กว่าจะได้รักกันสักที

“ในโลกนี้จะมีผู้หญิงที่ไม่ต้องการมีความรักจากผู้ชายจริงๆหรือ ฉันไม่เชื่อหรอก เธอก็แค่หลอกตัวเองเท่านั้นว่าฉันไม่ต้องการมีความรัก อาจจะเป็นเพราะความผิดหวังในรักครั้งแรก หรือว่ารักครั้งก่อน ทำให้เธอเข็ดขยาด ไม่ต้องการมีความรักอีก แต่ถ้าลองได้มาเจอผู้ชายดีๆอย่างฉัน รับรองว่าเธอจะต้องกระโจนเข้ามาหาฉันทันที” ธวัชชัยกำลังคุยโทรศัพท์กับโตมร เพื่อนสนิทที่คอยทำตัวเป็นกุนซือด้านความรักให้กับเขามาหลายปีแล้ว แต่เขาก็ยังจีบใครไม่ติดสักที จึงไม่รู้ว่ากุนซือไม่ได้ความ หรือว่าตัวเขานั้นไม่ได้เรื่อง

“เอ่อ! นายก็คิดเพ้อเจ้อต่อไปแล้วกัน ฉันขี้เกียจจะพูดแล้ว แต่ถ้านายมีเรื่องความรักอยากจะปรึกษาเมื่อไหร่ ก็โทรมาคุยกับฉันได้เสมอ พวกเราเป็นเพื่อนสนิทกัน ฉันยินดีรับฟังนายทุกครั้ง แม้ว่าความคิดของนายมันจะเพ้อฝัน ไร้สาระมากไปหน่อย แค่นี้ก่อนนะ แม่เรียกให้ไปช่วยชิมอาหารแล้ว” โตมรรีบวางสายแล้วเดินไปหามารดาในครัว

เอมอรกำลังวิ่งหนีชายหนุ่มที่มาตามจีบเธออย่างไม่คิดชีวิต ทั้งที่เธอปฏิเสธเขาไปหลายครั้งแล้ว แต่ว่าผู้ชายคนนี้ก็ยังคงตามตื้อเธอไม่ยอมเลิก จนเอมอรไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี 

“ขนาดฉันหนีไปเที่ยวเมืองนอก เขายังยอมเสียเงินบินตามไปหาฉันถึงที่นั่น ท่านผู้อ่านคิดว่าฉันควรจะทำยังไงดีค่ะ?” เอมอรนั่งบ่นกับตัวเองและขอความคิดเห็นแฟนเพจของเธอไปด้วย

“ก็รับรักไปซิค่ะ” 

“หลอกให้เขาเลี้ยงข้าว แล้วพาเพื่อนไปถล่มให้เละค่ะ จะได้เข็ด”

“ผมคิดว่าคุณคงสวยมาก จนเขาตัดใจไม่ได้”

“แย่จัง ขี้ตื้ออย่างนี้ เป็นฉันก็เบื่อค่ะ”

“มาเป็นแฟนกับผมซิครับ”

“????”

สารพัดความคิดเห็นจากแฟนเพจนับร้อย ทำเอาเอมอรอ่านจนตาเมื่อยล้า แต่ยังไม่มีคำแนะนำของใครโดนใจเธอสักคน ทำให้เอมอรรู้สึกปวดหัวมาก ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ธวัชชัยถึงจะยอมเข้าใจและเลิกตามตื้อเธอสักที ส่วนทางด้านธวัชชัยพยายามคิดหาวิธีสร้างความสัมพันธ์กับเอมอรให้เธอยอมรับความรักของเขาให้ได้ 

“ฉันคงจะไม่ต้องตามตื้อเธอไปจนแก่หรอกนะ ถึงจะได้หัวใจของเธอมาครองสำเร็จ” ธวัชชัยคิดในใจ  แล้วก็ล้มตัวลงนอนอย่างรู้สึกเหนื่อยใจ

* นิยายเรื่องนี้เป็นการแต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ชื่อตัวละครและสถานที่เป็นการสมมติขึ้นมาเพื่อให้สอดคล้องกับเนื้อเรื่อง