"อัคเคเซีย" มหาปะลัยหุ่นรบสังหาร

“เธอคือผลพ่วงของสงคราม ที่สืบทอดจากรุ่นสู่รุ่น”

                ผมชื่อ เอ็ดดี้ เควศ์ไซส์ ผมอายุ 18 ปี เรียนในม.วิศวะชื่อดังในเมืองหลวงของเยอร์มันนี่ ผมอาศัยอยู่กับย่า แม่ของผมเสียไปตั้งแต่คลอดผม ส่วนพ่อทำงานวิศวะกรรมยานยนต์ทางการทหาร ไม่มีเวลาที่จะดูแลผม ทำได้แค่เพียงส่งเงินเลี้ยงดูไม่ก็แค่เจอหน้ากันในยามเทศกาล เท่านั้น  จึงมีแค่ย่าเท่านั้นที่ดูแลผมจนโตผมมีพ่อก็เหมือนไม่มีเพราะเขาถวายเวลาเลี้ยงดูให้กับงานทางการทหารเป็นส่วนใหญ่ ผมรู้สึกหว้าเหว่เมื่อมองเด็กคนอื่นมีความสุขกับครอบครัว ผมมักไม่ค่อยสุงสิงกับใครนอกจาก ”เฟิรท์” เพื่อนสนิทผู้บ้าเรื่องวิศวะกรรมคอมพิวเตอร์ อาจเป็นเพราะเราบ้าในเรื่องเดียวกันเลยเข้ากันได้ดีและสามารถลดความหว้าเหว่ไปบาง  แต่แล้วชีวิตของผมกลับไม่เป็นเหมือนเดิมอีกต่อไป  เมื่อย่าผู้เลี้ยงดูผมต้องสิ้นลมหายใจเพราะความชราภาพ มีเพียงใบพินัยกรรมและจดหมายทิ้งท้ายไว้ดูต่างหน้า ของพ่อผู้บ้างานที่มีเนื้อหาว่าเขาได้เสียชีวิตในหน้าที่ และคำสารภาพผิดของความเป็นพ่อที่ดีของลูกไม่ได้ แต่ผมต้องงึนงันในเนื้อหาสุดท้ายของจดหมายซึ่งตีความไม่ได้ ”ลูกจงดูแลเธอให้ดี เธอจะปกป้องลูกแทนพ่อ และอย่าบอกใครให้รู้ถึงการมีตัวตนของเธอ”  ผมอ่านครั้งแรกก็งงในความหมายที่พ่อสื่อถึง จนกระทั้งผมอ่านพินัยกรรมอีก2ฉบับ  ฉบับแรก คือที่อยู่ของบ้านไม้โบราณหลังเล็กๆในป่าสงบ ณ เมืองชนบททางเหนือ  ฉบับที่ 2 กลับเขียนสัญญาณลักษณ์ แปลกๆในกระดาษ เมื่อผมเดินทางไปสถานที่จริงผมเห็นภายนอกเป็นแค่บ้านไม้เก่าแบบยุโรปโบราณ ที่ทรุดโทรมใกล้จะพัง ท่ามกลางความเงียบสงบในป่าใหญ่ที่มีหุบเขาล้อมรอบ เมื่อเขาไขกุญแจที่ให้ในพินัยกรรม เปิดเข้าไปดูภายในบ้าน ผมเดินสำรวจภายในแล้วพบเห็นหน้าต่างถูกปิดตายจนไม่ให้แสงได้ส่องถึง ทำให้บรรยากาศอึบทึบ เมื่อเดินมากลางบ้านก็พบผ้าที่ขาวที่คลุมของลักษณะใหญ่ๆและมีสายไฟลอดเอาจากผ้าห้อยไปตามเพดานอย่างระโยงระยาง เมื่อเปิดออกมาดู ผมตะลึงในความล้ำสมัยที่ยุคนี้จะหาได้ เมื่อสิ่งที่ที่ปรากฏคือ หุ่นลักษณะคล้ายมนุษย์เพศหญิง ผมยาว และสายไฟที่เสียบที่หลังคอคอยค้ำจุนร่างกายให้ตรึงในลักษณะยืนยืดตรง  วินาทีนั้นเธอยังนิทราต่อความตกตะลึงของผม.... 

 

 ชื่อภาพ  : เอ็ดดี้ เควศ์ไซส์
ขอบคุณภาพจาก: แกะมาย