- Long ago - คอนเฟิร์มอีกที...ว่านายคนนี้น่ะแฟนฉัน!

ลำดับตอนที่ #8 : - 07 - เริ่มต้นการถูกบังคับ

- 07 -

เริ่มต้นการถูกบังคับ

มาแค่คำสั่งแรกก็เล่นเอาอยากถอนตัวเสียแล้ว ฆ่ากันให้ตายยังดีกว่าไหม เพียงแค่คิดมันก็น่าขนลุกแล้วค่ะท่านผู้ชม TT^TT

“ยังไม่เข้าใจอีกหรอ”

“เข้าใจ! แต่นายเป็นผู้ชาย (หล่อเหลา มากการศึกษา และฐานะดี)”

            “ผู้ชายแล้วยังไง”

            “นายก็จะจีบง่ายมากๆ ยังไงล่ะ ไม่เห็นต้องให้ฉันช่วยเลย แค่นายกระดิกนิ้วเรียก ผู้หญิงมากมายก็กรูมาเป็นโขยงแล้ว” ฉันพยายามพูดเกลี้ยกล่อม

“อ้อ ถ้าเรื่องนั้นฉันรู้ตัวเองดีแล้วล่ะ”

“=[]=” พกความมั่นใจมาเต็มเลยทีเดียว

“แต่ที่ฉันจะให้เธอช่วยคือการไปตีสนิทเพื่อนำเอาข้อมูลต่างๆ มารายงานฉันภายในเวลาที่ฉันกำหนด”

“เวลากำหนด?! นายอย่ามาล้อกันเล่นนะ!” ฉันรีบแย้งขึ้นเพื่อเรียกร้องความยุติธรรม T^T

“ฉันพูดจริง”

“แต่ฉันไม่ใช่ทาสนายสักหน่อยนี่!”

“งั้นไม่เป็นไร คิดซะว่าสัญญานี้ไม่มีในโลกละกัน” ว่าแล้วเขาก็ลุกขึ้นเตรียมเดินหนี

“เฮ้ย! แล้วนายจะเอาเรื่องฉันไปบอกทุกคนมั้ย”

“ก็คงจะเป็นแบบนั้น” ซีโอพูดพลางยักไหล่อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวใดๆ

“ว้ายยย! อย่านะ! ฉันจะทำๆๆๆ ฉันสัญญา”

“แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย ^-^” ร่างสูงพูดด้วยรอยยิ้มที่ดูกี่ครั้งก็ไม่เหมือนจะเป็นมิตรกันสักนิด

“=[]=”

“เราจะเจอกันอีกครั้งในตอนเย็นเพื่อคุยเรื่องสัญญาต่อ”

“แต่ตอนเย็นฉันไม่วะ”

“นี่คือคำสั่ง!” คำสั่งเด็ดขาดของซีโอดังขัดขึ้นก่อนฉันจะพูดจบ “แล้วนี่คือรูปของคนที่เธอต้องช่วยฉันจีบ”

เขาพูดก่อนจะวางรูปลงบนโต๊ะกระจกแก้วใสแล้วเดินจากไป ฉันรีบหยิบมันขึ้นมามองใกล้ๆ (เพราะยังไม่มีคอนแทคเลนส์ใส่) และทันทีที่ฉันเห็นรูปก็สามารถช่วยแบ่งเบาภาระไปได้เยอะเพราะคนที่ซีโอชอบคือดาวคณะหนึ่งในคนที่เรียนรอบเดียวกับฉัน เฮ้อ ดีแล้วที่ไม่ข้ามไปถึงคณะอื่นๆ T^T

16.55 น.

ไม่นานนักพระอาทิตย์ก็เริ่มตกดินไปทีละนิดๆ โดยมีฉันยืนกอดกระเป๋ามองตะวันที่เริ่มลับขอบฟ้าผ่านทางหน้าต่าง เฮ้อ...หลังจากนี้ฉันต้องมีคนคอยบงการชีวิตแล้วสินะ

“เป็นไรของแกยะ” อลิซที่กำลังก้มเก็บของถามขึ้นอย่างงุนงง

“เปล่า” ฉันตอบกลับอย่างไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ

“งั้นฉันไปดีกว่า ได้ข่าวว่าช่วงนี้แกยุ่งๆ =[]=”

“บายยย” ฉันพูดลากเสียงยาวอย่างเหนื่อยๆ ก่อนจะโบกมือลา

เมื่ออลิซไปได้สักพักฉันก็เดินออกมาจากห้อง แล้วเหมือนสวรรค์จะเข้าข้างเมื่อฉันได้พบกับ ‘เฟรชชี่’ สาวสวยที่ซีโอชอบ มีหรือที่ฉันจะปล่อยให้โอกาสหลุดมือไป ฉันรีบไปตรงไปทางร่างสูงระหงอย่างไม่รีรอ “เฟรชชี่!”

“หืม?”

“เฟรชชี่กลับยังไงจ๊ะ” ฉันถามพลางเดินไปข้างหน้าพร้อมเธอ (คิดคำถามไม่ออกแล้วจริงๆ)

“กลับแบบตอนมาแหละจ้ะ ขอตัวนะ ^^” ว่าแล้วก็เดินจากไป

“ให้ตายสิ! หยิ่งชะมัด -0-“ ฉันบ่นพึมพำอยู่ในลำคอด้วยความหมั่นไส้

“คนสวยก็ต้องมีหยิ่งบ้างเป็นธรรมดา” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง ฉันรีบหันขวับไปจ้องด้วยสายตาไม่เป็นมิตร และแล้วผู้มาเยือนก็คือซีโอนั่นเอง

“มาทำไมเนี่ย”

“คุยเรื่องสัญญาต่อ ฉันว่าเราไปคุยกันที่ร้านอาหารตรงนั้นดีกว่า ใกล้ดี” เขาพูดพลางชี้ไปยังร้านเยื้องๆ ฝั่งตรงข้ามมหาลัย

“เป็นความคิดที่ไม่เลว”

เมื่อมาถึงพวกเราก็เลือกนั่งที่มุมของร้านเพราะมันค่อนข้างไร้ซึ่งผู้คนโดยซีโอบอกว่ากลัวตนเองเป็นข่าวกับคนหน้าตาไม่สวย (ฉันหรอ?) จึงต้องจำใจนั่งในที่อุดอู้ ฉันไล่สายตาดูบนเมนูอาหารที่มีทั้งสเต็ก พาสต้า สปาเก็ตตี้ น่ากินทั้งน้านนน >_< โอะ! แต่ไม่ได้! เราต้องแสร้งเป็นคนรักสุขภาพเสียก่อน มานั่งกับผู้ชายหล่อเหลาทั้งที ขอจัดเต็ม >^<

“สลัดผลไม้แล้วก็น้ำเปล่าค่ะ” ฉันพูดยิ้มๆ

“ของผมเอาเป็นเสต็กปลาดอลลี่กับน้ำโค้กแล้วกัน”

“ครับ” พนักงานโค้งรับก่อนจะเดินหายไปหลังร้านอาหาร

“ฉันให้เวลาเธอหนึ่งอาทิตย์ในการหาข้อมูลมารายงานฉัน” ซีโอเริ่มบทสนทนาหลังจากที่นั่งเงียบมานาน

“จะบ้าหรือไง! อาทิตย์เดียวนี่นะ!”

“อืม ตกใจอะไร”

“ฉันไม่ได้สนิทกับหล่อนสักหน่อย จะไปหาข้อมูลมาจากไหน”

“ก็ต้องตีสนิทไง”

“เวลาทำจริงๆ มันไม่ง่ายเหมือนพูดหรอกนะ แล้วใช่ว่าหล่อนจะยอมคุยกับฉันด้วย หยิ่งจะตายไป” ฉันพูดพลางเบะปากเมื่อนึกถึงเฟรชชี่

“แต่ฉันสั่ง -_-+” น้ำเสียงยืนกราน คำพูดที่เด็ดขาดทำเอาฉันไปต่อไม่ถูก TT^TT

“งะงะ...งั้นไม่มีปัญหา...ช่างมันเถอะ แล้วนายพอรู้ข้อมูลอะไรเกี่ยวกับหล่อนบ้างมั้ย”

“พี่ชายของเฟรชชี่ค่อนข้างหวงน้อง ฉันรู้แค่นี้”

“อย่าพูดอะไรคลุมเครือนักสิ ฉันไม่เข้าใจ =[]=”

“ก็แบบ...พวกมาเฟียลอบฆ่าอะไรประมาณนั้นแหละ”

“เฮ้ย! แล้วทำไมฉันต้องเข้าไปเสี่ยงกับเรื่องพรรคนั้นด้วยเล่า TT[]TT”

“ลองคิดดูนะ ถ้าฉันเป็นคนเข้าไปจีบเฟรชชี่ สภาพศพฉันจะเป็นยังไง”

“นายป๊อดว่างั้นเถอะ อ่ะโด่ว ไม่แน่จริง -0-”

“อยากตายหรือไง!” ร่างสูงพูดพลางเงื้อมือขึ้นและลุกผึงขึ้นเตรียมจะชก แต่ทว่าพนักงานเดินมาเสิร์ฟอาหารก่อนเขาจึงต้องลดมือลงและนั่งที่เดิม

“ผักที่ฉันชอบทั้งนั้นเลย พอดีฉันเป็นคนรักสุขภาพน่ะ ^-^” ฉันพูดขึ้นลอยๆ

“ใคร”

“ฉันไง J”

“ใครถาม” อึก! (เสียงกลืนน้ำลาย -_-^) เป็นคำถามที่ทิ่มแทงหัวใจยิ่งนัก TT^TT

“แต่ไม่เป็นไร~ ฉันจะตอบ ^o^” ฉันพูดพลางฉีกยิ้ม

“จะว่าไป...เธอชอบกินผักนั่นจริงๆ น่ะเหรอ”

“จริงสิ อร่อยมากเลยนะ” กล่าวจบฉันก็ใช้ส้อมจิ้มมะเขือเทศราชินีขึ้นกัดด้วยใบหน้ายิ้มๆ (ทั้งๆ ที่ความจริงอยากจะอาเจียน T[]T)

“สร้างภาพ! -_-+” ตอบแบบไม่รักษาน้ำใจกันอีกแล้วนะคะ L ฉันหัวเราะฝืดๆ กลับเพราะไม่รู้จะตอบอะไรดี สักพักชายตรงหน้าฉันก็จิ้มสเต็กปลาปนซอสมายองเนสขึ้น ฉันกลืนน้ำลายไปอีกอึก ให้ตายสิ! น่ากินที่สู๊ดดด! TT^TT “น้ำลายหกแล้วนะนั่น”

“อะอะ...อะไร! ของฉันน่ากินกว่าเยอะ~!” ฉันพูดขึ้นก่อนจะรีบตักข้าวโพดเข้าปาก ร่างสูงลอบยิ้มหน่อยๆ ก่อนจะนำสเสต็กปลาเข้าปากตัวเอง ฮึ่ย! อิจฉา! (กัดฟันกรอดๆ TT^TT)

“อ้อ เกือบลืมแน่ะ ฉันฝากเอาไอ้นี่ไปให้เฟรชชี่ด้วย” ไม่พูดเปล่าซีโอยังยื่นกระดาษน้อยๆ แผ่นหนึ่งมาทางฉัน

“มันคือ...?”

“ใบเสร็จรับของน่ะ เธอต้องตื่นแต่เช้าไปที่ร้านในบัตรนั่น แล้วนำช่อดอกไม้ไปให้เฟรชชี่ทุกๆ เช้า”

“จะบ้าหรือไง! ใครจะไปขยันขนาดน๊านนนน!”

“ฉันไง -_-^”

“แล้วทำไมไม่ไปเอาเองเล่า! -_-*”

“ฉันอยากสั่งเธอให้คุ้มเสียหน่อย”

“เป็นเหตุผลที่ปัญญาอ่อนที่สุดในสามโลก”

“ฉันยึดหลักความเป็นจริง”

“พอ! ฉันขี้เกียจเถียงกับนายแล้ว”

“ดี! ฉันก็ขี้เกียจเถียงกับเธอเหมือนกัน -*-”

“=[]=” อยากจะกรี๊ดดังๆ ใส่หน้ามันจริงๆ เว้ยค่ะ TT^TT (พูดเพราะ)

ติ๊ด...ติ๊ด...

จู่ๆ เสียงเรียกเข้าแสนจะไพเราะ ทันสมัยก็ดังขึ้น ฉันควานหามันจากกระเป๋าหนังใบใหญ่ ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดู บนหน้าจอปรากฏชื่อผู้โทรเข้าว่า ‘พี่รหัสสมชาย’ เกือบลืมไปแล้วแน่ะว่ามีพี่รหัสอยู่บนโลก

“ฮัลโหล”

(หายไปไหนมา ช่วงนี้เราไม่ค่อยเจอกันเลยเนอะ...ว่าไหม)

“พอดีพาสต้ามีธุระนิดหน่อยค่ะ ไม่มีอะไรหรอก”

(แล้วตอนนี้ว่างยังล่ะ)

“เอ่อ...” ฉันลากเสียงยาว ก่อนจะมองไปยังซีโอที่จ้องฉันกลับมาเช่นกันด้วยสายตาอาฆาตแค้น “ไม่ค่อยว่างหรอกค่ะ แหะๆ”

(อ่าวเหรอ แย่จัง)

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

(ก็ไอ้แอรอนน่ะสิ มันมาขอให้ฉัน เฮ้ย! @#$%^&*!) พูดยังไม่ทันจบเสียงก็เหมือนจะหายไป

“ฮัลโหล”

(...)

“ฮัลโหล”

(แล้วเจอกันนะ)

ติ๊ด!

โอ้ล่ะหนอชีวิต ตัดสายไปแล้ว... =_=^ ฉันมองโทรศัพท์อย่างงงๆ ราวกับมองปลายสาย หลังจากนั้นก็เก็บลงในกระเป๋าใบเดิม

“แล้วฉันจะรอดูผลงาน ถ้าจะดีให้เธอถ่ายรูปเฟรชชี่ไว้เยอะๆ ด้วย ฉันจะเอาไว้ดูเป็นกำลังใจ” กล่าวจบซีโอก็วางเงินแบงค์ร้อยลงบนโต๊ะแล้วลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกจากร้าน

“นายจะไปไหนนั่น” ฉันถามขึ้นก่อนที่เขาจะหยุดเดินแล้วหันกลับมาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“กลับบ้านสิ จะไปด้วยเหรอ”

“ไม่ มี ทาง!” ฉันยืนยันด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเป็นคำตอบ >^<

“งั้นฉันไปล่ะ”

“แล้วเงินนี่ล่ะ”

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องทอนหรอก”

ได้ข่าวว่าอาหารและน้ำของนายรวมกันราคาเก้าสิบเก้าบาท... =[]= แต่ช่างมันเถอะ! ฉันควรจะคิดเรื่องชีวิตของตัวเองเสียมากกว่า พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไปเอาช่อดอกไม้ และก็ต้องถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐานว่าฉันนำช่อดอกไม้ไปให้หล่อนแล้วจริงๆ

...วันวันหนึ่งทำไมผ่านไปได้ยากเย็นขนาดนี้วะเนี่ย!!!