ่อกับแม่คิดยังไงน้าถึงจะไปทำงานที่ต่างจังหวัด    แล้วให้ฉันเป็นคนดูแลนายไม้จอมกวนเนี่ยนะ   ชีวิตของยัยเมรินต้องป่นปี้แน่ๆ   ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว   

แล้วนี่มาทำไรยะ    ฉันตวาดใส่หน้านายไม้ทันที   

นี่ พวเธอดูรักใคร่กันจังนะ   นั่นเป็นคำพูดของพู่ระหงเพื่อนรักของฉัน   ที่ตัวเตี้ยกว่าฉันนิดหน่อย   

นี่ยัยพู่คิดได้ไงเนี่ย   นี่เขาเรียกว่าด่าย่ะ 

สงสัยจะกินถั่วมากไปหน่อยนะ ถึงได้ตาถั่วปานนี้    

มีอาไรก็รีบๆพูดมา   

เม 

นายไม้เดินเข้ามาหาฉันแล้วดึงแก้มของฉัน   นายไม้ดันหัวฉันให้มองไปที่นายเน  

นี่เมฉันตะกี้ฉันเห็นเธอมองไปที่คนนั้นด้วยแหละ   ฉันเริ่มหน้าแดง*//* 

ป่าว  ฉันรีบหาคำพูดแก้ตัวทันที   แล้วมีธุระอาไรก็รีบว่ามา 

อ๊าย ! ฉันต้องรีบกลบเกลื่อน<=_=> ก่อนที่หน้าฉันจะร้อนผ่าวอีกครั้ง  

จะมาบอกข่าวดีว่าตอนนี้ฉันมีแฟนแล้วนะ 

หา !   ฉันแทบสำลักลูกอมที่กำลังอมอยู่   ไม่ใช่เฉพาะฉันคนเดียวนะ  ยัยปั้น  พู่  มีน  รัน  หลิว  ยังทำหน้าตกใจไม่แพ้กัน    ถ้าใครเห็นฉันตอนนี้ก็คงเห็นว่ากำลังเห็นไข่นกกระจอกเทศแหงๆ   พอไม้พูดจบยังไม่ทันทีฉันจะพูดอาไรออกไปจะให้พูดอาไรล่ะก็คนกำลังตกใจ    ไม้ก็ผายมือออกทำให้ฉันเห็น   สาวน้อยน่ารัก  ขาวมาก    เด็กคนนั้นทักทายฉันยังกันคนที่เคยรู้จักกันมาก่อน  

สวัสดีค่ะ   หนูชื่อข้าวปุ้นเรียนอยู่ห้องเดียวกันไม้ค่ะ   เธอพูดพร้อมกันยิ้มหวานมาที่ฉัน   

หวัดดีจ๊ะ    ฉันตอบกลับไปอย่างเรียบง่าย   

ปุ้นเป็นคนที่น่ารักมาก ถ้ามองจากภายนอกล่ะก็  ผมยาวปะบ่า  สีดำเงางาม  แต่สมองไม่ดีหรือไงถึงชอบนายไม้ได้เนี่ยไม่เข้าใจจิงๆ<o_o>**  

นี่ไม้เราไปก่อนนะเราต้องไปทำเวรก่อนน่ะ  

เข้าเรียนแล้วเจอกัน

ปุ้นเอามือของตัวเองไปจับที่ปากของนายไม้แล้วมาจับที่ปากของตัวเอง   เด็กผู้หญิงแถวนั้นส่งสายตาอิจฉามาที่น้องปุ้นทันที   และฉันก็ได้ยินเสียง

กรี๊ด กร๊าด   มาจากเด็กผู้หญิงที่เดินผ่านไปผ่านมามันทำให้ฉันอยากกระโดดตบหัวมันว่ามันจะร้องทำไม  สงสัยน้องเราจะเสน่ห์แรงเหมือนกันนะเนี่ย ( เหมือนพี่สาวไม่มีผิด)   พอน้องปุ้นเดินจากไปแล้วตอนนี้ล่ะเกือบเซ จะเป็นลมเพื่อนที่น่ารักขอยาดมหน่อย   

นี่ไม้ฉันขอถามอาไรหน่อยนะ  นายชอบปุ้นจิงๆนะ   

ไม้  ไม่พูดดอาไรแต่กลับผงกหัวแทนแล้วยิ้มอย่างมีความสุข   

เม  งั้นฉันไปก่อนนะ ต้องไปดูแลหัวใจของตัวเอง  

เลี่ยนมากค่าขอบอก   ฉัน <*_*> ทำท่าอยากอ้วก   

ปั้น <^_^> อ้วกใกล้ออกเต็มที  

ส่วนพู่(<_>) เป็นคนอ่อนไหวมาก จึงวิ่งเข้าห้องน้ำไปแล้ว  

ไม้ทำหน้ากวนใส่ฉันแล้วก็เดินจากไป   

ฮิ้ว ๆๆ    

ฉันหันหลังกลับมองว่ามันดังมาจากกลุ่มใคร   มันดังมาจากกลุ่มของนายเน   แต่เนก็ไม่ได้ทำอาไร  ยังทำหน้าปกติ    แต่ก็ยังอ่านหนังสืออยู่   แต่ไม่ใช่เสียงของเน  มันเป็นเสียงของโต๊ดเต็ง 

<เนไม่มีวันทำแบบนั้นซะหรอก>  

นายโต๊ดจอมกวนประสาทฉันอีกแล้ว   ฉันล่ะอยากกระโดดเตะก้านคอมันแต่นึกได้ว่าตัวเองไม่เก่งเทคควันโด   

นั่นแฟนเธอหรอหล่อดีนะ   

ฉันเกือบเดินไปหามันแล้ว   ถ้าไม่ได้รันช่วยดึงตัวฉันไว้   

นั่นน้องชายฉันย่ะ  

อ้าว หรอเห็นกระหนุงกระหนิงกันดีนี่   

นี่โต๊ดเต็ง   

 จ๋า    

วันหลังไปหาหมอมั่งนะ (ให้หมอผ่าสุนัขออกจากปากนะ)   

ฉันพูดเสร็จฉันก็เดินออกมาเลยทิ้งให้โต๊ดยืนมองปากพะงาบๆอยู่   โดยพวกกลุ่มฉันก็เดินตามหลังขึ้นมาด้วย   พร้อมๆกับเสียงหัวเราะที่ตามมา 

สะใจว่ะ นั่นเป็นเสียงของเวฟที่พูดด้วยความสะใจเป็นอย่างมาก    

เว้ย ! โมโหว่ะ

นี่แกไปหาเรื่องเขาก่อนนี่หว่า   

เฮ้ย เข้าเรียนกันดีกว่า   พฤกษ์ที่นั่งฟังเรื่องอยู่ตั้งนานกลับหงุดหงิดขึ้นมาทันที

/////////////********/////////////********//////////////

คาบสังคมเหรอวะ   ฉันพึมพำกับตัวเอง  

ดันเป็นอาจารย์ประจำชั้นสอนซะด้วยสิ  นึกซิว่าเจ๊แกเดินมาเหมือนกับนางแบบเปี๊ยบ  

วันนี้ครูจะเลือกหัวหน้าห้อง   พอพูดเสร็จฉันก็เสียววาบทันที  

เอาน่ายังไงแกก็คงจะมีบุญบ้างแหละ  ฉันพูดกับตัวเอง   

นี่เม สวดมนต์อยู่หรอ  ยัยปั้นพูดขึ้นมา   

เจ๊แกหยิบใบรายชื่อนักเรียนขึ้นมาพร้อมกับพูดว่าผู้ชายจะเป็นหัวหน้าและผู้หญิงจะเป็นรองหัวหน้า  

วันนี้ใครจะเป็นผู้โชคดีที่จะได้เป็นหัวหน้าห้อง   

(ดีใจตายแหละที่ได้เป็น) 

และเจ๊แกก็ไล่รายชื่อแรกจนรายชื่อสุดท้ายเจ๊แกยิ้มอย่างกับปีศาจ  

งั้น เลือกคนนี้ละกัน   ด.ช. เนกรินทร์   รัตนทราภัย   กับ   ด.ญ. เมริน  กุลทิภา   

โอ้พระเจ้ากลั่นแกล้งฉ๋าน  O๐O!!  ฉันมองปั้นอย่างกับที่บ้านควายหายไป 1 ตัว  

ไหนพวกเธอมาแนะนำตัวหน้าห้องหน่อยซิ   

ฉันค่อยๆเดินออกมาหน้าห้อง   เน  แนะนำตัวก่อน  และฉันก็รายงานต่อไม่มีอาไรมากหรอกก็แค่บอกชื่อจริง  นามสกุล   เลขที่   ชื่อเล่นและก็ความรู้สึกที่ได้เป็นน่ะ   พอพูดจบฉันก็เตรียมตัวมานั่งที่ของฉันตามเดิม  

เดี๋ยวคับ  นั่นมันคินนี่หว่า  จะลุกขึ้นทำไมอีก  

ผมอยากฟังหัวหน้าห้องทั้งสองคนร้องเพลงคับ   

คิน ฝากไว้ก่อนเหอะ..ตายแน่เย็นนี้นายตายคามือฉันแน่   

อืมก็ดีเหมือนกัน   เจ๊ แกเล่นตัดสินใจคนเดียวเลย  ทำไมถามฉันก่อนว่าฉันไม่อยากร้อง 

เนกรินทร์ร้องก่อนสิ  

ครับ   เนพูดแบบนี้ออกมาแทบทำให้ฉันกระอักเลือด  

ปฏิเสธเป็นไหม  ฮือ ฮือ   <-0->!!!  อยากตาย  

นี่เป็นเพลง นางฟ้าคนเดิม  ของ แคลช