อุ้มรักองค์ชายรอง

เหม่ยฟาง โฉมงามแห่งแดนใต้จำต้องฝืนดวงชะตาไร้คู่

รับหน้าที่อุ้มรักเพื่อกอบกู้ชื่อเสียงของพี่สาวและบ้านต้าหวัง

ทว่าเสน่ห์อันเหลือล้นมิอาจล่อลวงองค์ชายผู้ทรงศีลให้เพลี่ยงพล้ำได้

แผนการหยอกเย้าปลุกปั่นองค์ชายหวังจื่อเทียนจึงเริ่มขึ้น โดยมีหัวใจเป็นเดิมพัน

*****

“ข้าเคยได้ยินมาว่า ห้ามร่วมรักขณะตั้งครรภ์มิใช่หรือ”

เหม่ยฟางเอ่ยคำถามที่ทำเอาคนฟังทำแทบจะเสียกิริยา สำลักเสียงหัวเราะของตนเอง นางมองหน้าหวังจื่อเทียนด้วยไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาจึงหัวเราะได้นานขนาดนี้ นางทวนคำพูดของตนเองอีกครั้งและไม่พบว่ามีคำไหนน่าขันพอที่จะทำให้หัวเราะได้

“เจ้าจะตั้งครรภ์ได้อย่างไรเหม่ยฟาง เราเพิ่งร่วมรักกันไปเพียงคืนเดียวเท่านั้น”

องค์ชายรองฝืนตัวเองให้หยุดหัวเราะกับความใจผิดอย่างมหันต์ในครั้งนี้ เขารู้สึกราวว่าตนเองกำลังจะกลายเป็นคนไร้สติ ก่อนหน้านี้เขาผิดหวังจนแทบไม่อาจควบคุมตนเองได้ แต่ยามนี้กลับต้องหลั่งน้ำตาอย่างขบขับเพราะความไร้เดียงสาของนาง

“เช่นนั้นเราต้องทำแบบเมื่อคืนอีกใช่หรือไม่”

เหม่ยฟางเอ่ยถามอย่างคนไร้ประสบการณ์ นึกโกรธตนเองที่ไม่เคยศึกษาเรื่องประเภทนี้มาก่อน ทว่าโชคดีที่หวังจื่อเทียนมีประสบการณ์เรื่องนี้อยู่บ้าง นางจึงสอบถามเอาข้อมูลจากเขาโดยไม่ต้องเสียเวลาค้นคว้าอีก

“ใช่แล้ว เราต้องร่วมรักกันทุกคืนวันจึงจะได้ผล”

องค์ชายรองได้ยินคำพูดของตนเองก็ก่อให้เกิดอารมณ์ปั่นป่วน พลางนึกขอบคุณเหม่ยฟางที่ทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น นางมิอาจเปิดเผยความรู้สึกของตน แต่ทว่าก็มิอาจซ่อนมันไว้ได้เช่นกัน หวังจื่อเทียนพอใจกับความคิดนี้และเลือกปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามธรรมชาติ

“ข้ามิได้รักท่าน แล้วจะเรียกว่าร่วมรักได้อย่างไรกัน”

เหม่ยฟางถามเขาโดยไม่ยอมสบตา ทว่าใบหูนั้นแดงจัดราวกับลูกไม้ป่าประเภทหนึ่ง หวังจื่อเทียนพยายามนึกหาคำที่มีความหมายใกล้เคียงอย่างระมัดระวัง แต่กลับพบว่าตนไม่กล้าเอ่ยคำเหล่านั้นให้นางฟัง

“คำที่มีความหมายใกล้เคียงก็มีอยู่บ้าง ทว่าค่อนข้างหยาบคายไม่เสนาะหู คำว่าร่วมรักนั้นเหมาะสมดีแล้ว เพราะถึงเจ้าไม่ได้รักข้า แต่ข้าไม่ได้รู้สึกเช่นเดียวกับเจ้าเสียหน่อย” 

องค์ชายรองหว่านเสน่ห์โดยไม่รู้ตัว เหม่ยฟางเองฉลาดมากพอที่จะตีความหมายที่ซ่อนอยู่ จึงทำได้แค่เพียงหลบสายตาซ่อนความอายอยู่เช่นนั้น

“เช่นนั้นเราร่วมรักกันคืนนี้ดีหรือไม่”