ถึง..เธอกระจกที่ทึบแสง

เนื้อเรื่อง

“ได้แอบมองเธอข้างเดียวอยู่ที่มุมนี้ก็พอแล้ว ไม่มีเงื่อนไขใดๆในความหวังดี” เด็กสาวที่นามว่า..แพท มองที่หน้าจอโทรศัพท์พบว่าคนที่โทรมานั้นเป็นคนที่เธอรอคอยมานาน...จึงรีบกดรับทันที..
“ฮัลโหลลลลลลลลลลลลลลลลลลล” อีกสายกรอกเสียงมาตามสายโทรศัพท์
“มีอะไรเนี่ย โทรมาแต่เช้าเลย” แพทตอบ.............ติม
“ไม่มีโทรมาไม่ได้เหรอไง ก็คนมันคิดถึงหน่ะ ทำไงได้” ติมพูด.. ติมคงไม่รู้เลยสินะ ว่าคำพูดของติมทำให้อีกสายใจแทบจะละลาย...
“ติมพูดเล่นหน่ะ ไม่ต้องลอยนะ“ แต่แพทก็ต้องหยุดฝันแค่เพียงเท่านั้น......
”ติมจะโทรมาชวนแพทไปเที่ยวกันอ่ะ ออกมาเจอกันที่หน้าเซ็นทรัลนะ 11 โมงล่ะกัน” แล้วติมก็กดวางสายไปเลย...เฮ้อนี่มันชวนหรือบังคับกันแน่ย่ะ จริงๆเลยชอบทำตัวเป็นเด็กๆไม่เคยเปลี่ยน...แต่ก็คงเพราะติมเป็นแบบนี้แหละ ที่ทำให้เรา...........รัก

-------ที่หน้าเซ็นทรัล 11 โมง-------

“ติมเป็นอะไรไปอ่ะ ทำไมหน้าเป็นตูดเลย” แพทพูดแซวๆ
“ก็ทะเลาะกับมิ้งค์อ่ะดิ อะไรก็ไม่รู้ผู้หญิงเนี่ย เข้าใจยากจริงๆ” ติมตอบอย่าหัวเสีย...
“อ่ะแฮ่ม..อ่ะแฮ่ม... เราก็เป็นผู้หญิงนะย่ะ อย่าลืมสิ” แพทพูด..
“แต่มันไม่เหมือนกันอ่ะ แพทไม่เห็นเป็นเหมือนมิ้งค์เลย มิ้งค์นะ..อะไรก็ไม่รู้ หึงไม่เข้าท่า”
“จริงดิ แล้วมิ้งค์เค้าหึงติมกับใครอ่ะ” แพทถามขำๆ
“ก็กับแพทอ่ะดิ ไม่รู้คิดไปได้ไง ติมก็บอกนะว่าเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน คงไม่มีวันจะเป็นอย่างอื่นได้หรอก” ติมตอบ...
“อื้มนั่นสิ...มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก เราคงคิดไปเองคนเดียว..” แพทพึมพำกับตัวเองเบาๆ...
“ฮะ...เมื่อกี้แพทพูดว่าอะไรนะ” ติมถาม...
“เปล่าๆ” แพทตอบแล้วยิ้มกว้าง พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้....
“ตอนแรกติมกะจะชวนแพทมาดูหนังนะเนี่ย พอมาเจอมิ้งค์เป็นแบบนี้ เลยหมดอารมณ์เลย” ติมตอบโดยไม่ได้มองความเศร้าในตาของแพทเลย...........
“ติมฟังแพทนะ... ทิฐิไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาหรอก แพทเข้าใจนะว่าเรื่องนี้ติมไม่ผิด แต่ถ้าติมบอกแค่คำว่า –ขอโทษ- ทุกอย่างก็จะดีขึ้น  ศักดิ์ศรี แพทรู้…..ว่ามันสำคัญกับติมมาก แต่มันใช้กับเรื่องของความรักไม่ได้เสมอไปหรอก ติมคิดดูให้ดีนะว่า กว่าที่มิ้งค์กับติมจะรักกันได้มาถึงขนาดนี้ มันไม่ใช่ง่ายๆนะ ติมรักษารักนี้ไว้ให้นานๆสิ อย่าปล่อยให้มันจบง่ายๆแบบนี้” แพทพูด...

การที่เราเห็นคนรักมีความสุข มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ

“แต่ติมไม่อยากอยู่ไกลจากแพท..เพียงแค่เพราะความเข้าใจผิดของมิ้งค์” ติมพูดแบบใจเย็นลง...
“แพทพอจะดูออกนะ ว่าติมรักมิ้งค์มากแค่ไหน ถึงแม้เราจะไกลกันก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนิ ความสุขของแพทก็ขอแค่เพียงเห็นเพื่อนที่ดีที่สุดมีความสุขก็พอแล้ว” แพทพูดจากใจจริง....
“แพทเป็นคนดีจังเลยอ่ะ ติมเชื่อนะ..ว่าสักวันแพทต้องมีคนดีๆเข้ามาในชีวิต” ติมพูด..
“อื้ม...” ระหว่างเลือกที่จะเป็นคนดีกับคนที่ติมรัก แพทขอเลือกอย่างหลังดีกว่านะ..ทั้งคู่นั่งกินอาหารกันได้สักพัก ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน....แพทก็เก็บตัวอยู่ในห้องปล่อยให้น้ำตารินไหลออกมา โดยไม่อายใคร....เขียนความรู้สึกลงบนไดอารี่...............แล้วออกไปยืนริมระเบียง มองดวงจันทร์อย่างหงอยเหงา พลางคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับติม ตั้งแต่เด็กๆจนมาถึงปัจจุบัน......................

ตอน ป.3 ที่ติมกับแพทไปนั่งเล่นกันที่สวนสาธารณะ
“แพท...โตขึ้น ถ้าเรายังไม่มีแฟน เรามาเป็นแฟนกันม่ะ” ความคิดในอดีตค่อยๆเข้ามาในสมองแพท..
“จะบ้าเหรอไงนายหน่ะ ตอนนี้พวกเรายังอยู่แค่ ป.3 เองนะ” แพทพูดแบบเอือมๆ
“ทำไมง่ะ ก็คิดไว้เล่นๆน่า แล้วสรุปว่าเอาไง” ติมถามสีหน้าจริงจัง...
“อื้ม ก็ได้ แล้วจะเอาอะไรเป็นของสัญญาดีล่ะ” แพทถามแบบไม่คิดอะไรมาก...
“อ้าว..ต้องมีด้วยเหรอ งั้น..แปบนะ” แล้วติมก็วิ่งไปหยิบของอะไรสักอย่างในพุ่มไม้...
“อ่ะ...ติมให้แพทล่ะกันนะ” แล้วติมก็ยื่นกำดอกไม้ให้แพท...แพทจึงเขย่งไปหอมแก้มติมเบาๆ
“ขอบใจนะ” แล้วแพทก็รีบวิ่งกลับบ้าน...ปล่อยให้ติมยืนลูบแก้มตัวเองแบบงงๆ
...............................................

ตอน ป.6 เทอมปลาย
“พ่อติมจะย้ายไปทำงานที่ลำปางหน่ะ จะให้ติมย้ายไปด้วยแหละ” ติมบอกแพท..แพทจำได้ว่าตอนนั้นแพทใจหวิวๆยังไงก็ไม่รู้....ที่เธอจะต้องไกลจาก.................เพื่อนสนิท
“แล้วติมไปมั้ย” แพทตอบเสียงเครือๆ
“ยังไม่รู้เหมือนกันสิ” คำตอบของติม ทำเอาน้ำใสๆเริ่มรินไหลออกจากดวงตาคู่สวยของเธอ...
“แพทร้องไห้ทำไมอ่ะ” ติมถามอย่างตกใจ และหยิบผ้าเซดหน้ามาเช็ดน้ำตาให้เธออย่างเบามือที่สุด..
“แพทไม่อยากให้ติมไปเลยอ่ะ ถ้าติมไปแล้วแพทจะอยู่กับใคร ฮือๆๆ” แพทเริ่มร้องไห้อย่างหนัก...
“ก็ได้ ติมจะไปบอกพ่อ ติมจะอยู่เพื่อแพทนะ....” คำตอบของติมทำให้แพทยิ้มได้.......
...............................................

ตอน ม.1 เลือกชมรม
“แพทจะเข้าชมรมอะไรอ่ะ” ติมวิ่งมาถาม...
“ชมรมดนตรีอ่ะ แล้วติมล่ะ” ติมไม่ตอบ แต่กลับจูงมือแพทวิ่งไปที่สมัครชมรมดนตรี....
“น้องค่ะชมรมเต็มแล้วนะค่ะ รับได้แต่น้องผู้ชายคนนี้คนเดียวค่ะ” พี่หน้าตาสวยคนหนึ่งบอกแพท..
“ค่ะ ไม่เป็นไร ติม...งั้นแพทไปเข้าชมรมนู้นนะ” แพทกำลังจะเดินจากไป แต่ถูกติมจับมือไว้ซะก่อน
“พี่ครับ ถ้าเพื่อนผมเข้าไม่ได้งั้นผมก็ไม่เข้าครับ” ติมหันมาพูดกับพวกพี่กรรมการชมรม...ทำเอาพี่หน้าสวยคนนั้นรีบกุลีกุจอเอาใบสมัครมาให้แพทรีบเขียนเลย....เป็นเพราะเสน่ห์ของติมแท้ๆ
...............................................

ตอน ม.3 วันสุดท้ายของการเรียน
“ติมเห็นแหวนรุ่นของแพทป่ะ ไม่รู้มันหายไปไหน” แพทถามด้วยสีหน้ายุ่งๆ
“เพิ่งได้เมื่อเช้าเองนะ หายไปได้ไง” ติมถาม...
“ถ้ารู้ แล้วจะเรียกว่าหายเหรอไง ทำไงดีอ่ะ..? แพทอยากเก็บเอาไว้เป็นที่ระลึกซะด้วย” แพทพูดเสียงเศร้า
“งั้นเอาของติมไปก็ได้” ติมตอบแล้วหยิบแหวนรุ่นจากกระเป๋ากางเกงส่งให้แพท
“แล้วติมไม่เก็บเอาไว้เหรอ” แพทถาม เพราะใครเค้าก็อยากเก็บแหวนรุ่นเอาไว้เป็นที่ระลึกอยู่แล้วแหละ
“ไอ้อยากมันก็อยากนะ แต่ว่าระหว่างแหวนรุ่น กะแพท แพทสำคัญกว่าอยู่แล้วแหละ” ติมตอบยิ้มๆ
...............................................

     แพทนั่งทบทวนความทรงจำเหล่านั้นไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเผลอหลับไป......พอตื่นเช้าขึ้นมาแพทก็ออกไปซื้อกับข้าวให้แม่ ระหว่างทางนั้น.....แพทเห็นร้านขายเครื่องประดับ จึงเดินเข้าไปดู และสะดุดตากับ Dog-Tag อันหนึ่ง จึงคิดถึงคำพูดหนึ่งของติม.......
“ติมอยากได้ Dog-Tag อ่า แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเงินเลย เบื่อจริงๆ”
     แพทจึงตัดสินใจซื้อไปให้ติม เฮ้อ...ถึงแม้จะไม่ได้เป็นคนรัก เป็นแค่เพื่อนที่ดีที่สุดก็ยังดีแหละว่ะ  พอแพทหันหลังจะเดินออกจากร้าน.....ก็พอดีกับรถหระบะคนหนึ่งวิ่งสวนมาพอดี.......
“โครม!!!!!!!!!!!!!” เสียงรถกระบะปะทะเข้ากับร่างของแพทอย่างจัง ทำเอาผู้คนในตลาดต่างตกตื่นกันใหญ่.....รถกระบะคันนั้นได้ขับหนีไปอย่างรวดเร็ว....ส่วนแพทนั้น...พลเมืองดีต่างก็ช่วยกันเอาร่างของแพทส่งไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด.....ภายในมือของแพทนั้น...กำ Dog-Tag เอาไว้แน่น ตอนนี้เธอไม่ได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดเลย เธอคิดแต่ว่า....เธอต้องการบอกความรู้สึกของเธอให้ติมได้รับรู้ ถึงแม้มันจะเป็นวินาทีสุดท้ายของลมหายใจเธอก็ตาม..................
     เมื่อติมได้รับรู้ข่าวการประสบอุบัติเหตุของแพทจากเพื่อนบ้าน ติมก็รีบไปที่โรงพยาบาลทันที พอติมไปถึง ก็พบว่า พ่อ-แม่ของแพทนั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องไอซียู
“คุณน้าครับ แพ....แพท...” ติมถามเสียงสั่น คิดว่าเรื่องที่เค้าคิดไว้คงจะไม่เป็นจริง....
“แพทเค้าไปสบายแล้ว........ติม” คุณพ่อของแพทตอบติม...
“ไม่จริง ใช่ไหม แพทอย่าแกล้งติมสิ แพท....แพท...” ติมร้องไห้ออกมา โดยไม่อายผู้คน ปล่อยให้น้ำตาของลูกผู้ชายไหลโดยไม่อายใคร เค้าไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้ วันที่เค้าจะขาดเพื่อนที่ดีที่สุด อย่าง........แพท ไป
“นี่...คงเป็นสิ่งสุดท้ายนะสินะ ที่แพทเค้าตั้งใจทำเพื่อติม” แม่ของแพทยื่น Dog-Tag ที่สลักชื่อเอาไว้ส่งให้ติม......ติมรับมา พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลลงบน Dog-Tag แพททำเพื่อเขามาตลอด แพทไม่เคยลืมเขาเลย แม้กระทั่งวินาทีสุดท้ายของชีวิต..........
“น้าไปก่อนนะ ว่าจะไปจัดการเรื่องพิธีตอนเย็นนี้” คุณพ่อของแพทบอกติมที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องไอซียู.....ติมเงยหน้าขึ้นมาแล้วพูดกับ พ่อ-แม่ แพทว่า.........
“ผมขอเข้าไปดูหน้าแพทเป็นครั้งสุดท้ายได้มั้ยครับ” พ่อกับแม่แพทก็ไม่ปฏิเสธอะไร..........เมื่อไปถึงเตียงของแพท ติมค่อยๆบรรจงหยิบผ้าที่คลุมใบหน้าของเธอออก...มองดูหน้าแพทเป็นครั้งสุดท้าย แพทเกิดมาเพื่อเป็นทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับเขา เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด แพทไม่เคยทำให้ติมไม่มีความสุขเลย แพทให้แต่รอยยิ้มกับติม แม้กระทั่งตอนนี้แพทยังยิ้มให้กับเขา..........
     ในตอนเย็น หลังจากที่ติมแต่งตัวเพื่อจะไปงานศพของแพทแล้ว ติมก็เดินทางมาที่บ้านแพท แล้วขออนุญาต พ่อและแม่ของแพทขึ้นไปบนห้องนอนแพท เพื่อซึมซับความทรงจำระหว่างความเป็นเพื่อน ของแพทกับเขาเป็นครั้งสุดท้าย.......พอติมเปิดประตูเข้าไป ทุกสิ่งทุกอย่างยังเก็บไว้เป็นที่เหมือนเดิม จะแตกต่างออกไปก็เพราะตอนนี้.........แพทไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้แล้ว แต่ถึงยังไงแพทก็จะยังอยู่ในความทรงจำของเขาตลอดไป........ติมเดินวนไปรอบๆห้อง และไปหยุดตรงกล่องไม้ใบหนึ่งซึ่งเขาเคยขอแพทเปิดดูหลายครั้งแล้ว แต่แพทไม่ให้....ติมจึงนั่งคุกเข่าลงและค่อยๆบรรจงเปิดฝากล่องขึ้น และเขาก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็นเพราะของข้างในนั้นทั้งหมด..เป็นของของเขา ทั้งดอกไม้ที่เขาเคยให้แพทตอนที่สัญญาว่าโตขึ้นจะเป็นแฟนกัน ผ้าเช็ดหน้า....ที่เขาเคยซับน้ำตาให้แพท แหวนรุ่น การ์ดในโอกาสต่างๆ ฯลฯ แพทไม่เคยทิ้งสิ่งของที่เกี่ยวกับตัวเขาเลย และติมก็พลันไปสะดุดตากับสมุดเล่มหนึ่งที่อยู่ในกล่องไม้ อะไรบางอย่างได้ดึงดูดให้ติมหยับมันขึ้นมาเปิดอ่าน มันคือ...........สมุดไดอารี่ของแพท

---ติม....ที่เราเคยสัญญากันเอาไว้ว่า..จะไม่มีเรื่องปิดบังกัน แพทขอโทษนะที่ทำไม่ได้ แพทขอแค่เรื่องเดียวเองนะ เรื่องที่แพทคิดกับติมเกินคำว่าเพื่อน แพทรู้ว่าติมใจดี...ติมไม่ว่าแพทหรอกใช่มั้ย วันนี้ติมมาปรึกษาแพทเรื่องมิ้งค์อีกแล้ว...แพทก็บอกให้ติมไปทำความเข้าใจกับมิ้งค์ซะ แพทไม่อยากให้ติมร้องไห้เลย...แพทรู้ว่าติมรักมิ้งค์มากแค่ไหน ไม่แน่นะ....อาจจะมากกว่าที่แพทรักติมด้วยซ้ำไป แพทถึงตัดสินใจเลิกรักติมไง แล้วแพทจะทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีทึ่สุดสำหรับติมนะ...แพทสัญญา...ติมมีเรื่องอะไรก็บอกแพทได้นะ แพทยินดีรับฟังเสมอ....รักของแพทไม่ต้องการอะไรมากมายนักหรอก...แพทขอแค่อยู่ในสายตาติมเอง..ติมคงไม่ว่าอะไรหรอกมั้ง...แต่แปลกนะ...บางครั้งแพทก็อยากจะบอกให้ติมรู้ว่าแพทรักติม แต่สุดท้ายแพทก็ทำไม่ได้ แพทไม่กล้าพอ....แพทกลัว....กลัว...ว่าติมจะทำตัวเหินห่างกับแพท ถึงวันนั้นแพทคงทนไม่ได้ แพทถึงตัดสินใจเก็บความรู้สึกนี้เอาไว้คนเดียวจนมาถึงวันนี้ไง........---

     ติมปิดไดอารี่ลงพร้อมกับคำถามมากมายในความคิด เขาไม่เคยเชื่อมาก่อนเลยว่าแพทจะคิดกับเขาเกินคำว่าเพื่อน... ทั้งๆที่เขาก็คิดกับแพทแค่เพื่อนมาโดยตลอด...ติมเสียใจ กับสิ่งที่เขาทำให้แพทต้องเจ็บ ต้องเสียใจมากถึงขนาดนี้...เย็นวันนั้น ติมไปงานศพของแพทด้วยร่างกายที่ไร้จิตวิญญาณ...แต่เขาก็ต้องไป....เพราะเขาจะไปทำสิ่งสุดท้าย เพื่อ.........แพท  ติมนั่งลงคุกเข่าต่อหน้ารูปแพท..
“แพท.....ติมมาหานะ แพทอยู่ไหน ออกมาหาติมหน่อยได้ไหม” ติมพูด...
“ติมรู้แล้วนะ ว่าแพทรู้สึกยังไงกับติม.....”
“ติมขอบคุณมากนะสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่แพททำเพื่อ......ติม”
“ความหวังดี ความเป็นเพื่อน ความรัก ทุกๆอย่าง ติมขอบคุณจากใจจริงเลยนะ”
“แต่สิ่งที่แพททำ....ทุกอย่าง...ติมก็ไม่เคยคิดกับแพทเกินคำว่าเพื่อนเลย...”
“ติมขอโทษนะ ไว้ชาติหน้าเราค่อยเจอกันใหม่ แล้วเราค่อยมาเป็นแฟนกันนะ แพทรอติมด้วยล่ะกัน” ติมพูดยิ้มๆ แต่ดวงตาของเขานั้นมีสิ่งที่เรียกว่า “น้ำตา” ไหลออกมา...วิญญาณของแพทเฝ้ามองดูติมด้วยสายตาที่ห่วงใย เสียใจ ระคนกัน...จนถึงตอนนี้ วันที่แพทไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว วันที่ติมรู้ทุกๆอย่าง แต่ติมก็ไม่เคยคิดกับแพทเกินคำว่าเพื่อนเลย........แล้วน้ำใสๆก็ไหลรินออกมาจากดวงตาของแพท แม้มันจะใสมากพอๆกับร่างของแพท แต่มันก็มากมายด้วยความรู้สึก...แพทอยากทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด ทำหน้าที่....เพื่อน ที่ดี ให้สมกับที่ติมให้เธอมา.......แพทจึงนั่งลงข้างๆติม กระซิบเบาๆที่ข้างหูติมว่า.....
“ติมอย่าร้องไห้เลยนะ แพทไม่อยากเห็นติมร้องไห้ ถ้าติมยังเห็นแพทเป็นเพื่อนอยู่ อย่าร้อง...แพทขอให้ติมโชคดีนะ อย่าลืมแพทล่ะ แล้วเพื่อนคนนี้จะอยู่ข้างติมเสมอนะ...อย่าลืมสัญญาล่ะ แล้วแพทจะรอ..ไว้ชาติหน้าเราค่อยมาเป็นแฟนกันก็ได้ แพทรอติมมาตั้งนานแล้วนิ รออีกหน่อยคงไม่เป็นไร แพทไปก่อนล่ะ แพทรักติมนะ”