คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Love story 1: บทที่3 วันเเรกที่เเสนจะยุ่งเหยิง
ไม่รู้ว่าทำไม ประโยคทที่เขาพูดเมื่อกี้เหมือนว่าเขากำลังยิ้มอยู่ คำพูดของสึรุงิทำให้ฉันรู้สึกบางอย่างที่มันเเปลกไป ฉันรู้สึกว่าเราพูดถูกคอกันมากกว่าตอนเเรกๆ ตอนนั้นก็เหมือนกัน ตอนที่ฉันง่วงหลังจากไปซื้อของ คำพูดของเขามันช่างนุ่มนวลให้ความรู้สึกผิดเเปลกไม่คุ้นชิน ในขณะเดียวกันมันก็ทำให้ฉันเห็นเสน่ห์บางอย่างเขาบางที...เขาอาจจะมีมุมที่ฉันไม่เคยเห็นก็ได้ ว่าเเต่...มุมนั่นจะเป็นเเบบไหนกันนะ?....
กึก!
เสียงร่างของฉันชนกับประตูห้องเบาๆ ทำให้เจ้าตัวหันกลับมาตามเสียง ฉันที่ตกใจก็สะดุ้งจนทำอะไรไม่ถูก
"ใครนะ?" เด็กหนุ่มถาม ฉันคิดประโยคที่จะสนทนาด้วยอย่างกระสับกระส่ายก่อนจะเปิดประตูเข้าไปพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
"เอ่อ... ขอโทษที่เเอบฟังคะ พอดีสงสัยว่าใครมาเล่นเปียโน เลยมาเเอบดู ^^;" ฉันพูดพร้อมกับยิ่มอ่อนๅให้เด็กหนุ่ม ก่อนจะมองหน้าเขาด้วยสีหน้าเหงื่อตก เด็กหนุ่มมองหน้าฉันด้วยสีหน้าปกติก่อนจะเอียงคอมองฉันเเละเอ่ยปากพูด
"เด็กใหม่เหรอ?" เด็กหนุ่มถาม ฉันพยักหน้ารับเป็นคำตอบ เด็กหนุ่มมองหน้าฉันเช่นเดิมก่อนจะยิ้มให้เเละเอ่ยปากพูดต่อ
"อย่างนั่นเองเหรอ..."
"เอ๊ะ?" ฉันอุทานเบาๆ ก่อนจะมองหน้าเด็กหนุ่มตอบ
"ที่จริง ฉันไม่ชอบให้ใครมาเเอบฟังตอนฉันเล่นเปียโนอะนะ เเต่นี่เห็นว่าเป็นเด็กใหม่เลยเข้าใจนะ"
"อะ! งั้นฉันต้องขอโทษอีกครั้งนะคะ>_<" ฉันพูดพร้อมกับโค้งรับให้เป็นเชิงมารยาท
"ฮะๆ เรื่องนั้นนะช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าเธอชื่ออะไรเหรอ?" เด็กหนุ่มถาม
"เอ่อ... มิทสุเระ ซากุระโกะคะ อยู่ม.2" ฉันตอบ
"ชื่อน่ารักดีนี่น่า~ ส่วนฉัน ชินโด ทาคุโตะ อยู่ม.3 ^^"
"เอ๊ะ! เป็นรุ่นพี่นี่น่า งั้นฉันคงต้องเรียกว่ารุ่นพี่ชินโดถึงจะถูกสินะคะ^^;" ฉันยิ้มเเหยะๆให้พร้อมกับหน้าถอดสีเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือรุ่นพี่ ใครมันจะไปรู้เล่าาาา เห็นหน้าเด็ก>_<<<
"จริงๆจะเรียกเเบบนั้นก็ได้นะ เเต่อยากให้เรียกว่า ทาคุโตะซังมากกว่า^^" รุ่นพี่ชินโดพูดพลางยิ้มอย่างเป็นมิตร
"เรียกรุ่นพี่ชินโดดีกว่าคะ เเหะๆ^^;"
ติ่งต่อง ติ่งต่อง~
"เเล้วเเต่นะ เสียงกริ๊งโรงเรียนเรียกเเล้วนี่ งั้นเจอกันใหม่นะ ซากุระโกะ^^"
รุ่นพี่ชินโดพูดพลางขยิบตาให้อย่างน่ารัก หลังจากที่เสียงออดโรงเรียนขึ้นเเล้ว ฉันหน้าเเดงด้วยความเขิน เเวบเเรกที่เห็นรุ่นพี่ชินโดเป็นคนที่เท่มาก ยิ่งตอนทำหน้าเฉยชายิ่งดูเท่ ดูน่าหลงใหล ในขณะเดียวกัน พอเขายิ้มก็ดูน่ารัก ยิ่งตอนเรียกฉันว่าซากุระโกะยิ่งนารักจนฉันเเทบละลาย ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ตอนเย็นชาก็ดูเท่ ตอนยิ้มก็น่ารัก >///< จะว่าไปรีบกลับห้องเรียนดีกว่า เดี๋ยวไปเช็คชื่อเข้าเรียนไม่ทัน
หลังจากที่คุณครูให้ทุกคนในห้องเเนะนำตัวกันหมดเเล้ว ครูก็เริ่มสอนวิชาเเรกของวันนั้น ซึ่งมันค่อนข้างสบายดีที่ฉันไม่ต้องไปปฐมนิเทศเหมือนพวกเด็กม.1 เพราะฉันขึ้นม.2 จึงไม่จำเป็นที่จะต้องไปปฐมนิเทศร่วมกับเด็กม.1เข้าใหม่ เเต่จริงๆฉันเเอบมองว่าไปปฐมนิเทศน่าจะดีกว่านะ เพราะจะได้ไม่ต้องเรียนวิชาคณิตศาสตร์ที่เกลียดที่สุดไง ไม่รู้เรื่องเลยง่ะT[]T ถึงเเม้จะดีเเค่ไหนที่คราวที่เเล้วได้3.5ก็เถอะนะ เเต่มันน่าเบื่อง่ะ
"สำหรับโจทย์ข้อนี้เป็นการทบทวนเนื้อหาตั้งเเต่ม.1นะจ้ะ เอาละ เคียวสึเกะ ไหนลองออกมาทำโจทย์ข้อนี้ให้เพื่อนดูหน่อยสิจ้ะ^ ^" ครูสาวพูดพลางมองสึรุงิที่นั่งอยู่ข้างหน้าฉัน (บังเอิญว่าได้นั่งใกล้กัน ฉันละกลุ้มใจ-__-)
"ครับ" ฉันมองสึรุงิที่ขานรับตอบ ก่อนออกไปทำโจทย์ที่ข้างหน้าหน้าห้อง สึรุงิคิดคำนวณเเละเขียนสมการสลับข้างไปมา เขาเเสดงวิธีทำออกมาได้ละเอียดมาก ดูท่าหมอนี่ น่าจะเก่งเลขเอาการ มีคู่เเข่งเพิ่มเเล้วสิ-^- เเต่ก็ไม่นึกเลยว่าสึรุงิจะเก่งเลข
"ถูกต้องจ้ะ เก่งมากเลยจ้ะ เคียวสึเกะ ไปนั่งที่ได้เเล้วจ้ะ"
"ครับ" สึรุงิขานรับก่อนกลับมานั่งทีของตน ฉันนั่งมองสึรุงิที่นั่งอยู่ข้างหน้า ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกได้ว่าฉันเเอบมองเขาอยู่ เขาเลยหันหน้ามายักคิ้วกวนๆให้ ในเวลาเเบบนี้ยังจะเล่นอีกนะ นายนี่ เล่นได้ทุกที่ทุกเวลาจริงๆเลย-__-ฉันคิดพลางหันหน้าหนีไปทางหน้าต่างก่อนมองท้องฟ้าสีครามที่มีก้อนเมฆปกคลุมเล็กน้อย (ฉันนั่งริมหน้าต่าง)
วันนี้อากาศปลอดโปร่งเเหะ...
ฉันคิดพลางปล่อยให้อารมณ์ล่องลอยไป เหตุการณ์ตอนเมื่อเช้าที่เจอรุ่นพี่ชินโดยังไม่หายออกไปจากหัวของฉัน ฉันยังคงเอาเเต่นั่งเพ้อถึงรุ่นพี่ ถึงจะไม่ได้อะไรกับรุ่นพี่เขามากก็เถอะ เเต่เขาหล่อจริงๆนะ-3- เเถมเป็นสุภาพบุรุษด้วย สาวที่ไหนเห็นก็ต้องใจละลายกันทั้งนั้นเเหละ
เเปะ!
สมุดเล่มบางทาบลงมาบนหัวฉันอย่างเเรง พร้อมกับเสียงของสึรุงิที่หันหน้ากวนๆมาพร้อมกับเอาสมุดตีหัวฉัน
"เหม่ออะไรของเธออยู่นะหะ? ไม่กินข้าวกลางวันรึไง-__-" หลังจากที่ตบหัวฉันเเล้ว สึรุงิก็เอากล่องข้าวออกมาวางไว้ที่โต๊ะฉันเพื่อจะหันหน้ามากินกับฉัน
"เจ็บนะตาบ้า!" ฉันตวาด
"ก็เธอเหม่อนี่ นี่กลางวันเเล้วรีบกินข้าวจะได้รีบไปสมัครเข้าชมรม เดี๋ยวก็เต็มหมดหรอก-__-" สึรุงิพูดพลางใช้ตะเกียบคีบปลาเข้าปาก
"รู้เเล้วน่า-3- ว่าเเต่นายอยู่ชมรมไรอะ-0-" ฉันถามพลางยัดไข่ม้วนเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
"ฉันอยู่ชมรมฟุตบอลอยู่เเล้วอะนะ เลยไม่ต้องไปหาที่ไหน ว่าเเต่เธอเถอะ ระวังไว้หน่อย ยิ่งเป็นเด็กใหม่ เดี๋ยวก็โดนรุมลากเข้าชมรมเเปลกๆอีก-__-" สึรุงิพุดพลางกระดกน้ำอึกนึง
"อืม..." ฉันพูดตอบสั้นๆ พลางไม่อยากคิดถึงสภาพตอนที่โดนรุมลากเข้าชมรม จริงๆคงไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอกมั้ง นายสึรุงิก็พูดซะมันน่ากลัวเลย-3-
"หรือเธอจะเข้าชมรมฟุตบอลละ?'' สึรุงิถาม ทำให้ฉันเลิกคิ้วตอบ
"จะให้ฉันทำอะไรละ ฉันเล่นฟุตบอลไม่เป็นนะ"
"เป็นผู้จัดการก็ได้นี่ อาโออิก็เป็นอยู่ด้วย ให้ยัยนั้นสอนให้ก็ไม่เป็นไรนี่-0-" สึรุงิตอบ
"งั้น...ขอฉันดูก่อนละกัน" ฉันตอบ
"ไม่ต้องดูก่อนหรอก! ฉันลากเข้าชมรมเลยละกันนะ!" เสียงหวานใสดังเจื้อเเจ้มมาจากด้านข้าง เมื่อฉันหันไปก็พบเด็กสาวใส่ผมยาวสีเเดงที่ดูห้าวๆ เเละเด็กสาวอีกคนที่ดูเรียบร้อยเเต่ในมือถือกล้องสีชมพู
"รุ่นพี่มิโดริ รุ่นพี่อาคาเนะ มีธุระอะไรถึงมาห้องนี้เหรอครับ" สึรุงิถาม
"ก็ปิดเทอม ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ก็อยากจะเเวะมาทักทายหน่อยเเหละ เเต่ก็ดันได้ยินที่เธอสองคนคุยกัน"
รุ่นพี่มิโดริพูดพลางมองหน้าฉันที่กำลังเอ๋อๆอยู่ พอมองหน้าฉันสักพักรุ่นพี่สาวผมเเดงก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนฉันตกใจก่อนที่รุ่นพี่มิโดริจะพูดต่อ
"หน้าตาน่ารักดีนี่น่า~ เธออยากจะเข้าชมรมฟุตบอลเหรอ?"
"เอ่อ...คือว่าฉัน..."
"ดีเลยๆ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันจะพาไปหาอาจารย์โอโทนาชิเอง จะว่าไปเเล้ว นายเป็นอะไรกับเธอเหรอ เพราะปกตินายนี่ไม่เคยคุยกับผู้หญิงคนไหนเลยนะนอกจากผู้จัดการในทีมเท่านั้นนี่น่า~ -3-" มิโดริถาม
"ยัยนี้เป็นญาติผม เพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี้ไม่นานเอง" สึรุงิพูดพลางที่ชี้นิ้วมาที่ฉัน
"อ้อ อย่างนี้นี่เอง ฉันก็นึกว่านายจะจีบเด็กคนนี้นะ-3-" เเดรกจุดคะ-__-'' ใครจะอยากให้หมอนี่จีบกัน!
"จะว่าไปเเล้วเธอชื่ออะไรเหรอ ฉันชื่อยามานะ อาคาเนะ อยู่ม.3จ้ะ^ ^ " รุ่นพี่ที่ถือกล้องสีชมพูพูดด้วยรอยยิ้ม
"ส่วนฉัน เซโตะ มิโดริ อยู่ม.3 ชั้นเดียวกับยัยนี่ เเล้วเธอละชื่ออะไร?'' รุ่นพี่มิโดริยื่นหน้าเข้ามาถามอย่างเป็นมิตร
"เอ่อ...มิทสุเระ ซากุระโกะค่ะ"
"เป็นชื่อดอกไม้ซะด้วย เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันพาเธอไปหาอาจารย์โอโทนาชิก็เเล้วกัน^ ^ งั้นพวกฉันไปก่อนนะ ต้องไปเเกล้งเจ้านิชิคิสักหน่อยเเล้ว" รุ่นพี่มิโดริเเละรุ่นพี่อาคาเนะโบกมือลาก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
"สุดท้ายเธอก็โดนลากเข้าชมรมฉันอยู่ดี นั่นเเหละ-__-" สึรุงิพูดพลางเก็บกล่องข้าวเข้ากระเป๋า
"นั่นสินะ ช่างมันเหอะ ถ้าฉันไม่ถูกใจ เดี๋ยวฉันก็ขอไปดูชมรมอื่นอยู่ดีนั่นเเหละ-3-"
"เธอคงทำไม่ได้หรอก รุ่นพี่มิโดริกัดไม่ปล่อยนะ บอกไว้ก่อน~" สึรุงิพูดทิ้งท้ายเตือนก่อนจะหันกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง เเละหันกลับมาคุยกับฉันต่อ
"ไม่ต้องขู่ฉันหรอกน่า~ -3- " ฉันตอบ
"ฉันไม่ได้ขู่-__- รุ่นพี่เค้าเป็นเเบบนั้นจริงๆ" สึรุงิเถียงตอบ
"เอ่อ...คือว่า..." เสียงหวานดังขึ้นมาข้างๆโต๊ะอีกครั้งฉันกับสึรุงิหันไปก็ไปเจอกันเด็กผู้หญิงที่รุ่นราวคราวเดียวกันยืนก้มหน้ามือบิดไปบิดมา เหมือนกำลังเขินอยู่อย่างนั้นเเหละ
"คือว่า สึรุงิคุงว่างมั้ยจ้ะ คือช่วยไปดาดฟ้ากับฉันหน่อยได้มั้ย ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ..." เสียงหวานพูดพลางก้มหน้า
"อืม...ได้สิ" สึรุงตอบ ก่อนจะเดินตามเด็กสาวคนนั้นออกจากห้องไป หลังจากนั้นฉันก็ได้ยินพวกเด็กผู้หญิงในห้องคุยกันหลังจากที่สองคนนั้นเดินออกจากห้องไปเเล้ว
"น่าจะมาสารภาพรักกับสึรุงิคุงอีกเเล้วเเหะ"
"นั่นสินะ เเต่ฉันว่าคงโดนสึรุงิคุงปฏิเสธตามเคยเเหละ ฉันได้ยินมาว่าสึรุงิคุงไม่ชอบผู้หญิงเเหละ"
"เเต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ สึรุงิคุงก็ออกจะเท่ ยิ่งตอนเตะบอลนี่ ฉันยิ่งใจละลาย!~" ฉันทำหน้าเเหวะกับประโยคเหล่านั้นทันทีที่เด็กสาวกลุ่มนั้นชื่นชมนายสึรุงิ ทำไมอยู่ด้วยกันทุกวัน เรายังไม่เห็นว่าหมอนั่นจะเท่ตรงไหนเลย-__-"
"นี่ๆ เธอนะ" เด็กผู้หญิงกลุ่มนึงพูดพลางชี้มาที่ฉัน
"ทำไมเธอถึงคุยกับสึรุงิคุงได้ละ เเนะนำให้รู้จักหน่อยสิ"
"ใช่ๆ เเนะนำหน่อยสิ พวกฉันก็อยากคุยกับสึรุงิคุงบ้าง"
"หรือว่าเธอคิดจะฮุบไว้คนเดียว? เห็นเงียบๆนะเนี่ย"
"เอ่อ...ไม่ใช่นะ ฉัน..."สึรุงิพาฉันซวยอีกเเล้ว ฉันเกลียดนาย สึรุงิ เคียวสึเกะTT
"ยัยนี้เป็นญาติฉัน" เสียงหล่อทุ้มดังจากประตูห้องเรียน ฉันหันไปเจอกับสึรุงิที่เพิ่งผลักประตูเข้ามา ว่าเเต่เขาคุยธุระกับเด็กคนนั้นเสร็จเเล้วเหรอ หวังว่าจะไม่มีเรื่องกันนะ ไม่งั้น ฉันซวยเเน่ T^T
"เพราะฉะนั้นไม่ต้องมาถามเรื่องของฉัน เเละฉันก็ไม่อยากคุยกับพวกเธอด้วย" สึรุงิตอบ ก่อนจะเดินมานั่งที่ด้วยสีหน้าเย็นชาจนยัยพวกนั้นทำหน้าซีดก่อนจะหายไป หลังจากที่เสียงกริ๊งเรียกดังอีกครั้ง พวกฉันก็นั่งเรียนคาบต่อไปจนกระทั่งถึงเวลาเลิกเรียน ฉันเดินลงไปที่ชั้นเก็บล็อคเกอร์เพื่อจัดการกับของๆตัวเอง หลังจากที่จัดการกับล็อคเกอร์ตัวเองเรียบร้อยเเล้ว ฉันก็เดินออกจากที่ตรงนั้นไป เพื่อจะกลับบ้าน เเต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาออกจากตึก ก็มีมือปริศนายื่นมาฉุดรั้งฉันเอาไว้
"เธอลืมไปเเล้วเหรอว่ามีนัดนะ" เสียงคุ้นหูที่บอกได้อย่างดีว่าเป็นเสียงใคร ฉันหันไป เจอสึรุงิที่ยื่นกอดอกอยู่ ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม เเต่ที่ต่างออกไป คือสึรุงิไม่ได้ชุดนักเรียนเเต่ใส่ชุดกีฬาที่น่าจะเป็นชุดฟุตบอล ซึ่งมันดูดีอยู่หรอกนะ
"ไม่ได้ลืมสักหน่อย .\/." ฉันตอบพลางเเบ้ปากมองบน(?)
"ไม่ได้ลืมเเล้วจะไปไหนของเธอนะหะ? -__-" สึรุงิถามพลางเลิกคิ้วข้างนึง
"ก็ฉันไม่รู้ว่าต้องไปที่ไหนนี่ -__-'' ฉันเถียง
"เเล้วทำไมเธอถึงไม่ถามเล่า -__- ไปได้เเล้ว เดี๋ยวฉันพาไป รุ่นพี่มิโดริจะไล่ฆ่าฉันอยู่เเล้ว" สึรุงิบ่น ก่อนจะหันหลังเดินนำฉันไปสึรุงิพาฉันมาถึงสเตเดียมใหญ่ที่ตั้งอยู่ในโรงเรียนไรมง จากที่ดูเเล้วก็น่าจะคล้ายๆสนามฟุตซอลนั่นเเหละ(ฟุตซอลก็คือฟุตบอลในร่มนั่นเเหละ// ไรเตอร์) ข้างในมีสนามฟุตบอลใหญ่ อัฒจันทร์ รวมทั้งห้องต่างๆที่ใช้เก็บอุปกรณ์เล่นฟุตบอล ห้องประชุม หรือเเม้เเต่ห้องเก็บตัวผู้เล่นฟุตบอล ซึ่งก็เป็นห้องที่อยู่ตรงหน้าฉันในตอนนี้ยังไงละ
"เอ้า! เข้าไปสิ ทุกคนเค้ารอเธออยู่" สึรุงิพูดพลางเดินนำเข้าไป ข้างในห้องมีนักเรียนในชมรมอยู่เต็มห้อง รวมทั้งคนที่ยืนอยู่ตรงกลางสามคนที่น่าจะเป็นอาจารย์หรือไม่ก็โค้ชยืนอยู่ด้วย ทุกคนหันหัวมาทางนี้เมื่อได้ยืนเสียงประตูรวมทั้งเสียงฝีเท้าที่เดินเข้า ถึงจะตื่นเต้นก็เถอะ เเต่ว่า...
อย่าจ้องกันขนาดนี้จะได้มั้ย!!!
"อ้าว! สึรุงิมาช้าจังนะ ซากุระโกะก็มาด้วยเหรอ จะมาเข้าชมรมใช่มะ*^*" เทนมะถามพลางทำตาระยิบระยับ (ออร่าวิบวับที่ตานั้นมันคืออะไร-__-)
"ใครนะ? สึรุงิ เด็กใหม่เหรอ? ไม่เคยเห็นหน้าเลย0^0" รุ่นพี่หน้าหวานที่มีผมมัดทวิลเทลสีชมพูถาม
"อ้อ พอดีนี่เป็นญาติของสึรุงิคุงนะคะ เพิ่งย้ายมาเมื่อไม่นานนี่เอง" อาโออิที่เดินมากอดเเขนฉันตอบเเทน
"อาโออิก็รู้จักด้วยเหรอเนี่ย~ จริงๆฉันก็เพิ่งรู้จักเมื่อกลางวันนี่เอง กะจะลากมาเข้าชมรมสักหน่อย" รุ่นพี่มิโดริว่าเเล้วยิ้มเเหยะๆ
"อะคะ จริงๆพวกเราม.2 ก็รู้จักกันหมดเเล้วนะคะ เหลือเเต่รุ่นพี่ กับอาจารย์เเละก็โค้ชในชมรมเท่านั้นเองเเหละคะ^^"
อาโออิตอบพลางหันมายิ้มให้ฉัน
"อย่างนี้นี่เอง ว่าเเต่หนูชื่ออะไรละจ้ะ ฉันอาจารย์ที่ปรึกษาโอโทนาชิจ้ะ มาสมัครตำเเหน่งผู้จัดการสินะ^^มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะจ้ะ" อาจารย์สาวผมสั้นน้ำเงินเดินตรงเข้ามาถาม
"เอ่อ...ค่ะ ชื่อ มิทสุเระ ซากุระโกะค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ" ฉันพูดเเละโค้งตัวให้ตามมารยาท
" อ่า! พวกเราเองก็เช่นกันนะ ว่าเเต่สึรุงิมีญาติน่ารักๆเเบบนี้ น่าจะบอกกันตั้งเเต่เเรกเนี่ย~" รุ่นพี่เด็กหนุ่มที่มัดจุกผมยาวสีดำคล้ายซามูไรพูดขึ้นเเล้วกอดคอสึรุงิ เเละยิ้มล้อ
"ก็มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องบอกนี่ครับ ออกไปได้เเล้ว ผมหายใจไม่ออก-__-" สึรุงพูดพลางพยายามเอาเเขนรุ่นพี่คนนั้นออกไป
"จะว่าไปในชมรมมากันครบรึยังอะครับ?" ชินสุเกะถามพลางหันมองไปรอบๆเพื่อดูว่าใครขาด
"เอ่อ... ว่าเเต่หมอนั่นละ?" รุ่นพี่ที่กอดคอสึรุงิหันไปถามรุ่นพี่หน้าหวานผมทวิลเทลเมื่อเห็นว่าขาดคนๆหนึ่งไป
"เดี๋ยวก็มาเเล้วละ อะ! นั่นไงมาเเล้ว" รุ่นพี่หน้าหวานพูดพลางหันไปมองที่ประตู
"อ้าว อยู่กันพร้อมหน้าเลย ไม่ไปซ้อมกันเหรอ?" เสียงที่ดูคุ้นหูเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน ชวนให้ฉันหันไป ก่อนจะชะงัก เมื่อเห็นว่าเป็นใครที่ดินเข้ามา
รุ่นพี่ชินโด!!
"เอ๊ะ! ซากุระโกะนี่" รุ่นพี่ชินโดอุทาน
"อะ! รุ่นพี่ชินโด" ฉันอุทานต่อ
"อ้าว! รู้จักกันด้วยเหรอ? 0^0" รุ่นพี่มิโดริถาม
"อ่า เพิ่งรู้จักกันเมื่อเช้านะ ว่าเเต่มาทำอะไรเหรอ? มาสมัครเป็นผู้จัดการเหรอ?" รุ่นพี่ชินโดถาม ฉันพยักหน้าให้เป็นคำตอบ(ทั้งที่ตัวเองไม่ได้บอกสักคำว่าจะเข้าชมรมนี้-__-)
"อย่างนี้นี่เอง ดีเเล้วละ มีอะไรให้ช่วยก็บอกละกัน^^" รุ่นพี่ชินโดพูดพลางลูบหัวฉันเบาๆ(เขินอ่าาา>///<) ฉันยิ้มอ่อนๆตอบรุ่นพี่
"มากันครบเเล้ว งั้นก็ไปซ้อมกันเถอะ^^" ผู้ชายร่างสูงที่น่าจะเป็นโค้ชพูดขึ้น
"ครับ!" ทุกคนขานรับก่อนจะพากันเดินออกไปจากห้อง ส่วนฉันก็ถูกอาโออิกับรุ่นพี่มิโดริลากไปช่วยขนน้ำ จะว่าไปฉันรู้สึกมาตั้งเเต่ตอนที่เจอรุ่นพี่ชินโดในห้อง รู้สึกว่าสึรุงิเงียบไปเเปลกๆ พอเดินออกจากห้องก็ทำหน้านิ่งเเถมไม่พูดอะไรด้วย หรือสึรุงิจะเเบบนี้อยู่เเล้วกันนะ?... ไม่มีอะไรหรออกมั้ง ไม่มีหรอก นายนี่ก็เงียบบ้างอยู่เเล้ว คงปกติเเหละเนอะๆๆๆ
"ซากุระโกะจัง ช่วยขนน้ำไปทีนะ^^ " รุ่นพี่มิโดริพูดพลางส่งกล่องที่ใส่น้ำมาให้
"อ้อ ค่ะ" ฉันตอบพลางยกกล่องใส่น้ำไปที่สนาม ที่สนามทุกคนกำลังนั่งพักหลังจากที่ฝึกกันมาครึ่งทาง ฉันยกกล่องน้ำมาวางไว้ก่อนยกขวดน้ำส่งให้เรียงทีละคน
"นี่คะ น้ำ^^" ฉันพูดพลางยื่นขวดน้ำให้รุ่นพี่ผมทรงซามูไร
"อ่า ขอบคุณมาก อ้อ! ฉันชื่อนิชิคิ เรียวมะ ขาดเหลืออะไรก็บอกฉันได้นะ" รุ่นพี่นิชิคิ พูดพลางยิ้มอย่างร่าเริง
"อ่า คะ^^"
"ซากุระโกะ ขอน้ำด้วยสิ เหนื่อยจะเเย่เเล้ว^0^;" เทนมะพูดพลางวิ่งมาอย่างร่าเริง
"นี่จ้ะ^^" ฉันตอบพลางยื่นขวดน้ำให้เทนมะ
"อะ! ขอบคุณนะ^^" เทนมะตอบพลางวิ่งไปหาชินสุเกะ ฉันยิ้ม ก่อนจะหันไปเห็นสึรุงิที่ยืนเก้กอยู่คนเดียว เขากำลังเอาผ้าขนหนูเช็ดหน้าอยู่ เเต่ว่าสีหน้าของสึรุงิ... ดูเเปลกไป... ไม่สิ! เราเองที่คิดอะไรเเบบนั้น ว่าเเต่ทำไมเราต้องไปห่วงคนเเบบนายสึรุงิด้วยนะ คนอย่างหมอนี้ไม่กลายเป็นหมาหงอยง่ายๆหรอกน่า~ ไม่มีอะไรหรอก! ไม่เห็นต้องไปห่วงเลย! ช่างเถอะ เนอะๆๆๆๆๆ ... เเต่ว่า...
ก็ยังอดห่วงไม่ได้... ทำไมกันนะ...
เมื่อกลั้นความรู้สึกนั่นเอาไว้ไม่อยู่ ฉันจึงหยิบขวดน้ำเเละเดินตรงเข้าไปหาสึรุงิ นายสึรุงิเงยหน้าขึ้นพลางทำหน้าเฉยชาใส่
"อะไร?" เจ้าตัวถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
"ก...ก็ไม่ได้อะไรนี่! เเค่เอาน้ำมาให้เฉยๆ...'' ฉันพูดเสียงค่อย
"ไม่เอาไปให้คนอื่นละ?" เจ้าตัวถามอีกครั้ง ฉันเลิกคิ้วให้กับคำถามของเขา ก็เเน่ละ เอาไปให้คนอื่นทำไมในเมื่อเขาก็ได้กันหมดเเล้ว
"หมายความว่าไง?" ฉันถาม
"ช่างเถอะ เอาเป็นว่าขอบใจ" สึรุงิพูดขวางๆพลางคว้าขวดน้ำจากในมือฉันไป อะไรกันนะ อารมณ์ขึ้นๆลงๆ สรุปเเล้วสึรุงิเป็นอะไรไปนะ?
"ตอนเย็นมารอกลับบ้านพร้อมฉันที่หน้าสเตเดียม" สึรุงิพูดพลางบิดฝาขวดน้ำ
"อ... อืม" ฉันตอบพลางมองตาสึรุงิที่มองมาที่ฉัน ตาสีส้มเหลืองทองของเขา... เท่จัง... เฮ้ย!! เดี๋ยว! นี่เราเหม่ออะไรเนี่ย =[]= มันไม่เท่! มันไม่เท่เลยสักนิด!
"หมดเวลาพักเเล้ว! มาซ้อมกันต่อเถอะ!" รุ่นพี่ชินโดบอกพลางวิ่งลงสนามไป ทุกคนตามลงไปเพื่อซ้อมฟุตบอลต่อ ไม่เว้นเเม้เเต่สึรุงิที่กำลังจะเดินลงสนามไปเหมือนกัน เเต่ระหว่างนั้นฉันที่กำลังคาใจกับเรื่องของสึรุงิ มือฉันก็เผลอไปจับชายเสื้อของสึรุงิไว้ ในใจฉันมันอยากจะถามให้ได้ว่าสึรุงิเป็นอะไรไป ทุกทีต้องล้อฉันหรือกวนประสาทให้ได้ เเต่ตอนนี้เขาดูเเปลกไป เเต่ไม่รวมสายตานั่นหรอกนะ!!
"เดี๋ยวสิ!" ฉันรั้งเขาไว้อย่างลืมตัว
"มีอะไร?" สึรุงิถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"อ... อืม...เอ่อ.. คือว่า..." จังหวะนั่นฉันดันได้สติกลับมาเลยไม่รู้จะทำยังไงดีเพราะเผลอไปจับชายเสื้อสึรุงิเเบบนั้น
"?" สึรุงิเลิกคิ้วข้างนึงเชิงสงสัย
"เอ่อ...ขอขวดน้ำคืนนะ" ฉันเเถ
สึรุงิยื่นขวดน้ำมาให้ฉันโดยไม่พูดอะไรสักคำ ก่อนจะวิ่งลงสนามไป หลังจากที่เริ่มซ้อมครึ่งหลังต่อ ฉันก็นั่งดูพวกเขาซ้อมฟุตบอลกัน ระหว่างนั้น ก็เผลอไปมองสึรุงิที่กำลังเขี่ยบอลอยู่ ... ทำไมถึงรู้สึกเเย่อย่างนี้นะ... เขาดูเฉยชากับฉันมากผิดปกติ หรือว่าเขาจะโกรธ? เเต่ว่าฉันไปทำอะไรให้เขาโกรธละ? เเต่ตอนที่คุยกันเขาก็กระเเทกกระทั้นฉันมากเลย น้ำเสียงก็ดูเย็นชาเกินไป เป็นอะไรไปนะ... อย่าทำให้ฉันรู้สึกผิดจะได้มั้ย สึรุงิ เคียวสุเกะ...
เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ ก็ถึงเวลาเลิกซ้อม ฉันไปช่วยจัดเก็บของกับพวกอาโออิ ก่อนหยิบกระเป๋ามารอสึรุงิที่หน้าสเตเดียม ยอมรับนะว่างานวันนี้สนุกดี ฉันคงจะอยู่ชมรมนี่อีกนาน เเต่ถึงจะสนุกยังไง ฉันก็ยังกังวลกับเรื่องของสึรุงิไม่หาย ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าตัวเองจะกังวลเรื่องนี้อะไรนักหนา สึรุงิไม่ใช่คนที่ฉันจะต้องมาสนใจเเท้ๆ ฉันยืนคิดอยู่สักพัก ก่อนที่จะเห็นสึรุงิขี่จักรยานมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน สึรุงิจอดจักรยานก่อนจะพูดกับฉัน
"ขึ้นมา" ฉันขึ้นซ้อนท้ายด้วยสีหน้ากังวล ก่อนที่สึรุงิจะขี่ออกจากโรงเรียนไป
อากาศตอนเย็นมันค่อนข้างจะเย็นสบาย ยิ่งตอนขี่จักรยาน เวลาลมตีหน้ายิ่งสบายเข้าไปใหญ่ เเต่สำหรับฉันมันไม่ได้สบายอย่างที่คิด บรรยากาศตอนนี้มันอึดอัดมาก เพราะท่าทีของสึรุงิที่เงียบผิดเเปลกไป ทำให้ฉันทำตัวไม่ถูก สึรุงิขี่จักรยานมาสักพัก ก่อนจะหยุดจอดที่สนามคาเซ็นชิกิ
"ม...มีอะไรเหรอ?" ฉันถามด้วน้ำเสียงตะกุกตะกัก พลางกลัวนัยน์ตาของสึรุงิที่มองฉันหลังจากที่ลงจากจักรยาน
"เมื่อเช้าฉันบอกเธอว่าไง?" สึรุงิถาม ฉันคิดก่อนจะตอบเมื่อจำได้ว่าปกติสึรุงิจะซ้อมเพิ่มที่นี้เองตอนเย็นไม่ก็ใกล้ค่ำ
"นายบอกว่าปกติจะซ้อมฟุตบอลช่วงเย็นไม่ก็ใกล้ค่ำ" ฉันตอบ ก่อนจะสะดุ้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่า ตัวเองก็ต้องอยู่กับสึรุงิจนใกล้ค่ำเลยนะสิเนี่ย!!
"ให้ฉันกลับบ้านก่อนไม่ได้เหรอ ฉันก็เหนื่อยเป็นนะ" ฉันค้าน
"เธอยังกลับไม่ได้" สึรุงิเถียง
"เเต่ฉัน..."
"ฉันยังไม่ให้กลับก็คือไม่กลับ! ลงมาได้เเล้ว!" สึรุงิสั่ง เเละท้ายที่สุด...
ฉันก็กลั้นใจเอาไว้ไม่อยู่เเล้ว...
"นายเป็นอะไรไป! สึรุงิ เคียวสึเกะ!!" ฉันตะคอกใส่ สึรุงิเงียบปากลง เขาทำหน้านิ่งก่อนจะหันหลังเดินหนี
คิดว่าฉันจะปล่อยให้เรื่องยหยุดเเค่นี้เหรอ?
ไม่มีทาง...
อย่างไงก็ต้องคุยให้รู้เรื่อง!
"ทำไมละ! ทำไมถึงเอาเเต่เงียบไม่ยอมคุยดีๆกับฉัน! "
".........." ไร้คำตอบ
"ฉันทำอะไรให้นายโกรธอะ! นายโกรธอะไรฉัน!"
".........." ไร้คำตอบเช่นเดิม
"ทำไมละ...ทำไมนายถึงไม่พูด... "
"........." ไร้คำตอบอย่างเคย
"โอเค...นายไม่ต้องบอกว่านายโกรธฉันเรื่องอะไร...เเต่ฉันจะบอกว่าฉันขอโทษที่ทำให้นายโกรธ... เพราะฉะนั้น...ช่วยกลับมาพูดดีๆ ล้อเลียนเหมือนอย่างที่ทำปกติจะได้มั้ย?"
"......................" สุดท้าย...ก็ไม่ยอมตอบ ทำไม...ทำไมกันนะ... ทำไมรู้สึกเสียใจอย่างบอกไม่ถูกเลย เหมือนน้ำตามันกำลังไหลออกจากตาของฉัน...
"ขอร้องละ...ฮึก" ในที่สุดน้ำตามันก็ไหลออกมาจนได้... ทำไมฉันถึงต้องมาร้องไห้เพราะเรื่องเเค่นี้นะ... สึรุงิ นายมันงี่เง่าที่สุดเลย!!! ฉํนเอาเเต่ก้มหน้าร้องไห้ พยายามปาดน้ำตาออก ก่อนจะได้ยินเสียงที่ฉันต้องการจะได้ยินสักที
"เลิกร้องไห้ได้เเล้ว ยัยเพี้ยน" มือหนาลูบหัวฉันอย่างเบามือ ฉันเงยหน้าขึ้นมาสบตากับนัยน์ตาสีส้มทองคู่นั้น นัยน์ตาคู่นั่นมันช่างดูอ่อนโยนเเละอบอุ่น...
"ฉันยอมเธอเเล้ว ฉันเองก็ขอโทษที่ไม่ยอมพูดดีๆกับเธอ ดังนั้นเลิกร้องไห้ได้เเล้ว อย่าทำให้ฉันรู้สึกผิดไปมากกว่านี้เลยนะ" สึรุงิพูดพลางยื่นผ้าเช้ดหน้ามาให้ก่อนจะหยิกเเก้มฉันไปทีนึง เเต่มันก็...เจ็บง่า!!!
"เจ็บนะ!! เจ้าหัวหางมังกร!!" ฉันตะคอก
"อ้าว! เลิกร้องไห้เเล้วนี่น่า~ งั้นก็รีบตามมาได้เเล้ว^0^ ยัยเพี้ยน~" สึรุงิพูดพลางรีบวิ่งหนีลงไปที่สนามคาเซ็นชิกิ
"หน๊อยเเหน่ะ! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!! ตาบ้า!!"
_________________________________________________________________________________________
เย้~ จบสักที จบเเบบงงๆมากอ่าา อารมณ์ตอนนี้ขึ้นๆลงๆเเปลกๆเนอะ^^ มีใครเรียนซัมเมอร์บ้างง่ะ เค้าโดนบังคับเรียน เพราะขึ้นม.4เเหละ เเค่ซัมเมอร์ก็ยังต้องมีการบ้าน มีสอบเก็บคะเเนนเหมือนเปิดเทอมจริงละ เเต่จริงๆอาทิตย์หน้าเค้าก็เรียนซัมเมอร์เป็นอาทิตย์สุดท้ายละ^^ เเถมได้ไปทัศนศึกษาที่Dreamworldด้วย(เรียกว่าไปเที่ยวมากกว่า) หลังจากนั้นก็ปิดเทอมของจริงละ เย้!!! รอตอนต่อไปกันได้เลยนะ Bye nee~
ความคิดเห็น