[EXO] TAOBAEK .. It's feeling

ลำดับตอนที่ #6 : {SF} Boy Scout 2

Boy Scout 2

(PG-15)

            “เอ้าเฮ้ย ตื่นกันได้แล้ว!”

เสียงกระหน่ำเคาะประตูหน้าที่พักอย่างฮาร์ดคอร์เหมือนพ่อเป็นนักกลองบวกกับเสียงทุ้มๆโหดๆที่ตะโกนเข้ามาปลุกให้โอเซฮุนสะดุ้งตื่นขึ้นมาในเวลาตีห้าครึ่งก่อนที่คนตัวผอมสูงจะขยับห่อผ้าห่มคลุมกายแล้วค่อยลุกขึ้นนั่งเพราะอากาศบนเขาที่หนาวเย็นสุดจิต หลังจากพอจะปรับตัวได้แล้วก็ใช้ปลายเท้าเขี่ยสะกิดเท้าเพื่อนตัวเล็กที่นอนขดกอดตุ๊กตาหมีหน้านิ่งน่าหมั่นไส้ด้วยความหนาวให้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาบ้าง

“ฮื่ออ..หนาวจริงเว้ย! แล้วจะรีบปลุกไปไหนวะ ฟ้ายังมืดอยู่เลย.....”

แบคฮยอนที่เพิ่งขุดตัวเองออกมาจากผ้าห่มลายริลัคคุมะสุดโปรดได้แต่บ่นพึมพำไม่หยุดโดยที่ในอ้อมแขนก็ยังคงมีเจ้าน้องนิ่งหรือก็คือเจ้าหมีหน้านิ่งแบรนด์เดียวกับผ้าห่มที่กระชับติดตัวตั้งแต่เมื่อคืน มือเรียวข้างนึงถูกยกขึ้นมาขยี้ตาก่อนจะปิดปากหาวหวอดๆ

เซฮุนที่เห็นเพื่อนยังคงนั่งบ่นหงุงหงิงอะไรอยู่นั่นก็เกิดอาการหมั่นไส้หรืออะไรสักอย่างจนอดไม่ได้ที่จะยกขันขึ้นมาเคาะหัวเพื่อนสักทีจนมีเสียงร้องโอดครวญตามมา ซึ่งสิ่งที่เซฮุนให้กลับไปก็คือหน้านิ่งๆกับลิ้นที่แลบใส่อย่างสมน้ำหน้า

บ่นจังนะอิเตี้ย..

อยากรู้จริงเว้ยว่าถ้ามันรู้ว่าเมื่อกี้ใครมาเคาะปลุกจะทำหน้ายังไง

“บ่นมากน่า ไปล้างหน้าแปรงฟันกัน”

หัวกลมๆของแบคฮยอนขยับขึ้นลงเมื่อได้ยินเพื่อนตัวผอมชวนไปจัดการกลิ่นปากยามเช้าก่อนจะขยับสไลด์ตัวมาหยิบเอาขันน้ำที่คว่ำอยู่ในกระเป๋าขึ้นมาพร้อมกับแปรงสีฟันยาสีฟันและโฟมล้างหน้า เซฮุนที่ยืนรออยู่ยกมือขึ้นขยี้หัวยุ่งๆของเพื่อนตัวเล็กอย่างหมั่นเขี้ยวในความน่ารักของเพื่อนแล้วลากคอกันไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องอาบน้ำรวม

“อื้อหือ.. เชี่ยเอ๊ยย หนาวหาป๊ามึงเหรอวะ!”

“นั่นดิ หน้ากูอย่างติดลบอ่ะตอนนี้ ฮึ่ยย”

ทันทีที่ได้สัมผัสกับความเย็นของน้ำที่เจอกับอากาศหนาวๆในตอนเช้ามืดคนตัวเล็กก็หลุดอุทานคำฮาร์ดคอร์ติดปากออกมาแล้วรีบใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดหน้า ส่วนเพื่อนซี้อย่างเซฮุนเองก็อดจะบ่นออกมาด้วยความหนาวไม่ได้ก่อนจะรีบจัดการช่องปากและใบหน้าตัวเองอย่างไวแล้วพากันออกจากห้องอาบน้ำรวมไปฝ่าลมหนาวเข้าที่พักอีกรอบ

ทันทีที่ถึงที่พักเพื่อนๆในห้องก็พากันบอกว่าอาจารย์สั่งให้ไปกินข้าวตอนหกโมงแล้วไปรวมกันที่สนามกลางแจ้งหน้าค่าย ซึ่งพอได้ยินเรื่องของกินแล้วคนตัวเล็กก็ตาวาวขึ้นมาเหมือนลืมไปความหนาวเย็นที่เพิ่งบ่นถึงไปเมื่อครู่ เซฮุนที่เห็นแบบนั้นก็ได้แต่ส่ายหัวกับสิ่งที่ตัวเองเรียกว่าความตะกละของเพื่อน

อ้วนแน่มึง

ตอนแรกโอเซฮุนบอกไว้ใช่ไหมว่าพยอนแบคฮยอนอ้วนแน่นอน

ตอนนี้.. ขอถอนคำพูดครับ!

แม่งนั่งจ้องงาบผู้ชายจนไม่แตะข้าวแล้วเนี่ย

“เซฮุนอ่า.. มึงดูพี่จื่อเทาดิ คนอะไรวะตักข้าวยังหล่ออ่ะ”

“เหรอ แต่กูว่าน่ากลัวอ่ะ”

“มึงมันตาถั่ว”

อ้าว อิเตี้ยนี่...... กูพูดความจริงก็ผิดเฮ้ย!?

เซฮุนที่นั่งกินข้าวอยู่ดีๆก็โดนแขวะถึงกับอดถีบขาเพื่อนที่นั่งข้างกันไม่ได้ คนตัวเล็กที่โดนถีบก็ใช่ย่อยเล่นกระทืบเท้าเพื่อนกลับไปเต็มที่เหมือนกับตอนได้เล่นเหยียบลูกโป่งครั้งแรกตอนปอสาม เล่นเอาคนอื่นที่เห็นสงครามขาหลังของเพื่อนซี้สองคนต้องพากันอพยพหนีเท้างามๆทั้งสองคู่ไปโต๊ะอื่นทันที ส่วนไอ้ตัวต้นเหตุสองคนที่เห็นแบบนั้นก็เลยหยุดเล่นกันได้ซะที

“หยุดบ้าผู้ชายแล้วกินข้าวซะ ไม่งั้นกลับไปกูจะฟ้องน้าแทยอน”

“มึงอย่า กูไม่ได้บ้าผู้ชาย... กูแค่มองหาคุณค่าที่กูคู่ควรต่างหาก”

มือเรียวจ้วงตักข้าวที่เริ่มเย็นเข้าปากทีละคำโดยที่สายตาก็ไม่ละไปจากหน้าหล่อๆของพี่เลี้ยงลูกเสือมาดโหดที่ยังคงความโหดเสมอต้นเสมอปลายแม้จะได้หน้าที่คอยตักข้าวให้ลูกเสือเนตรนารีก็ตาม แต่ในสายตาของแบคฮยอนที่เซฮุนลงความเห็นว่ามันกำลังบ้าผู้ชายคนนี้อยู่ขั้นรุนแรงนั้นกลับไม่ได้มองว่าหวงจื่อเทาเป็นคนโหดเลยสักนิด

อะไรกัน ใครบอกโหด? เสียมารยาทที่สุด!

ที่บ้านแบคฮยอนเรียกว่าคนจริงจังต่างหาก

พี่จื่อเทาออกจะใจดี ตักข้าวให้แบคฮยอนเยอะกว่าคนอื่นด้วยนะ

‘ตัวเล็กอย่างกับลูกหมา เอาไปเยอะๆนั่นแหละ’

ถึงแม้เหตุผลที่ให้มามันจะ..........ไปหน่อยก็เถอะ

“เออ คู่ควรจริ๊งง... คนนึงตักข้าวซะแทบล้น อีกคนก็ตะกละนั่งกินซะหมด”

            “แน่นอน บ้านกูเรียกว่าเนื้อคู่”

เซฮุนที่ได้ยินแบบนั้นก็เกิดอาการคลื่นไส้อยากจะเอาไข่เจียวกับแกงฟักที่เพิ่งกินไปจนเกือบหมดออกมาใส่หน้าเพื่อนซี้ที่นั่งเคี้ยวข้าวอย่างสบายอกสบายใจไปพร้อมกับส่องผู้ชายตักข้าวไปด้วย แต่เพราะความเกรงใจคนอื่นที่ยังคงเพลิดเพลินกับอาหารมื้อเช้าอยู่เซฮุนเลยตัดสินใจเดินเอาถาดอาหารที่กินเกือบหมดไปล้างแทน

ทำไมเพื่อนเซฮุนมันแรดจังเลยครับ ตอบที orz

หลังจากที่จัดการอาหารมื้อแรกของวันเสร็จแล้วแบคฮยอนก็โดนเซฮุนเพื่อนซี้ลากคอเดินออกไปให้พ้นจากรัศมีของบริเวณตักข้าวทันทีโดยให้เหตุผลที่เจ้าตัวเองก็เถียงไม่ได้เพราะเมื่อสักครู่อาจารย์เพิ่งจะสั่งก่อนกินข้าวว่าถ้ากินข้าวเสร็จให้ไปเปลี่ยนชุดเตรียมลงฐานผจญภัยแล้วไปเจอกันที่ลานกลางแจ้งแปดโมง พอคิดได้ถึงตรงนี้แล้วแบคฮยอนก็แทบอยากจะวิ่งหนีไปตายดาบหน้านอกค่ายซะให้รู้แล้วรู้รอดต่างจากเซฮุนที่ยิ้มอารมณ์ดีดี๊ด๊าอยู่คนเดียวไม่สนใจหน้าเพื่อนเลย

ก็โอเซฮุนน่ะชอบฐานผจญภัยเป็นที่สุด

แต่พยอนแบคฮยอนน่ะเหรอ.....

โคตรเกลียด!

เหตุผลข้อแรก ร้อน แดดแรง

เหตุผลข้อสอง เลอะ เปียก เหม็น

และเหตุผลข้อสุดท้ายน่ะเหรอ....

เดี๋ยวก็รู้…

ถึงแม้ว่าคุณหนูตระกูลพยอนนั้นจะตัวเล็กและดูบอบบางกว่าผู้ชายร่างถึกหลายคนในห้องซ้ำยังเกลียดการเล่นอะไรที่ต้องใช้แรงมากๆให้เหงื่อท่วมตัวท่ามกลางแดดที่ส่องกลางหัวแบบนี้แต่คนตัวเล็กก็ยังคงไม่ปริปากบ่นอะไรมากนักเพราะพอได้เจออะไรให้เล่นมากๆแล้วคนตัวเล็กก็รู้สึกสนุกไปกับมันจนลืมเหตุผลที่ตัวเองเกลียดการเข้าฐานผจญภัยไปหมดแล้ว

จนกระทั่ง....

“ผ.. ผมขอไม่ข้ามได้ไหม”

“ไม่ได้! เพื่อนเขาข้ามกันหมดแล้วจะมาไม่ข้ามคนเดียวได้ไง อายเขาไหมห๊ะ!”

ไม่อาย

แต่ตอบไม่ได้ เดี๋ยวโดนด่า..................

เซฮุนที่ยืนอยู่ในแถวหมู่ตัวเองชะเง้อคอมองเพื่อนตัวเล็กจากฝั่งตรงข้ามแล้วก็ได้แต่ภาวนาให้อาจารย์ใจอ่อนให้มันไม่ต้องข้ามไม้ซุงที่พาดอยู่ปากแอ่งที่ค่อนข้างลึก ถึงแม้ความลึกมันจะไม่มากถึงขนาดตกลงไปแล้วจะตายแถมยังมีพุ่มไม้คอยรองรับอยู่ด้านล่างก็จริงแต่กับคนที่กลัวความสูงเอามากอย่างแบคฮยอนนั้นเซฮุนรู้ดีว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยที่จะข้ามมาทางฝั่งนี้ได้

“เอ่อ.. เพื่อนผมมันกลัวความสูงอ่ะครับ ให้มันเดินอ้อมมาแทนได้ไหม..”

            นี่แหละเหตุผลข้อสามที่คุณหนูพยอนเกลียดการเล่นฐานผจญภัย

มันกลัวความสูง…

ตอนนั่งรถขามาเซฮุนเลยต้องมานั่งติดหน้าต่างแล้วค่อยดึงมันมานั่งฝั่งทางเดินแทนไง

แล้วกับไอ้ด่านทดสอบความกล้าที่มีแค่ท่อนซุงท่อนเดียวที่ช่วยให้มันไม่ร่วงลงข้างล่างไปน่ะ

เหอะ.. ไม่กลัวก็แปลก...

“ไม่ได้ คนอื่นเขาก็ต้องข้ามกันทั้งนั้น เอาชนะความกลัวซะสิ!”

โธ่.. ถ้ามันเอาชนะได้มันจะมายืนหน้าซีดใส่ทำมะเขืออะไรล่ะ

แบคฮยอนที่ได้ยินเสียงครูฝึกที่คุมฐานนี้จากฝั่งตรงข้ามตอบเพื่อนกลับไปแบบนั้นก็ได้แต่คิดหนักเพราะในหัวตอนนี้มีแต่ภาพที่จินตนาการว่าตัวเองก้าวเดินผ่านไอ้ท่อนซุงบ้านี่แล้วดันลื่นร่วงตกไปนอนแอ้งแม้งในแอ่งข้างล่าง แต่อีกใจนึงก็คิดไปด้วยกับคำพูดที่ว่าให้ตัวเองเอาชนะความกลัวซะ

เอายังไงดีล่ะพยอนแบคฮยอน...

ไม่ข้ามก็โดนด่า ข้ามแล้วพลาดไปก็เจ็บตัว

แต่กับอีแค่นี้.. คุณหนูตระกูลพยอนต้องทำได้ดิวะ!

คิดได้แบบนั้นแล้วขาเรียวก็ยกเท้าก้าวขึ้นเหยียบลงบนท่อนซุงทีละข้างแล้วค่อยๆก้าวเดินผ่านลำต้นมันไปทีละก้าวโดยที่ตาเรียวก็จับจ้องแต่ปลายเท้าตัวเองและพยายามไม่จ้องพื้นด้านล่าง ความภาคภูมิใจเล็กๆเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของคนตัวเล็กที่ก้าวเดินมาจนเกือบสุดทาง ขาเรียวจึงรีบเร่งก้าวเร็วขึ้นเพื่อจะได้พ้นจากความรู้สึกปั่นป่วนในช่องท้องนี่ไปเสียที

แต่อย่างว่า ถ้ารีบมากไปมันก็พลาดได้

“เฮ้ย! แบคฮยอนระวัง!”

เพราะอาการรีบเร่งที่มากไปบวกกับขาที่สั่นอยู่แล้วทำให้คนตัวเล็กเซจนเกือบจะได้ร่วงตกลงไปนอนแอ้งแม้งแบบที่จินตนาการเอาไว้ในตอนแรก ยิ่งได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างตกใจของเพื่อนร่วมห้องทั้งเพศหญิงและเพศที่สามแล้วคนตัวเล็กก็ยิ่งนึกสภาพตอนตัวเองตกลงไปซะเป็นตุเป็นตะ

ขาหัก แขนหัก คอหัก หัวแตก เสียโฉม พิการ เดินไม่ได้แน่ ฮรื้อออออออ...

ฮรื้ออออ...

เดี๋ยวนะ

ยังไม่ร่วงนี่หว่า...

แล้ว...ใครช่วยไว้?

“อ้าวเฮ้ย รีบเดินมาดิ จะยืนค้างให้มันร่วงไปจริงเหรอวะ!”

ทันทีที่ได้ยินเสียงโหดพร้อมแทงดังขึ้นพร้อมกับเสียงกรี๊ดของเพื่อนร่วมห้องที่เงียบลงไปแล้วคนตัวเล็กค่อยๆลืมตาขึ้นดูก่อนจะกระพริบปริบๆ พอเห็นว่าคนที่มาช่วยเป็นใครเท่านั้นแหละคนตัวเล็กก็ถึงกับเอ๋อไปไม่ต่างจากพวกเพื่อนๆที่ยืนมองกันตาค้างเหมือนเจอของแปลก

ไม่แปลกได้ไงล่ะ

พี่หวงจื่อเทาช่วยชีวิต(?)พยอนแบคฮยอนเชียวนะ!

ประเด็นฮอตอีกประเด็นของห้องมอสามทับหนึ่งมาอีกแล้ว..........

“อ.. เอ่อ....”

“เอ่ออะไร จะร่วงไปอยู่แล้วมาเอ่ออะไร มัวเหม่อใจลอยหรืออะไรอยู่!?”

แบคฮยอนที่ยังคงช็อกปนงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดกับตัวเองอย่างรวดเร็วก็ได้แต่อ้าปากพะงาบๆทั้งที่ในตาเรียวนั้นมีน้ำใสคลอเบ้าอยู่เหมือนพร้อมจะร่วงมาเมื่อไหร่ก็ได้ เล่นเอาคนที่เพิ่งดุซ้ำไปอย่างจื่อเทาต้องหุบปากอัตโนมัติเพราะรู้สึกถึงจังหวะการเต้นหัวใจที่ถี่รัวมากๆจากชีพจรที่ข้อมือเล็กที่ตัวเองกำอยู่แน่นก่อนจะปล่อยมันออกแล้วเดินไปยืนอยู่ข้างครูฝึกและอาจารย์ที่ประจำฐานอยู่

ตาคมมองตามหลังคนตัวเล็กที่สวมเสื้อสีดำที่ตอนนี้เปื้อนฝุ่นพอสมควรกำลังเดินตามเพื่อนในหมู่ไปฐานต่อไปก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อเลื่อนตาลงมองที่ข้อมือเรียวที่ขึ้นรอยแดงเป็นปื้น พอหันไปถามอาจารย์ที่คุมฐานอยู่ด้วยกันอีกคนแล้วคนตัวสูงก็ยิ่งรู้สึกผิดที่ดันไปดุซ้ำเติมคนตัวเล็กซะอีก

ขอโทษนะไอ้ตัวเล็ก

ก็คนมันเป็นห่วงนี่หว่า

“มานั่งทำหน้าโหดอะไรแถวนี้คนเดียววะไอ้เทา”

“โหดห่าไร”

“เปล๊า กูก็แค่เรียกตามรุ่นน้อง ฮ่าๆๆๆ”

ขายาวๆของพี่เลี้ยงลูกเสือที่ได้ชื่อว่าโหดสุดในชาวแก๊งพี่เลี้ยงลูกเสือยกขึ้นถีบเพื่อนตัวคล้ำพอกันกับตัวเองที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านานเป็นชาติจนตัวเองต้องมานั่งตากลมหนาวชมบรรยากาศยามเย็นรอก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจไล่ความล้าที่สะสมมาทั้งวัน พอเริ่มเห็นว่ามีรุ่นน้องเดินมาบ้างแล้วเลยชวนให้เพื่อนไปทำหน้าที่ต่อทั้งที่ตอนนี้ตัวเองก็อยากจะหลับเต็มแก่

กลางวันก็คุมลูกเสือเนตรนารีเข้าแถว

ตอนกลางคืนก็ต้องมาทำโทษพวกจัดปาร์ตี้ไฟฉายอีก

ไม่อยากจะบอกเลยว่าโคตรง่วง

“เฮ้ยเทา นั่นเด็กมึงนี่”

กัมจงหรือคิมจงอินเพื่อนสนิทที่สุดในชาวแก๊งพี่เลี้ยงลูกเสือสะกิดเรียกให้จื่อเทาเงยหน้าที่ดูทั้งง่วงมึนและโหดในเวลาเดียวกันเงยขึ้นมองคนที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นเด็กของตัวเองที่ตอนนี้แต่งตัวด้วยชุดเสื้อแขนยาวลายทางสีเหลืองสลับน้ำตาลกับกางเกงวอร์มสีดำพอดีตัวก่อนที่มือหนาจะยกขึ้นตบบนหัวเพื่อนโดยไม่หันไปมองดังป้าบจนมีเสียงร้องโหยหวนตามมาข้างหู

“เด็กกูที่ไหน อย่ามามั่ว”

“เหรอครับ.. อย่าให้กูเห็นแล้วกันว่ามึงแอบเต๊าะเด็ก”

“เต๊าะเหี้ยไร”

“โธ่ ไม่เต๊าะแต่ยิ้มกรุ้มกริ่มนี่คือเหี้ยไรไอ้โหด”

จื่อเทาที่เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองเผลอยิ้มอะไรแบบที่เพื่อนบอกก็รีบตีหน้านิ่งดุโหดแบบที่รุ่นน้องมักจะกลัวแต่เพื่อนชาวแก๊งพี่เลี้ยงลูกเสือชอบขำกันก่อนจะหันหน้าหนีแล้วแอบมองหาคนตัวเล็กที่เพิ่งเป็นประเด็นสนทนาของเขากับจงอินไปเมื่อครู่ ตาคมแอบเหลือบมองใบหน้าน่ารักที่คอยหันมองมาทางเขาเป็นระยะๆแล้วหันไปคุยอะไรกับเพื่อนตัวขาวที่นั่งข้างกันงุ้งงิ้งๆทั้งๆที่หน้าก็แดงขึ้นอย่างนั้น

อะไรกัน ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษสักหน่อย

ก็แค่...... น่ารัก

โอเค ความจริงไม่ใช่ ‘ก็แค่’ หรอก … ‘โคตร’ น่ารักเลยต่างหาก

แค่ดูจื่อเทาก็รู้แล้วว่าไอ้รุ่นน้องตัวเล็กหน้าใสนี่มันคงจะปลื้มตัวเองอยู่พอสมควร(เอามากๆ)ถึงได้ชอบมาแอบมองแอบแสดงท่าทางเขินอายทั้งที่เขาก็แสดงท่าทางโหดพร้อมแทงใส่ตลอดเพราะต้องคอยรักษามาดเอาไว้ขู่รุ่นน้องคนอื่นๆเลยทำให้คนตัวสูงแสดงอาการรับรู้อะไรไม่ได้มากนักอย่างมากก็ทำได้แค่หันไปมองแล้วเดินหนีซะอย่างนั้นทั้งที่ในใจก็อยากจะแอบไปหยอดให้คนตัวเล็กได้เขินเล่นอยู่เหมือนกัน

ก็ถ้าขืนไม่เดินหนีเดี๋ยวแผนแอบหยอดเด็กก็แตกกันพอดีสิ

อ้อ แต่อย่าให้คิมจงอินรู้นะ เดี๋ยวมันเอาไปเผาต่อ อุตส่าห์ปิดแม่งแทบตาย

หลังจากที่จมอยู่กับความคิดของตัวเองได้สักพักอาจารย์หัวหน้าวิชาลูกเสือก็เรียกให้พี่เลี้ยงลูกเสือไปคุมตามแถวลูกเสือที่เพิ่งลุกขึ้นยืนกันเพื่อทำพิธีเปิดการแสดงรอบกองไฟ จื่อเทาเลยเลือกที่จะมายืนคุมอยู่ข้างแถวของแบคฮยอนที่ถึงกับทำตาโตขึ้นเมื่อเห็นหน้าของพี่เลี้ยงลูกเสือมาดโหดก่อนที่แก้มสองข้างนั้นจะแดงขึ้นจนจื่อเทาที่แอบมองอยู่เกือบหลุดหัวเราะออกไป

โธ่ เด็กมันเล่นน่ารักขนาดนี้ ใครมันจะทนไม่เต๊าะไหววะ ~

พอจบพิธีเปิดการแสดงรอบกองไฟแล้วก็ถึงเวลาของการแสดงของลูกเสือชั้นมอสามเสียที โดยแน่นอนว่าห้องแรกที่จะต้องเปิดประเดิมก็คือห้องมอสามทับหนึ่งที่เป็นห้องแรก จื่อเทาที่ตอนนี้นั่งลงอยู่ข้างแถวของลูกเสือห้องมอสามทับหนึ่งเองก็แอบคาดเดาอยู่ในใจว่าคนตัวเล็กจะได้ทำอะไรหรือจะได้รับหน้าที่อะไรที่เด่นๆรึเปล่า

“สวัสดีครับอาจารย์และเพื่อนๆชาวลูกเสือ ในคืนนี้พวกเราลูกเสือเนตรนารีห้องมอสามทับหนึ่งจะมาแสดงละครครับ เรื่องที่เราจะแสดงกันก็มีชื่อเรื่องว่าสโนไวท์สเปเชี่ยลเดอะมิวสิเคิลครับ”

อื้อหือ ชื่อแม่ง... กูนึกว่าละครเวที

หลังจากที่หัวหน้าห้องมอสามทับหนึ่งกล่าวจบแล้วก็มีเสียงปรบมือดังขึ้นจนมือหนาต้องยกขึ้นปรบตามมารยาทเหมือนกับคนอื่นๆในขณะที่ตาคมก็แอบเหล่มองคนตัวเล็กที่รีบวิ่งหลบฉากไปเพราะยังไม่ถึงเวลาที่ตัวเองจะได้ออกมาเล่นกับเพื่อนๆเขา

เรื่องราวในนิทานสุดยอดเบสิกที่ถูกถ่ายทอดออกมาผ่านการแสดงของนักแสดงจำเป็นอย่างจองซูจองสาวน้อยคนสวยประจำห้องที่รับบทเป็นตัวเอกอย่างสโนไวท์นั้นทำให้ลูกเสือหลายต่อหลายคนเกิดอาการไม่เป็นตัวของตัวเองได้เพราะเสียงหวานๆบวกกับหน้าที่หนุ่มๆพากันลงความเห็นว่าสวยและน่ารักมาก รวมถึงคิมจงอินที่นั่งน้ำลยหกอยู่ข้างจื่อเทาด้วย

“โห.. น้องเขาอย่างแจ่มเลยว่ะไอ้เทา”

อ้อ แต่ไอ้หน้าโหดนี่คงเป็นกรณียกเว้น

คนบ้าอะไรนั่งน้ำลายหกเพราะเด็กผู้ชายตัวเล็กที่รับบทคนแคระเนี่ย......

จงอินที่ไม่ได้รับสัญญาณตอบรับจากเพื่อนหน้าโหดก็รู้สึกตะหงิดๆเลยหันมามองข้างตัวก่อนจะเห็นว่าไอ้หน้าโหดที่ตอนแรกยังบ่นง่วงอยู่นั้นกลับทำหน้ากรุ้มกริ่มเหมือนคนกำลังแอบส่งสายตาม่อสาวอยู่ พอมองปลายทางที่ตาคมจ้องไปนั้นจงอินก็เกิดอาการคันเท้าอยากผลักไอ้เพื่อนชาวแก๊งพี่เลี้ยงลูกเสือให้มันกลิ้งลงไปในกองไฟเป็นเสือย่างซะ

นางเอกไม่สน เสือกสนคนแคระ

ไอ้ตัวกินเด็ก -_-

“เฮ้ย อะไรของมึงกัมจง!”

“ไม่ต้องโหด กูไม่กลัวมึงหรอก... แหมม มองน้องเขาซะตาเยิ้มแล้วมีหน้าบอกกูว่าไม่เต๊าะเด็ก ~”

“…มึงหุบปากแล้วดูไปเหอะ”

มือหนายกขึ้นดันหน้าเพื่อนที่ส่งสายตากรุ้มกริ่มล้อเลียนใส่ให้หันกับไปมองการแสดงของน้องมอสามทับหนึ่งต่อก่อนจะเบนสายตากลับไปหาคนตัวเล็กที่กำลังแสดงเป็นหนึ่งในคนแคระทั้งเจ็ดอยู่ ยิ่งได้เห็นตาเรียวเล็กที่ฉายแววสนุกสนานคู่นั้นแล้วจื่อเทาก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะกลายเป็นคนโง่ไปซะแล้วเพราะตอนนี้คำที่รู้ในหัวมีแค่คำเดียววนไปวนมา...

น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก ~

“...เร็วแบคฮยอน ฉากเปลี่ยนแล้ว”

            จื่อเทาที่มัวแต่จมอยู่กับความคิดตัวเองแทบจะปั้นหน้าทำมาดโหดแทบไม่ทันเมื่อเห็นว่าใบหน้าหวานที่ตัวเองแอบมองซะเพลินนั้นเริ่มใกล้เข้ามาเพราะคนตัวเล็กนั้นวิ่งหลบฉากมาพร้อมกับเพื่อนในห้องอีกสองสามคน ถ้าเป็นปกติแล้วจื่อเทาคิดว่าคนตัวเล็กจะต้องมีอาการอะไรสักอย่างเมื่อเห็นหน้าโหดๆของตัวเอง แต่ไม่รู้ว่าเพราะกำลังเพลินกับการแสดงหรืออะไรคนตัวเล็กถึงได้ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆกันโดยไม่มีท่าทีอะไรเลยสักนิด แถมยังชวนคุย

“พี่จื่อเทา! เห็นที่ผมแสดงเมื่อกี้รึเปล่า”

“อืม ก็เห็น”

‘ก็เห็น’ อะไร๊..

มันนั่งโคลสอัพหน้าน้องอยู่ตลอดนั่นแหละ คิมจงอินไม่อยากจะบอก…

“เอ่อ.. แล้วพี่ว่าผม....ผมแสดงน่าเกลียดรึเปล่า?”

จื่อเทาที่เห็นท่าทางเหมือนจะประหม่าพอสมควรของคนตัวเล็กก็แทบจะหลุดจากมาดที่สร้างขึ้นมาทันที จงอินที่เห็นแบบนั้นก็ได้แต่แอบขำกับท่าทางของไอ้เพื่อนที่เกือบหลุดมาดโหดเพราะตาใสๆของรุ่นน้องตัวเล็กที่เงยมองหน้าจื่อเทาเหมือนลูกหมาที่ไปทำอะไรมาแล้วมาขอความเห็นจากเจ้าของ

เสร็จแน่มึง เจอเด็กโมเอร้ใส่

“อ.. เอ่อ ก็ไม่น่าเกลียด”

“จ.. จริงเหรอพี่จื่อเทา พูดจริงใช่ไหมฮะ?”

โธ่ ยิ้มขนาดนี้ พี่หาความน่าเกลียดไม่เจอแล้วล่ะน้อง

“อืม โกหกไปได้อะไรล่ะ”

“ฮู่ว.. ดีจัง ~”

เสียงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกของคนตัวเล็กทำให้จื่อเทาที่นั่งมองอยู่หลุดยิ้มออกมาเล็กๆโดยที่คนถูกมองไม่รู้ตัวก่อนจะต้องมองตามหลังคนตัวเล็กที่วิ่งไปแสดงต่อพร้อมเพื่อนๆ แขนยาวยกขึ้นเท้าคางไปด้วยในขณะที่ตาคมก็จ้องมองใบหน้าหวานที่แสดงสีหน้าหลากหลายในบทของคนแคระแสนซนที่จื่อเทาคิดว่ามันเข้ากับคนตัวเล็กดีจริงๆ จงอินที่เห็นแบบนั้นก็อดแซวไปสักทีด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้

“ยิ้มไม่หุบเลยเหรอวะ”

“เออน่า.. มึงเลิกสนใจกูแล้วดูไปเหอะ”

“โห่...ไอ้เหี้ย ติดเด็กนี่หว่า”

            จงอินที่เห็นท่าทางของเพื่อนที่ดูเหมือนจิตใจจดจ่ออยู่กับคนแคระที่ใส่เสื้อแขนยาวลายทางสีเหลืองสลับน้ำตาลเหลือเกิน จื่อเทาที่เห็นท่าทางเพื่อนที่คงจะแซวไม่เลิกแน่เลยยอมละสายตาจากคนตัวเล็กแล้วหันมาทำหน้าจริงจังให้กับจงอินก่อนจะค่อยๆกระซิบด้วยโทนเสียงดุเพราะกลัวมีคนได้ยินความลับสุดยอดของตัวเองแล้วเอาไปเม้าท์ว่าพี่เลี้ยงลูกเสือมาดโหดแพ้ทางลูกเสือคุณหนู

“เออ กูติดเด็ก พอใจยัง มึงหุบปากแล้วดูไปเงียบๆเหอะ กูจะดูเด็กกู”

เสียงโหวกเหวกดังก้องไปทั่วที่พักขนาดไม่ใหญ่นักของทางค่ายจนมันเล็ดลอดออกมาเล็กน้อยเรียกให้พี่เลี้ยงลูกเสือที่กำลังจะกลับไปนอนหลังจากทำหน้าที่ ‘ส่งน้องนอน’ เสร็จต้องหันไปมอง มือหนายกขึ้นขยี้หัวตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์นักเมื่อเห็นว่าต้นเสียงและแสงนั้นมาจากที่พักหลังไหนก่อนที่ขายาวจะพาคนตัวสูงไปหยุดยืนอยู่หน้าที่พักที่อยู่ใกล้กับที่พักพี่เลี้ยงลูกเสือและอาจารย์ที่สุด

รู้ว่าได้ที่สองแล้วดีใจ แต่มันไม่คิดจะให้คนอื่นเขานอนกันบ้างเหรอไงวะ!

เดี๋ยวสั่งกลิ้งแล้วให้นอนดูดาวยกห้องซะ

“เฮ้ย เล่นอะไรกันอยู่ได้วะไอ้ลูกเสือห้องนี้ รบกวนคนอื่นเขา!”

ทันทีที่คิดได้แล้วมือหนาก็ยกขึ้นเคาะประตูรัวและแรงเหมือนกับวิญญาณมือกลองวงร็อคเข้าสิงร่างแล้วตะโกนเสียงโหดพร้อมแทงเข้าไปขู่ด้วยอีกรอบ และก็ได้ผลเพราะเสียงดังๆนั้นก็เริ่มเงียบลงไปเหมือนไม่เคยมีเหตุการณ์ปาร์ตี้ไฟฉายฉลองอีก จื่อเทาเลยจัดการขู่อีกรอบด้วยเสียงแบบเดิมอีกรอบ

“เออดี เล่นอีกรอบมึงเจอกลิ้งยกห้องแน่!”

หลังจากที่คิดว่าคงจะไม่มีอะไรแล้วจื่อเทาเลยตัดสินใจเดินกลับที่พักเพราะเกิดอาการง่วงสะสมรุมเร้าเต็มที่ แต่แสงที่ลอดออกมาแยงตาแว้บๆจากหน้าต่างที่พักหลังเดิมก็เรียกให้จื่อเทาต้องหันกลับไปมอง พอสังเกตก็รู้ว่าเป็นแสงจากไฟฉายกระบอกเดียว คนตัวสูงเลยตัดสินใจว่าจะเรียกคนที่มันเล่นให้ออกมาโดนลงโทษก็พอเพราะคิดว่าคนอื่นคงจะนอนกันหมดแล้ว

กูง่วงขนาดนี้ยังไม่ได้นอน

งั้นมึงก็แหกขี้ตาอยู่เป็นเพื่อนกูแล้วกัน

“เฮ้ย ใครเล่น! จะเอาเหรอวะ ออกมาข้างนอกเดี๋ยวนี้เลย!”

ในตอนแรกจื่อเทาก็คิดว่าจะเล่นให้หนักซะหน่อย

แต่พอเห็นหน้าคนเล่นแล้วก็เกือบจะเงิบอยู่หน้าประตูนั่นแหละ

“ผ.. ผมขอโทษนะพี่จื่อเทา ไฟฉายมันพังอ่ะครับ ผมเลยนั่งเช็คอ่า....”

คนตัวเล็กกำลังนั่งเปิดปิดไฟฉายอยู่ทั้งที่ในอ้อมแขนก็มีตุ๊กตาหมีหน้านิ่งแบรนด์ดังอยู่

            เห็นแบบนี้แล้วจื่อเทาก็ว่าไม่ออกเหมือนกันนะ

โธ่ แต่มันเป็นหน้าที่นะเว้ย

เอาไงดีล่ะหวงจื่อเทา...

“พรุ่งนี้เช้าก็เช็คได้ จะมานั่งเปิดๆปิดๆรบกวนคนอื่นเขาทำไม!”

คิดไม่ออกและ โหดใส่เลยแล้วกัน

“ก.. ก็......”

“อยากโดนกลิ้งเหรอไงห๊ะ! อยากกลิ้งก็บอกจะได้จัดให้”

“ฮื้ออ ม.. ไม่เอานะ ผมไม่อยากกลิ้งกับพื้น”

หน้าเหมือนลูกหมาอ้อนนั่นมันอะไรกัน

แล้วแขนเล็กๆที่กอดซุกไอ้หมีหน้านิ่งบนตักนั่นมันอะไรกัน

แล้วจะมาส่งสายตาอ้อนทำไมกัน...

เจอแบบนี้ไปใครโหดลงก็คงจะใจร้ายแล้วล่ะ

“ง.. งั้นเก็บไฟฉายซะ แล้วนอนเดี๋ยวนี้ นอนเลยนะเว้ย ห้ามตื่นจนกว่าจะเช้า!”

จื่อเทาที่ตอนนี้แพ้กับลูกอ้อนของแบคฮยอนอย่างราบคาบก็ถึงกับตายซ้ำซ้อนไปอีกเมื่อเห็นท่าวันทยาหัตถ์ของคนตัวเล็กกับรอยยิ้มหวานๆที่มีเพียงแสงจันทร์กับแสงไฟด้านนอกส่องให้เห็น มือหนาตัดสินใจปิดประตูลงซะเสียงดังก่อนจะรีบเดินกลับที่พักที่อยู่ไม่ห่างกันไป

ตายตายตาย เสียฟอร์มเพราะเด็กเลยไอ้หวงจื่อเทาเอ๊ย!

คล้อยหลังพี่เลี้ยงลูกเสือจอมโหดไปได้ไม่ถึงห้านาทีบรรดาลูกเสือห้องมอสามทับหนึ่งก็พากันลุกขึ้นนั่งแล้วมาตั้งวงเม้าท์ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างออกรส จะยกเว้นก็แต่แบคฮยอนที่กำลังเคลิ้มจะหลับกับเซฮุนที่นอนฟังไอ้วงเม้าท์ที่อยู่ใกล้ที่สุดที่มีคิมมินซอก โดคยองซู คิมจงแดและปาร์คชานยอลกำลังนั่งเม้าท์กันอยู่เพราะขี้เกียจลุกและหมดแรงไปกับการทำกิจกรรมทั้งวันเรียบร้อยแล้ว

“มึง กูว่าไอ้พี่โหดแม่งต้องชอบแบคฮยอนแน่เลยว่ะ”

“เฮ้ย ผู้ชายด้วยกันเนี่ยนะ!”

“เออ ไม่แปลกหรอกเว้ย พี่ชายกูยังมีแฟนเป็นผู้ชายเลย”

“แต่คนอย่างพี่จื่อเทาเนี่ยนะจะมาชอบคนอย่างแบคฮยอน”

“ทำไมวะ กูว่าแบคฮยอนก็น่ารักออก ตัวเล็กๆ ขาวๆ หน้าก็น่ารักอย่างกับผู้หญิง”

“เออใช่ แถมไอ้พี่โหดมันยังไม่เคยด่ากูมึงใส่แบคฮยอนเลยนะเว้ย อย่างมากก็เก๊กโหดตะคอกใส่แล้วเดินหนี แถมยังชอบมาเดินตรวจแถวอยู่ใกล้ๆห้องเราตลอดเลยด้วย”

“แต่.. ไอ้โหดกับลูกคุณหนูเนี่ยนะ? กูว่าแม่งแฟนตาซีเว่อร์”

“โธ่ ไอ้ง่าวจงแด มึงแม่งไม่โรแมนซ์เลยว่ะ”

“เออ เลิกดูหนังผีแล้วหาหนังรักดูซะมั่งนะมึงน่ะ”

และอื่นๆ

นี่แค่ส่วนหนึ่งที่เซฮุนจับใจความได้เท่านั้น เพราะนอกนั้นมันนั่งด่าไอ้ง่าวจงแดกันต่อแล้ว

แต่มันก็น่าคิดนะ

ทำไมชอบมาป้วนเปี้ยนใกล้ๆแถวลูกเสือห้องมอสามทับหนึ่งจัง

ทำไมไม่เคยด่าไม่เคยพูดกูมึงกับแบคฮยอน

ทำไมชอบทำเหมือนมองแบคฮยอนอยู่บ่อยๆ

หึหึหึหึ.. เรื่องนี้ถึงหูน้าแทยอนแน่

เฮ้ย โอเซฮุนเปล่าแกล้งไอ้พี่โหดนะครับ

แค่เมื่อวานเพิ่งโดนมันสั่งสก๊อตจั๊มพ์สองร้อยครั้งไปเฉยๆเอง.....

            กูขอโทษนะแบคฮยอนเพื่อนรัก

หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ

To Be Continue ♥

.. TALK ..

มาต่อแล้ววว คิดถึงพี่โหดกับน้องแบครึเปล่าเอ่ย?

ตอนนี้เฉลยแล้วนะว่าตอนที่แล้วไอ้พี่โหดมันจับมือน้องแล้วยิ้มทำไม

มันจะเต๊าะเด็กค่ะ ถถถถถถถถถถถถถถถถ

ส่วนเรื่องฉากใสกิ๊งเรื่องนี้ไม่มีนะ แต่เรื่องต่อไปที่กำลังจะแต่งมันมีค่ะ

ทวิตเตอร์ก็ตามนี้เลยเน้อ { @B_Benz23 } รีดเดอร์เมนชั่นมาทักกันได้นะ > _ <

:)  Shalunla