มิกิ......ผู้มากับสายฝน

ข้อมูลเบื้องต้น

             เมฆฝนครึ้มมาแต่ไกล  ลมเริ่มพัดแรงขึ้นๆ  จนใบไม้ เศษไม้เล็กปลิวว่อน  สายฟ้าแลบแปลบปลาบ  เมฆลอยลิ่วกับลมบน  ผู้คนวิ่งสับสนขวักไขว่   อันเป็นเวลาเลิกงานพอดีในเวลา ห้าโมงเย็น

      "คุณคะ   กลับได้แล้วนะคะ "  เสียงหญิงสาวดังขึ้น เธอเคาะประตูกระจกเรียกชายที่นั่งโต๊ะทำงานในสำนักงานแห่งหนึ่ง

       "ฝนตกแล้วนะคะ  รีบกลับเถอะคะ  เดี๋ยวต้องแวะไปรับโยชิอีก  พายุคงจะมาแล้ว

        ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองสักครู่ และวางปากกาพร้อมเก็บข้าวของที่อยู่บนโต๊ะให้เป็นระเบียบ จึงโทรศัพท์เรียกรถ และหยิบเสื้อคลุมพร้อมเดินออกมาจากห้อง

        "วันนี้  ฝนคงจะตกหนัก เดี๋ยวไปรับลูกแล้วกลับบ้านเลย"ทั้งสองขึ้นรถทีแล่นจอดมารับหน้าอาคาร     รถแล่นออกไปอย่างช้าๆ   ยวดยานและผู้คนเริ่มบางตาลงเพราะต่างฝ่ายต่างเร่งรีบกลับจนสิ้น  รถแล่นจนมาถึงโรงเรียนแห่งหนึ่ง  อ้อมเข้าประตูด้านข้างโรงเรียนและวนกลับมาหน้าอาคารเรียน  ซึ่งมีคุณครูและเด็กชายตัวเล็กๆรออยู่ที่นั่น

          เมื่อรถจอดสนิทคุณครูถือร่มและนำเด็กมาส่งให้ที่รถเด็กชายสวัสดีคุณครู   พร้อมรถก็แล่นออกจากโรงเรียน
รถแล่นมาเรื่อยๆเกือบจะชานเมืองรถกำลังจะเลี้ยวเข้าประตูบ้านสีขาวหลังหนึ่งซึ่งค่อนข้างโอ่อ่าพอสมควร  ประตูหน้าบ้านค่อนข้างใหญ่จะมีหลังคายื่นชายออกมา ด้านข้างเป็นกำแพงอิฐสีน้ำตาล  มีกล่องใบหนึ่งวางขวางประตูอยู่

        "เอ๊ะ  กล่องอะไร  "ทั้งสามคนพูดพร้อมกันอย่างแปลกใจ  คนขับรถเปิดประตูลงไป ก้มมองอย่างสังเกตและทำหน้าตื่นเต้นแปลกใจระคนกันพร้อมกับมาเรียก หญิงชายเจ้าของบ้าน ที่อยู่ในรถ
      " เด็กครับ  คุณ"  เขาทำหน้าแปลกใจอย่างล้นพ้น
      "ทำยังไงดีครับคุณ  "เขาทำท่าทางเก้ๆกังๆ อย่างน่าสงสาร  คนในรถทั้งสองลงจากรถอย่างแปลกใจ  เด็กชายตัวเล็กในรถ   เกาะขอบหน้าต่างรถมองฝ่ากระจกใสอย่างฉงน

         ว๊าว  เธอช่างน่ารักเสียจริง  หญิงสาวอุทานเมื่อคลี่ผ้าสีแดงที่ห่อหุ้มเด็ก  เอาเข้าบ้านก่อนก็แล้วกัน  เดี๋ยวค่อยแจ้งท้องที่ทีหลัง

          เมื่อเข้ามาภายในตัวตึก และวางกล่องที่ใส่เด็กน้อยลงใส่เด็กน้อยลงและอุ้มออกมาวางบนเบาะ   ทุกคนต่างมามุงโดยรอบ ด้วยความตื่นเต้น  สักครู่ สองสามีภรรยาขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างบน เหลือแต่พี่เลี้ยงกับเด็กชาย

           "คุณหนูคะ  เดี๋ยวพี่จะเตรียมนมร้อนๆก่อนนะคะ  ดูเด็กด้วยนะคะ"  พูดพลางเธอก็เดินไปทางด้านหลังเคาน์เตอร์ เด็กชายเอานิ้วมือเขี่ยแก้มเด็กหญิงเบาๆ
เด็กหญิงกระพริบตาถี่ๆ ดูเหมือนจะขยิบตาข้างหนึ่งและหัวเราะ  เด็กชายชักมือกลับ และดูอย่างตกใจ
           " เอ๊ะ  หรือเราตาฝาดไป "  เขาขยี้ตาดูอีกครั้ง
ก็เห็นดวงหน้าเล็กๆยิ้ม และหลับตาพริ้ม
           "เราจะได้น้องผู้หญิงเสียที  อยากได้มานานแล้วเดี๋ยวจะบอกให้คุณแม่ให้รับเลี้ยงเธอไว้นะ"  เธอพยักหน้ารับ  เด็กชายมองอย่างงุนงง เอ๊ะหรือฉันตาฝาดไปอีกแล้ว  วันนี้เป็นอะไรไป สองครั้งแล้วสินะ เขาครุ่นคิดพี่เลี้ยงเดินมาด้านหลังพอดี   
            " คุณหนูขาไปอาบน้ำได้แล้วนะคะ  เดี๋ยวพี่จะดูเธอเองคะ"เธอพูดพลางจะเอานมป้อนให้เด็ก  เผอิญถาดที่ใส่แก้วนมเอียงลงมาและนมกระฉอกไหลลง  เด็กหญิงเอามือชี้ที่แก้ว  ฉับพลันแก้วก็กระดกกลับที่เดิม  นมที่หกออกมาไหลกลับคืนเข้าที่เดิม
            " ตายแล้วๆ"  พี่เลี้ยงอุทานเมื่อเห็นแก้วนมเอียงและเทลง  แต่สักครู่ เห็นกลับเข้าที่เดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็ได้แต่งุนงง

            กลางคืน ในห้องพี่เลี้ยงได้จัดที่นอนให้เด็กนอนด้วย  หลังจากจัดที่นอน และทำกิจวัตรประจำวันเรียบร้อยแล้ว   เธอก็นอนหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

          ในความฝัน  เธอรู้สึกเหมือนจะได้ยินเสียงคนคุยกันกระซิบเบาๆในห้อง   เสียงเหมือนเด็กที่เล่นกันหัวเราะสนุกสนาน  ในห้องซึ่งมีเพียงเธอกับเด็กที่มาใหม่ และตุ๊กตาเก่าๆสองสามตัวที่เธอเอามานอนเป็นเพื่อนยามเหงา

          ตื่นเช้ามาทุกอย่างเป็นปกติ  แต่ดูเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ถูกเคลื่อนที่ไปจากเดิม  เธอนั่งคิดก็คิดไม่ออกว่ามันคืออะไร  แต่รู้สึกว่าห้องเธอมีการเปลี่ยนแปลงไปบ้าง  เธอก้มดูเด็กที่เบาะนอน   เด็กน้อยหลับตาพริ้มใบหน้าขาวอมชมพู ดูอมยิ้มเล็กน้อย

          "อารมณ์ดีแต่เช้านะเจ้าหนู"  เธอทักทาย และจับแก้มสัพยอกเบาๆ  เดี๋ยวพี่จะไปทำงานข้างล่างก่อนเดี๋ยวมานะ"พูดพลางเธอก็เดินออกจากห้องและลงบันไดไปชั้นล่างที่นั่น แม่ครัวสองคนกำลังง่วนๆอยู่ในห้องครัว  เธอมีหน้าที่เพียงดูแลเสื้อผ้า  ที่นอน และความสะอาดห้องเท่านั้น
           วันคืนผ่านไป เด็กน้อยเติบโตอย่างรวดเร็วภายใต้การดูแลของครอบครัวโยชิ  โยชิอายุ 14 ปี แล้ว ส่วนมิกิอายุได้  9 ขวบ ตลอดเวลาที่ผ่านมามีสิ่งแปลกเกิดขึ้นกับครอบครัวเสมอ  แต่ทุกคนต่างมิได้เฉลียวใจมากนัก อีกทั้งพี่เลี้ยงก็เปลี่ยนตัวกันตลอดเวลา  เด็กทั้งสองแทบจะถูกดูแลโดยพี่เลี้ยงภายใต้การกำกับของคุณแม่  ดูเหมือนจะมีโยชิเท่านั้นที่รับรู้อย่างเงียบๆถึงสิ่งแปลกๆที่เกิดขึ้นว่าอาจจะเป็นเพราะมิกิเด็กน้อยที่มากับสายฝน  ต่เขาก็ไม่พูดอย่างไร  เหมือนเด็กทั้งสองคนจะรู้ใจซึ่งกันและกันและปกป้องกันอยู่  ไม่ว่าโยชิจะไปไหนที่นั่นจะมีมิกิเคียงข้างอยู่เสมอ
           
            "พี่โยชิ ไปด้วย" มิกิวิ่งตามพี่ชาย เขามักจะไปเล่นที่สนามฟุตบอลของหม่บ้านที่ห่างออกไปจากบ้านประมาณ  500 เมตรในยามเย็นเสมอ เด็กทั้งสองจูงมือกันและเดินทอดน่อง  มาตามถนนเล็กๆซึ่งเป็นทางลัดตัดไปยังสนาม

            " โฮ่ง  โฮ่ง เสียงสุนัข ดังขึ้นข้างหน้า ทั้งสองหยุดนิ่งกับที่  เสียงเห่าและกระโจนมาข้างหน้าเด็กชายและเด็กหญิงประมาณ  4-5 เมตร  เด้กหญิงก้าวมาข้างหน้าพี่ชาย
เธอยกมือขึ้นห้ามและวนมือโดยรอบ พร้อมพึมพำ 
             "หยุด"  สนัขตัวโดตที่พร้อมจะกระโจนมากัดเด็กทั้งสองชะงัก  และนั่งหมอบลง
             เสียงผู้คนวิ่งสวบสาบมาด้านข้าง  
              "  เร็ว  หายไปไหนแล้ว  กัดคนแล้วมีอันตรายแน่"  ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่  มือถือสายคล้องสุนัขวิ่งมา 2 คน
พอมาถึงบริเวณที่เด็กและเจ้าสุนัขอยู่
                "อ้าวอยู่นี่เอง  ระวังนะครับ มันดุมาก ขังกันตลอดเพราะชอบกัดผู้คน  หลุดทีไรมีคนได้เจ็บทุกราย"
              "แต่เอ๊ะ  ทำไมมันเชื่องได้ละครับ"  เขาพูดอย่างแปลกใจ  ถึงอย่างไรก็ไว้ใจไม่ได้ครับ "และรีบอ้อมด้านหลังมันและจับผูกโซ่เส้นใหญ่