=ยุ่งนัก...เมื่อรักสลับร่าง=

ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 11...ด้วยหัวใจทั้งหมดที่มี

Chapter 11

“หา! ว่าไงนะ”

“อย่ามาทำเป็นละครหลังข่าวได้ไหม ทั้งๆที่ตัวเองก็ฟังออกชัดแจ๋วจะให้พูดซ้ำทำไมนักหนา”

ฉันกลับมาถึงก็เล่าเรื่องที่ประสบพบเจอให้แพทฟังเล่นเอานั่งไม่ติดเบาะเลยทีเดียว

“มันจะเป็นไปได้ยังไงเมอ้วน ฉันไม่เคยไปทำท่าแสดงความรักต่อยัยยักษ์ขมูขีนั่นเลยนะ ทำไมยัยนั่นมันคิดได้ไกลโพ้นขนาดนี้เนี่ย”

“เพราะนายดันทะลึ่งทำตัวเป็นน้องสุดที่รักเขามั้ง เขายังบอกกับฉันเลยนะว่ารอยยิ้มของนายกับท่าทางเหมือนคนที่คุ้นเคย”

“ยิ่งถ้าคุ้นเคยยิ่งต้องไม่ชอบฉันสิ ปกติเห็นเกลียดฉันออกจะตายไป โอ๊ย! นี่มันเกิดอาเพทอะไรขึ้นมาเนี่ย ไหนจะแยกร่างมาอยู่ในร่างพี่ชายแฟน ไหนจะมีแฟนที่ฉันไม่เคยจีบ แล้วไหนจะยังมีคนแอบชอบที่กลับกลายมาเป็นพี่สาวตัวเองอีก โอย...พรหมลิขิตเล่นบ้าอะไรอยู่เนี่ยท่าน! “

แพทเริ่มเอะอะมะเทิ่งเสียงดัง ฉันจึงรีบเอามืออุดปากโดยไวเดี๋ยวใครมาได้ยินเข้าโดยเฉพาะพ่อกับแม่ด้วยแล้วเดี๋ยวจะหาว่าเราบ้ากันไปอีก

“ฉันว่าเราจะอยู่เฉยๆไม่ได้แล้วล่ะ ต้องทำอะไรสักอย่าง”

“ทำอะไรล่ะ”

ในตอนนี้คิดอะไรไม่ออกทั้งสิ้น สายตาเหลือบไปเห็นโทรศัพท์มือถือที่ข้างหัวเตียงพอดี สิ่งที่ได้จากการมองเห็นโทรศัพท์ก็คือ...โทรออก(มันก็มีแต่รับเข้ากับโทรออกน่ะนะ) นิ้วจิ้มอัติโนมัติโดยที่สมองแทบไม่ต้องสั่งการ เสียงรอสายเป็นเพลงไพเราะดังขึ้นในการรอก่อนจะกลับกลายมาเป็นเสียงคนรับ

“แก๊...ไอ้นาช่วยฉันด้วย!”

“อะไรฟะ! โทรมาก็อาละวาดใส่เลยเกิดอะไรขึ้น”

“เรื่องมันกลับตาลปัตรไปหมดแล้วแกต้องช่วยนะเฟ้ย”

พยายามเรียบเรียงเหตุการณ์ให้เพื่อนสนิทหัวไวฟังอย่างรวดเร็ว ได้ยินแต่เสียง “อือฮึ” กลับมาเป็นบางครั้งเหมือนกำลังใช้ความคิดบางอย่าง

“ฉันว่า...ใช้แผนรถไฟชนกันไปเลยสิง่ายดี”

“รถไฟชนกัน?”

“เออสิ”

“แล้วทำยังไงล่ะ”

หลังจากฟังที่มีนาวางแผนคร่าวๆแล้ว ฉันก็เริ่มปฏิบัติตามแผนโดยไวแม้จะรู้ว่ามันช่างไร้สาระสิ้นดีอย่างกับในละครทีวีหลังข่าว ซึ่งมีฉันเป็นผู้กำกับและมือที่สามในคราวเดียวกัน พอถึงวันเสาร์แน่ใจว่าทุกคนว่างจากงานและภารกิจต่างๆก็นัดพี่อะตอมกับพี่พายออกมาพร้อมๆกัน

“แน่ใจนะเมอ้วนว่ามันจะได้ผล”

“ไม่รู้สิ ก็เจ้าคนวางแผนมันบอกให้ทำอย่างนี้นี่ ”

เรามานั่งกันในร้านอาหารสั่งแค่น้ำเปล่าเหมือนในละครเป๊ะๆ (จริงๆแล้วร้านนี้กาแฟมันแพงเลยสั่งแต่น้ำเปล่าขวดละสิบห้าบาท) มองนาฬิการอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอว่าตัวละครเอกสองตัวจะมาเมื่อไหร่ เหมือนสวรรค์เป็นใจ ตัวละครตัวแรกก็มาถึงในบัดดล

“โทษทีที่ให้รอ พอดีรถมันติดนิดหน่อยน่ะจ้ะ” พี่อะตอมบอกพลางนั่งลงข้างๆกับแพท ส่งยิ้มให้แพทนิดๆอย่างมีจริตพร้อมทั้งหยิบเมนูที่วางอยู่ตรงหน้า “ไม่สั่งอะไรกันเหรอ”

“คิดว่ารอพี่ก่อนดีกว่าน่ะค่ะ”

ที่จริงแล้ว อันตัวเราไม่มีตังค์พอจะกินอาหารที่แพงหูฉีกขนาดนี้เพราะโดนหักค่าขนมที่พึงได้ไปหมดแล้ว แซ้ดหัวใจT_T

“วันนี้มาแปลกนัดกันออกมาเที่ยวทั้งพี่ทั้งน้องเลย มีอะไรพิเศษหรือเปล่าเนี่ย”

“อ๋อ ก็คือแบบว่ามันเบื่อๆน่ะค่ะพี่โมเลยชวนออกมาเที่ยวเล่น แล้วทีนี้แม่เขาไม่อยากให้ออกมาคนเดียวเมเลยต้องออกมาด้วย”

“อ๋อ”

พี่อะตอมร้องอ๋อพร้อมพยักหน้านิดหนึ่งอย่างเข้าใจ ก้มหน้าก้มตามองเมนูในอาหารต่อเช่นเดิม และตัวละครตัวที่สองก็บรรเจิดขึ้น เดินกรีดกรายเข้ามาในร้านเช่นเดียวกัน พอเห็นฉันกับแพทก็เดินตรงเข้ามาพร้อมด้วยรอยยิ้มที่แจ่มใสตามสไตล์

หัวใจตอนนี้เต้นตุบๆเหมือนมีกลองรบในทรวงอก ละครฉากต่อไปมันจะเป็นไปตามแผนหรือเปล่านะ

‘ขั้นแรกนะ นัดทั้งพี่อะตอมแล้วก็พี่ไอ้ลิงแพทมันออกมาพร้อมกัน’

‘บ้าเหรอ แกรู้จักพี่สาวแพทหรือเปล่า นั่นน่ะตัวชนวนระเบิดเลยนะ’

‘นั่นแหละจุดประสงค์ นัดมาเพื่อจะได้สลัดให้หลุดไปเลยไงทั้งสองคน ยิงกระสุนนัดเดียวได้นกตั้งสองตัว!”

‘สองตัวยังไง?’

‘ตัวแรกก็คือพี่พาย พอเขารู้ว่าพี่โมมีแฟนแล้วก็ต้องกระเจิงไป’

‘แล้วตัวที่สองล่ะ’

‘คนอ่อนไหวอย่างพี่อะตอมพอรู้ว่ามีผู้หญิงที่นัดซ้อนเข้ามาอีกคนต้องเกิดอาการเฮิร์ทเป็นนางเอกมิวสิควีดีโอแน่นอนโดยที่แกไม่ต้องทำอะไรเลย ง่ายมะ? แล้วนางเอกตัวจริงอย่างแกก็ครองรักกับแพทไปได้โดยดุษฏี’

เสียงของมีนาดังลั่นในโสตประสาทเหมือนเล่นเทปคาสเซ็ท(เก่ามาก) หยิบแก้วน้ำตรงหน้าแล้วกลืนน้ำอึกๆลงคออย่างไม่รู้จะทำอะไรดีแก้เครียด พี่พายก็เดินตรงเข้ามาที่โต๊ะเสียแล้ว

“ดีจ้ะเมอ้วน ดีจ้ะโม แล้วนี่...” พี่พายกล่าวทักทายกับพวกเราทุกคน ก่อนจะชะงักเมื่อมองไปทางพี่อะตอมที่มองมายังพี่พายอย่างสงสัยเช่นกัน

“พี่อะตอมค่ะ”

พี่พายยังคงไม่พูดอะไรมองตรงไปยังพี่อะตอมอย่างแปลกใจ ฉันพอจะเดาออกว่าพี่พายกำลังคิดอะไรคาดว่าในใจคงสงสัยว่าทำไมพี่อะตอมถึงได้นั่งฝั่งเดียวกับแพท

“นั่งก่อนดีไหมคะพี่พาย”

พี่พายยอมนั่งตามคำเชิญของฉันเป็นที่เรียบร้อย จ้องมองไปยังบุคคลตรงหน้าที่เลิ่กคิ้วสงสัยกับการมองของพี่พาย

“มีอะไรติดหน้าอะตอมหรือเปล่าคะ”

“ไม่ค่ะ คุณน่ารักดี และเราก็เคยเจอกันมาแล้วครั้งหนึ่งที่โรงพยาบาล”

ทำไมกันนะ...เหมือนรู้สึกได้ถึงออร่าที่แผ่ออกมารายร้อมทั่วอาณาบริเวณโต๊ะอาหารขณะนี้ รู้สึกเย็นเยียบไปจนถึงไขสันหลัง ประหนึ่งว่าเจอผีกระสือกับผีปอบแย่งกันกินไส้อะไรอย่างนั้นเลย

“เอ่อ พี่ๆคะขอแนะนำอย่างเป็นทางการหน่อยแล้วกันนะคะ”

‘ขั้นที่สอง แนะนำให้ชัดๆกันไปเลย’

เสียงแนะนำของมีนาดังขึ้นอีกครั้ง แล้วตอนนี้กำลังใจที่จะพูดของฉันมันหายไปไหนหมดนะ!

“คนนี้ชื่อพี่พายค่ะ เป็นพี่สาวของเพื่อนสนิทเมเอง” แนะนำตัวออกจะแนวเป็นทางการนิดส์นึง แล้วผายมือไปยังฝั่งตรงข้าม “ส่วนคนนี้คือพี่อะตอม...”

‘ขั้นที่สอง แนะนำให้ชัดๆกันไปเลย’

จะแนะนำตัวได้ ต้องใช้กำลังใจพอดูเลยนะเนี่ย

“เป็นแฟนฉันเอง”

เสียงของบุคคลที่สาม...ไม่สิ สี่ดีกว่าแทรกขึ้นมาเหมือนระฆังช่วยไม่ให้ฉันหัวใจวายเพราะความตื่นเต้นไปซะก่อน พี่อะตอมที่ได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มนิดๆตามจริตผู้หญิงจะพึงมี

จริตแห่งชัยชนะน่ะ!

ฉันมองไปยังแพทไม่รู้ว่าควรจะโกรธหรือว่าควรจะดีใจ ถ้าแพทพูดขึ้นเองบางทีอาจจะทำอะไรๆให้มันง่ายขึ้นก็เป็นได้

“โฮะๆ จริงเหรอเนี่ย ก็ว่าสิทำไมนั่งฝั่งเดียวกัน”

“เอ๋?”

อยู่ดีๆพี่พายก็หัวเราะร่วนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันกับแพทมองตากันอย่างทำอะไรไม่ถูกในสถานการณ์นี้

“น่ารักจังเหมาะกับโมด้วยประการทั้งปวงโฮะๆ”

“นั่นสิคะ ฮิฮิ”

ที่น่าแปลกยิ่งกว่านั่นก็คือพี่อะตอมที่หัวเราะออกมาอย่างกับแม่มด! โอ้ว มาย ก้อด!

“แต่ความเหมาะสมมันไม่พอกับความรักมั้งคะ โฮะๆ”

“แล้วอะไรที่บอกว่าพอล่ะคะ แน่นอนว่าเราทั้งคู่ เอิ่ม...หมายถึงทั้งฉันและโมมีมากกว่าความเหมาะสม ฮิฮิ”

“กำลังจะบอกว่าความรักเหรอคะ โฮะๆ”

“ฮิฮิ ค่ะถูกต้องที่สุด เรามีทั้งความรัก ความหลง เล่นเอามือที่สาม ที่สี่เข้ามาแทรกแซงไม่ได้เลยล่ะค่ะ ฮิฮิ”

เอ่อ...โทษที ได้ข่าวพวกคุณทั้งคู่คือมือที่สามที่สี่ไม่ใช่เหรอคะ -_-

นั่งมองตากับแพทอย่างอึดอัดใจเมื่อเห็นสองเสือกำลังจะฆ่ากันเอง ณ ร้านอาหารที่แพงหูฉีก ท่านหนึ่งคือสตรีสาวผู้เพียบพร้อมไปด้วยความเรียบร้อยน่ารัก อีกหนึ่งคือหญิงห้าวขี้เล่นแต่ตอนนี้เผ็ดยิ่งกว่าพริกขี้หนู คงจะมีแต่ฉันเท่านั้นที่อยู่ในฐานะคนกลาง...อ้อ! ลืมไปอีกอย่างว่าคนกลางอย่างฉันคือตัวจริง เหอะๆ (หัวเราะอย่างไม่ค่อยภูมิใจเท่าไหร่)

“เอ่อ สั่งอะไรกันหรือยังคะ เห็นมองเมนูอยู่นานแล้ว”

“อะไรที่โมกินพี่ก็กินจ้ะ”

พี่พายบอกทางฉันยิ้มๆแล้วส่งตาหวานหยาดเยิ้มไปทางแพท แพทยิ้มเจื่อนนิดหน่อยก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง และจากการที่คบกันมานานจึงมองออกว่าแพทหันไป...

แหวะ !

“โมมักจะกินอะไรที่อะตอมสั่งอยู่เสมอน่ะค่ะ ฮิฮิ ใช่ไหมจ๊ะโม”

งานนี้พี่อะตอมชนะไปแล้ว 1-0

“แต่วันเวลามันหมุนเวียนเปลี่ยนไป อะไรเก่าๆโมก็คงจะเบื่อไปแล้วงั้นพายสั่งให้โมนะคะ โฮะๆ”

พี่พายชนะ เป็นแต้มเสมอ 1-1

“แต่ฉันชอบอะไรที่เมอ้วนสั่งมากกว่า”

ทุกสายตาจับจ้องไปที่แพทเป็นตาเดียวด้วยความแปลกใจ แต่แพทก็ได้แต่ยิ้มแล้วหันมายักคิ้วให้ฉัน

“ความรักของฉันไม่รู้ว่าเหมาะสมหรือไม่แต่ฉันให้เมอ้วนทั้งใจคนเดียว”

สรุปม้ามืดอย่างฉันก็น็อครอบกินเรียบ ชนะขาดลอยเรียบร้อยโรงเรียนจีน

งานเลี้ยงจบลงด้วยความเงียบ...เกินไปจนน่ากลัว ไม่มีการอาละวาดจากพี่พาย ไม่มีการโวยวายจากพี่อะตอม คนทั้งคู่เงียบเป็นเป่าสาก ส่วนฉันยิ่งเงียบยิ่งกระวนกระวายใจ หันควับไปทางแพทอย่างรวดเร็ว เจ้าตัวก่อปัญหา ขยันหาเรื่องจริงๆ

“ไปพูดแบบนั้นต่อหน้าสองคนนั่นได้ไง ถ้าเขาเข้าใจผิดจะว่าไง”

“เข้าใจผิดอะไรล่ะ ฉันพูดให้เข้าใจเราทั้งคู่มากขึ้นต่างหาก”

“ัยังไง”

“ก็ให้รู้ไปเลยว่าฉันรักเมอ้วน จะได้เลิกยุ่งกันสักทีฉันเบื่อจะตาย งุงิ” แพทเอามือเกาะไหล่ฉันพลางทำปากจู๋เหมือนหมูก็มิปาน แหม...น่ารักตายแหละ

“แต่นายกำลังทำให้เรื่องมันวุ่นวายมากกว่าเดิมรู้หรือเปล่า”

“อะไรวุ่นวาย ฉันไม่เห็นมันจะมีอะไรผิดปกติเลย สองคนนั้นเขาก็รับฟังดีออกเธอไม่เห็นเหรอ เงียบกันไปหมดไม่เห็นมีใครโวยวาย”

“นั่นแหละที่ฉันกลัว เพราะสองคนนั้นเงียบเกินไปต่างหาก!”

“นี่...” แพทพูดขึ้นก่อนจะดึงแขนฉันเอาไว้ให้หยุดอยู่กับที่

“อะไร?”

                “ไหนๆก็ออกมาข้างนอกด้วยกันแล้ว” แพททำตาแป๋วคล้ายๆกับมีความคิดอะไรอยู่ในหัว

“อะฮะ”

“เราไปเดทกันเถอะ!”

ยังไม่ทันจะได้ตอบตกลงอะไรออกไปก็ถูกฝ่ายตรงข้ามดึงมือไปซะแล้ว น่าแปลกเหมือนกันที่แพทดูท่าทางไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองอยู่เลย คงเพราะแพทเป็นคนไม่เคยคิดอะไรมากมั้งถึงได้สดใสอยู่ตลอดเวลา ก็ยังดีอย่างน้อยเขายังยิ้มได้

เราทั้งคู่ตัดสินใจดูหนังด้วยกันรอบหนึ่ง หนังที่เลือกแน่นอนต้องเป็นรักโรแมนติก

“ชอบจริงๆเลยนะไอ้หนังโรแมนติกเนี่ย ไม่เบื่อบ้างเหรอไง” ฉันถามแพทที่นั่งข้างๆกำลังบิดขี้เกียจเสียงกระดูกลั่นดังกรอบแกรบ

“ไม่เบื่อหรอก ก็ตั้งใจจะโรแมนติกกับแฟนนี่นา งุงิ” แพทเอาหัวไถไปมากับไหล่ฉันเหมือนหมาที่ชอบอ้อนเจ้าของ ฉันขมวดคิ้วใส่ก่อนจะยิ้มนิดๆกับความขี้อ้อน ก็เป็นอย่างนี้ซะทุกทีพอรู้ว่าฉันชอบคนเอาใจก็ทำใหญ่

สักพักหนังก็ฉาย หนังเรื่องนี้ค่อนข้างจะหวานสักหน่อย เพราะแต่ละคำที่ตัวละครพูดออกมาทำเอาคนที่นั่งดูเขินแทนได้เลย โดยเฉพาะคำนี้ที่ทำเอาหน้าฉันร้อนผ่าวอย่างไม่ตั้งใจ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

 ‘ผมรักคุณ คุณคือหัวใจของผม คุณคือวิญญาณของผม และแน่นอนว่าผมขาดคุณไม่ได้’

“ฉันชอบท่อนนี้จัง” ฉันพูดขึ้นลอยๆตั้งใจให้คนข้างๆได้ยิน แพทหันมาทางฉันเล็กน้อย

“ท่อนไหน”

“เมื่อกี๊ไง ‘ผมรักคุณ’” พูดพร้อมทั้งยิ้มเขินๆ

“แต่ฉันก็บอกรักเมอ้วนทุกวันนี่นา”

“มันไม่เหมือนกันหรอก ไม่รู้สิ ที่เขาพูดเมื่อกี๊มันให้ความรู้สึกหวาน...โรแมนติกดี คำว่า ‘ผม’ เวลาผู้ชายพูดแทนตัวเองแบบนี้ดูมันเป็นทางการ ไม่รู้สิอธิบายไม่ถูก”

แพทฟังเฉยๆไม่ตอบอะไร และไม่ช้าหนังก็จบลงในอีกสองชั่วโมงถัดมา

เพิ่งได้สังเกตนาฬิกาตัวเองเหมือนกันว่าเวลามันล่วงเลยจนมาถึงหนึ่งทุ่มกับอีกยี่สิบนาที หวา ~ แม่ฆ่าฉันแน่เลย เอาพี่โม(ที่แม่เข้าใจ)มาเที่ยวเตร่จนเย็นขนาดนี้

“แพท วันนี้กลับรถแท็กซี่เถอะ”

หลังจากที่ยืนรอรถเมล์อยู่นานก็เบนเข็มไปโบกแท็กซี่แทน ท้องฟ้าในยามนี้ถูกสีดำสนิทปกคลุมเป็นผืนเดียวหมดแล้ว แสงสว่างจริงๆก็คงจะมีแต่แสงไฟนีออนของป้ายรถเมล์กับไฟหน้ารถที่วิ่งผ่านไปผ่านมาเท่านั้น ไม่ช้าก็เรียกแท็กซี่เขียวเหลืองได้ จัดแจงบอกสถานที่แล้วขึ้นรถโดยไว

“ทำไมรีบร้อนจังเมอ้วน”

“แม่ฆ่าฉันแน่เลย เอานายมาเที่ยวเล่นจนค่ำมืดดึกดื่นป่านนี้”

“ไม่เป็นไรหรอกน่า เดี๋ยวฉันบอกแม่เธอเองว่าฉันอยากดูหนังเปิดหูเปิดตาบ้าง”

รถค่อยๆขยับเพราะสภาพการจราจรแน่นขนัดไปด้วยรถเต็มท้องถนน ไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าติดไฟแดง หรือติดเพราะชนกัน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นช่วยเร็วๆได้ไหมเนี่ย ฉันอยากกลับบ้าน!

“พี่ครับช่วยจอดตรงนี้ด้วย”

แท็กซี่ชิดซ้ายจอดข้างทาง ฉันมองแพทอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก

“จอดทำไมแพท ยิ่งรีบๆอยู่นะ”

“ไปโรงเรียนกัน”

“หา?”

“เถอะน่า”

ไม่เข้าใจความคิดแพทเท่าไหร่เลย อยู่ดีๆบอกจะไปโรงเรียน มีแต่คนเขาไปเรียนตอนแปดโมงเช้า อีตานี่พาฉันมาโรงเรียนตอนสองทุ่ม นั่นมันคนละรอบกับหน้าปัดนาฬิกาโลกเลยนะ

เพิ่งสังเกตเหมือนกันว่าแท็กซี่มาจอดอยู่ตำแหน่งหลังโรงเรียนสมัยมัธยมพอดี ลักษณะโรงเรียนในขณะนี้บูรณะซะจนฉันจำไม่ได้แล้วว่านี่คือโรงเรียนเก่าที่ฉันเคยใช้ชีวิตการศึกษามาตั้ง 12 เทอม หรือ 6 ปีเต็มๆ

“เข้าไปกันเถอะ”

“หา? ได้เหรอ”

“ฉันทำบ่อยๆ อิอิ”

แพทลากฉันไปยังซอยข้างๆที่มีโอ่งมังกรที่ชำรุดทรุดโทรมตั้งใกล้ๆกำแพง แพทปีนขึ้นโอ่งก่อนจะข้ามกำแพงเข้าไปเพื่อเป็นตัวอย่างให้ฉันข้ามตามไปด้วย ฉันยังลังเลนิดหน่อยแต่พอแพททำหน้าน่าสงสารฉันก็อดใจอ่อนไม่ได้ทุกที

“ทำไมซนอย่างนี้นะแพท”

“อิอิ”

ก้าวข้ามกำแพงไปได้แล้ว ด้านหน้าก็เป็นสนามปูนกว้างใหญ่ที่สำหรับไว้ใช้เป็นลานกิจกรรม สังเกตจากแป้นบาสคาดว่าเอาไว้สอนวิชาพละด้วย

“เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ”

“นั่นสิ” ฉันว่าตาม แพทคว้าข้อมือฉันให้เดินตามไป แสงสปอร์ตไลท์กับไฟนีออนตามต้นไม้ที่ติดเอาไว้ให้มองเห็นทางนั้นสร้างบรรยากาศโรแมนติกได้อย่างแปลกๆ

“ทำไมถึงรู้ล่ะว่าที่ตรงนี้ปีนเข้ามาได้”

“แหม...” แพทลากเสียงยาวเพราะไม่รู้จะต่อว่าอะไรดี

“โดดเรียนบ่อยนะสิ”

“แหะๆ อุ้ย! ลูกบาสล่ะ” แพทเปลี่ยนเรื่องปล่อยข้อมือฉันวิ่งถลาไปที่ลูกบาส เสียงเดาะบาสดังก้องแทนความเงียบฉันมองรอบๆอย่างสงสัย

“ภารโรง รปภ. พวกนี้เขาหายไปไหนหมด”

“ช่างเขาเถอะ เรามาเล่นบาสกันดีกว่า”

“ไม่ล่ะ” มองนาฬิกาข้อมืออย่างกระวนกระวาย “แพท เรากลับกันเถอะ แม่ต้องโกรธมากแน่เลย”

คิ้วฉันแทบจะผูกติดกันอยู่แล้ว อากาศในฤดูหนาวยามค่ำคืนแบบนี้หนาวจับใจดีแท้ เอามือถูกันเองก่อนจะยืนกอดอกเผื่อจะได้รับความอุ่นเพิ่มมากขึ้น ก้มหน้าเอาเท้าเขี่ยก้อนหินเล่นเพลินๆ

เสียงเดาะลูกบาสหายไป แปรเปลี่ยนเป็นเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาแทนเงยหน้ามองร่างสูงที่จ้องมองมาทางฉันด้วยสายตาอบอุ่น

“ฉันเรียกที่นี่ว่า ‘ความทรงจำ’”

“หือ? ความทรงจำ? ทำไมล่ะ”

“จำได้ไหม ตรงนี้คือที่ที่ฉันบอกรักเมอ้วนต่อหน้าเพื่อนๆทั้งสนามเลย”

จริงด้วย...ฉันลืมไปสนิท มองไปยังรอบๆแม้จะไม่ค่อยเหมือนสมัยที่ฉันเรียนอยู่สักเท่าไหร่แต่บรรยากาศเก่าๆแบบนี้ทำให้ฉันคุ้นเคยเหมือนยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

แพทแหงนหน้ามองไปบนท้องฟ้าที่มีแต่สีดำปกคลุมไปทั่วอาณาบริเวณ มีเพียงดวงจันทร์สีนวลที่สาดส่องแลดูเด่นที่สุดในท้องฟ้ายามนี้

“เมอ้วนยืนอยู่ตรงนี้”แพทเลิกเงยหน้ามองท้องฟ้าแล้วชี้ไปยังจุดที่บอกตำแหน่งฉันยืน “ส่วนฉันก็มองเมอ้วนในมุมมองที่ชาวบ้านเขาไม่มองกัน”

“หือ? ยังไง”

“ก็ฉันมองเมอ้วนในมุมกลับคนเดียว หัวของฉันอยู่ตำแหน่งเดียวกับขาของเธอ หัวของเมอ้วนอยู่ตำแหน่งขาของฉัน”

“อ๋อ ฮะฮะ”

แพทคงจะหมายถึงตอนที่เดินหกสูงเข้ามาหาฉันด้วยมือทั้งสองข้างที่เพื่อนๆต่างพากันโห่ด้วยความทึ่ง แพทไม่ว่าเปล่าทำท่าตีลังกาหกสูงให้ฉันดูด้วย

“เฮ้ยๆไม่ต้องทำขนาดนั้น ยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่”

“ไม่เป็นไรหรอกน่า เมอ้วนไปยืนอยู่ตำแหน่งเดิมสิ ฉันจะรื้อฟื้นความจำสักหน่อย”

ฉันยิ้มกับความพยายามของแพทก่อนจะเดินไปยังตำแหน่งที่แพทบอก แพทค่อยๆใช้มือเดินแทนขาเข้ามาหาฉัน

“ตอนนั้นมีดอกไม้ด้วยนะ สงสัยนายจะลืมไปมั้งแพท”

“ฉันมีอย่างอื่นแทนดอกไม้”

“หือ? อะไร”

“นั่งยองๆแล้วมองฉันใกล้ๆสิเมอ้วน”

คิ้วฉันย่นลงเล็กน้อยด้วยความสงสัยแต่ก็ทำตามคำขอของคนที่มากไปด้วยความพยายาม

“อ้ะ! ไหนล่ะ จะให้อะไรแทนดอกไม้”

 “ผมรักคุณ”

หัวใจตัวเองเริ่มเต้นเป็นกลองแต๊ก จากรัวน้อยๆกลายเป็นหนักหน่วงอย่างยากจะห้ามได้ พูดไม่ออกสักคำเหมือนความอายแทรกเข้ามากลางใจทำเป็นมองไปทางอื่นแทนด้วยความเขิน

“บ...บ้า”

“ยิ้มให้ผมได้ไหม คุณคือดวงใจของผมนะ”

“...”

“ที่รัก”

แพทค่อยๆกลับลงมาอยู่ในท่าเดิมแล้วนั่งยองๆลงตรงข้ามกับฉันที่อายจนพูดอะไรก็ไม่ออก ทำอะไรก็ไม่ถูก จังหวะที่กระพริบตาใบหน้าที่คุ้นเคยก็ผุดขึ้นมาจนฉันตกใจ

“แพท”

นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่ฉันมองเห็นแพทซ้อนในร่างของพี่ชายฉัน

แพทยื่นหน้าเข้ามาช้าๆ ใกล้เข้ามาจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ ฉันเผลอหลับตาพริ้มเหมือนจะรู้ว่าจะต้องเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อริมฝีปากนั่นเลื่อนมาประทับที่จมูกตัวเองอย่างแผ่วเบา

“ทำไม...”

“ไว้ฉันกลับร่างตัวเองได้เมื่อไหร่ ค่อยจุ๊บเมอ้วนแล้วกัน ตอนนี้ฉันอยู่ในร่างพี่ชายเธอนี่นา”

“คิดได้แบบนั้นก็ดี”

“งั้นถ้ากลับร่างเดิมแล้วฉันจุ๊บเมอ้วนนะ”

 “กลับบ้านเถอะ”ฉันเปลี่ยนเรื่องไม่อยากจะตอบคำถามแบบนี้สักเท่าไหร่ แพทเองก็คงรู้เหมือนกันว่าฉันจะเลี่ยงจึงดึงมือฉันไว้ก่อน

 “ยัง”

“จะทำไมอีกล่ะ”

หันไปทางเขาอย่างสงสัย แพทชูสองนิ้วทำเป็นหูกระต่ายไว้บนหัวเอียงคอเล็กน้อยแล้วยิ้มขี้เล่นในแบบที่ชอบทำ

“ฉันยังไม่ได้ฟังเธอบอกรักฉันเลย”

ฉันเกาหัวตัวเองแกรกๆ อายก็อาย แต่ถ้าไม่ทำก็ไม่ได้กลับบ้านแน่ๆ

“ไม่บอก ไม่ใช่เรื่อง แบ้!”

รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วเดินจ้ำอ้าวจะหนี แพทรีบเดินตามอย่างไม่ลดละเช่นกัน จากเดินช้าเป็นเร็ว จากเดินเร็วเป็นวิ่ง

“อย่าตามมานะ”

“ไม่ได้นะเธอต้องบอกรักฉันบ้างสิ”

“แบ้”

เราวิ่งไล่กันตรงสนามปูนอย่างไม่มีใครยอมแพ้ใคร เสียงหัวเราะของเราสองคนทำลายความเงียบในโรงเรียนที่ไม่มีคนอย่างนี้ได้เป็นอย่างดี

[ปี๊ดๆๆๆๆๆ]

เสียงละม้ายคล้ายนกหวีดดังขึ้น ใจแทบจะตกลงไปอยู่ในตาตุ่ม หยุดวิ่งก่อนจะหันไปมองที่ต้นเสียง

“หวา รปภ.ล่ะแพท” ฉันบอกหน้าตาตื่น

“หนีเถอะ!”

แพทคว้าข้อมือฉันได้ก็ใส่เกียร์หมาทันที แพทวิ่งไปก็หัวเราะไปไม่ได้ทุกข์ร้อนใจที่มียามมาวิ่งตามอย่างนี้ ฉันเองที่เก๊กมานานพอรู้สึกว่าสนุกก็อดที่จะขำตามไม่ได้ อาศัยจังหวะที่ชุลมุนพูดสิ่งที่ตรงกับใจออกมาเป็นครั้งแรก

“ผู้หญิงคนนี้ก็รักคุณ”

พูดเบาๆแพทเหมือนจะฟังไม่ชัดนักวิ่งไปก็ถามไป

“อะไรนะ”

“ของดีฉายรอบเดียว”

ฉันไม่ตอบอะไรให้มากความเพราะจะเสียพลังงานไปโดยใช่เหตุ ถ้าเขาสื่อสารทางใจกับฉันได้ก็คงดี เพราะฉันคนนี้จะบอกกับเขาว่า...

ผู้หญิงคนนี้ก็รักคุณ...ด้วยหัวใจทั้งหมดที่เธอมี