Nostalgia Talk คุยเฟื่องเรื่องวันวาน ?

ลำดับตอนที่ #8 : อยู่กับคนที่ไม่ต้องพยายามเราจะไม่เหนื่อย

อยู่กับคนที่เราไม่ต้องฝืนตัวเอง หรือการอยู่กับคนที่เราไม่ต้องพยายามมากเกินไป เราจะไม่เหนื่อย และดีกว่าการบังคับตัวเองหรือพยายามมากเกินไป ทำให้ดูล้นเกินไป มันไม่ได้ดีทั้งกับตัวเองและคนที่เราตั้งใจพยายามฝืนตัวเองมากจนเกินไปเพื่อเขา

น้องสาวผมบอกว่าพ่อเคยสอนว่า เราควรให้เมื่อจำเป็น ให้ในสิ่งที่ต้องการให้จริงๆ ไม่ใช่ให้ไปพร่ำเพรื่อเพราะการทำแบบนั้นคนที่ได้รับจะมองว่าเราต้องให้ กลายเป็นหน้าที่ เขามองว่าเขาต้องได้รับ และเมื่อเราให้ไม่ได้ มันจะเป็นความผิดปกติ

ถ้าหากผมได้เอาเรื่องนี้มาคิดและปรับใช้กับตัวเองแต่แรก ผมเองอาจจะดีกว่านี้ อยู่เป็นมากกว่านี้ บังคับใจตัวเองได้ดีกว่านี้ แต่ผมเป็นคนประเภท อยู่ๆ บางทีก็อยากให้ อยากทำอะไรพิเศษๆ ให้กับใครสักคนที่ผมอยากให้ และนั่นทำให้มันดูไม่เข้าท่า สุดท้ายผลเสียก็เกิดกับตัวเขาและตัวผมเองด้วย

นั่นหมายถึงมายเซ็ทที่ล้มเหลว การไม่ไตร่ตรองผลลัพธ์ที่ตามมา ทั้งที่จริงๆ ตามหลักแล้ว รูปแบบหรือแนวทางมันก็น่าจะดี แต่ถ้าจัดการน้ำหนักของการให้ไม่เหมาะสม พอสะสมไปเรื่อยๆ มันก็อาจจะไม่ดี นั่นคือสิ่งที่หลายคน รวมถึงผมเองก็มักจะมองข้ามไป 

ดังนั้น ย้อนไปที่คำกล่าวแรก การที่ไม่ต้องดิ้นรนหรือพยายามอะไรจนเกินไป ย่อมดีกว่า อย่างน้อยความคาดหวังก็จะไม่ถูกทำลาย หรืออย่างน้อยเราเองก็ไม่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องทุกข์ใจ ไม่ว่าจะทางตรงหรือทางอ้อมจากการที่เราพยายามทำอะไรเกินตัวหรือมากเกินไป แม้จะมีการโค้ชชิ่งบ่อยๆ ให้คิดหัดฝันหรือคิดเป้าหมายเกินตัว แต่นั่นเป็นคนละประเด็นกับสิ่งที่ผมกำลังพูดนะ 

มาถึงตรงนี้ ขอบอกตัวเองดังๆ อีกครั้งว่า หากรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรแบบพยายามมากไป ฝืนตัวเอง (ดัดจริต) ทำในสิ่งที่คิดว่าน่าจะดีกว่าที่เป็นไปตามปกติ ให้หยุดทบทวนดีๆ ก่อน อุปมาเหมือนบอนไซหรือไม้ดัดอาจจะเป็นสิ่งที่ถูกใจคนกลุ่มหนึ่ง แต่มันก็อาจเป็นสิ่งที่ไม่ได้ทำให้คนอีกกลุ่มหนึ่งประทับใจ ในทางกลับกัน ต้นไม้ตามธรรมชาติทั่วไปที่มีอัตลักษณ์ของมันเองก็อาจจะไปเตะตาหรือทำให้ใครสักคนชอบด้วยคุณค่าของตัวมันเองต่างหาก ซึ่งคนที่ชอบก็ชอบเพราะคุณค่าในตัวของสิ่งนั้นตั้งแต่แรก และนั่นเป็นสิ่งที่ไม่ต้องฝืนอะไรเลย