ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 6
าลเวลานับเ้าสู่วันที่สามแล้วแ่มนายัไร้ทิศทา สะเปะสะปะ เธอับ้นนปลายไม่ถูว่าวรั้หลัอย่าไร เธอลอไปสถานที่ที่มีนเยอะ ๆ เผื่อว่าะมีนเห็นเธอบ้าแ่็ไม่มี มีแ่พวเียวันที่เห็นเธอ
เธอยัามหานที่รัเธอามทีุ่ไลลาบอว่านนนั้นะมอเห็นเธอ หิสาวอยาไปหาแม่แ่็ไม่รู้ว่าแม่อยู่ไหน ถ้า้อไป่าประเทศเธอ็ไปไม่ไ้ ีวิมันน่าเศร้าั นาเป็นผีแล้ว็ยั้อสู้เลย มนาเหนื่อยมา่ะ
ห้อสมุเป็นสถานที่ที่มนาโปรปรานมาที่สุในมหาวิทยาลัย เธออบมานั่ทำาน อ่านหนัสือเียบ ๆ ที่นี่ และวันนี้เธอ็มานั่ที่มุมประำแ่เธอไม่สามารถหยิบหนัสือมาอ่านไ้ัเิม เธอเินสำรวทุั้นแล้ว ลอสัเว่ามีใรเห็นเธอบ้า แ่มัน็ไร้วี่แวว
วิาสาวอยาอ่านหนัสือแ่ใ้วิธีไปนั่้า ๆ นที่มีหนัสือที่เธออยาอ่านแล้วอ่านไปพร้อม ๆ ับนนนั้น เธอย้ายไปามโ๊ะนั้นโ๊ะนี้เรื่อย ๆ นถึอนเย็นที่ห้อสมุปิ นัศึษาทุนแยย้ายันลับ เธอเอ็้อลับ้วย แ่็ไม่รู้ะไปไหน่อ เธอเลียเวลาลาืนมาเพราะมันมืและทำให้เธอรู้สึว้าเหว่ว่า่วลาวันเสียอี
มนาเินลัเลาะามถนน เธอไม่มีเพื่อนุย ั้ใอยาไปหาุป้าเสื้อสีเหลือ สวนพฤษศาสร์ ทว่าเสียรถปีบแรที่ัึ้นทำให้เธอสะุ้สุัว เธอเลียเสียแรริ ๆ เสียอมันหลอหลอนเธออยู่ในใั้แ่วันที่เธอเิอุบัิเหุ แม้เธอะเป็นแ่วิาลอยไปลอยมาแ่ทั้ใและัวเธอ็สั่นน้อนั่ลับพื้นแล้วยมือปิหู หิสาวหลับาปี๋้วยวามลัว
“อโทษรับ เป็นอะไรไหมรับ เ็บรไหนหรือเปล่า” น้ำเสียนุ่มทุ้มอผู้ายัวสูที่เปิประูลมาารถทำให้นฟัรู้สึีึ้นอย่าเหลือเื่อ
มนามอไปรอบ ๆ แถวนี้ไม่มีใรเลยมีแ่เธอับผู้ายนนี้ เาอโทษใร อโทษเธอั้นเหรอ หรือว่าเาะเป็นวิาเหมือนเธอหรือเปล่านะ ถึมอเห็นวิา้วยัน
“ไม่เป็นไร่ะ ไม่เ็บเลย่ะ” เธอรีบบอให้เาสบายใ แ่เมื่อเยหน้ามออีฝ่าย วาลมโอเธอ็เบิว้าึ้น เาือทศวรรษหรือสอ เพื่อนั้แ่สมัยมัธยมอเธอแ่เธอับเาไม่่อยมีโอาสไุ้ยัน มนารีบลุึ้นยืน้วยวามุน เธอเเล็น้อย ประหลาใมาที่เามอเห็นเธอ
“หอม เธอมาทำอะไรแถวนี้ มันเริ่มะมืแล้วนะ แล้วเพื่อน ๆ ไปไหน ทำไมอยู่นเียวล่ะ” ายหนุ่มถาม้วยวามเป็นห่ว เธอเป็นผู้หิัวเล็ ๆ มันอันรายที่ะมาเินยามโพล้เพล้ามลำพั
“เอ่อือเรา…” เธอไม่รู้ะอบอย่าไรีเพื่อไม่ให้เาใ
“เราไ้่าวว่าเธอเิอุบัิเหุเ้าโรพยาบาล อนนี้เธอหายีแล้วใ่ไหม วันนี้เราไม่เห็นเธอเ้าเรียนเลย พรุ่นี้เธอะมาปะ หรือว่าะลาพัรัษาัว่อน”
“เรื่อเรียนเรายัไม่รู้ เี๋ยว่อยว่าัน” เธอิถึห้อเรียน ิถึโ๊ะที่เยนั่ ิถึอาารย์แ่เธอไม่ไ้ลับไปเรียนอี มันน่าเสียายเหลือเิน เธอั้ใและเรียมัวสอบเ้ามหาวิทยาลัยนี้ั้แ่เรียนั้นมอห้า
“เธอพัให้เ็มที่่อน็ไ้ ถ้าเรียนไม่ทันมาถามเราไ้นะ เราีใที่เอเธอนะ ว่าแ่ทำไมเธอหน้าีั เธอโอเไหม มีไ้หรือเปล่า ไปหาหมอไหม เี๋ยวเราพาไป”
“เราโอเ ไม่้อไปหรอ”
“แล้วทำไมเธอัวสั่น อโทษนะ เธอลัวเสียแรหรือเปล่า”
“อือ ในิหน่อย” ใทั้เสียแรและที่เามอเห็นเธอนี่แหละ
“แล้วะไปไหน ลับบ้านเหรอ บ้านอยู่ไลไหม ให้เราไปส่ไหม ึ้นรถสิ”
มนาเม้มริมฝีปาแน่น เาวนเธอุยเป็นุเป็นะแถมมีน้ำใอี ปิเาเป็นนพูน้อยะาย ไม่บ่อยนัที่เธอะไ้ยินเสียเา
พอนึถึำใบ้อุไลลา ‘นที่รัเ้า เาะมอเห็นเ้า และเาเป็นนีมา ๆ’ แปลว่านายสอรัเธอั้นเหรอ ไม่ริหรอน่า มนาไม่เื่อ สสัยระบบาน้อมูลอุไลลาะผิพลาอีแน่ ๆ
“ไม่ไปเหรอ หรือว่าลัวเรา” ายหนุ่มถามเสียแผ่ว ลืมนึถึวามริว่าเธอับเาไม่สนิทัน ไม่เยไปไหนมาไหน้วยัน เธอ็ะไม่ไว้ใเา
“เปล่า ไม่ใ่อย่านั้นนะ เราแ่…” ถ้าให้ึ้นไปนั่บนรถ วิาสาวเรว่าเธอะเปิประูไม่ไ้ และเา็รู้ว่าเธอไม่ใ่น เธอลัวเาะ็อ
เสียรถมอเอร์ไ์ับผ่านมาแถวนี้และอใล้ ๆ ับรถเ๋สีาวอทศวรรษ ายหนุ่มหันไปมอเห็นรุ่นพี่ผู้ายสอนำลัมอมาทาเาและทำหน้าสสัยมา
“น้อ น้อุยับใรอะ” น้อนท้ายมอเอร์ไ์เป็นนเอ่ยถาม
“เพื่อนรับ” ทศวรรษอบ
“เพื่อนเหรอ เพื่อนไหนอะน้อ” รุ่นพี่เห็นแ่เ็หนุ่มนี่ยืนพูนเียว็เลยลออแวะู เผื่อมีอะไรให้่วยเหลือ
“นี่ไรับ ยืนอยู่นี่ไ” ทศวรรษเพยิหน้าไปทามนา พลาเอะในิหน่อยทำไมรุ่นพี่ไม่เห็นหิสาวยืนอยู่
“น้ออำพี่เล่นปะเนี่ย พี่เห็นน้อยืนพูนเียว็เลยแวะถาม”
ทศวรรษรู้สึถึวามผิปิบาอย่า ยิ่เห็นรุ่นพี่สอนนั้นทำท่ายมือมาลูบแนราวับลัวอะไรบาอย่า
“น้อ พี่ว่าน้อรีบลับบ้านเถอะ มื่ำแล้วนะ” นโว่าเอ่ยเือนอย่าเป็นห่ว พลานึถึเรื่อลี้ลับ่า ๆ ที่เล่าานันสืบ่อัน แ่มันไม่เหมาะะพูเวลานี้
“รับพี่” ทศวรรษานรับ โ้ัวเล็น้อยเป็นมารยาทให้รุ่นพี่ที่ำลับิรถมอเอร์ไ์ออไป
สายลมเย็นยะเยือที่โยมาพาให้ร่าสูรู้สึนลุเลียวไปทั่วร่าาย บรรยาาศรอบัวที่แปลไปทำให้ทศวรรษใสั่นอย่าบอไม่ถู เาเหลียวมอรอบ ๆ บริเวไม่มีผู้นอื่นอยู่แถวนี้เลยนอาเาและมนา
“หอม เราลับ่อนนะ” ายหนุ่มเอ่ยลา พูบเา็รีบึ้นรถปิประูอย่ารวเร็วแล้วับหนี ทศวรรษนึสสัยว่าทำไมมีเพียเานเียวที่มอเห็นมนา และทำไมพี่สอนนั้นไม่เห็น เามั่นใว่ารุ่นพี่ไม่ไ้ล้อเาเล่นแน่ ๆ
“สอะไปไหนอะ อย่าเพิ่ไปสิ ุยับเรา่อนสอ” มนาพยายามเรียทศวรรษไว้แ่เาเหยียบันเร่นเธอ้อวิ่ามและะโนไล่หลั “สอรอเรา้วย”
วิาสาวไม่ยอมแพ้่ออุปสรร เธอิามทศวรรษมาลอทา ในเมื่อเามอเห็นเธอ เธอ็ะไม่ปล่อยเาให้าสายา เธอสัาับัวเอว่าะามิเาไปทุที่เลย
ประูรั้วอัโนมัิอบ้านทศวรรษเปิออ้า ๆ ายหนุ่มับรถเ้าไปอ้านในและรีโมปิรั้วทันที มนายืนหน้าบ้านไม่สามารถเ้าไป้านในไ้ เธอเรียเาสุเสีย ไม่แน่ใว่าเาไ้ยินเธอไหมแ่ิว่า้อไ้ยินแน่ ๆ เาอาะทำเป็นหูทวนลม มนาิว่าเาลัวเธอ
เมรึ้มบนฟ้า่อัวรวมันและร่วโรยโปรยปรายลสู่พื้นิน เสียฟ้าร้อำรามทำให้มนาสะุ้โหย เธอไม่เยอยู่ที่โล่แ้อนฝนมา่อน หิสาวร้อไห้เนื่อาลัวเสียอึทึรึโรมาเบื้อบน
ทำไมฝน้อเวลานี้้วย็ไม่รู้ มันทำให้เธอเรียทศวรรษแล้วถูเสียอลมฝนลบหม แล้วืนนี้เธอะอยู่ที่ไหน ะทำอย่าไรี เธอไม่มีที่ไป
ความคิดเห็น