- Long ago - คอนเฟิร์มอีกที...ว่านายคนนี้น่ะแฟนฉัน!

ลำดับตอนที่ #9 : - 08 - First kiss

- 08 -

First Kiss

7.20 น. (โดยประมาณ)

เช๊า...เช้าจริงๆ ชนิดที่ว่าหมอกยังลอยเคว้งอยู่บนอากาศ ส่วนตัวฉันกำลังยืนกอดช่อดอกไม้อยู่ริมถนนเพื่อรอรถแท็กซี่ หนังตาฉันค่อยๆ ปิดลงช้าๆ แต่ทันทีที่หนังตาจะปิดสนิทฉันก็รีบเบิกตาให้กว้างที่สุดเท่าที่จะอำนวย แต่ไม่นานเท่าไหร่นักมันก็ค่อยๆ ปิดลงเหมือนเดิม ฉันจึงเลือกที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาแอรอนว่าวันนี้ไม่ต้องมารับ หลังจากส่งข้อความเสร็จ รถแท็กซี่คันที่สองของเช้าวันใหม่ที่ฉันเห็นก็ขับมาจอดอยู่ตรงหน้า ฉันรีบก้าวขาเข้าไปภายในรถก่อนจะบอกทางไปมหาลัยจนเสร็จสรรพ

เวลาผ่านไป...

เมื่อมาถึงฉันก็ถูกปลุกโดยลุงคนขับแท็กซี่ ฉันสะดุ้งตื่นด้วยความตื่นตระหนกก่อนจะดึงสติให้กลับมาแล้วจ่ายเงินให้ลุงแกแล้วเดินขึ้นไปที่ห้อง แดดของเช้าวันใหม่สาดส่องเข้ามาในห้องทำให้ดอกไม้ที่ว่าบานสวยแล้วยิ่งสวยทวีคูณเข้าไปอีก ฉันล่ะอิจฉาเฟรชชี่จริงๆ TT^TT

“พาสต้า~ พาสต้า~ พาสต้า~” จู่ๆ อลิซก็เดินเข้ามาภายในห้องพร้อมเรียกชื่อฉันเป็นทำนองเพลง ฉันมองหน้าเธออย่างเอือมระอา “ดูซิ ขอบตาดำเชียวไปทำอะไรมา”

“ตื่นเช้า” ฉันตอบเสียงเรียบกลับพลางนั่งโชว์ตาดำอยู่แบบเดิม

“กรี๊ดดดดด~! ช่อดอกไม้ของใครอ่ะสวยที่สุด!” ไม่เพียงแค่พูด อลิซยังกระโดดเข้าไปเตรียมจะหยิบมาขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน ฉันตีไปที่แขนเธอหนึ่งครั้งก่อนจะนำช่อดอกไม้นั้นหนี

“ไม่ได้นะคะ...ไม่ได้” ฉันโบกมือเป็นท่าประกอบ

“ทำไมล่ะ T3T” เธอทำหน้ามุ่ย

“เถอะน่า...เดี๋ยวก็รู้ เอานี่ไปด้วย” ฉันพูดพลางยื่นกล้องโพลารอยด์ไปทางอลิซ เธอมองฉันอย่างงงๆ แต่ก็รับไว้อย่างว่าง่าย สักพักเสียงของส้นรองเท้าก็ดังขึ้น ฉันรู้เลยว่าหล่อนคือ... “เฟรชชี่~!”

“หืม?”

“มีคนฝากมาให้น่ะ” ฉันรีบยื่นดอกไม้ช่อใหญ่ไปทางเฟรชชี่ ก่อนจะหันไปทางกล้องโพลารอยด์ “ถ่ายเลยจ้ะอลิซ”

กล่าวจบฉันก็ขยับเข้าไปใกล้เฟรชชี่ก่อนจะชูสองนิ้วไปที่กล้องเช่นเดียวกันกับร่างบางที่อยู่ข้างๆ หลังจากที่เสียงกดชัตเตอร์เงียบไปสักพักรูปภาพก็ค่อยๆ ออกมา เฟรชชี่หยิบการ์ดที่เสียบไว้ภายในช่อขึ้นอ่านก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับเพื่อนๆ (แบกมาตลอดทางไม่รู้เลยว่ามีจดหมายน้อยด้วย)

“เฮ้~! พาสต้า~!” ไม่นานนักก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากหน้าห้อง ฉันหันไปตามเสียงแล้วก็พบกับพี่รหัสของตัวฉันเอง และคนที่ตามหลังมาติดๆ ก็คือ...แอรอน - -

“ว้ายยย พี่สมชาย แอรอน *0*” อลิซร้องขึ้น

“ว่าไงครับอลิซ” ร่างสูงพูดพลางขยับยิ้มที่มุมปาก

“หล่อ *0*” เธอเป็นแบบนี้ตลอด... -_-*

“มีอะไรเหรอคะ” ฉันเปิดประเด็น

“เค้าบอกพาสต้าแล้วว่าไอ้ดูดมันจงใจจะแยกเราจากกัน! T^T” แอรอนตอบแทน

“ไม่หรอกน่า อย่าคิดมาก”

“ตอนนี้พาสต้าโดนมันแกล้งอะไรบ้าง เค้าเป็นห่วงนะ O3O”

“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ฉันดูแลตัวฉันเองได้”

“ไม่เอา~! ห่วงอยู่ดี...งั้นตอนเที่ยงให้เค้าไปนั่งด้วยนะ”

“ไม่ได้! เขาก็บอกแล้วไงว่าเธอไม่จำเป็นต้องมา” ฉันรีบแย้ง

“งั้นให้พี่สมชายไปนั่งกับพาสต้าก็ได้”

“เฮ้ย! เกี่ยวอะไรกับฉันวะ แค่พามาก็บุญแล้วนะเฟ้ย!”

“พี่สมชาย!” แอรอน

“คุยเรื่องอะไรกันเหรอ” อลิซที่เหมือนจะหายไปจากการสนทนาถามขึ้นอย่างงุนงง

“เราต้องช่วยกันกอบกู้เอกราชของพาสต้า! >^<”

“พอๆ เธอไม่ต้องมายุ่งกับฉันหรอก ฉันจัดการเองได้ ขอบใจ” กล่าวจบฉันก็หันหลังไปเก็บรูปใส่กระเป๋า ก่อนจะเป็นฝ่ายเดินออกจากห้องเรียนไป

11.40 น.

คราวนี้เวลาพักเที่ยงก็มาถึง ฉันเดินไปยังร้านที่นัดกันเมื่อวาน (ราคาแพงหูฉี่) ทันทีที่มาถึงฉันก็พบว่าซีโอนั่งรออยู่แล้วจริงๆ ฉันเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามอย่างรีบเร่ง

“เธอมาสายสามนาทีสิบเอ็ดวิ” เขาพูดเสียงเย็นพลางกดปุ่มหยุดเวลาที่นาฬิกาข้อมือ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองฉัน

“แหม...นิดเดียวเอง นายไม่เห็นต้องเก็บไปคิดเล็กนิดน้อยเลย ^o^” ฉันพูดเสียงใส

“วันนี้ได้ข้อมูลอะไรบ้าง” เขาเปิดประเด็น เล่นเอาฉันค้างไปสักพัก

“ก็มีรูปหนึ่งใบน่ะ” ฉันตอบกลับพลางหัวเราะฝืดๆ ก่อนจะหยิบรูปในกระเป๋าส่งไปให้ชายตรงหน้า เขามองรูปก่อนจะยิ้มอยู่สักพัก คงทึ่งในความสามารถฉันแน่นอน~!

“ได้แค่นี้เองเหรอ” เวรกรรม -0-

“มันก็ต้องค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไปสิ นายก็... =_=^”

“เธอทำงานไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ” เขาบ่นอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก ช่วยไม่ได้~ ไม่ยอมมาทำเอง ใช้คนแบบพาสต้าก็ได้แบบนี้แหละค่ะ ^o^

“เฮ้~! พาสต้า~!” จู่ๆ เสียงหนึ่งก็ดังมาแต่ไกล น้ำเสียงแบบนี้ คำทักทายเดิมๆ แบบนี้ ฉันรีบมองไปยังต้นเสียง ใช่เลย! ใช่จริงๆ พระเจ้าไม่เข้าข้างฉันสักนิด TT^TT

“อะอะ...อ้าวพี่สมชาย ^^” ฉันยิ้มเจื่อนๆ ทักทาย

“นั่งด้วยคนนะ อยู่ในร้านนี้ไม่รู้จักใครเลย” สิ้นสุดเสียงร่างสูงก็ดึงเก้าอี้โต๊ะข้างๆ มาวางไว้ที่หัวโต๊ะ ก่อนที่เจ้าตัวจะนั่งลง

“ใคร” ซีโอถามขึ้นขณะที่สายตายังจ้องพี่สมชายด้วยความไม่พอใจ

“พี่รหัสฉันเองน่ะ”

“แค่นั้นเหรอ”

“ใช่ที่สุด”

“แล้วเธอชวนมันมาเหรอ”

“ฉันเป็นพี่นายนะเว้ย -_-*”

“แล้วไง!”

“ใจเย็นน่าซีโอ อย่าไปถือสาเลย เดี๋ยวพี่สมชายก็จะไปแล้ว ได้ข่าวว่านัดพี่สมหญิงไว้นี่เนอะ จริงมั้ย” ฉันถามพลางส่งสายตาเป็นนัยบังคับ

“จำผิดแล้วพาสต้า พี่นัดกับสมหญิงวันพรุ่งนี้ต่างหาก” พี่สมชายพูดพลางจ้องซีโอกลับอย่างไม่วางตา ถ้าจะทำแบบนี้ฆ่ากันให้ตายเถอะ! TT3TT ไม่เอา! ฆ่าแอรอนดีกว่า -0-

“เรามาคุยกันต่อดีกว่านะ” ซีโอพูดขึ้นก่อนจะหันมาจ้องฉันแทน

“ร้านนี้อาหารอะไรอร่อยบ้างอ่ะพาสต้า” พี่สมชายถามขึ้นติดๆ กัน ถ้าฉันเดาไม่ผิดแอรอนต้องส่งพี่สมชายมาเพื่อการขัดขวางเป็นแน่ ฮึ่ย!

“เอ่อ...”

“ฉัน ถาม ก่อน -_-+” ซีโอย้ำคำก่อนจะจ้องฉันด้วยสายตาบีบบังคับ

“อย่าเพิ่งคุยกันเลย สั่งอะไรกินก่อน ^__^” พี่สมชายพูดขึ้นอีกครั้ง

“ตอบก่อน! -_-+”

“กินก่อน! -*-”

“ตอบ!”

“กิน!”

“เฮ้ย! หยุด! งั้นสั่งอาหารก่อน แล้วตอนที่เขากำลังทำอาหารเราค่อยคุยดีกว่า” ดูเหมือนคำสั่งฉันจะเด็ดขาด ทั้งสองเงียบก่อนจะเบือนหน้าหนีกัน หลังจากที่พวกเราจัดการสั่งอาหารเสร็จเรียบร้อย พนักงานก็เดินหายไป บรรยากาศกดดันเริ่มครอบคลุมแต่ไม่นานนักก็ถูกพังทลายลงด้วยซีโอ

“งั้นเรามาเข้าเรื่องเลยดีกว่า” เขาเริ่มบทสนทนา

“โอเค”

“ฉันคิดว่าฉันติดต่อเธอได้ยากมาก แล้วมันค่อนข้างไม่ยุติธรรมที่เธอมีเบอร์ของฉันฝ่ายเดียว”

“จะพูดอะไรก็พูดตรงๆ เถอะ ไม่ต้องอ้อม”

“เอาเบอร์เธอมา”

“อ้าว พี่คิดว่าเขามีเบอร์พาสต้าแล้วซะอีก เห็นเจอกันบ่อย ขนาดพี่ไม่ค่อยได้เจอยังโทรหาพาสต้าได้ทุกคืนเลย แหม...พ่อหนุ่มคนนี้น่าสงสาร” พี่สมชายพูดความเท็จขึ้น เจตนาบ่งบอกได้ชัดว่าอยากยั่วโมโหซีโอ และคนที่สั่งให้ทำแบบนี้ก็คงจะไม่ใช่ใคร คิดแล้วอยากจะกระโดดถีบให้มันรู้แล้วรู้รอด (โหด)

“-_-+” <<< ซีโอ

“ฮ่ะๆ มุขตลกดีนะคะ” ฉันหัวเราะกลบเกลื่อนแต่ดูเหมือนมันจะฝืด เปลี่ยนเรื่องก็ได้ -^- “เดี๋ยวฉันจะโทรโชว์เบอร์ไปตอนเย็นๆ ละกัน”

“อืม ตามนั้น”

“พาสต้ามากินร้านนี้บ่อยหรือเปล่า” พี่สมชายถาม

“บ่อยสิ ปกติก็มากับฉันเกือบทุกวัน” ซีโอแย่งตอบ

“ฉันถามพาสต้า”

“ไม่เป็นไรฉันจะตอบ” ร่างสูงพูดพลางเหยียดยิ้ม

“นายนี่มัน!”

“ทำไมเล่า! อย่างน้อยนายก็ได้คุยกับพาสต้าทางโทรศัพท์แล้วนี่”

“ฉันเป็นพี่แกนะ!” คำว่า ‘แก’ เริ่มออกมาจากปากพี่สมชาย แสดงออกว่าเขาก็หัวเสียอยู่ใช่เล่น

จู่ๆ หญิงสาวสวยก็เดินเข้ามาภายในร้าน ผู้มาเยือนสามารถหยุดการทะเลาะของทั้งสองลงได้ เฟรชชี่เดินไปหยิบถุงที่คาดว่าสั่งไว้ล่วงหน้าตรงเคาท์เตอร์ก่อนจะหยิบผลไม้ภายในถุงขึ้นมากิน แต่ทว่าทันทีที่จะก้าวขาออกจากร้าน เธอก็เหลือบมาเห็นฉันจึงเดินเข้ามาใกล้พวกเราเรื่อยๆ และหยุดลงตรงหน้าโต๊ะ

“สวัสดีจ้ะพาสต้า” เธอทักทายขึ้นด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร ตั้งแต่รู้จักกันมาฉันไม่เคยเห็นว่าเธอจะทักฉันแบบนี้สักครั้ง หรือจะเพราะว่าหนุ่มหล่อนั่งอยู่รอบโต๊ะกันแน่ ช่างเถอะ ฉันไม่ควรเก็บมาเป็นประเด็น -_-^

“อืม สวัสดี”

“แหม...มีทั้งดาว ทั้งเดือนของหลายๆ คณะมารายล้อมเชียวนะเรา” เธอพูดแซวขึ้น ก่อนจะยิ้มอีกครั้ง ทว่ารอยยิ้มแบบนั้นกำลังทำให้ฉันรู้สึกอิจฉา เพราะหล่อนยิ้มสวยเกินไป TT^TT ตอนนี้ซีโอมองเธอไม่วางตา ดวงตาประกายระยิบระยับเลยก็ว่าได้

“...”

“เกือบลืมไปแน่ะ…ฝากขอบใจคนที่เอาดอกไม้มาให้ด้วยนะจ๊ะ”

“ได้สิ ว่าแต่กำลังกินอะไรอยู่เหรอ”

“อ้อ สตอเบอรี่นำเข้าน่ะ ร้านนี้เลือกแต่ของอร่อยทั้งนั้นเลยนะ เอาไปชิมสิ” ว่าแล้วก็ยื่นสตอเบอรี่มาทางฉัน ฉันรีบรับเพราะว่ามันคือน้ำใจ (เสแสร้ง) ของเฟรชชี่ แต่ก็เอาหวา! อย่างน้อยก็ใช้ล่อซีโอได้

“ขอบใจมากนะ”

“ไม่เป็นไรจ้ะ” กล่าวจบเธอก็เดินจากไป เหลือทิ้งไว้แต่เพียงกลิ่นน้ำหอมที่ตลบอบอวลอยู่บริเวณรอบโต๊ะของพวกเรา ซีโอจ้องตามแผ่นหลังเธออยู่สักพักก่อนจะหันกลับมาจ้องฉันอย่างเดิม

“ดาวของคณะพาสต้าเหรอ สวยจริง แถมพูดจาดีด้วย” พี่สมชายถามขึ้น

“อืม ชื่อเฟรชชี่น่ะ สวย แถมเรียนเก่ง (เสแสร้งเก่งด้วย)”

“แต่พาสต้าดูสดใสกว่าเยอะ ^o^”

“กรี๊ดดด! พี่สมชายน่ารักที่สุด >///<” ฉันพูดพลางเอื้อมมือไปหยิกที่แก้ม โชคดีจริงๆ ที่ยังไม่ลืมว่ามีผู้หญิงหนึ่งคนกำลังนั่งร่วมโต๊ะ และก็ขอบคุณที่รักษาน้ำใจกัน TT^TT

“เอาของที่เฟรชชี่ให้มาให้ฉันสิ” ซีโอพูดขัด

“ม่ายอาววว~!” ฉันพูดพลางลุกขึ้นเตรียมหนี ได้โอกาสแก้แค้นแล้วเรา >w<

“เฮ้ย! อย่าเล่นตุกติก!” ซีโอไม่พูดเปล่ายังลุกขึ้นตาม ฉันยื่นสตอเบอรี่เข้าไปใกล้ๆ หน้าเขาเพื่อล่อ ก่อนจะดึงกลับมาหาตัวเอง

“ของมันแพง ฉันอยากลองชิม เพราะตัวฉันไม่มีปัญญาซื้อ” ข้อแก้ตัว... *0*

“เดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่ -_-+”

“ไม่ ฉันจะกินลูกนี้”

“เดี๋ยวฉันซื้อให้สามลูกเลยเอา!”

“ไม่!”

“สิบลูก!”

“โน๊ว!”

“งั้นฉันจะ...”

ฉันไม่รอให้ซีโอพูดจบรีบเอาส่วนปลายของสตอเบอรี่เข้าปาก (ยัดเข้าหมดปากไม่ได้ลูกมันใหญ่) ซีโอมองอย่างอึ้งๆ ฉันยิ้มกลับไปทั้งๆ ที่สตอเบอรี่ยังคาปาก

“มากินสิ มาสิ!” ฉันพูดขึ้นถึงมันจะฟังไม่ค่อยออกเพราะมีสตอเบอรี่อยู่เต็มปากก็เถอะ -_-^

ซีโอตรงเข้ามาก่อนจะจับต้นแขนทั้งสองข้างของฉันไว้แน่นเพื่อให้ตัวฉันอยู่นิ่งๆ สักพักร่างสูงก็โน้มใบหน้าลงมากัดส่วนหัวของสตอเบอรี่ที่มันยังอยู่นอกปากของฉัน ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะ...ถ้าเขาจะกัดส่วนหัวของสตอเบอรี่ไปเฉยๆ แต่ทว่าริมฝีปากของเขาดันมาแตะกับริมฝีปากของฉันขณะกัดลูกสตอเบอรี่นี่สิ กรี๊ดดดดดดด!!!

...First Kiss ของฉ๊านนน~!!! TT[]TT