Short Fic: Inazuma Eleven GO <<[Love Letter]>>

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ก็หาได้ชอบ Yaoi หรือ Yuri ไม่ 

ข้าพเจ้าทำตามรีเควสของท่านแล้วนะขอรับ ท่าน 14 ํCL
(ฮ่า~ ทำไม่มันไม่แจ้งเตือนไปที่ไอดีเขาเหมือนเฟสบุ๊คล่ะเนี้ย=w=)//บ่นไปเรื่อย~




Fiction Tsurugi Kyosuke & Matsukaze Tenma




 

และขอบคุณโค้ดงามๆจาก >>> 

 

เนื้อเรื่อง

LOVE LETTER

เช้าวันหนึ่ง ณ โรงเรียนไรมง...

ที่ตู้รองเท้าของชั้นปี 1

                “…!?”มัตสึคาเสะ เท็นมะ เด็กหนุ่มปี 1 แห่งชมรมฟุตบอลโรงเรียนไรมง นิ่งเงียบไม่ไหวติงเมื่อเปิดตู้รองเท้าของตน

                “เท็นมะ! มัวทำอะไรอยู่น่ะ?เดี๋ยวก็เข้าเรียนสายหรอก”โซราโนะ อาโออิ เพื่อนสมัยเด็กและเพื่อนร่วมชั้นของเท็นมะตะโกนเรียกขณะเปลี่ยนรองเท้าท่าทางรีบร้อน

                “อ...อ...โอ้! อาโออิไปก่อนเถอะ”เท็นมะบอกเด็กสาวท่าทางตะกุกตะกักพร้อมหน้าขึ้นสีเล็กน้อย

                “งั้นเหรอ... งั้นฉันไปก่อนล่ะ”แต่ด้วยความรีบร้อน เด็กสาวจึงได้เพียงขานรับและทำตามที่เขาบอกเท่านั้น

                “...”เท็นมะมองตามจนแน่ใจว่าเพื่อนสมัยเด็กของตนเดินไปแล้วจริงๆ จึงเปิดตู้รองเท้าดูอีกครั้งเหมือนไม่ค่อยแน่ใจ

ในตู้รองเท้าของเขา มีจดหมายสีชมพูอ่อนฉบับหนึ่งวางอยู่บนรองเท้าใส่ในอาคารเรียน

...

พักเที่ยง

                “แล้ว...”สุรุกิ เคียวสุเกะ เพื่อนร่วมชมรมฟุตบอลกอดอกพูดท่าทางเคืองๆ คิ้วสีน้ำเงินเข้มเช่นเดียวกับสีผมขมวดย่นจนดูออกว่าไม่ค่อยพอใจนัก “ทำไมนายต้องเอาเจ้านี่มาหาฉันไม่ทราบ?”

                “เอ๊ะ!ก็...นายหน้าตาดี น่าจะเจอเรื่องแบบนี้บ่อยนิ”เท็นมะตอบคำถามตรงไปตรงมาขณะจ้องหน้าเพื่อนร่วมชมรมอย่างไม่หวั่นเกรง ดูๆไปน่าจะคาดคั้นซะด้วยซ้ำ

เฮ้อ~

สุรุกิ เคียวสุเกะ ถอนใจยาวอย่างนึกรำคาญ

                “แล้วเปิดอ่านรึยัง?”สุรุกิกอดอกถามเท็นมะที่นั่งจ้องหน้าตนเขม็งจนน่าหมั่นไส้ และได้การส่ายหน้า 2-3 ทีของเด็กหนุ่มกลับมาเป็นคำตอบ

ปึด!

เสียงเหมือนบางอย่างขาดสะบั้น(!?!)

                “ก็เปิดอ่านซะสิเฟ้ย!”สุรุกิเค้นเสียงพูดออกมาพร้อมดึงแก้มคนตรงหน้ายืดออกมา(จนน่ากลัว) อีกฝ่ายก็ได้แต่ร้องอวดครวญเจ็บพลางพยายามแกะมือสุรุกิออก

                “...”เท็นมะลูบแก้มตัวเองเจ็บๆพร้อมน้ำตาคลอเบ้าขณะหยิบจดหมายขึ้นมาเพื่อจะแกะอ่าน “ถึงคุณมัตสึคา-“

                “อ่านออกเสียงทำซากอะไร!”คราวนี้ถูกดึงแก้มทั้ง 2 ข้างทั้งที่ยังเค้นคำพูดออกมาไม่พ้นลูกกระเดือก และเหมือนเดิมที่เท็นมะได้แต่ร้องอวดครวญอีกครั้ง

เด็กหนุ่มผู้ได้รับจดหมายลูบแก้มตัวเองอีกครั้งแล้วมองไล่ตามตัวอักษรที่ถูกเขียนอย่างประณีตในจดหมาย

                ‘ถึงคุณมัตสึคาเสะ เท็นมะ

ขอโทษนะคะที่อยู่ๆก็ส่งจดหมายฉบับนี้ให้คุณ แต่ฉันคอยมองคุณอยู่ห่างๆมากตลอด ตั้งแต่ที่คุณลงแข่งขันครั้งแรกในชมรมฟุตบอล ถึงจะดูไม่เอาไหนเท่าไหร่แต่ความพยายามในการไล่ตามลูกบอลของคุณดูเท่มากๆเลยค่ะ

ฉันอยากจะบอกความรู้สึกของตัวเองกับคุณโดยตรง ถ้าไม่เป็นการรบกวนช่วงพักเที่ยงมาที่ห้องชมรมเก่าของชมรมฟุตบอลด้วยนะคะ ฉันจะรอคุณค่ะ

ฟุรุคาวะ นาเอะ’

เท็นมะอ่านจดหมายไปหน้าแดงไป กระทั่งอ่านจบจึงเลื่อนจดหมายลงวางบนโต๊ะเรียนของสุรุกิ(หมอนี่เข้าห้องเรียนกะเขาด้วยรึเนี้ย?)

                “ไง?”สุรุกิเค้นเสียงถามสั้นๆพอให้รู้กันว่าหมายความว่า เป็นยังไง?

                “เขา...บอกว่าจะรอตอนพักเที่ยงอ่ะ”เท็นมะตอบพร้อมหน้าขึ้นสีมะเขือเทศ(={}=)

...

และแล้วความเงียบงันก็เข้าปกคลุมทั้ง 2 อยู่ครู่หนึ่ง...

                “พักเที่ยง... อีก 10 นาทีก็หมดแล้วนิ!?!”เท็นมะโผล่งขึ้นมาเสียงดัง พร้อมยันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่ยืนโต๊ะของคนอื่นมานั่ง

                “...อะไร?”สุรุกิถามเมื่ออีกฝ่ายมีทีท่าจะไปแต่ไม่ไปซักที เอาแต่หันมามองตนเหมือนอยากจะพูดอะไร

                “ไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ...”เท็นมะตอบสั้นๆน้ำเสียงปนอ้อน

ปึด!

เสียงเหมือนบางอย่างขาดสะบั้นอีกครั้ง

                “เป็นเด็กอนุบาลรึไง! เรื่องแค่นี้ไปเองสิฟะ!?!”สุรุกิตะโกนอย่างเหลืออดพร้อมเครื่องหมายทางสามแยกบนใบหน้า

ณ ห้องชมรมเก่าของชมรมฟุตบอลโรงเรียนไรมง

มีเด็กสาวคนหนึ่งยืนพิงต้นไม้ใกล้ๆนั้นเหมือนรอคอยใครบางคน ซึ่งก็จริงตามนั้นเมื่อเธอรีบหันไปมองทางตึกเรียนซึ่งเด็กหนุ่มคนหนึ่งวิ่งออกมา

                “ข...ขอโทษครับ ที่มาช้า”เท็นมะเอ่ยขอโทษทันทีที่มาถึงพร้อมรอยพลาสเตอร์บนหัว (เหมือนถูกของกึ่งแข็งกึ่งนิ่มฟาดเข้าอย่างแรง)

                “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเป็นคนบอกเองว่าจะรอด้วย”เด็กสาวผมยาวระปกเสื้อเอ่ยปัดพร้อมยกมือทั้ง 2 ข้างขึ้นส่ายไปมาระดับอก

และไม่นานความเงียบก็เข้าปกคลุมทั้งคู่อยู่ครู่หนึ่ง ฝ่ายหญิงก้มหน้ามองมือตนเองที่กำแน่นเหมือนพยายามรวบรวมความกล้า

                “คุณมัตสึคาเสะ...”

                “ค...ครับ!?”เท็นมะขานรับเมื่อถูกเรียกชื่อ ท่าทางลนลานพร้อมหน้าขึ้นสี เหมือนรู้ว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร

                “ฉัน... ฉันชอบคุณค่ะ กรุณา...ช่วยคบกับฉันได้มั้ยคะ!!”เด็กสาวเค้นคำพูดออกมาเสียงดังด้วยใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ

แม้จะรู้อยู่แล้วว่าจะได้ยินอะไร แต่พอได้ฟังเข้าจริงๆก็ทำเอาเด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือกพร้อมหน้าแดงเล็กน้อยอย่างตั้งตัวไม่ทัน เท็นมะเหลือบนัยน์ตาไปมองทางอื่นอยู่พักหนึ่ง ...ก่อนหันกลับมามองทางเด็กสาวที่มองเขาด้วยสายตาเหมือนรอคอยคำตอบ

คราวนี้เป็นฝ่ายเท็นมะ ที่ก้มหน้ามองต่ำ...

                “ขอโทษครับ...ผมคง ทำแบบนั้นไม่ได้ ขอโทษจริงๆครับ”เท็นมะบอกปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมาพร้อมก้มหัวขออภัยอย่างมีมารยาท

                “คุณมัตสึคาเสะ...”เด็กสาวเรียกชื่อของอีกฝ่ายเหมือนเอ่ยขึ้นลอยๆพร้อมขาบตาที่ร้อนผ่าวขึ้น เมื่อได้ฟังคำตอบของเขาอย่างชัดเจน

เด็กสาวมองเท็นมะอยู่พักใหญ่ ก่อนตัดสินใจเอ่ยถาม

                “มีคน ...ที่ชอบอยู่แล้วเหรอคะ?”

                “เอ๊ะ!?”เท็นมะสะดุ้งเฮือกพร้อมหน้าแดงระเรื่อกับคำถามที่เด็กสาวเอ่ยออกมา “อ...เออ...”

เท็นมะพยายามทำท่าปฏิเสธกลบเกลื่อน ทว่า...เมื่อเห็นแววตาเด็ดเดี่ยวของเด็กสาวแล้ว ทำเอาเขาถึงกับเงียบ

                “จะใช่ชอบรึเปล่า...ผมเองก็ไม่รู้หรอกครับ แต่ก็อาจจะสนใจอยู่จริงๆ”เท็นมะตอบตามตรง ตามที่เด็กสาวต้องการ

                “คนๆนั้น เป็นคนยังไงเหรอคะ?”เด็กสาวถามอีกด้วยความอยากรู้

                “อืม...”เท็นมะเบนสายตามองไปทางอื่นเหมือนพยายามคิดคนๆนั้นให้ออกมาเป็นคำพูด

                “...”เด็กสาวมองหน้าเท็นมะที่ขมวดคิ้วพยายามนึกจนแทบผูกกันเป็นโบว์ได้ ก่อนที่ดวงตาคู่นั้นของเด็กหนุ่มจะดูอ่อนโยนลงจนน่าหลงใหล

                “คนๆนั้น... ทั้งปากร้ายปากเสีย ท่ามาก(ขี้เก๊ก) บางครั้งก็ชอบใช้ความรุนแรง”เท็นมะหันกลับมามองเด็กสาว “แต่คนๆนั้น ...ก็คอยช่วยเหลือผมทุกครั้งเลย”

เท็นมะเลื่อนมือของตนเองที่ยังถือซองจดหมายของเด็กสาวอยู่ขึ้นมา ทำเอาเด็กสาวแอบสะดุ้งเขินเล็กน้อย

                “อย่างเรื่องจดหมายนี่ ถ้าไม่ได้คนๆนั้น ผมก็คงทำอะไรไม่ถูก”เด็กหนุ่มพูดพร้อมยิ้มแห้งๆเหมือนหัวเราะความไม่เอาไหนของตัวเอง “เพราะอย่างนั้น ...ต้องขอโทษจริงๆครับ”

เท็นมะก้มหัวขอโทษอีกครั้งเหมือนรู้สึกผิด

                “...”เด็กสาวอมยิ้มเล็กน้อยเหมือนนึกขำ แต่ขณะเดียวกับก็ดูเศร้าสร้อย “ขอบคุณมากค่ะ...”

                “...?”ด้วยความสงสัย เด็กหนุ่มเงยหน้าตนเองขึ้นมองเธอกับคำพูดนั้น

                “ที่ฉันได้ชอบคุณ ฉันคิดไม่ผิดจริงๆค่ะ ...ขอบคุณที่มาให้คำตอบกับฉันโดยตรงนะคะ”เด็กสาวเอ่ยพลางเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างหยุดไม่ได้ “ถ้าฉันได้เป็นคนที่คุณชอบบ้างก็ดีนะคะ ...ซักวัน อยากจะให้มีคนพูดถึงฉันด้วยสีหน้าแบบคุณจริงๆ”

                “...”เท็นมะเริ่มขอบตาร้อนผ่าว เหมือนจะร้องไห้ตามเธอ แต่เขาก็พยายามอดกลั้นไว้ ก่อนจะพูดกับเธอ

                “ต้องมีแน่ครับ! คนที่จะพูดถึงคุณด้วยความรู้สึกแบบนี้... ต้องมีแน่นอนครับ!”เท็นมะพูดกึ่งตะโกนแก่เด็กสาวตรงหน้า

                “ค่ะ ...ขอบคุณมากจริงนะคะ”เด็กสาวเอ่ยขอบคุณเป็นครั้งสุดท้าย พร้อมก้มหัว ก่อนเดินจากไปเงียบๆโดยไม่หันกลับมามอง

...

เท็นมะยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นพักใหญ่ ราวกับกำลังพยายามปรับสภาพจิตใจให้กลับมาดังเดิม แล้วจึงเดินไปทางเดียวกับที่ตนเดินมา เพื่อกลับเข้าห้องเรียนที่กำลังจะเริ่มในอีกไม่นาน

ทว่า ...เมื่อเดินผ่านหน้าห้องชมรมเขาเป็นต้องนิ่ง ...นิ่ง ...นิ่ง ...และ

ควับ!

หันกลับไปอย่างรวดเร็วเหมือนหัวจะหลุด เมื่อรู้สึกว่าตัวเองเห็นใครบางคนยืนกอดอกพิงกำแพงห้องชมรมอยู่นิ่งๆไม่พูดไม่จา

                “สุรุกิซัง...”เท็นมะหลงหลุดคำสุภาพเรียกชื่อของคนๆนั้นออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจพร้อมหน้าแดงเป็นก้นลิง(!?) “คุณมาอยู่ตรงนี้ทำอะไรเหรอครับ?”

                “ก็นายบอกให้มาเป็นเพื่อน เลยเดินเลียบตามมุมอับสายตามาดูสถานการณ์อยู่ตรงนี้ไง...”สุรุกิอธิบายอย่างเห็นภาพ (แบบนั้นมันก็แค่เดินมาแอบฟังดีๆนี่เองนิหว่า!?!)

                “ไม่ทราบว่า เดินเลียบมุมอับมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอครับ?” (///=v=///) เท็นมะถามเพื่อเช็คความแน่ใจบางประการทั้งที่หน้ายังขึ้นยิ่งกว่าเดิมเรื่อยๆ

                “...”อีกฝ่ายมองหน้าเขาเงียบๆ ก่อนแสยะยิ้มที่มุมปากแล้วเอ่ยตอบ “นั่นสิ... เมื่อไหร่กันนะ?”

สายตาและคำพูดแฝงความนัยน์ของอีกฝ่าย ทำเอาเท็นมะหน้าแดงเป็นมะเขือเทศพร้อมเหงื่อแตกพลั่ก เหมือนว่า ‘ตูทำพลาดไปซะแล้ว!!’

โดยที่อีกฝ่ายยังคงหัวเราะ “หึหึ” หน้าเจ้าเล่ห์ใสเขาอยู่....

...เอวัง (แบบงงๆ)