My July with you

          การต้องอยู่โดยพึ่งพา "อดีต" เพื่อนรักที่ไม่ได้คุยกันเลยมาเกือบ 10 ปีนี่มันจะกระอักกระอ่วนใจแค่ไหนกันนะ 

          ในตอนนี้คงไม่มีใครตอบคำถามนี้ได้ดีไปกว่าอานันท์ หรือ อ้น ที่ดันดวงดีปุ๊ปปั๊ปรับโชคก่อนช่วงสอบปลายภาครถคว่ำซะจนขาหัก แขนเดี้ยง ต้องมานอนเข้าเฝือกที่โรงพยาบาล เรื่องซวยไปกว่านั้นคือพอแม่ของเขารู้ข่าวก็รีบเก็บของจะมาเฝ้าเขาแต่ดันสะดุดล้มกระเป๋า (ใช่ กระเป๋าที่กำลังจะเก็บของมาหาเขานั่นแหละ) จนต้องนอนโรงพยาบาลเหมือนกัน แผนในการมาเฝ้าเขาที่โรงพยาบาลเลยเป็นอันล้มจบไป

           แต่แม่ผู้หวังดีก็ส่งพยาบาล(จำเป็น)มาให้เขา โดยไม่ถามเขาสักนิดว่าเขาอยากได้พยาบาลส่วนตัวเป็น "ยัยโอ่ง" นี่หรือเปล่า

          "ถ้ายังซ่าไม่เลิก แขนเธอได้หักไปพร้อมขาของเธอแน่ๆ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน"

          ดูสิ พยาบาลดีๆที่ไหนเค้าพูดกับคนไข้แบบนี้ เขาต้องอยู่กับเธอเดือนหนึ่งเต็มๆ ใช่ เดือนหนึ่ง ทั้งเดือนกรกฎาคมที่มี 31 วัน 

          เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกอยากให้เดือนกรกฎาคมมีแค่ 7 วัน เขาจะได้พ้นจาก "ยัยโอ่ง" นี่ซักที

               

          .

          .

          .

          .

          .

       สวัสดีผู้อ่านทุกคนที่เผลอเข้ามาอ่านนิยายจริงจังเรื่องแรกของเราในนี้ ไม่ว่าจะด้วยความบังเอิญหรือบุญพาวาสนาส่งแต่อย่างใด เราก็ขอขอบคุณล่วงหน้ามา ณ ที่นี้เลยนะคะ // ส่งมินิฮาร์ท

       เราขอเรียกตัวเองว่าโอวาฬละกัน ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะคะ จริงๆเรามีความฝันจะเขียนนิยายจริงๆจังๆมาพักหนึ่งแล้ว แต่ด้วยความไม่มุ่งมั่นพอบวกเรื่องราวต่างๆมากมายที่วนเข้ามาทำให้เราห่างหายจากสิ่งที่เราใฝ่ฝันไปจนเราเกือบลืมไปแล้วว่า ครั้งหนึ่งการได้ลองเขียนนิยายเป็นหนึ่งในความฝันของเรา

       อายุเราก็ไม่ใช่น้อยแล้วล่ะค่ะ ย่างเข้าวัยกลางคนเข้าไปแล้ว มันก็ทำให้เรานึกทบทวนตัวเองว่ามีอะไรอีกที่เรายังไม่ได้ทำ หนึ่งในนั้นก็คือการเขียนนิยายนี่แหละค่ะ เราเลยตั้ง New Year Resolution สำหรับปี 2561 นี้ว่าจะเริ่มเขียนนิยายจริงจัง เพราะถ้าไม่ลองเขียนสุดท้ายเรากลัวว่าวันหนึ่งเราอาจจะลืมไปจนหมดสิ้นว่าเราเคยอยากทำอะไร

       อย่างไรถ้าไม่รู้จะหาอะไรอ่านแล้ว ก็ลองแวบเข้ามาอ่านนิยายที่เราแต่งไว้บ้างนะคะ เราวางแผนว่าจะพยายามอัพให้ได้ทุกสัปดาห์ในวันเสาร์ เป็นการบังคับตัวเองกลายๆ แต่ถ้าครั้งไหนอัพไม่ได้จริงๆ เราจะมาแจ้งแถลงไขเองนะคะ 

     สุดท้ายแล้ว ก็ขอฝาก "นายอ้น" กับ "ยายโอ่ง" ให้ทุกคนช่วยดูแลกันด้วยนะคะ 

ด้วยรักและกอดอุ่น...โอวาฬ ^ ^