Dead Poet Part 2 : บันได - Dead Poet Part 2 : บันได นิยาย Dead Poet Part 2 : บันได : Dek-D.com - Writer

    Dead Poet Part 2 : บันได

    เข้าใจและยอมรับ

    ผู้เข้าชมรวม

    692

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    0

    ผู้เข้าชมรวม


    692

    ความคิดเห็น


    5

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  จิตวิทยา
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  6 ธ.ค. 55 / 17:40 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
     
    สังคม คือ ...? 
     
     
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
      Dead Poet part 2 : บันได
       
      ภาพที่เห็นตรงหน้าคือ ขั้นบันไดที่สูงขึ้นไปสุดลูกหูลูกตา  
      เขายืนอยู่บนขั้นบันไดนั้น
      เมื่อหันหลังกลับมองลงไปเห็นเพียงแต่ภาพขั้นบันไดยาวลงไปสุดลูกหูลูกตา
      หันมองรอบข้างมีเพียงแต่ความมืดที่มองไม่เห็น
      เขาค่อยๆ เดินขึ้นไป ทีละขั้น ทีละขั้น
      ขั้นบันไดนั้นไม่กว้างมาก ขนาดเพียงสามารถเดินได้แค่คนเดียว
      มองขึ้นไป เขาเห็นแสงสว่างอยู่
      เขาพยายามเดินขึ้นไปเพื่อไม่ให้ตัวเองตกลงไปขอบเหวที่มืดมิดด้านข้าง
      บันไดบางขั้นค่อนข้างเปราะบาง มีเศษหินตกลงไปด้านล่างขณะที่เหยียบขึ้นไป
       
      เมื่อเขามองกลับไปด้านหลัง เขาเห็นผู้คนมากมายเดินตามบันไดขึ้นมา
       
      เมื่อมองไปด้านหน้า เขาเห็นผู้คนมากมายเดินขึ้นบันไดนำหน้าเขาอยู่
       
      ทั้งหมดค่อยๆเดินขึ้นบันไดนั้นไปทีละขั้น ทีละขั้น อย่างระมัดระวัง เพื่อไม่ให้มีใครตกลงเบื้องล่าง
       
      มีเสียงร้องดังมาจากเบื้องหลังของเขา เสียงดังเรื่องยๆไม่หยุด เขาหันหลังกลับไป เห็นภาพของผู้คนที่เดินตามเขาค่อยๆ ร่วงหล่นลงไปเบื้องล่างของหุบเหวอันมืดหม่น
      มีคนถือมีดอันแหลมคม เดินฟาดฟันอาวุธในมือ สังหารคนที่เดินตามหลังเขาขึ้นมาใกล้เขาเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นพระ...ครู...เด็ก...คนแก่..ผู้หญิง..ต่างถูกสังหาร และถูกเหยียบย่ำตามบันได
       
      เขามองไปเบื้องหน้าผู้คนที่อยู่ตรงหน้าเขายังค่อยๆเดินช้าๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
      ด้วยความกลัว เขาจึงผลักคนที่เดินอยู่ข้างหน้าเขาตกลงไปในหุบเหวด้านข้าง ทีละคน ทีละคน ไม่ว่าจะเป็นพระ...ครู...เด็ก...คนแก่..ผู้หญิง..ต่างถูกผลักตกลงไป และถูกเหยียบย่ำตามบันได เขาจึงรีบวิ่งขึ้นบันไดไปด้วยความกลัว โดยหันกลับมามองด้านหลังเป็นระยะ คนที่ถือมีดเริ่มเข้าใกล้เขาทีละนิด ทีละนิด
       
      เขาพยายามเหยียบย่ำ และผลักทุกคนเพื่อขึ้นไป แต่เมื่อมองขึ้นไปข้างบนของบันได เขายังมองไม่เห็นปลายทาง
       
      คนถือมีดค่อยๆ เดินขิ้นมาหาเขาอย่างเร็วและสบายยิ่งขึ้น เพราะเมื่อเขายิ่งหนีจึงยิ่งผลักคนที่เดินอยู่ลงไปมากมาย
      เขากลัวและคิดกังวลเมื่อมองไปข้างบนก็เห็นเพียงขั้นบันไดนับร้อยที่ถอดยาวอย่างไม่สิ้นสุด เมื่อมองไปด้านล่างเห็นคนที่ถือมีดที่พร้อมจะยื่นความตายแก่เขาด้านข้างมีเพียงหุบเหว
       
      เขาจึงตัดสินใจหยุดเดินขึ้นบันได และหันหลังกลับมาเผชิญหน้ากับคนถือมีด
       
      คนที่เดินอยู่ข้างหน้าเขาทุกคนก็หยุดเดินและหันหลังกลับมาทางคนถือมีดที่วิ่งขึ้นตามบันไดมาเช่นกัน
       
      เขาตัดสินใจกระโดดเข้าหาคนถือมีดที่วิ่งมาถึงตัวเขา ทั้งสองจึงร่วงลงสู่หุบเหวอันมืดมิดด้านล่าง
      ขณะที่เขาร่วงลง เขามองขึ้นไปเห็นขั้นบันไดที่ทอดยาวขึ้นด้านบนอันไร้สิ้นสุดได้เปลี่ยนเป็นถนนแนวราบ โดยมีคนเดินกันอย่างเป็นระเบียบ เข้าไปสู่ประตูที่เปิดรออยู่
       
      คนถือมีดร่วงลงหายไปสู่เบื้องล่าง เขาล่องลอยอยู่กลางอากาศ โดยมีแสงสว่างเริ่มสาดส่องเข้ามา
       
       
       
       

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×