คำขอใต้แสงจันทร์

เนื้อเรื่อง

ร่างสูงโปร่งยืนทอดสายตาสู่แผ่นดินเบื้องหน้า ดวงตาสีดำวนิทแฝงความอาวรณ์ลึกๆในดวงตา

เส้นผมสีรัตติกาลที่ยาวจรดพื้นถูกมัดรวบไว้อย่างเรียบร้อย อาชาสีดำดั่งนิลกาลเหยาะย่างแทะเล็มหญ้าใบ

อ่อนอยู่ไม่ไกลนัก

\"...ไปกันเถอะอาเทน ได้เวลาแล้ว...\"

ชายหนุ่มกระโดดขึ้นอาชาคู่ใจ ก่อนจะขับควบเข้าสู่ดินแดนเบื้องหน้า

......................................................................................................................................................

บ้านเรือนสูงใหญ่ ผู้คนจำนวนมากคราคร่ำไปตามท้องถนน ชายหนุ่มลงจากหลังม้าและจูงมันให้เดินเคียง

คู่ไป ก่อนจะแวะที่แผงขายผลไม้เล็กๆ เขายื่นสิ่งหนึ่งให้หญิงขายผลไม้

\"ท่านป้า เคยเห็นผู้หญิงคนนี้บ้างมั้ย...\"

เธอรับรูปไปดูครู่หนึ่งก่อนจะส่งคืน

\"เจ้าเป็นอะไรกับเธอรึ...\"

\"ข้าได้รับมอบหายให้ตามหาสตรีนางนี้ ตั้งแต่เมื่อหลายเดือนก่อน และได้ยินมาว่ามีคนเห็นนางที่นี่จึงได้ลองมาดู\"

ชายหนุ่มรับภาพมาเก็บไว้ดังเดิม หญิงขายผลไม้ชี้ไปยังโบสถ์เก่าที่อยู่บนเนินสูงที่อยู่ห่างไกล

\"...ที่โบสถ์ร้างบนเนินนั่น ที่ด้านหลังจะมีสุสานอยู่ แถวนั้นเขาว่าเป็นที่ๆเต็มไปด้วยวิญญาณแค้น จึงไม่มี

คนกล้าเข้าที่นั่นนักแต่ช่วง2-3เดือนมานี่ มีชาวบ้านหลายคนบอกว่า เค้าเห็นหญิงสาวคนหนึ่งเดินวนเวียน

อยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของสุสาน นางเป็นคนสวยมาก แต่กลับมีพฤติกรรมประหลาด...\"

หญิงขายผลไม้มีท่าทีอึดอัดที่จะตอบ

\"ยังไรรึครับ...\" ชายหนุ่มเร่งเร้า

\"...นางมักจะนำดอกไม้หลากสีสันจำนวนมาก ไปวางบนหลุมศน่ะสิ แถมยังทำราวกับว่ากำลังเล่าเรื่อง

อะไรสักอย่างให้คนตายฟังเสียอีกด้วย...จนคนแถวนี้ก็ต่างพากันเรียกเธอว่า \'เจ้าหญิงแห่งป่าช้า\'...\"

ชายหนุ่มกล่างขอบคุณก่อนจะรีบกระโดดขึ้นหลังม้า และขี่ควบอย่างเร่งร้อนสู่โบสถ์ร้างเบื้องหน้า

......................................................................................................................................................................

บรรยากาศวังเวงไร้ซึ่งกลิ่นอายของสิ่งมีชีวิต ลมหนาวพัดเอื่อยๆให้ความรู้สึกหนาวเย็นกำจายไปทั่ว

บริเวณ บานหน้าต่างไม้ชั้น2หลุดห้อยและขยับน้อยๆ จนเกิดเสียงเอี้ยดอ๊าด หน้าต่างบานที่ชั้น1ถูกปิด

ตายอย่างแน่หนา อาชาสีดำเหยาะย่างช้าลงตามคำสั่งผู้เป็นเจ้าของ ชายหนุ่มแหงนมองโบสถ์เก่า เบื้อง

หน้าอย่างชั่งใจ ที่ซึ่งปราศจากวี่แววแห่งชีวิตเช่นนี้ จะมีสตรีผู้ซึ่งเขาตามหามานมนานอยู่จริงหรือ

คิ้วเรียวขมวดมุ่น ครู่หนึ่งสายลใยนก็พัดพากลิ่นหอมรวยรินมาแตะจมูก ชายหนุ่มมองไปยังอีกด้านหนึ่ง

ของตัวโบสถ์ ณ ที่นั้น หญิงสาวในภาพก็กำลังยืนมองเขาอยู่เช่นกัน ดวงตาสีเขียวสดใส เรือนผมสีมรกต

แก้วยาวสยายเป็นลอนคลื่นปลิวไสวตามแรงลม เธออยู่ในชุดสีฟ้าอ่อนที่เปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นดิน แม้

กระนั้นก็ยังไม่อาจบดบังความงดงามของเธอได้ ในเรียวแขนนั้นเต็มไปด้วยดอกไม้หลากสีสันที่แสนหอม

หวล รอยิ้มบางๆผุดขึ้นบนใบหน้างาม

\"...ไม่ได้พบกันเสียนานนะ ดาเวน...\" ก่อนจะทักขึ้นด้วยเสียงแพร่วหวาน

เจ้าของนาม ดราเวนลงจากหลังม้า และเดินเข้าไปใกล้อย่างระมัดระวัง ราวกับว่าเธอเป็นนกน้อยที่พร้อม

จะบินหนีไปได้ทุกเมื่อ

\"ท่านยังคงชอบลงมาคลุกฝุ่นอยู่เช่นเคยนะ ไอเอนไทน์\"

เขาใช้ชายผ้าคลุมเช็ดรอยเปื้อนออกจากใบหน้านวลอย่างแผ่วเบา

หญิงสาวยิ้มอย่างขบขัน \"...แล้วท่านก็ยัง เข้มงวดไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ\"

รอยยิ้มงดงามนั้นทำเอาอีกฝ่ายเผลอยิ้มตาม เธอผละจากชายหนุ่มตรงไปยังลานกว้าง ที่อยู่อีกด้านของตัว

โบสถ์ ณ ที่นั้น เต็มไปด้วยกองดินจำนวนมากหลายกอง หญิงสาวค่อยๆบรรจงวางช่อดอกไม้ ลงบนกอง

ดินอย่างระมัดระวัง โดยมีชายหนุ่มยืนมองอยูเงียบๆ

\"ได้เวลาของชั้นแล้วสินะ ดาเวน...\" เธอถามอีกฝ่ายด้วยรอยิ้ม แต่ก็ไม่ไดหยุดมือจากกิจกรรมตรงหน้า

\"...ครับ\" ดวงตาคมสีรัตติกาลเจือแววเศร้าหมอง

\"...ท่านยังจำที่แห่งนี้ได้รึเปล่า ดาเวน...\"

\"ข้าไม่เคยลืมแม้สักวินาที...\"

ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่วางดอกไม้ลงบนกองดินกองหนึ่ง ซึ่งมีขนาดยอมกว่ากองอื่นด้วยความปวดร้าว

\"...ข้าก็เช่นกัน สิ่งที่เกิดขึ้นกับทุกคนที่นี่ มันก็เป็นเพราะความรักอันโง่เขลาขอข้า....\"

\"แต่นั่นไม่ใช่ความผิดของท่านนี่ครับ...\"

ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงแผ่วค่อย หญิงสาวมองเขาด้วยสายตาอ่อนโยน

\"...ท่านนี่พูดเหมือนเขาไม่มีผิดเลยนะ...\"

ดวงตาคมมีแววตระหนกขึ้นเล็กน้อย

\"...เอ่อ ท่านเดวานมาที่นี่ด้วยหรือครับ...\"

หญิงสาวยิ้มอย่างขบขัน

\"เมื่อเดือนที่แล้วน่ะ แอบโดดงานมาน่ะสิ...\"

ชายหนุ่มหันกลับไปหยิบสิ่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋าที่อยู่บนหลังม้า เขาคลี่ห่อผ้าออก เผยให้เห็นชุดสีขาว

บริสุทธิ์ที่อยู่ภายใน

\"ท่านเดวานให้นำ สิ่งมามอบให้ และขอให้ท่านยอมไปอยู่กับเขาที่ดินแดนใต้พิภพด้วยครับ...\"

เขาพูดพร้อมกับคุกเข่าลงเบื้องหน้าหญิงสาว เนื้อผ้าบางเบาชั้นดี บ่งบอกสถานะของผู้ใส่ หากแต่ผู้รับนั้น

กลับมันด้วยดวงตาเศร้าหมอง

\"...ท่านนี่สมเป็นอีกครึ่งหนึ่งของเข่จริงๆเลยนะ ดาเวน...\"

ผู้ถูกเรียกมองอีกฝ่ายอย่างเคลือบแคลง

\"...ข้าไม่ได้ต้องการสิ่งนี้...แม้จะเข้าใจว่า เขาต้องการอะไร และถึงแม้สิ่งนี้ จะเป็นสิ่งที่ข้าเองก็รอคอยเช่น

กันก็เถอะ...\"

เธอหันกลับไปวางช่อดอกไม้เช่นเดิม โดยไม่แยแสเครื่องบรรณาการตรงหน้า

\"ถ้าเช่นนั้นทำไม ท่านถึงไม่รับสิ่งนี้ไปล่ะ...\"

ดาเวนพูดอย่างร้อนรน เมื่ออีกฝ่ายไม่มีท่าทีจะใส่ใจกับสิ่งแทนสัญญาช่วยนิรันดร์เบื้องหน้า

\"ในเวลาเช่นนี้ สิ่งนั้นมันก็ไม่มีค่าอะไรหรอก ดาเวน...ในเมื่อ...\"

\"ในเมื่อผู้ยื่นคำสัญญานั่นไม่มา อย่างนั้นใช่มั้ย ไอแอนไทน์...\"

ดอกไม้ในมือเรียวร่วงสู่พื้นทันที เมื่อผู้ถือเห็นใครบางคนเบื้องหน้า ดวงตาคมคายสีรัตติกาล เส้นผมยาว

สยายสีนิลมัดรวบไว้อย่างเรียบร้อย ใบหน้าคมคายราวกับพิมพ์เดียวกับผู้ที่เธอสนทนาอยู่ด้วยเมื่อครู่

หากแต่งอาภรณ์ของคนตรงหน้านั้นกลับดูสูงสง่า และเต็มไปด้วยรัศมีแห่งขัตติยะ หยาดน้ำตาเอ่อท้น ออก

มาจากดวงตาคู่งามโดยไม่รู้ตัว ชายหนุ่มยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน และจุมพิตอย่างแผ่วเบาลงหน้าผากมน

\"เจ้าคิดว่าวันสำคัญแบบนี้ ข้าจะส่งแต่ของมาให้อย่างนั้นเหรอ...\"

เขายิ้มให้หญิงสาวตรงหน้าอย่างหยอกเย้า

\"ทีนี้ จะยอมไปอยู่กับข้าได้รึยังล่ะ ไอแทนไทน์...ข้าอุตส่าห์โดดงาน เพื่อมาหาที่รักของข้าเลยเชียวนะ...\"

ใบหน้ามนยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะโผกอด ชายตรงหน้าไว้ราวกับเขาจะหนีจาก ไปได้ทุกเมื่อ ก่อนกระซิบ

อย่างแผ่วเบา

\"ท่านไม่ลอง พูดคำๆนั้นออกมาล่ะ บางทีข้าอาจจะยอมตามท่านไปก็ได้นะ\"

ชายสูงศักดิ์หัวเราะในลำคอ

\"ฮึ เจ้าจะแกล้งให้ข้าอายลูกน้องรึไง เจ้าดาเวนยังอยู่ที่นี่อยู่เลยนะ\"

ดวงตากลมมองคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้มท้าทาย

\"ท่านผู้สูงศักดิ์แห่งแดนนรก จะยอมสูญเสียนางอันเป็นที่รักไปตลอดกาล เพียงเพราะ อายที่จะพูดคำรักต่อหน้าลูกน้องของตนอย่างนั้นรึ\"

เขาจุมพิตเบาๆที่แก้มของหญิงสาวอย่างมันเขี้ยว

\"เพราะเป็นเจ้าหรอกนะ ข้าถึงได้ยอมทำขนาดนี้น่ะ\"

หญิงสาวหัวเราะอย่างพึงพอใจ ก่อนชายหนุ่มจะวางเธอลงพื้น เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่ง เบื้องหน้าหญิงสาว

และเอื้อมหญิงกล่องเล็กที่อยู่ในเสื้อออกมา เมื่อเปิดออก ก็ปรากฏให้เห็นแหวนสีทองวงบางซึ่งมีเพชรเม็ด

เล็กๆฝั่งอยู่รายรอบ

\"...ไอแอนไทน์...ข้าเดวาน ได้พบเจ้าที่ดินแดนแห่งนี้เมื่อหลายปีก่อน และเจ้าทำให้ข้าได้รู้ว่า ในโลกนี้

มีสิ่งที่สวยงามยิ่งกว่าอะไรก็ตามในโลก อะไรที่มีค่า เสียยิ่งกว่าเงิน ทอง หรือเพชรนิลจินดาใดๆในโลก เจ้า

คือ คนที่หัวใจของข้าเรียกร้อง และตามหามาแรมปี ไอแอนไทน์ เจ้าจะยอมรับแหวนวงนี้ แทนคำสัญญา

เคียงคู่ชั่วนิรันดร์ จากข้าได้หรือไม่\"

น้ำตาแห่งความปลื้มปิติหลั่งไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย

\"ค่ะ...\"

พูดจบร่างบางก็โผกอดชายตรงหน้าไว้แน่น เขาจุมพิตเธออย่างแผ่วเบา ก่อนจะสวมแหวนแทนคำสาบาน

ให้กันเธอ...

--------------------------------------------------------------THE END---------------------------------------------