นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
[SF] Winter Walk
Snow white snow light I wish you're here so we can make together.......... #Ziall
ผู้เข้าชมรวม
470
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
470
หมวด : แฟนฟิคอื่นๆ
อัปเดตล่าสุด : 18 ส.ค. 57 / 20:01 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
Rating: Not Rate 
Relationship: Ziall
Stats: Translated facfiction
Winter Walk
หิมะสีาวที่โปรยปรายลมาในฤูหนาวให้วามรู้สึเย็น ไปหมทั้ัว หิมะที่ถูเหยียบย่ำใ้เท้าอพวเาในสวนสาธาระที่สบเียบ พวเาำลัลับบ้านัน ทั้สอใส่เสื้อที่ให้วามอบอุ่น, ผ้าพันอสีโปร, ถุเท้าและรอเท้าบู๊ และเสื้อโ้ท
ลอทาที่ผ่านมายัไม่มีใรเอ่ยปาพูถึอะไร ทั้สอเิน้าันอย่าเียบๆ มืออไนออลุมมืออเนไว้ ไนออลเริ่มรู้สึว่ามืออเาาาวามเย็น เา็เลยุมมือให้แน่นึ้นไปอีเพื่อเพิ่มวามอบอุ่น
หิมะเริ่มเบาบาลบ้าแล้ว แ่บนผมสีำอหนุ่มแบรฟอร์ มีเล็หิมะอันเล็ๆลมาบนหัวและไหล่อเา ไนออลหยุะทันหัน และ่อยๆปัหิมะออ แ่หนุ่มผมบลอน์็้อยอมแพ้ เพราะนึไ้ว่าหิมะ็ยัมาเรื่อยๆ และเรื่อยๆ ลมาาท้อฟ้าสีำหม่นในท้อฟ้าอนลาืน
“หนาวไหมเน” ไนออลถามเน และยัุมมือเอาไว้อยู่
“ไม่เท่าไหร่หรอ ัน้อทำให้นายอบอุ่นหนิ ใ่ไหม?” เนยิ้ม เป็นยิ้มที่อบอุ่นและสใส ที่ไนออลรัมา หนุ่มผมบลอน์เย่ึ้นไปเพื่อหอมแ้มเย็นๆอเน แล้วอบว่า
“ใ่” ไนออลึเนเ้ามาและโอบอิันและัน อระทบอ มือที่ประสานัน เหมือนับถูสร้ามาเพื่อันและัน หนุ่มน้อยไนออลิว่า เนสูว่าเ้าหน่อยนึ ไหล่อเนเหมาะที่ะให้หัวอไนออลไ้เอนอิ มืออเน็มีนาพอเหมาะับร่อนิ้วอเ้า ‘นายูเท่ัเลยน้า’ ไนออลิ
เนอบริมฝีปานุ่มอไนออล ไม่ว่าะูบัี่รั้็ไม่เยรู้สึเบื่อเลย าอไนออล็สใสเหลือเินเหมือนสีอน้ำทะเลที่ละทิ้ไปไม่ไ้
เนเริ่มรู้สึว่าหัวอเ้ามึนๆนิหน่อย
ไฟ้าถนนในสวนสารธาระ้าหลั ทำให้ไนออลูเหมือนมีออร่าอะไรบาอย่า ส่อแสอยู่้านหลัอเา เหมือนับว่าเล็หิมะำลัเ้นรำในลมฤูหนาว
“นายเหมือนนาฟ้าเลย” เนเผลอพูออมา “นาฟ้าอัน”
“นายเมาหรือเปล่าเน” ไนออลหัวเราะ ิถึไวน์สามแ้วที่พวเาพึ่ื่มันมาที่านริส์มาส
“เมารั มาว่า” เนอบ้วยสายาที่อ่อนโยนและอหนุ่มผมบลอน์แน่นึ้น มืออไนออลโอบรอบเอวอเน
“ันรันายนะไนออล” เนพู้วยเสียนุ่มนวลที่สุที่เ้าเยพู
“ัน็รันายนะเน” ไนออลอบ
หลัานั้นพวเ้า็เียบไปสัรู่ และ่อยๆเินลับบ้านอีรั้ มือที่ยัุมันอยู่ไม่ไ้ลาย เหมือนับวามเื่อที่ทั้สอือสิ่ที่เิมเ็ม่อว่าอันและัน มือ ริมฝีปา ที่พยามยามิันเสทอ ไ้บอถึวามรู้สึมาว่าหมื่นแสนล้านำที่มีให้ัน บาทีมันอาเป็นวามบัเอิที่รู้สึว่า เยพบันมา่อนทั้ๆที่ไม่รู้ว่าเ้าเป็นใร มือที่อบอุ่นและไม่เยเป็นภัย่อัน
ทั้เนและไนออลไม่รู้ว่าเยให้หัวใวนี้ให้ันและ ันเมื่อไหร่ บาทีอาะเป็นอนที่พวเาพบันและสบาันรั้แร อนพวเายัเ็อยู่ หรือบาทีอาเป็นอนที่เราูบันรั้แร หรือบาทีอาเป็นอนที่พวเ้าอยู่้าืน้วยันและนอนมอูท้อฟ้ายาม่ำ ืนที่มีวาวส่อแสระยิบะยับ พวเาไม่เยรู้เลย
แ่มีสิ่หนึ่ที่พวเ้ารู้ ือ ‘หัวใะเป็นอันและันลอไป’
เมื่อพวเาเินมาถึอีฟาหนึ่อสวน พวเาเห็นอพาร์เม้นอพวเา อีฝั่อถนน พวเา้าวเ้าไปในลิฟท์แล้วลิฟท์็่อยๆเลื่อนไปั้น 3 อึ และเินไปเปิประู
พวเาถอเสื้อโ้ทวาไว้ที่โฟา ไนออลเินเ้าไปในรัวเพื่ออุ่นาและาแฟบนโ๊ะในรัว
เนเอื้อมมือมาอไนออลา้านหลัและเอาาวาบน ไหล่อไนออล และ่อยๆหอมแ้มไนออลหลายฟอ หนุ่มผมบลอน์รู้สึถึัหวะารเ้นอหัวใที่เปลี่ยนไป
เนเริ่มพูถึอีที่ผ่านมา “อนันยัเป็นเ็ันเยฝันว่า อยาไปเที่ยวรอบโล ันเยอบมันมาๆ เหมือนับว่าเราะไปที่ไหน็ไ้” เนบอับไนออล เนเริ่มอไนออลแน่นึ้นอีรั้ และไนออล็เอามือวาไว้บนมือเนอีที
“ใ่ ันำไ้ว่านายเยบอันไปแล้วนะ” ไนออลนึถึวันที่พวเ้านอนไม่หลับและุยันเี่ยวับเรื่อในอนา้วยัน
“มันเป็นไปแล้วนะที่รั รู้หรือเปล่า?” เนเริ่มพู่อ “อนนี้ันไม่อยาานายไปที่ไหนอีแล้ว ันแ่อยาไปที่ไหน็ไ้ที่นายไป มัน็เพียพอสำหรับันแล้วล่ะ”
เมื่อเนพูบ ไนออลรู้สึว่าเ้ายิ้มแบบมีวามสุที่สุ ยิ้มที่อบอุ่น และาบึ้ และเริ่มรู้สึว่ามีผีเสื้อเป็นพันัว บินออยู่ในท้ออเ้า ไนออลรู้สึแบบนี้แ่เนนเียว
“นายรู้ไหม” เนพูึ่พึมพำบน้นออไนออล านั้น่อยับัวไนออลหมุนมาหาเาและยาให้วาอไนออลไ้มอาอเา “วันหนึ่ันะแ่านับนายนะที่รั” เนยืนยัน
ไนออลรู้สึว่านี่ไม่ใ่ำพูที่เพียพูออมาเยๆ นี่ไม่ใ่เรื่อล เพราะวาอเนบอเ้าอย่าั้น
“นายะอันแ่าน ใ่ไหม?” ไนออลถามเพื่อวามแน่ใ และมอเน้วยสายาที่ไม่เื่อ ทำไมถึรู้สึหนัที่ออย่านี้ เหมือนับว่าวามสุมันล้นนะทะลัอมา
“มันฟัไม่ึ้นใ่ไหม?” เนถาม้วยสายาที่เศร้าสร้อย
“ฟัไม่ึ้นเหรอ เน บ้าน่า พระเ้าให้ายสิมันไม่ใ่ บ้าเอ้ย ใ่” ไนออลเริ่มเอามือล้ออเนและเริ่มมอ้วยสายาที่หนัแน่นและยั่วยวน เน็อไนออลแน่นและไม่อยาให้เาาไปไหน
“ใ่อะไรรับ?” เนถามพร้อมหัวเราะโยที่อไนออลอยู่ในอ้อมอ
“ใ่ ันพูว่าใ่ ไอบัเนบ้าเอ้ย ันะแ่านับนาย ไ้ยินไหม!” ไนออลพู้ำไป้ำมาว่า “ใ่ ใ่ ใ่” นเนทนไม่ไหวเอาปามาประบปิปาอไนออล้วยูบที่วนหลไหลและนุ่มนวล และ่อยๆผละออ
“นายไม่รู้หรอว่าันรันายมาแ่ไหน” ไนออลหัวเราะอย่ามีวามสุ
เนเริ่มึไนออลเ้ามาใล้ว่าเิม
“ันว่าันรู้นะว่านายรัันมาเท่าไหร่ ที่รั”
พวเ้าอัน ไนออลรู้สึถึลมหายใที่อบอุ่นบน้นออเ้า และรู้สึไ้ถึหัวใที่เ้นัอเน ว่ามันเ้นไปเพื่อใร
“แล้วถ้าันอบว่าไม่ล่ะ” ไนออลถามอีรั้
“นายไม่ล้าพูหรอ เ้าหมูน้อยอเน” เนอบพร้อมหัวเราะ
“ันริันะเน อบันมา่อนสิ” ไนออลถาม้วยแววาริัทั้ที่ริๆแล้วแ่อยาแล้เนเยๆ
“นายไม่รัันแล้วเหรอ ที่รั?” เนเริ่มเปลี่ยนลับเป็นโหมเศร้าอีรั้
และเริ่มเินออาห้อรัวเ้าห้อนอนไปแล้วปิประู
ไนออลหน้าี เพราะไม่ิว่าเนะเศร้านานี้ ไนออลเริ่มเินามไปที่ห้อนอนแล้วพูว่า
“เน นายะปล่อยันนอน้านอห้อริๆเหรอ นาย็รู้ันไม่อบนอนนเียว ันลัววามมืนะเน เน่าาา เปิประูให้ันเ้าไปเหอะน้าาา ันรันายนะอาบัเน” ไนออลเริ่มร้อไห้เพราะเนไม่ยอมเปิประูให้
อีฝั่นึอประู เนแอบำับสิ่ที่ไนออลพู เ้ารู้ั้นานแล้วว่าไนออลแ่แล้ แ่เ้า็อยาแล้ลับบ้านี่
เมื่อเสียเียบไปเน็เปิประูออมาู แล้ว็ไม่เห็นไนออล เนเริ่มัวลเพราะไนออลลัวมาริๆ านั้นึเริ่มเินไปที่ห้อรัว ทันทีที่้าวออไป เน็ไ้ยินเสียปิประูั ปั้! ัมาา้าหลัเา
มันือประูห้อนอนนี่เอ ที่แท้ไนออล้แอบอยู่้าประูมืๆ และรอัหวะให้เนเินไป
“นายนอน้านอไปแล้วันนะเน๋าาา” เสียไนออลพูพร้อมับหัวเราะเสียั
แสบริๆเลยนะไอหมูน้อย
“เฮ้ ไนออลันอโทษ เปิประูให้เนสุหล่อไ้เ้าไปเถอะนะ”
“เฮ้ ไนถ้านายไม่เปิันะไปนอนบ้านเลียมนะ”
ยัเียบ..... แ่อีฝั่อประูนี่ลัวนนอนไม่หลับแล้วเพราะไนออลไม่อบนอนนเียว
“็ไ้ ันไปแล้วนะ” เนแลัเินไปเปิประูห้อแล้วปิ านั้น็เินลับมารอที่ประูห้อนอน
“เี๋ยว่อนส..สิ เ...เ..เน อ้าวเนยัไม่ไ้ไปเหรอ ” ไนออลใ
“นายไม่รู้หรอว่านายำลัะเออะไร่อานี้” เนมอไนออล้วยสายาหื่นระหาย และ่อยๆย่อเ้าไปหาไนออล
“นายะทำอะไรนะเน” ไนออลเริ่มลัว
“สิ่ที่นาย็รู้ ว่าืออะไร” เนอบ้วยเสียที่น่าลัว
เนวิ่ไปอุ้มไนออลในท่าเ้าสาวานั้น็ปิประูห้อนอนแล้ววาไนออลลบนเีย านั้น่อยๆึ้นร่อมไนออล
“.. เี๋ยว สิ เน นาย ะ”
“ฝันีนะรับที่รัอเน” านั้น เน็่อยๆูบลบนหน้าฝาอไนออลแล้วนอนอไนออลเพื่อให้ไนออลอุ่นึ้น าอาาศหนาวอหิมะ
หลัานั้น ทั้สอ็นอนอัน แล้วหลับเ้าสู่ห้วฝันที่มีแ่ันและัน ลอไป…..
THE★
FARRY
ผลงานอื่นๆ ของ DestinNJH ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ DestinNJH
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น