Only on Face Book
ภาพหน้าจอคอมพิวเตอร์ของ วิภาดา ปรากฏหน้าเว็ปไซต์ของ เฟสบุค ขึ้น เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องนอน ภายนอกเงียบสงัดมีเพียงเสียงสายลมพัดในยามวิกาล
วิภาดา : คิดถึงจังเรย อยู่ที่นั้นเป็นงัยบ้างอ่ะ
เธอคอมเม้นท์ที่หน้าเฟสบุคของชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่รูปโปรไฟล์ของเขาเป็นรูปที่เธอเคียงข้างชายหนุ่มผู้นั้นอยู่
??? : ก้อสบายดี แร้วเธอล่ะเป็นงัยบ้างอ่ะ
มีข้อความของเขาตอบกลับมาในคอมเม้นท์ของเธอ
วิภาดา : ก้อไม่ค่อยสบาย ตอนนี้เหงามากเรยนะ
??? : ไม่ต้องเหงาหรอก เด๋วเราก้อได้เจอกัน
ในหน้าเฟสบุคของชายหนุ่มมีข้อความโต้ตอบกันของ วิภาดา และ แฟนของเธอ
วิภาดา : ตอนนี้เธออยู่ไกลจากที่นี่มากเรยนิ จะไม่ให้คิดถึงได้ยังไง
??? : ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ ที่นี่มีเพื่อนเยอะแยะเรย
วิภาดา : วันนี้ตอนกลับจากโรงเรียน พอมองไปตรงป้ายรถเมล์ ฉันนึกถึงเรื่องของเราวันนั้นอีกแร้วอ่ะ
??? : อย่าคิดมากเรย เรื่องมันผ่านไปเดือนหนึ่งแร้ว ไม่ใช่ความผิดเธอหรอก
วิภาดา : ถ้าวันนั้น ฉันไม่มัวแต่แต่งหน้า ฉันก้อคงไปทันตามที่เรานัดกันไว้
วิภาดา เริ่มร้องไห้ น้ำตาของเธอหยดลงบนแป้นคีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์
??? : ฉันไม่เป็นไร ยังไงฉันก้อรักเธออยู่นะ
วิภาดา : ฉันก้อรักเธอนะ คิดถึงเธอที่สุดเรย รีบๆกลับมานะ
ทันใดนั้น น้องสาวของ วิภาดา เปิดประตูห้องเข้ามา
“นี่พี่ยังไม่เลิกทำแบบนี้อีกเหรอ พี่เลิกแกล้งเข้า LOG IN เป็นสองชื่อแล้วโกหกตัวเองได้แล้ว แฟนพี่น่ะเค้าตายไปตั้งเดือนนึงแล้วนะ เลิกเสียใจซะทีเถอะ ไปนอนได้แล้ว” น้องสาวเข้ามาจับที่ไหล่ วิภาดา เพื่อปลอบเธอ
วิภาดา พยักหน้า น้องของเธอจึงเดินออกไป วิภาดา ลงมือพิมพ์ที่แป้นคอมอีกครั้ง
วิภาดา : เด๋วฉันจะไปหาเธอนะ...
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น