ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Love massy:impossible
impossible
เฮ้อ~ หลังจากที่พอร์ตพาฉันมาส่งที่บ้านฉันก็หยุดคิดสิ่งที่พอร์ตพูดไม่ได้เลยจริงๆนะ ให้ลองทบทวนอย่างนั้นเหรอ
แล้วฉันจะทำยังไงล่ะเนี่ย ให้ลองถามตัวเองว่ารักเขาไหมอย่างนั้นเนี่ยนะ มันยากจะตายไปแล้วถ้าคำตอบมันเกิดว่าใช่ล่ะ...ฉันจะทำยังไงดี
Rrrr Rrrr Rrrr
“ฮัลโหล”ฉันกดรับสายหลังจากที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“เธอ...อยู่คนเดียวรึเปล่า”เสียงคุ้นๆจัง...เคย์อย่างนั้นเหรอ
“อืม อยู่คนเดียวสิจะให้ฉันอยู่กับใครล่ะ”อ่า กะว่าจะพูดธรรมดาแล้วน้า แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะกดเขานี่นา
“ฉัน...อาจไม่อยู่สักพัก”นาย...จะไปไหนอีกแล้วเหรอ
“จะไปไหนเหรอ”
“ฉัน...”//“พี่เคย์~” ระหว่างที่เคย์กำลังพูดก็มีเสียงอีกหนึ่งเสียงดังขึ้นมาซะก่อน ฉันคงจะไม่คิดอะไรเลยถ้าเสียงนั้นไม่ใช่เสียงผู้หญิง!
“แค่นี้ก่อนนะ”
ปิ๊บ
เขาพูดก่อนจะตัดสายไป อ่าาา~ทำไมทุกๆอย่างมันถึงแย่แบบนี้นะ มันแย่จริงๆเลย...
แล้วฉันจะมัวมาเพ้ออะไรล่ะเนี่ย ออกไปหาอะไรกินดีน้าแถวๆนนนี้ไม่ค่อยมีอะไรซะด้วยสิ ไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าดีกว่า ฉันรีบเดินไปหยิบเสื้อคลุมและกระเป๋าใบเล็กๆออกมา
ตึก ตึก ตึก
ฉันเดินลงมาจากบนบ้านแล้วขับรถคันโปรดออกไปจากตัวบ้าน เฮ้อออ มันเงียบเกินไปแล้วน้า เปิดเอ็มพีสามดีกว่า ฉันเอื้อมมือไปเปิดเอ็มพีสามพอเปิดเสร็จก็มีเพลงๆนึงดังขึ้นมา เพลงๆนี้มันทำให้ฉันรู้สึกตรงกับชีวิตฉันตอนนี้จัง
อ้อมแขนมันว่างเปล่า แต่ใจฉันก็ยังเหมือนเก่า
รักเธอ รักหมดทั้งหัวใจ
เป็นแค่ที่พักใจ ฉากสุดท้ายเธอก็ต้องไป
เมื่อเธอเจอใครที่ต้องการ
แต่สิ่งที่ยังสงสัย เก็บไม่ไหวในใจฉัน
คำที่เธอเคยบอกกัน ฉันไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม
เธอเคยรักฉันจริงๆรึเปล่า แบบที่ฉันรักเธอรึเปล่า
เมื่อตอนที่เราอยู่ข้างๆกัน
แค่มีวูบหนึ่งที่เธอรู้สึกว่าเรารักกัน
ฉันจะขอจำ ไว้ทุกลมหายใจ
เป็นได้เลยทุกอย่าง
เธอกับฉันเราคงไม่ต่าง ขอเพียงให้ฉันทำเพื่อเธอ
แต่สิ่งที่ยังสงสัย เก็บไม่ไหวในใจฉัน
คำที่เธอเคยบอกกัน ฉันไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม
เธอเคยรักฉันจริงๆรึเปล่า แบบที่ฉันรักเธอรึเปล่า
เมื่อตอนที่เราอยู่ข้างๆกัน
แค่มีวูบหนึ่งที่เธอรู้สึข ว่าลึกๆเราเคยรักกัน
ฉันจะขอจำไว้ทุกลมหายใจ
เธอเคยรักฉันจริงๆรึเปล่า แบบที่ฉันรักเธอรึเปล่า
เมื่อตอนที่เราอยู่ข้างๆกัน
แค่มีวูบหนึ่งที่เธอรู้สึก ว่าลึกๆเราเคยรักกัน
ฉันจะขอจำไว้ทุกลมหายใจ ....
“ฮึก ฮือ ฮึก”แปลกดีนะ ทำไมน้ำตามันใหลล่ะ ฉันไม่ควรร้องไห้เลยนะ ไม่ควรเลย...ไม่ใช่ว่าอะไรหรอกนะ แต่...ฉันขับรถอยู่นะ!
“ฮึก!!”
โครม!!!
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“เอ่อ...พวกคุณพูดอะไรผิดกันรึเปล่าค่ะ = =;;”ฉันถามออกไปหลังจากที่ทั้งสองคนพูดประโยคแบบนั้นออกมา ฉันหลายใจขนาดคบใครสองคนเลยเหรอ = =;;;;
“นายเป็นใคร ฉันเป็นแฟนยัยนี่ต่างหากล่ะ - -+”ผู้ชายที่บอกว่าตัวเองชื่อเคย์พูดขึ้นมา
“นายต่างหากล่ะ เป็นใคร - -++”ถ้าฟังดูดีๆฉันว่าต้องได้ยินเสียง ชิ่ง!!! แน่ๆเลย - -;;
“ฉันเป็นแฟนของยัยนี่ไม่ใช่นาย!!”
“อ๋อ งั้นเหรอ ฉันก็เป็นแฟนของยัยนี่เหมือนกัน!!”อ๋า นี่มันอะไรกันเนี่ย > <!!
“ไม่มีทางเป็นแกหรอก ฉันต่างหากล่ะที่เป็นแฟนยัยนี่ ฉันยังไม่เคยเห็นแกด้วยซ้ำ”เสียงของเคย์ดูโหดมากขึ้นเรื่อยๆ
“ถ้าเป็นช่วงนั้นล่ะก็ เป็นเพราะฉันกับยัยนี่ทะเลาะกันต่างหากล่ะ ฉันไม่ได้เลิกกับเธอเลยด้วยซ้ำ!!”อ๊ะ...ปวดหัวจัง ฉันเริ่มเอามือกุมหัวตัวเอง ทำไมถึงรู้สึกแย่แบบนี้นะ ความรู้สึกเหมือนเคยถูกทำให้เสียใจทำให้ร้องไห้ ความรู้สึกบ้าๆแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไงกันนะ
“พวกนายทั้งคู่พอได้แล้ว ไม่เห็นรึไงว่าริสเขาปวดหัวไปหมดแล้วน่ะ”พอร์ตเดินเข้าไปแยกสองคนนั้นออกก่อนที่ลูกกวาดจะบอกให้ฉันนอนพัก
“ริสถ้าเธอยังนึกไม่ออกก็ไม่เป็นไรนะ ตอนนี้เธอนอนพักไปก่อนนะ”ลูกกวาดห่มผ้าให้ฉันก่อนจะยิ้มบางๆอย่างอบอุ่นมาให้ ตอนนี้ทั้งสองคนนั้นออกไปข้างนอกแล้วล่ะ ฉันปิดเปือกตาลงช้าๆพลางพยายามนึกถึงเรื่องที่ผ่านมา
.
.
.
.
.
‘ริสๆ ดูนี่สิๆ หน้าเหมือนเธอเลย ฮ่าๆๆ’เสียงของเด็กหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาพลางเอามือชี้ไปที่ตุ๊กตาหมู
‘อีตาบ้า!!’เสียงเล็กๆอีกเสียงดังขึ้นมาบ้าง ‘ฉันไม่ได้น่าเกลียดแบบนั้นน้า’เด็กสาวคิดในใจ
‘คิกคิก~ ฉันว่ามันเหมือนเธอมากเลยนะ’เด็กหนุ่มยังคงล้อไม่หยุด
‘บู้!~’เด็กสาวทำปากจู๋แล้วร้องออกมา เด็กหนุ่มที่อยู่ข้างๆเห็นแบบนั้นก็รีบไปอ้อนประจบทันที
‘โอ๋ๆ ริสจ๋า อย่างอนยูจิเลยน้า *O*’เด็กหนุ่มที่มีนามว่ายูจิเลยขึ้นพร้อมทำตาหวานๆส่งไปให้
‘เชอะ!! อย่ามาง้อซะให้ยากเลย -^-’
‘โถๆ เพราะรักหรอกน้าถึงได้หยอกแบบนี้อ่า *O*’
‘O///O อีตาบ้า ใครเค้าให้พูดกันตรงๆแบบนี้เล่า’เด็กสาวยิ้มเขินๆพลางเอามือไปตีที่หลังของคนข้างกายเบาๆ
‘เพราะรักมากไงล่ะ...ยูรักริสนะ J’แล้วเด็กหนุ่มก็ก้มลงหอมแก้มของเด็กสาวเบาๆ เด็กสาวเขินจนวิ่งไล่ตีเด็กหนุ่มพลางหัวเราะคิกคักกันไปด้วย...
.
.
.
หลังจากที่ฉากนั้นจบไปก็ฉายไปยังอีกฉากนึง ฉากๆนี้กลับเป็นผู้ชายอีกคนหนึ่งซะอย่างนั้น
‘นี่ๆเคย์ ฉันอยากได้สร้อยคออันนั้นอ่า’หญิงสาวร่างเล็กท่าทางร่าเริงสดใสหันไปทางชายหนุ่มมาดนิ่งที่กำลังทำหน้าซังกะตายอยู่ -_-
‘หิว’ชายหนุ่มไม่ฟังที่หญิงสาวบ่นเลยซักนิด -_-;;
‘อยากได้ๆอ่า ><’
‘ริส!’
‘จะเอาๆ > <’
‘ริส!!’
‘จะ...’
‘เออๆ เดี๋ยวไปซื้อให้’เขาพูดอย่างหงุดหงิดแต่ก็เดินเข้าไปซื้อออกมาให้ ไม่นานเกินรอชายหนุ่มก็ออกมาพร้อมสร้อยรูปหัวใจ
‘อ่ะ..เอาไปสิ’ชายหนุ่มส่งสร้อยในมือไปให้
‘ฉันไม่มีตาหลังน้า จะมองยังไงเล่า’หญิงสาวแกล้งทำเป็นโวยวาย ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆแต่ก็เอื้อมมือไปใส่สร้อยให้
ตอนนี้หน้าของทั้งคู่อยู่ใกล้กันมากๆ อีกแค่เพียวไม่กี่เซนเท่านั้น คนรอบข้างต่างมองทั้งคู่ด้วยสายตาอิจฉา
‘ไปได้ยัง’ชายหนุ่มหันไปถามหญิงสาวที่ยืนหน้าแดงอยู่ข้างๆ ‘เขามันบ้าชะมัด O///O’ หญิงสาวเดินตามไปพลางคิดในใจ
.
.
.
ภาพตัดไปเป็นฉากสุดท้าย
‘ฮึกๆฮือๆ’หญิงสาวร่างเล็กนั่งสั่นๆอยู่ใต้ต้นใหญ่ เธอกำลังร้องไห้แข่งกับสายฝนที่แทกระหน่ำลงมา
‘ไม่เป็นไรนะ’ชายหนุ่มหน้าตาดีที่นั่งอยู่ข้างๆถามพลางเอามือไปวางไว้บนศีรษะแล้วลูบเบาๆเป็นการปลอบ
‘ฮึกๆฮือๆ ทำไมล่ะพอร์ต ทำไมล่ะ ทำไมเค้าต้องทำแบบนั้นด้วย’
‘มันคงมีเหตุผลล่ะนะริส’
‘ฉันไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจจริงๆ ฮือออ’
‘เธอเคยได้ยินเรื่องๆนึงไหม’
‘…’
‘ไม่รู้หรอกนะว่าริสจะเคยฟังมันไหม แต่พอร์ตจะเล่าให้ฟังนะ’
‘อือ’หญิงสาวไม่พูดอะไรมากเพียงแค่พยักหน้าเบาๆ
‘เรื่องมีอยู่ว่า ครั้งนึงเคยมีหญิงสาวหน้าตาดีมากๆอยู่คนหนึ่ง หญิงสาวคนนั้นเป็นที่รักของทุกๆคน ใครอยู่ใกล้ก็ต้องตกหลุมรักไปหมด’
‘…’
‘แต่กลับมีเพียงคนๆเดียวที่ไม่เคยมองเธอเลย แล้วมันตลกไหมล่ะที่ผู้หญิงคนนั้นดันตกหลุมรักชายหนุ่มคนนั้นแค่เพียงคนเดียวน่ะ’
‘…’
‘มีชายหนุ่ม เจ้าชาย พระราชา มากมายที่มาขอหญิงสาวคนนั้นแต่งงาน แต่เธอก็ปฎิเศษทุกๆคน’
‘…’
‘วันหนึ่งหญิงสาวกำลังเดินเข้าไปเก็บผลไม้ในป่าก็ได้พบกับชายหนุ่มคนนั้นอีกครั้ง เธอดีใจมากรีบวิ่งเข้าไปหาชายหนุ่มคนนั้น’
‘…’
‘แต่ชายหนุ่มคนนั้นกลับไม่สนใจใยดีเธอเลย เขากลับว่าเธอกลับว่าเป็นผู้หญิงมักมาก หญิงสาวร้องไห้เสียใจอย่างหนัก ไม่กินข้าวไม่กินน้ำ’
‘…’
‘แต่พอเวลาผ่านไปหญิงสาวก็ตัดใจได้ถึงแม้มันจะต้องใช้เวลามากหน่อย ถึงแม้มันจะยากมากก็ตาม หลังจากนั้นเธอเปลี่ยนตัวเองใหม่ทั้งหมด จากที่เคยเศร้าสร้อยก็กลับมายิ้มอีกครั้ง เธอไม่เคยรู้เลยๆว่าความจริงแล้วผู้ชายคนนั้นน่ะ...คือคนที่รักเธอที่สุด’
‘…’
‘เพราะที่เค้าแสดงท่าทางแบบนั้นเพราะเขาเขินเขาแสดงออกไม่เป็นต่างหากล่ะ ไม่ใช่เพราะรังเกียจแต่เพราะความไม่กล้าของตัวเอง’
‘…’
‘ริส อย่าเชื่ออะไรอย่างที่เราเห็นเลยนะ บางทีเธออาจจะเป็นแบบในหญิงสาวในนิทานที่ฉันเล่าให้ฟังก็ได้ เธอเข้าใจไหม’
‘ฉัน...เข้าใจ’
‘ดีแล้ว ^^’
‘แต่ฉัน...ไม่มั่นใจมากกว่า’
‘อีกไม่นานหรอก เชื่อฉันสิ อีกไม่นานหรอกอีกไม่นานเธอต้องมั่นใจแน่’
.
.
.
แล้วฉากสุดท้ายก็จบลง...
---------------------------------------------------------------
อ๊ายยย ค้างไหมคะ
อยากจะบอกว่าพอเปิดเทอมปั๊บคนอ่านลดฮวบเลยทันที T^T
เค้าก็เข้าใจอ่ะนะเพราะต้องเรียนหนักใช่ไหมล่ะ เค้าก็หนักนะ -^-
บ่นๆไปเรื่อยอ่ะ ช่วงต่อไปตัวละครปริศนาจะออกแล้วนะจ๊ะ
ส่วนริสเธอจะเป็นยังไงหว่า ติดตามเนอะ คิกๆ
เอาล่ะสิ!!
คราวนี้อีตามนุษย์หน้านิ่งคงนิ่งไม่ไหวแล้วล่ะ
ก็คู่แข่งเล่นหล่อซะขนาดนี้นี่นะ หายไปนานรีดเดอร์ที่รักหายรึยังจ๊ะ TT
อย่างพึ่งทิ้งเค้าน้า เค้ายุ่งจริงอ่ะ TOT
อ๊ายยยย
ดีทั้งสามคนเลย ริสจะเลือกใครล่ะเนี่ย
หนุ่มน่ารัก หนุ่มหน้านิ่ง หนุ่มผู้ใหญ่
งั้นรีดเดอร์มาเลือกให้ริสหน่อยดีกว่าค่ะ ^^
:) Shalunla
ความคิดเห็น