ยาพิษเช่นนี้.. ข้ากินเอง!

เมื่อบุตรสาวบุตรธรรมได้รับความโปรดปรานมากเสียยิ่งกว่าลูกในใส้ ทำให้นางตกอยู่ในห้วงแห่งความอิจฉาริษยา เมื่อความรักใคร่เกือบจะคร่าชีวิตเด็กไร้เดียงสาคนหนึ่งลง ถ้าเพียงแค่ความรักนี้มันทำร้ายเด็กคนนี้ เขาก็จะปกป้องเธอถึงที่สุดอย่างที่คนเป็นพ่อคนนึงทำได้.. และนี่คือทางเลือกที่เขาวางไว้ให้นาง

_______________

13 ปีให้หลัง

“องค์หญิง อาหารของท่านมาส่งแล้วขอรับ” เสียงทุ้มของทหารองครักษ์ดังขึ้นจากทางด้านนอก หญิงสาวนอนแผ่ตนเองอย่างเกียจคร้านในพื้นที่หลังตำหนักขนาดไม่เล็กแต่ก็ไม่ได้ใหญ่พอจะสมเกรียติฐานะองค์หญิง นางลืมตาขึ้นอาหารที่มาส่งเหมือนดังเช่นทุกวันเป็นเวลาสิบกว่าปี มันทำให้นางเบื่อและอยากจะหนีออกไปให้รู้แล้วรู้รอด

“วางไว้แล้วก็ไสหัวไปซะ” นางกล่าวขึ้น น้ำเสียงยังคงความเยือกเย็นเฉกเช่นเดิม ได้ยินดังนั้นทหารองครักษ์ก็ทำความเคราพก่อนจะหายออกไปตามที่สั่ง นางลุกขึ้นไปยังแปลงดอกไม้ดอกหญ้าเล็กใหญ่ที่ตนปลูกไว้ สีของมันช่างงดงามราวกับร่ายคาถาเสกมันขึ้นมา นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้นางคลายเบื่อได้ 

ตำหนักของนางถูกปกคลุมไปด้วยความสลัวเมื่อยามค่ำคืนก็มืดจนไม่เห็นอะไรหากแต่เป็นตอนเช้ากับไม่ได้สว่างสไสวอย่างที่ควรจะเป็น ผ้าไหมเบาบางถูกนำมาคลุมทั่วตำหนักทั้งยังทำเป็นม่านกันทุกชั้น ทุกครั้งที่ย่างก้าวไม่มีเลยที่จะไม่เจอผ้าไหมพวกนี้ตำหนักที่เงียบเหงาห่างไกลจากทุกตำหนัก ไม่มีสาวรับใช้ ไม่มีองค์หญิงองค์ชายท่านอื่น มีก็เพียงแต่ทหารองครักษ์คุ้มกันทั่วทั้งตำหนักไม่ให้ใครย่างกรายเข้ามาใกล้ และไม่มีทางที่จะหนีออกจากสถานที่แห่งนี้ไปได้เลย..

มือเรียวสัมผัสดอกไม้สีแดงสดที่ขึ้นโดนเด่นสวยงาม หากใครได้พบเห็นก็ยากที่จะอยากสัมผัสมัน ไม่รอช้านางเด็ดมันขึ้นมาพร้อมกับสูดดมตักตวงความหอมที่มาจากดอกไม้งามดอกนี้ ดวงตาคู่งามมองไปยังเครื่องมือสกัดน้ำยาจากดอกไม้ที่อยู่ไม่ไกล รอยยิ้มเย็นกระตุกขึ้นทันทีนางไม่รอช้าที่จะนำดอกไม้ในมือไปผ่านการสกัด และไม่นานเกินรอหยดน้ำสีแดงสดคล้ายชวนพิศวงก็ค่อย ๆ ไหลลงขวดหินอ่อนขนาดเล็กที่ตั้งเตรียมไว้ก่อนแล้ว เพียงชั่วครู่น้ำที่สกัดก็หยุดไหลลงมานั้นเป็นสัญญาณว่าเสร็จกระบวนการแล้ว นางไม่รอช้ายกขวดขึ้นมาก่อนจะปิดจุกและนำไปวางรวมกับขวดหินอ่อนมากมายที่วางเรียนกันอย่างเป็นระเบียบ

“ข้าเบื่อที่เป็นอยู่จริง ๆ” นางกล่าวพึมพำพรางเดินไปจัดการกับอาหารมื้อนี้ของนาง ถึงจะเบื่อยังไงก็ยังไม่อยากอดตายประชดชีวิตตอนนี้หรอกนะ สักวัน ต้องมีสักวันที่นางออกไปจากที่นี่หลุดออกไปให้พ้น ๆ 

เสียงประตูตำหนักที่ไม่ได้ใช้งานมานานดังขึ้น นางหันไปตามเสียงประตูคิ้วเรียวขมวดขึ้นทันที ร้อยวันพันปีไม่เคยจะมีคนเปิดมันทหารองครักษ์ที่เข้าออกล้วนใช้วิชาตัวเบาปีนขึ้น ลง เท่านั้นจึงทำให้ไม่ได้ใช้งานประตูตำหนักอีก นางลุกขึ้นเดินไปทางประตูตำหนักมือบางกวัดแกร่งคลี่ผ้าไหมตามชั้นต่าง ๆที่เดินผ่านออก ไม่นานนางก็มาถึงสวนด้านหน้าตำหนักที่เต็มไปด้วยดอกไม้ใบหญ้า มันได้รับการดูแลจากนางอย่างดีตัดแต่งสวยงามราวกับสวนสรรค์ ด้านหน้ามีขันทีและนางกำนัลน้อยใหญ่ยืนเรียงแถวกันอยู่สีหน้าดูหวาดกลัวอะไรสักอย่าง จะกลัวอะไรกันตำหนักคนนะไม่ใช่ตำหนักผีสิง!

“คารวะองค์หญิง” เสียงกล่าวคาราวะดังไปทั่วตำหนัก นานแล้วสินะที่ข้าไม่ได้ยินคำพวกนี้ นางกล่าวในใจคิ้วเรียวที่ยังไม่ครายปมยิ่งขมวดไปมากขึ้นเมื่อสังเกตเห็นในมือขันทีที่ถือของบางอย่างรูปร่างของมันละม้ายคล้ายกับ ราชโองการ..

“ตามสบาย” เสียงเย็นกดต่ำความรู้สึกไม่ดีเริ่มประทุเข้ามาในใจ เธอเผลอแผ่รัศมีความเย็นยะเยือกออกไปโดยไม่รู้ตัว ขันทีนางในต่างก็ขนลุกซู่อย่างหาสาเหตุไม่ได้บวกกับบรรยากาศของตำหนักแห่งนี้ ช่างน่าพิศวงยิ่งหากไม่มีองค์หญิงอยู่ก็เหมือนกับตำหนักเย็นที่ถูกปล่อยร้างมาหลายสิบปีดีๆนี่เอง

“ขอบพระทัยพะยะคะองค์หญิง.. องค์หญิงรับราชโองการ”  ขันทีอาวุโสกล่าวขึ้นพลางถือม้วนผ้าสีทองดูสูงส่งมายืนด้านหน้านาง ดวงตาคู่งามจับจ้องของในมือไม่วางตา จังหวะการเต้นของหัวใจเดิมเงียบราวกับผิวน้ำที่ไม่ไหวติงบัดนี้จู่ ๆใจของนางก็เต้นไม่เป็นจังหวะ ถึงจะมีความลังเลสงสัยเพียงใดนางก็ทำได้เพียงคุกเข่าลงรับราชโองการนั้น มือเหี่ยว ๆ ของขันทีคลี่ราชโองการและอ่านออกเสียงดังฟังชัด  ทุก ๆคำกระแทกเข้าแกนจิตใจของนางอย่างจัง  ใบหน้าภายใต้ผ้าคลุมซีดลงเรื่อย ๆ จนกลายเป็นขาวในที่่สุด

“.. บัดนี้ฮวากงจู่เติบโตขึ้นพร้อมกับความสง่างามที่พรั่งพรู่  ด้วยความห่วงพระทัยองค์ฮองเต้จึงได้จัดการอภิเสกสมรสขึ้นกับแคว้นใหญ่ทั้งยังเป็นการเชื่อมสัมพันธมิตรอันดีงาม..”

“ข้าไม่รับ” ขันทีอาวุโสยังกล่าวราขโอการไม่จบ นางก็ขัดขึ้นมาพร้อมกับลุกขึ้นอย่างสามหาว สายตาที่ราวกับจะฆ่าฟันจ้องเขม่งไปยังราขโองการ สิบสามปี นางถูกจองจำให้อยู่ที่นี่มาสิบสามปีไม่มีวันไหนเลยที่นางจะกินอิ่มนอนหลับ เขาไม่เคย ไม่เคยแม้แต่จะย่างกรายเข้ามาดูความเป็นไปของนาง บัดนี้กลับจะส่งตัวนางไปอภิเษกสมรส!! กลับจะใช้นางเป็นเครื่องมือเพื่อยุติสงครามที่จะเกิดขึ้นในอนาคต นี่มันไม่เกินไปหน่อยหรือ!! โทสะที่กำลังประทุของนางทำให้นางกำนันขันทีต่างก็พากันก้าวถอยหลังไปคนละก้าวสองก้าว

___________________________________________________________

** นิยายเรื่องนี้ไม่ได้มีการอ้างอิงถึงประวัติศาสตร์และบุคคลในประวัติศาสตร์ใดๆทั้งสิ้นเพื่อให้ได้อรรถรสในการอ่านโปรดละทิ้งความจริงไปให้หมด555

**ขอบคุณธีมสวยๆจาก BERLIN

** เป็นครั้งแรกที่แต่งลงแบบนี้ และเป็นครั้งแรกที่แต่งนิยายแนวจีนโบราณแบบนี้หากผิดพลาดประการใดขอ อภัย ทุกคนมา ณ ที่นี้ด้วยยย

เครดิตรูปส่วนใหญ่

www.pinterest.com