คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Trap xxx 5 ::: Funeral Fourth
Trap xxx 6
Funeral Fourth.
<<ศพที่สี่>>
Talk:: Kim minsoek
ผมเดินเข้าไปห้องคยองซูเพื่อตามหาพวกที่ซ่อน กลิ่นแปลกๆก็ลอยมาเตะจมูกทันที มันคล้ายกับอะไรซักอย่างที่..กำลังเน่า...ผมเดินตามกลิ่นไปเรื่อยๆจนมาถึงเตียงของคยองซูที่มีอี้ซิงนอนหลับอยู่
ผมรีบวิ่งไปหาอี้ซิงด้วยความดีใจ แต่ไหนคริสบอกว่าอี้ซิงกลับบ้านแล้วไง?
ผมไล่สำรวจคนที่กำลังหลับอยู่อย่างถือวิสาสะ เนื้อตัวที่เคยขาวเนียนใสของอี้ซิงในตอนนี้มันเต็มไปด้วยผ้าพันแผล ใบหน้าของเขาก็เช่นกัน...นี่เขาไปทำอะไรมา?
"อี้ซิง!!! "
ผมตะโกนเรียกเพื่อนชาวจีนที่นอนอยู่ มือผมก็ไปสัมผัสโดนแขนเขาเบาๆ มันเย็นมาก...จนผิดสังเกต...ตามเนื้อตัวของเขามันเริ่มแปลกๆ
"อี้ซิง..นาย.."
กลิ่นเหม็นเน่าโชยมาอีกครั้งพร้อมกับสายลมที่เย็นยะเยือกพัดผ่านตัวผม ทั้งๆที่หน้าต่างทุกบานปิดสนิท แอร์ก็ไม่ได้เปิด..แล้วลมมันมาจากไหนกัน ผมหันซ้ายหันขวาเริ่มมองไปรอบๆห้องก็ไม่พบสิ่งที่ผิดปกติไป...ยกเว้นแต่คนที่กำลังนอนอยู่ตรงนี้เท่านั้น
"เหม็นอะไรว่ะ.."
ผมถอยเท้าออกไปเพื่อเตรียมตัวที่จะเดินออกไปจากห้อง แต่ก็ยกมือขึ้นมาปิดจมูกก่อนเพราะกลิ่นของมันเริ่มจะแรงเข้าไปอีกแล้ว แต่ยิ่งปิดจมูกของตัวเองเท่าไรก็ยิ่งเหม็นเข้าไปอีก ผมค่อยๆถอนมือออกมาแล้วแบมือดู น้ำเหลืองเปรอะเต็มมือผมไปหมด!!
ผมค่อยๆหันกลับไปมองอี้ซิงอีกครั้งอย่างช้าๆ เลือดสีแดงเข้มค่อยๆซึมออกมาจากผ้าพันแผลที่พันใบหน้าและดวงตาเอาไว้ เลือดไหลหยดลงบนพื้นจนเกิดเสียงหยดน้ำสยองอย่างที่ในหนังสยองชอบทำกัน!!!ผมรู้สึกว่าขาของตัวเองนั้นได้หายไปแล้วเพราะล้มพับไปกองกับพื้นทันทีที่เห็นภาพสยองตรงหน้า แต่สายตาก็ยังคงมองต่อไปราวกับมันค้างอยู่อย่างนั้น ราวกับมีคนบังคับให้มองมัน
อี้ซิงค่อยๆยันตัวลุกจากที่นอนโดยที่นอนทั้งสองข้างไม่ได้แตะเตียงนอน เสียงกระดูกดั่งลั่นเวลาที่เขาขยับตัว จนสุดท้ายเขาก็นั่งแน่นิ่งไม่ขยับ ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกที่เขาไม่มองมาที่ผมก่อนที่จะรู้ตัวว่าผมคิดผิด ใบหน้าที่เคยหล่อเหล่าที่บัดนี้มีแต่ผ้าพันแผลกับหยดเลือดและน้ำเหลืองกำลังหันมาหาผมอย่างรวดเร็ว!!!
แกร๊ก!!!
เสียงกระดูกคอดังลั่นห้องเมื่ออี้ซิงหันหน้ามาหาผม ผมยิ่งถอยตัวเข้าหาผนังเข้าไปอีกเมื่อมือเรียวของเขากำลังยกขึ้นมาแล้วแทงเข้าไปในดวงตาของเขาเอง ริมฝีปากก็ร้องดังลั่นอย่างเจ็บปวดเมื่อมือของตัวเองกำลังควักลูกตาออกมา ผมยกมือปิดหูตัวเองทันที มันฟังดูแล้วโคตรจะโหยหวนและสยองเขากรีดร้องเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเงียบไป ผมจึงค่อยๆถอนมืออกมาจากใบหูที่ปิดไว้ แล้วมองไปที่เขา
อี้ซิงส่งยิ้มด้วยใบหน้าบิดเบี้ยวที่เต็มไปด้วยเลือดมาให้ผม ก่อนจะชูลูกตาที่เขาควักเขาเสร็จแล้ว...
....แล้ว...
....โยนมาหาผม!!
"อ๊ากกกก"
ผมหวีดร้องด้วยความกลัวหลับตาปี๋เพื่อหนีภาพตรงหน้าที่นัยน์ตาของเขาจ้องมาที่ผมอย่างกับว่าเขาใช้ตาที่ควักออกมาแล้วมองมาที่ผมจริงๆ ผมแขนขึ้นมาบังหน้าโดยอัตโนมัติตามสัญชาตญาณในตัวก่อนจะรู้สึกว่ามีก้อนอะไรกลมๆมากระทบที่แขนของผมก่อนจะกระเด็นออกไป ให้ตาย!! ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ามันคือดวงตาของเขาแน่นอน!!!
สักพักผมก็ค่อยๆลดแขนที่ปิดหน้าตัวเองออกก่อนจะมองไปที่เตียงที่อี้ซิงเคยนอนอยู่แต่ตอนนี้กลับว่างเปล่าไร้ซึ่งร่างของเขามีแค่คราบเลือดกับน้ำเหลืองที่เกรอะกรังอยู่แต่แค่นี้มันก็ทำให้ผมไม่กล้าที่จะหันไปทางไหนแล้วล่ะ
ผมนั่งนิ่งไปสักพักแล้วพยายามรวบรวมสติที่มันกระเจิงหายไปให้กลับเข้ามา ตอนนี้สภาพผมของผมคงตั้งชันแข่งกับขนแขนที่กำลังลุกอยู่แล้วล่ะ
เพราะผมรู้สึกลึกๆว่าเขากำลังมองผมอยู่...ทางด้านใดด้านหนึ่งในห้องนี้
พรึ่บ!!
เงาดำผ่านทางซ้ายของผมทำให้ผมหันตามอย่างหวาดระแวงทันทีแต่ก็ไม่มีอะไร
ฮู้ววว ตายฝาดละมั้งเรา
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก มือของผมก็เช็ดเหงื่ออย่างลวกๆ ก่อนจะหันกลับมาเจอกับ....!!!
...ใบหน้าที่เน่าเฟะของอี้ซิงที่เปื้อนเลือด กองทัพหนอนก็กำลังชอนไชไปทั่วใบหน้า อี้ซิงจ้องหน้าผมในระยะประชิดจนผมมองทะลุดวงตาโบ๋ๆของเขาเข้าเห็นเส้นเลือดและหัวสมองของได้!!!
"อ๊ากกกกก!!!!!"
"เฮือก!!!"
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากความฝันอันโหดร้าย เสียงลมหายใจหอบดังลั่นห้องนอนของผม ผมหันมองซ้ายขวาอย่างรวดเร็ว
ไม่มี...
ผมยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อออกอย่างโล่งใจที่มันเป็นแค่ความฝัน...ที่โคตรจะสยอง... ภาพใบหน้าที่ไร้ลูกตาของอี้ซิง กองทัพหนอนที่ชอนไชเนื้อเน่าๆนั้น ไหลจะเลือดอันมากมายที่ไหนออกมาจากตัวมันก็ยังคงหลอกหลอนผม...
แต่ที่ผมสงสัยคือใครฆ่าเขากันแน่...คริสหรอ?... ตอนนี้ผมไม่สามารถไว้ใจใครได้จริงๆเลยสักคนตั้งแต่มีข้อความแรกส่งมาว่าอี้ซิงตายแล้ว
ตอนแรกที่เจอกับข้อความเลือดในห้องน้ำนั่นผมคิดว่ามีคนอำผมเล่น แต่ก็จนกระทั่งว่าคนๆนั้นส่งข้อความมาบอกว่าอี้ซิงตายแล้วได้ทั้งๆที่มือถือของผมไม่มีคลื่นได้ผมก็เริ่มระแวงขึ้นมาแล้ว
ผมเคยถามเปรยๆถามจงแดเรื่องนี้อยู่ แต่เขาบอกว่าไร้สาระเขาไม่ได้รับข้อความเลือดหรือข้อความมือถือเลยนั่นทำให้ผมเงียบไป เพราะถ้าไปถามจากคนอื่นผมอาจโดนฆ่าก่อนก็เป็นได้ เพราะขนาดตัวของผมกับพวกที่เหลือก็ต่างกันมาก อันที่จริงผมต้องใช้หัวสมองสักนิดเพื่อคิดถึงว่าจะฆ่าพวกเขายังไงดี ก่อนที่พวกเขาจะฆ่าผมได้!!!
ติ๊ด
ผมสะดุ้งเมื่อมีเสียงเมจเสจเข้ามาอีกครั้งในเวลาใกล้ๆกันจากเมจเสจที่คนๆนั้นส่งมาบอกว่าเทาตายแล้ว ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูอย่างหวาดหวั่น...คราวนี้ต่างจากที่แล้วมา...ผมรู้สึกว่าใจมันโหวงเหวงเหมือนกับมีลางไม่ดีเกิดขึ้นแล้ว ใครกันที่เป็นรายล่าสุด
จงแด…? อยู่ๆชื่อเพื่อนรักของผมก็ลอยเข้ามาในหัว
ไม่นะหวังว่าคงไม่ใช่....
ผมทัชไปปล่อยล็อกหน้าจอมือถือ เลื่อนดูข้อความที่คนคนนั้นส่งมา
...แต่ดูเหมือนคำขอของผมจะไม่เคยเป็นจริงสักครั้ง
ทันทีที่ผมเห็นรายชื่อศพล่าสุด เรี่ยวแรงทั้งหมดของผมก็หายไปอย่างรวดเร็ว ผมปล่อยมือถือให้หล่นไปบนเตียง ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวจมูกของผมก็เหมือนกัน
ผมภาวนาให้รายชื่อที่ผมเห็นเมื่อกี้เป็นของคนอื่นแต่รายชื่อมันก็ยังคงชัดเจนเหมือนเดิม...
คิม จงแด...
เขาตายแล้ว...
คิม จงแด...!!!.
เขาตายไปแล้ว..!!!
"นี่มันเรื่องเหี้.ยไรว่ะ!!!!"
ผมสบถคำหยาบออกมา มือก็ทึ้งผมตัวเองไปมา น้ำตาลูกผู้ชายค่อยๆไหลออกมาเมื่อรู้ว่าเพื่อนรักของตัวเองตายไปแล้ว
"ฮึก!! จงแด!!! ฮือๆ ไม่จริงใช่มั้ย ฮือๆ"
ผมปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย มือก็กำมือถือไว้แน่น หัวสมองก็คิดไปต่างๆนาๆว่าจงแดตายยังไง ใครฆ่าเขา อีกย่างเขาไม่รู้เรื่องพวกนี้ ผมปกป้องเขาไว้ไม่ได้
"ฮึก!! ใครฆ่านาย!!! ฉันจะฆ่ามันคืนให้เอง!!!"
ผมพูดกับตัวเองอย่างหนักแน่นและแน่วแน่ ผมปาดหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอออกจนหมด ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ผมเดินไปรอบๆบ้านก็ว่างเปล่าเพราะว่าเรากำลังเล่นเกมส์กันอยู่ อันที่จริงผมไม่ควรออกมาจากที่ซ่อนเลยด้วยซ้ำ แต่เพราะอะไรก็ไม่รู้ทำให้ผมมาหยุดตรงที่ห้องโถงใหญ่ที่ตอนนี้มันว่างเปล่าไม่มีใครซักคนที่อยู่ตรงนี้ มีเพียงเสียงพัดลมแขวนใบใหญ่ที่เปิดทิ้งไว้
ผมเดินไปหยุดตรงกลางของห้องโถงก่อนจะหันซ้ายขวาหาเพื่อนๆแต่ก็ไม่มีใครซักคนเลยจริงๆทั้งๆที่บางที่พวกที่หาน่าจะป้วนเปี้ยนอยู่ข้างนอกนี่
พรึ่บๆๆๆๆ
เสียงใบพัดยังคงดังต่อเนื่องอยู่บนหัวของผมแต่มันก็ยังคงดังแบบแปลกอยู่ดี ผมกำลังจะเงยหน้าขึ้นแต่ก็มีคนเรียกผมไว้ก่อน
“โป้ง!! เจอแล้วววววว มินซอก!!”
เป็นลู่หานนั่นเองที่เรียกผมไว้เสียงใสนั่นอาจจะทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นได้ถ้ายังไม่รู้ว่าจงแดตายแล้ว ผมแค่นยิ้มไปให้อีกคนที่ยืนอยู่ระเบียงชั้นสอง
“ทำไมออกมายืนอย่างนี้ล่ะ?”
ลู่หานตะโดนถามฝ่ากับเสียงพัดลมที่เริ่มดังขึ้นมา เขายืนนิ่งอยู่บนนั้นแต่ก็ยังคงถามผมไม่หยุดราวกับไม่อยากให้ผมเดินไปไหนอย่างไงอย่างนั้น
“ไปเข้าห้องน้ำน่ะ” ผมตอบไปงั้นๆก่อนจะเดินออกมาแต่เสียงของลู่หานก็ทำให้ผมหยุดชะงักก่อน
“โกหกอีกแล้วนะมินซอก”
“หมายความว่าไง?”
“ตามนั้น...ห้องนายก็มีห้องน้ำแล้วจะออกมาทำไม?”
ห้องผม...ทำไมเขารู้ว่าผมอยู่ในห้อง? แล้วทำไมเขาไม่ไปหาผมตั้งแต่ผมอยู่ในห้องนั้น? อ้อ ผมคิดว่าผมรู้แล้วล่ะ หึ
“นายต่างหากที่โกหกลู่หาน...”
“ฉันไม่ได้โกหก...”
“ทุกอย่างนายทำน่ะ...มันโกหกทั้งนั้นล่ะ ฉันล่ะเสียใจแทนเซฮุนจริงๆเลยที่มาคบกับคนอย่างนาย”
ผมแค่นยิ้มไปให้อีกคนพลางส่งสายตาเหยียดหยามไปให้ ผมรู้ล่ะจะฆ่าใครดี...
“ก็แล้วแต่อ่ะนะมินซอก เพราะเดียวนายก็จะตายแล้ว ไปพูดกับเซฮุนไม่ได้แล้วล่ะ ฮึ”
“หมายความว่าไง?”
“ข้างบน...โชคดีนะ ฮึ”
ลู่หานส่งยิ้มเย็นๆมาให้ผมทันทีที่พูดจบ เสียงของพัดลมมันยังคงหมุนอย่างรุนแรงจนเกิดเสียงไปทั่วห้อง เสียงที่ไม่ใช่เสียงใบพัดที่พัดเอาลม.. มันเป็นเสียงของน็อตที่ดังเอี๊ยดอาดแทน.. ผมเงยหน้าขึ้นไปดู..
พระเจ้า!! พัดลมตัวสวยที่คราวก่อนผมมองมันว่าสวยงามตอนนี้เป็นแค่ซากพัดลม!!!
ป๊อก!!
"โอ้ย!!" ผมอุทานร้องเมื่อจู่ๆอะไรบางอย่างก็ตกมาใส่หัว
ผมก้มลงไปเก็บพิจารณาดู..มันคือน็อต.. ผมเงยหน้าขึ้นไปอีกครั้งก่อนจะร้องออกมาอย่างตกใจ และนั่นก็เป็นคำสุดท้ายที่ผมได้พูดฉกมาก่อนที่ผมจะจากโลกนี้ไป...ตลอดกาล...!!!
"เหี้.ย!!!”
พัดลมตัวใหญ่ร่วงหล่นลงมาอย่างรวดเร็วเมื่อน็อตตัวสุดท้ายหล่นมาแล้ว
ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ
เสียงใบพัดดังน่ากลัวอยู่บนหัวของผมซึ่งอีกไม่นานมันก็คงจะมาบั่นคอผมเสียแล้ว
ผมหลับตาอยางรู้ชะตากรรมต่อไปของตัวเอง
จงแด...ขอโทษที่แก้แค้นให้ไม่ได้..แต่ฉันกำลังจะไปหานายนะ...
ทันใดนั้นผมก็รู้สึกถึงสายลมอุ่นๆที่มาโอบกอดผมเอาไว้...
มารับฉันแล้วหรอจงแด...
End Talk:: kim minseok
ฉัวะ!!!!
เสียงใบพัดใหญ่ปะทะกับคอของมินซอกทันที่ตกลงมา หัวเล็กๆกลิ้งหลุดจากบ่าทันทีที่ใบพัดของพัดลมสัมผัสก่อนที่ใบพัดของพัดลมนะบั่นไปตามร่างกายของมินซอก รยางค์ของร่างเล็กกระเด็นไปทั่วทุกมุมของห้องโถง หยาดเลือดสีแดงก็สาดกระเซ็นไปทั่วเช่นกัน!!
ใบพัดก็ยังคงทำหน้าที่ของมัน สับร่างเล็กจนแทบจะหาชิ้นส่วนมาต่อกันไม่ได้ ก่อนที่จะหยุดการหมุนเมื่อมันปักลงไปในพื้นหินอ่อนของบ้าน...
ติ๊ด
To You …
โอ๊ะ!! เป็นการฆ่าที่สยองมาที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา!!
นายมันร้ายกาจ อู๋ อี้ฟาน!!!
เหลืออีก 9 คน...
ขอให้พระเจ้าคุ้มครองนายก็แล้วกัน!!
xxx-xxx-xxxx
“ทำได้ดีนี่ ลู่หาน”
เสียงเย็นมาพร้อมกับสัมผัสที่บ่าทำเอาร่างเล็กสะดุ้งขึ้นก่อนค่อยๆหันไปหาอีกคนที่ยืนซ้อนหลังก่อนจะหันไปดูพื้นห้องโถงที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดของมินซอก
“คริส...”
เสียงหวานเรียกอีกคนอย่างแผ่วเบา อันที่จริงเขาเป็นคนเจออู๋อี้ฟานก่อนใครๆเลยแต่ดูเหมือนว่าทางอู้อี้ฟานต่างหากล่ะที่อยากเจอกับเขาเองต่างหาก
“ไปกับฉัน...”
“แล้วเซฮุนล่ะ...”
“รักฉันไม่ใช่หรอ? หืม...”
“แต่ฉันก็รักเซฮุน...”
“เอาน่า...ช่วยฉันก่อน เดี๋ยวฉันให้รางวัลเป็นการที่ไม่ฆ่าเซฮุนก็ได้”
“ก็ได้...”
“นายมันโกหกหลอกลวงเหมือนที่มินซอกบอกเลยนะ คนสวย”
มือหนาช้อนคางมนให้ขึ้นมาสบสายตาก่อนจะทาบริมฝีปากหนาลงไปที่ริมฝีปากบาง บดขยี้อย่างเอาแต่ใจเหมือนเฉกเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา ลิ้นร้อนพยายามดันเข้าไปในโพรงปากเพื่อตักตวงความหอมหวานจากคนตรงหน้า
“เดี๋ยว..คริส”
มือเล็กดันอกแกร่งให้ออกไปพลางมองไปรอบๆอย่างหวาดระแหวง กลัวว่าจะมีใครเข้ามาเห็น... ใครที่เป็น..
โอเซฮุน…
“เป็นชานยอลให้ฉันนะลู่หาน…”
“อื้อ..คริส”
…TO BE CONTINUED…
Trap XXX
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
เอ๊ะ ยังไงแล้ววววว
เฮียขอให้พี่ลู่เป็นตัวแทนของชานยอลลลล
พี่ลู่ก็ยอมม ร้ายกาจจจ ตอนหน้าเอ็นซี? ฮ่าๆๆๆ
:) Shalunla
ความคิดเห็น